Tag: Facebook

Categorieën
Bloggen Media

Ruzie met Instagram

Eigenlijk zegt de foto die ik plaatste op Instagram deze week mijn verhaal al grotendeels:

Sinds een tijdje krijg ik telkens een melding van Instagram dat ik posts van anderen niet mag liken. Sterker nog: die actie wordt als illegaal aangeduid door het online platform. Om de een of andere reden denkt Insta dat ik een Russische bot heb ingeschakeld om mijn bereik te vergroten. Tenminste, dat vermoed ik. Daarom werd me dwingend verzocht om mijn wachtwoord te veranderen, want die had ik uitgeleend aan de Russen.

Prima.

Maar twee dagen later begint al het gezeur weer van voren af aan. Ik mag niet meer liken en kan zelfs niet eens meer op mijn eigen posts reageren.

Misschien komt het omdat ik al een heel lange tijd via mijn computer posts op IG plaats. Dat is lekker handig, want ik plaats vooral beeldmateriaal uit strips en screenshots uit films. Gewoon omdat dat die leuk zijn en ik als geek graag toffe dingen met de mensen deel.

Maar dat is niet te doen als je dat met je mobiel wilt doen, want dan moet je eerst die plaatjes op je mobiel zetten en dan weer uploaden naar IG, en vervolgens je teksten tikken op je mobiel.

Dat kan veel makkelijker, namelijk door Safari op de Mac te gebruiken. Daarna bij button ONTWIKKEL, de gebruikersagent te zetten op IPHONE-stand of IPAD en dan kun je afbeeldingen vanaf je harde schijf posten op IG.

Misschien dat IG dat vervelend vindt, maar waarom dan nu deze blokkade en niet zes maanden eerder?

Sommige mensen denken dat ik geblokkeerd word omdat ik soms illustraties plaats waar wat bloot op te zien is, maar waarom communiceert Insta dat niet gewoon? Als iets tegen de richtlijnen is kan IG die post weghalen en je dat laten weten.

Eerder vermoed ik dat een detectieprogrammaatje op hol is geslagen. Even googlen levert meer slachtoffers van dit programmaatje op. Allemaal mensen die ongeveer dezelfde klachten noemen.

Weet je, ik lig er niet wakker van. Instagram is een afdeling van Fakebook: het online platform dat ik voor verschillende redenen verafschuw. Je mag op hun feestje komen maar alleen als je bereid bent je aan alle kinderachtige huisregels te houden. En dan nog stelen ze je allerlei informatie van je. Niet mijn soort feestje.

Mijn afscheid van IG was dan ook onvermijdelijk, al had ik niet gedacht dat dit moment nu al zou aanbreken. Het is niet erg.

Ik heb dit blog nog en mijn YouTube-kanaal om met mensen te communiceren. Prima platforms om mijn ideeën te verkondigen en een dialoog met anderen aan te gaan. Natuurlijk ben ik bij YouTube ook aan bepaalde voorwaarden verbonden, maar dat gaat vooralsnog prima. En hier op mijn site kan ik zo’n beetje alles kwijt wat ik wil.

Mijn bereik wordt weliswaar kleiner nu ik allang niet meer op Fakebook en dus ook niet meer op Instagram publiceer. De vraag of dit erg is, beantwoord ik met een ‘nee’. Wat levert het feit dat je stripplaatjes van anderen plaats eigenlijk op voor jezelf? Promoot ik daarmee mijn kennis als journalist gespecialiseerd in beeldcultuur? Doen mijn artikelen dat niet veel beter?

Daarbij: van likes kan ik niet leven, wel van de artikelen die ik in opdracht schrijf. En mochten mensen me willen ‘volgen’, dan zijn mijn uitingen op deze site en YouTube zo gevonden.

Tot slot: er komt vast wel een mooi alternatief voor Fakebook en Instagram. Eentje waar we wellicht een klein maandelijks bedrag voor neertellen zodat onze gegevens niet verhandeld worden. Vergeet niet dat iedere like die je plaatst vooral informatie verschaft aan de adverteerders van IG. Die hebben er eigenlijk meer aan dan degene aan wie je eigenlijk denkt je like te geven.

Categorieën
Bloggen Media Video Vlog

Te oud voor CLICKBAIT? | Vlog 170

Recent was ik samen met mijn vriendin Linda een paar dagen in Bergen aan Zee, een prachtige kustplaats waar je letterlijk kunt uitwaaien. Het was genieten van de frisse zeelucht. In tegenstelling tot Amsterdam, waar de lucht sterk vervuild is, kun je daar gewoon de natuur in de duinen en het zout van de zee ruiken. De rust bood me ruimte om na te denken en hoewel ons verblijf relatief kort was, kwam ik op het strand tot een paar belangrijke conclusies.

De eerste conclusie is dat ik zo snel mogelijk Amsterdam wil verlaten om te wonen op een rustiger plek. De stad is overwoekerd met toeristen en evenementen die bedoeld zijn om zoveel mogelijk geld te verdienen. Veel huizen zijn opgekocht door rijke stinkerds die er een doorlopend airbnb festijn van maken. Een festijn voor de rijke stinkerds en de asociale, dronken toeristen die ze in hun appartementen laten huizen. De stad is vrijwel onleefbaar geworden.

Ik wil wonen op een plek waar veel natuur en rust is. Zodat ik kan genieten van schone lucht en ruimte. En van stilte waardoor ik lekker kan schrijven. Wonen in een kleinere gemeenschap, waar de bewoners elkaar een beetje kennen en voor elkaar klaarstaan.

Een andere conclusie gaat over mijn virtuele leven. Twitter wordt wel eens met een riool vergeleken, en aangezien er veel verbale shit wordt uitgewisseld, vind ik die metafoor best goed passen. En als ik zeg Twitter mag je ook best andere sociale media denken. Het hangt er een beetje vanaf wie je volgt hoor, maar eigenlijk kun je altijd zeggen dat als je er te lang rondhangt, de shit will hit the fan.

Iedereen mag van mij zeggen wat hij of zij wilt, maar ik hoef het niet allemaal te horen.

Natuurlijk biedt het internet ook veel moois, maar daar heb ik het nu even niet over.

Een andere belangrijke conclusie die in mij opkwam, is dat te oud ben voor clickbait en alles wat dat behelst. Mensen lokken met zogenaamde prikkelende maar altijd ongenuanceerde koppen of videotitels. Ik weet dat ze ervoor zorgen dat mensen op je linkje klikken, en waarschijnlijk je stukken gaan lezen en je video’s bekijken. Maar wat een enorme onzin is clickbait eigenlijk. Met sensatiezucht komen we echt niet verder.

Ik heb het liever minder kliks en views op mijn youtube-kanaal dan dat ik verantwoordelijk ben voor nog meer onzin in de wereld.

Ook hier geldt dat makers van mij mogen maken wat ze willen, maar dat ik graag mijn eigen weg ga en die dingen maak die ik wil maken. En het maakt me dan niet uit dat ik in een niche opereer of niet.

Sinds ik een paar keer per week vlog heb ik veel video’s gezien met do’s en don’ts. Hoe je de perfecte thumbnail maakt bijvoorbeeld, welke keywords je moet invoeren, en wat je nog meer moet doen om publiek te trekken. Met de regels ben ik bekend maar ik wil alleen de regels toepassen die voor mij echt waarde hebben.

Soms vermoeit het me allemaal zo erg. De regeltjes om zichtbaar te zijn online. De hoepels waar je doorheen moet springen om het algoritme van sociale media te plezieren en te prikkelen, alsof je in de gunst probeert te komen van een lastige en nukkige minnares. Het volgen van al die regels maakt dat we ons zelf steeds meer als computers en robots gaan gedragen.

Die hele ratrace vermoeit me zeer. Misschien komt het omdat ik inmiddels de veertig ben gepasseerd, maar veel mensen maken zich druk om niks, heb ik vaak het idee. Ze lijken verslaafd aan conflict. Daar wil ik niets meer mee te maken hebben.

Misschien klink ik nu somber maar dat ben ik juist niet. Wandelen over het strand en door de duinen gaf me juist een moment van helderheid. Soms moet je weten wat je in ieder geval niet meer wilt om te kunnen ontdekken wat je wel wilt in het leven. Tot die conclusies komen is een goede eerste stap.

Categorieën
Bloggen

Stoppen met bloggen

Eind 2017 had ik het gevoel dat mijn blog wel af was en dat ik na 12½ jaar bloggen alles wel een keer had gezegd. Een keer of tien zelfs in het geval van sommige thema’s. Dus besloot ik afscheid te nemen van het bloggen door in de maand januari iedere dag een post te plaatsen over Spider-Man.

Gezien mijn boek leek me dat een mooie manier. Spider-Man is altijd een terugkerend thema geweest op mijn blog.

Ik begon al met het voorbereiden van deze posts in november en december, zodat er al een behoorlijke voorraad posts klaarstond toen het nieuwe jaar begon.

Eventjes een podcast
Maar toen werd ik een van de panelleden van een podcast. Tja, die wilde ik ook wel op mijn blog zetten zodat mensen wisten dat deze bestond. Dat avontuur is uiteindelijk voor mij een kort verhaal geworden – het hoe en waarom laat ik hier even buiten beschouwing – maar zo kwam het dus wel dat er na januari nog steeds een tijdje posts op mijn site verschenen.

Behalve de podcast-uitzendingen plaatste ik af en toe nog andere berichten op mijn blog, want inmiddels had ik enkele vloggers op YouTube ontdekt die mij boeiden en daar wilde ik dan wel even een stukje over schrijven. Al snel wilde ik dat vloggen zelf ook uitproberen. In mei 2018 begon ik met gemiddeld drie keer per week een video te maken. Het was een idee waar ik al langer mee had rondgelopen, dus besloot ik er simpelweg mee te beginnen. Zonder echt een plan te hebben trouwens, want dat is vaak het leukste met dit soort dingen.

Bijna 100
Inmiddels heb ik alweer 82 vlogs gemaakt dit jaar. Misschien haal ik voor de jaarwisseling de 100 wel. Door de vlogs waren er veel updates op mijn site en eigenlijk ben ik dus automatisch blijven bloggen. Door het maken van vlogs werd het bloggen ook weer leuk. Het vloggen gaf weer nieuwe content aan mijn site en eigenlijk ben ik daardoor dus nooit gestopt met bloggen.

Toch is mijn blik op sociale media en bloggen wel meer veranderd dit jaar. Ik ga in december ook zoveel mogelijk offline van sociale media. Ik blijf vloggen en op de reacties reageren. Ook zal ik nog wel te veel tijd doorbrengen op YouTube, maar ik vind andere vloggers nu eenmaal erg interessant.

Rust
Maar Twitter en Instagram laat ik zoveel mogelijk links liggen. Dat doe ik eigenlijk al een tijdje en dat bevalt me heel goed. Dat geeft me veel rust in mijn hoofd en daar heb ik op dit moment veel behoefte aan.

De laatste paar weken zag ik geregeld vlogs waarin mensen een bepaalde periode offline waren geweest. Ze hadden dan dertig dagen geen sociale media gebruikt. En telkens is de conclusie dat ze het allemaal niet gemist hebben. Dat geeft toch te denken. Als niemand Twitter, Fakebook, Instagram en weetikveelwatnogmeer mist, wat DOEN we daar dan de hele tijd?

Categorieën
Bloggen Media Video Vlog

Vlog: Zo wordt het Web weer van ons

Op mijn vlog Is het internet stuk? kwamen enkele boeiende reacties en tips. In dit vervolg de belangrijkste tips die ons gaan helpen het Web weer terug te veroveren van Amerikaanse mediabedrijven als Google, Fakebook en Twitter. Deze tips vormen een begin, een eerste stap.

Mocht jij ook nog goede ideeën hebben, dan hoor ik die graag. Hier nog even de link naar de lijst van Frank Meeuwsen.

En hier een korte instructievideo over Mastodon.

Categorieën
Bloggen Media Video Vlog

Vlog: Is het internet stuk?

Het internet is stuk. Dat beweert Marleen Stikker, directeur van de Amsterdamse Waag Society.

Ze zei dat laatst in Zomergasten, maar al eerder op andere plekken, zoals het YouTube kanaal Fast Moving Targets. Waarom is het internet stuk? Hoe komt dat? Welke rol spelen social media hierin? En wat is volgens mij een begin van een oplossing? Ik bespreek dat in deze vlog en ben benieuwd naar jullie reacties hierop.

Check ook deze videos van Fast Moving Targets met Marleen Stikker: https://youtu.be/FO9jT6GOmzk
en https://youtu.be/3m2y1STc0VU

En deze boeiende TedX toespraak van Jaron Lanier.

Categorieën
Media Mike's notities

Het niet missen van Instagram en Fakebook

Omdat Instagram opeens veel ruimte opslokte van mijn telefoongeheugen, moest ik de app verwijderen om mijn iPhone 5 nog goed te laten werken. Drie weken later is er weer ruimte en heb ik de app er weer op gezet, maar je raadt het al: ik heb Instagram in de afgelopen weken niet gemist.

Dat vind ik typisch. Zolang je ermee bezig bent, lijkt het zo belangrijk. Maar wanneer je er even afstand van doet, mis je het helemaal niet. Mijns inziens geldt dat voor alle vormen van sociale media. Instagram, Fakebook, Twitter, YouTube… Het zijn vormen van entertainment. Ze zijn niet noodzakelijk.

Toen ik vanmorgen op de Facebookpagina van Jopo de Pojo terechtkwam, omdat deze leuke stripwinkel in Haarlem geen aparte website heeft, voelde de interface van Fakebook archaïsch aan. Al negen maanden zit ik immers niet meer op dit netwerk en ook Fakebook heb ik geen seconde gemist.

Na even scrollen kreeg ik ook meteen een pop-up die de pagina blokkeerde, die zegt dat ik moet inloggen om verder te kijken. Tja, geen Fakebook account meer, dus dat gaat niet.

Die pop-up kun je overigens naar beneden brengen, zodat je verder kunt scrollen. Toch schiet hij al snel weer naar boven en blokkeert het beeld. Dat is een van de redenen waarom ik vind dat bedrijven niet alleen een Facebookpagina moeten hebben, maar ook een eigen website. Al snap ik heel goed dat de mensen van Jopo de Pojo Fakebook gebruiken, omdat ze op die manier een community kunnen opbouwen en heel direct nieuwe strips en events onder de aandacht kunnen brengen bij hun klanten.

Liever geen iPhone
Dat ik aan een nieuwe telefoon toe ben, is wel duidelijk. Maar de nieuwe gaat geen iPhone meer worden, want ik wil geen 600 euro of meer neertellen voor een telefoon die eigenlijk vooral ergernis oproept. De foto’s die de iPhone maakt vind ik vaak ondermaats. Ook communiceert mijn mac niet zo goed met de iPhone als dat ik hoopte. Dat komt deels omdat ik niet via iCloud wil werken. Maar daarnaast vind ik dat ik als gebruiker veel te weinig controle heb met Apple producten. Je duwen van alles door je neus. Je kunt bijvoorbeeld niet eens zelf het cache van apps legen. Je moet wachten tot de iPhone besluit daar zin in te hebben. Als je een telefoon hebt met weinig geheugen is dat heel vervelend.

Mijn nieuwe telefoon wordt waarschijnlijk een Huawai: daar heb ik goede verhalen over gehoord wat betreft foto’s maken en video schieten. Ik vlog nu met een kleine handcamera, maar soms met mijn telefoon als ik die camera niet bij me heb, zoals laatst in Stockholm.

Of een Nokia 6.1. Ik twijfel nog een beetje maar moet over een paar dagen wel de knoop doorhakken.

Al mijn gedachten over sociale media wil ik in een vlog stoppen, maar om de een of andere reden krijg ik mijn gedachten daarover nog niet rond. Uiteindelijk komt er wel iets, maar het kost nog even tijd.

Categorieën
Media

Lubach neemt afscheid van Fakebook

Mocht je op dit moment nog een fakebook-account hebben, kijk dan even naar dit fragment van Zondag met Lubach. Dat zijn 16 minuten die je goed besteedt vandaag.

Ik vind het goed dat de redactie van Zondag met Lubach zelf ook consequenties trekt uit haar item en dus woensdag het goede voorbeeld geven door de stekker uit haar accounts te trekken. Ik hoop dat hierdoor meer mensen zullen volgen. Eigenlijk wilde ik niet meer over Zuckerbergs melkkoe bloggen, maar deze actie van Lubach vind ik de aandacht waard.

Zelf ben ik al vanaf begin januari van Fakebook af en ik heb er nog geen seconde spijt van gekregen. Er zijn natuurlijk veel meer apps die werken als databoeven, dus wanneer Fakebook eindelijk is leeggelopen moeten we daar ook naar kijken. Maar ervoor zorgen dat Fakebook niet meer bestaat is een goede eerste stap.

Zelf weten
Overigens ben ik oud en grijs genoeg om te weten dat mensen zich niet snel laten overtuigen van een denkbeeld dat contrasteert met hoe zij zelf denken hoe dingen in elkaar steken. Wat jij dus doet met je Facebookaccount moet je helemaal zelf weten. Ik heb niet de illusie, nog de puf, om andere mensen te gaan overtuigen. Daar hebben we de prima redactie van Zondag met Lubach voor.

Natuurlijk hoop ik van harte dat mensen massaal hun account opzeggen en dat de aandelen van het maffia-bedrijf, euh mediabedrijf, zodanig kelderen dat Zuckerberg en zijn aandeelhouders het flink benauwd krijgen. Men mag dromen immers.

Maar mocht je na het bekijken van het fragment nog steeds denken: ‘Best leuk, dat Facebook,’ dan wens ik je vooral veel plezier daar. In je eentje.

Categorieën
Bloggen Media

Vero

De laatste dagen vertellen steeds meer mensen op Instagram of Twitter dat ze zich hebben aangesloten op een nieuw sociaalnetwerk genaamd Vero. Zo op het eerste gezicht lijkt dit een goed alternatief voor Fakebook.

Ik heb het dan vooral over de voorwaarden die aan dit netwerk verbonden zijn en hun business model:

Unlike most of our competitors, Vero’s business model isn’t based on serving advertisements. As a subscription-based service, our users are our customers, not the product we sell to advertisers.

Our subscription model will allow us to keep Vero advertising-free, and to focus solely on delivering the best social experience instead of trying to find new ways to monetize our users’ behavior or tricking them back into the app with notifications.

Als Vero twee jaar geleden was gestart, was ik waarschijnlijk meteen overgestapt van Fakebook naar dit nieuwe, veelbelovende platform. Maar nu ik twee maanden geleden voorgoed afscheid nam van Mark Zuckerberg en zijn niet zo sociale val, ben ik eens goed gaan nadenken over wat sociale media voor mij betekenen. En vooral: wat ze geworden zijn.

Behalve de privacyvraagstukken, het verschrikkelijke domme algortime en andere zaken, is een van de redenen waarom ik niet meer rond wil hangen op Fakebook, dat de toon van de gesprekken steeds scherper wordt. Axel beschreef dat laatst mooi in een mail naar me: ‘Het lijkt alsof je steeds op eieren moet lopen, omdat mensen uitspraken verkeerd interpreteren.’

Daar ben ik het mee eens. Discussies worden veel te zwart-wit gevoerd. Het lijkt soms wel of mensen alleen nog maar zin hebben om te rellen in plaats van een constructieve dialoog aan te gaan. Dit zie je natuurlijk ook op Twitter en ook buiten de virtuele wereld. In de politiek, maar ook op straat en in de krant.

Ik probeer mijn leven zo fijn mogelijk te leiden en dat betekent dat ik geestelijke diarree zoveel mogelijk probeer te mijden. Vrijwel afwezig zijn op sociale media helpt daarbij enorm, dus mij zie je voorlopig niet aanmelden bij een nieuw platform. Al ben ik blij dat de mensen die sociale media wel nog steeds leuk vinden, nu een goed alternatief hebben voor maffiabook.

Ik vrees echter dat mensen hetzelfde gedrag zullen vertonen op dit nieuwe platform en daar hoef ik dus niet tussen te zitten.

Professioneel gebruik
Dat neemt allemaal niet weg dat ik goed weet hoe sociale media werken en dat ik het voor mijn werk geen probleem vind om ze te gebruiken. Als ik voor een opdrachtgever publiciteit moet genereren, vind ik het dus prima om het social media-account van die opdrachtgever te gebruiken om dat te doen. Privé voel ik die behoefte niet.

Bloggen vind ik een fijne vorm van communiceren, dus daar ga ik vooralsnog mee door. Ik lees ook nog steeds graag posts van anderen. Dat is nooit veranderd. Op Twitter en Instagram ben ik nog steeds aanwezig, maar wel veel minder actief. Ik vind het algoritme van beide platforms niks. Ik word niet graag behandeld als kind. En het discours op Twitter zijn vaak net zo erg als op Fakebook.

Less is more (time for other stuff), less is better.

Categorieën
Media Mike's notities

Algoritmevrij leven

Laatst vroeg iemand mij hoe het bevalt, een Facebook-loos bestaan. Heel goed, is het antwoord. Ik zou niet meer terug willen.

Ook begin ik steeds meer twijfel te voelen bij Instagram. Niet alleen omdat dit ook een bedrijf is van Fakebook, maar vooral omdat ze daar steeds meer aan het stunten zijn. Marloes de Vries viel het laatst op dat ze steeds vaker posts in haar tijdlijn krijgt van mensen die ze helemaal niet volgt. Ik heb het dan niet over gesponsorde reclameposts. Gewoon andere gebruikers worden er opeens doorheen gejast. Kortom, de programmeurs van Instagram bemoeien zich nog meer met wie je wel en niet krijgt te zien. Ik wil gewoon de posts van iedereen zien die ik volg en verder geen gezeur. Algoritmevrij leven. Dat wil ik. Zoveel mogelijk in ieder geval.

Sowieso ben ik de laatste maanden heel erg sociale media-moe. Het vraagt heel veel aandacht en ik kijk terug met een beetje spijt naar hoeveel uren ik het afgelopen decennium verloren heb aan loze zaken. Misschien heeft dat met mijn leeftijd te maken, maar ik wil de toekomst meer besteden aan dingen die voor mij echt belangrijk zijn.

Dat zijn geen wereldschokkende zaken, allerminst eigenlijk. Er is nog heel veel wat ik wil lezen en zien. De boekenkasten hier puilen uit met prachtig leeswerk en er zitten aardig wat boeken en strips bij die ik nog niet heb kunnen inzien.

En het wordt tijd om de lijst met gewilde vakantiebestemming maar eens als leidraad te gaan gebruiken. Daarvoor is dan eerst weer geld nodig, wat ik moet verdienen.

Misschien niet meer als freelancer – de journalistieke markt is volledig kapot bezuinigd – maar er zijn andere manieren om met mijn schrijftalent en aanleg voor beeld een inkomen te verwerven. Hopelijk op een vaste stek ergens met een leuk team.

Tot het zover is staat mijn smartphone steeds meer op stil en kijk ik zo min mogelijk op Whatsapp en Instagram. Ik vind het prima om dat soort apps voor werk te gebruiken – het hoort er nu eenmaal bij. Maar privé wil ik gewoon steeds meer mijn eigen gedachten in mijn hoofd horen en niet een Twitterstroom of ander geneuzel.

Categorieën
Media Mike's notities

Fakebook definitief gesloten

Begin januari hakte ik de knoop door en verzocht het team van Fakebook om definitief mijn profiel en pagina’s te verwijderen.

Dat kwam onder andere door een paar artikelen die ik op het blog van Frank Meeuwsen had gelezen, zoals deze en deze.

Wanneer een verzoek indient om je Fakebookaccount te verwijden, krijg je een mailtje van ze waarin ze zeggen dat dit proces ongeveer 14 dagen gaat duren. Natuurlijk kost het veel minder tijd, maar waarschijnlijk hopen ze dat je in die periode spijt krijgt en de boel weer her-activeert. Of dat je per ongeluk ergens op een like-button drukt. Dan schijnt alles ook weer online gezet te worden.

Hallo Michael,

We hebben een aanvraag ontvangen om je account permanent te verwijderen. Je account is gedeactiveerd op de website en zal binnen de 14 dagen worden verwijderd.

Indien je geen aanvraag hebt ingediend om je account te verwijderen, meld je dan aan op Facebook om de aanvraag te annuleren:

https://www.facebook.com/login.php

Met vriendelijk groeten,
Het Facebook Team

Op zich kun je die overdenkperiode ook als iets positiefs zien, want er zullen vast mensen zijn die spijt krijgen van het wissen van hun account. Jarenlang geloofde ik dat ik Fakebook nodig had om mijn werk als freelancer onder de aandacht te brengen bij mijn lezers. En dat ik via dit sociale mediaplatform aandacht voor mijn boek kon krijgen.

Tot op zekere hoogte is dat natuurlijk ook zo. Maar inmiddels weet iedereen op Fakebook wel dat ik Mijn vriend Spider-Man heb geschreven. Door mijn aanwezigheid op Fakebook ben ik als freelance journalist bekender geworden. Ook reageerden veel mensen vaak op de linkjes die ik plaatste naar mijn blog. Ze reageerden het meeste op Fakebook zelf, niet zo zeer op mijn site.

Foto: Linda Delis.

Algoritmevrijleven
Toch stond het leven naar een opgelegd algoritme – Fakebook bepaalt wat je ziet en wat niet, en wie er bovenaan de tijdlijn komt te staan – steeds meer tegen. Het najagen van likes maakt mij ongelukkig. Daarvoor ben ik niet op de wereld gezet.

Daarbij besefte ik opeens het volgende: de mensen die ik constant om aandacht moet vragen om mijn teksten en andere dingen te lezen, en die niet zo nu en dan de moeite nemen om mijn site te checken of een rss-feed te gebruiken, zijn waarschijnlijk niet echt geïnteresseerd. Zelf merk ik dat ik automatisch de blogs en sites op zoek die mij boeien. Daar heb ik het speeltje van Mark Zuckerberg niet voor nodig. En de rivier aan content waar ik wel eens uit verveling op klikte maar die me niet echt boeide en ik nu alweer vergeten ben, kan ik prima missen.

Heb ik vanaf nu minder lezers? Jammer dan. Ik leef niet van advertenties op mijn blog. Ik ben van niemand afhankelijk. Ik doe hier wat ik wil. Vind je het leuk wat ik publiceer, wees welkom. Boeit het je niet, ook goed.

Maffia
Tot slot wens ik niet langer afhankelijk te zijn van een Amerikaans bedrijf dat allesbehalve zuiver op de graad is. Veel ex-werknemers kruipen publiekelijk door het stof omdat ze voor Mark Zuckerberg bewust elementen in Fakebook hebben gebouwd die verslavend zijn. Hoe langer je op Fakebook doorbrengt, hoe meer geld de miljardair aan je verdient.

Fakebook is een enorm onbetrouwbare partij om mee samen te werken. Nog los van de privacyschendingen, veranderen ze om de haverklap het algoritme en de voorwaarden. Je weet eigenlijk niet goed waar je aan toe bent. Het is een beetje als geld lenen bij de maffia, of een de Godfather om een gunst vragen. Voordat je het weet vind je een afgehakt paardenhoofd in je bed. Nu ben ik geen vegetariër, maar daar dank ik toch vriendelijk voor.

Illustratie: Daan. (Check: Weblog.kurai.nl)

Het grappige is dat ik mijn vertrek van Fakebook niet echt merk als ik naar de statistieken van mijn site kijk. Het aantal bezoekers is ongeveer net zo hoog als in december.

Eerlijk gezegd denk ik niet dat de mensen die er nog wel op zitten, hebben gemerkt dat ik weg ben. Ik denk ook niet dat mijn actie veel navolging zal hebben, al trekken jongeren wel steeds meer weg van Fakebook omdat ze het vervelend vinden dat er zoveel ouderen op zitten.

(Ik zit overigens nog wel op instagram en WhatsApp, en ik weet dat deze apps ook eigendom zijn van Fakebook, dus helemaal bevrijd ben ik nog niet.)

Ik ben niet bij machte een einde te maken aan Fakebook. Dat hoeft ook niet, want er zijn genoeg mensen die daar wel aan hun trekken komen. Laat die daar lekker blijven plakken. Je kunt anderen niet sturen of hun gedrag veranderen. Wel kun je doen wat goed voelt en wat in je cirkel van invloed zit. In mijn geval is dat dus definitief afscheid nemen van een sociaal mediaplatform waar ik al jaren niet blij van word.

Mike out.

Categorieën
Bloggen Mike's notities

Leegte

Ondertussen denk ik wel eens dat ik met bloggen best wel wat minder hard mijn best kan doen. Ik doe het nu 11½ jaar, en eerlijk gezegd heb ik alles wel gezegd.

Ik probeer deze decembermaand bewust onderwerpen die ik al vaker heb aangesneden te vermijden. Dus geen kerstposts, geen terugblikken of lijstjes over 2017.

Goed. Een post was een overzicht van de negen meest gelikete instagramfoto’s van het afgelopen jaar. Dat vond ik nog wel grappig om te publiceren, simpelweg om te zien wat men dan zo leuk vond. Het waren vooral foto’s van het laatste halfjaar en met merendeel was gerelateerd aan mijn boek.

Dat mensen Mijn vriend Spider-Man en alles daaraan verwant tof vinden, was dus fijn.

Maar geen van de guitige en toffe stripplaatjes die ik via dit platform deel, zaten in de top 9. Dat is natuurlijk geen reden om daarmee te stoppen, maar het geeft wel te denken: waarom deel ik dat soort plaatjes eigenlijk? Je bouwt er misschien geek-creds mee op, maar waarom zou je?

Antwoord: het is vooral leuk voor mezelf om te zien wat ik in het afgelopen jaar allemaal heb gelezen en gezien en nu herinnerd te worden aan wat ik tof of bijzonder vond. Instagram is dus gewoon een fotodagboek. Niets meer, niets minder.

Frank Meeuwsen blogde dat alle sociale media hem een beetje te veel werd en verwijderde veel apps van zijn telefoon. Ik snap die houding volkomen. Als ik zo’n stuk lees en daarna meteen dit bericht op NOS.nl, dan denk ik ook meteen dat ik wel een tijdje van Fakebook af wil. Nu we voor de kerstdagen zitten en ik mijn boek verder niet hoef te promoten, kan dat ook best.

En sowieso, wanneer een voormalig Fakebook manager als Chamath Palihapitiya al waarschuwt voor hoe gevaarlijk dit social media platform is…

Van Twitter word ik meestal toch depressief vanwege alle narigheid die daar gepubliceerd wordt. Vooral dat ik telkens tweets moet zien van mensen die ik zelf niet volg, maar die door anderen geliket worden, vind ik vervelend. Wat moet ik met al die loze informatie? Mijn hoofd zit vol genoeg.

Categorieën
Bloggen

Onderweg bloggen

Vrijdag had ik een koffiedate met Frits Jonker. Erg gezellig weer en altijd boeiend om met Frits van gedachten te wisselen. Een uurtje later ontving ik onderstaand Zine op mijn telefoon.

Frits maakt al jaren Showcase, maar sinds kort maakt hij een paar zines per dag. Deze fotografeert hij met zijn mobiel, daarna verwerkt hij de plaatjes erin met een app. Vervolgens publiceert hij deze werkjes meteen op Fakebook. Niet allemaal trouwens, want hij wil oppassen voor overkill. Daar heb je volgens mij op Fakebook niet zo’n last van, want het is maar de vraag hoeveel van je contacten de content zien die je publiceert. Het algoritme van Zuckerberg is een vervelend raadsel.

Gelukkig zet Frits zijn zines later ook op zijn echte blog, waar ze natuurlijk thuishoren.

Ik kan erg genieten van dit soort projecten. Frits is de hele dag in touw en onderweg blogt hij daarover in deze vorm. Echt een blog als dagboek dus.

Toevallig gaat deze aflevering veel over strips. Ik had inderdaad een Sigmund-bundel voor Frits meegenomen. Hij had laatst een goed stuk over de narcisten van het internet en de leegheid van wat ze hopen te bereiken. Daardoor werd ik weer geïnspireerd om zelf ook wat te schrijven. Vrienden spelen een (kleine) rol in elkaars leven, ze zijn onderdeel van elkaars cast. Daarnaast inspireren andere bloggers mij nog steeds vaak. Over Familieziek publiceer ik binnenkort een interview met stripmaker Peter van Dongen. Als het goed is staat dat artikel volgende week in de VPRO gids.