Tag: De Melkweg

Categorieën
Mike's notities

Concert: Krezip try-out in De Melkweg

Woensdagavond 17 juni stond de Nederlandse band Krezip in De Melkweg te Amsterdam. Ze hielden daar voor een uitverkochte zaal een tryout voor hun afscheidshow. Want popminnend Nederland: Krezip houdt er na ruim 12 jaar mee op.

En dat is spijtig. Wat mij betreft is Krezip een van de meest sympathieke bands van de Lage Landen. Ik heb dan ook altijd erg genoten van hun muziek. Het is dat het met cd’s niet meer mogelijk is, maar anders was mijn exemplaar van What are you waiting for inmiddels volledig grijsgedraaid.

Het energieke concert zat trouwens geramd in elkaar. Na het eerste nummer struikelde frontvrouw Jaqueline even over haar naaldhakken, maar verder verliep de show vrijwel vlekkeloos. Geroutineerd zou ik bijna schrijven, ware het niet dat ik daarmee het enthousiasme van de band en het publiek, dat bijna ieder nummer uit volle borst meezong, tekort zou doen.

Krezip speelde die avond opvallend veel nummers uit de vroege tijden van hun carrière. De recente single ‘Sweet goodbyes’ was, heel toepasselijk, een van de nummers waar het concert mee werd afgesloten. De klassieker ‘Venus’ van Shocking Blue was in handen van de band uit Tilburg een frisse cover. Het lieve liedje ‘Waiting by the phone’ zat ergens halverwege het concert en zorgde voor een leuk, intiem moment. Op onderstaande video die ik geplukt heb van YouTube (en die verder qua beeld niet veel voorstelt) is goed te horen dat de stem van Jacqueline die avond een beetje schor was:

Natuurlijk ontbrak ‘I would stay’ niet in het repertoire. Jacqueline speelde deze als toegift en net als die keren op Pinkpop werd haar mooie zachte stem overstemd door het uitbundig meezingende publiek. Over publiek gesproken: achter me stond Van Velzen mee te swingen. Hij was waarschijnlijk zijn nieuwe bandleden aan het checken. Bassist Joost van Haaren en drummer Bram van den Berg zijn namelijk sinds kort bandlid bij Van Velzen.

Het is een fijne zaal, The Max in de Melkweg. Omdat er maximaal 1500 man publiek in past, heeft een concert daar al snel iets intiems. Ik ben dan ook blij dat ik woensdagavond ben gegaan in plaats van in de HMH waar Krezip op 26 en 27 juni dan daadwerkelijk afscheid neemt van haar fans. Ik ben benieuwd hoe het de andere bandleden zal vergaan in de toekomst. Jacqueline gaat ongetwijfeld een interessante solocarrière tegemoet. Vooral bij de ballads weet zij met haar warme stem de songteksten met veel gevoel te zingen. Het zou mij verbazen als we binnenkort niet een boeiende solo-cd van haar mogen verwachten.

https://www.youtube.com/watch?v=FNSJfnae1xM

Vaarwel Krezip. Het gaat jullie goed!
Nog een keer om het af te leren – videoregistratie van Krezips recente optreden bij Giel Beelen:

Lees ook:

Categorieën
Boeken

Schrijfblog: Schrijven op muziek

Dinsdagavond interviewde muziekkenner Leo Blokhuis thrillerschrijver Esther Verhoef tijdens de Avond van het Spannende boek. Ze hadden het over de invloed van muziek op Verhoefs schrijfwerk.Het interview vond plaats in de zaal The Max van de Melkweg, waar ter gelegenheid van het spannende boek een nieuwe editie van The Power of Plots plaatsvond.
Esther Verhoef, auteur van vele thrillerboeken, schreef Erken mij, het geschenkboek voor Juni – de Maand van het Spannende Boek. Eerder pende ze titels als Alles te verliezen, Close-up en Rendez-vous. Ook schrijft ze samen met haar man thrillers onder de naam Escober. Voordat ze als thrillerschrijver begon, schreef ze handleidingen zoals hoe je het beste katten kunt fokken. Het gesprek ging over de liedjes die Verhoef gebruikt bij het schrijven.

Verhoef met haar man Berry. (foto: Gerlinde de Geus/Bron: Power of Plots)

Nu lees ik zelf weinig thrillers. Laatst kwam ik voor het eerst sinds jaren weer met dit genre in aanraking en was ik blij verrast van het boek dat ik las. Ik ben niet erg bekend met het werk van Verhoef. Het is echter altijd interessant om schrijvers over hun vak te horen praten. Zeker als de schrijver in kwestie intensief gebruikt maakt van een soundtrack bij haar boek. Boeken met geluidsband
Verhoef selecteert bijvoorbeeld op voorhand bepaalde tracks die haar zullen helpen een personage uit te diepen. Als ze een nummer heeft gekozen die goed bij de sfeer van een scène past, gaat dit nummer telkens op repeat als ze met die betreffende scène bezig is. Verhoef is een schrijver die vaak teruggaat naar een tekst en deze herschrijft totdat ze er helemaal tevreden over is. Het nummer draaien die bij die scène hoort helpt haar om weer in de sfeer van het betreffende segment te komen.Welke muziek gebruikt ze dan zoal? Dat is heel uiteenlopend. Van Rammstein tot Frank Sinatra. Op haar website heeft ze playlists bij haar boeken staan. ‘Om mensen een idee te geven, maar je hoeft er niets mee te doen als je het niets vindt,’ vertelde ze dinsdagavond aan Blokhuis.(Blokhuis toonde zich een geïnteresseerd interviewer die heel handig de zaal bij het gesprek wist te betrekken door wat vragen aan het publiek te richten. Slim, want het geroezemoes vanuit de bar was oorverdovend en erg storend. Maar dat even terzijde.)Ook interessant vond ik het feit dat Verhoef zich helemaal ingraaft als ze met een boek bezig is. Tijdens het schrijven wil ze zich alleen op het boek concentreren en er zo min mogelijk buiten doen. Ook bezoekt ze locaties die in haar boek voorkomen. Zo heeft ze eens een middag in een hotelkamer in Parijs doorgebracht, luisterend naar de omgeving, de ruimte in zich opnemend. Die informatie kan ze dan maanden later oproepen en gebruiken om een zo nauwkeurig mogelijke sfeerbeschrijving te formuleren.Muziek gebruiken als inspiratiebron is erg herkenbaar. Vaak kom ik door het luisteren van muziek op verhaalideeën. En bij het monteren van een video kan een zorgvuldig gekozen nummer ook uitkomst bieden om snel een sfeer neer te zetten.Intuïtief
Wat ik ook nog bijzonder vond aan Verhoefs manier van schrijven, is het feit dat ze heel intuïtief te werk gaat. Ze schrijft bijvoorbeeld soms het laatste hoofdstuk eerst om daarna uit te vogelen hoe het verhaal precies in elkaar zit. Anders dan bijvoorbeeld schrijfster Natasja van Loon, waarvan ik weet dat ze de plot van tevoren helemaal schematisch uitwerkt voordat ze gaat schrijven. Van Loon gebruikt overigens ook muziek bij het schrijven van haar boeken. (Zie onder andere dit video-interview dat ik vorig jaar van haar maakte.) Ook Ronald Giphart, die tegenwoordig een videodagboek bijhoudt van zijn schrijfproces, plot eerst voordat hij aan de slag gaat. Over zijn muziekkeuze heeft hij het nog niet gehad.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Booker T. & The MG’s in de Melkweg: Funky krasse knarren

Donderdagavond 19 maart speelde Booker T. & The MG’s in de Melkweg te Amsterdam. De krasse knarren van de funk speelden het dak eraf. Booker T. & the MG’s is een instrumentale soulband, vooral populair in de zestiger en zeventiger jaren. Booker T. Jones, Steve Cropper , Lewie Steinberg en wijlen Al Jackson Jr. waren van oorsprong sessiemuzikanten voor het Stax platenlabel. Ze zijn te horen op meer dan 500 platen, waaronder albums van Otis Redding en Sam & Dave. In 1965 verliet Steinberg de band en kwam Donald ‘Duck’ Dunn erbij. Dunn en Cropper speelden later ook met The Blues Brothers samen, maar dat even terzijde. In de huidige opstelling speelt drummer Steve Potts mee. Hij is de neef van Al Jackson die in 1975 vermoord werd.
De bekendste hit van Booker T & The MG’s is het nummer ‘Melting Pot’, wat ze gisteravond natuurlijk trouw speelden. Een optreden dat met luid gejuich ontvangen werd in de zaal The Max.
Ik was een van de gefortuneerden die het uitverkochte concert kon bijwonen. Leuk aan Booker T. & The M.G.’s is dat ze een heel divers publiek aantrekken: jong en oud stonden mee te swingen op de overbekende deuntjes die de band speelde. En ze hadden er zelf zichtbaar ook zin in. Krasse knarren die nog steeds strakke funk en soul in je lijf weten te pompen. Het applaus na het concert duurde dan ook ruim tien minuten. Nederlanders willen immers altijd meer, hoe goed of slecht de show ook was.

Maar
Booker T. en zijn MG’s
kwamen
niet
meer
het
podium
op.

Het was al een prima show geweest, waarom nog een toegift geven?Online vond ik een registratie van de hit ‘Green Unions’, gespeeld tijdens dit concert:

Hoe ik Booker T. ontdekte…
Ik hou erg van de muziek van Booker T. & The MG’s. Mijn liefde voor het hammondorgel is met deze band begonnen daar Booker T. Jones himself erop speelt. Stop alle synthesizers maar in je hol, als je soul uit een stel toetsen moet duwen, dan moet je op een hammondorgel spelen. Punt.

Vroeger had mijn vader een cassettetape waar ze op stonden. Of eigenlijk, een tape waarop in mijn ogen een groovy band op stond zonder dat ik wist wie het waren. (Dankzij de film Austin Powers, was het woord ‘groovy’ toen weer in de mode – weet je nog?) Ook The Shadows stonden op dat tapeje dat ergens in de jaren zeventig opgenomen moet zijn. Omdat ik dat bandje zo goed vond heb ik het ooit van hem gekregen. Toen ik op de kunstacademie zat draaide ik het wel eens. Ik word namelijk erg vrolijk van de instrumentale liedjes van Booker T. – een paar tracks van deze band en je hebt geen prozac meer nodig. Eén nummer trok mij in het bijzonder aan. Ik kreeg dankzij het nummer allerlei verhaalideeën (ik raak wel vaker geïnspireerd door muziek) en een ervan werkte ik uit tot een korte film – een detectiveverhaal dat De Schilder heette.Ik wilde het betreffende nummer graag in de film verwerken, maar had geen idee van wie het was. Ik had echter een cd-versie van het liedje nodig, want de tape klonk niet goed genoeg meer. Een maandenlange speurtocht volgde. Mijn vader wist niet meer welk tapeje ik bedoelde. Samen met mijn toenmalige buurman zocht ik zijn uitgebreide muziekcollectie, maar dat mocht niet baten. Als er toen YouTube had bestaan, was het een koud kunstje geweest om de band te achterhalen. Uiteindelijk bleek de oplossing dichterbij dan verwacht. Nog eens goed naar het cassettedoosje kijkend, bleek dat er tussen een stel doorgekraste namen in vage letters ‘The Shadows & Booker T.’ stond geschreven. Ik besloot dit spoor te volgen en liet in de platenzaak een verzamelalbum van Booker T. voor me draaien. En verdomd, het nummer, dat ‘Melting Pot‘ bleek te zijn, stond erop. Mysterie opgelost. Daar moest ik gisteravond even aandenken toen de vier muzikanten met zichtbaar veel plezier hun set deden.

Categorieën
Daily Webhead Video

Video: Het ultieme Weerwoord

Afgelopen zondag liepen enkele kopstukken van literair Nederland en Vlaanderen zomaar in het wild rond in de Melkweg te Amsterdam. Nou ja, niet zomaar – ze traden op tijdens Het Ultieme Weerwoord. Dit programma vol poëzie, polemiek en literatuur, was de afsluiter van het Weerwoord festival dat zich vanaf woensdag rondom het Leidseplein afspeelde. Speciale gasten waren oudgedienden Cees Nooteboom en Remco Campert.Ik was erbij en wisselde enkele roerige woorden met onder meer Ilja Leonard Pfeijffer, Joost Zwagerman, Ellen ten Damme en Kluun.

 

Deze video maakte ik in opdracht van Stichting Weerwoord en staat ook op EeuwigWeekend.nl.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Schrijfblog: Weerwoordfestival gaat van start

De komende dagen ben ik op en rond het Leidseplein te Amsterdam te vinden. Nee, ik ben niet een straatact begonnen in de hoop mijn freelance inkomen aan te vullen: het is weer tijd voor het Weerwoordfestival. Weerwoord, wat is dat? Vraagt de nieuwsgierige lezer zich misschien af. Tijdens dit festival worden de poëzie, de literatuur en het vrije woord gevierd. Op uitnodiging van het Weerwoordfestival schrijven en brengen dichters en denkers, auteurs en filosofen hun schurend en polemisch weerwoord aan de wereld. Het festival speelt zich traditioneel af rondom het Leidseplein, met evenementen in onder meer De Balie, Paradiso en de Melkweg. Volgens de organisatie van Weerwoord weerspiegelt het programma: ‘het rumoer van het Leidseplein, de verscheidenheid van de theaters en het debat in stad en land. Vijf dagen lang biedt het festival lezingen, interviews, debatten, concerten, films en theatervoorstellingen.’Vanavond begint het feest met Het gedichtenbal in Paradiso. Ik kijk in het bijzonder uit naar Het Ultieme Weerwoord? aanstaande zondag in De Melkweg. Ilja Leonard Pfeiffer, Joost Zwagerman en Remco Campert & Cees Nooteboom zullen daar optreden. En als laatste maar zeker niet als minste act, zal Ellen ten Damme liedjes zingen met teksten van Ilja Pfeiffer. Campert de wildplakkerd
Als teaser werd eerder deze maand onderstaande video op het internet gezet. Remco Campert die wild aan het plakken is. Wat een kwajongen is hij toch.

Categorieën
Mike's notities

President’s Night in de Melkweg

Barack Abama is de nieuwe president van Amerika. Tijdens President’s Night in de Melkweg gisteravond wachtte iedereen nog met spanning op de uitslag, al gingen de bezoekers er wel zo’n beetje vanuit dat Obama het zou worden. Er waren dan ook verdomd weinig McCain-aanhangers aanwezig. Op een enkele VVD’er na. Nou ja, alleen Hans van Baalen eigenlijk. ‘Het lijkt wel pakjesavond,’ riep Felix Rottenberg.
Het was een gezellige boel daar in de Melkweg. President’s Night bood een overvol programma. Hoogtepunten waren de imitaties van Humberto Tan als Obama en Aad van den Heuvel als McCain. Ze hielden een speech voor het volk. Hun teksten waren geschreven door Pieter Hilhorst van de Volkskrant. Net zoals bij echte politici werd hen dus woorden in de mond gelegd.

Zo zijn gelaat beziend, zou Van den Heuvel het ook heel goed doen als Muppet volgens mij.

Van den Heuvel zette op verdienstelijke wijze McCain neer. Zijn speech ging net als bij de echte McCain vooral over zijn ervaring en oorlogsverleden. Hij benadrukte het gebrek aan ervaring van Obama. ‘Mijn reflex is om te vechten en nooit op te geven,’ zei de strijdlustige Van den Heuvel/McCain. Humberto Tan liep via de zaal naar het podium. Hij liep langs het publiek, als een ware man van het volk. Hij speelde zijn rol met zichtbaar plezier. Niet zo gek, met alle Obama-aanhangers in de zaal speelde hij een thuiswedstrijd. Net als de speeches van Obama sprak Tan vooral in abstracte woorden over hoop en vertrouwen en dat het Amerikaanse volk zelf verandering kan brengen.
Pauw & Witteman
Later op de avond voerden Tan en Van den Heuvel hun act nog eens in verkorte versie op, tijdens een ander hoogtepunt van de avond, namelijk de uitzending van Pauw & Witteman vanuit de grote zaal The Max. Gasten waren onder andere Jack de Vries (staatssecretaris van Defensie en volgens Jeroen Pauw de man die ervoor gezorgd heeft dat Balkenende herkozen werd – je wordt bedankt Jack); Kay van der Linde en Charles Groenhuijsen. Jack de Vries had een beetje moeite met Engelse namen en sprak Obama steevast als ‘Obema’ uit. Achterin de zaal werd hij dan ook geregeld corrigerend toegesproken door een vrouw die zich ergerde aan de slappe tongval van de Vries.

Pauw & Witteman vlak voor de uitzending.


Enige strijd was er ook tussen Maarten van Rossem, de beroepsbrompot waar we zo van houden, en Jan van den Bosch (eo-hoofd en presentator van Hour of Power). Van Rossem had duidelijk de lachers op zijn hand en wist met rake opmerkingen iedere uitspraak van Van den Bosch te verstoren. Er waren volgens mij ook weinig Godvrezende lui in de zaal, want iedere keer als Van den Bosch zijn mond opendeed, nam het geroezemoes in het publiek toe.
Rottenberg en Pechtold
Er werd natuurlijk heel wat gebatteerd en gediscussieerd. Niet alleen tijdens verschillende panelgesprekken, maar vooral ook door de aanwezige belangstellenden. Misschien waren we allemaal zo betrokken bij deze verkiezingen omdat we er toch geen invloed op konden uitoefenen. Want, het lot van de wereld lag die avond toch in Amerikaanse handen. Ik ben blij dat het Obama is geworden, al heeft hij een hoop rotzooi op de ruimen.Volgens Felix Rottenberg was er een sfeer vol verwachting in het land ‘Toen ik net op de fiets door Amsterdam reed, leek het wel pakjesavond,’ zei hij tijdens zijn gesprek met Alexander Pechtold.
Pechtold dacht dat Obama wel mensen teleur zou gaan stellen, omdat er simpelweg te veel te doen was voor een ambtstermijn van vier jaar. Overigens ging hun ontspannen gesprek ook over de Nederlandse politiek en Europa. Pechtold wist nog een paar gemakkelijke grappen ten koste van Balkenende te maken. Hij haalde nogmaals de ontmoeting tussen de minister-president en Bush aan. (Als standupper zou Pechtold het niet slecht doen.) De partijvoorzitter van D66 was dus ook een beetje campagne aan het voeren in de Melkweg. Mocht hij ooit op bezoek gaan bij Obama, dan wilde hij graag het energievraagstuk bespreken en horen hoe Amerika met het Kyoto-protocol zal omgaan.

3FM was er ook. Eric Corton lijkt hier wel wat moe van alle aandacht.

Dieptepunt van de avond was voor mij een optreden van rapper Jawat! Ik hoop dat de trend om politieke bijeenkomsten op te luisteren met een rapact snel voorbijgaat. Er wordt op dat soort bijeenkomsten immers al genoeg geluld. Des ondanks heb ik me nog nooit zo goed vermaakt tijdens een verkiezingsavond.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Amerikaanse verkiezingen: Dat belooft een spannende nacht te worden

Vandaag zullen we het weten: wie de nieuwe Amerikaanse president wordt. Maar wat kan het schelen?Nou ja, mij best veel – ik vermoed dat de Nederlandse media deze gebeurtenis beter gecoverd hebben dan de Nederlandse verkiezingen. Het jaar dat ik in Amerika woonde ligt al weer twaalf jaar achter me, toch voel ik nog steeds een duidelijke band met dat land. Ik consumeer veel Amerikaans cultuurgoed: films, strips en muziek. En het recent gevierde Halloween mag dan niet zijn oorsprong in de States hebben, de verwaterde versie die we hier hanteren heeft toch het meest weg van hoe Allerheilgen daar gevierd wordt.

Nu zie ik McCain niet als Batman, (eerder als een demente Darth Vader) toch vond ik dit wel een heel grappig plaatje.
Bron: http://blog.columbusalive.com/Sensory/.

Obama?
Volgens de peilingen is de kans groot dat Barack Obama de eerste zwarte president van Amerika wordt. Toch lijkt me dat onwaarschijnlijk. Toen ik in Californië vertoefde, lieten toch veel zwarte collega’s en kennissen weten dat zij zich vaak gediscrimineerd voelden. Volgens hen werden zij en immigranten nog steeds als tweederangsburgers behandeld.
Ik weet niet of Amerika nu toe is aan een zwarte president, want ik vermoed dat er sindsdien niet veel is veranderd. Ik vrees dat het merendeel van de Amerikanen liever een blanke man in het Witte Huis ziet. Ook al is die man dan af en toe de weg kwijt, wat McCain al geregeld leek tijdens optredens in de media. Wat dat betreft doet hij me veel denken aan Ronald Reagan, ook al werd die pas echt dement nadat hij zijn ambtstermijn had uitgezeten. En Sarah Palin… oh, man… We mogen toch hopen dat zij nooit de belangrijkste vrouw van de wereld wordt. Ze mag het misschien goed doen als typetje in Saturday Night Live, maar verder heb ik weinig vertrouwen in deze dame. Verkiezingsfraude
Volgens diverse berichten, waaronder in de Pers afgelopen week, wordt er al openlijk gefraudeerd in de States. Niet verbazend, want jaren geleden wist Bush ook op gemene wijze te winnen van Al Gore. Een inconvient truth waar schijnbaar nog steeds makkelijk overheen gestapt wordt. Democratie in the land of the free is ver te zoeken. Maar wie het ook wordt: McCain of Obama – ik geloof niet dat iemand die vele miljoenen kwijt is aan campagnevoeren, volledig schone handen kan hebben. Wie flink betaalt aan de toekomstige president zal toch ook wel zijn zegje willen doen. Volgens de berichten heeft Obama de kas vooral gevuld met particuliere giften terwijl McCain vooral geleurd heeft bij grote coörperaties.
Laten we hopen dat Obama de verkiezingen wint. Al vrees ik dat de kans dat er een aanslag op zijn leven wordt gepleegd niet onwaarschijnlijk. Maar dat is allemaal koffiedik kijken. Eerst maar eens de uitslag afwachten.
President’s Night in de Melkweg
Om het nagelbijten de komende nacht wat te verzachten, zit ik de gehele tijd in de Melkweg in Amsterdam alwaar President’s Night grootschalig wordt aangepakt.

Een kleine greep uit het programma: speeches van John McCain en Barack Obama door Aad van den Heuvel en Humberto Tan naar tekst van Pieter Hilhorst. Leon Verdonschot interviewt historicus James Kennedy en honkbalbondscoach Robert Eenhoorn. Staatssecretaris Jack de Vries en Kay van de Linde analyseren de beste campagnespots aller tijden. Hoogleraren Maarten van Rossem en Ruth Oldenziel geven college. Er zijn debatten over de economische situatie, over duurzaamheid en over de rol van minorities in de politiek met o.a. Rick van der Ploeg, Karien van Gennip en Wouter Bos. Ook zijn Pauw & Witteman aanwezig om hun uitzending vanuit de Melkweg te verzorgen.

Wie het ook wordt – het belooft een enerverende avond te worden.Lees ook het verslag van President’s Night in de Melkweg.

Categorieën
Mike's notities

Concert: Aimee Mann in de Melkweg

Maandagavond 20 oktober was ik samen met L.D. naar het concert van Aimee Mann in de Melkweg. Wie dat is? Luister de soundtrack van Magnolia maar eens.
Aimee Mann was de inspiratiebron voor regisseur Paul Thomas Anderson en hij schreef het script van de film met haar muziek op de achtergrond. Met die soundtrack heb ik al menig troostende uurtjes beleefd. Nu zou ik mezelf niet direct een fan van Mann noemen, maar toen L.D. vroeg of ik mee wilde gaan naar het concert, aarzelde ik niet. Ik was nieuwsgierig naar Aimee Mann live. Autogordels, altijd
Blij dat ik ben gegaan: het was een van de relaxte concerten die ik ooit heb bijgewoond. Mann had het duidelijk naar haar zin en maakte tussen de liedjes door grapjes met het publiek. Zo vertelde ze met een brede grijns dat het nummer ‘Wise Up’ is gebruikt in een Portugese tv-spot om mensen erop te wijzen toch vooral de autogordel om te doen. Ze sloot het nummer dan ook af met de boodschap dat we toch vooral onze autogordels niet moesten vergeten te dragen. Toen halverwege de show de technische staf van de melkweg een microfoon bij het drumstel moest repareren, stond Mann geduldig te wachten samen met het publiek. “No pressure at all….” riep iemand uit het publiek.Toegiften
Mann werd bijgestaan door een driekoppige band die zichtbaar lol in het spelen hadden. De organist leek op het knappe broertje van Herman Brusselmans, terwijl de basgitarist wel wat van een jonge Kees van Kooten weghad. Aan het einde van de show kwamen Mann en haar band nog terug voor een paar warme toegiften, waaronder het verzoeknummer ‘One’ in een relaxte jazzy versie. The Submarines
In het voorprogramma stond de Amerikaanse band The Submarines. Ik had nog nooit iets van deze band gehoord, maar zijn dromerige flowerpowerachtige nummers lagen erg goed in het gehoor. Dus meteen maar een cd’tje gekocht.Nagenieten op YouTube
Vroeger moest je het doen met je herinnering van een concert en de eventueel gekochte cd. Tegenwoordig kun je een dagje later het merendeel van de avond terugvinden op YouTube. Er werd tijdens het concert dan ook ijverig met mobieltjes en andere apparatuur opgenomen. De YouTube-video’s bekijkend besef ik me des te meer wat een meerwaarde het aanwezig zijn in de zaal heeft. Bij een fijn live-optreden zoals gisteravond voel je de warme klanken van Aimees stem in je lijf resoneren. Dat gevoel mis je toch achter de monitor. Aan de andere kant is het wel leuk om nog even digitaal te kunnen nagenieten.Hieronder enkele van de YouTube-video’s:
Save Me:

Red Vines:

31 Today: