Categorieën
Zaterdagochtend, 9:06:18
Tag: Eeuwig Weekend
Categorieën
De perfecte zondag van Mattt Baay
Lees ook het interview met Mattt Baay en de andere perfecte zondagen. Meer Bunbun vind je natuurlijk op Illumatie.nl.
Categorieën
De perfecte zondag van Hallie Lama
Categorieën
De perfecte zondag van Mike
Dialoog interieur
De Perfecte Zondag. Een goede strip in mijn handen. Bijvoorbeeld het hoofdverhaal van Marvel’s Civil War: een van de beste comics die ik recentelijk heb gelezen. Mijn hoofd leeft mee met de helden die vechten tegen de Amerikaanse regering (De kant van de anarchisten is de kant waar ik thuishoor). Last.fm draait artiesten af die gerelateerd zijn aan Lou Reed: David Bowie, Velvet Underground, Neil Young, John Lennon, Bob Dylan… Zo nu en dan ontdek ik nieuwe muzikale juweeltjes. Nummers die ik nog niet kende, oude bekende in een andere uitvoering. Buiten schijnt de najaarszon, binnen is het aangenaam warm, maar niet té. Net als mijn kopje cappuccino. Ik heb de rest van de dag geen verplichtingen, kan doen en laten wat ik wil…
– Oh, fuck off, man. Noem je dit de Perfecte Zondag?
Ja, hoezo?
– Fucking nerd. Beetje in een stripje zitten lezen, eenzaam en alleen muziek luisteren. En altijd dat geneuzel over de perfecte cappuccino. Get a fucking life, mf!
Nou ja, zeg.
– Nee serieus. Het gaat om de “Perfecte Zondag”! Die moet dus ideaal zijn. Misschien wel té mooi om waar te zijn.
Oké, wat stel jij voor dan?
– Oké, luister. Je wordt ’s ochtends vroeg wakker naast je geliefde. De Ware…
“De Ware”… erg origineel hoor. Dat heb je gewoon van Frommels perfecte zondag gejat. En dat is wel heel ideaal, De Ware. Wie ben jij nu eigenlijk, fucking Hugh Grant? Het leven is geen rom com, weet je.
– Hallo, mag ik even uitspreken? Dank je. De Ware is in jou geval degene die het leukste is en het langste blijft plakken, maar goed. Je doet het maar met de riemen die je hebt. Roeien bedoel ik. Je wordt wakker naast De Ware en jullie bedrijven de liefde in het ochtendlicht. Haar lichaam gloeit in de rode gloed van de opkomende zon. Haar ku-
Ja, zo ik snap ook wel wat je bedoelt. Volgende scène graag, het hoeft allemaal niet zo plastisch.
– Mietje. Anyway. Misschien is de Perfecte Zondag de dag dat je haar ontmoet. In dat stadium heb je minder kans het te verkloten.
Ennnn bedankt. Verder nog iets leuks bedacht?
– Op de Perfecte Zondag krijg je een telefoon van een producent. Ze besluiten eindelijk een van die scenario’s van je te verfilmen. Op de über-perfecte zondag mag je hem zelf nog regisseren ook. Of je eerste boek wordt uitgegeven, wat dacht je daarvan?! Dat zou pas de Perfecte Zondag zijn. En om het te vieren neem je De Ware mee uiteten, of naar een film en daarna vieren jullie je overwinning tussen de lakens.
‘Tussen de lakens’. Erg origineel weer. En is dat nog steeds dezelfde Ware als hierboven, of is het alweer een nieuwe?
– Ha, wie is er nu de cynicus?
Ach, je hebt ook wel gelijk: het kan geen kwaad om te dromen.
– Precies.
Maar waarom kan het niet allemaal?
– ?
Het is toch de Perfecte Zondag? Waarom niet met de Ware wakker worden. Een paar uurtjes muziek luisteren en een goede strip lezen…
– Terwijl zij de verplichte bezoekronde bij de schoonouders doet…
Precies. En dan word ik ondertussen gebeld over die film of dat boek.
– En daarna gaan jullie het vieren! Klinkt als een superperfecte zondag als je het mij vraagt.
Precies.
– Kun je me even die cappuccino geven? Ik heb er dorst van gekregen.
Lees de andere perfecte zondagen hier.
Categorieën
De perfecte zondag van René van D.
Ik knipperde wat met mijn ogen. Wreef er even goed in met gebalde vuistjes. Keek nog een keer naar mijn beeldscherm. Naar het mailtje dat binnengekomen was. Bevriend freelance-schrijver Mike van Mike’s Webs had wat mensen aangeschreven of ze niet iets over hun ideale zondag konden schrijven, en ik was een van de geadresseerden. Het bevreemdende besef zonk in dat mijn weekenden in een jaartje nachtburgemeesterschap toch nogal drastisch veranderd zijn. Evenement na evenement loop ik inmiddels in het Tilburgse nachtdomein af, om dan daarna nog in het holst van de nacht geschoten foto’s en filmpjes te bewerken en een, doorgaans kritisch getint, verslagje te tikken.Uitgaan is al een vrij lange tijd geen ontspannende bezigheid meer
geweest. En de dag dat onze Schepper zogezegd de voetjes op tafel en een biertje in zijn schoot zette, is ook allang geen rustdag meer. De risico’s van in een goedbewaard geheim-bruisende stad wonen, natuurlijk, maar af en toe mis ik de rustigere zondagen
uit het verleden wel.De ene zondag zit ik op het voor mij volstrekt onchristelijke tijdstip van twaalf uur, met een biertje tegen het roestig kreunen van het gestel op dit vroege tijdstip, in theater Zaal 16 naar de culturele stand van zaken te luisteren in Café Carré. De andere zondag in een nazomerzonnetje middenop het Tilburgse Heuvelplein omgeven door zotte vaudeville-acts. Weer een andere zondag sta ik zelf malle streken uit te halen door het literair geïnteresseerd volk wijs te maken dat de gemeente een half miljoen euro steekt in het installeren van 34 Wijkdichters.Nee, met de titel verdween vlot edoch ongemerkt het weekend zoals ik het voorheen kende. Zeg maar de twee of drie dagen die menig ander juist gebruikt om opnieuw ‘op te laden’ voor de onvermijdelijk volgende werkweek. De rustdag, het cliché-beeld van grasmaaien, familie bezoeken en rustig wat voetbal kijken is spurlos uit mijn universum verschwunden. Rust krijg ik pas doordeweeks, als ik op de werkplek zit, waar ik me juist voor de avonden en weekenden zit op te laden. Met veel koffie, dat wél.Er was echter één zondag recentelijk die in een dergelijk daglicht flink heeft geschitterd. Één klein zondagje heeft zich dapper verzet tegen de overheersende cultuurdrift. Dat zondagje had namelijk een toverdrank, pardon, een flinke hoeveelheid roodharigen. Ik moest er wel even voor ‘vreemdgaan’ want het was in Breda. Een stadje dat ik nooit heb gemogen. Een echt VVD-paradijsje met een centrum waar ik nog nooit leuke stapervaringen gehad heb, een uitstraling die me niet kan bekoren en een logistieke indeling die volstrekt onbegrijpelijk is voor buitenstaanders en tot schier hopeloos verdwalen leidt. Nee, enkel de belofte van honderden roodharigen kon mij naar Breda lokken.
Maar eerlijk is eerlijk, ik heb een echt rustgevoel te pakken gekregen die zondagmiddag. Zittend op een zonnig terrasje, omgeven door mooie roodharige en anderskleurige jongedames, met fraaie schilderwerken in de grote kerk, een grappige lezing over de voordelen van roodharig zijn, en een fijn braderie’tje eraan gekoppeld. Mijn camera heeft prachtige foto’s geschoten die helaas online verkleind en niet zo indrukwekkend meer staan, en een merkwaardige rust streek over me heen. Er was zo weinig voor nodig.. de aanblik van mooie rosse jongedames die zichzelf in een strelend daglicht gesteld zagen, een bescheiden middelgroot Brabants evenementje, en wellicht ook even de afstand van het Tilburgse culturele- en nachtleven. Ik heb nog een volledige dag erna een humeur gehad dat met massavernietigingswapens niet kapot te krijgen was.De perfecte zondag had plaatsgevonden in een stad waar ik ‘m nooit gezocht had. Ze verraste me uit het niets en liet me een heerlijke innerlijke rust na. Soms overkómt je zo’n dag zomaar.Een gastbijdrage van René van D.
Volgende week een snufje Halloween, de laatste aflevering van Couleur Locale: Edinburgh en in het weekend natuurlijk weer een perfecte zondag.
Lees de andere perfecte zondagen hier.
Categorieën
De perfecte zondag van Frommel
De wind huilt om het huis de regen slaat tegen de ramenDe ideale zondag. De ideale zondag word ik wakker na een avond, waarin ik een waanzinnig concert heb gezien. De oren nog natutend van dit geweld of het hart en de emoties nog vol van zoveel prachtigs op een podium, is er na geborreld in mijn favoriete café. De tent waar ik niet alleen al 18 jaar kom, maar ook jaren achter de bar heb gestaan en zelfs een aantal jaren tot het meubilair hoorde. Er is in de nacht van deze ideale zondag gedronken en gedanst. Gepraat en gelachen en gepraat en gedronken en gelachen.De ochtend van de ideale zondag word ik wakker en hoor ik de wind om het huis huilen en de regen tegen de ramen slaan. Geen zon en warmte voor mij. Ik hou van herfst en nog meer van winter. De wind huilt om het huis en de regen slaat tegen de ramen. Ik draai me nog een keer om en kruip tegen haar aan. Haar, want zij hoort bij mijn ideale zondag. Zij is mijn lief. De vrouw waar ik iedere ochtend naast wakker wil worden, maar zeker deze ideale zondag.We kruipen lekker tegen elkaar. We besluiten lekker lang in bed te blijven liggen. Knus samen villa achterwerk of een filmpje kijken. Lekker lang in bed blijven liggen. We vrijen nog een keer. We vrijen, want we kunnen geen genoeg van elkaar krijgen. Het is een vrijen vol lust en geilheid, maar ook een vrijen van liefde en intens houden van elkaar. We kruipen voldaan tegen elkaar en vallen langzaam weer in slaap. Zij eerst en ik hoor haar adem rustiger worden. Ik voel de ontspanning in haar lichaam tegen me aan. Ik ben gelukkig zegt mijn hoofd en langzaam wordt het donker.Als we ontwaken, voor de tweede keer deze ideale zondag, staan we op. Ik bak een gebakken ei voor haar. Op mijn ideale zondag bak ik een ei. Een ei voor haar. Met een kopje thee erbij. We lummelen wat op deze ideale zondag. Op de bank. Uit de boxen klinkt muziek. Onze muziek. We lezen de krant van zaterdag en lezen elkaar stukken voor. Later in de middag nemen we een borrel. We vertellen elkaar verhalen over tijden van voor wij samen waren, kijken elkaar aan en zeggen hoe ideaal deze ideale zondag tot nu toe is.Als de avond begint te vallen begeven we ons naar de stad. We eten in ons favoriete restaurant. Dat kan elk restaurant zijn, als ze er maar een Surinaamse zaligheid schenken. Bij deze ideale zondag hoort een Surinaamse zaligheid. Eentje, want als we een tweede nemen zakken we langzaam onder tafel. Ik weet een hoop te doen onder tafel, maar deze ideale zondag is nog niet voorbij. We houden het dus bij eentje.Als we het restaurant verlaten besluiten we pas wat we doen. Gaan we nog even wat drinken of gaan we naar huis en genieten we het laatste beetje van deze ideale zondag van elkaar thuis?Besluiten we om nog wat te gaan drinken dan zullen we dat niet zomaar in een willekeurig café doen. We zullen daar heen gaan waar de mensen die wij liefhebben zijn. Bij het binnenkomen worden wij hartelijk begroet en nog een paar uurtjes zullen wij praten en lachen en praten en drinken en lachen. Moe maar voldaan zullen wij vlak voor twaalf uur weer samen in bed liggen. Nog niet te moe voor vrijen, want deze ideale zondag hoort, om een ideale zondag te zijn, vrijend met haar te eindigen.Besluiten we naar huis te gaan dan zullen we samen met een goed glas wijn en/of een lekker biertje op de bank zitten. Uit de boxen klinkt muziek. Onze muziek. We zullen praten en lachen en praten en drinken en lachen. Moe maar voldaan zullen wij vlak voor twaalf uur weer samen in bed liggen. Nog niet te moe voor vrijen, want deze ideale zondag hoort, om een ideale zondag te zijn, vrijend met haar te eindigen.Zal een zondag zo zijn dan zal die zondag mijn ideale zondag zijn, maar misschien is dit alles helemaal niet nodig om van een zondag mijn ideale zondag te maken. Als ik de zondag maar met haar doorbreng. Dan kan ik zelfs een dagje familie aan. Dan wil ik best in de file staan. De kattenbak verschonen en kleren strijken. Als ik de zondag met haar doorbreng dan is iedere zondag mijn ideale zondag.Een gastbijdrage van Frommel. Volgend weekend René van D.
Lees de andere perfecte zondagen hier.
Categorieën
De perfecte zondag van Aukje
Het weekend. Welk hardwerkend mens verlangt er niet naar? Maar hoe vaak komen onze spannende plannen voor het weekend uit? Vaak zit je zondagmiddag toch weer bij je (schoon)ouders op de koffie terwijl je eigenlijk wel beter weet wat je met je tijd wil doen. Daarom vanaf vandaag de nieuwe rubriek De Perfecte Zondag op Mike’s Webs. In de komende weekenden zullen verschillende gastschrijvers en ondergetekende hun perfecte zondag beschrijven of verbeelden. Aukje (van Aukje.net – check it out – bijt het spits af met haar versie van de perfecte zondag.
Zonnestralen vallen op mijn gezicht. Warm is het niet buiten, maar de zon maakt het aangenaam. Op het moment dat ik me omdraai, verandert mijn lief ook van ligzijde. Onze hoofden draaien naar elkaar toe, de ogen slaperig geopend om te kijken of de ander al wakker is. Om dan weer verder te slapen.Mijn katten voorkomen dat ik in diepe slaap val. De één duwt zijn natte neus in mijn gezicht, de ander wacht tot ik ga aaien, voor haar hét teken dat ze tegen me aan mag liggen. Wanneer ze niet bij me komen, liggen ze gebroederlijk op een kussen in de andere kamer. Dan knuffel ik ze wanneer ik ben opgestaan.Opstaan doe ik het liefst rond half negen. Ook op zondag. Ik hou van de ochtend. Ik hou van de sfeer van een pas aangebroken dag die me vertelt dat er nog vele lege uren op mijn manier opgevuld kunnen worden. Mijn agenda is leeg. Ik ben vrij om te doen en laten wat ik wil.’s Ochtends is het stille huis mijn domein. De computer breekt de stilte met een zacht zoemend geluid. Ik open de deur naar het balkon. Het geluid van razende auto’s op de A10, de kerk die zijn klokken luidt en tsjirpende vogels komt me tegemoet. Ik verheug me op wat ik met deze lege dag kan doen. Ik nestel mij achter de computer en leg mijn voeten op de stoel tegenover mij. Ik laat de stilte de stilte zijn, of luister naar de radiozender Groove Salad on Soma FM (‘a nice chilly plate of ambient beats and grooves’) of een nieuwe cd.De uren in de ochtend vliegen voorbij. Het liefst wil ik elke minuut op de klok kijken om de tijd zo langzaam mogelijk te laten gaan. Wanneer het vroeger is dan ik denk maak ik van binnen een sprongetje. De dag is nog steeds lang, leeg, en van mij.De middag voelt anders. Minder mysterieus. De dag is niet meer kaal, uren zijn al opgevuld met bezigheden. Een beperkt aantal uren is nog over. Mijn lief en ik bezoeken een tentoonstelling of gaan naar Fame om dvd’s te kopen. Maar net zo lief zitten we samen thuis. Elk bezig met onze eigen dingen. De boodschappen zijn op zaterdag al gehaald. Eén van ons kookt een maal, voor de televisie eten we het op. De avond leidt me naar het eind van de dag. Vergezeld van een film, de computer of de Playstation. Wanneer ik om tien uur naar boven ga, pleeg ik een telefoontje of lees nog wat. Rond elven heb ik het licht uitgeknipt en maak ik mij op voor een volgende dag.Volgend weekend de perfecte zondag van Frommel
Categorieën
Intermezzo
Een warme cappuccino staat links van mij. Lou Reed draait in de cd-speler. Dit is het laatste weekend van mijn drie weken vakantie. Mijn eerste echte vakantie in een lange tijd. Ik had allerlei plannen. Allemaal dingen die waren blijven liggen en om aandacht vroegen. Nieuwe kleren kopen, achter enkele laatbetalers aan, een nieuwe telefoon regelen… Dat soort zaken. Maar zoals John Lennon al zei ‘Life is what happens while you’re busy making other plans…’. (Hm, ik vraag me af op hoeveel blogs op deze wereld dit citaat al is aangehaald.) Drie weken later blijkt dat er weinig van die plannen terecht is gekomen. Ach, afwijken van de geplande paden is ook wel eens lekker.
In mij schuilt een Big Lebowski en die heeft de afgelopen tijd de ruimte gekregen.Edinburgh was een fantastische ervaring (de komende week de tweede aflevering van de limitedserie Colour locale.) En ik ben verslaafd geraakt aan Californication – de televisieserie, niet het liedje, al is wat mij betreft niets mis met de Red Hot Chili Peppers. (Een recensie van deze comedy serie volgt ook volgende week. En nu ik toch aan het pitchen ben: vanaf volgend weekend de reeks De Perfecte Zondag waarin gastbloggers hun perfecte zondag beschrijven.) Wat verder gedaan de afgelopen tijd? Beetje gestruind op de Stripdagen en verder een paar gezellige vrienden gezien. Ook weer eens tijd gehad om lekker te schrijven, films te kijken en geestelijk wat orde op zaken te stellen. De tijd goed besteed – voor een slacker.Volgende week weer werken. Ik zie er tegenop. Niet tegen het werk op zich, maar tegen de Ov-Hell waar ik me iedere dag weer in zal bevinden. Duffe koppen, lange vertraging, koude perrons, een kudde die in & uit de trein stapt. Drie uur per dag. Iedere dag.Maar nu nog niet. Nu is het weekend. Ik denk dat ik maar eens ga duiken in de deeltjes van Marvel Civil War die zojuist in mijn brievenbus zijn afgeleverd. En verder ziet het ernaar uit dat dit een van de laatste mooie zaterdagen van het jaar gaat worden. Tijd om daar eens van te gaan genieten.
Categorieën
Tijdmanagement
Soms moet je gewoon even weg uit de gekte van alledag en je bezighouden met zaken die écht belangrijk zijn. Vorige week had ik een extra lang weekend. Er moesten atv-dagen opgemaakt worden, dus meteen maar de vrij- en maandag geconfisqueerd. Even een paar dagen niet aan het werk op de redactie – een gewenste rust. In het tijdperk waarin tijdmanagement op nummer één staat omdat iedereen het alsmaar druk heeft, is het goed tijd in te plannen voor zaken die belangrijk zijn. In mijn geval betekent dat afspreken met vrienden, foute horrorfilms kijken, mijn cd-collectie aanvullen en opzoek gaan naar een paar interessante strips. All in a nerd’s work.Wie fulltime-en-een-beetje werkt loopt grote kans niet aan zichzelf toe te komen. (Ik hoef denk ik niemand uit te leggen dat weekends meestal opgaan aan boodschappen doen, sociale verplichtingen en huishoudelijke zaken.) Toen ik op zondagochtend heerlijk onderuitgezakt twee, door Kevin Smith geschreven, comics zat te lezen, met het vooruitzicht dat het nieuwe boek over Tim Burton ook nog lag te lonken en er drie nieuwe cd’s van The Doors geluisterd moesten worden, voelde ik een gelukzalige vrede over me heen vallen. Het was namelijk lang geleden dat ik echt tijd nam om dingen te lezen. Goed, ik forens elke dag en maak van de gelegenheid gebruik om medereizigers te negeren door in iets leesbaars te duiken (lang leve De Pers en dikke romans), dus in principe maak ik genoeg leeskilometers. Maar gewoon thuiszitten met een fijne kop koffie, goed leesvoer en eens diep in de materie verdwijnen, is een genot waarvan ik het bestaan bijna was vergeten.
Categorieën
Holiday blues?
Ik loop door de grote winkelstraat bij mij in de buurt en zie dat de sierverlichting weer boven de straat is opgehangen. Dan is het dus november. Nu ben ik niet iemand die last heeft van een najaarsdip: ik ben dol op de herfst. Maar het vooruitzicht van de tijd tot en met oud en nieuw stemt mij wel enigszins somber.
De jaarlijkse commerciële climax is weer aangebroken. Sinterklaas, de Kerstman en een gedicteerd familiegevoel dwingen mensen om zich een hartaanval te stressen door de jacht naar cadeaus tijdens ingelaste koopavonden en overdrukke zaterdagen. Walgelijk. Dit gaat lang niet meer over de waarden waar Kerst oorspronkelijk voor bedacht is – al heb ik daar ook niet zo veel mee op.En dan de kerstdagen zelf. Ik ben in de loop der jaren allergisch geworden voor verplichte gezelligheid. Ik prijs me gelukkig dat ik niet op dag 1 met mijn familie en op dag 2 met schoonfamilie hoef door te brengen. Da’s mij allemaal te benauwd.Anderzijds kunnen de kerstdagen het beste worden doorgebracht met z’n tweeën – samen ontsnappen aan de gekte en verstikkende ‘gezelligheid’. Herinneringen aan vrolijke kerstdagen met voormalige vriendinnetjes schieten door mijn hoofd, terwijl ik de winkelstraat uit loop: veel betekenend in elkaars ogen kijken terwijl de kerst erna haar plek onder de kerstboom leeg blijft.En wat te doen met Oud & Nieuw? Hangen in een overvolle kroeg maakt het gebeuren tot niet meer dan een zaterdagavond. Misschien maar weer zoals vorig jaar: ik kwam toen ’s ochtends terug uit Tilburg waar een vriend mij langs zijn favoriete gelagkamers had meegenomen. De rest van de dag heb ik lekker gesuft op de bank, luisterend naar mijn favoriete muziek van dat moment. Beetje wegdromend in een wolk van slaaptekort, hoopvolle toekomstwensen en een vleugje zoete nostalgie. Hoe dan ook: het wordt weer doorbijten tot het ontwaken van het nieuwe jaar.Hoe breng jij december door? En heb jij ook last van holiday blues of juist helemaal niet?
Categorieën
Weekendfilms: Wonder Boys
Het weekend. Wie kijkt er niet naar uit? Het moment voor potentiële uitspattingen, rust, ontspanning en avontuur. Het weekend lijkt in beginsel veelbelovend. En ook al blijkt zondagavond vaak veel van de beloftes niet waargemaakt te zijn, toch hopen we de volgende vrijdagavond weer op iets wonderlijks. Door mijn werk als freelancer komt het regelmatig voor dat het weekend midden in de week valt of er volledig bij inschiet. Misschien heb ik daardoor wel een voorliefde voor films die een weekendgevoel bezorgen.
Dode hond
Zo speelt de film Wonder Boys van Curtis Hanson zich af in een weekend. Tijdens dit weekeinde heeft Professor Tripp – de beste rol van Michael Douglas ooit – het zwaar te verduren. Hij wordt verlaten door zijn derde vrouw, zijn minnares blijkt zwanger te zijn en hij neemt de jonge verwarde literatuurstudent James Leer (Toby Maguire) onder zijn hoede. Daarbij komt zijn beste vriend Crabtree ook nog eens op bezoek. Crabtree geeft zijn boeken uit en komt Tripps tweede boek ophalen. Tripp is er al zeven jaar mee bezig en het is erg twijfelachtig dat hij in twee dagen aan het stuurloze verhaal een bevredigend einde weet te breien. Gooi daar nog een flirtende studente, een dode hond, een paar flinke sloten drank en verdovende medicijnen bij en je hebt de ingrediënten die het mogelijk maken om een midlifecrisis in een weekend af te ronden.
Wisecracks
Het is de sfeer van Wonder Boys die me telkens doet terugkomen naar dit cinematografische juweeltje. De warme vriendschap tussen Tripp en Terry Crabtree werkt aanstekelijk. Crabtree, gespeeld door onovertroffen Robert ‘Snuifje’ Downey Jr., is een heerlijke weirdo die zich inlaat met travestieten en niet te beroerd is James Leer te bekeren tot de herenliefde. Downey Jr. speelt de rol op de zijn herkenbare stijl vol wisecracks en atypische motoriek.
Professor Tripp is zelf ook een aparte figuur. Hij geeft les op de universiteit, slaapt met de vrouw van zijn baas en doet dankzij zijn overmatige wietgebruik zijn naam eer aan. De personages zijn goed uitgediept. Hierachter schuilt het vakmanschap van schrijver Michael Chabon. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van zijn hand.
Het verhaal speelt in de vervallen industriestad Pittsburgh, wat een romantisch decor biedt. De soundtrack bestaat uit klassiekers van Bob Dylan, John Lennon en Neil Young. Ieder nummer biedt de perfecte omlijsting bij de gemoedstoestand waarin Tripp verkeerd.
De gebeurtenissen in Wonder Boys zijn op het eerste gezicht droevig, maar worden met zwarte humor gebracht, waardoor het moeilijk is niet heel erg vrolijk te worden. Daarbij zijn de personages uitvergrootte karakters met ieder een eigenzinnig charme. Aan deze personages kleeft melancholie zoals een muffe geur aan een jasje hangt dat te lang de kast niet is uitgeweest.Schilderachtig
Daarbij is de stijl van de film werkelijk heel goed. Het camerawerk is van hoog niveau. De scène waarin James Leer in de tuin met Professor Tripp staat te praten, midden in de sneeuw en in het softe schijnsel van het maanlicht lijkt rechtstreeks op het filmmateriaal geschilderd te zijn met een magisch licht. Typisch het werk van vakman Dante Spinotti die ook mooie plaatjes afleverde met LA Confidential.
Het weekendgevoel van Wonder Boys zit hem natuurlijk niet alleen in het feit dat de film speelt in het weekend. Het is de humor, het zijn de aanstekelijke personages en de karakteristieke ruimten waar de humoristische levenscrisis van Tripp haar climax bereikt – het universiteitsgebouw van de Carnegie Mellon University, de warme uitstraling van het huis van Tripp, de gezellige, doch sleezy bar Hi-Hat. Dit is een wereld waar je in zou willen wonen. Dit zijn personages die je als oude vrienden zou willen omhelzen. Wonder Boys biedt een soort troost die zeldzaam is in de hedendaagse cinema. Anders dan bij de meeste feel good-films voelt het sentiment niet vals maar oprecht. De film toont op hoopvolle wijze dat ieder weekend – hoe vreemd dan ook – met een brede glimlach overleefd kan worden.