Tag: Chris Claremont

Vanmorgen zat ik op de hometrainer terwijl ik naar een vlog op YouTube keek. In deze vlog had de ene geek de andere uitgenodigd omdat hij een expert was op het gebied van X-Men. Het onderwerp van de vlog was hoe Fox betere X-Men-films kan gaan maken en wat er nu allemaal schort aan deze films.

De X-Men-expert had kennis opgedaan door al jaren heel veel X-Men-comics te lezen van verschillende schrijvers. Uit zijn verhaal bleek zijn voorkeur voor het schrijfwerk van Chris Claremont en Grant Morrison, want deze twee schrijvers hadden het volgens hem het beste gedaan. Daaruit volgde dan ook: als de filmmakers het voorbeeld van deze schrijvers zouden volgen, werden de films een stuk beter. En met beter bedoel ik dan natuurlijk: dat de films beter aansluiten bij hoe deze fan een X-men-film voor zich ziet.

Nu wil ik die stelling niet meteen bestrijden. Ik denk ook dat verhalen van bovengenoemde stripmakers goede X-Men-verhalen zijn. In ieder geval die van Claremont. Morrisons X-Men heb ik nog niet gelezen, maar zijn andere stripverhalen wel en dat vind ik goede comics.

Mij gaat het om iets anders.

Ik besefte door de video opeens het volgende. De X-Men-fan steekt heel veel tijd in het lezen en beleven van het X-Men-universum. Hij koopt waarschijnlijk de comics, misschien ook action-figures, en kijkt de Marvel- en X-Men-films. Waarschijnlijk is hij actief als blogger, vlogger of aanwezig op fora. Het is natuurlijk prachtig dat hij iets heeft gevonden om zijn tijd mee te vullen, iets waar hij zich met passie en plezier op stort. Maar er is een probleem met als geek je ideeën via een vlog of een andere manier verkondigen: de filmmakers gaan die ideeën en suggesties heus niet overnemen.

De fan wil dat de films beter worden, maar is niet in de positie om die beter te maken. De enige manier om zijn zin te krijgen, is ervoor zorgen dat hij filmregisseur of scenarist wordt en dat hij aan de X-Men-projecten mag werken. Ik schat de kans dat dit lukt niet erg groot in.

Een uitspraak van fanexpert Linda Duits schoot me te binnen van toen ik haar voor mijn boek interviewde: de fans zijn niet de eigenaren van de personages. In dit geval zijn dat Marvel Studios en filmmaatschappij Fox. Vooral die laatste eigenlijk, Marvel gaat vooralsnog alleen over hoe de X-Men in de strips geportretteerd worden, maar daarvoor geldt eigenlijk hetzelfde als je het als lezer daar niet mee eens bent. Tenzij je voor Marvel werkt en comics voor ze mag maken, is de kans dat je invloed kan uitoefenen op de verhalen van X-Men, nihil. Noppes. Nada.

Hetzelfde geldt voor mij en Spider-Man. Misschien dat ik ooit Spider-Man-comics mag gaan schrijven en dat ik de vaste schrijver van Spidey wordt, maar om die positie te bereiken, moet er heel wat gebeuren, want ze gaan heus niet zo maar een fan aan het werk zetten als die op de deur klopt en ze vertelt dat Dan Slott tot nu toe gedaan heeft, ruk is.

Om een van de grootste helden ooit te mogen schrijven, moet je een track record hebben. Je moet andere dingen geschreven hebben die je kwaliteiten laten zien. Andere boeken of strips. Misschien filmscripts. In ieder geval moet je een ervaren schrijver zijn. En dan nog is het de vraag of jouw ideeën voor Spidey in de smaak vallen bij de mensen van Marvel.

Kortom, de kans dat je invloed kunt uitoefenen op de properties die je zelf heel tof vindt, maar die eigendom zijn van grote Amerikaanse mediabedrijven, is nihil.

Wat je wel kunt doen, is al die kennis die vergaard hebt door het lezen van X-Men-comics en door het zien van de films, gebruiken om zelf personages te verzinnen en verhalen te maken. De geek doet in de loop der jaren veel kennis op. Hij weet welke verhalen hij goed vond en welke niet. En vaak ook waarom. Nu is het tijd om die kennis te gaan gebruiken om zelf mooie dingen te creëren, of dit nu films zijn, strips, romans of games.

In mijn geval zullen het waarschijnlijk romans worden. Ik kan niet zo goed tekenen, en als je met een tekenaar gaat samenwerken heeft dat allerlei creatieve consequenties. Dat de tekenaar bijvoorbeeld ook zijn brood moet verdienen, dus het project er in eerste instantie naast zal gaan doen. Dat wil zeggen: als de tekenaar je idee al ziet zitten en niet liever zijn eigen verhalen maakt. Je bent dan dus afhankelijk van derden.

Voor mij geldt: als ik het schrijf, kost het alleen mij tijd en energie. In eerste instantie dan, want later komen daar een uitgever, redacteur en opmaker aan te pas als het idee daadwerkelijk iets tofs oplevert.

Het begint dus gewoon in je eigen brein en hart. Daar ontstaan nieuwe verhaalwerelden.