De mooie compositie springt meteen in het oog. De situatie is in een oogopslag duidelijk. De cirkel van licht rondom Spider-Man versterkt het effect van de compositie als geheel. Hoe gaat Spidey zich hier uit redden?
Klaus Janson inkte de prachtige illustratie. Dit is het resultaat zoals het in de winkels lag. Je ziet dat de grijstinten zijn vervangen door een raster.
Zoals deze bijzondere cover voor Amazing Spider-Man Annual #19 (1985) door Mary Wilshire en John Romita Sr. Natuurlijk is Mary Jane Watson niet echt Spider-Man, maar schurk en uitvinder Alistair Smythe denkt in dit verhaal van wel.
Veel editors hebben aan Spider-Mans verhalen gewerkt, maar Jim Salicrup was de redacteur van de series toen ik deze in vertalingen van Juniorpress las. Het is daarom een van de namen die me altijd zijn bijgebleven. In die tijd waren de Spidey-comics ook nog steeds erg goed.
Salicrup dacht dat het een goed idee zou zijn om Kraven’s Last Hunt in alle drie de belangrijkste Spider-Man-series te laten lopen. Ook kwam hij op het idee om Todd McFarlane een eigen, nieuwe Spider-Man-serie te geven.
Grappig genoeg komt hij geregeld voor in de Spider-Man-comics uit die tijd. Kennelijk een running gag van de stripmakers. Soms zie je hem alleen op de achtergrond, maar soms heeft hij ook een sprekende rol, zoals in Web of Spider-Man #42 waarin Salicrup een fotograaf speelt. Op de cover zie je hoe Salicrup die de mooie Mary Jane Watson vastlegt tijdens een fotoshoot:
Mark Gruenwald, een andere schrijver en redacteur van Marvel, werd toentertijd vaak door Erik Larsen in Spidey-strips gestopt.
In een interview van tien jaar geleden in The Washington Times, vertelt Salicrup interessante zaken over zijn tijd bij Marvel:
McFarlane’s Spider-Man: The reasons the series came to be was not to drive the speculator market, but was a combination of factors — the main thing being I really enjoyed working with Todd McFarlane. The fans were really appreciating his approach, and he was an incredibly professional guy. The more he learned about creating comics, the more he wanted to do on the books. Basically, he wanted to do everything himself.
When Todd was thinking about leaving Marvel, I wanted to try anything I could to keep him. So why not create another Spider-Man book for Todd, present it in six-issue stories and be able to repackage them into trade paperbacks, a new concept that was just starting to take off.
Why I became an editor:It seemed like the perfect fit for me. I had an interest in every aspect of comics and am still an incredible fan. I love working with the writer and artists and, as an editor, I am in a great position. Let’s say I was working with John Byrne on the Fantastic Four. It puts me in a dream position as a comics fan. I can tell him, ‘Why don’t you do this with Doctor Doom?’
I basically have the top creators in the industry creating comic books just for me, except we’re publishing them. Fortunately, others share my taste.
Overigens was het wel de Nederlandse versie van deze Spider-Man-comic, want we praten over de jaren tachtig. Toen kocht ik de Juniorpress-comics vaak nog tweedehands bij het Gele Teken. In Mijn vriend Spider-Man vertel ik daar van alles over. Het Gele Teken was voor mij toen hèt adres voor strips en Marvel Comics in het bijzonder. Ook al konden verkoper Harry en ik het niet altijd goed met elkaar vinden. Hoe dat precies ging, leg ik uitgebreid uit in het boek.
Spektakulaire Spiderman #43 (1983) was mijn eerste kennismaking met de schurk Cobra, hier zo prachtig afgebeeld op de rug van Spider-Man door John Romita Jr. en Al Milgrom. Het is altijd spannend om kennis te maken met nieuwe personages. Ik was toen nog heel veel aan het leren over de wereld van Spider-Man. Iedere nieuwe strip bood avonturen, eerste kennismakingen en een uitbreiding van mijn kennis over Peter Parker. Je zou kunnen zeggen dat ik toen dus al begon met het researchen van het boek dat in 2017 uitkwam. Al wist ik dat toen natuurlijk nog niet.
Cover Amazing Spider-Man #231
Een van mijn favoriete John Romita Jr. covers.
Deze is geïnkt door Al Milgrom.
Dat wezen wilde van Peter Parker een levende marionet maken.
In Mijn vriend Spider-Man vertel ik uitgebreid over wat voor impact deze verhaallijn op mij had.
Deze saga is meerdere keren gebundeld en recent nog in twee dikke bundels getiteld The Complete Alien Costume Saga . Wanneer we een van de eerste bundelingen bekijken, zien we dat Frenz de cover daarvan opnieuw heeft getekend. De oorspronkelijke cover is van Frenz, geïnkt door tekenmeester John Romita Sr.
Happy Geeky 2018!
Om het jaar goed te beginnen publiceer ik de hele maand januari mooie Spider-Man illustraties, toffe covers en stripplaatjes. Vorig jaar mag dan mijn boek zijn uitgekomen, dat betekent niet dat mijn liefde voor Spidey over is. In tegendeel zelfs.
De succesvolle strip van Peter de Wit staat al sinds jaar en dag in de Volkskrant en behoort wat mij betreft tot de top van de humorstrip in Nederland. Sigmund behoeft wat mij betreft dus geen verdere introductie. Ik heb dan ook al vaak geschreven over het werk van de striphumorist.
De cover van album #27 vind ik in het bijzonder pakkend. Zie hier de achter- en voorkant:
Het omslag van het vorige album vond ik ook al erg leuk. Het lijkt erop alsof De Wit zijn hoofdpersoon snel even op een krant heeft neergezet terwijl hij nadacht over welke grap hij vandaag weer zou verzinnen. Een doodle als het ware.
Peter de Wit. Sigmund: Zevenentwintigste sessie.
Uitgeverij de Harmonie, € 9,90.
Als je tegenwoordig op de covers van uitgeverij Marvel kijkt, zie je ze niet meer. Vroeger werd elke comic voorzien van zo’n prachtige corner box. Daarom vandaag een overzichtje van een paar hele mooie die op de verschillende Spider-Man-series te zien waren.
Laten we meteen met een van mijn favorieten beginnen, met Peter Parker én Spider-Man.
En deze is natuurlijk heel erg grappig:
De laatste is getekend door John Romita Jr. Die pose is meteen herkenbaar als eentje die JrJr vaak tekende. Vooral die voet richting de camera/lezer. Dit is voor mij het ultieme, klassieke Spider-Man-beeld.
Een prachtige en lekkere pulpachtige coverillustratie van Ken Barr (1933-2016). Marvel Preview #8, 1976.
Mijn eerste kennismaking met Blade waren de drie films met Wesley Snipes en niet de strippagina’s van Marvel. Bij vampierjager denk ik eigenlijk nog steeds aan Buffy.
Dit is die cover:
Tekenaar Ron Frenz heeft zijn eigen cover opnieuw getekend en geherinterpreteerd. Brett Breeding inkte het prachtige resultaat.
Ik vind die nieuwe versie ook heel goed gelukt. Welke heeft jouw voorkeur?
Bron beeldmateriaal: Marvel Comics of the 1980s.
Tenminste, de redacteuren van DC Comics lieten die beslissing aan de lezers over. Zij pasten opeens het karakter van Todd aan en maakten hem gewelddadiger en opstandiger.
In het verhaal A Death in the Family reist Jason Todd af naar het Midden Oosten om zijn biologische moeder te vinden. De Joker is daar ook en wil een atoombom verkopen aan terroristen. Jason vindt zijn moeder maar zij wordt gechanteerd door de Joker en levert haar zoon aan de psychopaat uit.
Aan het einde van deel twee van het verhaal A Death in the Family, is Jason in elkaar geslagen door de Joker met een breekijzer. Jason zit samen met zijn moeder opgesloten in een magazijn. Ze kunnen niet ontsnappen voordat er een bom ontploft.
De lezers konden in een korte periode twee telefoonnummers bellen: een telefoontje aan het ene nummer was een stem om Jason te laten sterven. Een telefoontje naar het andere nummer hield de jonge Bat-spruit in leven. Uiteindelijk stemden 5.343 mensen voor Jasons dood, en 5.271 tegen. In totaal stemden 10.614 lezers.
Batman vindt in het derde deel dus het dode lichaam van zijn Robin. Dankzij de lezertjes die met een kleine meerderheid de jongen dood wensten.
Frank Miller noemde dit ooit een heel cynische actie van DC Comics en daar moet je hem gelijk in geven. Stemmen of een personage moet blijven leven of sterven is een heel cynische vorm van marketing.
Stel je voor als ze dit geintje hadden uitgehaald met Gwen Stacy in 1973… Wat was dan de uitslag geweest?
Het verhaal A Death in the Family werd geschreven door Jim Starlin en getekend door Jim Aparo, geinkt door Mike DeCarlo. De covers waren echter gemaakt door Mike Mignola. Volgens mij was dit de eerste keer dat ik kennismaakte met zijn tekenstijl. Het zijn mooie, ingetogen en ietwat sombere portretten. En de cover van de dode Robin hakt er goed in.
A Death in the Family is ook in het Nederlands uitgegeven door Juniorpress/ Baldakijn als Batman Special #1-3. Daarin is ook de prelude opgenomen waarin Robins nieuwe karakter duidelijk naar voren komt. Oorspronkelijke uitgaven: Batman #426-429.