Zaterdagochtend heb ik een geïmproviseerde livestream gedaan met Jacarrino over de Snyder Cut, games en de serie Outlander.
Daarna ben ik aan de slag gegaan met het baggen en boarden van oude X-Mannen-comics. Daar heb ik ook opnames van gemaakt, maar die zijn waarschijnlijk mislukt of niet zo boeiend. Dat zien we wel weer in de montage.
Een wat oudere foto, want met baard. Aangezien dit kennelijk mijn 1800ste post op Instagram is, laat ik mezelf weer even zien. Samen met het boek over je-weet-wel-wie. 1800 posts, dat is 1800 keer geekiness en onzin, want we moeten sociale media niet te serieus nemen. De tijd gaat hard.
Bij wijze van ’therapie’ ben ik een paar vlogjes aan het opnemen waarin ik terugblik op rampenjaar 2020. En dat doe ik door mijn Instagram-feed te bekijken. Eigenlijk wel een fijne manier om zo even terug te blikken. (Voor mij dan in ieder geval, geen idee of de kijkers dit leuk gaan vinden.)
Geregeld vraag ik me af waarom ik eigenlijk nog social media-accounts heb, maar zo’n terugblik doet me beseffen dat Instagram goed werkt als visueel dagboek. Wel met een beperkt verhaal, want ik laat vooral zien wat ik lees en wat ik tof vind. En ja, ik val je af en toe ook lastig met aankondigingen van vlogs. Geef de schuld daarvan maar aan Google, want voor YouTube ben ik nog te klein om gewoon dat soort dingen op YouTube te zetten. Daarentegen val ik je niet lastig met guitige foto’s van mijn kinderen of de taarten die ik heb gebakken. (Beide elementen komen in mijn leven namelijk niet voor.)
Daarnaast is Instagram natuurlijk goed voor zelfbevlekking en -promotie. Tenminste, ik zie veel mensen hun waar onder de aandacht brengen, dus waarom ik niet? Bottom line is dat ik vooral dingen wil laten zien die ik tof vind en die mij verwonderen. Leuke afbeeldingen uit comics bijvoorbeeld. En daarnaast wil ik voor mezelf een beetje bijhouden wat ik in de loop der tijd meemaak als geek-zijnde.
Anyway, leuk dat je tot hier gelezen hebt. Een dikke knuffel en zeg vandaag vriendelijk gedag tegen een vreemde op straat. 🙂
Niet alleen een historisch naslagwerk, maar ook een hilarische inkijk in het brein van een tekenaar. Van de Pol: ‘Het is een verslag van wat de crisis met een gewoon iemand als ik deed. Een relaas over angst, onzekerheid en verdriet. Maar ook over hoe je te gedragen in de supermarkt, de opbeurende kracht van dansen in de keuken, en waarom de achterwaartse bankligging een riskante positie is om je in te vervelen …’
In fotomuseum Foam is het kleurrijke werk van Vivian Maier te zien in de tentoonstelling Works in Color.
Vivian Maier werd voornamelijk bekend om haar zwart-witfoto’s. In deze tentoonstelling zal een onbekender deel van haar oeuvre te zien zijn: ruim 60 kleurenfoto’s uit de periode 1956-1986.
Veelal maakte Maier momentopnamen van het dagelijks leven. Het genre van de Amerikaanse straatfotografie wordt voornamelijk gedomineerd door fotografen als Robert Frank, Joel Meyerowitz en Lee Friedlander. De observerende blik van Maier als een onbekende buitenstaander en als vrouw is een belangrijke aanvulling op de canon van de fotografie. De foto’s in Works in Color tonen het straatbeeld van Chicago, – de stad waar Maier een groot deel van haar leven woonde – mensen, objecten, billboards en winkeletalages. Haar werk in kleur is speelser en humoristisch.
De vlog van Wheezy Waiter over het stoppen met koffiedrinken…
Deze reeks bevat meer humor en gaat soms vreemde kanten op, bijvoorbeeld wanneer Howard The Duck opduikt voor een gastoptreden. Mensen met aangeboren speciale krachten is prima, maar pratende en sigaren rokende eenden horen toch meer thuis bij Disney.
De stapel Generatie X zat ooit in de enorme Ikea-tas met comics die ik kreeg van mijn vrienden van Moker Ontwerp. Zij moesten ervan af, en vroegen of ik er wellicht plaats voor had. Zo is het idee van het Weeshuis voor Comics & Strips geboren. Al is de kastruimte beperkt hier, en moet ik een beetje oppassen met wat ik wel en niet aanneem van mensen. Criterium is: ik moet het willen lezen. Zo heb ik al heel wat mooie dingen ontdekt in deze stapel. Ook series die ik vroeger niet las toen ze werden uitgegeven, zoals Generatie X bedacht door Scott Lobdell en Chris Bachalo.
Van het tekenwerk van Bachalo ben ik zodanig onder de indruk, dat ik er een vlog over heb opgenomen. (Deze vlog is nog niet gepubliceerd.) Dat soort dingen laat ik heel graag aan anderen zien en YouTube biedt daar een goed platform voor.
Had YouTube maar al bestaan in de jaren negentig. Ik fantaseer graag dat ik dan elk nummer van Generatie X en elke nieuwe Spider-Man-comic had gekocht om daar dan een vlog over te maken. Het communitygevoel bij de uitgaven van Juniorpress was groot en dat kwam mede door de redactionele- en brievenpagina’s. Daardoor had je als lezer direct contact met de Nederlandse redactie van de comics. Fantastisch vond ik dat. Hetzelfde communitygevoel ervaar ik nu met de vaste kijkers van mijn YouTube-kanaal en dat werkt voor mij heel motiverend. Wellicht ervaart Melvin van Dirtees dit op zijn Instagram-account, dat gevoel van liefhebbers onder elkaar.
Hoewel het geen zin heeft om lang te fantaseren over hoe ik vroeger de comics onder de aandacht zou hebben gebracht door vlogs die toen nog niet bestonden, helpt die gedachte mij wel met het uitstippelen van wat ik nu kan gaan doen. En dat is mijn verlate ontdekkingsreis van dit soort comics en de ontdekking van nieuw leesmateriaal te delen via video’s.
Dat is allemaal te laat voor Juniorpress. De uitgeverij verloor in 2007 na 28 jaar de licentie om Marvel comics uit te mogen geven. Tegenwoordig worden er nog maar een handjevol comics uitgegeven in het Nederlands door andere uitgeverijen. Toch blijft het heerlijk om die oude Nederlandse comics te lezen, vanwege de verhalen en de brievenpagina’s.
Ik vier mijn verjaardag niet op een traditionele manier. Ik vier mijn verjaardag dus eigenlijk niet, maar geef mezelf wel altijd een vrije dag om te doen waar ik zin in heb. Meestal komt dat neer op zitten op de bank met een stapel strips of boeken. Gisteren verliep iets anders.
In de ochtend maakte ik een vlog over het boek Nerds! dat die avond ervoor door de postbode was afgeleverd. Dat soort vlogs heb ik het liefste meteen online, want dan weten mensen tenminste dat het boek uit is. Bovendien vind ik het erg leuk dat Nerds! van Emilio Guzman en Thijs van Domburg er nu eindelijk is. Daarna heb ik wat gelezen en ’s middags treinden mijn vriendin Linda en ik richting Zandvoort. Omdat de overstap op Haarlem CS bijna een half uur was, besloot ik dat ik liever de stad in wilde gaan. We gaan immers al vaak naar Zandvoort om uit te waaien. En ik wilde wel even kijken hoe het bij Jopo de Pojo was.
Stripverkoper Dimitri had weer goede leestips. Hij is goed thuis in Amerikaanse comics en ook weet hij veel van onafhankelijke makers, waar hij enthousiast over kan vertellen.
Dimitri vertelde me ook dat Jopo de Pojo eind dit jaar gaat verhuizen naar een nieuw pand in Haarlem. Dat pand staat om de hoek van waar ze nu zijn. Grappig genoeg kocht een bekende Nederlander Blankets van Craig Thompson in de winkel. Een mooi album. Welke BN’er het was maakt niet uit, maar hij speelde vroeger een fotograaf in het SchoolTV Weekjournaal. Wie dat zag als kind weet wie ik bedoel.
Linda vond het leuk om de strips die ik had uitgezocht voor mijn verjaardag te kopen. Eindelijk heb ik nu een deeltje van Tank Girl van Jamie Hewlett en Alan Martin. Een ingekleurde herdruk van werk uit 1989 en 1990. Ik bekijk vaak de vlogs van Ed Piskor en Jim Rugg en zij raadden het werk van Hewlett aan. Zo langzamerhand ben ik een lijst aan het samenstellen met comics en makers die ik nog niet ken en waar ik iets van wil lezen. Zo leer ik telkens weer wat bij.
Zo raadden Piskor en Rugg ook het werk van Rick Veitch aan. Van Veitch kocht ik op de Dutch Comic Con al een Marvel Graphic Novel, en gisteren voegde ik daar The One aan toe. Ben erg benieuwd naar deze boeken. Ik heb vroeger wel iets van Veitch gelezen overigens.
Dimitri gaf me nog een stapel comics die uitgebracht zijn voor Free Comic Book Day dat dit weekend plaatsvindt. Ik twijfel nog of ik daar een vlog over zal maken voor Amsterdam Comic Geek. Over wat of niet te vloggen twijfel ik heel veel overigens, maar dat is een onderwerp voor een andere blogpost.
Na het stripbezoek aten we spareribs in een restaurant in Haarlem. Al met al dus een prima verjaardag.
Dagboek van een Geek #2.
Jammer vond ik wel dat juist de acteurs die je het graagst hoort praten over de serie het minste aan het woord komen. Weinig Sarah Michelle Gellar, Anthony Stewart Head en Alyson Hannigan. Wel komt James Marsters veel aan het woord, maar je wilt natuurlijk juist van Sarah Michelle allerlei leuke anekdotes horen. Hoe vond zij het om te moeten zingen in de musicalaflevering? Ik weet dat ze niet van zingen houdt, maar niet dankzij dit boek.
Ben nu bij het gedeelte over de Angel tv-serie. Daarin komen de belangrijke acteurs wel vaker aan het woord. Dat stuk vind ik dus eigenlijk leuker om te lezen. En ik heb meteen zin om de serie weer te kijken. Angel heb ik niet op dvd, dus dat opnieuw kijken zal even moeten wachten.
De HD-versie van Buffy schijnt een regelrechte ramp te zijn. De beelden zijn vaak zonder de bijbehorende filters in HD overgezet, waardoor nachtscènes opeens dagscènes zijn geworden. Ook zijn ze heel slordig omgegaan met het beeldratio. Bij het omzetten van 4:3 naar 16:9 hebben ze soms een uitsnede van het beeld gemaakt en soms zie je juist de crew in beeld. Ongelooflijk. Ik ben heel blij dat ik de oorspronkelijke dvd’s nog in huis heb.
Ze was weliswaar wat aangekomen, maar ze had er haar geurvermogen en meer longinhoud voor teruggekregen. Haar hele volwassen leven had ze gerookt, een paar jaar na de geboorte van haar dochter uitgezonderd. En nu was het haar gelukt om volledig van het roken af te komen. Nu ken ik haar verder niet zo goed, ik ken niet eens haar naam, maar we maken altijd een gezellig praatje als ik mijn noten kom halen. Ik vind het daarom goed nieuws dat het haar gelukt is om een voornemen vol te houden. Ik ben blij voor haar.
Ik heb heel aardige mensen ontmoet die allemaal perfect Engels spraken. De straten waren schoon in het centrum, en de eilanden met typische Zweedse architectuur waren prachtig. Het is niet moeilijk verliefd te worden op het landschap daar. Zoveel natuur en open water.
Stockholm is gebouwd op meerdere eilanden, en dat geeft de stad een uniek uiterlijk en karakter. Het meest was ik gecharmeerd van de kleine Zweedse huizen, maar er stonden ook enorme panden.
Mama Mia
Het bezoek aan het Abbamuseum was leuker dan ik had gedacht. Ik wist niet zo veel over deze band, maar de liedjes zitten al jaren in mijn hoofd. Ze zijn immers heel goed geconstrueerd en je hoort ze nog vaak. Eigenlijk is Abba altijd wel in mijn leven aanwezig geweest. Mijn moeder luisterde het vaak vroeger, en ieder nieuwjaar begint met ‘Happy New Year’ van de band.
Het Abbamuseum is een prijzige attractie, maar is zeker een bezoek waard. Er is veel interactie in het museum: je kunt van bepaalde liedjes zelf de audiomix maken, wat het werk van een producer en een engineer een beetje duidelijker maakt. Ook ik deed de karaoke, en zong mee met Waterloo. Dat nummer had ik nog nooit gezongen, dus de tekst ging er niet helemaal vlot uit. Maar is dat ook niet de bedoeling van karaoke?
Ook hebben ze de studio waar veel albums zijn opgenomen nagebouwd. En de audiotoer is heel volledig.
Gisteravond na terugkomst meteen een vlog gemonteerd over mijn favoriete winkel in Stockholm. Een sciencefictionboekwinkel vol met geeky dingen. Man, wat een heerlijke plek. Als ik nu naar Stockholm zou kunnen verhuizen, dan wil ik daar werken. De hele dag over strips, sciencefiction en horror praten met klanten, hoe cool zou dat zijn? Dan moet ik natuurlijk wel Zweeds leren. Dat lijkt me nog niet zo heel makkelijk. Woorden klinken heel anders dan dat ze geschreven staan bijvoorbeeld. Toch kun je redelijk makkelijk menukaarten en verkeersborden lezen.
Fotografie
Mooie kunst gezien in het fotomuseum. Vooral het werk van Lars Tunbjörk kon mij bekoren. Deze fotograaf legde met veel humor het leven in Zweden vast. Veel foto’s maakte hij met een flits, wat soms een hyperrealistisch effect geeft.
De expositie gaf een mooi beeld van het alledaagse leven in dit land, wat ook na een paar dagen bezoek natuurlijk nog een mysterie is. Al is het wel een mysterie dat ik in de toekomst wil proberen te ontrafelen.
