Tag: Column

Categorieën
Mike's notities

Column: Schatkamer voor de geest

Als er een nieuwe liefde in je leven komt gaat er een wereld vol ontdekkingen voor je open. De persoon met wie je je uren deelt brengt een hele geschiedenis met zich mee en bezit (hopelijk) intrigerende karaktereigenschappen die je langzaamaan in kaart kunt brengen.Staande in de woonkamer van mijn vriendin bevind ik mij in een schatkamer aan nieuwe culturele ontdekkingen. Op een wat sombere middag snuffel ik wat in de boekenkast. Deze biedt een eclectische verzameling aan literatuur, waarin klassiekers van Nooteboom, Mulisch, Zwagerman en Geert Mak leunen tegen modeboeken als Het Bernini mysterie en een reeks pockets van Bill Bryson, een voor mij onbekende Amerikaanse schrijver. En dan opeens zie ik een boek dat half uit de rij steekt, alsof hij me staat op te wachten. Een zwoel kijkende jonge vrouw op het omslag prikkelt mijn nieuwsgierigheid: De houdgreep van Joost Zwagerman, waar de auteur in 1986 mee debuteerde, gaat over Adriënne en Ingmar die samen hun eerste grote liefde beleven. De houdgreep blijkt een passende ontdekking in de boekenkast van mijn lief. Eentje waar ik de komende dagen nog veel leesplezier aan zal beleven.Even later speur ik wat in haar cd-collectie. Ik stuit op een cd van Johnny Cash. Een artiest die ik ken maar waar ik nooit veel aandacht aan heb besteed. The Clash, The Cult en Jack Johnson staan er ook gezellig tussen. Evenals prachtige opnamen van Nina Simone en de eeuwig glanzende stem van Frank Sinatra. Het onverwachte groepje gangsterrappers in de hoek van de kast laat ik liever zwijgen – testosteronpraat met een – veelal gejatte – beat is niet mijn ding. Tot mijn grote opluchting maken artiesten als Borsato, Smit en Bauer niet hun opwachting in de cd-kast. Al was ik dan ook heel verbaasd geweest als de Kwik, Kwek en Kwak van de Nederlandse popmuziek er wel tussen hadden gestaan. (Je kunt dat soort zaken maar beter zo snel mogelijk checken. Uiteraard is een discutabele muzieksmaak geen reden om een relatie te beëindigen, maar er zijn natuurlijk grenzen. Over smaak valt immers niet te twisten maar hij zegt wel veel over iemands persoonlijkheid.)Gelukkig vinden we elkaar weer in twee albums van The Raconteurs. Hun heerlijke vuige rock draai ik de komende dagen keer op keer.
Een prille liefdesrelatie is net als het lezen van een nieuw boek. Iedere bladzijde die je omslaat staan je nieuwe ontdekkingen en plotwendingen te wachten. Ik zet mijn gedachte weer terug in de kast als Lief de woonkamer in loopt. ‘Wat doe je?’
‘Oh, even je collectie bekijken,’ zeg ik.
‘En, goed gekeurd?’ vraagt ze met een glimlach.
‘Zeker,’ zeg ik.
‘Maar goed dat ik die Jan Smit cd’s heb uitgeleend dan,’ zegt ze met een ernstig gezicht. Ze ziet dat ik schrik en glimlacht me toe. Ze heeft me nu al aardig door. Dat belooft wat!

Categorieën
Mike's notities

Column: Zwanger

Laatst vertelde M., een goede vriendin van me die ik heb leren kennen tijdens de studie, dat ze zwanger was. We zaten op een terrasje aan het einde van de Overtoom, de zon was net doorgebroken en beloofde veel goeds voor die dag. En M. vertelde dat ze zwanger was.

Ik moest het even laten bezinken. Natuurlijk moest het er een keer van komen, want M. had altijd een kinderwens gehad. En nu had ze een leuke vriend die kennelijk papamateriaal was. Toch kwam dit bericht onverwachts. Voor haar ook overigens, toen ze ontdekte dat ze in verwachting was.

Ik probeerde het nog met een grapje te benaderen: Weet je zeker dat het van je vriend is? Flauw natuurlijk. Maar het was voor mij een manier om het bericht nog niet tot me door te laten dringen. Dat het een grapje was. Want hoewel ik M. en haar vriendje alle geluk in de wereld toewens (en ze zijn erg blij met de zwangerschap), is het toch even schrikken als in je vriendenkring iemand voor het eerst zwanger raakt. Het voelt alsof er een periode wordt afgesloten, alsof het volwassen tijdperk nu eindelijk gaat beginnen. Het leven van huisje, boompje, beestje en verantwoordelijkheden dringt op deze manier ook mijn vrijgevochten wereldbeeld binnen.

Kinderen – je ontkomt er niet aan. Zelfs voor iemand als ik, die zichzelf voorgenomen heeft om nooit vader te worden en die zich gelukkig prijst met een vriendin die er net zo over denkt, zijn kinderen niet te vermijden. Je hebt ze dan zelf niet, maar je vrienden wél. En hun leven staat nu eenmaal in het teken van hun kroost.

Sta er even bij stil. Er is een leven voordat je zwanger raakt en een leven erna. Vanaf het moment dat de kleine van M. geboren is, zal die er altijd zijn. Ze zal altijd zorgen hebben om de kleine. Zelfs als deze logeert bij oma, zal moeder zich zorgen maken om haar kindje. Als we in de toekomst afspreken, om bijvoorbeeld op een terrasje een kopje koffie te drinken, zal daar een kinderwagen naast ons staan, met een baby erin. Als we met z’n allen naar de film willen, moet er eerst een oppas worden geregeld. En voordat je het weet, ben je zelf die oppas.

Ik vraag me af wie er volgt? Een goede vriend van me vertelde me laatst ook al dat hij kinderen in de toekomst niet uitsluit. En er ligt ongetwijfeld meer gezinsuitbreiding op de loer. Het zal nog druk worden op de crèche bij mij in de buurt. Gelukkig heb ik nog een paar maanden om aan het idee te wennen.

Deze column schreef ik voor Budhi.nl.

Categorieën
Media Mike's notities

Dubbele identiteiten. Of: dit is niet mijn Hyvesprofiel!

Mooi hoor, hoe je overal tegenwoordig een profiel kunt aanmaken en je leven, gedachtes en andere zaken met vrienden, kennissen en wildvreemden kunt delen. Maar het heeft ook een nadeel als je online iemand tegenkomt met jouw naam.

Ik ben mijn ouders altijd dankbaar geweest voor mijn naam. Ik ben er erg op gesteld en vind dat mijn voor- en achternaam lekker allitereren. Michael Minneboo. Ook ben ik dankbaar dat het eind jaren zeventig in onze gemeente nog niet mogelijk was om ‘Michael’ als ‘Maikel’ te spellen omdat de Engelstalige spelling van mijn naam toen nog verplicht was. Een feit waar ik toen ik in Amerika woonde veel profijt van heb gehad.

Hoewel mijn ouders met de naam ‘Michael’ niet erg origineel waren, daar ik al een neef heb rondlopen die Michel heet. Dat ene lettertje verschil heeft al heel wat verkeerd-verbonden-momenten opgeleverd.

Welke voornaam je draagt is belangrijk. Een naam moet bij je passen. Er is natuurlijk niets ergers dan wanneer je een Ronald bent maar Patrice heet. Ook moeten mensen in staat zijn je naam makkelijk te onthouden. En vooral: ze moeten je naam kunnen spellen. (Da’s met mijn achternaam altijd lastig, maar goed, ook daar raak je naar dertig plus jaren wel aan gewend.)

Wat ik zelf nog een belangrijke eigenschap van een naam vind is dat deze uniek moet zijn. Kijk, we kunnen natuurlijk niet allemaal met de naam Hallie Lama geboren worden, maar hoe onhandig is het niet als vijf andere collega’s ook Jan heten? Helaas ben ik al lang niet meer de enige Michael Minneboo in de wereld. Naar mijn weten lopen er nog twee anderen rond.

Toen ik nog bij Intermediair werkte, kreeg ik op zekere dag een mailtje van een onbekende vrouw. Ze was net bevallen van haar zoontje en die had ze ook Michael genoemd. Toevallig deelden deze jonge spruit en ik dezelfde achternaam, hoewel we naar mijn weten geen directe familie zijn. Ze had de naam van haar zoon gegoogled en was zo op mijn site terechtgekomen. Ook woont er nog een naamgenoot in Zeeland. Die heeft sinds 2008 een Hyvesprofiel onder mijn naam, euh zijn naam aangemaakt. En daarmee begint de ellende.

Als journalist en videomaker wil je dat mensen je kunnen googlen, zodat ze een indruk krijgen van je werk en je hopelijk een leuke opdracht aanbieden. Daarom ben ik nu ook druk bezig met mijn eigen domeinsite op te zetten. Maar tijdens de virtuele zoektocht moeten mensen natuurlijk niet op Hyves terechtkomen en denken dat ik die aardige gozer met die twee kleine kinderen op de profielpagina ben. Het kan natuurlijk nog erger: foto’s van een uit de hand gelopen studentenfeestje waarop handelingen staan waar je nooit van je leven mee geassocieerd wilt worden. Ik hoop dat mijn naamgenoot zich een beetje gedraagt, want stel dat hij extreme meningen op zijn pagina uitspreekt waardoor je niet meer zonder bewaking over straat kunt. Je zult bijvoorbeeld maar een vriendelijke tuinman zijn die Geert Wilders heet.

Het is ironisch dat ik een tijd geleden een column schreef waarin ik aankondigde dat ik mijn Hyvesaccount had gewist omdat ik die virtuele hangplek maar abject vind en dat er nu nog steeds een Hyvesaccount bestaat met mijn naam erop. De verwarring van identiteit en nare Hyvesplekken: het zijn enkele van de grote nadelen van de virtuele wereld waar we niet omheen kunnen.

Zucht.

Goed, voor de duidelijkheid: dit is dus niet mijn profiel. En wie precies wilt weten wat ik tegen Hyves heb, kan daar hier alles over lezen.

Categorieën
Boeken

Column: Dimitri, bedankt!

Tot mijn genoegen heeft de Vlaamse schrijver Dimitri Verhulst maandag de Libris Literatuurprijs 2009 gewonnen met zijn boek Godverdomse dagen op een godverdomse bol.

Bij deze wil ik de jury bedanken voor het uitverkiezen van Verhulsts boek. Maar vooral de Vlaamse schrijver moet bedankt worden om zo’n prachtige titel aan zijn werk te geven. Het schenkt mij een sardonisch genoegen dat deze heerlijke titel de hele dag door de lezers van de journaals uitgesproken gaat worden in dit Nederland der vertrutting.

Dit Nederland waar een Bond tegen het – fucking – vloeken bestaat die denkt volwassen mensen te moeten opvoeden en dat hoopt te doen door stationsmuren vol te plakken met kinderachtige leuzen. Het LageLand waar omroepen werknemers schorsen omdat ze een beetje bloot in bladen verschijnen en die geen tegenspraak dulden tegen niet-letterlijke interpretaties van een oud stoffig sprookjesboek. Een niet zo NederigLand waar de christenen aan de macht zijn door vooral alle belangrijke beslissingen uit te stellen uit angst de coalitie te breken, maar ondertussen van alles lopen te verbieden en welhaast tot in de slaapkamer komen controleren of je wel vroom leeft. En waar aan de andere kant oppositiepartijen met één programmapunt het premierschap denken te halen. Een Waterland waar een dwaze man de Ark van Noach na laat bouwen en menig brievenbus laat volstouwen met een reclamefolder voor het scheppingsverhaal.

Ik hoop dat de moraalridders van Nederland iedere keer als Verhulsts boek vandaag bij naam wordt genoemd, binnensmonds zullen vloeken van ongenoegen.Godverdomse dagen op een godverdomse bol! Zeker weten!Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Liever geen verjaardagen

In een kringetje in de kamer zitten, taart op schoot, en altijd die vervelende tante met die bloemetjesjurk, ziekenhuissandalen en ongeschoren benen die de stoel naast je weet te vinden. Verjaardagen, ik haat ze.
Vanwege bovenstaand schrikbeeld vier ik al jaren mijn verjaardag niet meer.
Nu ben ik dol op het leven, dus het is niet zo dat ik mijn geboortedag wil ontkennen. Hoewel ik er niet om gevraagd heb, vind ik het niet erg om geboren te zijn en nu in de wereld rond te lopen. Ik bedoel, nu we er allemaal toch zijn, kunnen we er best wat leuks van maken. Ook hecht ik geen waarde aan leeftijd, dus dat er dit jaar 32 op te teller komt te staan doet me niets en is dus ook geen reden om het niet te vieren.
Verjaardagen zijn burgerlijker dan elke zondag naar de kerk om te bidden voor een god die niet bestaat. Saai conformisme, een verplicht nummertje met vaste elementen, een fantasieloos ritueel… mij niet gezien. Dat mijn verjaardag valt op een nationale feestdag is een tweede reden om het niet te vieren. Het is net die dag dat de meeste Nederlanders zich gedragen alsof ze in het publiek bij Paul de Leeuw zitten, zich als volledige randdebielen uitleven, in foute oranje t-shirts rondlopen, zichzelf laten vollopen en hun grofvuil aan hun medemens proberen te verkopen. (Daarbij is deze nationale feestdag gewijd aan een Huis waarvan de deuren, wat deze republikein betreft, allang gesloten hadden mogen worden.)
Verjaardagen vieren – de anarchist in mij is tegen, al wordt dit maar door weinigen geaccepteerd. Mensen vinden het maar vreemd dat je je verjaardag niet wilt vieren. En dat is gek, want mag je op je geboortedag niet zelf uitmaken wat je doet? ‘It’s my party, I can cry/fly/pie if I want to…’
Ziet men mij dan nooit op verjaardagspartijen? Neen, zo nu en dan maak ik een uitzondering op de regel. Maar alleen omdat ik weet dat verjaardagen bij dit select gezelschap meer de vorm hebben van een ongedwongen feestje. Ongedwongen, ontspannen, geen gedicteerde gezelligheid. Daar hou ik van.
En mijn eigen geboortedag? Daar sta ik op mijn eigen manier bij stil. Samen met lief. Lekker een dagje op het balkon in de zon, met een verse kop koffie, een stapeltje strips en mijn favoriete muziek op de achtergond. Prima zo.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Tijdskwestie

Vanmorgen werd ik wakker met het gevoel dat ik meer te doen had dan dat ik ooit in een dag kwijt zou kunnen. En ik was al één uur te laat. Geen goede sensatie om de zondag mee te beginnen. Van mij hoeft het niet hoor: in het voorjaar de klok een uur vooruitzetten. Ik kan me prima vinden in de wintertijd. Aangezien ze aan de andere kant van de grote plas een paar weken geleden de zomertijd al hebben laten ingaan, moet ik deze maand voor de tweede keer mijn klokje een uur bijstellen.
Ons leven wordt teveel gedicteerd door de tikken van de secondewijzer. Ik ben een groot fan van het zen-idee dat je in het hier en nu moet leven. Juist omdat de praktijk van alledag voorschrijft dat we ons bezig moeten houden met de toekomst en ons moeten verantwoorden voor het verleden. Hoe vaak zit je hoofd dan nog in het moment in plaats van af te dwalen naar toen of straks? Dan liever leven in het vacuüm van het nu. Nu alleen mijn lepeltje roeren door de koffie. Nu een slok nemen en de warme drank over mijn tong voelen glijden, mijn keel in, via de slokdarm mijn maag verwarmend. Het leven zou alleen uit nu-momenten moeten bestaan. Geen voor, geen na. Dat zou de levenservaring oneindig doen lijken. Het is een ideële fictie. We zitten nu eenmaal gevangen in regels en afspraken over tijdsperiodes. Als freelancer moet ik me geregeld met tijd bezighouden. Wanneer ik een offerte maak bijvoorbeeld en moet inschatten hoeveel uur ik denk bezig te zijn met een klus. Of wanneer er een afspraak in mijn agenda bijgeschreven kan worden. De agenda schrijft voor wanneer we werken, wanneer we naar bed gaan, opstaan, in de file staan en rust nemen. Alles is vastgesteld. Je kunt je tijd efficiënt gebruiken je leven hacken, maar dan nog bewegen we ons log richting de dood, via tijdschema’s, vastgestelde momenten en het wachten daartussen. Wat wachten we eigenlijk veel. Ik had medelijden met mijn journalistieke collega’s die deze week en eerder voor de hekken van het Catshuis moesten wachten op het moment dat de leden van de coalitie met hun auto voorbijsnelden. Hopen op een glimpje nieuws, tevergeefs wachten in de koude avond. Het is niet moeilijk je een betere werktijdsbesteding voor te stellen.Tegenover het wachten staat het volproppen van de dag. Maar waartoe leidt al dat proppen ons? Zelfs deze blogpost schrijf ik in haast, omdat elk moment de visite voor de deur kan staan. Gekkenwerk.
Wat maakt een uur tijdsverschil eigenlijk uit behalve een onbehaaglijk gevoel van haast bij het opstaan? Wat maakt een uur de stekker eruit uit voor het milieu en welke boodschap hoopt men daar mee uit te dragen? Dat we de wereld en onszelf te veel onder spanning zetten en steeds sneller opbranden?Misschien moeten we allemaal net als John & Yoko veertig jaar geleden een paar dagen in bed gaan liggen om de wereld te overdenken. Nou ja, dat is misschien te lang: daar hebben we geen tijd voor. Dan toch maar even een zen-momentje pikken. Ik zet de koffie alvast aan.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Met Borsato in de trein…

Soms is het fijn om op tijd wakker te worden…Ik droomde dat ik na een lange draaidag van 11 uur nog één videoklusje te doen had. Volkszanger Marco Borsato – je kent hem wel: onze eigen wereldverbeteraar die zelfs een acteerklus niet uit de weggaat (helaas) – zou in de trein van Leiden naar Amsterdam een concert in de coupé ten gehore brengen. Dit alles ter promotie van Warchild, legde zijn manager mij uit. Nou ja, het had net zo goed namens de Vereniging voor de Hereniging van Laven in de Efteling kunnen zijn, for that matter. In een droom is immers alles mogelijk. Borsato’s manager, een lange, kale zwarte zakenman in driedelig pak, zei met zijn vriendelijke stem dat hij even wat moest regelen en verliet de coupé.Ik snoot intussen mijn neus, want ik begon aardig verkouden te worden. Op dat moment stapte de Hollandse zangheld de treincoupé binnen. Ik stelde mezelf voor en schudde met mijn kleffe hand de zijne. Borsato zei niet wie hij was, ervan uitgaande dat iedereen dat wel wist. Hij rook naar Old Spice en bitterballen. Op zijn witte kabeltrui zat een lichte koffievlek.
Borsato zou gaan zingen, net op het moment dat ik wakker werd. Opgelucht, want het ‘concert’ gemist: uit de droom ontsnapt voordat deze een nachtmerrie zou worden. Hoewel Borsato die ochtend wel het laatste lachte, want ik werd wakker met het nummer ‘Binnen’ in mijn kop. En dat wilde er de komende uren nog niet uit. —-

Hoe het komt dat ik van Borsato droomde? Psychologen kunnen hier ongetwijfeld een hele studie op loslaten. Ik denk dat het kwam omdat ik de avond ervoor de compilatie-uitzending van DWDD had gekeken. Voor de tweede keer had ik het gedicht van Nico Dijkshoorn over de zanger gehoord. Krachtige poëzie die indruk maakte. Daar kan John Ewbank nog wat van leren.

Categorieën
Mike's notities

Column: Kerstgeest

Zoek de nul verschillen…Oké, er zijn natuurlijk wel verschillen tussen de Kerstman en Jezus op te noemen, maar eigenlijk komen beide figuren aardig overeen. Ze zijn allebei gebaseerd op een man die schijnbaar historisch bestaan heeft. Over beide doen fabuleuze verhalen de ronde. Ze zijn allebei sprookjesfiguren geworden waarin heilig wordt geloofd. (Met dit verschil dat de jonge aanhangers van de Kerstman op een gegeven moment volwassen worden en niet meer geloven in sprookjes.)
Beide sprookjesfiguren zijn toegeëigend door een grote onderneming die een zo groot mogelijke groep volgers/klanten nastreeft. De Kerstman mag dan niet door Coca-Cola zijn uitgevonden, wie denkt er tegenwoordig niet aan zo’n flesje zwarte drap als hij deze baardmans ziet? En Jezus, arme vent, als hij van tevoren had geweten wat er in zijn naam uitgespookt zou worden (en dan heb ik het lang niet alleen over katholieke priesters die hun tengels niet af kunnen houden van de Kerstman-groupies), dan was hij zijn kleine sekte waarschijnlijk nooit begonnen. Tenminste, laten we het hopen.
Zowel de Kerstman als Jezus representeren een bepaalde versie van het kerstfeest. De een de vercommercialiseerde, Amerikaanse, versie – van veel kado’s, je volvreten en vooral veel geld uitgeven. De ander, nou ja, die hoef ik niet uit te leggen. Het mag duidelijk zijn dat baardmans al jaren terrein wint van het heilig boontje aan het kruis. Ondertussen gebruikt de Nederlandse overheid dat bekende dikke boek steeds vaker om haar politieke koers uit te stippen. De scheidingslijn tussen kerk en staat lijkt steeds meer te vervagen, zo lijkt het.
Maar ik dwaal af.
Porseleine projectielen
Ik ben een heiden en zit met een groot dilemma: kerst heeft geen enkele betekenis voor mij. Ik geloof in geen van de sprookjesfiguren, noch in de helende werking van Coca-Cola. Het idee van gezellig samen eten met de familie klinkt aanlokkelijk tot het moment dat je beseft hoe vaak dit leidt tot porseleine projectielen over tafel. Oude familievetes die nu worden uitgepraat of juist aangewakkerd. Mij niet gezien. ‘Humbug I tell you, humbug!’
Goed, ik kan wel genieten van de vele lichtjes in de stad, en een opgesmukte kerstboom hier en daar. ‘Lights, pretty…’ Maar da’s allemaal uiterlijk vertoon waarvan de onderliggende betekenis mij volledig ontgaat.
Rest mij dus niets anders dan te genieten van de vrije dagen, de rust op straat en lekker laat wakker worden naast L. Samen een stel foute films kijken (Scrooged met Bill Murray doet het altijd goed) en vooral geen, ik herhaal geen kerstliedjes draaien. Gewoon een paar extra weekenddagen dus.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Avonturen in Antwerpen (2): No karaoke

Zaterdagavond staan L. en ik voor de Bonaparte. Dé karaokebar van Antwerpen. Hoewel de Grote Markt er meerdere telt, schijnt dit de meest bekende te zijn. In mij huist een diep verlangen om eens een karaokebar te bezoeken. Dit vreemde verlangen begon enkele jaren geleden toen ik Antwerpen met vriend P. bezocht. We slenterden toen wat door de stad en stuitten op zo’n zinggelegenheid. We hielden halt voor de deur.Een groep jonge, aantrekkelijke meiden liep langs. De meisjes giechelden dat ze altijd al eens karaoke wilden doen. Nu waren P. en ik allebei vrijgezel op dat moment, dus ik dacht dat we met het bezoeken van de bar meerdere vliegen in een klap konden slaan. Ik kon niet wachten tot ik een paar aangeschoten zakenmannen zou horen kraaien. En als we tegelijkertijd kennis konden maken met wat vrouwelijk schoon, wat was daar op tegen? Maar nee, P. was niet te vermurwen. Hij brandde nog liever in de hel dan ooit een karaokebar te betreden.Blije Japanners
Toen L. opperde naar Antwerpen te gaan, zag de potentiële karaokeliefhebber in mij zijn kans. Ik denk dat ze kleine podiumpjes hebben waarop mensen in de spotlight een liedje ten gehore brengen, zoals ik eerder heb gezien in films en Amerikaanse tv-series. Ik verwacht groepjes blije Japanners die met een dik accent Amerikaanse hits zingen. Hier en daar een romantische ziel die met een valse noot de liefde aan zijn vriendin verklaart. Dat soort zaken.Hoewel L. zacht gezegd niet heel enthousiast werd van het woord karaoke, weet ik haar toch over te halen om een kijkje te nemen. Die avond lopen we rond een uurtje of tien de Grote Markt op. Vol verwachting klopt mijn hart. Daar is de Bonaparte. Après-ski
De deur zwaait open en een stel tieners huppelt naar buiten. Het geluid vanuit de bar is duidelijk te horen. Alle aanwezigen zingen mee met ‘Een Eigen Huis’ van René Froger. We stappen angstvallig het vertrek binnen. De liedtekst is vanaf televisies te lezen, de gehele groep aanwezigen staat te schreeuwen naar de beeldbuis. Achter de bar wordt flink getapt. ‘Shit,’ denk ik, ‘het lijkt wel een après-skitent.’ Een infantiele vertoning is het. Daar wil ik geen deel van uitmaken. L. en ik lopen dan ook heel snel weer naar buiten. Van mijn karaokedrift ben ik volledig genezen. Daar was slechts een bezoek van drie minuten voor nodig.
Lees ook:

Categorieën
Media

Zijn we nu uit gejureerd?

“I think there is too much of it,” he said. “You can’t turn on the telly without somebody being judged by four people, whether they are on ice, on the stage or in the jungle.

Dat zei Paul McCartney deze week tegen een journalist van NME.com. Hij werd ondervraagd over het programma X-Factor, maar zijn commentaar slaat op al die programma’s waarin mensen strijden om de beste te zijn. Van die programma’s waarin talentlozen en talentvollen niet van elkander te onderscheiden zijn en waarin een vierkoppige nitwit jury haar oordeel velt. En de programma’s waarin een hoofdpersoon moet kiezen uit een groep stoeipoezen die naar zijn hand dingen. That’s amore? Ik dacht van niet.

Voor mij de enige X-Factor die er toe doet.


Zeitgeist
De ex-Beatle heeft natuurlijk groot gelijk. Komt er ooit nog een einde aan deze oneindig lijkende stroom van wedstrijdprogramma’s? Voorlopig nog niet, want het format past perfect in de tijdsgeest. Het hele leven lijkt wel een wedstrijd geworden.
Dit is vooral duidelijk op het gebied van werk & carrière. Wie rond z’n dertigste nog niet stevig in het carrièrezadel zit, tja, daar moet wel iets mis mee zijn, zo lijkt het. (En mensen die het op hun dertigste wel gemaakt hebben, denken wel eens: ‘Is dit alles?’) Zeker nu we vanuit economisch oogpunt barre tijden tegemoet gaan.
Nu ben ik zelf ook niet gespeend van ambitie in mijn vakgebied, want natuurlijk wil dat mijn werk gelezen en gezien wordt. En misschien zelfs gewaardeerd.
Winnaars en verliezers
Maar ik heb moeite mezelf te vereenzelvigen met de lui die koste wat het kost de top willen bereiken. (Of met topmensen die diep vallen maar dan wel met een vette bonus naar huis gaan als dank voor de puinhoop die ze achterlaten.) De Verdonkjes, Wildertjes en andere psychische bloedzuigers onder ons schreeuwen om aandacht en komen met iedere mindfart in beeld. De zucht naar macht om de macht. De behoefte naar roem om de roem. Het doel dat alle middelen heiligt. En vooral veel slachtoffers maken onderweg. Het wedstrijdelement lijkt wel alom aanwezig. Wie heeft de leukste vriendin, schoenen, baan, auto, fiets, blogpost, tweet, boek, buren? En wie zingt/danst/schaatst/neukt het beste…?
Het leven als wedstrijd, waar er maar één de winnaar kan zijn. Nee, bedankt. Tijd dat de scheidsrechter op zijn fluitje blaast. (Met dank aan de ’tweet’ van Hallie Lama, waarmee hij mij op het artikel over McCartney wees.)
Lees ook:

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Column: Wereldrokersdag

Ik had er nog nooit van gehoord, maar 12 oktober was het WereldRokersDag.
Samen met L. liep ik zondag door Amsterdam. Op de ruit van café De Pels stond de WereldRokersDag aangekondigd. Buiten zaten een stel verslaafden hun rookgerij weg te paffen terwijl een fotograaf de demonstratie vastlegde.Waarom 12 oktober? Op de site rokersbelangen.nl wordt dat uitgelegd:

12 oktober (1492) is de dag dat Columbus voet zette op het eiland San Salvador. De eilandbewoners, die hij er aantrof boden de verre reiziger geschenken aan, waaronder enkele gedroogde bladeren: tabak. Dit is de eerste keer in onze geschiedenis dat in het teken van vriendschap en vertrouwen een rokertje werd aangeboden.

Nu bestaat de WereldRokersDag al een paar jaar – sinds 2004 geloof ik. Speciale dagen die gewijd zijn aan een bepaalde groep in de samenleving of die een bepaalde ziekte onder de aandacht moet brengen kennen we natuurlijk al langer. Arme rokers
Misschien kunnen de rokers, die zich natuurlijk hartstikke gediscrimineerd voelen sinds het rookverbod in de horeca is ingegaan, wel een hart onder de riem gebruiken. Dus als je een roker tegenkomt in de komende dagen, geef hem of haar maar een lekkere knuffel. Want dat hebben ze verdiend! Ze zorgen ervoor dat de overheid accijns binnenkrijgt, want dat roken is een dure hobby. Goed, dat bedrag wordt deels gecompenseerd door de hogere ziektekosten die rookgerelateerde ziekten met zich meebrengen, maar dat even ter zijde. Daarbij leven rokers gemiddeld ook nog eens korter dan de niet-rokers. En sinds het rookverbod in de horeca zal dat gemiddelde steeds meer gaan verschillen ten opzichte van de sterfteleeftijd van niet-rokers.
Maar even zonder gekheid. What’s next: WereldJunkDag? WereldJunkfoodDag? Dag van het Terrorisme?
Ach, kan mij het ook schelen. Steek er nog lekker eentje op, buiten op het terras. Neem ik binnen nog een cappuccino.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Column: Het is een kwestie van vertrouwen…

Nu de Nederlandse overheid Fortis en de ABN-Amro heeft gekocht van ook mijn belastingcenten, betekent dit nu dat ik niet meer hoef te betalen voor mijn creditcard, m’n betaal- en spaarrekeningen? Zijn we nu immers niet allemaal mede-eigenaar geworden?Vast niet. Nationaliseren
Maar gek is het wel, als een regering de baas wordt van iets wat in wezen tot de vrije markt behoort. Maar ja, die staat op instorten. De financiële markt in ieder geval. Hoewel ik niet precies begrijp wat er nu precies wordt bedoeld met een crisis. Of wat dit tot gevolg heeft voor het leven van alledag. Een crisis, die hadden we toch al in 1929 gehad? Ik weet alleen maar dat ik de laatste tijd verdacht veel het hoofd van de financieel profeet Willem Middelkoop op televisie zie. Vast een aardige vent, maar ik heb mijn portie Middelkoop voor de komende paar jaar wel weer gehad. En nu we toch bezig zijn: mijn portie Balkenende, Bush, McCain + Palin ook. En Bos mag ook door de bomen ongezien worden wat mij betreft. Het is mooi geweest. De poppenkast mag dicht. Jan Klaassen naar huis. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Vindt u het goed als ik deze crisis oversla? Het is mij allemaal te abstract – ik krijg er geen greep op. Terwijl mensen zich hier zorgen maken over hun spaarcentjes, angstig gemaakt door grote lege woorden van politici en specialisten in de media, staat de wereld elders in brand. De berg lijken wordt alsmaar groter, mede door het toedoen van het Nederlandse leger. Kut, daar betalen we ook allemaal aan mee. Is ons wat gevraagd?

Ongevraagd
Wordt de mensen überhaupt nog wel eens wat gevraagd? Nee, dat zou te veel gevraagd zijn. Democratie is net zoiets als de economie en God. Zolang je erin gelooft, werkt het. ‘Het is een kwestie van vertrouwen’, zeggen de specialisten. Het huidige kabinet vertrouw ik niet – ik krijg bij hen nooit het gevoel dat ze er voor de mensen zitten die ze horen te vertegenwoordigen; leugens vermomd als zoete koek lust ik niet. En van rookgordijnen moet ik hoesten. Daarbij komt nog dat ik een atheïst ben, dus geloven doe ik ook niet makkelijk. Voor mij dus geen profeten (financieel of anderzijds) die me met sussende woorden weer doen slapen.

Op naar het café om de hoek, koffie drinken. Geen koffiedik kijken.

Lees ook: Koffie & Jezus.