Het leuke is dat twee Specials later een brief staat waarin een van de lezers daar een heel uitgesproken mening over heeft. Peter de Bruin gaat daar dieper op in.
Tag: Dave McKean
Dinsdag 21 mei 2019
Het blijft voor mij een leuke hobby: stripplaatjes en illustraties delen op Instagram. Ik ben daar een paar weken geleden mee begonnen toen ik de behoefte voelde om een paar screenshots van de oude Spider-Man tv-serie te delen. Nu plaats ik dagelijks een of twee afbeeldingen en de respons is vaak groot.
Het gaat me niet om een grote instagrammer of influencer te worden. Dat laat ik graag aan roemzuchtige millennials over. Voor mij is het gewoon leuk om de reacties te lezen van mensen of te zien dat het door veel mensen geliket wordt. Daarbij moet je altijd rekening houden met het gegeven dat het algortime een post kan verstoppen, dus veel waarde hecht ik er dan ook weer niet aan. Maar als iemand op een plaatje uit Marvels reageert met: ‘Een klassieker die ik (tot mijn spijt) nog nooit gelezen heb. Maar! Gisteren op het Brabants stripspektakel op de kop heb getikt. Ben benieuwd.’
Dan vind ik zo’n reactie erg leuk.
Mensen ontdekken constant goede strips en slaan klassiekers voor het eerst open. Wat dat betreft is sociale media een handige tool om dit soort dingen onder de aandacht te brengen op een heel vrije, fijne manier. Ik ben veel liever hiermee bezig dan met de Europese verkiezingen deze week. In tegenstelling tot politici hebben strips mij nog nooit teleurgesteld en heb ik naar mijn gevoel veel meer aan een goed verteld verhaal dan aan de leugenaars in Brussel.
Voor mij is het allemaal vooral hobby en het leuke vind ik de rol die toeval speelt. Als ik in mijn digitale map op zoek ben naar een bepaalde afbeelding, stuit ik vaak op een andere die ook heel geschikt is om te plaatsen. Ik laat me dus erg door het toeval leiden.
Soms plaats ik een paar dagen achter elkaar een bepaald thema, zoals laatst een reeks illustraties met Mary Jane Watson in de hoofdrol. Vandaag had ik zin in een afbeelding van Batman, omdat ik het excellente vlog van Cartoonist Kayfabe over The Dark Knight Returns aan het kijken was terwijl ik op de hometrainer zat vanmorgen. Op zoek naar een Batman-afbeelding van Frank Miller, kwam ik bij toeval terecht bij een illustratie van Dave McKean uit Arkham Asylum. 
Toch past deze perfect bij de gemoedstoestand waarin ik vandaag verkeer: te serieus, en tight assed. Neem ik zowaar raad van the Joker aan.
Categorieën
Review: The Sandman – Overture
I’ve just finished reading The Sandman: Overture and I’m flabbergasted. This is a wonderfully written comic book, with beautiful artwork and coloring. It is a world by itself, and a narrative that reads like a dream. A very strange and fascinating dream.
The Sandman is a critically acclaimed comic book series written by the talented and award winning Neil Gaiman (Coraline, American Gods, The Ocean at the End of the Lane), which ran for 75 issues and was published between November 1988 and March 1996. Different artists visualized the stories, such as Sam Kieth, Mike Dringenberg, Jill Thompson, Shawn McManus, Marc Hempel, and Michael Zulli. Dave McKean made his trademark covers for the series.
The Sandman series revolves around Dream, also known as Morpheus and by many other names, who is the Lord of Dreams. He is one of the seven Endless: mythological creatures, anthropomorphic personifications of an aspect of existence. Besides the king of dreams we have Destiny, Death, the twins Desire and Despair, Delirium, and Destruction. I’ve always liked Gaiman’s interpretation of Death: a smart, sexy gothic woman. She’s so likable; you almost wish she would pay you a visit. (But please, not for a long time, Death.) Part of the Gaiman magic is his talent for rounded characters with a distinct personality, and writing weirdly fantastical and fascinating stories.
The Sandman: Overture was published by DC Comics’ Vertigo imprint between 2013 and 2014 as a six part comic book series and is now collected as a wonderful hardcover deluxe edition. The story takes place before the original Sandman series, which makes this prequel either a very interesting introduction to this character and his world for those who are not familiar with the comic, or a wonderful reacquaintance for those who have read the series. The original series starts with Dream being captured by a black magic organization and being held prisoner for 70 years. The Sandman: Overture explains why it was so easy for them to capture him and why he was so exhausted at the beginning of the series. It’s a tale that has been in Gaiman’s mind for quite a long time and being able to read it now, one could compare to a new, and thankfully good, Star Wars movie being released after all those years.
In short, Overture reads like this: when a sentient star has lost its mind, its madness threatens to unravel the universe as we know it. It’s up to the Sandman and his companions, a young alien girl and a cat, which is basically an alternate form of Morpheus himself, to prevent the catastrophe from happening. Yes, that sounds a bit weird, but frankly a Neil Gaiman story is something one has to experience, and cannot be easily summarized in a few sentences. Because the story reads like a dream itself and is very layered, sometimes more questions are raised than answered. A quality I like very much in Gaiman’s writing. The eloquent English scribe gives the reader the freedom to imagine and ponder. At the same time, because not all is crystal clear at face value, one feels invited to re-read the story right after finishing it.
Perfectly matched with Gaiman’s kaleidoscopic script is the artwork by J.H. Williams III, which is just stunningly beautiful and richly detailed. Williams uses organic layouts that give the story a unique flow and underscore its dreamlike quality. The coloring by Dave Stewart compliments the artwork perfectly. Frankly, visually this is one of the best comic books out there at the moment. If anyone needs to convince others that comic book artwork can be as rich and beautiful as anything hanging on the walls of museums, this book will be a hell of a convincing argument.
I highly recommend buying the deluxe edition because it contains more than 40 pages of behind-the-scenes material that includes interviews with Neil Gaiman, J.H. Williams III and colorist Dave Stewart, notes on the covers by Dave McKean and pages from Williams’ sketchbook.
This review was written for and published on the wonderful blog of the American Book Center.
Categorieën
Celluloid: spaatje blauw
De Engelse illustrator/stripmaker/kunstenaar Dave McKean heeft zijn strepen verdiend in de stripwereld. Iedereen die wel eens een deeltje van Neil Gaimans Sandman heeft gelezen, kent zijn intrigerende covers. Samen maakte ze ook de strip Violent Cases, waar McKean in 1987 mee doorbrak. Ook heeft hij met Grant Morrison Arkham Asylum gemaakt, vele cd-covers en de film Mirror Mask geregisseerd. Kortom, van iemand met kaliber mag je wat verwachten.
McKeans Celluloid wordt een erotische grafische roman genoemd. Het boek gaat over een vrouw die het maar niet lukt om een afspraak te maken met haar minnaar. Ze ontdekt een oude projector die geladen is met een erotische film. Ze raakt in de ban van deze film en tijdens het kijken opent een portaal naar een wereld vol met hitsige dromen en fantasieën. Ze wordt als het ware door de pornografische wereld van het celluloid opgeslokt. Wat volgt is een reeks seksscènes waarin de vrouw aan haar gerief komt. McKean citeert stijlen van verschillende kunstenaars. Van Gustav Klimt, Picasso en Salvador Dali. Iedere keer wanneer de vrouw een orgasme beleeft, schakelt McKean over in een andere stijl.
Celluloid is ook geen strip, maar eerder een kunstboek waarin de kunstenaar zijn spierballen laat zien.
Celluloid is geen porno: de platen van McKean mogen oogstrelend zijn, opwindend zijn ze niet. Als porno is dit dus een glas spa blauw: geen prikkels. Voor wat een grafische roman genoemd wordt is het verhaaltje overigens behoorlijk mager. In dat opzicht lijkt Celluloid wel weer op porno. Misschien moet McKean de volgende keer weer samenwerken met een goede scenarist, want dat zou het leesgenot ten goede komen.
Uitgeverij Silvester heeft een mooie hardcover uitgebracht, maar aangezien het verhaal tekstloos is, mag je je afvragen waarom er een Nederlandse editie van nodig was.
Celluloid raad ik vooral aan voor de McKean-fans. Liefhebbers van pornografie of grafische romans komen met andere uitgaven beter aan hun trekken.
Dave McKean – Celluloid
Uitgeverij Silvester, € 24,95
SBN: 9789058855558 (hardcover)
2vd5 sterren
Categorieën
Striprecensie: Bob Dylan Revisited
Bob Dylan Revisited bevat dertien verstripte interpretaties van bekende songs van de Amerikaanse singer-songwriter. Striptekenaars als Lorenzo Mattotti, Dave McKean, Zep en Francois Avril tekenden hun eigen versie van een zelfgekozen klassieker. Het resultaat is een interessant album met hoogwaardig grafisch werk, mooi uitgegeven door Silvester strips. Alleen jammer van die vertalingen. 
Het is interessant om te zien hoe de liedjes van Dylan de creatieve geest van de stripmakers prikkelden tot deze uiteenlopende bloemlezing. Sommige stripmakers in Bob Dylan Revisited: 13 songteksten in beeld gebracht blijven dicht bij de brontekst, anderen gebruiken het oorspronkelijke nummer slechts als springplank voor een visuele krachttoer. Toch passen mijns inziens de bijdragen die dicht bij de brontekst blijven en een verhaal vertellen het beste bij het oeuvre van Dylan. De Amerikaanse troubadour, wiens carrière begon met het zingen van folkmuziek in de vroege jaren zestig, staat immers vooral bekend als verhalenverteller. Een mooi voorbeeld hiervan is de protestsong ‘Hurricane’, waarin Dylan verhaalt hoe de zwarte boxer Rubin Carter veroordeeld werd voor een driedubbele moord die hij schijnbaar niet beging. Gradimir Smudja schilderde het stripverhaal in sepiagetinte platen en blijft dicht bij Dylans verhaal. De strip is daarmee een van de meest rechttoe rechtaan interpretaties in het album en werkt daardoor heel goed als visualisatie van Dylans nummer. Dave McKean gooit het over een andere boeg. Hij gebruikt figuren en elementen uit scènes die voorkomen in de song ‘Desolation Road’, maar heeft er vooral zijn eigen ding van gemaakt en creëerde een non-narratief relaas met als rode draad de frase “I believe you belong to me”. Wie McKeans strip leest en tegelijkertijd Dylans nummer draait merkt dat de duistere en soms spookachtige beelden van McKean een heel andere sfeer oproepen dan het akoestische nummer waarin vooral gitaar en mondharmonica zijn te horen.
Dylans stem
In Bob Dylan Revisited wordt iedere bijdrage ingeleid met een voorblad met daarop een geïllustreerd portret van Dylan, de songtekst en Nederlandse vertaling. Handig wellicht voor mensen die de Engelse taal niet goed beheersen, hoewel ik over het algemeen geen fan ben van het vertalen van songteksten en in het geval van Dylans poëzie acht ik een vertaling zelfs onwenselijk. Een deel van de magie van Dylans teksten zit in het feit dat de betekenis vaak niet eenduidig is. Die ambiguïteit biedt ruimte voor verschillende interpretaties. Bij een vertaling zit je aan de uitleg van de vertaler vast. In dit geval is dat de visie van Robbert-Jan Henkes en Erik Bindervoet. Hun vertalingen, die eerder in twee dikke boeken bij Nijgh en Van Ditmar verschenen, zijn voor dit album gebruikt. Dylan Revisited was oorspronkelijk een Franse uitgave, met Franstalige songteksten in de stripkaders die nu in het Nederlands staan geschreven. De strips zijn op zichzelf al een interpretatie van de songs, en mede door de vertaalde verliezen de adaptaties in het album al snel de connectie met de nummers van Dylan. Zijn stem, het ritme en de sound van de songs gaan als het ware verloren en dat is erg jammer. Om de link met Dylan enigszins te ervaren zit er voor de fan niets anders op dan om tijdens het lezen de songs te luisteren. Ik ben me er terdege van bewust dat ik het album door de ogen van een Dylan-purist bezie. Hoewel de strips ook los van de brontekst zijn te beoordelen, is het de vraag of dit wenselijk is aangezien het stripalbum zijn bestaansrecht ontleent aan het feit dat stripmakers hun visie geven op de wereldberoemde composities. Daarbij zullen niet-Dylan fans weinig boodschap aan deze uitgave hebben. Overigens is Bob Dylan Revisited een tweede uitgave in een serie van vier over popmuzikanten die Silvester op de markt brengt. Eerder verscheen een biografie over Johnny Cash die binnenkort op dit blog onder de loep wordt genomen.Bob Dylan Revisited.
Silvester, €24.95
ISBN: 978-90-5885-388-2Deze recensie is ook gepubliceerd op het stripblog van Zone 5300.Lees ook: