Tag: Black Panther
Categorieën
Black Panther
Black Panther van regisseur Ryan Coogler is veel in het nieuws geweest de laatste tijd en doet het goed bij de kassa.
De oorsprong van deze superheld bevindt zich natuurlijk op de strippagina’s van Marvel comics. Black Panther is gecreëerd door Stan Lee en Jack Kirby. Hij dook voor het eerst op in Fantastic Four #52, 1966. Black Panther werd later ook lid van de Avengers.
Volgens mij is hij de allereerste zwarte superheld van Afrikaanse afkomst. Zijn naam is overigens niet afgeleid van de Black Panthers, die organisatie is die naam een paar maanden later gaan gebruiken. Lee heeft de naam Black panther geleend van een ander bestaand personage, een pulpheld die een zwarte panter heeft als sidekick.
Overigens heb ik weinig solo-avonturen van T’Challa gelezen. Hij dook wel eens op in de Marvel Comics die ik wel las, maar hij maakte op mij weinig indruk. De film zag ik met gemengde gevoelens. Natuurlijk ben ik altijd nieuwsgierig naar een nieuwe Marvel-film, dus ook naar deze. Maar wat zwart-wit betreft is het discours in onze maatschappij nogal verhard de laatste jaren. Iets wat volgens mij is overgewaaid uit de Verenigde Staten, waar verschillende bevolkingsgroepen al veel langer tegenover elkaar staan. Toen ik in Berkeley woonde en werkte in de jaren negentig merkte ik al hoe de verschillende rassen op gespannen voet met elkaar leefden.
Representatie is belangrijk en daarom is het een big deal dat de cast en crew voor het merendeel uit donkere professionals bestaat.
Hier enkele plus- en minpunten die ik van Black Panther vindt. Positief vond ik de volgende zaken:
Door de setting van een fictief Afrikaans land heeft deze superheldenfilm een frisse, verse smaak en sfeer. T’Challa (Chadwick Boseman) is zowel superheld als politicus met een zware verantwoordelijkheid als koning van Wakanda. Dat maakt hem een interessant personage. Vooral omdat hij in deze film net koning is geworden en zijn weg in de deze functie nog moet vinden. Voor iedere zoon is het lastig om in de voetsporen van de vader te moeten treden. Je moet wat hij heeft bereikt respecteren, maar ook onder ogen zien wat er beter kan. Dat is T’Challa’s reis en dat levert boeiende vraagstukken op.
Zoals ik al vermoedde heeft Black Panther een duidelijke politieke boodschap en geeft een dis naar het westen dat jarenlange rijkdom voor zichzelf houdt en niet deelt met de rest van de wereld. Sterker nog: rijkdommen onttrekt uit de derde wereld. De hele indeling van eerste, tweede en derde wereld moeten we met z’n allen maar eens bekijken en aanpassen. Black Panther zet bepaalde stereotypen op zijn kop: in plaats van een arm Afrikaans land is Wakanda het meest geavanceerde land op de wereld. Ze houden alleen de schijn op uit bescherming voor Vibrianium. Uiteindelijk geven ze het goede voorbeeld voor hoe het wel moet, namelijk je rijkdom delen met de rest van de wereld. Wie deze boodschap ontgaat, is zeker halverwege de film in slaap gevallen.
Ik vond dat de schurk in het verhaal, Killmonger (Michael B. Jordan), goed gemotiveerd was. Daar ontbreekt het bij sommige Marvel-films wel eens. Black Panther kan zich verheugen op een goede en interessante tegenstander.
De eerste grote actiesequentie is een autoachtervolging en die was erg goed gedaan. Maar dit brengt me meteen op de minpunten van de film Deze achtervolging en de casinoscène die daarvoor te zien was, voelden allemaal wel heel erg James Bond-achtig aan. Het zusje van T’Challa, Shuri genaamd, en haar laboratorium hadden wat mij betreft ook een te sterke Q-vibe.
De actie in de film vond ik voor het merendeel matig in beeld gebracht. Door de vele close-ups was wat er gebeurde lang niet altijd goed te volgen. Een euvel dat je ook ziet bij de Transformer-films. Verder was de plot behoorlijk voorspelbaar en clichématig. Ook had het tempo hier en daar wel wat omhoog gemogen. De film duurt tweeënhalf uur, en voelt soms als een lange zit.
In tegenstelling tot Thor: Ragnarok, bevat Black Panther weinig humor. Boseman zet een goede T’Challa neer vind ik, maar zijn karakter is zo serieus, dat hij toch een beetje als een droge keutel overkomt. Er worden wel grappen gemaakt, maar die komen vooral van de sterke vrouwen in de film die T’Challa vooral op zijn plek zetten. Noem het feministische humor. Soms een steekje naar het blanke publiek toe, wanneer Shuri (Letitia Wright )zegt dat ze ‘another white boy to fix’ heeft. Nu is dat ook een verwijzing naar de scène die in de aftiteling zit, maar je kunt je afvragen of een blanke acteur zoiets zou kunnen zeggen over een zwart personage.
Ik weet daar het antwoord niet direct op. Zoals ik al zei vind ik de hele politieke discussie over zwart en blank maar ingewikkeld.
Captain America: Civil War is de nieuwste aflevering in de serie superheldenfilms van Marvel. En potverdorie: wat is het een goede blockbuster!
In Avengers: Age of Ultron vielen al behoorlijk wat onschuldige slachtoffers in Sokovia toen de superhelden het tegen Ultron opnamen. Als aan het begin van Captain America: Civil War (geregisseerd door Anthony en Joe Russo) wederom veel schade is gemaakt en er doden zijn gevallen als The Avengers superschurken bestrijden, wil de Amerikaanse overheid de superhelden aan banden leggen. The Avengers moeten gecontroleerd kunnen worden, komen in dienst van de overheid en mogen vanaf nu alleen nog maar op pad als ze daar toestemming voor hebben. Tony Stark (Robert Downey Jr.) vindt het goed dat er grenzen worden gesteld aan de helden, want ‘If we can’t accept limitations, we’re no better than the bad guys.’ Captain America (Chris Evans), denkt daar echter heel anders over. Het begin van een tweedeling van the Avengers en een klopjacht op iedere held die tegen deze nieuwe wet is.
Eigenlijk wil ik het nooit meer over Batman v Superman hebben die vorige maand uitkwam, maar omdat deze thematisch verwant is aan Captain America: Civil War, is het toch handig om deze twee films met elkaar te vergelijken. Het verschil tussen hen is er eentje tussen dag en nacht. Letterlijk, want terwijl Marvel bijna alle scènes overdag laat plaatsvinden, meent Zack Snyder dat zo’n beetje alle scènes in de nachtelijke uren plaats moeten vinden en doordrenkt moeten zijn met eeuwig durende regenbuien om de toeschouwer het idee te geven naar een ‘serieuze’ superheldenfilm te laten kijken. Marvel laat zien dat je een serieus onderwerp kunt aansnijden in een blockbuster, dat je evengoed de toon vaak luchtig kunt houden en dat je niet de opnames hoeft laten plaats te vinden tijdens een digitale moesson. Om een interessant verhaal te vertellen moet je meer kunnen dan mooie plaatjes schieten, Zack.
Kort gezegd: alles wat Batman v Superman verkeerd gaat, gaat bij Captain America goed. Terwijl bij de eerste film de motivatie van de personages flinterdun was en zij vaak erg kinderachtig overkomen, hebben de personages in Captain America een duidelijke motivatie voor hun acties. Die motivatie wordt altijd duidelijk gemaakt zonder dat de toeschouwer niet serieus genomen wordt. Het handelen van ieder personage is dus logisch te verklaren en past bij zijn of haar karakter. De wrijving tussen Steve Rogers/Captain America) en Tony Stark/Iron Man die al een beetje naar voren kwam in de vorige films wordt nu verder uitgewerkt en krijgt bovendien een persoonlijk tintje. Rogers komt op voor zijn oude maatje Bucky Barnes (Sebastian Stan) die beschuldigd wordt van een aanslag. In het geval van Stark beïnvloeden gebeurtenissen uit het verleden zijn oordeel.
De personages zijn geloofwaardig en ook bijpersonages als Scarlet Witch (Elizabeth Olsen) hebben een duidelijke functie in het verhaal en hangen er niet zo maar even bij. Ook al hebben ze niet de hoofdrol, toch krijgen ze de kans verder te groeien. Dat geldt overigens niet voor iedereen, maar dat kan ook niet in een film met zo’n grote cast. Sowieso schoppen de vrouwen weer behoorlijk kont in deze aflevering en hebben de liefhebbers van diversiteit ook niet te klagen met de komst van Black Panther, en oudgedienden als Falcon (Anthony Mackie) en War Machine (Don Cheadle).
SPOILER over Bat v Suup, niet over Civil War: Dit in tegenstelling tot Batman v Superman waarin de rol van Wonder Woman zeer beperkt is en zij niet goed benut wordt. Als de helden het in de climax opnemen tegen Doomsday is er één held die niet tegen Kryptonite kan, maar in plaats van dat ze Wonder Woman de speer met Kryptonite punt op het monster afsturen, moet het juist Superman zijn die daardoor het loodje legt, alleen maar omdat zijn dood ook nog even in de film gepropt moest worden. Een enorm gemiste kans, want hier hadden de filmmakers dus wel iets interessants met Wonder Woman kunnen doen en haar aanwezigheid in de film kunnen legitmeren. EINDE SPOILER.
Hoewel Captain America voortborduurt op de eerdere films en met name het vorige deel van The Avengers, is een nieuwbakken toeschouwer in staat alles goed te volgen. Dit in tegenstelling to Snyders mislukking die weliswaar bedoeld is als opstart van het cinematografische universum van DC Comics, maar zo vol zit met verwijzingen naar de strips die alleen door de die-hard lezers gesnapt zullen worden, dat de leek al snel de weg kwijt is.
Spider-Man/Peter Parker (Tom Holland)
Photo Credit: Film Frame
© Marvel 2016
In deze Marvel-film worden twee nieuwe belangrijke personages geïntroduceerd: Black Panther (Chadwick Boseman) en de alom geliefde, zeker door mij, Spider-Man. Beide personages krijgen genoeg speelruimte om te laten zien wat ze in huis hebben en als volwaardig beschouwd te kunnen worden, zonder dat we meteen alles over ze te weten komen. Het ontstaan van Spidey, de origin story, wordt gelukkig overgeslagen. Waarom Peter Parker de held uithangt, wordt uitgelegd zonder dat er aan Oom Ben wordt gerefereerd. Fijn, want iedereen weet inmiddels wel hoe die vork in elkaar steekt.
Verder is Spider-Man lekker bijdehand en beweegt hij precies goed. Hij wordt goed geïntroduceerd als nieuwkomer en het is heel duidelijk dat we hier nog met een tiener te maken hebben. ‘Kennen jullie die hele oude film The Empire Strikes Back?’ vraagt hij tijdens een gevecht om zijn strategie uit de doeken te doen.
Ik ben erg benieuwd naar de solofilm die in 2017 uit moet komen. Ik geef toe: Tom Holland is niet helemaal mijn Spider-Man. Daar bedoel ik dit mee: ik stel me Peter Parker qua uiterlijk iets anders voor en qua karakter doet hij me een beetje denken aan de versie van Ultimate Spider-Man. Eerlijk gezegd bestaat mijn versie van Peter Parker ook niet meer in de huidige stripversies van Marvel, maar dat even terzijde.
Captain America: Civil War voelt ergens ook als een reünie: zelfs Ant-Man (Paul Rudd) heeft een rolletje. Hij is zelfs zulke goede comic relief, dat hij bijna grappiger is dan Spidey.
Je hoeft tegenwoordig niets meer te zeggen over de specialeffects, want die zijn bijna in alle superheldenfilms wel goed. Maar een opmerking wil ik over de cinematografie graag maken: de eerste grote actiescène in de film is erg goed gedraaid. De camera loopt soms in het kielzog van de helden mee en zo krijgen we een soort van point of view van de actie te zien. Deze camerabewegingen zijn erg effectief en bewijzen dat je geen 3D trucjes nodig hebt om de toeschouwer in de actie mee te nemen. Goed camera- en acteerwerk is voldoende. (Ik zag de film in 2D – een verademing!)
En, leuk detail: het metaal van het harnas van Falcon heeft enkele slijtage plekken. Dat soort kleine details maken zo’n kostuum realistischer.
Kortom, ik heb me die tweeënhalf uur prima vermaakt. Dit in tegenstelling tot die andere film waar ik halverwege al naar huis toe wilde, flink hoofdpijn had van alle overdonderende muziek en infantiele bullshit die over me heen was gestort en ik dagen rondliep met een enorme kater van teleurstelling over hoe ze de confrontatie tussen grootheden Batman en Superman zo hebben kunnen verkloten.
Valt er dan niets aan te merken op Captain America: Civil War?
Je zou kunnen zeggen dat de casting van Marisa Tomei als Tante May misschien een beetje mis is: we hebben nog nooit zo’n jonge en sexy May gezien. (Iets wat Tony Stark opvalt trouwens. Een knipoog naar de boze fans wellicht?) Ook hebben de kleermakers van The Avengers wel erg snel een Spider-Man-pak ontworpen en gemaakt. Dat soort stappen wordt meestal overgeslagen in superheldenfilms. Snapt iemand hoe Lex Luthor in staat was om Doomsday in een paar uur in elkaar te zetten?
Toegegeven: als de twee teams superhelden op elkaar afrennen, ziet dat er een beetje knullig uit. Zoiets werkt leuk op de strippagina, in live-action wordt dat wat kinderachtig. Maar goed, dat is niet zo gênant als het Martha-moment in Batman v Superman. En nu hou ik op over dat debacle. Captain America: Civil War daarentegen smaakt alleen maar naar meer.
Captain America: Civil War is vanaf 28 april te zien in de Nederlandse bioscopen.