In 2015 publiceerde Schokkend Nieuws een Star Wars-special. Hierin staat beschreven hoe de eerste film zijn Nederlandse en Europese première had tijdens de Arnhemse Filmdagen op 13 oktober 1977. En dat laat ik je even zien. Overigens was Carrie toen niet 21 jaar maar nog net een paar dagen 20 jaar oud.
Tag: Carrie Fisher
Tijdens de opnames van de eerste Star Wars-film hield Carrie Fisher een dagboek bij. Jaren later kwam ze deze notitieboekjes weer tegen en dit leidde tot The Princess Diarist.
Carrie Fisher overleed op 27 december 2016. In dat jaar kwam ook The Princess Diarist uit. Ik heb altijd een zwak voor haar gehad. Niet alleen omdat ze Princess Leia Organa gestalte gaf in de Star Wars-films, al is mijn fascinatie voor haar toen wel begonnen. Fisher was behalve actrice ook een zeer humoristische schrijver en scriptdoctor. Ik las Postcards From the Edge en keek de verfilming darvan. Ook zag veel optredens van haar in talkshows en lezingen waarin ze niet onder doet voor menig stand-upper. In mijn werkkamer hangt een foto van Fisher toen ze in Nederland op promotietoer was voor Star Wars: Episode IV.
Ik kocht The Princess Diarist laatst omdat ik heel benieuwd was naar de achterdeschermen-verhalen van deze beroemde filmset. Carrie was 19 toen ze gecast werd als Princess Leia en had nog weinig ervaring als acteur. Naar eigen zeggen had ze ook nog niet zo veel ervaring met mannen, maar toch kreeg ze een affaire met Harrison Ford die toen veertien jaar ouder was, getrouwd en twee kinderen had.
In The Princess Diarist vertelt Fisher voornamelijk over die affaire. De dagboekfragmenten bestaan uit poëzie en overpeinzingen. Daaruit blijkt vooral hoe onzeker Fisher toentertijd was.
In het laatste gedeelte van het boek vertelt Fisher over hoe zij de roem die het spelen van Leia met zich mee bracht, heeft ervaren. Ze is duidelijk geen fan van signeersessies op comic cons. Ze noemt het signeren voor geld een lap dance doen:
‘When I was initially approached about going to Comic-Con, the giant comic book convention, I said, “I wouldn’t be caught dead at one of those has-been roundups.” But, as it turns out, I’ve been caught alive at those roundups often enough to wish I was dead.’
Ze heeft wel veel bewondering voor de fans, hun toewijding raakt haar:
‘There’s something incredibly sweet and mystifying about people waiting in line fors o long. And with very few exceptions, the people you meet while lap dancing are a fine and darling lot.’
In The Princess Diarist heeft Fisher enkele dialogen met fans opgenomen. Of noem het eigenlijk maar monologen, want sommige ratelen kennelijk aan een stuk door. De mensen vertelden haar de meest gekke en persoonlijke dingen. Deze sectie is zeer amusant om te lezen. Het boek is openhartig en geschreven met veel humor, zoals we van Fisher gewend zijn. Toch vond ik het een teleurstelling.
De Star Wars-fan die veel wil lezen op wat er op de set gebeurde, hoe sommige scènes zijn gedraaid en dat soort dingen, kan dit boek overslaan. Wie wil weten wat er ongeveer in het hoofd van de negentienjarige Fisher omging: sla The Princess Diarist gerust open.
Het audioboek dat Fisher zelf insprak kreeg laatst een Grammy Award voor beste luisterboek.
Categorieën
Star Wars: The Last Jedi
Spoiler alert!! De tekst hieronder is geen recensie, maar een korte tekst over wat ik leuk vind aan Star Wars Episode VIII: The Last Jedi. En die tekst zit dus vol met spoilers.
Ik heb me goed vermaakt met The Last Jedi, geschreven en geregisseerd door Rian Johnson. In tegenstelling tot The Force Awakens was het verhaal geen directe kopie van een vorige film, al zitten er in deze film wel enkele parallellen met The Empire Strikes Back en Return of the Jedi. Zoals bijvoorbeeld het moment dat Rey door Kylo Ren bij de leider van de First Order wordt uitgeleverd. Dat moment lijkt veel op toen Vader Luke aan de Emperor uitleverde.
Leuk vond ik de scènes tussen Rey en Luke op het jedi-eiland, die dus weer wat weghadden van hoe Skywalker Yoda ontmoet in Empire. Skywalker was een beetje een reluctant Yoda. Tof ook dat Yoda nog even langskwam in spirit. Dat soort knipoogjes kan ik erg waarderen.
Sowieso ben ik blij dat Luke Skywalker een flinke rol had in deze film. Veel meer dan The Force Awakens. Ik hou van die oude cast van Star Wars. Leia, Yoda en John Williams zijn voor mij de hoofdingrediënten van deze reeks. Al heb ik ook een zwak voor Skywalker en Mark Hamill in het bijzonder. Hamill is heel grappig in talkshows en op podia tijdens Star Wars-evenementen. En hij speelt de Joker ook fantastisch.
Eerlijk gezegd heb ik een beetje een screencrush op Daisy Ridley. Prachtige actrice, en Rey is echt een leuk personage. Zij is alvast een reden om de volgende Star Wars-film te gaan kijken.
De bad guys zijn daarentegen weer behoorlijk vlak. Kylo Ren is ronduit irritant, ook al hebben ze hem wel wat meer psychologie gegeven in deze flick. En hij zorgt voor een aardige plottwist. Toch vind ik hem een beetje irritant. Hij is geen Vader in ieder geval. Supreme Leader Snoke is gewoon heel saai. Een standaard bad guy die in en in slecht is, zonder dat hij ook maar een beetje grappig of leuk is. Ik vind personages in het schemergebied tussen goed en kwaad interessanter dan innige zwarte zielen die gewoon slecht zijn omdat een film als Star Wars nu eenmaal bad guys nodig heeft. Wat dat betreft treffen we het met de First Order niet: allemaal saaie, kwaadwillende lullen.
Maar wat wel weer tof was aan The Last Jedi, is dat je ook eens het normale volk in de galaxy te zien krijgt. In dit geval de volgevreten elite die de bad guys van wapens voorzien, maar toch. Het is leuk dat we ook weer eens buiten de rebellen kijken. Over mensen gesproken: Jezus, wat worden er weer veel koudgemaakt door de bad guys. Je snapt meteen weer dat het woordje War oorlog betekent, en dat Star Wars een oorlogsfilmreeks is.
Telkens als Carrie Fisher een scène had, werden mijn ogen vochtig. Ik vind het heel spijtig dat ze vorig jaar is overleden. Fisher was wat ik graag maar even een ’tof wijf’ noem. Ik moest altijd erg om haar lachen als ze als zichzelf optrad op televisie en ik lees haar schrijfwerk ook graag. Het is jammer dat ze in deze film niet zo heel veel te doen had. Ze hadden meer voor haar in petto in de volgende, maar dat gaat dus nu niet gebeuren. Leia heeft wel een heel toffe scène: wanneer de bad guys een gat in haar ruimteschip blazen, wordt ze de ruimte ingezogen. Eerst lijkt dat het einde van Leia, maar dan gebruikt ze the force om zichzelf weer naar het ruimteschip te laten vliegen. Ik ben heel benieuwd hoe ze in de volgende episode omgaan met het feit dat Fisher niet meer onder ons is. Ik hoop niet dat ze met een digitale Leia aan de slag gaan, want dat was wel een van de slechtste elementen van Rogue One.
This thick and funny diary by the one and only Kevin Smith came out ten years ago. This is a first printing from 2007 I read from cover to cover.
Smith is one of the funniest guys around, but more importantly, a lot of his films have brighten my days and inspired me to write my own books. Like My Buddy Spider-Man that came out a few months ago (only in Dutch -so far). Anyway, thank you Kevin Smith for showing this little fucker from Amsterdam that one must follow one’s own nerdy path and thank you for making Clerks, Clerks 2 (one of if not the best movie on male friendships), the wonderful Chasing Amy (one of the best flicks about love and male-female relationships) and Jay & Silent Bob Strike Back – that last one because who’d thought that flick was even a possibilty and for Carrie Fisher as the non that almost got eaten out by Jay.
I bow to you, sir.
Categorieën
Dat was dus 2016
Vanuit wereldperspectief gezien was 2016 een turbulent jaar. Op persoonlijk vlak was het een jaar van persoonlijke mijlpalen.
Het viel me op dat de meeste eindejaarslijstjes en overzichten begin december al werden gepubliceerd. Het leek bijna wel of december niet mee mocht doen met 2016. Daarmee vergeleken komt dit overzichtje veel te laat, maar eerlijk gezegd vond ik al die andere lijstjes echt aan de vroege kant. Over een paar dagen is het jaar afgelopen, dus dit lijkt me een mooi moment voor een korte terugblik.
Maar goed, welke mijlpaaltjes had ik dan het afgelopen jaar?
Ik vond een uitgever voor mijn boek Mijn vriend Spider-Man en in een paar maanden later tekende ik het contract voor mijn debuut. Inmiddels is er een cover, flaptekst en ben ik druk met het herschrijven van de tekst. De zomer was ik vooral heel druk met het schrijven van de eerste versie. Freelance werk en mijn blog stonden op een heel laag pitje. Mijn vriend Spider-Man is een van die dingen die ik in mijn leven gedaan wil hebben en die mijn leven zin geven. Dat klinkt wat hoogdravend wellicht, maar ik voel dat echt zo. Artikelen schrijven is tof, maar mijns inziens heeft een boek een langduriger waarde. Het is een van de dingen die ik gedaan wil hebben voordat ik voor eeuwig mijn ogen sluit.
Maar het jaar begon al goed met het winnen van de Persprijs Brussel voor een artikel over het prachtige stripmuseum in Brussel. Ik voel me zeer vereerd dat ik deze prijs in ontvangst mocht nemen en ik vond het ook erg leuk dat Willem de Graeve, de directeur van het museum, voor deze gelegenheid naar Amsterdam was gekomen.
Striptalkshow
Ook vond ik het erg tof dat ik op de Stripdagen Haarlem een eigen talkshow had waarin ik stripmakers uit binnen- en buitenland ontving en interviewde. Dat is toch ook een droom die uitkomt voor een stripjournalist.
Over interviews gesproken: mijn wens om Frits Jonker eens te interviewen voor de VPRO gids kwam ook uit. Het artikel staat begin volgend jaar in de gids. Frits heeft de tekst deels handmatig geletterd dus dat gaat er vast heel mooi uitzien. Ook interviewde ik Joe Hill tijdens Dutch Comc Con dit jaar.
Ook deed ik een grote pr-klus voor Submarine Channel, namelijk het promoten van de expositie over Motion Comics. Een erg boeiende en leuke ervaring die in 2017 een vervolg gaat krijgen.
Tot slot was dit het jaar dat ik een decennium lang blog. Dat vond ik ook wel een feestje waard eigenlijk. Tot mijn teleurstelling reageerde bijna niemand op mijn artikel hierover. Dat komt deels omdat ik toen geen linkjes plaatste op Fakebook, waardoor minder mensen op mijn blog kwamen kijken. Toch vond ik de lage respons jammer. Dat zegt wellicht iets over het feit dat dit blog als project voor mij veel belangrijker is dan voor de mensen die hier zo nu en dan komen lezen. Hoewel in voorgaande jaren blogverjaardagen wel vaak felicitaties opleverden. Is het dan toch puur een kwestie van Fakebookbereik?
Ach, fuk het ook maar. Voor mij was het een belangrijke mijlpaal en dat is veel belangrijker dan wat anderen daarvan zouden denken.
Overleden helden
Natuurlijk had 2016 ook zijn schaduwkanten. De dood van Prince was een enorme schok waar ik weken lang verdrietig van ben geweest. Ook moeten we Bowie missen, Alan Rickman, Peter van Straaten, Wim Brands en George Michael. En op de valreep ook nog Carrie Fisher!
Anderen hadden wellicht veel verdriet van het overlijden van Leonard Cohen of Glenn Frey.
De grote namen lijken met bosjes het leven te laten. Dat komt deels natuurlijk doordat veel sterren al op leeftijd zijn, maar ook overlijden ze soms veel te jong zoals Prince en George Michael. En soms besluiten ze zelf dat het genoeg is geweest, zoals Brands. Met zijn overlijden hebben we niet alleen een heel aardige man met echte passie voor het boek verloren, maar ook een van de beste interviewers die Nederland ooit gekend heeft.
Het beste leesvoer…
Dit jaar zal ik geen lijstje publiceren met daarop de beste stripalbums van het jaar. Daarvoor heb ik simpelweg te weinig nieuwe strips kunnen lezen: de meeste tijd zat ik namelijk oude Spider-Man comics door te nemen. Geen straf overigens, want ik heb eindelijk ook de Spider-Man by Roger Stern omnibus gekocht en dat zijn toch echt enkele van de beste Spider-Man comics ooit geschreven.
Twee strips schieten me echter wel meteen te binnen als zeker de moeite van het lezen waard en dat zijn In the Pines van Erik Kriek en De Man van Nu van Hanco Kolk en Kim Duchateau.
Erik Kriek bewerkte vijf murder ballads tot pakkende en duistere stripverhalen. Geen slaafse adaptaties, maar eigen interpretaties. Kriek gebruikte de murder ballads om zijn eigen fantasie de ruimte te geven. Kriek levert iedere keer weer fantastisch tekenwerk af en is toch echt een van de origineelste en beste stripmakers van Nederland. Punt.
De Man van Nu van Kolk en Duchatau is een zeer originele graphic novel, op fantastische wijze uitgevoerd. Het sciencefictionverhaal biedt allerlei spannende wendingen en een onverwachts einde. Ook slagen de makers erin het basisgegeven geloofwaardig te presenteren en op dramatisch vlak goed uit te werken.
Het boek De kunst van Morris noem ik ook nog even. Ik was heel blij dat dit mooie naslagwerk ook een Nederlandse editie kreeg en heb het boek met veel plezier gelezen.
Voornemens
1. Het komende jaar ga ik me minder druk maken over bullshit op straat (en dus bullshit online).
2. Ik ga ervoor zorgen dat in mei mijn boek Mijn vriend Spider-Man in de winkels ligt en ermee op tour.
3. Aan mijn tweede boek beginnen.
4. Serieus iets gaan doen tegen mijn doodsangst.
Alvast een goed nieuwjaar gewenst!
PS: Sommige mensen vonden 2016 echt een horrorjaar en hebben die gedachte gebruikt om deze spannende trailer te maken:
Categorieën
Rogue One: A Star Wars Story
De laatste keer dat ik in de bioscoop in slaap viel was bij een voorstelling van de eerste Lord of the Rings-film. Bij Rogue One: A Star Wars Story donderdagavond moest ik ook behoorlijk vechten tegen de slaap en dommelde ik bijna in.
Ik ga nu dus ook geen uitgebreide analyse geven, maar mijn algemene in druk van deze nieuwe Star Wars-film is eerder meh, dan tof.
[spoilers!]
Rogue One speelt zich af voor A New Hope. De rebellen ontdekken dat het Empire een wapen aan het maken zijn waarmee ze hele planeten kunnen vernietigen. Juist, de Death Star. (Weer). Het is aan een klein groepje rebellen onder leiding van Jyn Erso om de bouwtekeningen voor dit wapen te stelen.
De personages vond ik ontzettend vlak. Ik miste echt de dynamiek tussen Han Solo, Leia en Luke Skywalker en de chemie die ze met elkaar hebben. Het is tekenend dat een hergeprogrammeerde droid van het Empire het meest uitgesproken karakter heeft van alle personages. Nieuwe helden als Cassian Andor en de blinde semi-jedi Chirrut Îmwe komen nauwelijks uit de verf en werken als comic relief ook niet zo best.
En volgens mij hebben ze een grote kans laten liggen door niet meer te focussen op Galen Erso, gespeeld door Mads Mikkelsen. Hij is de man die de Death Star bedacht heeft en er met grote bezwaren aan werkt. Hij wordt door het Empire gedwongen de Death Star te maken, maar in plaats van dieper op de psychologie hiervan in te zoomen, blijft het verhaal steken in Star Wars clichés. En zijn dochter, Jyn Erso (Felicity Jones), die de film draagt, had zeker meer uitgediept mogen worden.
Nu hebben de filmmakers echt hun best gedaan om een Star Wars-film te maken die niet op een Star Wars-film wil lijken: driekwart van de opnames zijn onderbelicht en grauw gekleurd. Er zijn knipoogjes naar de andere films, onder andere een kort shot waarin we C3PO en R2D2 zien. Het eindgevecht tussen de rebellen en de Stormtroopers op het strand geeft dit cliché dus een nieuwe setting die doet denken aan oorlogsfilms, maar tegelijkertijd ontstijgt het allemaal niet een soort prefab Star Wars-film.
Om over de sim-Leia aan het einde van de film nog maar te zwijgen. Die ziet er allesbehalve geloofwaardig uit en haalt de algemenen indruk van de special effects, die verder prima zijn, behoorlijk naar beneden. Het is leuk om een jonge Leia te zien, en nee, Carrie Fisher ziet er niet meer uit alsof ze begin twintig is, maar deze Leia-avatar leek uit een game uit 1995 te komen. Houterig en niet overtuigend.
Ik vond op alle fronten The Force Awakens vorig jaar veel leuker. Natuurlijk, hadden we toen allemaal een rammelde honger naar meer Star Wars-films. Het was jaren geleden sinds er een goede was uitgekomen en toen The Force Awakens niet tegen bleek te vallen, maakte dat het feest alleen maar beter.
Rey was een prachtige vondst en je leerde haar gedurende The Force Awakens echt kennen. Dat had ik bij de hoofdpersonen van Rogue One helemaal niet. Een emotionele investering in ze is vrijwel niet mogelijk, dus wanneer er belangrijke personages sterven voel je daar niets bij.
Eén toffe scène waarin Darth Vader helemaal losgaat maakt wel wat goed hoor en de luchtgevechten zagen er weer fantastisch uit. Toch voelt Rogue One als een teleurstelling.
Van de week had ik zin om When Harry Met Sally (Rob Reiner, 1989) weer eens te kijken. Dit is toch wel de ultieme romcom en leukste rol van Meg Ryan (1961) in dit genre.
Meg, wat is er van haar bekomen eigenlijk? Ik geloof dat ze eeuwig romcoms maakte totdat Hollywood haar te oud begon te vinden. Cute doesn’t age well, hoor je wel eens zeggen. Onzin vind ik! Laat vrouwen gewoon ouder worden in de film, dat doen ze in het echt namelijk ook. Jammer dus dat Meg in haar gezicht liet snijden en ze inmiddels met een botoxhoofd rondloopt. Maar je kunt dat sterren ook niet kwalijk nemen: wie er op zijn veertigste er niet als twintig uit ziet, heeft in Hollywood geen werk meer. In ieder geval geldt dat nog steeds voor de meeste actrices. De laatste jaren horen we dan ook nog maar weinig van Meg.
Maar in When Harry Met Sally ziet Meg er op haar allerlieflijkst uit met haar grote ogen, openstaande mondje en blonde krullen.
Het script van Nora Ephron heeft de tand des tijds doorstaan: het is nog steeds erg grappig en vlot geschreven. Het viel me op hoeveel uitspraken van Billy Crystal (1948) in deze film in de loop der jaren door mijn hoofd spookten terwijl ik de oorsprong van ze vergeten was. Dingen als ‘Mannen en vrouwen kunnen geen vrienden zijn zonder dat seks in de weg zit.’ Het is een bijna taoïstische stelling waar je lang over na kunt denken.
De acteurs doen hun werk goed in When Harry Met Sally. Billy Crystal heeft een ontspannen maar voortreffelijke timing wat uitspreken van humoristische dialoog betreft. En Ryan is een goede match voor hem en kan Crystal goed bijhouden.
When Harry Met Sally is een hoogtepunt in het genre, en dan heb ik het niet alleen over die beroemde restaurantscène waarin Meg haar orgasme faket.
Vroeger vond ik altijd dat je online één centrale plek moest hebben waar je alles blogde. Dat kan tegenwoordig niet meer. Dankzij Facebook, Twitter, Tumblr, Instagram en weet ik veel wat nog meer, zijn lezers niet meer op één plek te vinden.
Anders gezegd: iedereen kiest de vorm van sociale media die het beste bij hem of haar past. Dus dan kun je wel heel dwars volhouden dat alleen maar op je WordPress-blog dingen publiceert, maar het is natuurlijk slimmer om je content te verspreiden over verschillende platforms.
Instagram vind ik op dit moment erg handig om live verslag van iets te doen. Laatst was ik bij de opening van de expositie van Melissa Halley, dus kon ik direct foto’s online delen. Als ik een foto plaats op Instagram, gaat dezelfde post automatisch naar Facebook, Tumblr en Twitter. Op die manier zien meer mensen wat ik te vertellen of te tonen heb. Grappig genoeg levert Facebook dan vaak de meeste respons op. Al beginnen mensen ook steeds meer op Instagam comments achter te laten.
Alleen WordPress blijft daarin achter omdat ik nog geen goede plugin gevonden heb om content van Instagram direct door te plaatsen. In het begin dacht ik nog wel dat alles wat ik op andere plekken doe, ik ook op mijn site zou publiceren. Maar tegenwoordig hangt het helemaal af van wat ik post. Sommige foto’s werken nu eenmaal beter als opzichzelfstaande afbeelding op Instagram en Facebook, maar zouden niet goed uit de verf komen op mijn blog.
Een blog is toch een erg fijne vorm voor langere posts. Daar zijn Tumblr en Facebook minder geschikt voor.
Dit blog beschouw ik overigens nog wel als mijn echte publicatieplek. De rest is vooral gemakzucht en voor de lol. Vooral Instagram vind ik erg leuk. Het is grappig om over de juiste hashtags na te denken en om van alles te plaatsen waar ik zin in heb. Sinds ik heb ontdekt hoe ik makkelijk stripmateriaal op mijn smartphone kan krijgen, publiceer ik ook stripplaatjes op Instagram en niet alleen maar zelfgemaakte foto’s.
Een paar weken geleden plaatste ik deze foto van Carrie Fisher als Princess Leia.
Tot op heden heeft die foto 200 likes opgeleverd. Een record voor mijn account, want meestal scoor ik op Instagram een stuk of 16 likes, soms wat meer, vaak wat minder. Het is natuurlijk ook een heel leuke foto, maar ik heb hem zelf niet gemaakt. Dit experiment gaf vooral aan dat mensen bestaande en bekende content sneller liken dan nieuwe en alledaagse foto’s.
Scarlett Johansson leverde bijvoorbeeld 62 likes op, terwijl deze foto van het spoor bij Scheemda tot op heden slechts 15 likes kreeg.
Natuurlijk draait het leven niet om likes scoren, maar verslavend is dat wel.
Facebook is voor mij vooral gemakzucht: berichten van anderen plaats ik makkelijk door als ik hun strips of events onder de aandacht wilt brengen. Verder heb ik er niet zo’n hoge pet van op. En Tumblr is op dit moment helemaal bijzaak. Maar goed, dat kan ook binnenkort weer anders zijn. Niets staat vast, behalve dat alles verandert.
Er zouden in deze tekst spoilers kunnen zitten, dus als je Star Wars Episode VII: The Force Awakings nog wilt gaan kijken, zou ik deze blogposts pas later gaan lezen. Niet dat ik een recensie van deze film zal geven, want na de enorme mediahype van de afgelopen drie jaar, heb je allang beslist of je wel of niet naar deze film zal gaan. Recensies zijn dus vooral leuk om achteraf te lezen en te kijken of je het met de recensent eens bent.
Eerlijk gezegd weet ik nog niet precies wat ik wil zeggen, behalve dan dat ik blij ben dat ik The Force Awakens in de bioscoop heb gezien met een stel vrienden.
Woensdag 16 december stond ik samen met drie vrienden in de rij voor de bioscoopzaal in de Hallen in Amsterdam. Jeroen was zo aardig geweest om voor ons allemaal kaartjes te kopen. Dat deed hij meteen toen ze beschikbaar kwamen, zo’n anderhalve maand geleden. Jeroen zat dan ook al vier jaar op deze film te wachten. Hij is een echte Star Wars-fan. Eentje die niet houdt van Ewoks en grote problemen heeft met de laatste drie films die zijn uitgekomen. Die zijn dan ook niet mijn favoriet. Geef mij maar The Empire Strikes Back en Return of the Jedi. De trilogie van Lucas, tja, daar kun je maar het beste grappen over maken, zoals Thijs van Domburg op hilarische wijze kan:
https://www.youtube.com/watch?v=B9mExi2qW1k
Vlak voordat we de zaal binnengingen maakte Jeroen wel een enorme spoiler aan me bekend. ‘Wist je dat niet?! Dat is al drie jaar bekend!’. Ik had geen idee. De mediahype heb ik geprobeerd zoveel mogelijk te omzeilen. Dat lukte natuurlijk niet echt, want ik leef constant online, maar dit feitje wist ik nog niet. Het kon uiteindelijk de pret niet drukken. Zodra de muziek van John Williams te horen was en de beroemde Star Wars tekstscroll voorbijkwam, zaten we er al goed in. Er klonk applaus toen Han Solo en Chewie voor het eerst in beeld kwamen. Leia kreeg wat minder de handen op elkaar, maar toch.
Dat de drie oudgedienden Leia, Solo en Skywalker in The Force Awakens zitten, maakte het voor mij al een feestje. Leia, Yoda en de muziek van John Williams zijn mijn favoriete Star Wars-personages, en twee van de drie zitten in deze episode. Verder was het ook een heel fijn bioscoopbezoek. Dat kwam door mijn drie vrienden die grote Star Wars-fans zijn. Het is heerlijk om met gelijkgestemden een film te gaan zien en voor de vertoning verwachtingsvolle pret te maken. We waren allemaal weer even kinderen of tieners. Het is fantastisch dat een film kijken dat nog steeds teweeg kan brengen.
De vibe in de zaal was heel goed. Ik ga al jaren niet meer vrijwillig naar Pathébioscopen als de Munt omdat er altijd een paar hangjongeren zitten die de sfeer verneuken voor de rest. Die worden door de bewaking wel verwijderd, maar echt lekker ga je daar dus al niet zitten. De Hallen hebben de ettertjes kennelijk nog niet gevonden. Houden zo. Iedereen had woensdag zin om The Force Awakens te kijken en had daar duidelijk naar uitgekeken.
Gelukkig werden de verwachtingen door regisseur J.J. Abrams en scenaristen Lawrence Kasdan, Michael Arndt en Abrams ingelost. Zij geven genoeg voor de oude fans om lekker nostalgisch te kunnen kijken, maar voeren ook boeiende, nieuwe personages op. De film heeft een lekker tempo, goede special effects en je verveelt je in die 130 minuten geen seconde. Eindelijk weer wat kijkbaars uit Hollywood.
Weet je, als je wilt kniesoren valt er genoeg aan te merken op The Force Awakens. Misschien is het te veel een remake van A New Hope. De plot wordt opgang gezet door een macguffin waar ik zo mijn vraagtekens bij heb. Luke Skywalker is verdwenen en wil dus duidelijk niet gevonden worden. Maar er is wel een kaart die zijn locatie aangeeft?! Schatten en steden staan op de kaart maar iemand die niet gevonden wil worden?
Ach, wat geeft het. De dialogen zijn goed, de actie zit geramd in elkaar én er wordt goed geacteerd. Ik heb erg genoten van hoe Harrison Ford Han Solo weer gestalte gaf. De afgelopen jaren was ik vergeten wat een leuk personage dat eigenlijk is, maar Ford heeft me wat dat betreft goed de oren gewassen. Maar ook nieuwkomers Daisy Ridley (Rey) en John Boyega (Finn) vind ik erg goed. Over Oscar Isaac (Poe Dameron) hoor je mij trouwens ook niet klagen. Ik heb nog nooit een slecht optreden van die man gezien. Maar dat komt ook omdat ik Sucker Punch, die ik vorige maand zag, eigenlijk graag vergeet.
Er is dus meer goed dan slecht aan The Force Awakens. Ik denk dat de fans vooral blij zijn dat de film niet zuigt zoals de laatste drie. Dat maakt dat deze episode sowieso al een sterretje extra krijgt in de recensies, vermoed ik.
Na afloop moesten we allemaal snel naar huis naar onze gezinnetjes. Het was dan ook al nacht. Toch kon ik slecht in slaap komen. I was still buzzing from Star Wars. Ook nu, twee dagen later, brengt het bioscoopbezoek nog een glimlach op mijn gezicht. Dankzij de film en mijn drie medefans was het een memorabele avond. Eentje die ik niet snel zal en wil vergeten. Daarom heb ik dit stukje geschreven.
Categorieën
Star Wars avond in de Melkweg
7 oktober komt de Star Wars special van Schokkend Nieuws uit. Daarom is er op 7 oktober in Melkweg Cinema een hele Star Wars-avond gepland met Star Wars-trailers op 35mm, reclamefilmpjes en rip-offs!
Schokkend Nieuws #116 wordt een extra dikke Star Wars-editie vol essays, beschouwingen en exclusieve foto’s van de première van Star Wars in Nederland in 1977. En, jazeker, Mark Hamill en Carrie Fisher waren daarbij! Ik vind in ieder geval de cover al prachtig, getekend door tekenmeester Erik Kriek die een enorme fan is van de filmsaga. Kijk maar eens hoe tof hij geworden is:
Bezoekers van de speciale avond in de Melkweg Cinema krijgen bij binnenkomst uiteraard een gratis exemplaar van deze verzamelaarseditie. Daarna vertoont Roloff de Jeu een uur lang trailers op 35mm, reclamefilmpjes van Star Wars-speelgoed, re-release trailers en rip-off trailers: van Flash Gordon, via de 35mm-trailer van Revenge of the Jedi, zoals Return of the Jedi eerst heette, naar The Last Starfighter.
Aan het einde van de avond toont De Jeu een aflevering van Battle of the Planets op 16mm. De originele serie is uit 1972, maar het enorme succes van de ruimtesaga van George Lucas in 1977 deed de distributeur besluiten de serie naar Amerika te halen en er een R2-D2-achtig robotje aan te voegen. Overigens is de animatieserie in Nederland uitgezonden onder de titel Strijd der Planeten.
Roloff de Jeu is film- en Star Wars-verzamelaar en samensteller van de tentoonstelling Collecting the Force in het Geoffrey Donaldson Institute in Noord-Scharwoude. In de foyer van de Melkweg krijg je daar een klein voorproefje van, maar je kunt ook even de blogpost lezen die ik over de opening van de tentoonstelling schreef.
Star Wars: Schokkend Nieuws #116 – The Blast Off!
7 oktober 2015
Melkweg Cinema
Lijnbaansgracht 234 A, Amsterdam
Kaartjes
Categorieën
Minneboo leest: Princess Leia #1
Princes Leia en Evaan zijn op weg voor een clandestiene missie en worden tegengehouden door Luke Skywalker. Generaal Dodonna heeft namelijk liever niet dat Leia op pad gaat nu the Empire een prijs op haar hoofd heeft gezet. Die scène levert dit mooie plaatje op:
In de oude versies van de Star Wars-films zou dit een shot zijn waarin live-action opnames met die van schaalmodellen zijn samengevoegd. En waarschijnlijk waren er dan duidelijke contourlijnen rondom de lichamen van de acteurs en het ruimtevlak achter hen te zien door de beperkingen van de special effects indertijd. In een special edition zou Lucas die lijntjes digitaal hebben weggewerkt. Maar goed, in een strip heb je daar natuurlijk geen last van.
Van de drie nieuwe Star Wars comicseries keek ik het meeste uit naar de miniserie rondom Princess Leia. Leia, in de vertolking van Carrie Fisher, blijft mijn favoriete personage uit de ruimtesaga. Toch vind ik het eerste deel, geschreven door Mark Waid en getekend door Terry Dodson, wat lauw. Het is leuk dat de comic meteen begint waar A New Hope eindigt, namelijk de ceremonie waarin het vernietigen van de Death Star gevierd wordt. Jammer vind ik wel dat Dodson met zijn character design niet veel rekening houdt met hoe de oorspronkelijke acteurs eruit zien. Dat vind ik in de reeks Star Wars, getekend door John Cassaday, beter gedaan. Kijk maar:
Het taalgebruik en de dialogen sluiten in die comic ook beter aan bij de films dan deze reeks over Leia.
Maar goed, het verhaal over Leia zal uiteindelijk uit vijf delen bestaan, dus wie weet hoe goed het nog wordt.
Daarom Minneboo leest:
Als stripjournalist wil ik zoveel mogelijk strips onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.
Categorieën
Minneboo leest: Star Wars comics
Vorig jaar werd bekend gemaakt dat Marvel met nieuwe comicseries rondom Star Wars komt. Dat kan ook makkelijk want zowel Marvel als de Star Wars franchise zijn tegenwoordig in handen van Disney. Dark Horse moest der halve zijn licentie om Star Wars uit te geven laten schieten.
Nu heeft Marvel een interessante geschiedenis met de ruimtesaga van bedenker George Lucas. Toen het halverwege de jaren zeventig niet zo heel goed met Marvel ging, brachten ze een stripadaptatie uit van de eerste film, nog voordat het een hit was. Ze verwachtten er niet zo heel veel van, maar uiteindelijk was het deze stripserie die Marvel een nieuwe impuls en commercieel succes gaf.
Marvel zal dit jaar in ieder geval twee maandelijkse series uitbrengen, namelijk Star Wars en Star Wars: Darth Vader. Ook komt er een limited serie over Princes Leia uit vanaf maart. Daar kijk ik erg naar uit, want Leia is mijn favoriete personage uit de Star Wars-saga.
In januari kwam het eerste deel van Star Wars uit: Skywalker Strikes. De serie speelt zich vlak na Episode IV af en wordt geschreven door Jason Aaron en getekend door John Cassaday. Het verhaal begint goed met de bekende titelrol waar de films ook mee beginnen en shots van een overvliegend ruimteschip. Wat dat betreft hebben ze de sfeer aardig te pakken. Niet in de laatste plaats omdat Cassaday de personages in de meeste plaatjes goed op de acteurs laat lijken. We zien hier Mark Hamill, Carrie Fisher en Harisson Ford, zoals we ze kennen uit de Star Wars-films. Ook de dialogen klinken zoals we die kennen uit de films. Ik waardeer dit soort getrouwheid aan de bron altijd zeer, want het vergoot het leesplezier aanzienlijk.
Minder vrolijk word ik van de prijs. $4,99 voor een maandelijkse comic is eigenlijk te veel. Wat geldlust betreft zit Marvel duidelijk aan de ‘dark side of the force’.