Tag: Film

Categorieën
Strips

In Bruges: Ethiek, moord en een grimlach

In Bruges draait om twee huurmoordenaars die na een fout gelopen klus in Dublin van hun baas moeten onderduiken in Brugge te België. Daar brengen ze de dagen door met sightseeing.

Terwijl Ray (Collin Farrell) niet eens dood aangetroffen zou willen worden in deze Middeleeuwse toeristenval, geniet de oudere Ken (Brendan Gleeson) met volle teugen van de historische panden en grachtjes.

Rays bokkige humeur klaart echter op als hij een date weet te versieren met de aantrekkelijke Chloe (Clemence Poesy). Hij ontmoet haar op de filmset van een pretentieuze surrealistische flick waarin een lilliputter (Jordan Prentice) de hoofdrol speelt.

Grauw geweld met humor
Tot zover de opzet van het verhaal, want In Bruges is een zeldzaam verrassende film waarover je zo min mogelijk moet weten voordat je de bioscoopzaal ingaat (of je download aanzet – foei!). Het woord gangsterfilm roept enkele standaardassociaties op: het beeld van de stereotype familiebedrijven der spaghettivreters dringt zich meteen op, of de onderwereld van de coole – Tarantino-eske gangster. Wat betreft de typische Hollywood gangsterfilms van tegenwoordig dan; de Engelse gangsterfilm kent vooral veel grimmigheid à la Get Carter (Mike Hodges, 1971), maar ook een flinke dosis wrange humor. Regisseur en schrijver Martin McDonagh tapt vooral uit het laatste vaatje en mengt op voortreffelijke wijze humoristische invallen met grauwe geweldsdaden. De luchtigheid gaat overigens nergens ten kosten van de geloofwaardigheid van de personages. Hun zielenroerselen vormen het pompende hart van de film.Ethiek en moord
Quentin Tarantino toonde in Pulp Fiction indertijd een vernieuwend beeld van twee gangsters tijdens hun dagelijkse routine. Op weg naar het huis van hun slachtoffers hadden ze gesprekken en discussies over alledaagse zaken – gesprekken zoals alle collega’s die normaliter voeren. McDonagh laat zijn gangsters filosoferen over de ethiek van hun vak: wie het leven van anderen eindigt voor geld heeft naar zichzelf toe immers heel wat te verantwoorden. Daarnaast handelen de gangsters volgens de regels van een erecode die bijna kinderachtig aandoet, maar op een surrealistische wijze toch klopt binnen de gepresenteerde verhaalwereld. Het is niet voor niets dat de hoteleigenares (Thekla Reuten) op een gegeven moment opmerkt dat Harry (Ralph Fiennes) – de groteske opdrachtgever van Ray en Ken – zich gedraagt als een opgeschoten jochie.

Theatraal
Regisseur Martin McDonagh maakte eerder de korte zwarte comedy Six Shooter (1995) waar hij een Oscar voor kreeg. Ook schreef hij prijswinnende toneelstukken. In Bruges is dan ook theatraal in opzet en uitvoering – in de climax van het verhaal komen de verschillende levenspaden en plotlijntjes mooi samen. Brugge wordt schilderachtig neergezet en vormt een karakter op zichzelf.

De gevarieerde cast van onder andere Ieren, Engelsen, Fransen en Hollanders is voortreffelijk. Colin Farrell leunt in zijn performance erg op zijn wenkbrauwen, maar speelt des ondanks zijn beste rol sinds Phone Booth (Joel Schumacher, 2002). Door zijn vertolking is huurmoordenaar Ray sympathiek, grappig en heeft hij bijna iets onschuldigs.En dat is alles wat ik over In Bruges zal zeggen. Kijken maar.

Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Film Mike's notities

Column: Voetbal kan nuttig zijn

Ja, ja, er wordt voor het Europees Kampioenschap gevoetbald. Dat hoef ik niemand te vertellen. Misschien dat een paar Eskimo’s niet op de hoogte zijn van het geweld op het grasveld, maar daar blijft het dan ook bij. Toch wil ik er zo min mogelijk van weten. Tot vorige week zaterdag was iedereen in de ban van Oranje. Iedereen? Nee, een klein groepje bleef weerstand bieden tegen de hysterische oranjekoorts die heerste in dit neder land, en ik was er een van. Ik geef toe: mijn dagen van volledige afkeer tegen het balspelletje heb ik achter me gelaten. Het is best leuk om af en toe een goede wedstrijd vol mooie acties te zien. Al snap ik de mentaliteit van sommige voetbalsupporters nog steeds niet. Die slopen zelfs de stad als hun ploeg gewonnen heeft. Vieze kleur
Oranje is, op de kleur van pistache ijs na, de lelijkste kleur in de wereld. Niet alleen associeer ik deze kleur met het stelletje uitvreters van Oranje-Nassau, het doet ook gewoon zeer aan je ogen. Vooral in fel zonlicht krijgt mijn huig een onaangename prikkel bij het zien van oranje. Eenendertig Koninginnedagen verder, ben ik er echter aardig resistent tegen geraakt.Alom aanwezig
Ik vond het leuk om te horen als Nederland goed voetbalde, maar ik hoefde het niet te zien. Al ontkwam je er niet aan om er iets van mee te krijgen. Liep je door een willekeurige straat in Amsterdam en was er een wedstrijd op televisie, dan kon je precies horen hoe het ervoor stond. Begrijp me niet verkeerd: ik gun iedereen zijn pleziertje. Ook was het goed om de medeburgers van dit land enthousiast te zien, ook al was er slechts sprake van schijnsaamhorigheid. Na het EK zal de eenheid die Nederland heette weer een lappendeken vol sociale verschillen, vervreemding en wantrouwen zijn. Maar zolang het Nederlands elftal meespeelde was daar even geen sprake van. Voetbal brengt mensen bij elkaar. Alleen jammer dat die zestien miljoen coaches die Nederland telt er zo mee moesten dwepen. “Onze jongens?” Sorry, daar zat niets van mij bij. Groot voordeel
Toch heeft het EK één groot voordeel voor de niet-voetballiefhebber. Dat ontdekte ik laatst toen ik met een stel vrienden naar de film ging. De bioscoopzaal was nagenoeg leeg. We konden rustig genieten van The Incredible Hulk. Lekker ruim zitten in een lege zaal. Wat dat betreft mag van mij het EK nog wel wat langer duren. Toch jammer dat Nederland verloren heeft.
Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: The Incredible Hulk

Het is even wachten voordat de groene reus zijn gezicht laat zien. Niet zo lang als in Ang Lee’s Hulk uit 2003, maar toch houdt regisseur Louis Leterrier de Hulk minstens een kwartier van het scherm. En dan nog is de Hulk bij de eerste verschijning vooral gehuld in schaduw en rook, zodat er niet gek veel van zijn gelaat wordt prijsgegeven.Het moment dat Bruce Banner (Edward Norton) in het nauw wordt gedreven, zijn hartslag boven de 200 slagen per minuut komt en zijn innerlijke monster de vrijheid geeft, dát is het moment waar iedere kijker op zit te wachten. Hoe goed Norton ook zijn best doet om van Bruce Banner een interessant personage te maken; wij willen het onstuitbare monster zien dat de boel sloopt en het opneemt tegen de militaire overmacht.

Net als in de gelijknamige televisieserie heeft Leterrier echter de mens Bruce Banner centraal gesteld, de Hulk speelt op de achtergrond mee. In ieder geval de eerste helft van de film waarin Banner op zoek is naar een geneesmiddel. Het lukt Banner om de Hulk voorlopig doormiddel van meditatietechnieken te onderdrukken. Totdat generaal Ross (William Hurt) hem vindt en hij het aan de stok krijgt met het Amerikaanse leger. Ross ziet in de Hulk het ultieme wapen en zet een nieuw monster in om de Hulk te vangen.Overigens veegt de regisseur heel vakkundig de vorige film van Ang Lee van tafel. In de titelsequentie herschrijft Leterrier de geschiedenis van de Hulk en vertelt hij middels een paar korte shots en teksten hoe Bruce de Hulk is geworden en wat er na het noodlottige experiment met gammastralen met hem is gebeurd.

Televisieserie is inspiratiebron
Het stripfiguur de Hulk werd in 1962 bedacht door Stan Lee en tekenaar Jack Kirby. (Lee heeft zoals gewoonlijk een cameo in de film.) Sindsdien heeft het monster enkele veranderingen ondergaan wat betreft zijn uiterlijk en wat betreft zijn geestelijke vermogens. Scenarist Zak Penn en Leterrier hebben de stripverhalen als uitgangspunt genomen, maar lieten zich daarnaast duidelijk inspireren door de televisieserie uit de jaren zeventig, waarin bodybuilder Lou Ferrigno, met de hulp van een likje groene verf en een slechte pruik, het monster gestalte gaf.Net als in de tv-serie The Incredible Hulk is de Banner in de film een getormenteerde wetenschapper die de aarde rondzwerft in de hoop een geneesmiddel te vinden tegen zijn innerlijke monster. De film bevat enkele eervolle verwijzingen naar de populaire serie die gecreëerd werd door Kenneth Johnson. Bill Bixby, de acteur die Bruce Banner speelde, komt kort voorbij op het televisiescherm. Ferrigno speelt net als in de eerste film een bewaker. Ook mocht hij de stem van de Hulk inspreken. Een lang gekoesterde wens, waar hij vroeger nooit de kans voor kreeg.

Als Bruce plompverloren over straat loopt na de eerste Hulk-out is er een vleugje van ‘The Lonely Man Theme’ van de televisieserie te horen. Ook heet een van de personages McGee – vernoemd naar de razende reporter die Bill Bixby vijf seizoenen op de hielen zat. Tot slot worden Banners ogen helder groen, net als op tv, en zijn er nog een paar andere visuele verwijzingen naar de secundaire inspiratiebron.

Hulk smash!
In de tweede helft van de film neemt de stripversie van de Hulk het over. Dan is het rammen geblazen. Zijn opponent is Abomination, een nieuwe monsterlijke creatie van generaal Ross gespeeld door Tim Roth. De twee digitale monsters van ILM zien er overigens levensecht uit. Ook de interactie met de live-action elementen is feilloos, wat de geloofwaardigheid van de wezens natuurlijk vergroot. En dat is toch noodzakelijk in een monsterfilm. Celibatair leven
Het is moeilijk om een boeiend filmverhaal te maken over een man die in een groen monster verandert als hij kwaad wordt. Hoewel ieder van ons zijn eigen Hulk heeft, is de geloofwaardige vertaling van dit concept naar het witte doek altijd lastig en vraagt een flinke dosis fantasie van de kijker. Het helpt dan om vooral de menselijke kant van het monster te benadrukken. De relatie tussen Banner en Betty Ross (Liv Tyler) krijgt dan ook veel ruimte in het verhaal. Jammer dat die scènes soms het cliché niet weten te overstijgen en geregeld tenenkrommende dialogen bevatten. Op het moment dat Banner aan de hitsige Betty vertelt dat hij geen seks kan hebben omdat dit te veel opwinding voor hem zou zijn, gaan de filmmakers net een stapje te ver. Wie ‘nee’ kan zeggen tegen seks met Liv Tyler moet wel onmenselijk veel zelfdiscipline in huis hebben. Aan de andere kant krijgt de obligate Hollywood-seksscène hierdoor een bijzondere wending.

Ongecompliceerde personages
Ondanks het feit dat je als kijker weet wat je van een Hulk-film kan verwachten, weet Louis Leterrier met verrassende wendingen te komen en vooral de vaart in het verhaal te houden. Plagerig laat hij de eerste helft de Hulk op de achtergrond – bijna alle transformaties vinden plaats in het donker of zijn gehuld in rook – om hem daarna de vrije hand te geven. The Incredible Hulk bewijst dat een film geen diepgaande karakteriseringen nodig heeft om goed te vermaken. Het is voldoende om te weten dat Tim Roths personage naar zo veel mogelijk kracht streeft, zich daarom tot een monster laat veranderen en het tegen de Hulk opneemt om te bewijzen dat hij de sterkste van allemaal is.

Nu ging Ang Lee met zijn Hulk-film wellicht wat te ver wat het psychologiseren van de Hulk betreft, een beetje meer uitgediepte personages hadden Leterriers film geen kwaad gedaan. Die aanpak werkte immers ook prima voor de televisieserie.

Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull

De vierde Indiana Jones-film biedt ouderwets vermaak, verwijst veelvuldig terug naar eerdere delen en roept daardoor de juiste nostalgische sfeer op. De kijker krijgt precies wat hij kan verwachten van een Jones-flick. Dat maakt de film vermakelijk, maar niet de beste uit de reeks. Al is Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull zeker een bioscoopbezoek waard.

Steven Spielberg, Harrison Ford en George Lucas weten de sfeer van de eerdere films op te roepen en toch het verhaal te updaten. De update zit er al in dat deze flick zich in de jaren vijftig afspeelt, tijdens de Koude Oorlog. De nazi’s zijn ingeruild voor de communisten en het geheel heeft een buitenaards tintje gekregen. Dat gaat sommige kijkers misschien wat te ver. De Indiana Jones-reeks draaide altijd om magische elementen: artefacten uit de Bijbel zoals de Ark des Verbonds en de Heilige Graal. Dit keer bevindt Jones zich echter in het atoomtijdperk en de wereld van de sciencefiction.

Waren de eerdere flicks een ode aan de filmserials uit de jaren veertig, Crystal Skull is geïnspireerd door de legendes van de kristallen schedels en scifi uit de jaren vijftig, zoals filmklassiekers als The Day the Earth Stood Still (Robert Wise, 1951), Forbidden Planet (Fred M. Wilcox, 1956) en Invasion of the Body Snatchers (Don Siegel,1956). Sciencefiction-films vol Amerikaanse paranoïde angsten voor de invasie van het communisme.
In zekere zin heeft Steven Spielberg de grootste successen uit zijn vroege carrière gecombineerd: Close Encounters meets Indiana Jones. Alleen de haai ontbreekt.

Nostalgische cinema
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull bevat verschillende verwijzingen naar de geschiedenis van Indy: in de beginscène zien we heel kort de Ark uit Raiders of The Lost Ark voorbij komen, ook wordt er een paar keer verwezen naar de vader van Jones (in The Last Crusade gespeeld door Sean Connery) en Marcus Brody. Karen Allens personage Marion Ravenwood uit de eerste film speelt een belangrijke rol.

Wat betreft filmstijl is de film ook behoorlijk ouderwets: het aantal cuts is veel lager dan wat we van een moderne blockbuster mogen verwachten en veel effecten zijn optisch en niet digitaal. Hierdoor ademt het vierde deel dezelfde sfeer uit als de rest van de reeks. Door het langzame montagetempo voelen sommige scènes echter wel wat log aan. De film zakt halverwege dan ook behoorlijk in, om daarna weer vaart te winnen. Sommige scène-overgangen zijn wat abrupt, wat het geheel een onaf en episodisch karakter geeft. Dit kleine leed is echter snel vergeten zodra we van Indiana Jones in volle actie kunnen genieten. Hound Dog
In het begin van de film fade de orkestrale soundtrack van John Williams (wie anders?) al snel over naar ‘Hound Dog’ van Elvis Presley. Hiermee geeft Spielberg duidelijk aan dat Indy-verhaal zich niet meer in de jaren veertig of dertig speelt. Indy is een dagje ouder, al is dat voornamelijk in het begin van het avontuur te merken. Daarom is jong talent Shia LaBeouf ingehuurd om wat vers bloed door de serie te laten pompen. Aan het einde van de film wil hij dan ook de hoed van Indy opzetten. Die pakt zijn hoedje echter terug en zet hem zelf op. (We kunnen dus nog een nieuw deel met Ford verwachten.) De nieuwe generatie mag nog even op haar beurt wachten, want de oude rotten kunnen het nog best zelf af. Een duidelijke boodschap van Lucas en Spielberg aan de nieuwe generatie filmmakers wier adem ze ongetwijfeld in hun nek zullen voelen.

Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: Iron Man

Stan Lee, de grootheid die veel populaire superhelden heeft bedacht waaronder Spider-Man, The X-Men en Fantastic Four, heeft ooit gezegd dat Iron Man niet zo succesvol is geworden als zijn andere creaties. Lee wijdt dit aan het feit dat iedereen het harnas van Iron Man kan aantrekken.

In tegenstelling tot de mutanten van de X-Men of de tiener Spiderman, zijn de superkrachten van Iron Man geen intrinsieke eigenschappen, verbonden aan het karakter van het personage. Als Stark zijn harnas uittrekt is hij superheld af.In deze spreek ik Lee (op repectvolle wijze) tegen, want ik denk dat als de film Iron Man een succes wordt, dit in bijzondere mate te danken is aan het feit dat Robert Downey Jr. in het harnas zit. Hij speelt Tony Stark op een lichtvoetige, nonchalante manier, maar geeft de eigenzinnige playboy/uitvinder tegelijkertijd een nuchterheid en daarmee geloofwaardigheid mee. Aan zijn zijde staat de mooie Gwyneth Paltrow als de bijdehante assistente Pepper Potts. (Lang leve de allitererende namen in superhelden comics.) Paltrow toont net zoveel spunk als Downey Jr. en is een vrouwelijke en up-to-date versie van butler Alfred Pennyworth.

Jeff Bridges staat met zijn kale hoofd en volle baard mijlen ver af van zijn rol als De Dude in The Big Lebowski (Coen Brothers, (1998), maar op het moment dat hij zijn slechte kant laat zien denk je toch even: ‘Fuck man, de dude maakt gehakt van Stark!’ Bridges, die naast de onovertroffen Dude een uiteenlopende reeks personages op zijn naam heeft staan, speelt Obadiah Stane met zichtbaar plezier en met genoeg overdrijving. Exact wat we van een superschurk mogen verwachten.

Lichtvoetig, maar geen camp
Iron Man is een vermakelijke film met spektakel, maar vooral veel humor. Een mooi bewijs dat het leven van een superheld niet vol met kommer, kwel en hartzeer hoeft te zitten. Dit komt wellicht omdat de held in kwestie dit keer geen zoekende tiener is of een getraumatiseerde miljonair, maar een succesvolle zakenman die ontdekt dat hij een verplichting heeft aan de wereld om zijn kennis van techniek ten goede in te zetten.Regisseur Jon Favreau (die zelf een klein rolletje speelt als de chauffeur van Stark) en het team scriptschrijvers presenteren een plot waarin de oorsprong van Iron Man op een logische wijze verhaald wordt. Stark wordt door een groep terroristen ontvoerd in Afghanistan en gedwongen om een door hemzelf ontworpen raket na te bouwen. In plaats daarvan zet hij een metalen harnas in elkaar waarmee hij weet te ontsnappen. Deze ervaring heeft een ander mens van hem gemaakt. Als Stark erachter komt dat zijn wapens onder de tafel aan terroristen worden verkocht, besluit hij zijn harnas te perfectioneren om deze handel een halt toe te roepen. Dit ethische dilemma is natuurlijk niet helemaal waterdicht, want kennelijk had Stark er geen moeite mee om hightech wapens te bouwen zolang de Amerikanen die maar gebruikten om oorlog te voeren in de brandhaarden van de wereld. Dit Amerikaans chauvinisme terzijde geschoven, is Iron Man zoals gezegd een prima actiefilm die de prijs van het immer hoge bioscoopkaartje meer dan waard is.

Lees ook:

Categorieën
Film

Racisme in Star Wars?

Op mijn vorige stukje over de inspiratiebronnen van Star Wars, kwam in een van de commentaren ter sprake dat Lando Calrissian (Billy Dee Williams) de Judasfiguur is in de eerste trilogie. Net als in de film Jesus Christ Superstar werd de verrader neergezet door een zwarte acteur. Schertsend merkte iemand op dat dit een teken is van racisme in Hollywood. De Star Wars-films zijn vaker bestempeld racistisch te zijn en dat is niet geheel onterecht.

Jar Jar Binks, dat irritante digitale happymeal figuurtje in de nieuwe trilogie werd door velen gezien als een stereotype Jamaicaan. Jar Jar is onhandig en duidelijk een komische noot in de film, een rol die zwarte personages vroeger wel vaker kregen in Hollywood-films.
George Lucas ging hier tegen in. De BBC tekende in 1999 het volgende citaat op van de regisseur:

“Those criticisms are made by people who’ve obviously never met a Jamaican, because it’s definitely not Jamaican and if you were to say those lines in Jamaican they wouldn’t be anything like the way Jar Jar Binks says them.

“They’re basing a whole issue of racism on an accent, an accent that they don’t understand. Therefore if they don’t understand it, it must be bad.”

Tocht valt er wel iets voor te zeggen dat Jar Jar Binks gezien kan worden als de stereotype onhandige neger. Ook al gooit Lucas het erop dat mensen dit gerucht zijn gestart omdat ze het figuurtje te kinderachtig vonden en van hem afwilden. Hij kreeg bijval van onder andere Stardestroyer.net die tevens weerlegt dat er racisme plaatsvindt in het universum van Star Trek. Episode I bevat in ieder geval nog een ander personage dat niet geheel zuiver op de graad genoemd mag worden: de slavendrijver van Anakin Skywalker in Episode I heeft een beetje de uiterlijke kenmerken van de stereotype Arabier. Hij wordt daarbij als een onbetrouwbare handelaar neergezet.
Eigen blik
Natuurlijk kun je dergelijke claims makkelijk afdoen met het uitgangspunt ‘racism is in the eye of the beholder’, maar gezien de geschiedenis van Hollywood-films die vol zit met stereotypen van alles wat niet Amerikaans is, kan het geen kwaad dit soort personages nader onder de loep te nemen. (Voor meer informatie over stereotyperingen in films, zie onder andere deze youtube compilatie, een wikibijdrage en een tekst over Blaxploitation cinema. ) Oplettende kijkers zijn zich van dit soort typeringen bewust en zullen ze daarom makkelijker herkennen. Al moet je natuurlijk niet om de haverklap met claims van racisme gaan smijten.
Lando Calrissian & Hooper X
De zwarte politieke striptekenaar Hooper X (Dwight Ewell) in Chasing Amy (Kevin Smith, 1997) weet echter met ferme taal duidelijk te maken dat de claim dat Star Wars rasistische ondertonen kent, wel hout snijdt:
Aan de reacties te zien zijn bezoekers op de linkdumpsite Nujij.nl het over het algemeen niet met Hooper X eens. Het goede aan het fragment uit Chasing Amy vind ik dat Hooper X natuurlijk een toneelstukje opvoert. Hij speelt de stereotype militante neger omdat dit zijn imago is. In de rest van de film komt hij voor als een intelligent en uitgediept personage. Kevin Smith gaat dus speels om met de stereotyperingen in films. Door Hooper een stereotype en realistisch personage te laten neerzetten geeft Smith kritisch commentaar op verborgen racisme in films. Tegelijkertijd snapt Smith ook dat discussies over racisme in media soms te ver doorslaan naar overdreven politiekcorrect gedrag en daar is bovenstaande scène dan ook een reactie op.

Wil je meer Chasing Amy? Check de tag Kevin Smith voor Amy & More.

Categorieën
Film

Star Wars: The source of the force

George Lucas haalde het vuistdikke script voor Star Wars niet uit zijn hoge hoed. Lucas leende veel bekende elementen uit de westerse cultuur en mixte deze tot het ultieme sf-avontuur.Wat waren de inspiratiebronnen van Star Wars?Het Script
Toen George Lucas halverwege de jaren zeventig zijn script The Star Wars schreef, waren er maar weinig mensen in Hollywood die hier brood in zagen. Niet zo gek, want de sciencefictionfilm was op sterven na dood in die tijd. Ook vond men het verhaal te kinderachtig. Lucas liet illustrator Ralph McQuarrie tekeningen maken om zijn ideeën te visualiseren. Uiteindelijk hapte Alan Ladd jr. van Twentieth Century Fox toe. Lucas kreeg de kans zijn script te verfilmen. Toch bleef het tijdens het maken van Star Wars een strijd tussen Lucas en de studiobazen van Fox.

Later trilogie
Lucas schreef vele versies van zijn script tot hij uiteindelijk uitkwam op wat we nu kennen als de eerste trilogie. Episode IV: A New Hope, Episode V: The Empire Strikes Back en Episode VI: Return of the Jedi. Het script van Star Wars was zo dik, dat er genoeg materiaal was om drie films van te maken. De eerste Star Wars-film beslaat dan ook alleen de eerste acte van het script. Het was overigens in eerste instantie niet de bedoeling om een hele trilogie te maken. Toen de film een succes bleek, voegde Lucas de ondertitel Episode IV: A New Hope toe. Hij mocht de andere twee delen ook gaan maken. En de rest is zoals men zegt geschiedenis.
Herkenbaarheid
Wat maakt de Star Wars-trilogie nu mateloos populair? Hoewel het succes van Star Wars verschillende oorzaken heeft, is vooral ‘herkenbaarheid’ de sleutel hiertoe. Lucas leende namelijk veel bekende elementen uit de westerse cultuur en mixte deze tot het ultieme sf-avontuur.

Filmgenres
Een kleine greep. Lucas haalde zijn inspiratie uit oude filmserials als de Flash Gordon-films. Deze films werden gemaakt in de jaren dertig en veertig en waren op tv toen Lucas jong was. De serials bestonden uit afleveringen van zo’n 15 à 20 minuten. Iedere aflevering eindigde met een spannende cliffhanger waarin de held bedreigd werd. De volgende keer was dan te zien hoe de held zich hieruit redde. Eigenlijk is de Star Wars-cyclus een dure filmserial, waarbij elke episode met een cliffhanger afsluit. De titels van de episodes zijn ook net zo pulpachtig als die van filmserials.

Behalve de filmserial, zijn genre-elementen van de swashbuckler (piraten/avonturenfilm) en de western herkenbaar: Han Solo lijkt op een space cowboy; Luke Skywalker is een boerenzoon die leeft op de frontier in de ruimte. Net als de held in de film The Searchers van John Ford, treft Luke zijn familie afgeslacht aan als hij thuiskomt. Ook volgt het verhaal van Star Wars nagenoeg de gehele plot van de film Hidden Fortress van Akira Kurosawa. Hierin ondernemen een jonge prinses en een loyale generaal een gevaarlijke reis. Onderweg worden ze ‘geholpen’ door twee stuntelige reisgenoten. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van deze reisgenoten. Dit idee wilde Lucas doorvoeren in alle films, maar het is voornamelijk A New Hope waarin het vertelperspectief van de robots R2D2 (Kenny Baker) en C-3PO (Anthony Daniels) gekozen is.

Mystieke kracht
In de Star Wars-films staat het idee van de Force centraal. Dit is een mystieke kracht, waar alles in het heelal mee verbonden is. Het is ook een beetje de Heilige Geest, uit de christelijke, goddelijke drie-eenheid: Vader, Zoon en Heilige Geest. Maar het is ook Boeddhistische zen. De Jedi-orde lijkt veel op Middeleeuwse ridders vermengd met de code van de Samurai. Dat Star Wars veel wegheeft van een stripverhaal is ook geen toeval; Darth Vader had de tweelingbroer van Marvel Comics’ Dr. Doom kunnen zijn. Wie weet is hij dat ook.

Bijbelse figuren
Eigenlijk is het succes van Star Wars niet zo verbazingwekkend. Het verhaal van een held die uitverkoren wordt, in beginsel met tegenzin zijn zoektocht begint en uiteindelijk de wereld redt is al eeuwen oud. De Bijbel staat vol met dat soort figuren en verhaaltjes over de strijd tussen goed en kwaad. Dergelijke bijbelse thema’s slaan natuurlijk goed aan in een conservatief religieus land als Amerika. Ook zijn de verhalen bekend over de gehele wereld. Luke Skywalker is een moderne versie van Moses, Samson, Jonah en andere bijbelse figuren. Alleen doet Luke het met een lichtzwaard, een luchtschip en een beetje Force, terwijl Moses lopend door de woestijn moest. Maar ja, Force had hij wel, want het scheiden van water is vergelijkbaar met het optillen van een ruimteschip.

De held met duizend gezichten
Naast de oude verhalen uit de bijbel was het werk van antropoloog Joseph Campbell verreweg de belangrijkste invloed op Lucas. Zijn werk The Hero with a Thousand Faces is een blauwdruk voor Star Wars. Campbell bestudeerde mythologische verhalen uit alle delen van de wereld en ontdekte dat deze verhalen veel overeenkomsten hebben. Deze overeenkomsten vormen samen een monomythe: de ultieme formule voor een mythologisch verhaal. Campbell stelde dat alle mythische verhalen te herleiden waren tot één bron van beelden en symbolen. Daarbij maakte hij ook gebruik van de theorie over archetypen van psycholoog Carl Jung. De personages in Star Wars zijn dan ook herkenbare archetypen: Luke (Mark Hamill) is duidelijk de held, Leia (Carrie Fisher) de vrome prinses en Darth Vader Vader (David Prowse met de stem van James Earl Jones) de belichaming van het kwaad.

Drie fasen
Episodes IV, V en VI volgen Campbells indeling van de monomythe. Deze bestaat uit drie hoofdfasen: Vertrek, Initiatie en Terugkeer. Luke verlaat zijn thuis nadat hij geroepen wordt om aan een zoektocht (queeste) te beginnen. Daarna wordt hij geïntroduceerd in de wereld van de geheimzinnige Force en moet hij een aantal beproevingen doorstaan en obstakels overwinnen. Uiteindelijk keert hij terug om zijn nieuw verworven krachten ten goede te gebruiken om zo zijn lot te vervullen.

Overigens bestaan de drie hoofdfasen van de monomythe ook weer uit verschillende elementen. Zo wordt de held altijd geholpen door een magisch figuur (Obi-Wan Kenobi en Yoda) en andere partners (Han Solo, Leia, de Droids). De held moet altijd een taak vervullen waar hij voor is uitverkoren (Luke redt het heelal, leert om te gaan met de Force en wordt een Jedi.)

Tegenstellingen
In de mythische verhalen gaat het altijd om twee tegenovergestelde zaken die elkaar bestrijden: goed tegen kwaad, licht tegenover donker en mens tegenover machine. Star Wars brengt die tegenstellingen duidelijk naar voren: de Force kent een lichte en een duistere kant, goede en kwade personages zijn altijd duidelijk herkenbaar. Je zult nooit een stormtrooper van het Empire verwarren voor een rebel en Darth Vader draagt zwart omdat hij slecht is. Prinses Leia moet de goedheid zelve wel zijn, want zij is immers altijd in het wit gekleed.

Strijd met de Vader
Volgens Campbell is een belangrijk onderdeel van volwassenwording de strijd die de zoon voert met de vader. Luke vecht tegen Darth Vader die zijn vader blijkt te zijn. (Niet zo verrassend als we de naam ‘Vader’ letterlijk nemen.) Uiteindelijk zal de jongeman winnen van de vader en zich met hem verzoenen. Dit gebeurt dus ook in Episode VI: Return of the Jedi. Een film precies volgens het boekje.

Zie ook Superhelden 101.

En Kevin Smith over Bored of the Rings.

Categorieën
Film

Tim Burton interview op het AFFF

Donderdag werd de Amerikaanse regisseur Tim Burton, eregast van het Amsterdam Fantastic Film Festival, in de kleine zaal Tuschinski Arthouse Vier geïnterviewd. Het was vooral een best-of interview waarin alle bekende vragen de revue passeerden. Gelukkig maakte Burton nog een paar goede grappen. Tim Burton, regisseur van meesterwerken als Sleepy Hollow, Edward Scissorhands en Batman Returns, maakte een ontspannen en opgewekte indruk. Dat hij zich eigenlijk niet zo lekker voelde, was dan ook niet te merken. Hij gaf routineus antwoord op de belegen vragen van de twee interviewers. Vragen die al vele malen zijn gesteld aan de cineast. Het leek dan ook een best of-compilatie van alle eerdere interviews. Misschien leuk voor iemand die zijn eerste stappen zette in de wereld van Burton; de verstokte Tim Burton-fan heeft echter weinig nieuws gehoord die middag.

Foto: Merel Barends

Michael Jackson
Het meest opzienbarende feitje liet de regisseur in het begin van het gesprek los: toen hij jaren geleden voor het eerst in Amsterdam was, kwam hij Michael Jackson tegen. ‘Voor al het gedoe met die rechtzaken’, zei Burton met een glimlach. Hij liep met het idee rond om een musical-versie van The House of Wax te maken en overwoog toen nog even om Jackson vragen een monster in een film te spelen. ‘Want daar had hij wel het juiste uiterlijk voor.’ Burtons jeugd in Burbank, een voorstad van LA, kwam aan bod. Als kind zag hij vele horror en monsterfilms zoals Frankenstein en The Wolf Man. ‘Allemaal buitenbeentjes en eenlingen. Ik kon me daar makkelijk mee identificeren. Voor mij waren de normale mensen pas écht eng in die films.’

Onbegrijpelijk
In Hollywood is Burton ook een buitenbeentje, al weten de filmmaatschappijen wel zo’n beetje wat ze van hem kunnen verwachten, daar in een Burton-film altijd de hand van de maker herkenbaar is. Hoewel Burton aardig wat successen heeft geboekt, is het toch iedere keer weer moeilijk om de studiobazen te overtuigen een project te financieren. Uiteindelijk lukt het hem wel, maar volgens Burton komt dat vooral omdat ze niet snappen wat hij bedoelt. Wat dat betreft waren Burtons antwoorden niet gespeend van zelfspot, wat het gesprek ondanks de betreden paden onderhoudend maakte. Ook wilde hij best een carrièrefoutje toegeven: ‘Planet of the Apes, that was a bad idea.’ Hij vervolgde: ‘Je weet nooit van tevoren of een film fantastisch wordt of dat hij niet werkt. Maar dat is er ook wel weer mooi aan.’

Foto: Merel Barends

Op locatie
Dat Burtons films zo herkenbaar zijn is omdat de maker altijd vanuit zichzelf redeneert. ‘Ik probeer de verhalen altijd zo persoonlijk mogelijk te maken. Ik moet me kunnen identificeren met de personages.’ De belangrijkste les die hij over Hollywood kwijt wil is dat je er eigenlijk niet een film moet opnemen. ‘Ga lekker op locatie draaien, het liefste in een ander land. Dan heb je minder last van de businesskant van het filmmaken.’ Burton woont tegenwoordig in Engeland. Een land waar hij voor het eerst kwam toen hij Batman (1989) in de Pinewood Studio’s opnam: ‘Ik geloof niet in vorige levens of zo, maar toen ik de eerste in Engeland kwam, voelde ik me er meteen thuis. Alsof ik er eerder geleefd had.’

Handelswaar
Een van de interessanste vragen kwam uit het publiek. Of Burton zich, gezien zijn imago als gekke creatieve regisseur, geen handelswaar voelde. ‘Ik probeer daar zo min mogelijk bij stil te staan. Het is een kwestie van niet lezen wat er online over je gezegd wordt. Ik wil het idee hebben dat ik altijd iets nieuws doe als ik een film maak.’ Over toekomstige projecten wilde de regisseur nog weinig kwijt, al kwamen Alice in Wonderland en een remake van Burtons eigen Frankenweenie wel ter sprake.

Voor een verstokt Burton-fan als ondergetekende was het een kick in the butt om de regisseur live aan het woord te zien. (Na het zien van Batman in 1989 wist ik dat ik films wilde gaan maken.) Dat hij veel fans heeft in Nederland bewees de lange rij met mensen die graag een krabbel van Burton wilden voordat het gesprek plaatsvond. Aan het eind van het gesprek was er een groepje filmmakers dat over de rug van Burton nog wat publiciteit wilde scoren: ze gaven de Amerikaanse regisseur een ‘award’ omdat hij de inspiratiebron zou zijn hun filmproject. Een beschamende vertoning, hoewel Burton sportief genoeg was om dat niet te laten merken. Hij nam de ‘award’ dan ook gelaten in ontvangst. (Hadden de heren dan niet begrepen dat Tim juist geen commodity wilde zijn?) Gelukkig had hij op de openingsavond van het AFFF nog een echte prijs gekregen, namelijk de Career Achievement Award.

Barends Blogt
Ik woonde het interview bij met de Illustere Merel Barends. Barends houdt tijdens het AFFF een stripblogje bij. Check haar belevenissen op de site van Zone 5300.
Meer Tim Burton op Mike’s Webs.

Categorieën
Film

Filmzomer 2008: Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull

De slogan van Indiana Jones and the Last Crusade (Steven Spielberg, 1989) was ‘The Man with the Hat is Back. And this time, he’s bringing his Dad.’ Deze zomer kan die eerste zin weer uit de kast, omdat Harrison Ford voor de vierde keer de hoed van Indiana Jones opzet. The Last Crusade was mijn favoriete Jones-film van de – toen nog – trilogie. Harrison Ford stapte in de voetsporen van diens filmvader Sean Connery en ging op zoek naar de heilige graal: de beker waaruit Jezus gedronken zou hebben tijdens het laatste avondmaal. Net als in de eerste flick kreeg hij nazi’s op zijn pad. Die wilde het heilige voorwerp hebben omdat de Graal het eeuwige leven zou schenken aan een ieder die van hem drinkt.
The Last Crusade bevatte perfectuitgevoerde actiesequenties en de humoristische wisselwerking tussen Ford en Connery gaf de film zowel verlichting als een warm hart. Als tiener keek ik de films ettelijke keren. Ook sloeg ik geregeld de actievolle pockets over ’s werelds bekendste archeoloog open. Indiana Jones is dus een echte jeugdheld van me.
Oude helden komen nog één keer terug
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull gaat 22 mei in roulatie met 110 kopieën. Vorig jaar zagen we oude rot Rocky weer in de ring stappen. (Zie de recensie van Rocky Balboa.) Dit jaar zijn broertje Rambo. Hoewel die films overbodige pogingen waren om oude glorie te doen herleven, lijkt een nieuw avontuur van Indiana Jones mij wel een boeiend relaas. Harisson Ford doet zijn hoed weer op en trekt zijn zweep uit de kast. Steven Spielberg staat weer achter de camera’s. En zelfs Karen Allen, het liefje uit de allereerste film, maakt haar opwachting. Ben benieuwd hoe zij uit de botox is gekomen. Verder componeert John Williams weer de soundtrack en monteert oudgediende Michael Kahn de film. Aan de ingrediënten van deze flick zal het niet liggen, maar of het geheel dezelfde smaak van ouderwets avontuur zal hebben als de vorige films… dat valt nog te bezien.Oud & Nieuw
Ford is immers ook een dagje ouder. Een thema dat wordt aangestipt in de eerste trailer van de film. Voor jong bloed is acteur Shia LaBeouf gekozen. Juist ja, het enige lichtpuntje van Transformers vorig jaar (Zie ook de recensie Transformers: Hardly More Than Meets the Eye). Gelukkig is Sean Patrick Flanery niet uitgenodigd voor dit feestje. Hij speelde in de jaren negentig de jonge Indiana Jones in de gelijknamige televisieserie. Niet slecht overigens, maar op een herhaling van zijn eendimensionale acteertalent zitten we niet te wachten.

What’s next?
Een van de meest fascinerende vragen met betrekking tot fictieverhalen is, wat er gebeurt met het hoofdpersonage op de morgen nadat het verhaal is afgelopen. In mei weten we hoe het verhaal over Dr. Jones verdergaat.

Categorieën
Film Strips

Filmzomer 2008: The Incredible Hulk

In juni verschijnt mijn favoriete groene monster weer in de bioscoop: The Incredible Hulk. De nieuwe film lijkt meer actiegericht te zijn dan de film uit 2003.
De Plot (spoiler)
De plot van de film ziet er (volgens de pr-mensen van de filmmaatschappij) ongeveer als volgt uit: Wetenschapper Bruce Banner zoekt onopvallend de aarde af naar een middel dat hem moet bevrijden van het razende groene monster de Hulk. Maar de oorlogszuchtige lieden die zijn krachten maar al te graag willen misbruiken, laten hem niet met rust. Zelf wil hij niets liever dan terugkeren naar zijn enige grote liefde, Betty Ross. Bij zijn terugkeer naar de beschaafde wereld wordt de Banner meedogenloos achtervolgd door the Abomination, een nachtmerrie van een beest, één bonk adrenaline en agressie met krachten die niet onderdoen voor die van de Hulk. Er volgt een gevecht dat zo uit een stripboek zou kunnen komen. Banner moet een beroep doen op de held die in hem sluimert om New York te redden van totale vernietiging. De wetenschapper staat voor een kwellend dilemma. Hij moet een definitieve keuze maken: Een vredig leven als Bruce Banner of voorgoed veranderen in The Incredible Hulk.
Iron Man
De cast bestaat onder andere uit: Edward Norton, Liv Tyler, Tim Roth en William Hurt. Mijn favoriet Robert Downey Jr. maakt kort zijn opwachting als Tony Stark. Het is in de strips van Marvel heel normaal dat de superhelden gastrollen in de strips van anderen vertolken. In de filmversies kwam dat nooit voor, mede omdat deze door andere filmmaatschappijen zijn gemaakt. The Incredible Hulk en Iron Man worden echter doorMarvel zelf geproduceerd. (Zie ook de voorbeschouwing van de film Iron Man.)
Nieuwe Banner
Edward Norton neemt de rol van Bruce Banner over van Eric Banna. Banna zette een psychologisch getraumatiseerde held neer in Hulk van Ang Lee uit 2003. Hier en daar een beetje zwaar op de hand wellicht, maar een dappere poging om iets meer te doen het actiegenre van de superheld. Vooral de verhaalstructuur van de film was boeiend: Lee laat de Hulk in de tweede helft heel lang vechten tegen het Amerikaanse leger. Dit levert fascinerende beelden op vol vernietigend machtsvertoon en rijmt volledig met de geest van de strips. In de nieuwe film over de Hulk, dit keer geregisseerd door Louis Leterrier (Transporter I & II, Unleashed) deel zou nog meer actie zitten. Norton als Banner lijkt me een prima keuze, omdat hij wel een iel mannetje met een scherp randje weet neer te zetten. Ik heb een grote zwak voor Bill Bixby’s tv-versie van Bruce Banner. Dat is immers de Hulk waar ik mee ben opgegroeid. (Zie ook The Incredible Hulk: Klassieke tv-serie) Maar goed, de televisieserie is van een geheel andere tijd. Een tijd waarin een groen geverfde bodybuilder nog door kon gaan voor de Hulk. Tegenwoordig is het monster volledig virtueel.Aan de productiefoto’s te zien die op het net circuleren, heeft de artdirector goed naar deze serie gekeken. Op deze foto zien we Banner in een speciaal stralingsapparaat die veel wegheeft van het design uit de televisieserie. In de trailer zien we Banners ogen groen worden als zijn transformatie begint – net als in de serie die dezelfde naam draagt als de nieuwe film. Verder dan dit soort uiterlijke kenmerken zullen de overeenkomsten tussen de nieuwe film en tv-versie niet gaan. Als de trailer een goede indicatie is, gaat het vooral om de comicbookactie in plaats van dat er zwaar gepsychologiseerd gaat worden. Bixby was vooral bezig met het zoeken van een geneesmiddel en raakte veel in aanraking met sociale problemen als kindermishandeling, alcoholisme en verschillende geestesziekten. Maar genoeg daarover. Het is tijd voor Edward Nortons versie van Banner en de Hulk. Ik ben in ieder geval erg benieuwd naar deze Incredible Hulk.

Categorieën
Film Strips

Filmzomer 2008: The Dark Knight

Hoe zonnig het ook mag worden deze zomer, in juli duikt deze stripliefhebber de bioscoop in voor wat verkoeling en een spannend nieuw avontuur van Batman: The Dark Knight.In deze tweede flick van het wonderteam Christopher Nolan en Christian Bale neemt de duistere ridder van Gotham het op tegen de Joker. Heath Ledger speelde zijn laatste rol als de hysterisch grijnzende moordenaar die er zo eng uit ziet dat zelf cliniclowns bijna betrouwbaar overkomen. Bijna. De foto’s beloven een andere Joker dan zoals Jack Nicholson deze in 1989 speelde in Tim Burtons-versie van Batman. Ik ben erg benieuwd of Ledger de performance van Jackie boy weet te overtreffen. Batman Begins
In 2005 verraste Christopher Nolan verraste vriend en vijand met zijn rauw-realistische interpretatie van de Vleerman van Gotham. Batman Begins vertelde hoe Bruce Wayne de Batman is geworden. Nolan had dus veel aandacht voor de psychologische achtergrond van het personage. In Batman Begins lag de nadruk op de ontwikkeling van een angstig jongetje dat zijn ouders heeft verloren en langzaam verandert in een volwassene die als een man-beest wraak neemt op de misdaad. Nolan wilde alles zo realistisch mogelijk hebben, hierdoor ontbeerde de film echter de comic book feel die de Burton-films wel hadden. (Voor meer over de wereld van Burton zie dit artikel.)
Jaar één
Met de cast van Batman Begins was overigens niets mis. Zowel het Bat-pak als de smoking van Bruce Wayne zaten Christian Bale als gegoten. Gary Oldman was een gouden vondst als politie-inspecteur Gordon. Hij leek als twee druppels water op de Gordon uit Year One van Frank Miller en David Mazzucchelli. Naast Return of the Dark Knight een van de strips die het karakter van Batman definitief neerzette en niet voor niets een inspiratiebron voor de recente flicks. Overigens vond scenarist David Goyer, die ook meeschreef aan de nieuwe film, naar eigen zeggen veel inspiratie in de strips van Jim Sale en Joseph Loeb. Dit dynamische stripduo maakte The Long Halloween en het vervolg Dark Victory, waarin Batman het onder andere aan de stok krijgt met het Falcone misdaadsyndicaat.Batman Begins was serieus, met hier en daar een goed getimede glimlach. Ik ben erg benieuwd hoe humor en de duistere wereld van Batman zich verhouden in het aankomende The Dark Knight. Van de Joker mag je immers enkele psychopathische grappen verwachten. Naast Ledger speelt de mooie Maggie Gyllenhaal Rachel Dawes. Katie Holmes mocht zeker niet meer van Tom met de vleerman spelen. Pech voor haar, gelukkig voor ons. Ik kijk uit naar een nieuwe dosis Maggie; gecombineerd met Bats en de Joker belooft het een opwindende voorstelling te worden. :-)Update: Lees de filmrecensie van The Dark Knight.
Meer over Maggie Gyllenhaal: Recensie Stranger than Fiction.Meer Batman.

Categorieën
Film Strips

Filmzomer 2008: Iron Man

Dit jaar komen een paar oude helden van me terug op het witte doek: Batman, Indiana Jones, Hellboy en de Hulk. En een nieuwe superheld maakt zijn opwachting in bioscoop: Iron Man. Het zal wel de nerd in mij zijn, maar ik vind het harnas van Iron Man er ultiem cool uit zien. Het design is door de jaren heen aangepast aan de mode van de tijd, waarmee het altijd state of the art fantasietechnologie verbeeldt. Zoals het hoort in superheldenstrips. Iron Man is als technosuperman de belichaming van het idee dat technologie en wetenschap het individu extreme krachten kunnen geven – een kracht die ten goede ingezet kunnen worden. Net als Batman is Iron Man een selfmade man: hij bezit buiten zijn harnas geen speciale superkrachten. Al is hij bovengemiddeld intelligent en heeft hij een aanleg voor mechanica. Armor Wars
Als stripheld ken ik Iron Man vooral als bijfiguur bij de Avengers en als de misleidde held die in Marvel Civil War voor de Amerikaanse regering kiest. Daarom heb ik recent de tradepaperback Armor Wars gelezen. Het verhaal stamt uit 1987 (gepubliceerd in Iron Man # 225-232) en werd geschreven door David Michelinie en Bob Layton. Met tekenwerk van Bob Layton, Barry Windsor-Smith en Mark D. Bright.
In Armor Wars komt Tony Stark – Iron Man dus – erachter dat zijn technologie is gestolen en wordt gebruikt door misdadigers. Hij besluit daarop alle criminelen die van zijn harnastechniek gebruikmaken op te sporen en hun harnassen uit te schakelen. Het is namelijk altijd Starks bedoeling geweest zijn uitvindingen ten goede van de mensheid te gebruiken. Hij voelt zich daarom medeverantwoordelijk voor de slachtoffers die de criminelen met zijn technologie hebben gemaakt. Door zijn handelen lijkt hij in de ogen van de regering en menig vriend op een misdadiger. Iron Man komt zelfs tegenover Captain America te staan en Tony Stark wordt door de publieke opinie gedwongen om zijn lijfwacht Iron Man te ontslaan.
Ruim twintig jaar na dato is de verhalenreeks Armor Wars nog steeds onderhoudend. Het thema dat technologie ten goede en ten slechte van de mensheid ingezet kan worden is een boeiend thema dat veel varianten kent. Einsteins denkwerk was immers ook indirect verantwoordelijk voor de atoombom zonder dat dit zijn bedoeling was. De tekeningen van Layton staan in dienst van het verhaal, maar zijn niet erg opmerkelijk. Als je je bedenkt dat in dezelfde tijd ook illustrators als Todd McFarlane, Charles Vess en Bill Sienkiewicz met hun experimentele stijl strips tekenden, doet het tekenwerk van Armor Wars wat gewoontjes aan. De paperback biedt een aardige kijk in de wereld van Tony Stark. Grappig is de afwisseling van Tony’s dagelijkse werkzaamheden als directeur van de multinational Stark Enterprises, en de jetset die daarbij hoort, en zijn activiteiten als Iron Man. Zijn thuisbasis ligt in de Amerikaanse staat Californië – het is verfrissend om superhelden tegen een andere achtergrond dan New York te zien knokken. Robert Downey Jr.
Vorig jaar kwam er een animatiefilm uit over het Staalmannetje van Marvel. En nu is er dus (bijna) de eerste live-actionfilm. De veelzijdige acteur Robert Downey Jr. neemt de hoofdrol voor zijn rekening, onder regie van Jon Favreau. Downey Jr. zet over het algemeen opvallende eigenzinnige types neer en speelt zijn rollen met een lichte ironie. Recente kunststukjes van de acteur zijn Kiss Kiss Bang Bang (Shane Black, 2005) en zijn bijrol als reporter Paul Avery in Zodiac (David Fincher, 2007). (Lees de recensie over Zodiac hier.) Ik ben dan ook erg benieuwd hoe hij het strippersonage interpreteert. In de film wordt Stark ontvoerd en gedwongen om een verschrikkelijk wapen te bouwen. In plaats daarvan construeert hij een ijzeren harnas waarmee hij weet te ontsnappen. Als hij terugkeert in de Verenigde Staten ontdekt hij een wereldwijd complot dat de stabiliteit van de wereld in gevaar brengt. Als Iron Man gaat hij de mensen achter dit complot te lijf. Ik geef toe dat het verhaal nog niet erg prikkelend klinkt, de trailer is dat gelukkig wel. De release van Iron Man is begin mei.