Tag: Doctor Strange
Zaterdag 27 juli
Wat doet een geek als Nederland geteisterd wordt door een hittegolf? Dan hoopt ie stiekem dat hij ’s ochtends wakker wordt met dezelfde krachten als mutant Storm van de X-Men, zodat hij naar eigen wens het weer kan manipuleren. Maar helaas werd ik de afgelopen ochtenden gewoon badend in het zweet wakker zonder superkracht. Hoe kwam ik de oververhitte dagen door?
Nou, met grote moeite. Zomer is mijn minst favoriete seizoen want ik kan heel slecht tegen warmte en zon. Boven de 25 graden wordt denken voor mij moeilijk, laat staan dat ik dan nog begrijpbare teksten kan tikken.. Brrejrejkaljalalkkle. Sorry, was even in slaap gesukkeld boven het toetsenbord.
Ik ga op hete dagen zo min mogelijk naar buiten en probeer het huis koeler te houden dan de buitentemperatuur. Mij zie je dus niet in het park liggen zonnen. Moet er niet aan denken. Ik blijf binnen en drink sloten water terwijl ik op de bank mijn leesachterstand inhaal. Met dit warme weer kun je natuurlijk geen papieren strips lezen, want die zweetvingers zie je al snel permanent terug op glad papier. Digitaal lezen gaat gelukkig wel: de glasplaat van een tablet kun je makkelijk schoonvegen.
Gelukkig had ik een aardige voorraad oude Avengers comics digitaal die ik altijd al eens wilde lezen. Een paar maanden terug las ik namelijk Spider-Woman #50, waar de eerste reeks mee werd afgesloten. Spoiler: aan het einde van het verhaal sterft Jessica Drew aka Spider-Woman! Hoe dat precies zit is best ingewikkeld om uit te leggen, maar ik zal een poging wagen.
Spider-Woman heeft in astrale vorm haar aartsvijand Morgan Le Fay verslagen, maar deze nasty heks zorgt ervoor dat ze sterft omdat Jessica’s astrale vorm niet meer kan terugkeren in haar lichaam. Ze verdwijnt met een vriend naar het hiernamaals en vraagt deze vriend, die ook kan toveren, om ervoor te zorgen dat niemand weet dat ze ooit heeft bestaan. Echt een domper om zo de serie te eindigen.
Dat vonden de lezers van Marvel toen ook dus hebben ze snel in de reeks Avengers een verhaal gepubliceerd waarin het lichaam van Spider-Woman wordt gevonden. Alleen haar astrale vorm, haar geest, ontbreekt in het lichaam. Haar geest kan echter niet meer in het lichaam terugkeren omdat een toverspreuk van Morgan Le Fay dat tegenhoudt. Le Fay, die zelf ook alleen nog maar in astrale vorm bestaat, wil het lichaam van Jessica permanent overnemen.
Daarom proberen de Avengers met Doctor Strange Jessica te redden. De Avengers verslaan Le Fay in de astrale dimensie, terwijl Strange er uiteindelijk voor zorgt dat Jessica weer in haar lijf terechtkomt en ontwaakt voordat ze voorgoed sterft. Prachtig! Nou ja, ze is haar Spider-Woman krachten kwijt, maar in ieder geval leeft ze weer. Voor de nieuwsgierigen: dit speelt zich allemaal af in Avengers #240 en 241 geschreven door Roger Stern en getekend door Al Milgrom.
(Voor dit soort Marvel Comics uit de jaren tachtig kun je me overigens altijd wakker maken. Maar niet als bloedheet is natuurlijk, want dan geef ik de voorkeur aan een slaappil die me een paar dagen in coma houdt totdat het slechte weer achter ons ligt. Helaas… die pillen zijn er niet. En als ze wel bestaan, heb ik geen idee hoe ik eraan kan komen. Ik hou me daarom ‘warm’ aanbevolen voor tips!)
The Avengers is trouwens een erg leuke reeks. Denk eens in: een groot herenhuis in New York waar allemaal superhelden bij elkaar wonen en ze hebben een butler die hun maaltijden verzorgt, de post voor ze openmaakt en de kat te eten geeft. Ik kan erg genieten van stripplaatjes waarin het team volledig in uniform en vaak met de maskers nog op in een woonkamer aan de thee zit.
Zoals we gewend zijn van Marvel, bevatten de verhalen veel persoonlijke ontwikkelingen. Vandaag las ik dat Hawkeye zijn kersverse vrouw Mockingbird aan zijn teamgenoten voorstelt. Enkele scènes ervoor zagen Henry Pym en zijn ex Janet van Dyne elkaar weer. De scheiding ligt nog steeds gevoelig bij die twee, maar ze worden langzaamaan weer vrienden, gelukkig.
Ook kunnen de Avengers lekker knullig zijn: als er weer eens vergaderd wordt over de samenstelling van het team bijvoorbeeld. Sowieso is een van de superkrachten van de Avengers vergaderen, want ze zitten vaak met elkaar rond de tafel. Het leiderschap wisselt ook nog wel eens, net als de samenstelling van het team.
Soms liggen de superhelden overhoop met de Amerikaanse overheid, als ze extra regels krijgen opgelegd bijvoorbeeld. Zo herinner ik me een scène waarin Captain America The Falcon smeekt bij het team te blijven omdat ze aan een opgelegd quotum voor representatie van minderheden moeten voldoen. Zo zie je maar: iedereen voert wel eens strijd met ambtenaren. Het leven van de superheld is soms net zo alledaags saai als dat van jou en mij.
De Amerikaanse stripmaker Steve Ditko creëerde samen met Stan Lee de superhelden Spider-Man (1962) en Doctor Strange. Recent overleed Ditko, een belangrijke tekenaar voor de Amerikaanse stripwereld. Hij werd 90 jaar.
Spider-Man is mijn favoriete fictiefiguur en Steve Ditko daarom een belangrijke stripmaker voor mij. Deze vlog gaat over het Spider-Man-werk van Steve Ditko en waarom hij na drie jaar stopte met het tekenen van deze held.
Een ode aan Steve Ditko dus. Het is altijd naar en droevig als een van je helden overlijdt. Ook al zijn ze dan 90 geworden.
Een paar jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met Doctor Strange, dankzij een dikke stapel comics tijdens een uitverkoop. Sindsdien lees ik de comics over deze bijzondere Marvel-held graag.
Toentertijd maakte ik nog wel eens vlogs waarin ik rechtstreeks in de camera praatte. Deze aflevering heb ik echter nooit op YouTube gezet, maar wel op Vimeo. Het leek me wel aardig om deze nu op mijn YouTube-kanaal te delen, als een soort vlogflashback.
Ook heb ik vandaag een sollicitatiebrief de deur uitgedaan. Om op te vallen tussen de 500 andere sollicitanten besloot ik in mijn mail een linkje te plaatsen naar deze video. Op die manier krijgt de werkgever een indruk van hoe ik ben. Hopelijk bevalt dat beeld en word ik uitgenodigd.
Moet ik weer vaker dit soort video’s maken, of is de vorm die ik de laatste tijd hanteer leuker?
Categorieën
Blogtwijfels
Onderweg naar Egmond aan Zee maakte ik deze foto in de trein:
Proberen een scherpe foto te maken met je iPhone in een snel rijdende trein is net zo lastig als soep eten met een vork, dus ook deze is aardig out of focus. Toch, er is schoonheid in beperking.
Als iedere boom een kans in het leven is, razen ze voorbij als je te snel wilt.
Linda en ik werden in Egmond aan Zee verwacht om in een Italiaans restaurant de vijftigste verjaardag van haar broer te vieren. Als ik een life-vlogger was geweest, had ik beelden ervan in mijn nieuwste aflevering opgenomen. Maar zo’n vlogger ben ik niet. Als ik video’s maak, kom ik zelden in beeld. Meestal hou ik de camera vast terwijl ik vragen stel, terwijl iemand anders in beeld is en antwoord geeft.
Ik heb overigens wel een paar vlogs gemaakt waarin ik direct in de camera spreek, zoals deze:
Misschien is het een vorm die ik vaker ga proberen. Toch vind ik het heel belangrijk dat de vorm van een video bepaald wordt door de inhoud. Ik wil dus de vorm kiezen die het beste het verhaal vertelt dat ik wil overbrengen.
Over life-vloggen gesproken: ik schrijf nu wel al weer een tijdje dagboekachtige blogposts. Dat is een vorm die beter bij me past. Ook hoef je dan niemand te filmen die zich daardoor geremd voelt. Je kunt gewoon vertellen over de gebeurtenissen. Ze eventueel mooier opschrijven dan ze waren. Of er geheel iets anders van maken.
Toen we van het etentje richting huis reden – mensen waren zo aardig om ons een lift met de auto te geven – langs plaatsen als Bakkum, vroeg ik me af of mensen überhaupt nog zitten te wachten op autobiografische blogposts. Misschien is dat verleden tijd.
Ik vind het leuk om ze te schrijven en dit blog te gebruiken als een soort van dagboek. Dat kunnen ook simpele posts zijn over wat ik aan het lezen ben, trouwens.
En wat te denken van stripnieuws? Zal ik weer persberichten doorplaatsen om jullie op de hoogte te houden? Of is een site als stripjournaal.com afdoende? Nu heb ik altijd al alleen het nieuws wat mij boeide vermeld of doorgeplaatst, maar tegenwoordig zijn er zoveel blogs die publiceren over strips. Dat dit soort nieuws vermelden me daarom overbodig lijkt.
Enquête
Maar als ik me daarin vergis, hoor ik het graag. Dus gooi ik het even in de groep:
– Wat vind jij het leukste aan dit blog?
– Waar kom je graag voor terug?
– Wat kun je missen?
Categorieën
De Verdedigers
Op dit moment lees ik De Verdedigers. Van deze Nederlandse versie van Marvels Defenders heb ik slechts een paar comics in de kast staan, maar toch vermaak ik me er mee.
De Verdedigers zijn een vreemd superheldenteam dat ook nog eens vaak van samenstelling verandert. De superhelden in het team zijn vaak outsiders die alleen werken, zoals Doctor Strange en de Hulk. Maar dat is juist een van de zaken die de serie interessant maakt.
Verder kent de serie een nogal slordige publicatiegeschiedenis. Vaak wisselde het creatieve team. Eigenlijk net zo vaak als de samenstelling van de Verdedigers zelf. Daarmee ging de serie ook thematisch alle kanten op.
Die paar comics die ik heb gelezen zijn niet genoeg om een goed beeld te vormen, maar smaken zeker naar meer. Op Instagram reageerden ook aardig wat mensen met een soort blije herkenning op de foto’s die ik van deze strip plaatste. Kennelijk lazen veel mensen in mijn sociale bubbel De Verdedigers vroeger.
Mijn koopstop is voorbij zodra ik de 30% ongelezen strips en boeken in mijn collectie tot mij heb genomen. Dat duurt echt nog wel een tijd, maar daarna wil ik wel wat Essentials van the Defenders lezen. Eerst maar weer wat ruimte in mijn boekenkast hiervoor creëren.
Van alle covers uit het stapeltje vind ik deze van Bill Sienkiewicz het mooiste:
Categorieën
The Doors of My Mind
Vrijdagavond was ik in de Vrije Werkplek om de opening van The Doors of My Mind bij te wonen.
The Doors of My Mind is de tweede solo expositie van Jeroen Huijbregts. Huijbregts (1975) is een grafisch ontwerper, illustrator en een vriend van me. Hij maakt heel toffe mash-ups van popcultuuriconen. Eerder schreef ik al eens over zijn werk.
Zijn werk bestaat uit het ‘lenen’ van iconische personages en Jeroen interpreteert ze in nieuwe, onverwachte samenstellingen. Dit resulteert in unieke concepten en mash-ups, die vaak worden geschetst in een digitale omgeving en die later uitgewerkt worden op papier of doek door middel van pennen, stiften en verf.
Een paar jaar geleden besloot Jeroen zijn vaste baan op te zeggen om zijn eigen pad te gaan volgen. Slim, want hij heeft inmiddels al wat internationale bekendheid opgedaan en in Austin, Texas geëxposeerd. Begin volgend jaar hangt zijn werk ook in Tokio.
Nu lijkt het wellicht alsof de kunstwerken geprint zijn, maar niets is minder waar. Hoewel Jeroen de mash-ups samenstelt met photoshop, zijn ze allemaal handgemaakt. Dat zie je op deze foto een beetje terug.
Check meer van zijn kunst op instagram en zijn shop.
Ik vond het leuk om het werk van Jeroen weer even van dichtbij te zien en om hem en de mannen van Moker ontwerp weer te spreken. Als het goed is gaan we volgende week samen naar Doctor Strange. Dat wordt voor mij dan de tweede keer, maar het is altijd leuk om met mede geeks naar zo’n film te gaan. Even lekker met elkaar nerden. Ben benieuwd of Jeroen daarna met een Doctor Strange mash-up komt en hoe die er dan uit zal zien.
Hij heeft namelijk ook werk met superhelden gemaakt, zoals deze Iron Man Duck:
De Vrije Werkplek. Leidsestraat
Categorieën
Filmrecensie: Doctor Strange
Doctor Strange krijgt zijn eerste serieuze bioscoopbehandeling en het resultaat valt niet tegen.
Doctor Strange vertelt het verhaal hoe Stephen Strange de sorcerer supreme van onze realiteit wordt. Strange is een briljante neurochirurg die zijn reputatie en ego belangrijker vindt dan zijn patiënten. Totdat de zenuwen in zijn handen bij een ernstig auto-ongeluk onherstelbaar beschadigd raken en hij zijn beroep niet meer kan uitoefenen.
Ten einde raad reist hij af naar een mysterieuze enclave van Kamar-Taj. Daar krijgt Strange les van onder andere the Ancient One in magie en ontdekt hij de geheimen van een verborgen wereld vol mystiek en verschillende dimensies. Uiteraard zijn er duistere krachten die vastbesloten zijn onze realiteit te vernietigen. Het is aan Strange, nu gewapend met nieuw verworven magische krachten, om samen met zijn collega-magiërs de wereld te verdedigen tegen deze duistere krachten.
Benedict Cumberbatch zit het kostuum van Doctor Strange als gegoten. In het begin van de film zet hij perfect de arrogante neurochirurg neer. Een optreden waarin we een vleugje Sherlock herkennen. Ook komt hij geregeld grappig uit de hoek met rake oneliners zonder dat dit het drama schaadt, maar juist wat verlichting geeft.
Schone handen
De ontwikkeling die het personage doormaakt wordt slim geïllustreerd door terugkerende scènes. Artsen wassen altijd hun handen grondig voordat ze een operatie beginnen. De film bevat meerdere keren zo’n scène en iedere keer representeert de handeling het stadium waarin Strange zich in zijn ontwikkeling bevindt. De tweede keer zien we hoe zijn handen beschadigd zijn door het ongeluk en blijven trillen. Het zijn de handen van een gebroken man die zich geen raad weet met zijn nieuwe situatie. Aan het einde van de film wast Strange zijn handen nogmaals. Ze zijn nog steeds beschadigd en vol littekens, maar nu heeft hij zijn nieuwe rol in het leven gevonden en is hij bovendien empatischer geworden. Niet alleen heeft hij geleerd magie te beheersen, ook is hij een beter en begripvoller mens geworden.
De scenaristen hebben over het personage Strange dus goed nagedacht. Het is niet alleen het feit dat hij een fotografisch geheugen heeft wat maakt dat Strange heel snel de mystieke kunsten leert te beheersen, het is ook zijn koppigheid en volharding die uiteindelijk maken dat hij de machtigste magiër op aarde zal worden.
Diversiteit
Voor de strippuristen is het wellicht balen dat the Ancient One niet vertolkt wordt door een oudere Aziatische man maar door Tilda Swinton. Doctor Strange werd in 1963 bedacht door Stan Lee en Steve Ditko en het stripverhaal zit daarom vol met clichés over het mystieke Oosten waar we nu onze neus voor ophalen. De casting van een vrouw in deze rol doet het cliché dus wat teniet. Bovendien doet Swinton het echt fantastisch en weet ze, ondanks beperkte screentijd, een boeiend personage neer te zetten.
Ook Baron Mordo is van ras veranderd: de leerling van the Ancient One is in de strips blank en Roemeens en wordt nu vertolkt door de zwarte acteur Chewitel Ejiofor. We leven in het tijdperk waarin diversiteit hoog op de politieke agenda staat en dat is dus iets waar ze bij Marvel Studio’s en Disney rekening mee houden. Persoonlijk heb ik het niet zo op dit politiek correcte gedoe en geloof ik meer in sterke en ronde nieuwe personages bedenken om de diversiteit te bevorderen, maar in Hollywood hercasten ze liever bestaande personages.
Wong (Benedict Wong), die in de strips de bediende is van Strange, is ook enigszins aangepast in het scenario.
Dit zijn natuurlijk allemaal aanpassingen waar de gemiddelde bioscoopbezoeker geen weet van heeft en alleen een beperkte groep striplezers de wenkbrauwen doet laten fronsen.
Overkill
De special effects zijn werkelijk overdonderend. Dit verhaal had pakweg 15 jaar geleden nog niet zo overtuigend in beeld gebracht kunnen worden. Maar mijns inziens is hier wel een beetje sprake van overkill als de hele wereld letterlijk op zijn kop wordt gezet, gebouwen in beweging komen en we tussendoor ook nog geacht worden de gevechten te volgen. Less was more geweest in dit geval.
Dat laatste geldt nu juist weer niet voor de bad guy in Doctor Strange: Kaecilius. Mads Mikkelsen mag de gebruikelijk toespraakjes houden die we van schurken kennen. Hij staat zijn mannetje tijdens de gevechten, maar blijft verder te veel op de oppervlakte. De reden voor zijn daden legt hij wel uit, maar krijgt nergens echt diepgang. Een belangrijke regel van het scenario schrijven, namelijk ‘show don’t tell’ is weer eens niet toegepast. Helaas geldt dat voor veel superheldenfilms en franchises als Bond eveneens. Kaecilius overstijgt zijn functie in de plot niet en wordt nergens een ‘echt mens’. Jammer.
Die minpunten nemen niet weg dat Doctor Strange een heel fijne kijkervaring oplevert en dat ik met veel plezier een van mijn favoriete striphelden tot leven heb zien komen op het witte doek. Doctor Strange is een fijne toevoeging aan het cinematografische universum van Marvel en ik hoop dat hij snel weer ergens opduikt. In een solofilm of bij Thor of wie dan ook.
De nieuwste Marvel-verfilming Doctor Strange draait vanaf 27 oktober in de bioscoop.
Wat superheldenfilms betreft is er nog maar een film waar ik dit jaar echt naar uit kijk en dat is Doctor Strange.
De synopsis van de film luidt als volgt:
In Marvels Doctor Strange volgen we het verhaal van de wereldberoemde neurochirurg Dr. Stephen Strange. Zijn leven verandert drastisch na een verschrikkelijk auto-ongeluk dat het einde van zijn carrière betekent. Wanneer de traditionele medische wetenschap hem in de steek laat, gaat hij noodgedwongen op zoek naar genezing en hoop, in de mysterieuze enclave van Kamar-Taj. Hier ontdekt hij de geheimen van een verborgen wereld vol mystiek en verschillende dimensies. Strange staat voor de keuze; terugkeren naar zijn bestaan vol welvaart en aanzien, of alles achter zich te laten en de wereld verdedigen tegen duistere krachten uit andere dimensies als machtigste magiër.
Benedict Cumberbatch ziet er overtuigend uit als Stephen Strange. Het kostuum dat hij draagt op de poster en in de trailers lijkt veel op dat uit de comics. Fijn dat ze bij de Marvel-films dit gegeven van superhelden zoveel mogelijk omarmen. De X-Men moesten in 2000 nog rondlopen in zwarte, leren uniformen. En tegenwoordig is het nog steeds wachten tot Wolverine in live-action te zien is een van zijn klassieke outfits.
Verder vermoed ik dat Cumberbatch een boeiende interpretatie zal geven van een van mijn favoriete superhelden. Als Sherlock is hij goed te pruimen in ieder geval en ook in The Imitation Game was zijn optreden sterk.
Overigens had ik het ook niet erg gevonden als Michael Keaton Strange gespeeld zou hebben. Weliswaar levert dat een ouder personage op – wellicht is Keaton hier al te oud voor – maar desondanks vind ik zijn uiterlijk en zijn vaak scherpe optreden goed bij het personage passen. Keaton is in staat om heel duidelijk op het randje van sanity en insanity te spelen. Ik ben daarom erg blij met zijn casting als The Vulture in Spider-Man: Homecoming.
Ik maak me meer zorgen over Mads Mikkelsen als schurk Kaecilius. Te vaak zien we eendimensionale schurken in superheldenfilms. Het zou mooi zijn als de tegenstrever van Strange een gelaagd en boeiend personage is. Eerder vertelde de acteur over zijn personage het volgende:
‘He’s not a villain in that way – he’s a man who believes in something else than the hero. That doesn’t mean that he doesn’t want to make the planet look wonderful or he wants to save the world as well, but he has a different way of doing it. He is the antagonist, of course, but he’s not necessarily wrong.’
De tweede trailer van Doctor Strange ziet er in ieder geval veelbelovend uit. Al kreeg ik wel het idee dat ze dezelfde trucendoos als die van Inception hebben gebruikt. Bovendien moet je films eigenlijk nooit op hun trailer beoordelen natuurlijk, want de trailer van Batman v Superman zag er ook veelbelovend uit en we weten allemaal hoe dat is afgelopen, maar goed, die film werd dan ook gemaakt doon regisseur die de ballen verstand heeft van verhalen vertellen. Dat laatste geldt gelukkig niet voor producent Kevin Feige en regisseur Scott Derrickson.
Overigens legt vlogger Nerdwriter haarfijn uit waarom de films van Zack Snyder zo verschrikkelijk zuigen en waarom Justice League waarschijnlijk ook ruk zal zijn. Snyder plakt grootse momenten aan elkaar, maar vergeet tussendoor ook nog een echt verhaal te vertellen. Misschien heeft hij begin jaren negentig te veel Image-comics gelezen. Hoe dan ook Justice League sla ik naar alle waarschijnlijkheid gewoon lekker over. En ook Suicide Squad staat niet hoog op mijn wensenlijstje.
Doctor Strange is vanaf 27 oktober 2016 te zien in de Nederlandse bioscopen.
Categorieën
Minneboo leest: Doctor Strange
Doctor Strange is aan het tongzoenen met een zieleneter uit de zesde dimensie. En waarom ook niet: het feit dat hij haar kampioen verslagen heeft, een vuurspuwend monster, maakt hem waarschijnlijk nog aantrekkelijker voor de sexy demon.
Of je zijn snor nu aantrekkelijk vindt of niet: Doctor Strange is de Sorcerer Supreme van het Marvel Universum en daarmee dé man om ons te beschermen tegen allerlei magische bedreigingen. Dat maakt hem een machtig man, en macht maak aantrekkelijk:
Vandaag eindelijk begonnen aan de nieuwe reeks Doctor Strange comics geschreven door Jason Aaron en getekend door Chris Bachalo die in oktober 2015 is begonnen onder de vlag van All-New All-Different Marvel, dus na de gebeurtenissen van Secret Wars. De eerste paar delen vind ik al enorm vermakelijk.
Ik heb een paar keer hard op moeten lachen om de gevatte opmerkingen die Aaron de personages laat zeggen. Humor met een dikke knipoog maakt dat je superheldenverhalen makkelijker slikt en in de wereld van Doctor Strange, waarin vreemd en weird de boventoon voeren, is droge humor dus een welkome gast. Al moet Strange natuurlijk niet te veel op Robert Downey Jr. gaan lijken.
Parasieten
Het leuke aan Doctor Strange is de vreemde avonturen die hij beleeft. En die zijn zelfs vreemd voor het Marvel Universum, een verhaalwereld waarin planeteneters als Galactus en dondergoden als Thor rondlopen. In Doctor Strange #1 zien we onze wereld door Strange’s ogen: hij loopt over straat en alles is in zwart-wit, behalve de kleurrijke demonen die als parasieten leven van onze zielen. Alleen Strange ziet die wezens, wij hebben last van ze zonder het te weten. Gelukkig opereert de Sorcerer Supreme soms ook als exorcist om ons te bevrijden van de demonische lasten die we bij ons dragen.
Ook leuk vind ik de rondleiding die we in #2 krijgen van het huis van Doctor Strange: zijn Sanctum Sanctorum op 177a Bleecker Street in Greenwich Village. Ik heb in het verleden ook Doctor Strange comics gelezen, maar Aaron en Bachalo geven een mooie introductie van Strange’s wereld en onthullen op een natuurlijke manier nieuwe informatie.
De prijs van magie
Een belangrijk uitgangspunt in deze reeks verhalen is de prijs die we voor het gebruik van magie moeten betalen. Aaron zegt hierover in een interview:
‘The only rule I’m really interested in is that for everything Doctor Strange does, there must be a cost. The forces of magic don’t come free. Every spell, every incantation, every tampering with the mystical forces of nature comes with a price. And either Doctor Strange pays that cost himself or the world must pay it for him. But one way or another, it’s getting paid. And when you don’t see that the scales are kept balanced and you let that tab build up, then it’s hell for everyone when it finally comes due.’
Er wordt ook jacht gemaakt op magiërs uit andere dimensies. Een moderne heksenjacht met de bedoeling om mensen zoals Strange uit te roeien. Kortom, Aaron onderzoekt met zijn verhalen de aard van magie in het Marvel Universum. Een interessant uitgangspunt dat meteen spannend materiaal oplevert in Doctor Strange #2, als een bibliotheekmedewerkers langskomt met een probleem: in haar hoofd zit een gapende mond met scherpe tanden waar allerlei mind maggots uit te voorschijn komen. Ze leven van psychische energie. Brrr. In ieder geval laat de toverkunst Doctor Strange soms in de steek, wat niet veel goed belooft voor de toekomst. Wel voor ons lezers natuurlijk. Ik kan niet wachten tot ik de rest gelezen heb.
Categorieën
Review Doctor Strange: The Oath
Once upon a time Doctor Stephen Strange was a brilliant surgeon and an arrogant man-of-the world seduced by material wealth. One fateful day, a tragic car accident deprived him of his surgical skills. After hearing rumours of the mystical Ancient One, Strange went to the East to ask this mystical master to cure his hands. The Ancient One refused and instead offered to teach Strange in mysticism. Stephen Strange became the Ancient One’s student and later the Sorcerer Supreme – earth’s first line of defence against magical menace.
I know, all of the above sounds a bit corny. Frankly, until recently I wouldn’t call myself a Doctor Strange-fan. Since Strange is one of the residents of the Marvel Universe, he frequently guess-starred in comics I read, be it Amazing Spider-Man, The Fantastic Four or Avengers. However, the fair Doctor did make an impression in those stories, and maybe that’s why I picked up a big pile of Doctor Strange-comics when I came across them in a sale at a local comic book store last year. After reading a couple of these comics from the late eighties, early nineties, written by Roy and Dann Thomas, I was hooked on the wonderful mystical world in which Strange operates. I also grew fond of his interesting and weird supporting cast: his apprentice is a green alien bull and his brother a vampire, to name just two oddities that stand out. Also it seems that the mage has become quite a nice guy and seems a total different person from the selfish surgeon he once was.
Currently the good doctor doesn’t have a series of his own, but every once in a while Marvel Comics publishes a limited series, like The Oath: a five-part story that got collected in one volume in 2013. The Oath is written by Brian K. Vaughan, best known for intelligent and entertaining series like Y: The Last Man, Ex Machina and Saga. The artwork is by Marcos Martín, who uses a wonderful personal style that looks a bit retro while still feeling contemporary.
In The Oath, Doctor Strange’s servant Wong is suffering from a brain tumor. Medical science may be unable to treat it, but the master of the mystique knows of an elixir, which is kept in a deadly dimension, that might cure his good friend. After fighting a monstrous entity that guards the elixir and returning home, they soon discover that there is more to this elixir than meets the eye. When a burglar is hired by a big pharmaceutical company to steal it from Strange’s house, the Sorcerer Supreme gets shot during the robbery.
Vaughan treats the reader to an interesting and fast-paced story that has a couple of unexpected twists and turns, and ties Doctor Strange’s past to current affairs. He also manages to put forward an ethical dilemma within the relatively limited confines of the superhero comic book, which makes it even more interesting.
Two things bothered me a little bit, though: knowing Strange from the stories by Roy Thomas, Vaughan’s characterisation of Strange seems a bit off when he lets the doctor curse and swear. I am not against swearing in general and in the past I have heard the mage exclaim stuff like: ‘By the hoary hosts of hoggoth!’. But hearing mundane curse words coming out of the mouth of Stephen Strange seems a bit out of character. Another thing that bothered me is this: in the past there were stories in which Strange’s hands were cured and he could operate again. In The Oath the fact that Stephen’s nerve endings aren’t fixed is an important part of the story. This could be an error in continuity, but since it is not clearly stated when The Oath takes place within Doctor Strange’s history and it therefore could be a tale from the early days before his hands got fixed, I am willing to turn a blind eye.
Since I probably sounded like a total continuity nerd just now, I will stop rambling, and leave you with the recommendation that The Oath is a pretty good start if you want to get to know the wonderfully groovy world of Doctor Strange.
This review was published on the wonderful blog of the American Book Center.
Categorieën
Review X-Men: Days of Future Past
A while ago I wrote about writer Christ Claremont and his contributions to the X-Men universe. Since the new X-Men film, Days of Future Past, is partly based on Claremont’s story by the same title, I thought it would be nice to read the comic before watching the movie.
Days of Future Past was originally published in The Uncanny X-Men #141 and #142 in 1981. The storyline alternates between the (then) present year of 1980 and 2013, at the time a date far into the future. 2013 is a dystopian future in which mutants are incarcerated in internment camps. A lot of the X-Men have lost their lives fighting the Sentinels: enormous robots that have the North American continent under complete control. Originally activated by the American government to eliminate the mutant menace, the Sentinels hunted not only mutants but all superheroes and villains. Now the rest of the world threatens war against the Sentinels, which could mean a nuclear holocaust and the end of the world all together. An adult Kate Pryde transfers her mind into her younger self, the present-day Kitty Pryde, who tries to convince the X-Men to help her prevent a fatal moment in history that triggers anti-mutant hysteria and will lead up to the dystopian future of 2013. Rachel Summers, who played a major role in X-Men: Ghosts, plays a small but instrumental part in this adventure.
It was great revisiting this classic and well-written storyline from the early eighties. Especially since Canadian comic book artist John Byrne was the artist to bring Claremont’s scripts to life at the time. Later on Byrne would write and draw highly regarded stories about The Fantastic Four and revitalise the Man of Steel. At this juncture in his career he and Claremont worked on The Uncanny X-Men, then one of the most if not most popular superhero comic book. Soon the team split because of creative differences: Byrne didn’t like Claremont’s characterisations of the characters. In Days of Future Past however, none of the animosity is noticeable.
Another treat when it comes to reading old comics is to see the fashions of the time, be it in the decors or the way people dress.
The story is collected in a trade paperback containing Uncanny X-Men 138-143 and X-Men annual #4 which is illustrated by John Romita Jr. The collection starts with the funeral of Jean Grey, moving on to an interesting story of the X-Men and Doctor Strange being trapped in a dimension quite similar to hell. Then Wolverine and Nightcrawler team up with Canadian superhero team Alpha Flight to capture the Wendigo, and… Well, why spoil all the storylines in advance? Needless to say: this trade is a must-read if you like the X-Men and want to see how the movie differs from the original comic, which it does quite a lot judging by the movie trailer, which shows it is Wolverine and not Pryde who tries to save the future by travelling to the past.
This review was written for and published on the blog of the American Book Center.