Tag: Concert

Categorieën
Mike's notities

De prachtige schuurpapier stem van Ray LaMontagne

Terwijl ik met een kopje koffie achter mijn Mac langzaam aan het wakker worden ben, denk ik terug naar een zeer geslaagd weekend. Zaterdag en zondag zat ik in het donker te kijken naar animatiefilms op het Klik! Amsterdam Animation Festival. Vrijdagavond kreeg ik kippenvel van de bijzondere stem van Ray LaMontagne.

Er heerste een ontspannen sfeer vrijdagavond in de Rabozaal van de Melkweg. Zo’n 1400 man zat en stond te kijken naar Ray LaMontagne en zijn driekoppige band: Jennifer Condos op bas, Eric Heywood op gitaar en Ethan Johns op de drums. Eigenlijk kende ik LaMontagne niet zo goed. Op aanraden van vriend Johan (die wel eens blogt op breinkoekjes.blogspot.com) kwam ik die avond in de Rabozaal terecht. De stem van LaMontagne klonk als schuurpapier en veroorzaakte bij deze toehoorder kippenvel. Hij zingt vooral mooie luisterliedjes. Veel teksten gaan over de liefde, zijn geliefde, thuis en werken. Leefliedjes dus.

Ik vond hem het lekkerste klinken bij de nummers waarin hij een wat hardere stem op zet en lekker angry schreeuwt. LaMontagne maakte een verlegen indruk en zei zelden meer bij applaus dan ‘dankjewel’. Wat ik begreep van het stel dat naast ons zat en al meerdere concerten had bezocht, is dat altijd het geval. Eén moment in de show speelde de gitaartechnicus een deuntje mee. Toen begon Ray zelfs even grapjes te maken. Hieronder het nummer waarin de technicus meespeelt. Een van de hoogtepunten van de avond, geplukt van Youtube.

Binnenkort maar wat meer muziek Ray LaMontagne inslaan. Voor de liefhebber hier nog het nummer ‘Trouble’ waarmee hij doorbrak:

http://youtu.be/V1m_-EWjLtQ

Later meer over Klik!

Categorieën
Mike's notities

Concert: Krezip try-out in De Melkweg

Woensdagavond 17 juni stond de Nederlandse band Krezip in De Melkweg te Amsterdam. Ze hielden daar voor een uitverkochte zaal een tryout voor hun afscheidshow. Want popminnend Nederland: Krezip houdt er na ruim 12 jaar mee op.

En dat is spijtig. Wat mij betreft is Krezip een van de meest sympathieke bands van de Lage Landen. Ik heb dan ook altijd erg genoten van hun muziek. Het is dat het met cd’s niet meer mogelijk is, maar anders was mijn exemplaar van What are you waiting for inmiddels volledig grijsgedraaid.

Het energieke concert zat trouwens geramd in elkaar. Na het eerste nummer struikelde frontvrouw Jaqueline even over haar naaldhakken, maar verder verliep de show vrijwel vlekkeloos. Geroutineerd zou ik bijna schrijven, ware het niet dat ik daarmee het enthousiasme van de band en het publiek, dat bijna ieder nummer uit volle borst meezong, tekort zou doen.

Krezip speelde die avond opvallend veel nummers uit de vroege tijden van hun carrière. De recente single ‘Sweet goodbyes’ was, heel toepasselijk, een van de nummers waar het concert mee werd afgesloten. De klassieker ‘Venus’ van Shocking Blue was in handen van de band uit Tilburg een frisse cover. Het lieve liedje ‘Waiting by the phone’ zat ergens halverwege het concert en zorgde voor een leuk, intiem moment. Op onderstaande video die ik geplukt heb van YouTube (en die verder qua beeld niet veel voorstelt) is goed te horen dat de stem van Jacqueline die avond een beetje schor was:

Natuurlijk ontbrak ‘I would stay’ niet in het repertoire. Jacqueline speelde deze als toegift en net als die keren op Pinkpop werd haar mooie zachte stem overstemd door het uitbundig meezingende publiek. Over publiek gesproken: achter me stond Van Velzen mee te swingen. Hij was waarschijnlijk zijn nieuwe bandleden aan het checken. Bassist Joost van Haaren en drummer Bram van den Berg zijn namelijk sinds kort bandlid bij Van Velzen.

Het is een fijne zaal, The Max in de Melkweg. Omdat er maximaal 1500 man publiek in past, heeft een concert daar al snel iets intiems. Ik ben dan ook blij dat ik woensdagavond ben gegaan in plaats van in de HMH waar Krezip op 26 en 27 juni dan daadwerkelijk afscheid neemt van haar fans. Ik ben benieuwd hoe het de andere bandleden zal vergaan in de toekomst. Jacqueline gaat ongetwijfeld een interessante solocarrière tegemoet. Vooral bij de ballads weet zij met haar warme stem de songteksten met veel gevoel te zingen. Het zou mij verbazen als we binnenkort niet een boeiende solo-cd van haar mogen verwachten.

https://www.youtube.com/watch?v=FNSJfnae1xM

Vaarwel Krezip. Het gaat jullie goed!
Nog een keer om het af te leren – videoregistratie van Krezips recente optreden bij Giel Beelen:

Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Booker T. & The MG’s in de Melkweg: Funky krasse knarren

Donderdagavond 19 maart speelde Booker T. & The MG’s in de Melkweg te Amsterdam. De krasse knarren van de funk speelden het dak eraf. Booker T. & the MG’s is een instrumentale soulband, vooral populair in de zestiger en zeventiger jaren. Booker T. Jones, Steve Cropper , Lewie Steinberg en wijlen Al Jackson Jr. waren van oorsprong sessiemuzikanten voor het Stax platenlabel. Ze zijn te horen op meer dan 500 platen, waaronder albums van Otis Redding en Sam & Dave. In 1965 verliet Steinberg de band en kwam Donald ‘Duck’ Dunn erbij. Dunn en Cropper speelden later ook met The Blues Brothers samen, maar dat even terzijde. In de huidige opstelling speelt drummer Steve Potts mee. Hij is de neef van Al Jackson die in 1975 vermoord werd.
De bekendste hit van Booker T & The MG’s is het nummer ‘Melting Pot’, wat ze gisteravond natuurlijk trouw speelden. Een optreden dat met luid gejuich ontvangen werd in de zaal The Max.
Ik was een van de gefortuneerden die het uitverkochte concert kon bijwonen. Leuk aan Booker T. & The M.G.’s is dat ze een heel divers publiek aantrekken: jong en oud stonden mee te swingen op de overbekende deuntjes die de band speelde. En ze hadden er zelf zichtbaar ook zin in. Krasse knarren die nog steeds strakke funk en soul in je lijf weten te pompen. Het applaus na het concert duurde dan ook ruim tien minuten. Nederlanders willen immers altijd meer, hoe goed of slecht de show ook was.

Maar
Booker T. en zijn MG’s
kwamen
niet
meer
het
podium
op.

Het was al een prima show geweest, waarom nog een toegift geven?Online vond ik een registratie van de hit ‘Green Unions’, gespeeld tijdens dit concert:

Hoe ik Booker T. ontdekte…
Ik hou erg van de muziek van Booker T. & The MG’s. Mijn liefde voor het hammondorgel is met deze band begonnen daar Booker T. Jones himself erop speelt. Stop alle synthesizers maar in je hol, als je soul uit een stel toetsen moet duwen, dan moet je op een hammondorgel spelen. Punt.

Vroeger had mijn vader een cassettetape waar ze op stonden. Of eigenlijk, een tape waarop in mijn ogen een groovy band op stond zonder dat ik wist wie het waren. (Dankzij de film Austin Powers, was het woord ‘groovy’ toen weer in de mode – weet je nog?) Ook The Shadows stonden op dat tapeje dat ergens in de jaren zeventig opgenomen moet zijn. Omdat ik dat bandje zo goed vond heb ik het ooit van hem gekregen. Toen ik op de kunstacademie zat draaide ik het wel eens. Ik word namelijk erg vrolijk van de instrumentale liedjes van Booker T. – een paar tracks van deze band en je hebt geen prozac meer nodig. Eén nummer trok mij in het bijzonder aan. Ik kreeg dankzij het nummer allerlei verhaalideeën (ik raak wel vaker geïnspireerd door muziek) en een ervan werkte ik uit tot een korte film – een detectiveverhaal dat De Schilder heette.Ik wilde het betreffende nummer graag in de film verwerken, maar had geen idee van wie het was. Ik had echter een cd-versie van het liedje nodig, want de tape klonk niet goed genoeg meer. Een maandenlange speurtocht volgde. Mijn vader wist niet meer welk tapeje ik bedoelde. Samen met mijn toenmalige buurman zocht ik zijn uitgebreide muziekcollectie, maar dat mocht niet baten. Als er toen YouTube had bestaan, was het een koud kunstje geweest om de band te achterhalen. Uiteindelijk bleek de oplossing dichterbij dan verwacht. Nog eens goed naar het cassettedoosje kijkend, bleek dat er tussen een stel doorgekraste namen in vage letters ‘The Shadows & Booker T.’ stond geschreven. Ik besloot dit spoor te volgen en liet in de platenzaak een verzamelalbum van Booker T. voor me draaien. En verdomd, het nummer, dat ‘Melting Pot‘ bleek te zijn, stond erop. Mysterie opgelost. Daar moest ik gisteravond even aandenken toen de vier muzikanten met zichtbaar veel plezier hun set deden.

Categorieën
Mike's notities

Concert: Aimee Mann in de Melkweg

Maandagavond 20 oktober was ik samen met L.D. naar het concert van Aimee Mann in de Melkweg. Wie dat is? Luister de soundtrack van Magnolia maar eens.
Aimee Mann was de inspiratiebron voor regisseur Paul Thomas Anderson en hij schreef het script van de film met haar muziek op de achtergrond. Met die soundtrack heb ik al menig troostende uurtjes beleefd. Nu zou ik mezelf niet direct een fan van Mann noemen, maar toen L.D. vroeg of ik mee wilde gaan naar het concert, aarzelde ik niet. Ik was nieuwsgierig naar Aimee Mann live. Autogordels, altijd
Blij dat ik ben gegaan: het was een van de relaxte concerten die ik ooit heb bijgewoond. Mann had het duidelijk naar haar zin en maakte tussen de liedjes door grapjes met het publiek. Zo vertelde ze met een brede grijns dat het nummer ‘Wise Up’ is gebruikt in een Portugese tv-spot om mensen erop te wijzen toch vooral de autogordel om te doen. Ze sloot het nummer dan ook af met de boodschap dat we toch vooral onze autogordels niet moesten vergeten te dragen. Toen halverwege de show de technische staf van de melkweg een microfoon bij het drumstel moest repareren, stond Mann geduldig te wachten samen met het publiek. “No pressure at all….” riep iemand uit het publiek.Toegiften
Mann werd bijgestaan door een driekoppige band die zichtbaar lol in het spelen hadden. De organist leek op het knappe broertje van Herman Brusselmans, terwijl de basgitarist wel wat van een jonge Kees van Kooten weghad. Aan het einde van de show kwamen Mann en haar band nog terug voor een paar warme toegiften, waaronder het verzoeknummer ‘One’ in een relaxte jazzy versie. The Submarines
In het voorprogramma stond de Amerikaanse band The Submarines. Ik had nog nooit iets van deze band gehoord, maar zijn dromerige flowerpowerachtige nummers lagen erg goed in het gehoor. Dus meteen maar een cd’tje gekocht.Nagenieten op YouTube
Vroeger moest je het doen met je herinnering van een concert en de eventueel gekochte cd. Tegenwoordig kun je een dagje later het merendeel van de avond terugvinden op YouTube. Er werd tijdens het concert dan ook ijverig met mobieltjes en andere apparatuur opgenomen. De YouTube-video’s bekijkend besef ik me des te meer wat een meerwaarde het aanwezig zijn in de zaal heeft. Bij een fijn live-optreden zoals gisteravond voel je de warme klanken van Aimees stem in je lijf resoneren. Dat gevoel mis je toch achter de monitor. Aan de andere kant is het wel leuk om nog even digitaal te kunnen nagenieten.Hieronder enkele van de YouTube-video’s:
Save Me:

Red Vines:

31 Today:

Categorieën
Mike's notities

Jubilerend Krezip in HMH

Wat mij betreft werd 2007 dit weekend op passende wijze muzikaal afgesloten met het concert van Krezip in de HMH te Amsterdam.

Bron: Sentimento.nl

Krezip begon haar tienjarig jubileumconcert met de ballad ‘Not Tonight’. Een opvallende keuze om een feestje mee te beginnen. Maar een keuze die goed uitpakte. Toen de lichten doofden klonken de koude synthesizerklanken van Annelies Kuijsters door de zaal. Jacqueline Govaert kwam op en zette in zuivere toon de tekst in. Kippenvel. Vanaf de eerste minuut was het gehele publiek in de ban van de sympathieke zangeres en haar band. (Een contrast met Stevie Ann die in het voorprogramma zat. Stevie blonk uit met een energieke cover van ‘Personal Jesus’ van Depeche Mode, maar de rest van haar segment bleef toch wat kleurloos in vergelijking met de springende en energieke Govaert.) Goed uit de verf
In de ruim negentig minuten durende show kwamen de bekendste nummers van Krezip voorbij, al was de focus vooral gericht op het laatste album Plug It In. Hoewel mijn voorkeur nog steeds uitgaat naar het voorgaande album What Are You Waiting For, kwamen de door de jaren tachtig geïnspireerde dancebeats van Plug It In goed uit de verf in het liveoptreden. Het zijn echter vooral de ballads als ‘All My Life’ en ‘I Apologize’, waarin de warme stem van Jacqueline het mooiste tot haar recht kwam. Dit was voor een deel te wijten aan de geluidsmix die avond: bij de drukke en volle nummers werd de zang nog wel eens weggedrukt door het instrumentarium van de band. Reggae
De evergreen ‘I Would Stay’ (waarmee Krezip een blijvende indruk op Pinkpop maakte in 2000) leek in eerste instantie op de bekende performance uit te draaien met alleen Jacqueline achter de piano en Annelies als verdienstelijke tweede stem. Totdat de rest van de band inzette met een reggaebeat en Pieter Both (zanger van de reggaeband Beef) samen met Jacqueline én de zaal er een frisse versie van maakte. Verrassende toevoeging aan het repertoire was de cover ‘Everybody’s Gotta Learn Sometime’ (aankomende single en gebruikt in de film Alles is liefde). Filmpje!
Als intermezzo werd er een filmpje getoond met beelden van de afgelopen tien jaar. Niet dat de fans onbekende beelden te zien kregen, maar toch leuk om weer even terug te blikken. Getuige de aanwezigen in de zaal, spreekt Krezip een heterogeen publiek aan. Er liepen veel tieners rond, maar ook twintigers en dertigers. Hier en daar viel zelfs een grijze veertiger te ontwaren. Net de rest van de aanwezigen ben ik benieuwd wat de leden van de sympathieke Tilburgse band voor volgend jaar in petto hebben. Lees ook: Recensie Plug It In.

Categorieën
Mike's notities

Ellen in Concerto

De afdeling pop/rock van platenwinkel Concerto was zondagmiddag het podium van Ellen ten Damme. Ter promotie van haar nieuwe cd Impossible Girl doet Ten Damme deze maand enkele cd-winkels aan. In Amsterdam was de sfeer tijdens de dertig minuten durende set ongedwongen; de kleine ruimte van Concerto bood een intieme sfeer. Ondanks deze atypische setting – tussen de cd-bakken en tafels vol aanbiedingen – wist de zangeres/actrice een vermakelijke performance te geven. De band speelde nummers van het nieuwe album: het mooie ingetogen Happy, de titelsong van de cd en Old Jeans. Tijdens het wat oudere Plattgefickt (een variatie op Plattgeliebt waar ze samen met Udo Lindenberg mee optreedt) kroelde Ellen energiek over de vloer. Terwijl ze daarna weer ingetogen maar met veel pathos het nummer Durf jij, dat ze samen met Ilja Pfeiffer heeft geschreven, vertolkte. In een halfuur toonde Ellen dus meerdere kanten van haar artisticiteit: van theatraal podiumbeest tot ingetogen chansonnière. Na afloop signeerde ze cd’s. Ik beleefde even kort een High Fidelity-moment toen ze routineus mijn booklet signeerde en we een gesprekje voerden over de pas uitgekomen documentaire over Ellen en haar strijd met kanker. Wat mij betreft mag er snel een concertregistratie van deze veelzijdige zangeres uitkomen.Lees ook (of niet): Het optreden van Ten Damme.

Ellen signeert. Foto: de illustere Merel B.