Categorieën
Film Filmrecensie

No Smoking: Een trioloog tussen filmliefhebbers

Een van de charmes van een filmfestival is dat je samen met je vrienden een reeks films gaat kijken om die daarna in het festivalcafé te bespreken. Nu was ik niet zo te spreken over de Bollywood-film No Smoking, (zie mijn recensie over deze flick) maar mijn twee mede festivalbezoekers, de stripmakers Paul Stellingwerf en Matt Baay, dachten daar anders over.

Na No Smoking vond dan ook de volgende conversatie plaats:

Matt: Ik vond hem mysterieus, leuk en niet voorspelbaar. Ik vond hem goed, een aanrader!

Mike: Ja? Vond je hem niet te lang?

Matt: Het was een zit, maar dat geeft niet.

Mike: En Paul, wat vond jij ervan dan?

Paul: Ik vond hem gewoon leuk, vermakelijk.

Mike: Ik had echt zoiets van halverwege de film, gaat dit nog lang duren…?

Matt: Ik heb hem ‘een goed’ gegeven.

Paul: Ik ook.

Mike: Echt? Jullie hebben allebei ‘een goed’ gegeven…. Ik heb hem een ‘ZoZo’ gegeven

Paul: Het zag er gelikt uit, het sfeertje was cool…

Matt: En mooie specialeffects ook!

Mike: “Het sfeertje was cool.” Hmmm, en je vond hem niet te lang duren?

Paul: Nou, ik vond hem wel iets aan de lange kant, laat ik het zo zeggen.

Mike: En je houdt wel van Bollywood-muziek?

Paul: (Met ironische blik) Fantastisch!

Mike: Je inner gay person is er wel door losgekomen?

Matt: Er zat muziek in!

Mike: Ja, het was een soort Mamma Mia, maar dan voor rokers.

Matt: Ja. “Oebe oebe dade!!!”

Paul lacht.

Matt: Ik moet zeggen, ik kreeg wel zin in een sigaretje halverwege de film.

Paul en Mike lachen.

Matt nu ook.

Mike: Halverwege snapte ik er niets meer van. Waar zijn we nu? Of is het weer een nieuwe droom? En hoe zat het met die nazi’s?

Paul: Dat was wel fucked up, ja.

Matt: Ja, maar dat verklaarde hij zelf. Het was gewoon zo’n mind trip waar niemand naartoe wilde, als laatste redmiddel om iemand te laten stoppen met roken. Eerst dwing je iemand en als dat niet werkt, ga je gewoon nog verder. Dat zei hij in het gesprek.

Paul: Ja, je moet gewoon opletten. Bollywood voor dummies eigenlijk. Het komt nog een keer terug.

Mike: De film boeide me te weinig om het allemaal te blijven volgen.

Matt: En dat vrouwtje was ook lekker!

Daar waren we het dan wel weer over eens. Inmiddels was het tijd voor de volgende film.

Nog meer Imagine? Check het stripblogje van Hallie Lama.

Categorieën
Film Filmrecensie

No Smoking

In No Smoking moet kettingroker K, een verschrikkelijk asociaal alfamannetje, van zijn vriendin verplicht afkicken. De methodes die de afkickgoeroe erop nahoudt zijn echter niet mals. Afkicken kost je bij hem niet alleen een flinke bos duiten, wie het waagt weer een sigaret op te steken, kost het vingers! En ook vrienden en familie van de terugvallende roker zijn niet meer veilig.

Aan de film No Smoking ligt een boeiend concept ten grondslag, dat werd geleend van het verhaal Quitter’s Inc geschreven door Stephen King. Het is maar goed dat demissionair minister Klink dit verhaal niet gelezen heeft, anders hadden de rokers in Nederland wellicht een zwaarder lot moeten ondergaan dan slechts in weer en wind buiten roken.

Het verhaal Quitters Inc. werd al eerder verfilmd door Lewis Teague, waarbij het verhaal een van de drie segmenten is in de film Cat’s Eye. Na het zien van No Smoking ben ik wel erg benieuwd naar deze adaptatie geworden, want hoewel het concept mij zeer aanspreekt, beviel de Indiase versie mij maar matig.

Musical
De horror van King werd namelijk verpakt in een Bollywood-jasje en die jasjes zitten mij nooit echt lekker. Ik ben geen fan van musicals, en Bollywood-films (een verzamelnaam voor de Indiase filmindustrie) zijn eigenlijk overdadige musicals. De vertelling in No Smoking wordt dan ook dikwijls onderbroken door een muzikaal intermezzo.

Daarbij bevat het surrealistische, nachtmerrie-achtige scenario veel plotwendingen en terugkerende scènes, waardoor de draad van het geheel op een gegeven moment behoorlijk zoek is. Daarentegen zie je het grapje aan het einde van de film mijlenver aankomen. K raakt verzeild in allerlei vreemde situaties, tot en met een houten gevangenis bewaakt door Russische soldaten. Als hij op de bel drukt om te spreken met een van de bewakers, is er een geluidfragment van een toespraak van Hitler te horen. En zo zijn er nog meer absurditeiten die op het eerste gezicht amusant zijn, maar uiteindelijk nergens op uit lijken te komen en al snel beginnen te irriteren.

Hoe lang kun je je blijven interesseren voor de lotgevallen van een egoïstische roker? Ik in ieder geval niet zo lang als dat de film duurde.