Tag: Facebook

De verleiding van het witte canvas

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 11/09/2012
12 reacties op De verleiding van het witte canvas

heftigbloggen_emma — Illustratie: Emma Ringelberg

Laatst had ik het er met blogvriend en huiscomponist Marco Raaphorst over dat je als blogger eigenlijk alles op één site moet plaatsen. Een digitale hangplek voor al je activiteiten. Raaphorst is namelijk iemand die nog wel eens van blog mag veranderen, ergens een nieuw stukje internet te claimen om niet lang erna weer naar zijn oude blog terug te keren. Hij is in dat opzicht een onrustige blogger, maar ik snap de verleiding van het witte canvas maar al te goed.

Het is soms heerlijk om opnieuw te kunnen beginnen, om op een verse plek te gaan bloggen. Toen ik van Mike’s Webs overstapte op mijn huidige blog, voelde dat ook als opnieuw beginnen zonder het verleden echt achter me te laten. Mijn fotoblog hangt aan een aparte url, omdat het een bij project is dat verder losstaat van mijn freelance activiteiten. Daar wilde ik het eigenlijk bij laten, want die blogs onderhouden is een tijdrovend werkje, maar Tumblr lonkte.

Tumblr is een vorm van microbloggen waarin je in een paar vaststaande vormen je content online kunt plaatsen. Het is eigenlijk bloggen voor dummies, want het wordt op die manier heel makkelijk gemaakt om snel een plaatje, video of citaat online te knallen. Het is begonnen als een vorm van microbloggen en biedt bloggers de kans posts van anderen te herbloggen en om makkelijk blogs te volgen of berichten te liken. Wat dat betreft lijkt het wel wat op Facebook, vooral omdat vriendjes worden van elkaar en elkaars blogs volgen een belangrijk element is in de Tumblr-wereld. Het is een aspect dat ik minder charmant vind, want voordat je het weet ben je weer in een populariteitswedstrijd terechtgekomen en daar ben ik echt te oud voor.

Ook zit de kracht van Tumblr niet echt in het plaatsen van originele content, maar juist in het functioneren van virtueel doorgeefluik. Zo toont de Tumblr-blogger zijn fascinaties aan de wereld. Eigenlijk is het een digitaal moodboard, dat Tumblr.

Maar goed, waarom dan toch een blog starten op Tumblr?

Als blogexpert/blogliefhebber/blogger is het altijd goed om kennis te nemen van andere vormen van bloggen en ermee te experimenteren. Daarom probeer ik graag zo’n Tumblr uit. Daarnaast maakt het aanmaken van een Tumblr-account het voor mij makkelijk om de vele stripblogs op dit platform te volgen. Updates van de mensen die ik volg verschijnen automatisch in een dashboard en dat handig. Al hebben de Tumblr-blogs ook een rss-feed.

Promotie
Een andere belangrijke reden is dat mijn ambities als stripjournalist stiekem tot over de taalgrens reiken. Daarom wil ik mezelf ook zichtbaar maken op een Engelstalig blog. Ik wil juist ook werk van Nederlandse stripmakers publiceren om dat onder de aandacht te brengen. En wie weet kan ik op mijn Tumblr-blog mijn Engelstalige video’s aan een nieuw publiek tonen.

bloggenlachen — Illustratie: Emma Ringelberg

Maar bovenal is het lege canvas zeer verleidelijk. Een nieuw blog zit vol met beloften en roept hoopvolle verwachtingen op. Het is bijna alsof je een nieuwe relatie begint, inclusief dat spannende gevoel in je buik dat je dan krijgt. Iets nieuws beginnen, een verse start.

Natuurlijk zijn dit deels valse beloften: na een tijdje is het nieuwtje ervan af en is het gewoon bloggen geworden. Maar dat maakt niet uit. Nu is het leuk, later is voor de toekomst.

Ik ga niet stoppen op dit blog. Mijn Tumblr-blog zal vooral een plek zijn om stripplaatjes, tekeningen en verwante zaken te plaatsen en archiveren. Het lijkt me een goede manier om te zien wat de stripliefhebbers in de wereld bezighoudt.

Nieuwsgierig geworden? Check: michaelminneboo.tumblr.com.

Tags Facebook, Marco Raaphorst, Tumblr

Spladodder!

Facebook liegt!

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 25/08/2012
1 reactie op Facebook liegt!

Toevallig had ik het vrijdag met Liselotte over hoe je vrienden op Facebook worden ingezet als marketeer. Voordat je het weet staat op je pagina aangegeven dat een van je vrienden een bepaald bedrijf leuk vindt.

Niet veel later kreeg ik een mailtje van Liselotte met deze foto.

Volgens Facebook vind ik UPC leuk. En dat is onzin. Goed, ik heb interpret van UPC en vanwege de aanstaande verhuizing heb ik even op de site van UPC gekeken naar welke pakketten ze aanbieden. Maar ik heb ook op de sites gekeken van KPN en Tele2 en nog wat providers. Maar ik heb nergens, werkelijk nergens, aangeklikt dat ik UPC leuk vind. Ik vind UPC helemaal niet leuk. Ik vind UPC ook niet heel verkeerd, maar niet ha!ha! leuk, of aardig, of sympathiek. Die boodschap die Liselotte op haar Facebook-pagina kreeg is dus puur gelul.

Dat je het even weet.

Nu schreef ik laatst al over hoe de vind-ik-leuk-cultuur me begint tegen te staan, maar als die ‘likes’ van je vrienden ook daadwerkelijk nog eens fake blijken te zijn, is het einde zoek natuurlijk. Want stel dat er op eens op een profiel verschijnt dat ik het CDA leuk vind. Of nog erger: de PVV! Of voetbal. Of Jantje Smit. Getverdemme…! Ik moet er niet aan denken. Dat gaat je ook nog vrienden kosten. Of vriendverzoeken opleveren van mensen waar je helemaal niet op zit te wachten.

Je bent bij deze gewaarschuwd. Je moet niet iedere leuk van een ander voor zoete koek slikken. Waarschijnlijk is het een voorgebakken cookie waar je vriend helemaal niets van afweet.

Ik ben benieuwd of meer mensen deze ervaring hebben of dat er wellicht een eenmalig foutje is ingeslopen bij Facebook.

In de rubriek Spladodder! behandel ik allerlei zaken die wat mij betreft niet door de beugel kunnen. Het logo is van Hallie Lama.

Tags Facebook, Marketing

Bloggen

Zes jaar bloggen: Opnieuw beginnen

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 08/08/2012
20 reacties op Zes jaar bloggen: Opnieuw beginnen

Eind augustus leef ik alweer zes jaar op het web. Wat mijn sabbatical tot nu toe vooral heeft duidelijk gemaakt is dat ik bepaalde zaken vanaf nu anders wil aanpakken. Dat betekent onder andere dat ik anders ga bloggen.

Zes jaar geleden begon ik aan dit avontuur, niet precies wetende wat we allemaal stond te wachten. Ook had ik geen vooropgezet plan toen ik de eerste posts op Mike’s Webs schreef. Alles was een groot, spannend avontuur. Maar er is veel veranderd in die jaren. Het vrijblijvende van het bloggen is verdwenen. Ik weet niet precies wanneer dat gebeurde, maar waarschijnlijk ergens toen mijn site MichaelMinneboo.nl als portfolio dienst ging doen. Ik voelde me toen verplicht om vooral over strips te bloggen, want dat is het medium waar ik als freelance journalist het meeste over schrijf.

Verplichting
Op een gegeven moment ben ik ook veelvuldig ook stripnieuws gaan schrijven, want een stripjournalist houdt nu eenmaal alles bij. Het werd een gewoonte om iets met de persberichten te doen die mijn mailbox verstopten. Een expositie hier, een boekpresentatie daar. Natuurlijk meldde ik dit soort gebeurtenissen ook vaak omdat ik de betreffende stripmaker graag mag of omdat de strip interessant vond, maar vaak ook gewoon omdat ik me verplicht voelde het nieuws te brengen. Voordat ik het goed en wel doorhad postte ik zes, soms zeven publicaties per week op mijn site.

Waarom dat een probleem werd? Ik deed er nog zo veel naast. Stukken in opdracht, video’s, een parttime baan bij de VARA en daartussendoor beleefde ik nog een rijk gevuld sociaal leven.

Toegegeven: de hogere frequentie en de focus op strips, deed het aantal bezoekers exponentieel toenemen. De statistieken gingen door het dak! Maar de blogposts misten vaak persoonlijkheid. En ik had op den duur het gevoel geleefd te worden door mijn blog. Het vrijblijvende was ervan af. Ook de zin eigenlijk. Het kwam vaak genoeg voor dat ik nog even snel een berichtje online zette, ook al had ik eigenlijk wat anders te doen; ook al had ik eigenlijk zin om wat anders te doen.

Als bloggen te veel op werk begint te lijken, als iets wat op je to-do-lijst staat en nog even afgewerkt moet worden voordat de dag om is, dan is het plezier ver te zoeken.

Je blog als middel om je reputatie mee op te bouwen; je blog als winkeltje; personal branding, dat soort dingen. Het is goed om je bewust te zijn van wat je uitdraagt op het web, maar wie zich als merk gedraagt, verliest zijn menselijkheid. Je bent immers de hele tijd druk bezig met hoe je op anderen overkomt en de zorg een positief beeld van jezelf neer te zetten. Voordat je het weet kom je steeds verder van je kern af te staan. En dan komt je blog ook automatisch steeds verder van jezelf af te staan. Je bent aan het bloggen, niet een doorlopende advertorial over jezelf aan het schrijven.

Fuck Personal Branding dus! En fuck de ‘vind-mij-alsjeblieft-leuk-mentaliteit’ die door Facebook en Twitter gecultiveerd wordt! Dat gesmeek van mensen en bedrijven om een like is simpelweg pathetisch. Mensen die alleen maar leuk gevonden willen worden zijn saai, voorspelbaar en laten bovendien nooit het achterste van hun tong zien. Ik wil echtheid, authenticiteit en menselijkheid. (En kennis van zaken is, uiteraard, ook niet onbelangrijk.) En dat kan ook online.

In mijn pauze van de afgelopen maanden blogde ik nog zo nu en dan, vooral om de vorderingen van mijn sabbatical bij te houden en één keer om een filmrecensie te schrijven. Het verplichte gevoel verdween. Ik weet nog dat ik een park in Utrecht zat op een vrijdagmiddag. De zon scheen, ik zat een boeiend boek van Grant Morrison te lezen en ik voelde absoluut niet de drang om daar iets over te bloggen, te schrijven of te zeggen. Dat bankje, het boek, de zon en de rust waren voldoende om mij een gevoel van vervulling te geven. De online wereld was niet uit mijn hoofd verdwenen, wel de behoefte om daar op dat moment, deel van uit te maken. (En de paradox van het blogleven is natuurlijk dat ik er nu – indirect – nog steeds over blog als voorbeeld voor niet-bloggen.)

Een leven zonder bloggen, natuurlijk is het mogelijk. Toch wil ik niet zo ver gaan. Ik vind het veel te leuk om stukjes te schrijven, te reageren op andere blogs en een dialoog te voeren met lezers van mijn blog. Maar dat kan ook met mate. Laat het ritme van het leven de flow van je blog bepalen, niet andersom.

Daarom ga ik het vanaf nu als volgt aanpakken: ik ga schrijven vanuit behoefte en plezier. Niet vanuit verplichting of een misplaatst gevoel van druk. Niemand zegt de blogger dat hij moet bloggen, behalve het stemmetje in zijn hoofd. Dat stemmetje ben je zelf.

Dit is mijn blog, dus dit is mijn visie op de wereld. Like it or not, I don’t care.

Nieuwe rubrieken
Natuurlijk heb ik mijn vrije tijd wel nagedacht over mijn blogje en welke kant ik ermee op wil gaan. Ik heb een paar nieuwe rubrieken bedacht waar ik graag mee aan de slag wil. Ik blijf schrijven over strips, want daar ligt mijn hart. Ik breng graag boeiende beeldverhalen en stripmakers onder de aandacht, want ik vind dat dit moet gebeuren. Er kan immers niet aandacht genoeg zijn voor strips. Ook zal ik heus nog wel stripnieuws brengen als ik het boeiend en relevant vind, maar een echte nieuwssite zal dit blog nooit worden. Voor de typische stripnieuwtjes zijn al genoeg blogs in de wereld.

Net als voorheen zullen post over film, animatie en het bloggen ook voorbijkomen, evenals een persoonlijk verhaal. Want persoonlijkheid is wat een blog maakt of breekt. Dit is mijn blog, dus dit is mijn visie op de wereld. Like it or not, I don’t care.

De frequentie van de posts hangt helemaal af van de hoeveelheid zin die ik voel en de tijd die ik beschikbaar heb. Verder zie ik wel welke kant het op gaat. Ik ben benieuwd naar het komende blogjaar en naar de weg die ik af ga leggen. You’re welcome to join me.

Tags Autobiografie, Bloggeschiedenis, Eeuwig Weekend, Facebook, Freelancen, Personal branding, Social Media, Twitter

Mike's notities

Even inchecken

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 28/06/2012
2 reacties op Even inchecken

Met al het gestunt van Facebook de laatste tijd, een ongevraagde e-mailaanpassing en gedoe met commercieel gebruik maken van je naam en je content, ben ik blij dat ik er even geen gebruik van maak. Ik heb het vermoeden dat dit vriendennetwerk sinds de beursgang langzaam muteert in een commercieel monster dat telkens met nieuwe vervelende zaken op de proppen komt waar je als gebruiker niet op zit te wachten. Als dat zo doorgaat, zullen de gebruikers wel weer wegtrekken en samenscholen op een ander netwerk.

Zoals ik een tijdje geleden al schreef: ik mis het niet echt. Soms is het overigens wel onhandig: ik mis interessante mededelingen van mensen en een hoop uitnodigingen op feestjes. Ook mis ik het contact met sommige vrienden met wie ik alleen via Facebook-sprak. Kennelijk is e-mail helemaal uit tegenwoordig. Leven zonder Facebook is toch een beetje communiceren met een handicap. Daarbij komt er minder bezoek op mijn site omdat ik geen linkjes meer op Facebook-plaats. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat ik minder blog en dat het mooi weer is, maar toch mis je een afzetplek als je even niet aan het sociale netwerk meedoet. Goed, dat moet dan maar even.

Overigens levert niet-Faceboeken inderdaad meer tijd op, maar dat terzijde.

Nu klinkt het meteen alsof ik communicatie-arm leef, maar dat is niet zo. Ik zit, ondanks mijn voornemen om zo min mogelijk social media te gebruiken, nog geregeld op Twitter om even mijn vrienden-lijstje te checken.

(Grootste ergernis van Twitter via de website gebruiken: die constante stroom suggesties wie ik nog meer kan volgen. Rot toch op met je opdringerige gedoe, ik volg al te veel mensen!) En even Twitteren is een valkuil: voordat je het weet zit je alweer uren met mensen te kletsen. Social media applicaties zijn soms als een zwart gat: wanneer je er uiteindelijk weer uit komt, zijn er uren verstreken.

Waar ik ook sinds het begin van mijn sabbatical weer aan toe ben gekomen is het lezen van blogjes. Fijn, want er valt een hoop boeiends te lezen in de blogosfeer. Het bloguniversum zit vol met interessante planeten, sterren en hemellichamen die een bezoekje of een onderzoekende blik verdienen.

En terwijl ik zelf bijna niet blog, beginnen er langzaam nieuwe ideeën te borrelen in mijn brein. Concepten voor blogposts, nieuwe rubrieken en video’s. Maar de uitvoering daarvan moet maar even wachten. Vandaag staat een langdurige leessessie op de bank op de agenda, maar eerst even op de fiets en met mijn kop de zon in.

Tags Facebook, Social Media, Twitter

Media Mike's notities

Ik mis het niet echt

Een paar weken geleden sloot ik mijn Facebook en zette dit sociale netwerk in de ijskast. Ik ben met sabbatical en wil niet telkens op de hoogte blijven van het laatste nieuws, persoonlijke updates en guitige video’s. Rust aan mijn kop, dat wil ik.

‘Je gaat er toch geen boek over schrijven?’ vroeg iemand die ik niet ken en een vriend van een vriend is, op Twitter. Nee, natuurlijk niet. Ik wil juist even NIETS doen. Bovendien zijn er al eReaders volgeschreven door mensen die zich afkeerde van sociale media en hun ervaringen erover kwijt moesten. Maar ik vind het wel fijn om mijn gedachten hierover even te ordenen en erover te bloggen.

Twitter, ook zoiets. Erg leuk als je er middenin zit, maar totaal misbaar als je tweetdeck een tijdje uit hebt staan. Die conclusie verrast me overigens niet.

Ik ben niet tegen Facebook, noch anti-Twitter. Maar ik besef me terdege dat het tijdopslokkers zijn en dat ik die kostbare tijd liever aan andere zaken besteed. Wel is door het uitzetten van Facebook mijn aantal persoonlijke e-mails toegenomen. Je wil immers toch met je vrienden blijven praten.

Blogjes lezen vind ik overigens nog steeds leuk. Zo kom je nog eens een mooie documentaire over de liefde voor het boek tegen bijvoorbeeld.

Sowieso heb ik nu tijd om te lezen. In de afgelopen weken heb ik dan ook een stapel strips aangeschaft waar mijn creditcard beroerd van werd, maar mijn hart een vreugdesprongetje van maakte. Soms moet je jezelf verwennen. Crisis be damned.

Tags Eeuwig Weekend, Facebook, Social Media, Twitter

Strips

Wat wil jij in de honderdste Zone 5300 zien?

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 11/06/2012

Tijdens de stripdagen Haarlem verscheen het nieuwste nummer van Zone 5300 met daarin speciale aandacht voor zes Turkse stripmakers. In december verschijnt echter het HONDERDSTE NUMMER van dit tijdschrift gewijd aan strips, cultuur en curiosa.

Op de Facebookpagina van de Zone 5300 wordt aan de liefhebbers gevraagd wat zij graag in dit honderdste nummer zouden willen zien.

Alles is vooralsnog mogelijk, dus hou u niet in (alleen dat interview met Elvis zal wat moeilijk worden). Reageren maar!

De niet-faceboekers kunnen ook een mailtje naar de redactie sturen: info[at]zone5300.nl.

Geen idee wat Zone 5300 is of heb je zin in wat achtergrond? In 2009 interviewde ik Tonio van Vugt, mede-initiatiefnemer en co-hoofdredacteur, tijdens het 15-jarig bestaan van het blad.

Tags Facebook, Tijdschriften, Tonio van Vugt, Zone 5300

Media

Facebook is onleesbaar

Eigenlijk ben ik vanuit social media-oogpunt gezien best een asociale Faceboeker. Ik plaats vooral dingen op mijn prikbord en reageer als mensen daarop reageren. Soms lees ik de updates van anderen, maar ik volg zoveel mensen dat de stroom informatie, en die term neem ik bij deze even ruim, niet meer valt bij te houden. Facebook en Twitter zijn echt dingetjes voor erbij, ze zijn geen halszaak voor me.

facebookbeveiliging — Dit keer is het nog redelijk leesbaar, maar meestal niet.

Sterker nog: de laatste tijd doe ik steeds minder aan sociale media en dat bevalt best. Als je niet oppast zijn Facebook en Twitter echte tijdverslindende vampiertjes.

Waar ik me in het bijzonder aan erger is de beveiligingscontrole van Facebook. Hoewel ik netjes sta ingelogd, wil Facebook iedere keer als ik een linkje wil plaatsen weten dat ik niet een of andere bot ben. Dus moet ik telkens een beveiligingscode intikken. Vervelend, want vaak kan ik die dingen niet goed lezen en tik ik het dus verkeerd in. Waarom zetten ze die woorden niet leesbaarder neer? Een bot kan een plaatje toch sowieso niet lezen? Of is de techniek inmiddels al zover gevorderd dat de beveiligingscodes onleesbaar moeten zijn om spam te voorkomen?

Misschien is dit Facebooks manier om me te vertellen dat ik meer (inter)actiever moet opstellen. Maar dat maak ik toch liever zelf uit.

Hoe dan ook: weer een voorbeeld van hoe spammers in de wereld het leven onnodig moeilijk maken. Als er geen spam zou zijn, dan is zo’n code immers ook overbodig.

Tags Beveiliging, Facebook, Social Media, Spam, Twitter

Bloggen

Het monster dat gevoed moet worden

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 03/01/2012
43 reacties op Het monster dat gevoed moet worden

Bloggen doe je voor je plezier en omdat je iets kwijt wilt aan de wereld. Dat klinkt simpel, maar dat is het niet.

Daar begint het bloggen wel mee, met de wens om mensen te bereiken. Om gehoord te worden. Om te delen wat jou zo enthousiast maakt, waar je je over verwondert, wat je bezighoudt. Prima redenen.

Toch kan het bloggen soms ook als een last aanvoelen. Opeens blog je niet meer omdat je het wilt, maar omdat je het gevoel hebt dat je moet. Dat je iets moet publiceren omdat er anders geen bezoekers op je site komen. Dat je iets moet publiceren omdat het alweer een paar dagen geleden is dat je een blogpost hebt geschreven. Dat je iets nieuws moet publiceren omdat er op de laatste paar teksten geen reacties binnenkwamen. Blijven produceren omdat mensen anders vergeten dat je blog bestaat. Uit het oog uit het hart. Zoiets.

Als je dat ervaart, lijkt je blog bijna als een monster dat gevoed moet worden. Een monster dat je aandacht vraagt, ook als je er geen zin in hebt. Een monster met een geeuwhonger die niet te stillen lijkt, want niet lang nadat je het monster gevoerd hebt met een verse blogpost, bekruipt je het onbehaaglijke gevoel dat je weer aan de slag moet.

Maar het monster dat gevoed moet worden is niet je blog. Je blog is namelijk maar een ding op het web, de plek waar je publiceert. Alle eigenschappen die je je blog toebedeelt, behoren jezelf toe. Je blog is namelijk niet meer of minder dan een verlengstuk van jezelf. Kortom, het monster dat gevoed moet worden, dat ben je zelf.

Ga maar na: publiceer je op zo’n moment nog omdat je iets kwijt wilt aan de wereld? Dat je het gevoel hebt dat je zult barsten als je niet je vingers over het toetsenbord laat gaan om over die ene film, strip, liedje of gebeurtenis te schrijven? Of publiceer je omdat je het gevoel hebt dat je wel moet om de verkeerde redenen? Omdat je reacties wilt bijvoorbeeld, of omdat je te veel naar je statistieken hebt zitten kijken en die je drijfveer vormen om door te bloggen?

Moet je blog gevoed worden, of je ego? Want, laten we eerlijk zijn, je aanwezigheid op het web, of het nu bloggen, Facebook of Twitter betreft, heeft ook met het ego te maken. De mens verlangt naar aandacht. Mis je de spotlight, de aandacht, de reacties? Als dit laatste het geval is, kun je het beste iets anders gaan doen. Even afstand van het bloggen nemen. Even goed nadenken over je motieven. Waarom blog je? Wat wil je ermee bereiken? Wat doet het voor jou?

Als je de antwoorden op die vragen kent, is je honger vast ook gestild. Je weet op zijn minst wie en wat je aan het voeren bent als je weer gaat bloggen.

(Deze blogpost is deels een antwoord op die van Peter de Kock.)

Tags Blogstress, Facebook, Social Media, Tips, Twitter, WWW

Bloggen Media

Bloggen na de dood

Is er bloggen na de dood? Het kan wel. Als je wilt kun je blogposts klaarzetten die gepubliceerd worden als je je laatste adem hebt uitgeblazen. Ik zie dat zelf niet zo zitten. Toch kan virtueel herdenken wel een belangrijke functie vervullen.

Deze maand onderzocht Multiscope in opdracht van Nuvema Uitvaartverzekering onder 1000 Nederlandse consumenten of zij hebben nagedacht over hun digitale nalatenschap en wat er met hun online erfenis zou moeten gebeuren. Om hun social media testament onder de aandacht te brengen, maakte Nuvema vandaag bekend dat maar liefst 61 % van de ondervraagden wil dat zijn social media profiel meteen na overlijden wordt gewist. Slechts 8 % heeft behoefte aan een digitale gedenkplaats. Dat social media testament is overigens niets nieuws onder de zon.

Toen recent de stripmaker Minck Oosterveer plotseling overleed, veranderde zijn Facebook-profiel in een condoleanceregister omdat iedereen die het wilde een laatste boodschap voor Minck plaatste. Een mooi gebaar. Ook deze week werden er nog berichten toegevoegd. Dat heeft wel een vreemd effect, want als op die manier is zijn account nog steeds actief en duikt zijn profiel dus vaak op in mijn lijstje van actieve vrienden. Toch vind ik het wel mooi dat mensen op die manier ook afscheid van iemand kunnen nemen. En wellicht bieden al die warme woorden nog een soort van troost voor de nabestaanden.

Mijn Facebookprofiel, mocht ik die tegen die tijd nog hebben, mag wat wij betreft verwijderd worden. Maar wat te doen met mijn blog na de dood? Zelf vind ik het wel mooi als mijn schrijfsels online beschikbaar blijven. Ik geloof dat er na de dood niets is, en ik laat geen kinderen na. Toch wil ik wel mijn vingerafdruk op het venster van de wereld achterlaten. Gewoon om te laten zien dat ik er geweest ben. Voor zolang zo’n blog in de lucht blijft natuurlijk, want ook je digitale notitieblok heeft niet het eeuwige leven. Als op een gegeven moment de rekening van de provider niet meer betaald wordt, gaat ook hier de stekker eruit.

Wat dat betreft is niets voor eeuwig.

En heb jij al nagedacht over hoe je virtuele nalatenschap eruit moet zien?

Marco Raaphorst, Karin Ramaker en Peter de Kock schreven al eerder over dit onderwerp.

Tags Facebook, Grafstemming, Minck Oosterveer, Social Media, WWW

Media

Liefde in het tijdperk van Facebook

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 15/09/2011
9 reacties op Liefde in het tijdperk van Facebook

Je kunt op je profiel op Facebook van alles invullen en dus ook of je een relatie hebt of niet.

Nu woon ik alweer twee jaar samen, maar pas sinds een paar maanden heeft mijn vriendin ook een Facebook-account. Van de week hebben we onze relatie dan ook eindelijk wereldkundig gemaakt.

Het staat er nu echt, we kunnen niet meer terug, want alles wat je op Facbook zet is natuurlijk 100% de waarheid.

Het was dus eigenlijk oud nieuws, ook voor onze vrienden. Het grappige is dat een stel vrienden van me dit heugelijke feit meteen ‘geliked’ hebben. Sterker nog: twee vriendinnen van me wilden meteen vriendjes met Linda worden op Facebook. Onze vriendenkringen zijn in het echt nagenoeg gescheiden, maar het ziet er naar uit dat er in het virtuele web van vriendschappen wel wat draadjes elkaar zullen gaan raken.

Om in de geest van Chriet Titulaer te spreken: ‘Het is een wondere wereld!’

Tags Facebook, Liefde, Vriendschap