Wie in de grond van de oude Indianenbegraafplaats zijn dode dier begraaft, zorgt ervoor dat het beest weer tot leven komt, zij het met een zeer naar karakter. Stel je voor dat je hier een mens zou begraven.
Dat is in het kort het uitgangspunt van de horrorfilm Pet Sematary van Mary Lambert uit 1989. Hoofdrollen zijn weggelegd voor Dale Midkiff en Denise Crosby, die je wellicht herkent als crewmember van het Starship Enterprise van Star Trek: The Next Generation. Midkiff speelde ooit Elvis in de televisiefilm Elvis and Me. Omdat hij qua uiterlijk veel weg heeft van the King had ik tijdens Pet Sematary soms het idee dat ik naar Elvis in een horrorfilm keek, wat nogal afleidde van de plot. Gelukkig zingt Midkiff nergens een liedje.
Fred Gwynne speelt de oudere, wijze buurman. Als het jonge stel met twee kinderen bij hem aan de overkant komt wonen, is hij graag bereid ze naar het dierenkerkhof in de buurt te begeleiden. Als moeders een paar dagen later met de kinderen op familiebezoek is en pa alleen thuis, wordt de kat doodgereden door een van de vele grote vrachtwagens die continue over de weg razen. Dochterlief zal de dood van haar kat niet kunnen verdragen, gelukkig weet de buurman een oplossing voor dit probleem en neemt Midkiff mee naar het Indianenkerkhof waar ze het beestje begraven. De volgende dag is de kat springlevend, zij het dan dat hij een uur in de wind stinkt en nogal psychopathische trekjes heeft gekregen. Als het gezin later wordt getroffen door een veel grotere tragedie ligt een nieuw bezoekje aan het speciale kerkhof voor de hand, al snapt iedereen natuurlijk dat dit niet heel verstandig is.
Pet Sematary stamt uit de jaren tachtig en dat is te merken aan het uitgebeende script: er zit geen scène te veel in de film. Ieder moment helpt de plot een stukje verder. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Stephen King, die zelf het script schreef én een cameo heeft als priester:
De laatste scène vond ik nogal obligaat en jammer: die doet de griezelspanning gaande het verhaal vakkundig werd vastgehouden teniet. De spanning vloeit weg als lucht uit een ballon die lek wordt gestoken.
De weg naar Halloween
Eerlijk gezegd ben ik geen fan van de Hollandse zomer. Sterker nog, ik voel echte zomerhaat. Het is me te benauwd, je zweet je rot en door de warmte gaat alles heel traag. ’s Nachts houden muggen me wakker. Het is ook zo warm in de slaapkamer dat alle ramen open moeten, wat betekent dat de stadsgeluiden en de boomboxen van de bezoekers die tot midden in de nacht feest vieren in het park, niet langer buiten worden gehouden. Kortom, de zomer levert nogal wat slaaptekort op. Ik verlang dus alweer naar de frisse wind van de herfst, vallende bladeren en de prachtige kleuren die met dat jaargetijde gepaard gaan. Om alvast in de sfeer te komen zocht en vond ik een lijst met filmtitels die min of meer verwantschap hebben met Halloween. Als we toch niet kunnen slapen ’s nachts, gaan we wel horrorfilms kijken. Pet Sematary (de foute spelling van het woord ‘cemetery’ is overigens opzettelijk) is de eerste film die ik in dit kader deze week heb gekeken.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
