Tag: DWDD

Categorieën
Boeken Mike's notities

RIP Joost Zwagerman

Joost Zwagerman tijdens het Weerwoord festival. Foto: Michael Minneboo

In 2009 had ik het genoegen om Joost Zwagerman te mogen interviewen over zijn pamflet Hitler in de polder & Vrij van God. Het was tijdens het Weerwoord festival in Amsterdam waar hij zou optreden en waar ik een videoreportage over opnam.

Joost Zwagerman tijdens het Weerwoord festival. Foto: Michael Minneboo
Joost Zwagerman tijdens het Weerwoord festival. Foto: Michael Minneboo

Diezelfde dag interviewde ik ook Ellen ten Damme, Kluun en Ilja Leonard Pfeijffer (voor de tweede keer): het was spannend en bijzonder om Ten Damme en Pfeiffer te spreken, want beide heb ik hoog zitten, maar het gesprek met Zwagerman is mij het meeste lief. Het was een van de eerste keren dat ik een schrijfheld van me kon interviewen, want dat is Zwagerman voor mij: ik bewonderde hem voor de prachtige en boeiende essays die hij schreef, voor zijn doorzettingsvermogen om zoveel te schrijven en om de manier waarop hij altijd heel erudiet, enthousiast en toegankelijk over kunst wist te spreken.

Ik hou van het werk van Joost Zwagerman – hij is mijn favoriete Nederlandse schrijver. We deelden bovendien een fascinatie met het werk van Andy Warhol.

Graag had ik hem beter gekend, want voor mij is hij altijd het goede voorbeeld geweest. Als ik niet wist hoe ik mijn carrière verder vorm moest geven – voor zover je overigens van een carrière kunt spreken, maar dat terzijde – nam ik vaak Zwagerman als voorbeeld. Over kunst en popcultuur schrijven zoals Zwagerman, dat wilde ik en probeer ik nog steeds. Over strips vertellen zoals hij in DWDD over kunst sprak, dat streef ik na. Zwagerman bereidde zich altijd goed voor als hij een publiek optreden had. Tijdens het interview merkte ik dat hij precies wist wat hij wilde zeggen en zei het ook. Als hij nog iets toe te voegen had, dan wist hij je de volgende vraag uit te laten stellen totdat hij precies gezegd had wat hij kwijt wilde. Hij was erg media-minded, professioneel en maakte een zeer vriendelijke indruk.

De laatste keer dat ik Zwagerman live zag was tijdens een lezing die hij gaf in het Teylers Museum over de vroege tekeningen van Andy Warhol. Wederom een boeiend verhaal. Ik heb hem toen niet meer aangesproken.

Nu hij de hand aan zichzelf geslagen heeft (godverdomme!), zal mijn grote wens om Joost nog eens uitvoerig te kunnen interviewen over zijn werk, nooit uitkomen. Ik ga zijn aanwezigheid in de media missen.

Zwagerman werd pas 51 jaar en laat toch zo’n groot en uitgebreid oeuvre achter: mooie verhalen, prachtige en boeiende essays en artikelen. Dat vind ik tegelijkertijd intimiderend en troostend.

Vandaag heb ik verdriet.

Categorieën
Boeken Strips

Striprecensie: Het gat van Øyvind Torseter

In Het gat betrekt de naamloze hoofdpersoon zijn nieuwe appartement en ontdekt hij dat er een gat in de muur zit.

Een mooi rond gaatje bij de deur van de badkamer. Maar dan blijkt het gat te bewegen. Een mysterie dat opgelost dient te worden, dus belt de hoofdpersoon met het laboratorium in de stad om hulp te vragen. Langskomen wil men niet, hij moet het gat maar meenemen. Het lukt hem uiteindelijk het gat in een doos te vangen en naar het lab mee te nemen.

Het_gat_02

Het gat is een conceptalbum van de Noorse illustrator Øyvind Torseter. Midden in het boek is daadwerkelijk een gaatje geboord en dat is het gat uit de titel van het verhaal. Erg grappig natuurlijk dat een fysiek gat, dat dus iedere bladzijde op dezelfde plek zit, telkens op een andere plek in de tekening opduikt alsof het beweegt. Ook leuk gevonden is hoe het gat telkens een logische plek in de tekeningen heeft als de hoofdpersoon afreist naar het laboratorium. Zo zit het op de plek van een stoplicht, fungeert het als mond van een fluitende postbode en als ‘o’ in het woord ‘uitverkoop’ op de voorgevel van een winkel. (Ook bij DWDD konden ze om het uitgangspunt van dit prentenboek lachen.)

het gat_coverDe tekenstijl van Torseter vind ik minder boeiend. Torseters tekeningen vertellen het verhaal op adequate wijze, maar persoonlijk vind ik ze niet fraai.

Het uitgangspunt is leuk gevonden, goed voor een brede glimlach en enkele grappige momenten. Als het gat eenmaal is afgeleverd bij het lab bloedt het verhaal echter dood. Wat dat betreft trakteert Torseter ons op een anticlimax. Behalve een leuke visuele grap zit er weinig in Het gat. Jammer.

Øyvind Torseter. Het gat.
Uitgeverij De Harmonie. € 24,90.

Categorieën
Media Video

Video: DWDD op de snijtafel

Illustratie: Merel Barends
Illustratie: Merel Barends

Er wordt natuurlijk een hoop onzin verkondigd in de media. DWDD, waar dagelijks een miljoen mensen naar zitten te kijken, is als een van de boegbeelden van de NPO een belangrijke opiniemaker. Maar wat wordt daar eigenlijk aan de tafel van Matthijs van Nieuwkerk allemaal beweerd? Schrijvers Kasper C. Jansen en Michiel Lieuwma analyseren een discussie van DWDD in hun online webserie De snijtafel.

In dit item wordt een kunstwerk van Studio Job ter discussie gesteld. Dat gebeurde de uitzending ervoor ook, alleen was daar zoveel ophef over op Twitter en andere plekken, dat DWDD-redactie dacht er nog eens goede kijkcijfers mee te scoren. Kijk naar de slimme media-analyse van Jansen en Lieuwma.

Ik kwam de video tegen op de facebookpagina van Menno Kooistra. Het item staat pas een paar dagen op YouTube en het ziet ernaar uit dat hij als een lopend vuurtje door Social media Nederland gaat. Ben benieuwd wanneer de heren worden uitgenodigd door DWDD zelf.

Ik weet niet precies waarom het kritische duo per se dit item uit december 2011 hebben gekozen voor hun analyse, behalve dan dat het een heel mooi voorbeeld is van hoe het er bij DWDD aan toe gaat. Ik vind dat hun video hout snijdt. Jansen en Lieuwma tonen wat mij betreft mooi aan hoe leeg de talkshows op televisie eigenlijk kunnen zijn en bevestigen voor mij weer dat ik blij ben dat ik DWDD al een jaar links laat liggen.

Wat vind jij? Kun jij nog met open ogen en verstand op nul DWDD kijken?

Categorieën
Strips

Permafrost van Gummbah

permafrost_gummbah

Dit weekend was de expositie Gummbah’s ‘O sur Fulp’ in de Wetering galerie voor het laatst te zien. Een tiental schilderijen uit de periode 2010-2012 van de absurdistische cartoonist hingen aan witte strakke muren, waaronder bovenstaande. Wie goed kijkt ziet dat Gummbah over een oud schilderij heeft heen geschilderd: een figuurtje van de vorige afbeelding schijnt nog door de witte sneeuw heen. Hierdoor lijkt het alsof de kruipende muis, of rat zo je wilt, een poging doet zijn hallucinatie aan te raken.

Alle schilderingen leken gemaakt te zijn met een haastige kwast. Op sommige plekken dekte de verf niet voldoende. Gummbah komt er echter mee weg, want het cartooneske beeld levert an sich al zo veel kijkplezier. Sterker nog: door zijn schijnbaar slordige schildertechniek lijkt hij een lange neus naar kunst met een grote K te trekken. ‘Doe niet zo moeilijk, zo kan het ook.’

Het merendeel van de schilderijen is overigens verkocht. Leuk voor Gummbah en leuk voor de galeriehouder, die doorgaans geen stripmakers exposeert.

Vier van de schilderijen zijn opgenomen in Brandnetels & verkeersborden, de vierde bundel zkv’s van A.L. Snijders.

gummbah- Net niet verschenenGummbah profileert zich al langer als kunstenaar. In 2010 was de cartoonist/stripmaker te gast bij DWDD om zijn zeer grappige boek Net niet verschenen boeken te promoten. Als je strips maakt en zelfs de redactie van De Wereld Draait Door kent je en acht je bovendien de moeite waard voor een gesprek met Matthijs van Nieuwkerk, dan heb je het gemaakt natuurlijk.

(Stoor je in het fragment vooral niet aan Yvon Jaspers, dat doe ik ook al jaren niet meer.)

Categorieën
Strips

Stripprofessor bij De Wereld Leert Door

rudi-de-vriesToch mooi dat op Valentijnsdag Rudi de Vries zijn liefde voor strips mocht tonen bij De Wereld Leert Door. November vorig jaar promoveerde De Vries op het onderwerp Nederlandse stripcultuur. In DWLD werd hij immer schnell in tien minuten geïnterviewd door Isolde.

Twee jaar geleden interviewde ik Matthijs van Nieuwkerk voor een interview op mijnvara.nl. Na het gesprek vroeg ik hem waarom er in De Wereld Draait Door nooit gesproken werd over strips. Goed, je had een paar jaar lang de cartoons van Fokke & Sukke, maar los daarvan kwam het beeldverhaal nooit ter sprake. Van Nieuwkerk zei dat strips lastig waren om te behandelen in DWDD. Kennelijk denkt men daar nu anders over, want donderdag 14 februari werd Rudi de Vries geïnterviewd in de spin-off van het programma. Tijdens het gesprek zijn er cartoons te zien van Michiel van de Pol, zoals deze prachtige prent:

Cartoon: Michiel van de Pol.
Cartoon: Michiel van de Pol.

De Vries heeft met zijn boek Comics and co-evolutions een doorwrochten studie afgeleverd. Hij bracht de ontwikkeling van Nederlandse stripuitgeverijen in kaart en beantwoordt daarin de vraag waarom de Nederlandse stripcultuur achterloopt op de Belgen en Fransen. Jammer dat ook in De Wereld Leert Door het tempo hoog gehouden wordt. In die 10 minuten werd niet een heel hoop duidelijk, maar wel wat. En strips op tv, daar word ik altijd blij van. Op die manier wordt een grote groep kijkers er weer eens aan herinnerd dat ze nog steeds bestaan die strips en de moeite van het lezen waard zijn.

Bekijk de video in andere formaten.

 

Wordt vervolgd want…
Twee maanden geleden sprak ik met De Vries over zijn onderzoek voor de VPRO Gids. Dat stuk zal binnenkort in de Gids verschijnen, daarna zal ik op deze site een langere versie ervan publiceren.

Categorieën
Media

Het einde is in zicht

Vandaag is het 1 december. Nog een maand en dan kunnen we 2011 weer voorgoed achter ons laten. Ik wil deze maand doorkomen door zoveel mogelijk herhaling te vermijden.

Herhalingen, ik ben er niet dol op. Natuurlijk, ook ik lees wel eens iets voor de tweede keer. Nog eens een strip lezen kan zeer plezierig zijn. Je ziet vaak de tweede keer meer, dus lees je een beetje anders verhaal dan eerst. Sommige films zijn een tweede kijkbeurt ook meer dan waard. Maar verder, liever zo min mogelijk. Laat december nu bij uitstek de maand van de clichés en herhaling zijn.

December, het is de maand van terugblikken: het oneindig herhalen van beelden en momenten die al eerder voorbijkwamen. Willen we echt al die mediahypes van het afgelopen jaar nog eens zien? Nee toch zeker! December is de maand van de lijstjes en top-zoveels. Het is de maand van de bekende feestdagen: Sint, Kerstman en Oud & Nieuw.

Sommige herhalingen zijn goed te vermijden: geen DWDD kijken waar altijd diezelfde koppen dezelfde meningen verkondigen. (Dat geldt overigens niet alleen voor deze maand.) Geen Top 2000 kijken, want hoe leuk ik die weetjes van Leo Blokhuis ook vind, de formule van het programma is zo sleets als het verplichte knalwerk op de feitelijke eerste nacht van het nieuwe jaar.

Echt, het leven is te kort om al die platgelopen paden te bewandelen. Nieuwe wegen in slaan, op onbekende plekken komen. Dáár heb ik zin in.

Toch kan ik wel genieten van dingen die bekend zijn. Ik kijk uit naar mijn kerstvakantie. Twee weken lang geen VARA aan mijn hoofd. Tijd om orde op zaken te stellen, mijn brein te resetten. Ik kijk uit naar die dagen op de bank met mijn stapel strips. Dat heb ik vaker meegemaakt, maar toch: het zijn nieuwe strips.

En net als voorgaande jaren geen familieverplichtingen, geen kerstliedjes, geen vuurwerk en ander geneuzel in december.

En geen terugblikken.

Nou ja, alleen de oudejaarsconference van Youp dan. Die sprak ik vorige week voor HumorTV over zijn show, dus ik ben wel benieuwd hoe hij 2011 gaat duiden. En oké: tussen al die blogs die ik lees zullen er ook wel weer genoeg terugblikken zitten, maar negeren kan ook.

Nou goed, cliché of niet: oliebollen horen bij december. Welja. Dikker worden we toch wel.

Nu ik erover nadenk: het zou best wel eens kunnen dat ik in voorgaande jaren een soortgelijke blogpost heb geschreven. Herhaling is lang niet altijd te vermijden.

Categorieën
Film Strips

Gedoe om Filmfanfare

Het nieuwe verstripproject van Gert Jan Pos, voormalig stripintendant van het Fonds BKVB, en Willem Thijssen, intendant animatie bij het Filmfonds, heeft voor nogal wat beroering gezorgd in de Nederlandse filmwereld deze week. Filmfanfare moet een boek worden waarin vijftig Nederlandse films worden verstript in één pagina. Mooi is dat! met film dus. Maar niet iedere filmregisseur is er blij mee dat zijn film ongevraagd bewerkt wordt.

Er werd al eerder over bericht in verschillende kranten en dinsdag gingen de Jackhalzen uit DWDD op onderzoek uit. Ze interviewden Pos en regisseurs Dick Maas en Alex van Warmerdam. Ook actrice Nelly Frijda (Ma Flodder) kwam aan het woord. Allen spraken ze tegen het plan van Gert Jan. ‘Ik ben er verbolgen over,’ aldus Van Warmerdam. Maas was eventueel wel voor een leuk geldbedrag over te halen.

Het was natuurlijk ook wat naïef van de stipintendant en de mensen van het Eye Filminstituut om te denken dat ze zomaar gebruik mogen maken van andermans intellectuele eigendom. Een telefoontje met een vriendelijk verzoek had ongetwijfeld een hoop gezeur bespaard. Volgens een artikel in de Volkskrant heeft Pos wel de filmproducenten van tevoren op de hoogte gebracht: ‘En iedereen reageerde enthousiast.’ Kennelijk niet iedereen. Wellicht hebben de producenten niet met de regisseurs overlegd.

Volgens een update op de Volkskrant-site gaat Pos de producenten en regisseurs alsnog een brief sturen om uit te leggen dat het hier gaat om een hommage.

Hoe zit dat eigenlijk met Mooi is dat! vraag ik me af. In dat boek worden 57 literaire klassiekers in één pagina verstript. Zijn daar de auteurs van tevoren van op de hoogte gesteld? Het dikke koffietafelboek kwam vorig jaar uit. Er werden meer dan drieduizend exemplaren van verkocht.

Filmfanfare is natuurlijk niets meer dan hetzelfde idee maar dan met film. De filmlijst is samengesteld door 25 filmdeskundigen. Er kwamen honderd titels op een lijst te staan, waaruit de vijftig striptekenaars zelf een film mochten kiezen. De nieuwste filmtitel die op de lijst staat, is de komedie New Kids Turbo uit 2010. De oudste film die wordt bewerkt tot strip is Een Carmen van het Noorden uit 1919. Filmklassiekers als Flodder, Karakter, De Lift, Soldaat van Oranje en Turks Fruit zijn ook geselecteerd.

Weer een verstripboek
Ik gun de deelnemende stripmakers van Filmfanfare natuurlijk een extra betaalde opdracht en de lol die het maken van zo’n verstripping met zich meebrengt. Ongetwijfeld zitten er een paar grafische pareltjes tussen. Iedereen moet kunnen uitgeven wat hij wil, maar persoonlijk zit ik niet op nóg een bundel éénpaginaverstrippingen te wachten.

Mooi is dat! is een interessant boek met mooie illustraties. In een aantal gevallen moet je het betreffende boek kennen om de verstripping te kunnen plaatsen. De teksten van Pieter Steinz bieden in dat opzicht ook niet altijd uitkomst. Als uittrekselboek is Mooi is dat! dus wat mij betreft niet geslaagd. Als staalkaart evenmin. De selectie van stripmakers is arbitrair. Er missen veel namen om een compleet beeld te geven van het striptalent in Nederland en Vlaanderen. Maar goed, het boek heeft publiciteit voor het beeldverhaal opgeleverd en dat is een verdienste. Ook hadden de geselecteerde stripmakers er weer een opdracht bij dat jaar.

Stripessays
Maar waarom het trucje van verstrippingen herhalen? Zit de lezer op een boek met 50 filmverstrippingen van één pagina te wachten? Wat voegt dit precies toe? Had Pos niet veel beter nu een ander soort stripproject opgepakt, eentje waarbij iets nieuws over het Nederlandse beeldverhaal aan het grote publiek wordt getoond? Zoals bijvoorbeeld de Jan Hanlo Media-essayprijs eerder dit jaar. Daarin zijn tien stripessays gebundeld rond het thema zintuigen. Een essay in stripvorm, dat is een interessant experiment waarin de mogelijkheden van het medium verkend worden.

Die verstrippingen en stripadaptaties kennen we nu wel. Ik lees liever originele verhalen van Nederlandse stripmakers dan een filmverhaal in een veel te strak stripjasje van één pagina. Ik had veel liever een mooie bundeling van originele korte verhalen gezien dan Filmfanfare.

Nou ja, met alle negatieve media-aandacht die het Filmfanfare project nu krijgt, heeft Pos wel weer de aandacht op het beeldverhaal weten te richten. Dat was immers ook een van de speerpunten van de intendant.

Categorieën
Media

Lachen met Lucky TV

Dinsdag was Sander van der Pavert te gast bij De Wereld Draait Door. Van der Pavert is de man achter Lucky TV, de rubriek waar DWDD mee afsluit. Vorige week had hij namelijk een reeks grappen gemaakt over de Algemene beschouwingen waarin Job Cohen nogal te kakken werd gezet.

Geert Wilders karikatuur. Bron: Eppo.

Het was sowieso al lachen met die algemene beschouwingen. Politiek Den Haag liet maar weer eens zien dat we van het kabinet noch de Tweede Kamer structurele oplossingen mogen verwachten om de crisis op te lossen of andere problemen die in de maatschappij spelen. Liever maken ze elkaar uit voor rotte vis. Hofnar van de Kamer is natuurlijk nog steeds Geert Wilders die liever een show opvoert dan dat hij serieus polemiek bedrijft. Sterker nog: je zou bijna vermoeden dat Widers en Rutte onderling hadden afgesproken om er een circus van te maken zodat er weinig tijd was om inhoudelijk op de Kabinetsplanning in te gaan.

Maar ik dwaal af.

Sander van der Pavert is een held. Ik moest erg lachen om de drie video’s van Lucky TV die aan tafel werden besproken dinsdag. Kijk maar of jij er ook zo om kan lachen. (Helaas krijg je wel eerst een reclamespot voorgeschoteld, maar daar kan ik helaas niets aan doen. Iedere video van de NPO die langer dan 3 minuten duurt krijgt zo’n gedrocht ervoor geplaatst. Schandelijk, ik weet het. De NPO gaat commercieel. Bah. )

Categorieën
Media

Een fijne aflevering van DWDD

Afgelopen dinsdag was de beste aflevering van De Wereld Draait Door sinds tijden op de buis.

Je mag me best een fan van DWDD noemen. Ik vind het vakwerk: 5 dagen per week een onderhoudende en snelle talkshow op de buis brengen waar ongeveer 1 miljoen paar ogen naar kijken.

Van de duizend afleveringen heb ik er een hoop gezien, toch is mijn belangstelling in het programma tanende. Dat komt vooral doordat ik te vaak dezelfde koppen aan de tafel van Matthijs zie. Op een gegeven moment heb je je portie Rottenberg, Kelder, De Hond en Boomsma wel gehad. Ik kan zelfs Carice van Houten bijna niet meer zien. En dat wil wat zeggen, want ik kijk en luister graag naar Neerlands beste actrice van dit moment. En ook met flauwigheden als Downistie scoor je bij mij geen punten. Over zapmomentje gesproken.

Kortom, het seizoen dat DWDD een nipkowschijf in ontvangst mocht nemen, zag ik de minste afleveringen. Het meeste zag ik een dag later online als een bepaald item me aansprak. (Volgens mij is dat sowieso de toekomst van televisie, maar dat terzijde.)

Zo, dat is eruit.

Afgelopen dinsdag was echter een prachtige uitzending. Dat kwam allereerst door de onderwerpen die behandeld werden. Het feest begon met een programma rondom fancultuur van Upload cinema. Heerlijke Youtube-video’s waarin de excessen van de adoratie werden verkend en getoond. Gevolgd door de immer boeiende Joost Zwagerman die dankzij zijn enthousiaste lezing voor eens en voor altijd duidelijk maakte dat de Nachtwacht van Rembrandt toch een van de belangrijkste kunstwerken is die de Nederlandse cultuur heeft voortgebracht.

Ik vind het heerlijk om Zwagerman te horen oreren over welk onderwerp dan ook, maar over Kunst in het bijzonder. De Nachtwacht – dat schilderij kennen we nu zo langzamerhand wel zou je denken. Na het relaas van Joost ga ik toch weer met frisse ogen naar dit doek kijken. En dat is toch de kracht van een bevlogen betoog: je kijkt weer een beetje anders naar de wereld.

De aflevering werd afgesloten met de aanwezigheid van soullegende Bill Withers. Dit weekend wordt een speciale tribute in Carré opgevoerd waarin al zijn grote hits, en dat zijn er nogal wat, worden uitgevoerd door een divers leger artiesten. Jammer dat hij niet aan tafel zat maar Trijntje Oosterhuis en Ruben Hein wel. Ongetwijfeld naar de wens van Withers zelf, die soms toch wat werd gevraagd en snel een hengelmicrofoon onder zijn neus kreeg gedouwd. Een beetje rommelig allemaal, maar dat was juist charmant. Televisie mag soms best een beetje los zijn.

Een belangrijke factor voor de sfeer in het programma is natuurlijk de tafelheer of -dame. In dit geval was dat Claudia de Breij die toch een van mijn favoriete bijzitters van Matthijs is. Met Marc-Marie en Mulder om het trio af te maken.

Een DWDD zonder politiek, wat een verademing!
Een DWDD met een lekker bandje. Nou komt dat wel vaker voor, maar ik was zeker gecharmeerd van de Duitse Stefany June.
Maar bovenal een DWDD waar de passie voor cultuur en de plezier in het televisie maken van afdroop!

Morgen is de laatste uitzending van het seizoen. Gelukkig kan ik op deze aflevering een tijd teren.

Categorieën
Boeken

Zwagerman over kunst: Alles is gekleurd

Alles is gekleurd: omzwervingen in de kunst van Joost Zwagerman, is een verzameling essays, artikelen en recensies die reiken van de gelaagdheid van de schilderijen van Mark Rotkho tot de vraag wat Kate Moss tot levend kunstwerk maakt.

Een deel ervan verscheen eerder in andere vorm in bladen als Vrij Nederland, NRC Handelsblad, Hollands Diep en Passionate. Aangezien tijdschriften zich vooral met de actualiteit bezighouden is de arbitraire onderwerpkeuze veelal ingegeven door wat er in de afgelopen jaren werd geëxposeerd of is uitgebracht.

Tot mijn grote plezier besteedt Zwagerman een aantal artikelen aan Andy Warhol, waaronder een interview met Lou Reed, opgeschreven als een nukkige monoloog. Dat Reed een verschrikkelijke eikel tegen journalisten kan zijn is bekend, maar door zijn snauwende uitspraken nog eens woordelijk op te schrijven geeft Zwagerman de muzikant levensecht weer.
Middels ellenlange opsommingen van de vele soorten vrouwen, types schaamhaar en onmogelijke seksstandjes uit Ik, Jan Cremer 3 legt de auteur in een recensie haarfijn en met humor bloot dat deze roman niet meer is dan een opsomming bravourepraat van een man die zich een midlifecrisis uit schrijft.

Pulserende schilderijen
Zwagerman analyseert, zoals in het essay over de kleurvlakken in de schilderijen van Mark Rothko. Deze kleurvlakken ‘pulseren’, aldus de schrijver. Dat komt volgens Zwagerman omdat Rothko met ongewoon dunne verfoplossingen werkte die hij laag voor laag aanbracht. Tussen de verschillende kleurlagen bracht hij vernislagen aan. Zelfs de zwarte vlakken van de donkere doeken zijn levendig, wat komt doordat de schilder onder het zwart lagen lichtere kleuren aanbracht. Interessant om te lezen!

Zwagerman schrijft helder en toegankelijk, wat hem een van de beste essayisten van onze tijd maakt. De stem van de schrijver is altijd duidelijk aanwezig, alsof de lezer direct wordt aangesproken. Hij maakt ons deelgenoot van zijn visie, bewondering en verwondering, maar vooral ook van zijn persoonlijke ervaringen bij het aanschouwen van kunst.

Het is niet verwonderlijk dat Zwagerman in het tv-programma De Wereld Draait Door eens per maand een verhaal over kunst houdt, als ware hij de nieuwe Henk van Os. In hetzelfde programma gaf hij een verklaring voor de titel van zijn bundel, die verwijst naar een gedicht van K Schippers. Het is een aansporing om goed om je heen te blijven kijken: ‘Het hedendaagse, de elementen die we allemaal geneigd zijn te veronachtzamen zijn absoluut het bekijken waard.’

Dat de visie van de aanschouwer soms ook gekleurd kan raken behandelt Zwagerman in de laatste bijdrage in het boek, ‘Busje schept man’, dat verder niets met kunst te maken heeft. Hierin verhaalt de schrijver minutieus hoe hij door een asociale zwarte jongen van zijn fietst werd getrapt en hoe hij daarna de wereld door angstige ogen is gaan bekijken. Het is te hopen dat dit Zwagermans observatievermogen niet permanent heeft verkleurd.

Toch nog een kritische kanttekening bij de uitgave. Heel spijtig is het lage aantal illustraties. Zwagermans teksten maken nieuwsgierig naar de kunstwerken, maar de meeste ontbreken in het boek en zal de lezer via google tot zich moeten nemen.

Vier sterren!

Joost Zwagerman – Alles is gekleurd
(De arbeiderspers, € 24.95)

Deze recensie is in ingekorte vorm, gepubliceerd in Zone 5300 #93.

Categorieën
Media Video

Interview met Jakhals Frank Evenblij lopend vuurtje op het web

Recent interviewde ik Frank Evenblij, ook wel bekend als Jakhals Frank, voor de site mijnVARA.nl. Tijdens het gesprek vertelde Frank mij dat hij na dit seizoen stopt bij de Jakhalzen. Na zes jaar is het wel weer mooi geweest, vindt de sympathieke programmamaker.

Het was een lang en persoonlijk gesprek waar ik twee video’s uit gemonteerd heb.
Deze plaatste ik begin maart op mijnVARA, de site voor VARA-leden waar ik parttime aan werk. Let wel: de site is alleen toegankelijk voor leden die moeten inloggen om bij de content te komen.

Van de week plaatsten we de interviews door op de site HumorTV en toen begon het balletje opeens te rollen. De mededeling dat Evenblij stopt bij de Jakhalzen was nieuws dat gretig werd overgenomen door het AD, andere nieuwssites en blogs. Leuk natuurlijk, want waar goed journalistiek is bedreven werd netjes de bron van het interview vermeld. Dat is dus gratis reclame voor mijnVARA.

De extra aandacht was dan ook snel terug te zien in de statistieken en daar word je als webredacteur toch deels op afgerekend.

Hieronder de twee video’s. In de eerste blikken we terug op Franks carrière als Jakhals.

In het tweede gedeelte gaan we in op de passies van Evenblij. Hij praat met zichtbaar plezier over zijn geliefde Citroën DS, voetbalclub Willem II en waarom het Vlaamse icoon Eddy Wally hem zo fascineert. Ook wil hij graag Obama eens interviewen.

Credits
Camera: Jacob de Vries
Item-regie, interview, montage: Michael Minneboo

Categorieën
Strips

Jean-Marc van Tol vertelt…

Mensen met verstand van zaken die met passie over hun onderwerp vertellen. Dat zie ik graag.

Bij DWDD kennen we fotograaf Hans Aarsman die vanuit expertise foto’s analyseert. Ook Joost Zwagerman mag een keer per maand een interessant verhaal houden over een bepaald kunstwerk. Eric Corton besprak een tijd lang via videocolumns cd’s voor de NRC.

In de stripwereld hebben we Jean-Marc van Tol, de stripmaker van Fokke & Sukke, uitgever en de nieuwe presentator van het stripprogramma Beeldverhaal dat in oktober bij de VPRO op de buis komt.

Van Tol zet sinds deze week stripbesprekingen op YouTube. Erg leuk, ontspannen en interessant. Hieronder Van Tols bespreking van Rabatés Een tweede jeugd. Ik kreeg na het zien meteen zin om het album bij de stripwinkel te halen.

Wat mij betreft zien we Van Tol binnenkort aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk.

Eerder besprak Van Tol Ghost World van Daniel Clowes en de Vlaamse stripmaker Willy Linthout, waar hij zelf ook een album van uitgaf.