In de aflevering Just My Bill is Michael een paar dagen de bodyguard van senator Maggie Flynn (Carole Cook) wier leven bedreigd wordt omdat ze tegen het wetsontwerp voor het bouwen van een elektriciteitscentrale is.
Michael en Maggie.
Als Maggie op een conferentie is, denkt Devon dat ze daar veilig is. Maar de handlangers van haar tegenstanders blokkeren de weg zodat ze niet kan vertrekken om de vervroegde stemming van het voorstel bij te wonen. Uiteraard springt KITT daar met gemak overheen.
Zo kan Michael Maggie ophalen, en op de weg terug, weten ze hun achtervolgers af te schudden door heel hard te rijden en een rookgordijn tevoorschijn te halen, waardoor de handlanger verongelukt. Als KITT beschoten wordt vanuit een helikopter, klimt Michael uit de auto en springt op de helikopter om de schutter vast te grijpen en in een meer te trekken. Vervolgens schakelt hij de piloot uit en gooit die ook in het water. Michael vliegt de helicopter naar KITT en springt weer in de auto om verder te rijden.
Stunthoofd in beeld.
Als KITT zelf uit een parkeerplek rijdt, omdat hij fout geparkeerd staat, kunnen we duidelijk de kruin van de stuntman zien die de auto bestuurt.
Wederom een mooi voorbeeld van primitieve animatie die veel wegheeft van hoe computergames er toen uitzagen. Dit keer stelt dit het zelfrijdend geleidingssysteem van KITT voor.
Hoezo is diversiteit op de buis iets van nu? Bekijk de samenstelling van de conferentiegasten maar eens. Heel internationaal, jonguh.
Bonnie en Michael aan het begin van de aflevering. Dat begint dus al goed!
Een bumpertje tussen Knight Rider en het reclameblok.
De stuntshow van Sammy wordt gesaboteerd door handlangers van een louche zakenman. Die hoopt zo als het familiebedrijf failliet gaat goedkoop aan het bedrijf en de grond te komen. Tijdens een gesaboteerde stunt breekt Sammy zijn been. Michael valt voor hem in om de saboteurs te ontmaskeren.
Mooie allitererende titel die je niet moet proberen drie keer achter elkaar uit te spreken.
Michael leest de handleiding van de Knight 2000 tijdens het rijden. Wederom een demonstratie van het feit dat KITT zelf rijdt. Net als we zagen in de aflevering Deadly Maneuvers, waarin Michael achter het stuur een computergame speelt.
Sammy Phillips (Eddie Firestone) en dochter Lisa (Susan Kase).
Deze aflevering biedt een standaardstructuur die veel afleveringen volgen. Een kleine ondernemer zit in nood, omdat ze gesaboteerd worden. Michael zorgt ervoor dat hij voor ze kan werken, om zo de saboteurs te ontmaskeren. Meestal werkt er een mooie dochter voor het bedrijf die valt voor de charmes van Michael.
Michael wordt gedrogeerd en valt bijna in slaap achter het stuur tijdens het uitvoeren van een stunt. KITT neemt de stunt over en gelukkig heeft Bonnie recent een zuurstof toevoer geïnstalleerd zodat Michael weer snel bij bewustzijn is.
Overigens wordt aan het begin van de aflevering duidelijk dat Michael zich tot Bonnie aangetrokken voelt. In de truck van de foundation legt Bonnie op zakelijke toon uit dat ze een speciale zuurstoftoevoer heeft geïnstalleerd en de boosterkracht van KITT met 25% vergroot heeft.
Als ze wat aantekeningen maakt staat Michael dicht bij haar, we horen een romantisch gitaarmuziekje op de soundtrack, en Michael wil haar een compliment maken. ‘You know something, Bonnie..?’ Omdat ze koel ‘What?’ zegt, antwoordt Michael aarzelend: ‘I’d like… I’m really glad you told me about those new additions to KITT.’
Het lijkt erop alsof hij haar uit wil vragen maar zich door haar koele reactie toch maar bedenkt. Bonnie antwoordt weer ‘You might need them if you’re caught between a rock and a hard place.’
‘Yeah, I know what that’s like…’ verzucht Michael terwijl hij nog steeds dicht bij haar blijft staan. Bonnie snapt duidelijk niet wat Michael bedoelt en Bonnie vraagt weer koel: ‘What?’ Michael druipt af.
Mark Alaimo speelt Bill Gordon, de rechterhand van louche zakenman Blake (Lin McCarthy). Alaimo heeft altijd heel veel schurken gespeeld. Zo was hij onder andere te zien in Star Trek: Deep Space Nine als Gul Dukat.
En nu we het toch over casting hebben, Phil Cocciolatti die Mario de saboteur speelt, deed ook auditie voor Michael Knight.
Good Day at White Rock is uitgezonden als de derde aflevering van Knight Rider, maar de eerste aflevering die werd opgenomen na de pilot.
Michael is op vakantie in een klein plaatsje met de naam White Rock, om wat aan berg beklimmen te doen. Hij krijgt het aan de stok met een motorbende. Aangezien de sheriff van het plaatsje een lafaard is, is het aan Michael en KITT om de bende een lesje te leren. Vooral omdat ze van plan zijn te strijden met een rivaliserende bende en het dorpje als strijdtoneel hebben gekozen.
Het is een van de weinige keren dat we Michael met een pistool of automatisch geweer zien in de serie.
Als Michael enkele drugsdealers heeft ingerekend, ontmoet hij Devon in een chique restaurant. Het contrast tussen Devon, een heer van stand, en Michael, een gewone jongen, wordt nog eens benadrukt als Michael een dubbele cheeseburger met friet en een coke bestelt, terwijl Devon geniet van zijn escargots. De natuurlijke afkeer die Devon voor Michaels volkse voorkomen heeft, zien we later in de serie niet meer terug. Dan is Devon toch meer een vaderfiguur voor hem.
White Rock is een typisch Amerikaanse dorpje met een dorpsplein met daarom heen wat winkels en restaurants. Het is ook typisch Amerikaans omdat het duidelijk een set is van de filmstudio. Zo’n set die we in meerdere afleveringen en andere series voorbij zien komen, en dan telkens een beetje anders aangekleed.
Anne Lockhart speelt de babe van de week. Prima casting. Aan het einde van de aflevering lijkt het er op dat Michael en zij een relatie beginnen. Maar natuurlijk is ze de volgende aflevering foetsie. Al komt de actrice later nog eens terug in een andere rol.
De bende houdt niet van kleurrijke busjes.
Sowieso zijn hun communicatieskills niet optimaal.
Maar daarom is het des te meer genieten als KITT ze te slim af is in de hoofdconfrontatie tussen Michael en de bende:
Aan de hoek van de neus te zien, betwijfel ik of deze stuntauto ongeschonden geland is. Maar het is een mooie turboboost!
Zo speelt Michael aan het begin van de aflevering deze game. Als ik me niet vergis had ik deze vroeger ook op de Commodore-64. Weet niet of ik er erg goed in was, maar ik bracht het er in ieder geval beter van af dan Knight. Een voordeel van een auto die zelf rijdt, is dat de bestuurder dus tussendoor andere dingen kan doen. Games spelen, appen of z’n tandenpoetsen.
Het leuke aan Knight Rider is dat ze zo nu en dan beelden uit games gebruiken in scènes. Bijvoorbeeld om de route aan te geven van iemand die ze volgen. Dat bespaarde de specialeffect-makers natuurlijk een hoop tijd. Al zal dat nu niet zo snel meer voorkomen. Stel je voor dat je Star Trek kijkt en op het scherm op de bridge is beeld uit een Atari-game te zien wat dan een ruimteschip moet voorstellen.
Michael helpt een vrouw in nood. In dit geval Lieutenant Robin Mirian Ladd (Devon Ericson). Haar gaat hij ook helpen met het oplossen van de mysterieuze dood van haar vader.
Ik kan erg genieten van de locaties die gebruikt zijn in televisieseries. Vaak zijn dit heel gewone diners, straten en vooral steegjes in Knight Rider. Je kunt zo goed zien hoe de Verenigde Staten er begin jaren tachtig uitzagen. We kunnen helaas niet letterlijk door de tijd reizen, maar door dit soort screenshots te bekijken, krijgen we in ieder geval een goed beeld van toen.
Ik geef toe dat we hier niet zo heel veel zien, maar het fenomeen fast food was volgens mij nog niet ingeburgerd in Nederland. Al had je wel al de snackbar om de hoek. Ketens als McDonald’s kwamen pas later in Nederland.
De eerste keer dat we Bonnie Barstow (Patricia McPherson) mogen aanschouwen. Zij is de monteur van KITT. Wat opvalt aan de aflevering is dat ze verder niet expliciet wordt geïntroduceerd. Sterker nog, het lijkt er op dat het team na de pilot al meerdere avonturen heeft beleefd, want Devon verwijst naar eerder onverantwoord gedrag van Michael. Dat is een beetje vreemd als je weet dat dit de eerste aflevering is die geschreven is na de pilot.
KITT neemt het op tegen de zware artillerie van het leger. Gelukkig kan hij tegen een stootje.
Gelukkig heeft actrice Devon Ericson eraan gedacht om ondergoed aan te doen toen ze naar de set ging.
I’m currently working on a booklet about Knight Rider. I’ve been tremendously enjoying rewatching this show and am looking forward to watching a lot more.
This is a shot of KITT from the pilot episode.
During the demolition derby in the pilot episode of Knight Rider, Michael uses Ski-Mode for the first time. Check out the dummy on the passenger seat, it’s supposed to be the kid that hitched a ride with KITT.
I’ll probably post more screen shots like these in the near future, because I’ve got Knight Rider on the brain and this blog is more or less a reflection of what’s keeping me occupied geek wise.
Zaterdag 21 maart 2020
De afgelopen tijd kijk ik weer vaak naar oude televisieseries, met name Star Trek: The Next Generation en Knight Rider.
The Next Generation blijft mijn favoriete serie in de Star Trek-franchise. Op Netflix staan ze allemaal en omgezet in HD-kwaliteit. Dat betekent dat ook de special effects opnieuw gemaakt zijn, maar wel in de stijl van toen. En het ziet er allemaal goed uit. Mooie menselijke thema’s worden behandeld. Zo werd Captain Picard deze week door een ruimte drone in slaap gebracht en beleefde hij een heel leven van een buitenaards wezen van een ras dat al 1000 jaar was uitgestorven. In 25 minuten coma beleefde hij zo’n 30 jaar. Op deze manier leefde het ras voort in de herinnering van anderen. In tegenstelling tot veel films en televisieseries van nu, worden humanistische thema’s op een verhalende manier verteld in plaats van dat politieke boodschappen als propaganda door de strot van de kijker worden geduwd. Er is in het Woke-tijdperk een hoop verloren gegaan. Hopelijk leren ze in Hollywood binnenkort weer hoe je een goed verhaal vertelt.
Knight Rider bekijk ik op mijn computer en is ook in HD te krijgen. Op dit moment schrijf ik een tekst over deze serie wat uiteindelijk een hoofdstuk in een boek gaat worden of een losstaande smallpress-uitgave. Ik weet nog niet precies wat het wordt, maar ondertussen geniet ik enorm van het terugkijken van de avonturen van Michael Knight en KITT. Deze week zag ik Knight of the Drones, de eerste twee afleveringen van het derde seizoen. Michael en KITT zijn in San Francisco. Dat is voor mij dubbel feest omdat ik een tijdje in de buurt van de stad heb gewoond en er toen vaak kwam. Het is een heel filmische stad, met veel hoogte verschillen. Iets wat goed benut is door de makers door een achtervolging op een stijl aflopende weg te filmen. Heel origineel is het overigens niet, want zo’n achtervolging, waarin de auto’s naar beneden racen en soms loskomen van de grond, kennen we ook uit films als Bullit. Maar nu dus met KITT, en dat maakt het prachtig.
Ik kan erg genieten van kleine scènes waaruit blijkt dat de acteurs elkaar waarderen en plezier in hun werk hebben. Scènes tussen Devon Miles (Edward Mulhare), Bonnie Barstow (Patricia McPherson) en Michael (David Hasselhoff). Dat dit drietal het goed met elkaar kon vinden op de set, versterkt het familiegevoel dat ze moeten uitstralen.
En ik geniet dus van de shots van KITT over de Golden Gate Bridge en in downtown San Francisco. Ik zit lekker dicht op de monitor en kan alles dus goed zien. Ook dat er een groep toeschouwers op de achtergrond staat te kijken hoe Michael Knight uit zijn auto stapt. Dat moet bijzonder geweest zijn, om die opnames live op straat te zien. Toen ik in San Francisco was, heb ik dat een keer meegemaakt. Eddie Murphy was toen op locatie om de film Metro te op te nemen. Ik heb hem een paar keer een gebouw in en uit zien lopen.
Mijn vriendin en ik zijn net terug van een paar dagen Texel. Het is altijd heerlijk om dit waddeneiland te bezoeken. Dit keer hebben we onder andere Eric Hercules opgezocht, de scenarist van onder meer de strip Elsje.
Eric ontving ons gastvrij en gaf me een exemplaar van Elske auf Texel, oftewel de Duitse vertaling van Elsje op Texel.
Er stond een mooie KITT replica op de Dutch Comic Con wintereditie.
Al sinds ik de pilotaflevering van Knight Rider zag, ben ik fan van de serie. Ik zag de vier seizoenen gedurende mijn leven ook meerdere malen. Ik las de autobiografie van David Hasselhoff en twee dikke boeken over Knight Rider.
Een KITT-replica zit er voor mij niet in als fan – da’s toch een beetje lastig als je een rijbewijs hebt, want zo’n replica rijdt niet zelf namelijk. Tenminste, nog niet. Misschien dat Google binnenkort met een KITT komt die volledig zelf kan rijden. Tot het zover is, kijk ik mijn ogen wel uit naar KITTs van anderen.
Zoals die van Bert Poelman die gekleed als Michael Knight naast zijn zwarte bolide stond zaterdag. De Pontiac kocht hij voor zo’n vijfduizend euro. Uiteindelijk heeft de auto hem het viervoudige daarvan gekocht voordat ie klaar was. Maar dan heb je ook wel een mooie Knight Industries Two Thousand, zoals KITT officieel heet.
Het dashboard van Michael Knights auto was in 1982 futuristisch, maar ik kon ook uren turen naar de scanner in de neus van het voertuig. Het rode lampje dat telkens heen en weer ging. Fascinerend vond ik dat.
Het zag er ook erg tof uit als de auto door het beeld reed. En er zijn in Knight Rider nogal wat shots waar dat in gebeurt natuurlijk.
Als er in een aflevering een opname van de racende auto versneld was, zag je dat altijd meteen omdat de scanner dan sneller heen en weer ging.
Je kunt nog steeds een flinke boom opzetten over wie nu eigenlijk de hoofdrolspeler is, KITT of Hasselhoff. Uiteindelijk zeg ik: alle twee. Maar voor zover ik weet heeft geen enkele fan nog een Michael Knight replica gemaakt.
Mijn ideale Knight Rider reboot ziet er zo uit: David Hasselhoff als Michael Knight en de oude bekende Pontiac Trans-Am als KITT.
Kortom, dezelfde serie met dezelfde acteurs. Edward Mulhare is dood, dus die zullen we moeten missen, maar wat mij betreft zien we Patricia McPherson gewoon weer terug als Bonnie Barstow en spreekt William Daniels de stem van KITT in.
So, that one is never going to happen. Daniels, geboren in 1927 is inmiddels 89 jaar en waarschijnlijk met pensioen. McPherson liet het acteren achter zich in 1991. En na alle zelfparodieën van de Hoff die we de afgelopen jaren hebben gezien, zit een semi-serieuze Knight Rider met hem er waarschijnlijk ook niet meer in.
McPherson, Hoff & Mulhare.
De serie liep van 1982 tot en met 1986 en alle 90 afleveringen zag ik gedurende mijn korte leventje meerdere keren. Ook las ik twee vuistdikke naslagwerken en de autobiografie van David Hasselhoff. De serie heeft voor mij nog maar weinig geheimen.
De Hoff en niets en niemand minder!
Michael Knight is altijd een van mijn favoriete actiehelden geweest. Daarom ben ik juist heel benieuwd hoe het Michael zo’n dertig jaar later vergaat. Zit hij nog steeds in KITT de misdaad te bestrijden of heeft hij meer een mentorrol zoals Devon had op zich genomen? Welke upgrades heeft KITT inmiddels ondergaan om bij te tijd te blijven?
De reboot uit 2008 kon me weinig bekoren en had weinig met het origineel te maken. Evenals Team Knight Rider uit de jaren negentig.
Het ergste wat Knight Rider kan overkomen is een filmversie zoals Starsky & Hutch en andere flauwe Hollywood-remakes die we de laatste jaren hebben moeten slikken. Dan liever niets nieuws meer.
Machinima
Nu gaat Knight Rider waarschijnlijk wel een machinima reboot krijgen onder leiding van regisseur Justin Lin (Fast & Furious franchise). Ik mag hopen dat Michael Knight gewoon lekker op Hasselhoff lijkt en dat de Hoff zelf de stem inspreekt. Met minder neemt deze fan geen genoegen.
Ik hoop dus van harte dat de nieuwe serie een beetje in de buurt komt van het origineel, maar vrees dat het op zijn beste een placebo-effect teweeg zal brengen. Met andere woorden: beter dan niets, maar not the genuine article.
Knight Rider strips
Overigens kwam ik laatst deze cover tegen van een Knight Rider manga. Voor zover ik heb begrepen zijn dit stripversies van afleveringen uit de serie. Ben er toch benieuwd naar geworden, dus binnenkort maar eens het web afstruinen naar exemplaren. Ook al ziet Michael Knight er niet erg Hoff-like uit, ik word er wel vrolijk van dat KITT behoorlijk gelijkend is getekend.
Dat is een van de redenen waarom ik de Knight Rider trade paperback geschreven door Geoffrey Thorne en Shannon Eric Denton nog niet gekocht heb. Die KITT ziet er gewoon niet goed uit.
KITT lijkt op KITT en de Hoff lijkt behoorlijk op de Hoff. Daar ga ik dus maar eens induiken…
Tot slot… Hasselhoff was laatst hier in de buurt. Eerst op FACTS en toen in Londen. Ik had hem ook graag geïnterviewd maar kon geen opdrachtgever geïnteresseerd krijgen in zo’n artikel. En nee, dat snap ik ook niet.
Tijdens het KLIK! Amsterdam Animation Festival zat ik rond de tafel met de Amerikaanse mediaspecialist Brian Dunphy die lezingen geeft over South Park, een collega van de VPRO Gids en twee van Brians vrienden. Toen mijn collega haar voorliefde voor romcoms liet blijken, probeerden we elkaar af te troeven met films waar je van houdt maar waar je je eigenlijk voor dient te schamen. Guilty pleasures dus.
Ik kwam niet zo snel op een film, zelfs Highlander werd acceptabel bevonden, maar toen ik bij de zoveelste poging de naam David Hasselhoff liet vallen wees Brian me aan en riep: ‘You win! You definitely win with Hasselhoff!’
Ik beken: ik heb een zwak voor The Hoff, de Knight Rider die op miraculeuze wijze zijn enorme ego verteerbaar weet te houden door een even grote hoeveelheid zelfspot aan de dag te leggen. Ook voor andere acteurs die we met de letter B zouden categoriseren koester ik warme, doch platonische gevoelens: Sylvester Stallone, Bruce Campbell, Roger Moore en Arnold Schwarzenegger. Als het even kan, lees ik hun autobiografie. Die van Moore was droger dan de martini’s die zijn Bond-alter ego doorgaans drinkt, maar Hasselhoff en met name Campbell schreven zeer onderhoudende memoires.
Schwarzenegger, die het schopte van bodybuild-legende naar acteur tot gouverneur van Californië, schreef recent zijn autobiografie: Total Recall, het verhaal van mijn leven, uitgegeven door A.W. Bruna. Het is op zijn minst opmerkelijk te noemen dat de acteur die bekend staat om zijn gevatte oneliners meer dan vijfhonderd pagina’s nodig heeft om zijn levensverhaal uit de doeken te doen. Total Recall leest als een jongensboek voor vijftigplussers, waarin Arnold ieder avontuur zonder al te veel problemen tot een goed einde weet te brengen.
Sommige scènes hadden zo uit één van zijn films kunnen komen. Toen de Oostenrijkse Eik halverwege de jaren zestig een frequente bezoeker was van de bierhallen in München, gingen bier drinken en kroeggenoten in elkaar timmeren hand in hand: ‘Als iemand me raar aankeek of me om welke reden dan ook uitdaagde, zat ik er meteen bovenop. Ik gaf hem een schokbehandeling. Ik rukte mijn overhemd uit en liet de spieren onder mijn hemd zien. En dan sloeg ik ‘m knock-out. Soms zei mijn tegenstander als hij me zag gewoon: “Ach, wat maakt het ook uit. Laten maar een biertje nemen.”‘
Soms toont The Terminator zijn naïeve en ‘zachte’ kant, zoals het moment dat hij met verbazing toeziet hoe een Amerikaans vriendinnetje zijn scheermes gebruikt om haar benen en oksels te scheren. ‘Ik dacht dat harige benen en oksels normaal waren, omdat in Europa vrouwen zich nooit schoren of onthaarden,’ aldus Arnold. Je begrijpt opeens waarom hij daarna definitief ‘Hasta la vista, baby,’ tegen Oostenrijk zei.
Vroeger perste Hollywood er pas een vervolg uit als de eerste film een succes bleek. Tegenwoordig worden vervolgen al gepland als de cijfers van het eerste vertoningweekend veelbelovend zijn. Sequels waren vroeger dikwijls slechter dan het origineel, op een paar uitzonderingen daargelaten.
Met alle filmtrilogieën en filmseries gaan we er tegenwoordig voor het gemak vanuit dat het vervolg beter is dan het origineel. Vooral in het geval van superheldenfilms, waar men de origin story van de held toch eerder als een struikelblok ziet voor een goede film. Als je de oorsprong eenmaal uit de weg hebt, kunnen we pas echt een goed verhaal maken, wordt er gedacht. Raar, want een interessante superheld valt of staat bij een doordachte oorsprong waarin op boeiende wijze wordt verhaalt hoe de held geworden is zoals hij is en vooral waarom hij zijn krachten ten goede van de mensheid inzet.
Waarom vertel ik dit allemaal? Omdat Iron Man 2tot mijn verbazing tegenvalt. Niet dat het harnas van Tony Stark Robert Downey Jr. niet als gegoten zit, maar dat was in Iron Man ook al het geval. Iedere scène met Downey Jr. is genieten. Ook de specialeffects vallen niet tegen. Alles ziet er piekfijn uit. Toch maakt Iron Man 2 zijn belofte niet waar.
Impotent Jammer, want alleen de cast had al veel potentie. Scarlett Johansson als Natasha Romanoff, ook wel bekend als de Black Widow had veel sensueel vuurwerk kunnen opleveren. Helaas komt ze pas aan het einde van de film in vorm als ze mag afrekenen met een stel slechteriken. Maar dat is dan wel een beetje laat. Samuel L. Jackson speelt Nick Fury, de baas van SHIELD. Zijn rol is vooral die van pratend-hoofd-die-alles-uitlegt. Zelfs David Hasselhoff kwam meer in actie toen hij dit personage gestalte gaf in een slechte tv-film. En Mickey Rourke zet big bad Ivan Vanko adequaat maar op een niet-bijzondere wijze neer.
Het thema van de film lijkt het spiegelbeeld te zijn. Zowel Stark als Vanko zitten met een erfenis van hun vader opgescheept. Vanko wil wraak nemen omdat zijn vader nooit de credits of de financiële vergoeding kreeg voor het mede-opbouwen van het Stark-imperium. Hij bouwt een soortgelijk harnas als Iron Man en voegt er twee elektronische zwepen aan toe. Wapenontwerper en handelaar Justin Hammer lijft hem in om Iron Man te kloppen. Maar als de twee uiteindelijk tegenover elkaar staan, blijft het beloofde vuurwerk uit en loopt alles met een sisser af. Daarbij is de hoeveelheid actie in deze superheldenfilm toch al mager en is potentiële spanning ingeruild voor te veel leuk bedoelde onderonsjes tussen de acteurs.
Het thema dat een uitvinding als het Iron Man-harnas ook ten kwade gebruikt kan worden – het Amerikaanse leger wil dat Stark zijn uitvinding afstaat om als oorlogswapen in te zetten – biedt interessante mogelijkheden en luistert het begin van de film op om later op de achtergrond te verdwijnen als de focus wordt gelegd op de gezondheidsperikelen van Stark.
Vermakelijke tik
Aan de andere kant is het genieten met Sam Rockwell die als de meedogenloze wapenhandelaar Justin Hammer het campy spiegelbeeld van Stark is. En regisseur Jon Favreau deelt zelf ook nog een vermakelijke tik uit in een actiescène. In plaats van de actieheld uit te hangen had hij zich beter kunnen concentreren op het rommelige verhaal. Dan had hij vast de scenarist op tijd naar huis had gestuurd om een versie te schrijven die de potentie van de personages meer benutte. Dan was Iron Man 2 ongetwijfeld meer dan alleen amusant geweest. Dan had het echt een goede film kunnen zijn.
**1/2
Deze recensie staat ook op het filmblog van Zone 5300. Overigens neem ik vanaf nu de sterrenbeoordeling over die we op die site hanteren.
Als Maggie op een conferentie is, denkt Devon dat ze daar veilig is. Maar de handlangers van haar tegenstanders blokkeren de weg zodat ze niet kan vertrekken om de vervroegde stemming van het voorstel bij te wonen. Uiteraard springt KITT daar met gemak overheen.
Zo kan Michael Maggie ophalen, en op de weg terug, weten ze hun achtervolgers af te schudden door heel hard te rijden en een rookgordijn tevoorschijn te halen, waardoor de handlanger verongelukt. Als KITT beschoten wordt vanuit een helikopter, klimt Michael uit de auto en springt op de helikopter om de schutter vast te grijpen en in een meer te trekken. Vervolgens schakelt hij de piloot uit en gooit die ook in het water. Michael vliegt de helicopter naar KITT en springt weer in de auto om verder te rijden.
Wederom een mooi voorbeeld van primitieve animatie die veel wegheeft van hoe computergames er toen uitzagen. Dit keer stelt dit het zelfrijdend geleidingssysteem van KITT voor.
Hoezo is diversiteit op de buis iets van nu? Bekijk de samenstelling van de conferentiegasten maar eens. Heel internationaal, jonguh.
Bonnie en Michael aan het begin van de aflevering. Dat begint dus al goed!
Een bumpertje tussen Knight Rider en het reclameblok.
