Eind augustus leef ik alweer zes jaar op het web. Wat mijn sabbatical tot nu toe vooral heeft duidelijk gemaakt is dat ik bepaalde zaken vanaf nu anders wil aanpakken. Dat betekent onder andere dat ik anders ga bloggen.
Zes jaar geleden begon ik aan dit avontuur, niet precies wetende wat we allemaal stond te wachten. Ook had ik geen vooropgezet plan toen ik de eerste posts op Mike’s Webs schreef. Alles was een groot, spannend avontuur. Maar er is veel veranderd in die jaren. Het vrijblijvende van het bloggen is verdwenen. Ik weet niet precies wanneer dat gebeurde, maar waarschijnlijk ergens toen mijn site MichaelMinneboo.nl als portfolio dienst ging doen. Ik voelde me toen verplicht om vooral over strips te bloggen, want dat is het medium waar ik als freelance journalist het meeste over schrijf.
Verplichting
Op een gegeven moment ben ik ook veelvuldig ook stripnieuws gaan schrijven, want een stripjournalist houdt nu eenmaal alles bij. Het werd een gewoonte om iets met de persberichten te doen die mijn mailbox verstopten. Een expositie hier, een boekpresentatie daar. Natuurlijk meldde ik dit soort gebeurtenissen ook vaak omdat ik de betreffende stripmaker graag mag of omdat de strip interessant vond, maar vaak ook gewoon omdat ik me verplicht voelde het nieuws te brengen. Voordat ik het goed en wel doorhad postte ik zes, soms zeven publicaties per week op mijn site.
Waarom dat een probleem werd? Ik deed er nog zo veel naast. Stukken in opdracht, video’s, een parttime baan bij de VARA en daartussendoor beleefde ik nog een rijk gevuld sociaal leven.
Toegegeven: de hogere frequentie en de focus op strips, deed het aantal bezoekers exponentieel toenemen. De statistieken gingen door het dak! Maar de blogposts misten vaak persoonlijkheid. En ik had op den duur het gevoel geleefd te worden door mijn blog. Het vrijblijvende was ervan af. Ook de zin eigenlijk. Het kwam vaak genoeg voor dat ik nog even snel een berichtje online zette, ook al had ik eigenlijk wat anders te doen; ook al had ik eigenlijk zin om wat anders te doen.
Als bloggen te veel op werk begint te lijken, als iets wat op je to-do-lijst staat en nog even afgewerkt moet worden voordat de dag om is, dan is het plezier ver te zoeken.
Je blog als middel om je reputatie mee op te bouwen; je blog als winkeltje; personal branding, dat soort dingen. Het is goed om je bewust te zijn van wat je uitdraagt op het web, maar wie zich als merk gedraagt, verliest zijn menselijkheid. Je bent immers de hele tijd druk bezig met hoe je op anderen overkomt en de zorg een positief beeld van jezelf neer te zetten. Voordat je het weet kom je steeds verder van je kern af te staan. En dan komt je blog ook automatisch steeds verder van jezelf af te staan. Je bent aan het bloggen, niet een doorlopende advertorial over jezelf aan het schrijven.
Fuck Personal Branding dus! En fuck de ‘vind-mij-alsjeblieft-leuk-mentaliteit’ die door Facebook en Twitter gecultiveerd wordt! Dat gesmeek van mensen en bedrijven om een like is simpelweg pathetisch. Mensen die alleen maar leuk gevonden willen worden zijn saai, voorspelbaar en laten bovendien nooit het achterste van hun tong zien. Ik wil echtheid, authenticiteit en menselijkheid. (En kennis van zaken is, uiteraard, ook niet onbelangrijk.) En dat kan ook online.
In mijn pauze van de afgelopen maanden blogde ik nog zo nu en dan, vooral om de vorderingen van mijn sabbatical bij te houden en één keer om een filmrecensie te schrijven. Het verplichte gevoel verdween. Ik weet nog dat ik een park in Utrecht zat op een vrijdagmiddag. De zon scheen, ik zat een boeiend boek van Grant Morrison te lezen en ik voelde absoluut niet de drang om daar iets over te bloggen, te schrijven of te zeggen. Dat bankje, het boek, de zon en de rust waren voldoende om mij een gevoel van vervulling te geven. De online wereld was niet uit mijn hoofd verdwenen, wel de behoefte om daar op dat moment, deel van uit te maken. (En de paradox van het blogleven is natuurlijk dat ik er nu – indirect – nog steeds over blog als voorbeeld voor niet-bloggen.)
Een leven zonder bloggen, natuurlijk is het mogelijk. Toch wil ik niet zo ver gaan. Ik vind het veel te leuk om stukjes te schrijven, te reageren op andere blogs en een dialoog te voeren met lezers van mijn blog. Maar dat kan ook met mate. Laat het ritme van het leven de flow van je blog bepalen, niet andersom.
Daarom ga ik het vanaf nu als volgt aanpakken: ik ga schrijven vanuit behoefte en plezier. Niet vanuit verplichting of een misplaatst gevoel van druk. Niemand zegt de blogger dat hij moet bloggen, behalve het stemmetje in zijn hoofd. Dat stemmetje ben je zelf.
Dit is mijn blog, dus dit is mijn visie op de wereld. Like it or not, I don’t care.
Nieuwe rubrieken
Natuurlijk heb ik mijn vrije tijd wel nagedacht over mijn blogje en welke kant ik ermee op wil gaan. Ik heb een paar nieuwe rubrieken bedacht waar ik graag mee aan de slag wil. Ik blijf schrijven over strips, want daar ligt mijn hart. Ik breng graag boeiende beeldverhalen en stripmakers onder de aandacht, want ik vind dat dit moet gebeuren. Er kan immers niet aandacht genoeg zijn voor strips. Ook zal ik heus nog wel stripnieuws brengen als ik het boeiend en relevant vind, maar een echte nieuwssite zal dit blog nooit worden. Voor de typische stripnieuwtjes zijn al genoeg blogs in de wereld.
Net als voorheen zullen post over film, animatie en het bloggen ook voorbijkomen, evenals een persoonlijk verhaal. Want persoonlijkheid is wat een blog maakt of breekt. Dit is mijn blog, dus dit is mijn visie op de wereld. Like it or not, I don’t care.
De frequentie van de posts hangt helemaal af van de hoeveelheid zin die ik voel en de tijd die ik beschikbaar heb. Verder zie ik wel welke kant het op gaat. Ik ben benieuwd naar het komende blogjaar en naar de weg die ik af ga leggen. You’re welcome to join me.
