Ook geef ik enkele leestips voor niet te missen boeken.
Hier enkele geekmomenten van deze week op een rij.
Van een podcast-collega kreeg ik zondag deze mini Funko-poppen van Spider-Man: Homecoming.
Om alvast een beetje in de stemming te komen voor Avengers: Infinity War, en om aan mijn 30% leeswerkproject te voldoen, las ik Avengers Vol.3 van de Marvel Masterworks-serie. Die stond al een tijdje in de kast, maar ik was er nog niet aan toe gekomen. Oude verhalen van Stan Lee en Don Heck. Het Avengers-logo vind ik erg mooi. Omdat de twee ‘e’s een klein beetje verschillen, kun je zien dat het oorspronkelijke logo handwerk is:
Ik vermoed dat Sam Rosen het logo heeft ontworpen omdat hij de lettering deed van de allereerste Avengers comic. Dit is daar de cover van, getekend door Jack Kirby:
Na de persvoorstelling dinsdag van Infinity War, kwam ik deze Hulk bij Pathé tegen:
Verhalen geschreven door Bill Mantlo en Al Milgrom, die van de meeste comics ook de tekeningen voor zijn rekening nam terwijl Jim Mooney deze inkte. Milgrom is een adequate tekenaar die van alles kan visualiseren. Al is zijn stijl wel wat stijf.
Desondanks komt hij met interessante beelden, zoals je hier kunt zien:
Inderdaad, ik heb de Nederlandse Peter Parkers ook gewoon in de kast staan. Dit is een omnibus die toevallig dezelfde cover heeft als de Essential, al is illustratie voor de Essential duidelijk opnieuw ingekleurd. Ik weet dat sommige strippuristen daar een hekel aan hebben, maar op zich pakt het hier best aardig uit.
Milgrom is een goede covertekenaar. Ik vind het vooral leuk hoe hij het web op Spider-Mans-kostuum tekent, een beetje zoals Steve Ditko dat deed.
Ook komt het creatieve team soms met grappige visuele vondsten zoals hier:
En deze splash-page laat de makers achter de schermen zien:
Relatieproblemen
In deze bundel hebben Spider-Man en ex-dievegge Black Cat een stormachtige relatie. Dat lijkt een opwindend idee, zo’n lekkere en gewillige stoeipoes in een strak pakje, maar zoals altijd pakken dingen negatief uit in het leven van Peter Parker. (Daarover heb ik ook in mijn boek Mijn vriend Spider-Man geschreven. Ik vergelijk deze relatie met die van een groupie en een popartiest.)
Spider-Man wil eigenlijk niet dat zijn vriendin hem helpt met het bestrijden van de misdaad, want dan zou ze maar gewond kunnen raken. Cat heeft immers geen speciale krachten. Die krijgt ze uiteindelijk wel van Spideys aartsvijand Kinpin, maar in beginsel weet hij dat niet.
Maar dat is niet eens het grootste probleem van hun liefdesrelatie. Aangezien Cat alleen interesse heeft in avonturier Spider-Man en niet in Peter Parker, kun je wel raden hoe dit gaat aflopen. Daar hoef je geen spoiler-waarschuwing voor te geven. Sowieso moet dat niet voor verhalen die meer dan dertig jaar oud zijn.
Hoe zou een toekomst tussen Spidey en Cat eruit zien? Dat vraagt Peter Parker zich ook af:
Helaas heeft Cat helemaal geen boodschap aan een burgerleven. Het feit dat ze alleen maar lol wil trappen met Spider-Man en dat de problemen van Peter Parker haar volledig koud laten, begint onze held op den duur goed te irriteren:
Uiteindelijk zal de relatie dus op dit uitlopen:
Essential Peter Parker Vol. 5 ligt overigens al op me te wachten.
De Verdedigers zijn een vreemd superheldenteam dat ook nog eens vaak van samenstelling verandert. De superhelden in het team zijn vaak outsiders die alleen werken, zoals Doctor Strange en de Hulk. Maar dat is juist een van de zaken die de serie interessant maakt.
Verder kent de serie een nogal slordige publicatiegeschiedenis. Vaak wisselde het creatieve team. Eigenlijk net zo vaak als de samenstelling van de Verdedigers zelf. Daarmee ging de serie ook thematisch alle kanten op.
Die paar comics die ik heb gelezen zijn niet genoeg om een goed beeld te vormen, maar smaken zeker naar meer. Op Instagram reageerden ook aardig wat mensen met een soort blije herkenning op de foto’s die ik van deze strip plaatste. Kennelijk lazen veel mensen in mijn sociale bubbel De Verdedigers vroeger.
Mijn koopstop is voorbij zodra ik de 30% ongelezen strips en boeken in mijn collectie tot mij heb genomen. Dat duurt echt nog wel een tijd, maar daarna wil ik wel wat Essentials van the Defenders lezen. Eerst maar weer wat ruimte in mijn boekenkast hiervoor creëren.
Van alle covers uit het stapeltje vind ik deze van Bill Sienkiewicz het mooiste:
Hij neemt het werk over van nietsnut Dan Slott. Marvel begint meteen voor het (on)gemak de serie weer bij nummer 1. Wat Amazing Spider-Man tot zijn vijfde volume brengt. Dat laatste is een beetje sukkelig, want Marvel heeft net alle series teruggebracht naar de oude nummering. Nu gaan we van #801 dus weer naar #1. Een onnodige stunt als je het mij vraagt.
De nieuwe vaste tekenaar wordt Ryan Ottley (Invincible). Hij tekent mooie actiesequenties in een ietwat cartooneske stijl. Niet helemaal mijn smaak, maar ik vond zijn werk voor Invincible wel goed, dus vooralsnog krijgt Ottley het voordeel van de twijfel. Erger dan het broddelwerk van Humberto Ramos kan het niet worden.
Op zich is dit nieuws om vrolijk van te worden. Spencer is een ex-politicus die een tijdje terug een controversiële verhaallijn rondom Captain America schreef waarin de Amerikaanse held een agent van Hydra bleek te zijn. Ook schreef hij series als Morning Glories en The Fix. Ik ben heel benieuwd wat hij met Peter Parker van plan is. Zoals ik al eerder schreef, erger dan 8 jaar fulltime Dan Slott kan het nooit meer worden.
In een interview met ComicBook.Com vertelt Spencer over zijn plannen. De laatste zin van dit citaat is reden voor enige onrust, maar misschien valt het mee:
“I think that a lot of what I’ll be doing is reconnecting Peter with some very classic, quintessential elements of the story that fans and readers are going to recognize,” Spencer added. “And it’s exciting to bring the character back to basics and, at the same time, Dan [Slott] has obviously had one of the best runs on the character ever, and we’re certainly going to honor the things that he’s done and build from there.”
Losse comics
Ik kijk uit naar de nieuwe verhalen geschreven door Nick Spencer. Ik zit er zelfs aan te denken om hiervoor mijn gewoonte om af te wachten tot de trade uitkomt, even los te laten en om de losse comics te gaan kopen. Ik kan namelijk niet zes maanden wachten om dit te gaan lezen. Bovendien lijkt het me ook een leuke ervaring om weer eens ouderwets iedere maand een nieuw deel aan te schaffen.
Als ik het goed heb komen de eerste delen in juli uit. Nog even geduld dus, Spidey-fans!
Allemaal Marvel Legacy Covers op een rij, vormde het geheel een mooie portrettengalerij.
Niet dat ik als striplezer nu echt zit te wachten op de Legacy-verhaallijn. Ik ben event-moe. Technisch gesproken is het geen event trouwens maar een relaunch. Ik las het eerste deel en haakte al een beetje af bij het idee dat het eerste Avengers-team een miljoen jaar voor Christus bestond. Daarna raakte ik vooral verveeld toen ik de rest doornam. Verveeld en verdwaald eerlijk gezegd. Nu is het natuurlijk nog maar een eerste deel, maar erg enthousiast werd ik niet.
Whatever. Het geheel klinkt te veel als een high conceptverhaal. Na jaren stunten en events zou ik graag gewoon weer ouderwets boeiende Marvel-verhalen lezen. Daarvoor zal ik oude uitgaven erbij moeten pakken, vrees ik.
En dat laatst is ergens wel ironisch, want als ik de opzet van Marvel goed begrepen heb, willen ze juist de nostalgische lezer bedienen met deze serie. Na jaren alternatieve versies van bestaande superhelden in de spotlight te hebben gezet, een zwarte Captain America, een zwarte tiener van vijftien die een tijdje Iron Man, euh Person, was, en een vrouwelijke Thor, wil Marvel nu juist weer de oude bekende superhelden benadrukken. Ze hebben zelfs de nummering van de comics weer aangepast naar het oude systeem. Amazing Spider-Man is dus binnenkort opeens aan nummer 800 toe. Ik heb nooit bezwaar gehad tegen meer diversiteit in de cast van Marvel, maar zie liever boeiende, originele superhelden dan bijvoorbeeld een zwarte stand-in voor Captain America. Geef mij dan maar Luke Cage, Black Panther of Blade.
Maar goed, misschien zie ik het hele Legacy-verhaal te somber in. Deze vlogger is namelijk heel enthousiast:
Hij heeft ook een paar prachtige covers op zijn naam staan, waarvan die van Web of Spider-Man #1 waarschijnlijk de mooiste is.
De cover voor Annual #2 van dezelfde serie is ook niet mis. Net als de cover van gisteren vertelt deze illustratie vrijwel niets over de inhoud van de comic. Toch zou Vess’ tekening niet misstaan in een museum. En dan bedoel ik niet eens een stripmuseum, gewoon naast het werk van Rembrandt. Of Van Gogh, of Lichtenstein.
Hij spreekt hier vaak af met de Human Torch van de Fantastic Four. Torch is een van Spidey’s beste vrienden. Ook zit Spider-Man wel eens op het Vrijheidsbeeld als hij rustig wil nadenken over het leven. Hoe dan ook, de Dame van de vrijheid komt dus wel eens voor in de Spider-Man-comics. Bijvoorbeeld op deze heel mooie cover van Bob Layton. Over de inhoud van dit grappige verhaal blogde ik al eerder.
De cover van Web of Spider-Man #28 werd ook gebruikt voor de Nederlandse uitgave Web van Spider-Man #14. De cover van Web #27 gemaakt door Dave Simons werd daarom niet gebruikt. Die ziet er eigenlijk spannender uit dan de andere cover. Toch heeft die met het Vrijheidsbeeld uiteindelijk mijn voorkeur. Het is beeld van Spider-Man die van het Statue of Liberty afspringt in zijn zwarte kostuum is mooi genoeg om in te lijsten.
Je zou namelijk kunnen zeggen dat het twee opeenvolgende stripplaatjes zijn die een actie laten zien. Puma besluipt Spidey van achteren en slaat hem daarna van het dak af, naar beneden.
Het zijn allebei twee heel dramatische afbeeldingen. Toch vind ik de eerste het mooiste van de twee. In dat nummer wordt Puma voor het eerst geïntroduceerd. Je ziet echter nog weinig van hem op de cover, maar genoeg om je nieuwsgierigheid te prikkelen. Ook neemt Spider-Man een mooie, dramatische pose aan. Het sterke licht-donkercontrast versterkt de sfeer.
Vakwerk van tekenaar Ron Frenz, inkter Josef Rubinstein en inkleurster Christie Scheele.
Peter Parker heeft het allemaal meegemaakt toen Harry Osborn de Green Goblin werd en de pompoenbommen van wijlen zijn vader overnam. Het conflict tussen de twee beste vrienden wordt mooi verbeeld in deze cover van John Romita Sr.
Spidey krijgt in dit deeltje te maken met twee schurken die allebei achter dezelfde vrouw aan zitten. Superheldensoap!
De cover is getekend door John Romita Jr. en Al Milgrom.
Ik snap alleen niet hoe tekenaar Gil Kane de spin achter op Spidey’s rug kon vergeten te tekenen. En waarom de redacteur van de strip hem hier niet op wees.