Afgelopen dinsdag was de beste aflevering van De Wereld Draait Door sinds tijden op de buis.
Je mag me best een fan van DWDD noemen. Ik vind het vakwerk: 5 dagen per week een onderhoudende en snelle talkshow op de buis brengen waar ongeveer 1 miljoen paar ogen naar kijken.
Van de duizend afleveringen heb ik er een hoop gezien, toch is mijn belangstelling in het programma tanende. Dat komt vooral doordat ik te vaak dezelfde koppen aan de tafel van Matthijs zie. Op een gegeven moment heb je je portie Rottenberg, Kelder, De Hond en Boomsma wel gehad. Ik kan zelfs Carice van Houten bijna niet meer zien. En dat wil wat zeggen, want ik kijk en luister graag naar Neerlands beste actrice van dit moment. En ook met flauwigheden als Downistie scoor je bij mij geen punten. Over zapmomentje gesproken.
Kortom, het seizoen dat DWDD een nipkowschijf in ontvangst mocht nemen, zag ik de minste afleveringen. Het meeste zag ik een dag later online als een bepaald item me aansprak. (Volgens mij is dat sowieso de toekomst van televisie, maar dat terzijde.)
Zo, dat is eruit.
Afgelopen dinsdag was echter een prachtige uitzending. Dat kwam allereerst door de onderwerpen die behandeld werden. Het feest begon met een programma rondom fancultuur van Upload cinema. Heerlijke Youtube-video’s waarin de excessen van de adoratie werden verkend en getoond. Gevolgd door de immer boeiende Joost Zwagerman die dankzij zijn enthousiaste lezing voor eens en voor altijd duidelijk maakte dat de Nachtwacht van Rembrandt toch een van de belangrijkste kunstwerken is die de Nederlandse cultuur heeft voortgebracht.
Ik vind het heerlijk om Zwagerman te horen oreren over welk onderwerp dan ook, maar over Kunst in het bijzonder. De Nachtwacht – dat schilderij kennen we nu zo langzamerhand wel zou je denken. Na het relaas van Joost ga ik toch weer met frisse ogen naar dit doek kijken. En dat is toch de kracht van een bevlogen betoog: je kijkt weer een beetje anders naar de wereld.
De aflevering werd afgesloten met de aanwezigheid van soullegende Bill Withers. Dit weekend wordt een speciale tribute in Carré opgevoerd waarin al zijn grote hits, en dat zijn er nogal wat, worden uitgevoerd door een divers leger artiesten. Jammer dat hij niet aan tafel zat maar Trijntje Oosterhuis en Ruben Hein wel. Ongetwijfeld naar de wens van Withers zelf, die soms toch wat werd gevraagd en snel een hengelmicrofoon onder zijn neus kreeg gedouwd. Een beetje rommelig allemaal, maar dat was juist charmant. Televisie mag soms best een beetje los zijn.
Een belangrijke factor voor de sfeer in het programma is natuurlijk de tafelheer of -dame. In dit geval was dat Claudia de Breij die toch een van mijn favoriete bijzitters van Matthijs is. Met Marc-Marie en Mulder om het trio af te maken.
Een DWDD zonder politiek, wat een verademing!
Een DWDD met een lekker bandje. Nou komt dat wel vaker voor, maar ik was zeker gecharmeerd van de Duitse Stefany June.
Maar bovenal een DWDD waar de passie voor cultuur en de plezier in het televisie maken van afdroop!
Morgen is de laatste uitzending van het seizoen. Gelukkig kan ik op deze aflevering een tijd teren.