Tag: Dagboek van een geek

Categorieën
Stripplaatjes onder de loep Strips

Dagboek van een geek #39: Research naar McFarlane

Twee prachtige en actievolle plaatjes getekend door Todd McFarlane en geïnkt door Bob McLeod.

Zaterdag 19 september
De laatste tijd ben ik veel bezig met het werk van de Canadese stripmaker Todd McFarlane. Ik maakte een vlog over mijn eerste kennismaking met zijn werk, namelijk Spektakulaire Spiderman 104 (Amazing Spider-Man 298) en de enorme indruk die zijn tekenstijl maakte.

Spider-Man vs Chance door Todd McFarlane, geïnkt door Bob McLeod.

Ook ben ik begonnen aan het schrijven van een aflevering van Onder de loep voor stripblad Eppo over zijn werk. Het merendeel van de tekst is af, maar ik heb nog moeite met een keuze maken tussen welke afbeeldingen ik precies wil gebruiken. Het probleem bij Eppo is dat de vormgever de afbeeldingen vaak te klein op de pagina plaatst. Daardoor komen ze niet goed uit de verf. De vormgever en ik zijn het vaak niet met elkaar eens. De laatste jaren botsen onze opvattingen over wat ik onder goede vormgeving versta voor deze rubriek, vaak. Qua stijl is hij echt in de jaren zeventig blijven hangen. Hij wil vaak heel veel plaatjes en die dan klein afbeelden. Ik wil graag dat het beeld zo goed mogelijk zichtbaar is, want de rubriek draait om het bestuderen van stripplaatjes.

Tenminste, daar is het ooit mee begonnen. Stripplaatje onder de loep heette de rubriek. Mijn idee was om een stripplaatje, een strookje of een cover nauwkeurig te bestuderen en daar dan een boeiende tekst over te schrijven. Maar al snel wilde men meer beeld en werd de rubriek Stripplaatjes onder de loep. Tegenwoordig is de titel slechts Onder de loep en kwam het voorstel van de redactie om ook andere onderwerpen onder de loep te nemen. Daarmee wijkt de rubriek erg af met wat ik er oorspronkelijk mee van plan was, maar ik heb ook geen zin in een eeuwigdurende strijd in deze. De onenigheid met de vormgever vind ik al vervelend genoeg.

Het is wel erg leuk om over McFarlane te kunnen schrijven voor Eppo. Hij is een van mijn favoriete stripmakers. Daarom heb ik vandaag weer een vlog opgenomen voor Amsterdam Comic Geek over zijn werk. Dit keer over originele pagina’s. Het blijft fascinerend om die pagina’s te kunnen bestuderen. En als dat niet kan met de pagina’s letterlijk in mijn handen, dan kan het gelukkig wel online waar ze soms worden gepubliceerd.

De ruwe opnamen zijn ruim 40 minuten geworden, dus waarschijnlijk maak ik er twee video’s van. Dat wordt nog wel even monteren. Voor mij is het nog altijd een vraag of mensen nu juist lange video’s willen zien of korte. Het zal een beetje afhangen van met wie je te maken hebt, zelf vind ik vaak kort en krachtig fijn. Als een video langer dan een half uur duurt, zet ik hem vaak op de lijst om later te bekijken. En dan komt het er vaak niet meer van.

In ieder geval heb ik op YouTube niet te maken met vervelende, koppige vormgevers.

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #38: Gratis strips! Yay or Nay?

Donderdag 25 juni
Vanwege mijn werk krijg ik van uitgevers geregeld strips en graphic novels opgestuurd. Soms maak ik daar een postvlog over. Op een van die vlogs kreeg ik deze reactie: ‘Goh wat moet het geweldig zijn als alle uitgeverijen je alles gratis toesturen. Wij gewone stripliefhebbers moeten altijd de afweging maken welke we gaan kopen binnen ons budget.’

Nu kan ik me goed voorstellen dat mensen dit denken, maar er zitten veel haken en ogen aan het opgestuurd krijgen van stripboeken. Vaak zijn het niet strips die ik zelf zou lezen bijvoorbeeld. En bij het opsturen komt altijd het gevoel dat je ‘er iets mee moet doen’. Dat laatste geldt natuurlijk vooral voor de uitgaven die ik zelf aanvraag, maar eigenlijk voel ik dit ook bij de pakketten die me ongevraagd worden toegestuurd. Ook als ik bij de uitgeverij al eerder heb aangegeven dat ik met bepaalde titels niets kan (zoals laatst met een pakket van uitgeverij Personalia.)

Daar komt nog bij dat ik op mijn YouTube-kanaal vooral aandacht wil besteden aan de dingen die ik goed, mooi en of bijzonder vind. En dan valt er aardig wat af van wat mijn kant op komt. Ik vind dat ik voor m’n werk als journalist veel moet lezen en veel strips moet uitproberen om een goed beeld te krijgen van wat er allemaal uitkomt. Maar dat gaat vaak ten kosten van de strips die ik eigenlijk wil lezen. Om nog maar over groeiend ruimtegebrek in huis te zwijgen. Het is dus mooi dat ik dankzij dit soort opgestuurde pakketten mijn werk iets beter kan doen, maar het is dus niet zo rooskleurig als dat je je wellicht voorstelt.

En het probleem van het beperkte budget herken ik. Ik heb ook een beperkt budget en moet ook telkens afwegen wat ik wel of niet koop. De beste oplossing zou voor mij zijn dat uitgeverijen als Marvel en Image mij gratis pakketten vol met comics zouden sturen om op mijn kanaal te bespreken. Dan is de kans veel groter dat ik materiaal opgestuurd krijg dat ik toch al wilde lezen en waarschijnlijk ook wil hebben. Maar dat is tot nu toe nog niet het geval.

Een YouTube-kanaal als Near Mind Condition krijgt bijvoorbeeld van Marvel omnibussen en epics opgestuurd om te bespreken. Misschien moet ik daarom toch maar weer werk maken van Amsterdam Comic Geek en dat kanaal heel groot laten worden.

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #37: Batman-schrijver Denny O’Neil herdenken

Woensdag 17 juni 2020
Sinds het begin van het Corona-tijdperk livestream ik elke maandagavond om half acht. Vaak heb ik een gast om over geeky zaken en comics te praten, soms ben ik solo.

Inmiddels heb ik een vast groepje kijkers dat reageert via chat en vragen stelt of informatieve opmerkingen maakt. Erg fijn, want zo hoor ik ook nieuwe dingen. De belangrijkste reden voor dit virtuele stamcafé blijf voor mij plezier hebben.

Afgelopen maandag had ik even geen gast en had ik de stream ook niet van tevoren op Instagram aangekondigd. Dat merkte ik aan de lagere kijkcijfers. Daartegen waren de mensen die keken erg betrokken bij de uitzending. Er kwamen leuke vragen en met Dutch Lines hebben we het nog even gehad over striptekenworkshops geven in deze periode.
Omdat de Amerikaanse schrijver en redacteur Denny O’Neil op 11 juni is overleden, heb ik het over zijn carrière als schrijver gehad en wat hij betekend heeft voor onder andere Batman en welke personages hij allemaal bedacht heeft voor Marvel Comics.

O’Neil is 81 geworden en laat een enorme stapel geschreven comics na. Enkele hoogtepunten uit zijn omvangrijke carrière: in de jaren zeventig maakte hij met tekenaar Neal Adams hij de Batmanverhalen weer grimmiger en bracht hij Batman terug tot zijn wortels als nachtelijke wreker. Redacteur was toen Julius Schwartz, dus die heeft daar ook zeker wel een hand in gehad. Samen met Adams creëerde O’Neil onder andere Ra’s Al Ghul en Talia Al Ghul.

Ook is O’Neil samen met Dick Giordano de geestelijk vader van Leslie Thompkins die voor het eerst opdook in het verhaal ‘There’s No Hope In Crime Alley’. Ra’s Al Ghul is een geducht tegenstander van Batman gebleken, ook in de latere films van Christopher Nolan. Thompkins ving Bruce Wayne op na de moord op zijn ouders. Het personage was onderdeel van de cast van de tv-serie Gotham.

O’Neil schreef ook jaren lang voor Marvel Comics, onder andere Amazing Spider-Man en Iron Man. Hij bedacht Madame Web en Hydroman samen met John Romita Jr. En hij was een van de creatieve geesten die mee schreef aan het originele character concept van de Transformers en bedacht de naam Optimus Prime.
O’Neil was sociaal geëngageerd, maar schreef geen propaganda zoals sommige huidige schrijvers. In Green Lantern/Green Arrow schreef hij over sociale issues als racisme maar ook over drugsmisbruik. In Green Lantern 85-86 is Speedy, de sidekick van Green Lantern, verslaafd aan heroïne.

Alle livestreams zijn terug te kijken op youtube.com/michaelminneboo

Categorieën
Film Mike's notities

Dagboek van een Geek #36: De Disney-haat voorbij?

Zondag 3 mei 2020
Hoewel de grote filmstudio’s kunnen beschikken over een enorm reservoir aan talent in allerlei disciplines die nodig zijn om een goede film te maken, blijven ze op de proppen komen met films die mij zeer teleurstellen. Het beste voorbeeld hiervan zijn de laatste Star Wars-films die Disney heeft geproduceerd sinds the mouse house Lucasfilm opkocht. Behalve The Force Awakens, was iedere film erna een enorme teleurstelling. The Last Jedi vond ik zo slecht dat ik The Rise of Skywalker niet eens heb gekeken. Daar wilde ik mijn tijd en geld niet meer aan besteden.

Leia, Han en Luke. Deze drie personages waren het hart van de eerste trilogie, de eerste drie films die nog steeds de beste Star Wars-films zijn. Waren ze maar de enige Star Wars-films geweest, dan was de franchise fantastisch te noemen. Helaas.

In de afgelopen dagen zag ik enkele oude besprekingen van Red Letter Media, een YouTube-kanaal waarop de serie Half in the Bag te zien is. Deze reeks recensies, gecreëerd door presentatoren Mike Stoklasa en Jay Bauman, soms bijgestaan door Rich Evans, is scherp maar bovenal doorspekt met humor. Ze leggen de vinger op de gevoelige plekken en weten precies wat er aan deze films schort. Tegelijkertijd zetten ze ook vraagtekens bij het gedrag van sommige Star Wars-fans. Mike en Jay hebben moeite de volwassen mannen serieus te nemen die in cosplay-kostuums huilend kijken naar de trailer tijdens Star Wars Celebration. Ze gedragen zich als kinderen, is hun mening.

Er wordt veel gehuild door Star Wars-fans. Tijdens Celebration bij het zien van een trailer die belooft een stukje nostalgie van vroeger tot leven te wekken in de bios. De tranen die opwellen zijn die van een nostalgisch verlangen naar de jonge jaren waarin een ruimtesprookje als Star Wars je allerlei bijzondere avonturen deed beleven. Wanneer ze die film uiteindelijk in de bios gezien hebben, kunnen ze weer huilen maar dit keer omdat het resultaat zo tegenvalt.

De enorme horde fans tijdens Star Wars Celebration, die mensen als George Lucas en Kathleen Kennedy onthalen als heiligen, wordt door de mannen van Red Letter Media vergeleken met een sekte. En wie de beelden ziet, heeft moeite er geen sekte in te zien. De fans staan te juichen in een enorme ruimte als Lucas of Kennedy op het podium lopen, alsof ze wereldvrede komen brengen in plaats van een voorgekookt stukje nostalgie van een groot mediabedrijf.

De Half in the Bag recensies van slechte films zijn vele malen vermakelijker om naar te kijken dan die films zelf. Ik heb me dan ook prima vermaakt met de recensies van flops als Rise of Skywalker, The Last Jedi en Ghostbusters (2016). Toch hebben de mannen me ook iets belangrijks gewezen. Ik denk dat het Jay was die zoiets zei als ‘Goed, de film is een teleurstelling, dat is jammer, maar ga wel door met je leven.’

Daar heeft hij gelijk in: mijn leven zou niet bepaald moeten worden door slechte filmproducties. Ik houd van film, en ik heb een zwak voor de Star Wars-franchise. Maar mijn geloof in het ‘merk’ Star Wars is niet blind. Na een reeks middelmatige tot slechte afleveringen wordt het tijd om mijn schouders op te halen en andere dingen te gaan kijken. Toch voel ik sinds het uitkomen van The Last Jedi een hevige haat jegens Disney en regisseur Rian Johnson. Die haat werd gevoed door de films zelf, maar ook door de minachting die Johnson online voor de fans toonde. En ook door de vele YouTube-commentaren die ik zag in de afgelopen jaren. Die scherpe kritiek klopt mijns inziens, en het is goed dat fans op die manier kunnen ranten en van gelijkgestemden kunnen horen. Toch schiet ik er aan het einde van de dag als filmliefhebber geen reet mee op door boos te blijven op het feit dat Disney hun Star Wars-kans zo enorm hebben verkloot.

Iemand vergeleek Disney laatst met de Borg: ze kopen van alles op, lijven het in en maken er vervolgens een Disney-product van. Resistance is futile. Wat ooit goed was, is nu een voorgekookt commercieel product zonder ziel of hart.

In mijn ogen had een reünie met Han, Luke en Leia heel mooi kunnen zijn. Dat is het helaas niet geworden. Hoewel een bedrijf als Disney over enorme talenten kan beschikken en dus de copyright heeft op een paar prachtige franchisen, lukt het ze niet om daar ook fatsoenlijke films voor te maken. Het lijkt wel of ze het geen reet kan schelen en denken: maakt niet uit wat we uitbrengen, zolang er Star Wars op staat, slikken die sukkels het toch wel. Deze sukkel niet meer hoor. Het Disneylabel is voor mij een goede reden om het product links te laten liggen vanaf nu. En ik wil ook niet mijn dagen spenderen met haten. Daarvoor is het leven te lang of te kort – dat hangt er vanaf hoe lang ik überhaupt nog heb. Ik haal nog een keer onverschillig mijn schouders op en ga door met mijn leven.

Categorieën
Mike's notities

Dagboek van een Geek #35: Don’t cross the (live) streams

Zondag 26 april 2020
Hoe houd ik me staande in het Covid-19-tijdperk? Ik heb het geluk dat ik niet in de zorg werk of een ander essentieel beroep uitoefen. Op dit moment heb ik minder werk dan ooit als journalist en tekstschrijver, maar als ik werk, doe ik dat veilig thuis. Ondertussen probeer ik de tijd te vullen met het maken van YouTube-video’s en ben ik af en toe gast bij anderen.

Recent was ik te gast bij Advertising Heroes om over mijn boek Mijn vriend Spider-Man te praten. Erg leuk om te doen. Bij de podcast Next Level Heroes kon ik een uur lang met Bas van Teylingen praten over Knight Rider. Heerlijk!

Door al die aandacht had ik zo de smaak te pakken, dat ik zelf wilde proberen te live streamen. De eerste test trok meteen een stuk of 16 kijkers, en daar was ik blij door verrast. Eigenlijk wilde ik eens kijken hoe dat live streamen ging, maar al snel kwamen enkele vaste stamgasten langs. Dat werd een uitzending van een kleine twee uur. Live streamen geeft een enorme kick. Je moet een verhaal vertellen terwijl je tegelijkertijd de chats in de gaten houdt en daarop antwoord geeft.

De tweede stream was met Djeroon als gast. Jeroen Fellinger aka Djeroon is heel actieve geek op Instagram die allerlei leuke posts maakt met de comics uit zijn collectie en de comics die hij recent heeft aangeschaft. Zo plaatst hij nu enkele dag een jaar lang een illustratie of strippagina van de Amerikaanse stripmaker Erik Larsen. Djeroon is een goed voorbeeld van hoe je meer kunt halen uit je stripcollectie en iemand die mij dagelijks inspireert zelf ook aan de slag te gaan.

Mijn tweede gast was Menno Kooistra, die interessante video-essays en mash-ups maakt over filmonderwerpen. Zijn recente video ging om scènes uit films waarin Star Wars-speelgoed te zien is. Live interviewen is uitdagend, maar ook erg leuk. Vooral omdat het publiek de ruimte heeft om via de chat vragen te stellen. Die interactie is goud waard, en volgens mij ook waarom mensen graag naar live streams kijken.

Net als Menno gebruik ik vooral YouTube om lekker te geeken. Het blijft erg leuk om vlogs te maken over de comics die ik goed vind of om een andere manier onder de aandacht wil brengen. Zelf volg ik veel geeky YouTubers. Podcasts doen het voor mij niet zo, ik heb liever beeld bij het verhaal. De komende week heb ik twee live streams gepland staan. Een met Dutch Lucky Luke en eentje met striptekenaar Johan Neefjes. Daarna zien we wel weer verder.

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #34: Klepzeikercultuur

Vrijdag 27 maart 2020
Tijdens het Corona-thuisblijven houd ik mezelf zoveel mogelijk bezig. Gelukkig had ik nog wat schrijfopdrachten te doen deze week en daarnaast maak ik iedere dag een vlog voor mijn YouTube-kanaal. Gisteravond maakte ik een vlog op over twee Klepzeiker magazines die ik in mijn kast vond. Ik ben de stripkast aan het uitdunnen om ruimte te maken voor nieuwe uitgaven. Er kunnen namelijk geen kasten bij in huis, maar er komen wel telkens nieuwe albums bij.

Bij het terugkijken van de vlog, besloot ik deze niet online te zetten. Ik moet simpelweg te veel van het beeld censureren, want zoals we van Eric Schreurs mogen verwachten zitten er veel seks- en poepgrappen in dit magazine. Ook zitten er, laten we zeggen, raciale stereotypen in het beeld die veel wokies meteen de fakkels uit de kast doen pakken om deze even lekker aan te steken en onder je raam te gaan staan schreeuwen dat het allemaal een schande is en dat boeken verbrand moeten worden en zo. Wat twintig jaar geleden nog gewoon kon, mag volgens sommige mensen nu niet meer.

Persoonlijk vind ik dat je alles belachelijk mag maken. En dat het prima is om tegen heilige huisjes te schoppen als je iets zinnigs te vertellen hebt. We doen tegenwoordig veel te krampachtig. Er wordt veel te veel met betweterige vingertjes gewezen naar wat anderen allemaal ‘fout’ doen. Een tweet met een fout/flauw grapje tien jaar geleden maakt dat een groepje eikels meteen je ontslag eist. Het enige dat gecanceld moet worden is cancel culture zelf.

Toch besloot ik de vlog niet te plaatsen. Best ironisch, want de boodschap van de video was eigenlijk dat ik vind dat je alles moet kunnen maken wat je wilt, maar dat niet alles mijn smaak is. En dat geldt voor dit magazine dat in 2000 werd uitgegeven door Ger van Wulften, die wel meer van dat soort dingen uitgaf. Kunt u zich cartoonist Gregorius Nekschot nog herinneren? Ook door Van Wulften uitgegeven.

Ik laat wel vaker stripboeken in mijn vlogs zien die niet bij mijn smaak aansluiten of die ik niet zelf zou kopen. Maar ik vind het wel belangrijk dat lezers weten dat die uitgaven bestaan. Misschien doen ze zo namelijk nog nieuwe ontdekkingen.

Maar goed, als je op YouTube publiceert hebt je je simpelweg aan hun richtlijnen te houden. Niemand verplicht me immers om te vloggen en het op YouTube te publiceren. En YouTube is heel gevoelig als het om getekend naakt en seks gaat. Om over raciale karikaturen nog maar te zwijgen. De wereld is in die twintig jaar veranderd, maar ik betwijfel of het beter is dat er veel censuur is en dat mensen intolerant zijn geworden voor de ideeën van anderen, en dingen die niet hun smaak zijn, bij voorbaat afkeuren.

Categorieën
Film Mike's notities

Dagboek van een Geek #33: Knight Rider in San Francisco

Zaterdag 21 maart 2020
De afgelopen tijd kijk ik weer vaak naar oude televisieseries, met name Star Trek: The Next Generation en Knight Rider.

The Next Generation blijft mijn favoriete serie in de Star Trek-franchise. Op Netflix staan ze allemaal en omgezet in HD-kwaliteit. Dat betekent dat ook de special effects opnieuw gemaakt zijn, maar wel in de stijl van toen. En het ziet er allemaal goed uit. Mooie menselijke thema’s worden behandeld. Zo werd Captain Picard deze week door een ruimte drone in slaap gebracht en beleefde hij een heel leven van een buitenaards wezen van een ras dat al 1000 jaar was uitgestorven. In 25 minuten coma beleefde hij zo’n 30 jaar. Op deze manier leefde het ras voort in de herinnering van anderen. In tegenstelling tot veel films en televisieseries van nu, worden humanistische thema’s op een verhalende manier verteld in plaats van dat politieke boodschappen als propaganda door de strot van de kijker worden geduwd. Er is in het Woke-tijdperk een hoop verloren gegaan. Hopelijk leren ze in Hollywood binnenkort weer hoe je een goed verhaal vertelt.

Knight Rider bekijk ik op mijn computer en is ook in HD te krijgen. Op dit moment schrijf ik een tekst over deze serie wat uiteindelijk een hoofdstuk in een boek gaat worden of een losstaande smallpress-uitgave. Ik weet nog niet precies wat het wordt, maar ondertussen geniet ik enorm van het terugkijken van de avonturen van Michael Knight en KITT. Deze week zag ik Knight of the Drones, de eerste twee afleveringen van het derde seizoen. Michael en KITT zijn in San Francisco. Dat is voor mij dubbel feest omdat ik een tijdje in de buurt van de stad heb gewoond en er toen vaak kwam. Het is een heel filmische stad, met veel hoogte verschillen. Iets wat goed benut is door de makers door een achtervolging op een stijl aflopende weg te filmen. Heel origineel is het overigens niet, want zo’n achtervolging, waarin de auto’s naar beneden racen en soms loskomen van de grond, kennen we ook uit films als Bullit. Maar nu dus met KITT, en dat maakt het prachtig.

Ik kan erg genieten van kleine scènes waaruit blijkt dat de acteurs elkaar waarderen en plezier in hun werk hebben. Scènes tussen Devon Miles (Edward Mulhare), Bonnie Barstow (Patricia McPherson) en Michael (David Hasselhoff). Dat dit drietal het goed met elkaar kon vinden op de set, versterkt het familiegevoel dat ze moeten uitstralen.

En ik geniet dus van de shots van KITT over de Golden Gate Bridge en in downtown San Francisco. Ik zit lekker dicht op de monitor en kan alles dus goed zien. Ook dat er een groep toeschouwers op de achtergrond staat te kijken hoe Michael Knight uit zijn auto stapt. Dat moet bijzonder geweest zijn, om die opnames live op straat te zien. Toen ik in San Francisco was, heb ik dat een keer meegemaakt. Eddie Murphy was toen op locatie om de film Metro te op te nemen. Ik heb hem een paar keer een gebouw in en uit zien lopen.

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #32: Geeks wisselen notities uit

Die Prince of Persia comic heb ik bijvoorbeeld nog nooit gelezen.

woensdag 11 maart 2020
Vorige week was zo druk dat ik nog steeds even bij moet komen. Op woensdag had ik de boekpresentatie van De nieuwe avonturen van de kunst, van cartoonist Willem. In boekhandel Scheltema werd hij geïnterviewd door popjournalist Jan Donkers.

Natuurlijk heb ik daar opnames van gemaakt en die de volgende dag gemonteerd en online gezet. Het is altijd leuk om een stripmaker te zien tekenen en dus is het ook leuk om dat op video vast te leggen. Tijdens zo’n boekpresentatie kom ik veel oude bekenden uit de stripwereld tegen, dus dat is veel praten en horen waar mensen allemaal mee bezig zijn.

Vrijdagavond was ik bij de opening van A Perfect Day. Een tekenshow in de Westergasfabriek waar tekeningen hangen die over menselijke ongemakken gaan. De opnames die ik daarvan heb gemaakt waren eigenlijk mislukt. Ik liep rond met mijn mobiel en dus hadden mensen vaak niet door dat ik aan het filmen was toen ze me aanspraken. Soms vraag ik me ook af waarom ik overal maar vlogs over maak. Het is soms meer een gewoonte.

Donderdag had ik ook een koffie-afspraak met Jitse, de stripinkoper van de ABC en een vriend van me. We hebben bij Dante gezeten waar Jitse redelijk snel een hele pizza naar binnen werkte. Het was zijn lunchuur. Ik vind het altijd erg leuk om met hem af te spreken, want we houden allebei van comics en strips. Jitse heeft er ook een goede kijk op en moet voor de boekhandel natuurlijk van alles bijhouden om de juiste titels in te kopen. Ik vertelde Jitse dat ik op dit moment een beetje klaar ben met de stripalbums die ik voor m’n werk moet behandelen. Het liefste zou ik me vanaf nu 100 procent met Amerikaanse comics gaan bezighouden.

Dankzij het YouTube-kanaal Cartoonist Kayfabe van Ed Piskor en Jim Rugg, ontdek ik allerlei comics waar ik nog nooit van gehoord had. Vooral ook uit het verleden. De Amerikaanse comicsindustrie is wat dat betreft heel rijk en divers. In Europa, vooral Frankrijk en België, zie je veel dezelfde titels voorbij komen. Ook zit er weinig vernieuwing in de strips die in stripwinkels worden verkocht. Het zoveelste Robbedoes-album kan mij niet heel erg meer boeien. En de zoveelste heruitgave van Kuifje al helemaal niet. Europese striphelden zijn vaak ook statische figuren, waardoor de avonturen al snel op elkaar beginnen te lijken.

Er gebeurt ongetwijfeld veel in de independent scène, maar daar heb ik op dit moment nog niet zoveel kijk op. Het is belangrijk dat ik me daar meer op ga concentreren. Daarom zoek ik op Comic Cons ook altijd de makers uit die hun eigen werk uitgeven.

Toen we weer in de winkel waren heeft Jitse me ook een paar comics laten zien die interessant en vernieuwend waren. En hij raadde nog een Instragram-account aan: Astral Eyes. Een tekenaar die veel ander stripwerk laat zien. Dat soort uitwisselingen zijn goud waard. Daarom vind ik het ook altijd leuk om met medenerds af te spreken, want je leert vaak iets nieuws. En anders kun je gewoon lekker een boom opzetten over je favoriete strips of wat je net hebt ontdekt.

Zondag was de boekpresentatie van De gevoelige mannenclub, een nieuwe graphic novel van Michiel van de Pol. Aangezien ik over het album al een vlog had opgenomen, en ik doodmoe was van de afgelopen week, heb ik die laten schieten. Dankzij de boekpresentatie in Scheltema en A Perfect Day had ik wel weer genoeg mensen gezien en gesproken. Een paar van die meetings lijken wellicht niet veel, maar als je je bedenkt dat ik via de mail en online ook met heel veel mensen in een week spreek, is een dag thuis weg van de wereld meer dan welkom.

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #31: Liever comics dan strips, maar…

Vrijdag 28 februari
Het blijft voor mij een lastige kwestie: ik wil veel meer over comics schrijven en vlogs maken, maar mijn opdrachtgevers zijn hier bijna niet in geïnteresseerd. En ook blijven de vlogs over comics altijd achter in kijkcijfers. Ver achter op de video’s over nieuwe Nederlandse strips en Europese strips in het algemeen. Daar baal ik van.

Veel comicliefhebbers hebben mijn YouTube-kanaal nog niet gevonden. En de reguliere stripliefhebber schijnt geen boodschap te hebben aan Amerikaanse comics. Soms merk ik ook vooroordelen tegen comics – die mijns inziens vaak niet kloppen.

Onbekend is onbemind. Maar juist dan zouden ze de vlogs moeten kijken om te zien hoe tof comics kunnen zijn. Hoe goed (Amerikaanse) comictekenaars hun vak verstaan en hoe divers deze stripwereld is.

Juist omdat ik YouTube erbij doe, er zit geen verdienmodel achter als je over strips vlogt, trust me, wil ik juist de onderwerpen behandelen die ik elders niet kwijt kan. Dus zit er voorlopig niets anders op om video’s te produceren voor een klein publiek. Dat is ook niet heel erg, maar soms is meer gewoon beter.

Categorieën
Mike's notities Minneboo leest Strips

Dagboek van een Geek #30: 30 Een probleem voor de oudere stripfan

Zaterdag 15 februari
Ruimtegebrek is een groot probleem voor de stripverzamelaar, maar een ander probleem is ouder worden. Nu is ouder worden op zich een fijn gegeven, want je leeft nog en bent dus niet dood. Maar zoals gezegd: ouderdom komt met gebreken.

Zo was ik vrijdagmiddag in stripwinkel het Beeldverhaal in Amsterdam. Ik had een positieve recensie gelezen over de strip Dood en opgegraven van Jocelyn Boisvert en Pascal Colpron, en wilde een exemplaar kopen. De strip loopt zo goed dat ze in de winkel waren uitverkocht. Gelukkig kon Jeannette, de eigenaar van de winkel, nog een exemplaar bestellen.

Jeannette en ik hebben samen meteen een vlog opgenomen waarin ze vertelt over welke nieuwe strips haar zijn opgevallen de laatste tijd. Meestal draai ik vlogs in het Beeldverhaal wanneer er een signeersessie is, maar nu vond ik het leuk om de eigenaar eens aan het woord te laten. De stripverkoper is immers een uitstervend ras. Hun leven en motivatie om een winkel te runnen, moet gedocumenteerd worden.

Na een kopje koffie nam ik nog een vlog op waarin ik door de winkel loop en laat zien welke verschillende comics, strips en andere items er te koop zijn. Misschien noem ik deze rubriek ‘een rondje door stripwinkel…’ als ik meer van dit soort video’s ga maken.

Omdat de zombiestrip er niet was, besloot ik weer een deel van de reeks Soda mee te nemen. Die ben ik langzaamaan aan het verzamelen. Deel 15 was er niet, maar wel deel 12 en 13. De cover van 12 zag er goed uit dus die werd het. Ik bladerde nog even door het album om er zeker van te zijn dat ik deze nog niet had. Ik zag niets bekends.

Jeannette was zo aardig me dit album cadeau te doen omdat ik de winkel met de vlogs promoot. Thuisgekomen keek ik naar mijn rij Soda-albums en verdomd, ik had dit deel al. Sterker nog, de laatste keer dat ik in Beeldverhaal was, had ik het gekocht. Dat was slechts twee maanden geleden, maar toch kwam geen van de stripplaatjes me bekend voor toen ik vanmiddag in de winkel door het album bladerde. En dat terwijl ik me nu wel kon herinneren dat ik Soda: Code Apocalyps een goed verhaal vond.

Het lijkt wel of de verhalen die ik lees steeds minder goed blijven hangen. Nu lees ik natuurlijk ook heel veel strips en comics voor mijn werk, en kijk ik ook nog eens films en series, dus kan er sprake zijn van een informatie-overload. De hoeveelheid data die ik via het internet tot me neem en de dagelijkse consumptie van een groot aantal YouTube-video’s maken m’n hoofd ook vol. Dat kan de reden zijn. Maar misschien is het gewoon mijn leeftijd. Veertig plus zijn betekent kennelijk dat je vergeetachtiger wordt.

Een tijdje geleden ben ik dan ook maar begonnen met het bijhouden van titels die ik wil kopen in een aantekeningenboekje. Daarin staat bijvoorbeeld welke nummers van Amazing Spider-Man ik nog mis. En wanneer een vlogger een goede tip geeft, schrijf ik die erin. Ik vrees dat ik de administratie van mijn verzameling serieuzer moet gaan aanpakken, om in de toekomst meer dubbele albums te voorkomen.

Categorieën
Juniorpress Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #29: Ooit de ideale zaterdag

zondag 2 februari 2020
Dit weekend besteedde ik de zaterdagmiddag voornamelijk aan het opnemen en monteren van mijn driehonderdste vlog. Een persoonlijke mijlpaal waar ik graag even bij wilde stilstaan. Het nummer 300 heeft een speciale betekenis gekregen toen de Nederlandse editie van Amazing Spider-Man 300 uitkwam als Spektakulaire Spider-Man 106 en 107.

Omdat de strip 40 pagina’s bevatte, moest Juniorpress die toen over twee comics verdelen. Dat vond ik toen niet zo erg, want de cover van Todd McFarlane maakte alles goed. Het binnenwerk vond ik ook prachtig getekend en de introductie van Venom spectaculair. Als 11-jarige comicfan had ik hierover in september 1988 niets te klagen.

Indrukwekkend vond ik dat er al 300 nummers van Spider-Man waren verschenen in de Verenigde Staten, een serie die vanaf 1963 liep. Al had ik weinig voorstelling van hoe de eerste Spider-Man-comics er uitzagen, want het tekenwerk van Steve Ditko had ik toen nog niet gezien.

Omdat van Spider-Man 300 de cover en iedere pagina zo’n beetje in mijn geheugen gegrift staat, vond ik het dus bijzonder om zelf ook een dergelijke mijlpaal te behalen. Al is het opnemen van zoveel vlogs natuurlijk niet echt vergelijkbaar met de prestatie van 300 comics.

Zaterdag beantwoordde ik voor de vlog enkele kijkersvragen terwijl ik voor mijn comicskast zat. Een van de deuren hadden we eruit gehaald zodat je de comics op de plank goed kon zien. Tegenwoordig heb ik namelijk platen in de glazen deuren zodat het zonlicht niet langer in staat is de strips te verkleuren. Dat betekent wel dat ik mijn natuurlijke achtergrond voor vlogs niet meer heb, omdat je nu in mijn werkkamer tegen witte platen aankijkt in plaats van doorschijnend glas. De conservering van de collectie gaat echter voor het hebben van een mooi decor.

Terwijl mijn computer de vlog aan het renderen was, moest ik denken aan hoe ik vroeger mijn zaterdagen besteedde. Pakweg 28 jaar geleden zat ik nog op de middelbare school en als ik even geen huiswerk had, of dit huiswerk uitstelde tot de zondag, ging ik vaak op zaterdagmiddag nog even langs bij Het Gele Teken. De enige stripwinkel in Hoorn en omstreken, en dus de plek waar ik al mijn comics kocht. Dat was dan vaak al mijn tweede bezoek die week, want na school gingen Paul en ik ook vaak langs om in de bakken te kijken en over comics te praten. Of ik nu die zaterdag met nieuw leesvoer naar huis ging of niet, ’s avonds zat ik vaak bij de televisie op de bank in een Spider-Man of Batman-comic te lezen terwijl mijn ouders naar de VARA keken. Sommige comics heb ik wel tientallen keren herlezen.

Toch twijfelde ik vaak op zaterdag of ik wel naar de stripwinkel langs zou gaan. Dikwijls was ik ’s ochtends bij de bibliotheek in het centrum geweest om cd’s te huren, die ik dan in het huis van mijn moeder – ik woonde bij mijn vader – op cassettebandjes opnam omdat haar stereotoren van betere kwaliteit was. Eenmaal weer thuisgekomen keek ik ’s middags op RTL de Duits nagesynchroniseerde versie van Knight Rider. Tegen een uurtje of half vier begon het twijfelen. Ging ik nog even bij verkoper Harry langs om nieuwe comics te halen? Moest ik mijn zakgeld niet bewaren voor volgende week? En moest ik eigenlijk al niet heel lang nieuw ondergoed kopen? Of nieuwe tapes? Jammer hoeveel tijd ik vroeger kwijt was aan besluiteloosheid. Hoewel ik daar zo nu en dan nog steeds last van heb. Daarom vind ik het ook zo fijn om vlogs in een take op te nemen. Dan is er geen ruimte voor twijfel, alleen maar concentratie en doelgericht werken.

Knight Rider.

Meestal besloot ik op het laatste moment om toch nog naar het Gele Teken te gaan, fietste gehaast naar de stad om de winkel een half uur voor sluitingstijd te bereiken.

Wanneer ik nu een beeld probeer te vormen van mijn ideale zaterdag toen, zag die er zo uit: ’s ochtends cd’s en boeken halen bij de bibliotheek. Daarna de cd’s opnemen op een tapeje. Soms is mijn moeder thuis, vaak ook niet en kan ik rustig mijn gang gaan. Daarna Knight Rider kijken, hoewel in een hele ideale wereld David Hasselhoff niet opeens Duits spreekt. En dan nog even naar het Gele Teken, zonder twijfel, waar dan een fantastische comic op me ligt te wachten. ’s Avonds lees ik die op mijn eigen kamer, en daarna ga ik de kroeg in het centrum in om vrienden te ontmoeten. Want in een ideaal weekend heb je op maandagochtend geen proefwerk te doen of werkstuk in te leveren, en kun je je bezighouden met de geeky dingen die je boeien.

Categorieën
Minneboo leest Strips

Dagboek van een Geek #28: Vakantielezen

Spawn: The Dark Ages.

Dinsdag 7 januari 2020
De laatste weken van December gaf ik er de brui aan en sloot mijn freelance praktijk. Tijd om op te laden. Meestal doe ik dat door een bekende vakantiebestemming te bezoeken, namelijk de bank in de woonkamer. Daar zit ik dan grote delen van de dag heerlijk comics te lezen en koffie te drinken.

Het hele jaar door moet ik strips lezen voor mijn werk, maar in de vakantie lees ik de dingen waar ik zin in heb. Niet alleen had ik nog een stapel comics liggen die ik recent had gekocht, ook vond ik het fijn om weer oude comics uit de kast te trekken. Zoals Nederlandse uitgaven van Batman: Legends of the Dark Knight. Sommige van die verhalen had ik meer dan twintig jaar niet meer gelezen.

Het waren vooral verhalen die zich afspelen in de begintijd van Batman, al heb ik maar een paar Nederlandse delen in de kast staan. De meeste verhalen duren zo’n vijf comics, later minder. Maar wel wordt ieder verhaal door een ander creatief team gemaakt. Dat geeft ze allemaal een eigen sfeer.

De serie liep in de Verenigde Staten van 1989 tot en met 2007, en van de eerste volume verschenen 214 comics. Maar op een gegeven moment is Juniorpress gestopt met het uitgeven van Batman in het Nederlands en dat was ergens in de periode dat ik mezelf te oud vond voor comics.

Ook heb ik in mijn vakantie aardig wat oude Spider-Man-comics uit de kast gepakt. In een verhaal van vier delen is Betty Brant lid geworden van een liefdessekte en proberen Spider-Man en Flash Thompson haar te bevrijden. Dit verhaal was mijn eerste kennismaking met het idee van sektes en culten.

De Amerikaanse titel voor deze verhaallijn is Cult of Love, gepubliceerd in Web of Spider-Man 40 t/m 43. Een verhaal van Peter David, die wel vaker met interessante plotideeën op de proppen kwam toen. Veel indruk maakte de scène waarin ze proberen Betty los te maken van de brainwashing die ze heeft ondergaan. Ik moest vaak aan dit verhaal denken als ik langs het hoofdkwartier van de Scientology Church wandelde in het centrum van Amsterdam.

Tot slot heb ik een stuk of zestien deeltjes gelezen van Spawn: The Dark Ages. Deze stonden nog op mijn tablet en tot nu toe was ik daar niet aan toegekomen. De verhalen van Brian Holguin en tekeningen van Liam McCormack-Sharp konden mij wel bekoren. Je ziet hoe de tekenaar zich in een paar deeltjes ontwikkelt en beter en beter wordt. In het begin maakt hij erg veel pagina grote tekeningen, daarna wordt hij meer een visueel verteller. De serie gaat overigens maar tot #28 dus die heb ik zo uit.

Spawn: The Dark Ages.

De enige roman waar ik aan toekwam was Memnoch: The Devil van Anne Rice en onderdeel van haar Vampire Chronicles. Daarvan las ik ooit het tweede deel The Vampire Lestat, en ik heb natuurlijk de verfilming met Tom Cruise in de hoofdrol gezien. Gek genoeg begin ik vaak heel enthousiast aan zo’n boek, maar zo halverwege begint de klad er in te sluipen. In dit geval komt het vooral omdat Memnoch tientallen pagina’s lang aan Vampier Lestat uitlegt hoe God de wereld heeft gecreëerd en hoe de zondeval is verlopen. Nu ben ik sowieso een beetje allergisch voor God als romanpersonage, maar daarbij duurt het me te lang voordat Rice haar punt maakt. En waarschijnlijk stuurt ze net als het vorige boek dat ik las aan op een cliffhanger en gaat het verhaal pas echt verder in de volgende aflevering. Op een bepaald moment voelde verder lezen in dit boek alsof ik weer een titel door moest nemen voor de leeslijst op school, en dat is een gevoel dat helemaal niet associeer met vakantielezen.

Deze kerstvakantie besefte ik weer hoe rijk ik me voel door de grote comiccollectie die ik de afgelopen dertig jaar heb opgebouwd. Het is fantastisch om oude comics weer uit de kast te kunnen pakken, door te bladeren en te herlezen. Eigenlijk zou ik een heel lange tijd niet nieuws hoeven te kopen, want er valt genoeg te herlezen en er staan comics in de kast die ik voor het eerst moet openslaan.