Categorieën
Lekkere taart
Tag: Carice van Houten
Categorieën
Een fijne aflevering van DWDD
Afgelopen dinsdag was de beste aflevering van De Wereld Draait Door sinds tijden op de buis.
Je mag me best een fan van DWDD noemen. Ik vind het vakwerk: 5 dagen per week een onderhoudende en snelle talkshow op de buis brengen waar ongeveer 1 miljoen paar ogen naar kijken.
Van de duizend afleveringen heb ik er een hoop gezien, toch is mijn belangstelling in het programma tanende. Dat komt vooral doordat ik te vaak dezelfde koppen aan de tafel van Matthijs zie. Op een gegeven moment heb je je portie Rottenberg, Kelder, De Hond en Boomsma wel gehad. Ik kan zelfs Carice van Houten bijna niet meer zien. En dat wil wat zeggen, want ik kijk en luister graag naar Neerlands beste actrice van dit moment. En ook met flauwigheden als Downistie scoor je bij mij geen punten. Over zapmomentje gesproken.
Kortom, het seizoen dat DWDD een nipkowschijf in ontvangst mocht nemen, zag ik de minste afleveringen. Het meeste zag ik een dag later online als een bepaald item me aansprak. (Volgens mij is dat sowieso de toekomst van televisie, maar dat terzijde.)
Zo, dat is eruit.
Afgelopen dinsdag was echter een prachtige uitzending. Dat kwam allereerst door de onderwerpen die behandeld werden. Het feest begon met een programma rondom fancultuur van Upload cinema. Heerlijke Youtube-video’s waarin de excessen van de adoratie werden verkend en getoond. Gevolgd door de immer boeiende Joost Zwagerman die dankzij zijn enthousiaste lezing voor eens en voor altijd duidelijk maakte dat de Nachtwacht van Rembrandt toch een van de belangrijkste kunstwerken is die de Nederlandse cultuur heeft voortgebracht.
Ik vind het heerlijk om Zwagerman te horen oreren over welk onderwerp dan ook, maar over Kunst in het bijzonder. De Nachtwacht – dat schilderij kennen we nu zo langzamerhand wel zou je denken. Na het relaas van Joost ga ik toch weer met frisse ogen naar dit doek kijken. En dat is toch de kracht van een bevlogen betoog: je kijkt weer een beetje anders naar de wereld.
De aflevering werd afgesloten met de aanwezigheid van soullegende Bill Withers. Dit weekend wordt een speciale tribute in Carré opgevoerd waarin al zijn grote hits, en dat zijn er nogal wat, worden uitgevoerd door een divers leger artiesten. Jammer dat hij niet aan tafel zat maar Trijntje Oosterhuis en Ruben Hein wel. Ongetwijfeld naar de wens van Withers zelf, die soms toch wat werd gevraagd en snel een hengelmicrofoon onder zijn neus kreeg gedouwd. Een beetje rommelig allemaal, maar dat was juist charmant. Televisie mag soms best een beetje los zijn.
Een belangrijke factor voor de sfeer in het programma is natuurlijk de tafelheer of -dame. In dit geval was dat Claudia de Breij die toch een van mijn favoriete bijzitters van Matthijs is. Met Marc-Marie en Mulder om het trio af te maken.
Een DWDD zonder politiek, wat een verademing!
Een DWDD met een lekker bandje. Nou komt dat wel vaker voor, maar ik was zeker gecharmeerd van de Duitse Stefany June.
Maar bovenal een DWDD waar de passie voor cultuur en de plezier in het televisie maken van afdroop!
Morgen is de laatste uitzending van het seizoen. Gelukkig kan ik op deze aflevering een tijd teren.
Categorieën
De gelukkige huisvrouw
Dankzij verschillende televisieoptredens komt Heleen van Royen op mij over als een elitair viswijf. Aangezien ik ook niet tot haar beoogde lezersgroep behoor, acht ik de kans zeer gering dat ik ooit een boek van La Royen zal lezen. Toch werd ik blij verrast door de verfilming van de bestseller De Gelukkige Huisvrouw.
Lea Meyer (Carice van Houten) is stewardess en leidt een schijnbaar gezellig leventje met haar man Harry (Waldemar Torenstra). Totdat hij besluit dat ze een kind willen.
Harry: ‘We zijn zes jaar samen. Dat moeten we vieren. Laten we een kind nemen!’
Lea: ‘Wat moet jij nou met een kind, je bent toch nooit thuis?’
Harry: ‘Nee, maar jij wel.’
Zo gaat dat kennelijk in de wereld van Van Royen – ik kan me daar niet zoveel bij voorstellen. Maar goed, Lea heeft geen bezwaar tegen een flinke sekspartij, integendeel, maar dat daar ook kindjes van kunnen komen lijkt voor haar van secundair belang. De bevalling is zwaar, kent veel pijnlijke momenten en duurt zo tergend lang in de film, dat ik zelden een effectievere reclamespot voor anticonceptiemiddelen heb gezien.
Na de bevalling krijgt Lea een postnatale psychose. Als ze haar pasgeboren zoontje probeert weg te stoppen in een verhuisdoos, wordt het tijd dat ze wordt opgenomen. Tijdens haar verblijf in een inrichting laat Lea langzaam haar schild van cynisme zakken en blijkt dat de moeilijke band met haar kind alles te maken heeft met de vroegtijdig verbroken relatie met haar vader.
Carice! Carice!
Bovenstaand plot had snel kunnen verzanden in gratuite emotioneel kijkvoer, maar Antoinette Beumer, die na een reeks tv-series met De Gelukkige Huisvrouw haar speelfilmdebuut maakt, wisselt ietwat botte humor en tragiek vakkundig met elkaar af en zal daarmee de doelgroep zeker aanspreken.
Toegegeven: de vriendinnen van Lea en de gekken in de inrichting hangen naar het clichématige en sommige sequenties hadden wat strakker geknipt mogen worden. Ook de seksscènes in het begin ontstijgen het typische Hollandse filmidee van erotiek niet: platte seksplaatjes zonder passie.
Toch zijn dat soort schoonheidsfoutjes snel vergeten door het krachtige spel van de cast, waarbij gezegd moet worden dat Van Houten bewijst dat ze de beste actrice van Nederland is. Haar spel ontroert.
Verder is het camerawerk van Bert Pot prima in orde en heeft Tom Holkenborg (Junkie XL) een zeer verdienstelijke soundtrack gecomponeerd.
Niet dat ik na het zien van deze film in de toekomst sneller een roman van Van Royen zal oppakken, maar nog een verfilming van dit kaliber zie ik graag tegemoet.
De Gelukkige Huisvrouw draait vanaf 15 april in de bioscoop.
Deze recensie stond ook op het filmblog van Zone 5300.
De verfilming van Komt een vrouw bij de dokter wordt ongetwijfeld een kaskraker. Toch ben ik er niet erg over te spreken. De debuutfilm van Reinout Oerlemans mag dan gaan over een man die vreemdgaat terwijl zijn vrouw sterft aan kanker, veel diepgang heeft de film niet. Laat ik vooropstellen dat ik de gelijknamige bestseller van Kluun waar de film op gebaseerd is niet heb gelezen. Tijdens het kijken van de film werd ik dus niet gestoord door beelden die ik tijdens het lezen van de roman zelf had voorgesteld. Vanuit technisch oogpunt valt er weinig aan te merken op de eersteling van succesvol tv-producent Oerlemans (die voor de gelegenheid zijn baard liet staan tijdens de productie, zoals echte filmregisseurs dat doen). Het camerawerk van Lennert Hillege is stijlvol. De cast bestaat niet uit de minste acteurs: Carice van Houten, Anna Drijver, Barry Atsma en Jeroen Willems slaan zich kranig door het scenario dat het verloop van de relatie tussen Carmen (Van Houten) en Stijn (Atsma) en de ziekte van Carmen behandelt.Stijn is een notoire vreemdganger en als Carmen kanker krijgt en ernstig ziek wordt zoekt hij troost, seks of afleiding (dat is mij niet helemaal duidelijk geworden) bij Roos (Drijver).
Onbeantwoorde vragen
Ondanks de veelvuldig voorkomende voice-over die ons de gedachten van Stijn laat horen, wordt er eigenlijk maar verdomd weinig duidelijk van zijn motivatie. Eigenlijk zijn de beweegredenen van Stijn ook helemaal niet zo interessant. Die zoekt afleiding van zijn zieke vrouw en vreemdgaan is zijn hobby, dus wat valt er eigenlijk te raden? Interessanter is de vraag waarom Carmen besluit bij hem te blijven als ze achter zijn eerste slippertje komt. Op dat moment is ze nog niet ziek en is het stel net gaan samenwonen. Ook vraag ik me af waarom Roos het aanpapt met Stijn terwijl ze weet dat hij een doodzieke vrouw thuis heeft. Niet dat ik hier de rechtschapen christen wil uithangen, geenszins, maar een beetje onderbouwing van het handelen van de personages was wenselijk geweest. Nu zien we vooral het vreemdgaan en heel veel functioneel naakt in beeld. Lijven zonder inhoud. Oerlemans contrasteert de scènes vol lust met het ziektebeeld van Carmen en toont hoe de kanker haar meedogenloos sloopt. Deze scènes zijn aangrijpend, puur door het feit dat we zien wat deze ziekte een mens aan doet, het is alleen jammer dat we niet de kans hebben gekregen Carmen beter te leren kennen vóórdat we haar zien doodgaan. Als pamflet voor KWF Kankerbestrijding is Komt een vrouw bij de dokter zeker geslaagd. Als relatiedrama scoort de film matig. Gezien het succes van het boek en het aantal bezoekers dat de film in korte tijd zag, verwacht ik desondanks dat dit een van de best bezochte Nederlandse films van het jaar zal worden.
Categorieën
Het Ketelhuis bestaat tien jaar
Bioscoop Het Ketelhuis, mekka van de Nederlandse film, viert verjaardag met debat, talkshow en de Vlaamse(?) komedie Dirty Mind.
Eind maart bestaat Bioscoop Het Ketelhuis, gelegen in het Amsterdamse cultuurpark Westergasfabriek, op de kop af tien jaar. Op 29 maart 1999 begonnen als ‘noodbioscoop voor de Nederlandse film’ is Het Ketelhuis inmiddels uitgegroeid tot een spraakmakend filmtheater voor de Nederlandse en Europese kwaliteitsfilm. Als podium voor de vertoning van en debat over de Nederlandse film wordt Het Ketelhuis ook wel ‘de kantine van de Nederlandse film’ genoemd.Hoewel Het Ketelhuis niet direct mijn favoriete bioscoop in Amsterdam is, dat zijn voor mijn Tuschinski en The Movies op een gedeelde eerste plaats, vind ik het er prettig toeven. De zalen zijn redelijk comfortabel, de kantine maakt een gezellige indruk.
Tot de verjaardagsfestiviteiten van Bioscoop Het Ketelhuis behoort de Nederlandse première op van Dirty Mind, een Vlaamse komedie van regisseur Pieter van Hees én het speelfilmdebuut van cabaretier Wim Helsen. Regisseur en hoofdrolspeler zullen de première bijwonen. De première op zaterdagavond 28 maart 20.30u. Vanaf 16 april is Dirty Mind in de Nederlandse bioscopen te zien. Wel een beetje vreemd dat er nu juist voor een Vlaamse film is gekozen om het tienjarig bestaan van Het Ketelhuis te vieren. Niet dat ik iets tegen de Vlaamse tongval heb, in tegendeel zelfs, maar dit roept toch de vraag op of er geen geschikte rolprent van nationale bodem beschikbaar was om een première te beleven. Kennelijk niet. Toch jammer.
Debat
Donderdagavond 26 maart vanaf 20.30u staat Het Ketelhuis in het teken van het Voorjaarsoverleg: een debatavond over actuele kwesties in de vaderlandse filmpolitiek. Op de agenda staat onder meer het omstreden filmfondsbeleid om sommige productiehuizen voor te trekken.Vrijdagavond 27 maart om 20.30u presenteert film- (maar tegenwoordig vooral) tv-recensent Hans Beerekamp onder het motto ‘Tien Jaar Film in Nederland’, een talkshow over wat er de afgelopen tien jaar bleef en verdween: van Carice van Houten tot Theo van Gogh.Bron: MVSP Publiciteit.
Categorieën
Film: Alles is liefde
Kitscherige liefdesperikelen in geslaagde Nederlandse Love Actually
Alles is liefde is een Nederlandse romantische comedy, duidelijk gestoeld op Love Actually. Wat die Engelsen kunnen, kunnen wij ook, moet het filmteam gedacht hebben. Maar omdat in Nederland kerstmis niet zo met de volksaard is verbonden als in Engeland en om de flick een Nederlands tintje te geven, draait de film om Sinterklaas en de Prins op het Witte Paard. Kim van Kooten pende een script waarin de levens van diverse personages elkaar kruizen, simpelweg doordat ze op professioneel vlak, door familiebanden of door toeval iets met elkaar te maken hebben.Verbindende factor is de dood van de televisie-Sinterklaas, die in allerijl wordt vervangen voor de rondzwervende Jan. Sint Jan wordt de ster van de Nederlandse televisie door zijn eigenzinnige optreden – een anti-Klaas (in Love Actually ging het onder andere om een parodiërende versie van Love is All Around, van een uitgerangeerde popartiest die een kersthit scoorde). Ondertussen zit het homostel (tot voorkort toch ook een heel normaal Nederlands verschijnsel) Kees Tromp (Daan Schuurmans) en Victor Jollema vlak voor hun huwelijk. Als een van de twee koude voeten krijgt voor het altaar, verzandt de liefde in crisis. In crisis verkeert het liefdesleven van Kiki Jollema (de zus van Victor wordt gespeeld door Carice van Houten) al jaren. Ze slijt haar dagen hangend over de vitrinekasten van de Bijenkorf terwijl ze droomt van de Ware. Die ware blijkt prins Valentijn (Jeroen Spitzenberger) te zijn. Het cliché van de prins op het witte paard wordt in deze film dus erg letterlijk genomen.
De grote Mythe
Het genre van de romantische comedy staat niet bekend om zijn onverwachte wendingen of verrassingen. Het gaat erom of het voorspelbare verhaaltje vakkundig wordt verteld zodat de harten van de romantische zielen in de bioscoopzaal sneller gaan kloppen. De mythe van de liefde wordt in dit soort verhaaltjes immers bevestigd: ja, de liefde kent vele obstakels, maar uiteindelijk komt alles weer goed, worden harten herenigd en vindt ook het muurbloempje haar levenspartner. Geliefden zien in dit soort verhalen een legitimatie van hun relatie, de solo levenden onder ons krijgen hernieuwde hoop dat er ook voor ergens een verwante ziel ronddoolt.In het bevestigen van die mythe slaagt Alles is liefde wat mij betreft wel, al wordt het op het laatst wel heel erg zoetsappig. Ook worden sommige verhaallijntjes net iets te gemakzuchtig afgewikkeld. De sprookjesachtige sfeer die de Decembermaand voor sommigen heeft, wordt tot in de puntjes uitgewerkt: er valt zelfs een dikke laag sneeuw op 5 december. Dat alles is natuurlijk niet te veel van het goede, want subtiliteit hoort niet bij de rom com. Wel een warme sfeer, een soundtrack vol met goed in het gehoor liggende luisterliedjes, een wirwar van relatie perikelen en onmogelijke liefdes die toch tot bloei komen: de formule van Richard Curtis (scenarist van Four Weddings and a Funeral, Love Actually en Notting Hill) is goed gevolgd.Geen toeval
De makers hebben niets aan het toeval overgelaten en een groot deel van het acteursregister in Nederland opengetrokken. De gehele cast brengt het er goed van af. Michiel Romeyn speelt misschien wel zijn beste rol ooit. Hij speelt op ingetogen wijze een nukkige Sinterklaas – gedesillusioneerd, maar eerlijk en daardoor een vers symbool voor de natie. Daarnaast is het vooral Paul de Leeuw die zich van zijn goede kant laat zien: hij zet Victor Jollema geloofwaardig neer als een zorgzame dromer. Een mooi contrast met zijn hyperaanwezige televisiepersoonlijkheid.Het is de combinatie van herkenbaarheid, voorspelbaarheid en de toespitsing op de Nederlandse situatie die Alles is liefde tot een geslaagde warme deken maken.Vanaf 11 oktober in de bios.
Met: Carice van Houten, Daan Schuurmans, Chantal Janzen, Jeroen Spitzenberger, Peter Paul Muller, Wendy Van Dijk, Eric Schneider, Thomas Acda en Paul de Leeuw.
Kijktip
Alles is Liefde is vooral een film voor mensen die ervoor in de mood zijn. Wie dat niet is of zich tóch mocht vervelen, kan altijd nog op de vele continuïteitsfouten letten bij de buitenopnames. Dat het weer veranderlijk is in Nederland is bekend, maar in Alles is liefde is in ieder shot van de buitenscènes het licht anders.
Categorieën
BlogTalk #9: De Beste Films van 2006
Het einde van het jaar staat weer voor de deur en tussen alle eindejaarlijstjes mag natuurlijk het lijstje met beste films van het afgelopen jaar niet ontbreken. Sterker nog: vergeet alle andere lijstjes en vergaap je/knik instemmend/maak je boos om de Top 10 lijstjes van Blog Talk! Blog Talk is een gezamenlijk project tussen verschillende filmweblogs in Nederland en België:
De Ultieme Filmblog;
Popcorn Movieblog;
en Tagoean.Ieder blog publiceert zijn eigen voorkeurslijstje (check ‘m out) en hieronder staat de mijne:
- Capote
- V for Vendetta
- Clerks II
- X-Men: The Last Stand
- Good Night and Good Luck
- Kiss, Kiss, Bang Bang/Serenity
- Brokeback Mountain
- The Squid and the Whale
- Zwartboek
- Ik Omhels Je Met Duizend Armen
Overigens vond ik dit een mager filmjaar. De oplettende lezer ziet dan ook enkele titels staan die dit jaar op dvd verschenen en heel officieel gezien vorig jaar in de bios zijn uitgekomen. De echte uitschieters zijn wat mij betreft de eerste acht films.Zwartboek had enkele heel sterke punten, waaronder de casting van Carice van Houten en Thom Hoffman. Helaas bevatte het script ook plotgaten zo groot dat je er een hele familie in kwijt kunt. Maar het feit dat Paul Verhoeven weer films maakt in Nederland moet gevierd worden. Hij is een van de meest eigenzinnige en bijzondere filmmakers die dit land heeft en daar moeten we zuinig op zijn.Ik omhels je met duizend armen, de laatste film van die andere bijzondere filmmaker, wijlen Willem van de Sande Bakhuyzen, heeft net als Zwartboek het nadeel dat Johnny de Mol erin voorkomt. Die jongen overtuigt niet eens als hij zichzelf is als gast in een talkshow, laat staan als er van hem verwacht wordt dat hij een rol speelt. Maar de euthanasie-scène is zeer goed gedaan en verdient daarom een plaats in de top 10. Misschien zijn interessante films gewoon niet altijd helemaal perfect, maar in ieder geval boeiend. Over Clerks II kan ik kort zijn: twee keer gezien in de bios en twee keer dubbel gelegen van het lachen. V for Vendetta is de eerste superheldenfilm die een duidelijk politiek punt weet te maken. En Capote… nou ja, als Philip Seymour Hoffman geen Oscar had gekregen voor die rol, was het gouden beeldje geen knip voor de neus meer waard geweest.De film Kiss, Kiss, Bang Bang (goed, kwam op eind vorig jaar uit, maar een kniesoor die daar op let). Het is geen origineel verhaal, maar de vertelstijl is zeer aantrekkelijk. Verder is de cast geweldig: Robert Downey Jr – yeah, en de mooie en tevens grappige Michelle Monaghan. En die twee homo’s op de berg, daar kun je eigenlijk niet om heen. Een van de weinige keren dat Hollywood serieus het thema homoseksualiteit aanpakt, al is het wel weer typisch Amerikaans dat degene die uit de kast komt ook meteen maar weer doodgeslagen moet worden. They still have a long way to go.De film The Squid and the Whale is een lowbudgetfilm waarin op realistische wijze de scheiding van een gezin wordt uitgebeeld. Zoals vaak worden dramatische momenten in een mensenleven het beste verteld met een dosis zwarte humor en dat is in deze film ook het geval, zij het dan dat het gaat om een lichte dosis humor. Een integere film die lak heeft aan alles wat Syd Field ooit heeft verteld over hoe een scenario in elkaar moet zitten.
Wat vind jij de beste films van dit jaar?