Tag: Filmrecensie

Categorieën
Film Filmrecensie Mike's notities

Een kunstminnend weekend in Arnhem

L. en ik besloten dat een weekendje Arnhem in een rustiek hotel precies was wat we nodig hadden. Dus togen we op vrijdagavond, net na de spits, met de auto naar de hoofdstad van Gelderland.We kwamen ’s avonds laat in het centrum van Arnhem aan. We parkeerden bij Hotel Molendal, gelegen aan de rand van het Sonsbeekpark, op een steenworp afstand van de binnenstad. Er stond een prettige tweepersoonskamer op ons te wachten op de derde verdieping. Hotel Molendal is het voormalige woonhuis van André de la Porte. Deze villa in Jugendstilstijl werd in 1904 als eerste in de omgeving gebouwd.

Uitzicht vanuit de hotelkamer.

Zaterdag brachten we een paar uur door in het Sonsbeekpark, waar veel beelden geëxposeerd staan, een hertenkamp is en twee watervallen. Het viel me hier op hoe heuvelachtig Arnhem en omgeving eigenlijk zijn. Heel anders dan de platte randstad. Stadspark
Het Sonsbeekpark is ’s lands eerste monumentale stadspark. Een belangrijk onderdeel van het park is de St Jansbeek. Vroeger stonden hier zeven molens langs de St Jansbeek. Tegenwoordig staat er daarvan nog één. De Witte molen heet ie. L. en ik bezochten ook even het bezoekerscentrum dat naast de molen staat. Het was die dag open monumentendag. In het park en bezoekerscentrum waren dan ook een hoop bezoekende bejaarden te vinden.

De Witte Molen.

L. en ik zochten weer snel de buitenlucht op en vonden rust bij de waterval.Door het gehele park hingen allerlei installaties en kunstwerken als onderdeel van een expositie van het Museum voor Moderne Kunst. Het was erg verrassend om dergelijke beelden tussen de bomen te ontdekken.Processies
Later die middag bezochten we het Museum voor Moderne Kunst Arnhem (MMKA) waar de tentoonstelling Carried Away/Procession Art werd gehouden. De tentoonstelling bestaat uit het werk van internationale en Nederlandse kunstenaars die processies organiseerden, of zich hebben laten inspireren door processies, politieke parades, carnavalsoptochten, marsen of begrafenisstoeten. Sommige moderne sculpturen konden mij wel bekoren, zoals het werk van Stephen Wilks die levensgrote varkens naar George Orwells boek Animal Farm maakte.Magisch realisme
Het meest onder de indruk was ik echter van de tentoonstelling over het magisch realisme, waar werk hing van de oude meesters Pyke Koch, Edgar Fernhout, Carel Willink, Dick Ket, Wim Schumacher en Charley Toorop.

Detail van het zelfportret van Edgar Fernhout (1912-1974).

Mocht je ooit een bezoekje brengen aan het MMKA, dan raad ik je bij deze de aspergequiche in het restaurant af. Die had dezelfde nare smaak als de olieverf schilderijen die in het museum hingen.

De beeldentuin rondom het museum kan ik je echter wel aanraden. Daar is onder andere deze prachtige deur te aanschouwen.

Een – wat mij betreft – grappig uithangbord in het centrum van Arnhem.

Factory Girl
In de avond besloten we deze kunstgerichte dag af te sluiten met een voorstelling van Factory Girl. Deze film uit 2006 van George Hickenlooper vertelt over het leven van Edie Sedgwick. Deze schoonheid verliet de kunstacademie om het te gaan maken in New York en raakte verstrikt in het web van de wereld van Andy Warhol. Het is een film die vooral de negatieve kanten van haar leven belicht en waarin alle personages heel zielig worden voorgesteld. Op het moment dat acteur Hayden Christensen (Skywalker in de nieuwe Star Wars-trilogie) in de film verscheen en een belabberde poging deed om Bob Dylan te imiteren, had Factory Girl voor mij volledig afgedaan. Hoe een regisseur deze non-acteur kon casten om iemand met de statuur van Dylan neer te zetten, was mij een compleet raadsel. In I Am Not There waren daar nog zes acteurs voor nodig. Allemaal met meer ervaring en veel meer talent dan Anakin Skywalker. Christensen probeert op krampachtige wijze de stem van Bob Dylan na te doen, maar lijkt eerder een monotone voice-over van een derderangs film noir detective op te roepen. Nee, Factory Girl zou wat mij betreft nooit op de lijst van beste film verschijnen. Mocht je de flick toch per se willen zien: ga de bioscoop dan niet in zonder wat prozac-pilletjes.
Een pluspunt aan de voorstelling was dat ik ter promotie van de film een blik Campbell Tomato Soup kreeg van de caissière. De Warhol-fan in mij maakte een klein huppeltje bij de aanblik van dit soepblik.Veluwe
De zondag stond vooral in het teken van de Nederlandse prairie: de veluwe. We pakten twee Witte Fietsen waarmee we het gebied doorkruisten. Bij het Kröller-Müller Museum parkeerden we de stalen rossen om daar een paar uurtjes heerlijk te dwalen door de beeldentuin.
‘Kijk uit attention’ van Krijn Giezen (1939) is sinds een ongeval helaas afgesloten voor het publiek.
Paviljoen voor de 5de Internationale Beeldententoonstelling in het Park Sonsbeek te Arnhem, 1966; herbouwd in de beeldentuin van het museum, 2005-2006.Net als ET
Toen het museum ging sluiten, liepen we naar de fietsenrekken waar normaliter de Witte Fietsen staan. Die waren echter allemaal al meegenomen, of hadden een lekke band. Er zat niets anders op dan de 2,5 kilometer terug te lopen naar de auto. Toen we echter stuitten op een hek en een bordje met ‘verboden toegang’ moesten we van het aangewezen pad afwijken. Al snel liepen we niet meer in de goede richting. Een aardige man en een kaart bood uitkomst. We waren inderdaad een stukje verkeerd gelopen. De avond viel en het zou weldra donker worden. Heel toevallig stonden er twee witte kinderfietsen op ons te wachten in de berm. Niet veel later raceten we door het Veluwse landschap op veel te kleine fietsjes. In mijn hoofd hoorde ik de melodie van de film ET, want het deed me denken aan de fietstocht van Elliot en co. Goed, Elliot had een crossfiets en een alien in het mandje aan het stuur die de fietsen door de lucht liet vliegen, maar voor de rest voelde het precies hetzelfde. 🙂 Een aardige melige afsluiter van een weekend vol kunst – in Arnhem.
Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie Media

Column: BNN, Bikkel en domme politici

De Muppets in Den Haag hebben bedacht dat omroepen meer zendtijd krijgen als ze meer leden hebben. BNN is daarom een originele wervingsactie begonnen: ze verkopen van alles voor het bedrag van een lidmaatschap. Tot mijn verbazing vond ik een Veronicagids in mijn postvakje deze week. Ik ben al jaren geen lid meer van het leukste televisietijdschrift van Nederland en dacht dat de postbode het exemplaar van de buren bezorgd had. Nee, hoor, gewoon een actie van BNN. De Veronicagids bleek ‘gekaapt’ door BNN. Binnen in het blad zat een dvd van de film Bikkel: Je gaat dood, dus kies je voor het leven van regisseur Leo de Boer, over het leven van BNN-oprichter Bart de Graaff. Daarbij gingen veel artikelen over de jonge omroep. Niet alleen bestaat BNN op 6 september tien jaar, de omroep heeft ook weer nieuwe leden nodig. Terug naar de Verzuiling?
BNN zoekt naar nieuwe leden omdat ze in Den Haag (dat sinds het laatste Balkenende-kabinet optreedt als een seniele en ouderwetse christelijke vader) hebben besloten dat omroepen meer zendtijd krijgen als ze meer leden hebben. (Gezellig terug naar de Verzuiling….) Dus zet BNN alles in de verkoop voor 5,73 om nieuwe leden te vergaren. (Zie: www.bnntekoop.nl)
Ik draag BNN een warm hart toe. Het is een van de weinige omroepen in Nederland die nog een beetje kloten heeft en opvalt in de brij van grijze voorzichtigheid en commercie. Het team van BNN maakt mooie programma’s als Over mijn lijk en luchtige comedy als de Lama’s. BNN schopt geregeld tegen de vele christelijke heilige huisjes die dit Neder Land telt. Neuken doe je zo! en De Grote Donorshow leverden Kamervragen op. (Nee, daar hebben we die twee rapnichten die niet van ijsklontjes houden echt niet voor nodig.) In dat opzicht heeft BNN de taak overgenomen van de VPRO, de tegenwoordig veel te makke omroep die we voor het gemak maar de Voormalige Progressieve Radio Omroep noemen.Kritische noot
Goed, ik kijk lang niet alles wat de omroep uitzendt en soms is de toon van de presentatoren wat puberaal, net als De Graaff zelf eigenlijk. Maar ze weten wel iedere keer aandacht voor gevoelige zaken te genereren. Zoals bijvoorbeeld met bovengenoemde Donorshow. En je kunt beter openlijk over seks en drugs praten dan dat je je kinderen probeert wijs te maken dat seksuele geheelonthouding tot het huwelijk ze een plekje in de hemel zal opleveren en verder je kop in het zand steken.

Katja en Sophie van BNN.

De erfenis van Bart
Het feit dat Bart de Graaff indertijd het omroepbestel en de politiek wist te trotseren en een originele omroep mogelijk maakte, is natuurlijk erg bijzonder. Daarvoor ook postuum hulde voor toenmalig staatsecretaris Aad Nuis, die de humor en het potentieel wel van BNN inzag. BNN, inmiddels Barts Neverending Network gedoopt, viert zijn tienjarig bestaan met de film Bikkel: Je gaat dood, dus kies je voor het leven over oprichter en televisierebel Bart de Graaff. Bikkel
Bikkel is, tegen mijn verwachting in overigens, een interessante docu over het leven en ziekte van De Graaff geworden. Ik had vooral een overzicht van zijn carrière verwacht. Dat is Bikkel ook, maar vooral het familieleven van Bart neemt in de film een centrale plaats in. De rol die de vrouwen in zijn leven hebben gespeeld wordt in het bijzonder benadrukt: zijn moeder die jarenlang naast hem in bed sliep, zijn zus Mirjam die tevens zijn zuster was en vriendin Valerie met wie Bart een knipperlichtrelatie had. Intrigerend is de visuele link die regisseur De Boer legt tussen Barts zus en zijn vriendin Valerie. In twee verschillende scènes zingt Bart in de camera een liefdesliedje met een van de dames. ‘Ik kijk hier zelfs een beetje verliefd naar Bart,’ zegt Mirjam als ze de scène terugziet. Dit is overigens niet de enige visuele link die De Boer legt. Hij vergelijkt Bart ook herhaaldelijk met stripheld Kluifje, zijn grote voorbeeld. Duidelijk uit de film komt naar voren dat De Graaff ondanks zijn nierziekte een doorzetter was die al het mogelijke uit zijn leven haalde. De film eindigt dan ook heldhaftig met een opgewekte Mirjam die in de Porsche van Bart over de snelweg scheurt. Net als haar broer vroeger. Het is bijna een Amerikaanse successtory.
Martijn Kerkmeijer, een van de redactieleden van EeuwigWeekend.nl, schreef een pakkende recensie over de film.Geen idee wat BNN de komende tien jaar in petto heeft, maar ik ben benieuwd. Het is goed dat deze omroep bestaat. Al is het alleen maar om die duffe christenen in Den Haag zo nu en dan eens flink te doen schrikken. Blijven ze een beetje wakker tenminste. Dus om een lang verhaal kort te maken: word lid van BNN!
Amen.

Categorieën
Film Filmrecensie

Van Donnie Darko naar Southland Tales tot The Box

Is Richard Kelly slechts een one-hit wonder?Het was op een verloren maandagavond in het najaar van 2002 dat ik het plaatselijke filmhuis binnenstapte. De film van de avond was Donnie Darko. Ik had er niets over gehoord, maar de tagline van de poster sprak me erg aan: ‘Dark, Darker, Darko’.Ik kon toen nog niet vermoeden dat de film die ik ging zien een levensveranderende ervaring zou zijn. Vanaf het moment dat Donnie met zijn fiets de heuvels afreed en de soundtrack ‘The Killing Moon’ van Echo and the Bunnymen de speakers uitkwam, werd ik in de bizarre wereld van regisseur en schrijver Richard Kelly gezogen. Tijdsparadoxen, een man in een konijnenpak, jeugdige rebellie tegen bekrompen christelijke autoriteiten en ontluikende liefde. Een kleine twee uur laten liep ik vol vragen maar met prikkelende energie de zaal uit. Openbaring
Donnie Darko is zo’n film die je een paar keer moet zien en bij iedere kijkbeurt boeiender wordt omdat je steeds méér ziet. Richard Kelly moest wel een geniaal filmmaker zijn dat hij dit paradoxale verhaal kon bedenken en op deze verpletterende wijze wist te visualiseren. Een bijzonder debuut met een fantastische cast. Jake Gyllenhaal was een ware ontdekking, Patrick Swayze, die kwijlebal die door de generatie van mijn moeder was verheven tot sekssymbool, bleek wonderwel zelfspot te hebben, en veel bandjes uit de jaren tachtig bleken zo slecht nog niet te zijn. Southland Tales
Het was jaren wachten tot Richard Kelly zijn tweede film zou afleveren. Verwachtingen waren hooggespannen, het cliché schrijft voor dat een film daarom alleen maar kan tegenvallen. De recensies over Southland Tales waren dan ook niet lovend. En terecht.Wie vaak de bioscoop bezoekt heeft de wereld al een paar zien vergaan. Richard Kelly’s The Southland Tales speelt zich af in de nadagen van de Derde Wereldoorlog. Deze begon met een atoombom in Texas. Hoewel we in de film de wereld niet echt zien vergaan, verhaalt Soutland Tales de laatste drie dagen van de aarde en de rol die Boxer Santaros (een rol van de non-acteur Dwayne ‘The Rock’ Johnson) in het einde der tijden speelt. Te veel commentaar
Met Southland Tales geeft Kelly commentaar op de koers die Amerika vaart en hoe de wereld er in de nabije toekomst uit zou kunnen zien als we deze koers blijven volgen. Overconsumptie, oorlogvoering, de regering die iedere actie en gedachten van het volk in de gaten houdt, het onderdrukken van vrije wil en seksuele exploratie en de koortsachtige zoektocht naar alternatieve energiebronnen. Relevante thema’s, verpakt in een nagenoeg onnavolgbaar verhaal. De acteurs in de ‘making of’ geven zelf toe dat ze weinig snapten van de plot, maar dat de scènes los van elkaar wel logisch leken zolang Kelly het maar aan ze uitlegde. Nagenoeg onnavolgbaar was Donnie Darko natuurlijk ook, alleen had je bij die film het instinctieve gevoel dat het achterliggende verhaal wél klopte – ook al kon je het hoe en waarom niet precies uitleggen. Donnie Darko was een mysterie. Iedere keer als je de film keek, vielen er nieuwe puzzelstukjes op hun plek. De film werd bij iedere vertoning een rijkere ervaring. (In de Director’s Cut uit 2005 wordt overigens veel van de tijdparadox uitgelegd.) Wie weet wordt Southland Tales beter als je hem vaker kijkt. Maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik überhaupt nog eens zin heb om de janboel die Southland Tales is nog eens te bekijken. IJscowagentje
Ook al zitten er elementen in de film die erg goed gevonden zijn en de lachspieren stimuleren. Sarah Michelle Gellar speelt een pornosterretje met een reality-tv talkshow. Kevin Smith heeft een kleine rol als techno-orakel, compleet met witte baard en hoofdkwartier. Christopher (Highlander) Lambert verkoopt oorlogstuig vanuit zijn ijscowagentje. En in Venice Beach, waar The Doors gevormd werden en de fitnessrage oorspronkelijk vandaan komt, schuilt de neomarxistische splintergroep die zich verzet tegen UsIdent – het Amerikaanse equivalent van Big Brother (de Orwelliaanse versie, niet dat tv-programma van John de Mol). Visueel is de film erg mooi, met prachtig geschoten plaatjes van een atoomontploffing en een kleurrijke, eclectische art-direction die lijkt te zijn samengesteld uit spullen afkomstig uit tweedehands winkeltjes die nog geopend moeten worden. Te pretentieus
Toch kan ik het gevoel niet van me afschudden dat Kelly zich flink vertild heeft aan dit project. Hij wilde vooral een comedy maken, maar mixt ook musicalelementen door de satire, en voert als hoofdingrediënt een dosis sci-fi toe. De film wordt nergens meer dan de som der delen, eerder minder. Zelfs de kortere versie die op dvd verscheen is moeilijk uit te zitten. (In 2007 moest het publiek drie uur doorbijten tijdens een vroege presentatie van Southland Tales op het festival van Cannes.)De belangrijkste vraag die na het kijken van Southland Tales rest is of Richard Kelly een one-hit wonder is. Was Donnie Darko een gelukkige samenvoeging van de juiste ingrediënten? Had Richard Kelly maar één boeiende film in zich? Het antwoord zal gegeven worden met de derde flick van deze filmmaker, een horrorfilm met de illustere titel The Box. Deze zal zijn carrière maken of breken.The Box
The Box wordt op dit moment gemonteerd en komt waarschijnlijk in maart 2009 uit. In The Box krijgt een echtpaar op zekere dag een vreemde doos aangereikt. Bij het openen ervan krijgen ze een miljoen dollar. Tegelijkertijd zal er iemand die ze niet kennen sterven. Kelly baseerde het verhaal op een kort verhaal van Richard Matheson. De hoofdrollen worden gespeeld door James Marsden en Cameron Diaz. Ik ben in ieder geval erg benieuwd naar de film en wil graag geloven dat Southland Tales een foutje was. Hollywood kan namelijk wel frisse, creatieve en afwijkende geesten gebruiken. We willen meer intrigerende films die met kop en schouders boven de brei van popcornvermaak uitsteken. En mocht Richard Kelly dan toch een eendagsvlieg zijn…. Ach, dan kunnen we ons altijd troosten met de gedachte dat Donnie Darko een heel bijzondere film is. Meer mag je misschien ook niet van een eigenzinnige filmmaker verlangen.

Categorieën
Film Filmrecensie

Recensie Star Wars: The Clone Wars

Niets nieuws in The GalaxyStar Wars. Ooit was het de heilige trilogie van de cinema, tenminste, volgens de grote schare fans. De digitaal opgesmukte heruitgaven van Episodes IV, V en VI lieten het oude nostalgische Star Wars-beeld vervagen. De tweede Star Wars-trilogie, waarin wordt getoond hoe Anakin Skywalker zich langzaamaan laat verleiden tot de Duistere Kant van de Force en uiteindelijk in Darth Vader verandert, deed de oude films hun glans verliezen. En nu is er dan de 3D animatiefilm Star Wars: The Clone Wars waarmee de saga schijnbaar een nieuwe weg in slaat. Schijnbaar, want producent/geestelijk vader George Lucas en regisseur Dave Filoni bewandelen vooral de bekende paden.Het verhaal van de animatie speelt zich af tussen Episode II: Attack of the Clones en Episode III: Revenge of the Sith. In het inmiddels bekende melkwegstelsel zijn de Clone Wars in alle heftigheid aan de gang, een massale burgeroorlog waarin de kwaadaardige Separatisten en hun droid-legers tegen de Republiek en zijn Jedi-beschermers ten strijde trekken. Omdat beide partijen afhankelijk zijn van veilige doorgang door een stukje ruimte dat aan Jabba the Hutt toebehoort, krijgen Anakin Skywalker en zijn Padawan-leerling Ahsoka de opdracht om de ontvoerde zoon van The Hutt veilig thuis te brengen. Tegenstrever Count Dooku aast echter ook op de veilige doorgang en zal natuurlijk alles in werking stellen om het Skywalker en co. zo moeilijk mogelijk te maken.
© Lucasfilm Ltd. & TM. All rights reserved.Weer Skywalker
In de zes Star Wars-films wordt het verhaal van Luke Skywalker en diens vader Anakin verteld. We zien aan het einde van Episode II het begin van de Clone Wars, en aan het begin van het derde deel het einde van deze oorlog. Lucas vond dat hij nog heel wat verhalen in het verschiet had: ‘Obviously, during a war there are lots and lots of stories — very exciting action, drama, heartbreak, even humor,’ vertelt Lucas in een interview in het promotiemateriaal van de film. ‘The idea of doing an animated version of the Clone Wars was intriguing to me because it really allows us to tell other stories, show other Jedi, introduce new characters and even tell stories about the clones themselves. Some of them have very interesting stories. It allows us to broaden the canvas of what Star Wars is about.’Mooie woorden van Lucas. Hij maakt ze echter niet waar. Het verhaal van deze animatiefilm richt zich vooral op de missie van Anakin Skywalker en zijn jonge Padawan Ahsoka. Lucas koos er dus weer voor om Anakin de hoofdrol te geven. Van zijn voornemen om een keer een verhaal over andere personages te vertellen is niet veel terechtgekomen.

© Lucasfilm Ltd. & TM. All rights reserved.


Meester en leerling
De dynamiek tussen meester en leerling is een bekend gegeven in de Star Wars-films. Klassiek zijn de scènes waarin de jonge Luke Skywalker (Mark Hamill) getraind wordt door meester Yoda (Frank Oz) in het gebruik van de Force. We zien hoe Skywalker met moeite zijn ruimteschip uit het moeras weet op te tillen en zich langzaam maar zeker ontplooit tot een ware Jedi-meester. De dynamiek werd voortgezet in de tweede trilogie waarin Anakin getraind wordt door zijn meester. In The Clone Wars is het Anakin zelf die een leerling krijgt.De makers kozen ervoor om van Ahsoka een bijdehand meisje te maken dat haar mannetje staat. De veertienjarige is al zódanig bedreven in de Force dat je je kunt afvragen of ze überhaupt nog een meester nodig heeft. Misschien alleen nog om wat lessen in nederigheid te krijgen, want met haar zwaardvecht kunsten is niets mis. Echt spannend worden de actiescénes er niet door.Films voor tieners
Net als de Ewoks en Jar Jar Binks indertijd, bewijst Ahsoka’s aanwezigheid dat Lucas vooral een brede doelgroep wil aanspreken met zijn films. Hij heeft duidelijk een voorkeur voor kinderen en tieners. Dat verklaart meteen de stijl van de film, die herinneringen oproept aan zaterdagochtendcartoons. Leuk voor de kids, maar verwacht geen opzienbare animatie.Overigens heeft Star Wars: The Clone Wars zijn oorsprong in de micro-animatieserie omtrent de Clone Wars bij Cartoon Network. In deze serie, die uit een aantal korte episodes bestond, lag de nadruk vooral op de actie en minder op plotontwikkeling.
© Lucasfilm Ltd. & TM. All rights reserved.Stemmen
De animatiestijl van The Clone Wars heeft zijn invloeden in Japanse anime en de marionettenserie Thunderbirds. De karakters lijken wat betreft hun uiterlijk niet alleen veel op de Thunderbirds, ze acteren ook niet veel vloeiender dan de marionetten uit die serie.Menselijke emoties en acteerprestaties komen dan ook alleen van de ingesproken stemmen, die bijzonder goed zijn gecast. Het merendeel van de oorspronkelijke acteurs zijn vervangen voor goede imitators – al wordt Frank Oz gemist als de stem van Yoda. Samuel L. Jackson, Anthony Daniels en Christopher Lee spraken wel de stemmen in van de karakters die ze eerder speelden in de live-actionfilms.Camerawerk
Er worden zo nu en dan interessante point-of-view shots gekozen tijdens de gevechtscènes die in een vlot tempo zijn gemonteerd. Ook zijn de achtergronden mooi getekend. Deze passen in de stijl van de tweede live-action trilogie. Toch blijft deze 3D animatiefilm achter bij wat er bijvoorbeeld in de Pixarstudio wordt geproduceerd. Daarvoor zijn de karakters te vlak, het verhaal te voorspelbaar en acteren de personages te houterig.Star Wars: The Clone Wars draait vanaf donderdag 21 augustus in de Nederlandse bioscopen.Deze recensie verscheen ook op EeuwigWeekend.nl.Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie Hellboy II: The Golden Army

De originele Hellboy-comics van Mike Mignola zijn herkenbaar door de unieke tekenstijl, de nonchalante houding van het titelpersonage en een wereld waarin folklore, legendes en zelfverzonnen ongein naadloos in elkaar overlopen. Dat de meeste elementen goed zijn te vertalen naar het witte doek werd met de eerste Hellboy (Guillermo del Toro, 2004) bewezen.

Ook nu is Ron Perlman weer perfect gecast als de rode held met de afgezaagde hoorns. Al kost het hem schijnbaar meer moeite dan anders om zich door de dikke laag make-up uit te drukken.

Monsterlijk
Omdat bij een vervolgfilm altijd het verrassingselement van het origineel ontbreekt, biedt de sequel vaak alles in overdadige trap: actie, personages en specialeffects. Ook de droge humor, een belangrijk element van de wereld van Hellboy, is in overvloed aanwezig. Hellboy II is een echte creature feature. Allerlei vreemde wezens vullen het beeld. De Trollenmarkt waar Hellboy & co. op zoek gaan naar informatie, is een goede staalkaart van de monsterlijke creativiteit van regisseur Guillermo del Toro (Pan’s Labyrinth). Vooral zijn versie van de tandenfee (kleine afzichtelijke wezens die mensen met huid en haar opeten) mag op zijn minst origineel genoemd worden. Het overdadig gevulde beeld staat in schril contrast met de sobere tekenstijl van Mignola, die zich dikwijls beperkt tot het uitbeelden van de elementaire verhaalelementen.

De sprookjesachtige wezens en virtuele effecten zien er fantastisch uit, maar is de nieuwe Hellboy ook boeiend?

Elfjes
Del Toro schreef het filmverhaal samen met Mike Mignola. Na een bloedige oorlog sloot de mensheid een verbond met elfen, trollen en andere monsters. De mystieke wezens zouden verblijven in de bossen, de mens zou zich in de steden ophouden. Het krachtige Golden Army van de elfen werd tot slapen gebracht om niet meer ten strijde te trekken tegen de mensheid. Zul je net zien dat de zoon van de elfenkoning vindt dat de mensen zich niet aan de afspraak hebben gehouden en het Golden Army weer actief in dienst wil laten treden. Gelukkig staat Hellboy klaar om het leger een kopje kleiner te maken.

Love is in the air
Liefde is de leidraad in deze Hellboy: liefde voor de planeet en liefde voor elkaar. Het zijn de relatiestrubbelingen tussen Hellboy en zijn licht ontvlambare Liz (Selma Blair), gecombineerd met Abe Sapiens (kalver)liefde voor Princess Nuala, die het uitzitten van de film de moeite waard maken. Del Toro geeft deze menselijke emoties voldoende ruimte en maakt ze een integraal onderdeel van de plot. Het is fijn om te zien dat het personage Abe Sapien (Doug Jones) zich verder ontwikkelt, daar hij in de eerste film vooral een bijfiguur was. Een van de leukste scènes in Hellboy II is het avondje doorzakken waarin Hellboy en Abe laveloos op de trap hangen en zich beklagen over de lastige hordes die in de liefde overwonnen moeten worden. Ook mannen met een demonisch uiterlijk snappen vaak niet wat vrouwen nu precies bedoelen.

Overkill
Waar Hellboy II: The Golden Army vooral onder lijdt is de superhelden-overkill. We hebben dit jaar Iron Man, de Hulk en Batman al gehad. Gevechten in de straten van Manhattan tussen goede en kwade monsters zijn zo langzamerhand een cliché geworden. En ook al brengt de climax ons in een betoverende ruimte onder het Ierse landschap – waar het Gouden Leger van 70X70 soldaten ligt opgeslagen – de uitslag van het gevecht tussen Hellboy en Prince Nuada (Luke Goss) is pijnlijk voorspelbaar. Hetzelfde gaat op voor de muzikale score van veteraan Danny Elfman. Zo te horen is de componist toe aan en lange vakantie.Na het zien van Hellboy II: The Golden Army krijg ik vooral zin om de comics van Mike Mignola te gaan lezen. Want alle inspanningen ten spijt – de strips zijn beter.

Hellboy II: The Golden Army draait vanaf 21 augustus in de bioscoop.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: The Dark Knight

Laten we, om te beginnen, een moment stilte in acht nemen voor de niet zo lang geleden overleden acteur Heath Ledger. Ledger was als een kameleon. Hij kroop volledig in de huid van het personage waardoor je altijd alleen het karakter zag en niet de acteur erachter. Ledger toont het grote bereik van zijn vakmanschap voor een laatste keer in The Dark Knight, door een formidabele Joker neer te zetten.
Dat de Joker een psychopathische moordenaar is, weten trouwe Batman-lezers onder andere uit het verhaal A Death in the Family, waarin hij de tweede Robin doodslaat met een koevoet. Het merendeel van de Batman-verhalen is de Joker echter niet veel meer dan een vervelende grappenmaker. Jack Nicholson bracht ons een eigengereide interpretatie van het personage in Batman van Tim Burton. De rol van de megalomane moordenaar leek hem op het lijf geschreven en borduurde voort op eerder gespeelde personages als Jack Torrance uit The Shining (Stanley Kubrick, 1980). Niets ten nadele van Jack Nicholson, maar door de grappen en grollen ging er nergens een dodelijke dreiging uit van zijn Joker.

Angstaanjagend en onvoorspelbaar
Ledgers Joker daarentegen is vleesgeworden anarchie: hij creëert chaos door mensen in extreme situaties te brengen waarin de regels van alledag niet meer gelden. Zijn motieven zijn ondoorgrondelijk en daarom onvoorspelbaar. De Joker heeft duidelijk plezier in het moorden – dat maakt hem angstaanjagend en levensbedreigend. Om Ledgers Joker lachen we uit pure doodsangst.De relatie tussen Batman (Christian Bale) en de Joker wordt duidelijk verwoord door de schurk: ‘You complete me.’ Batmans aanwezigheid maakt het bestaan van de Joker zinvol. Ze staan respectievelijk voor Orde versus Chaos. Een onstabiel evenwicht dat met de juiste druk van de Joker kan doorslaan in een alles vernietigende chaos.
Papa is boos
Bijzonder sterk is het feit dat de geschiedenis van de Joker in het ongewisse wordt gelaten. Regisseur Christopher Nolan (die ook Batman Begins uit 2005 maakte) verklaart niet waar de grimmige grappenmaker vandaan komt. Al geeft de Joker zelf maar al te graag uiteenlopende verklaringen voor zijn uiterlijk op het moment dat hij de monden van zijn slachtoffers met een mes bewerkt tot de herkenbare grijns. Als de Joker op zoek naar Harvey Dent een fundraiser binnenstormt, pakt hij een van de rijke mannen uit de menigte vast. ‘Weet je,’ verzucht hij, ‘je doet me aan mijn vader denken. Ik haatte mijn vader!’ Daarna zet de Joker een mes op de mond van de man.

Two-Face
In tegenstelling tot de geschiedenis van de Joker vormt de oorsprong van Harvey Two-Face de ruggengraat van het verhaal. Nauwgezet zien we hoe de rechtschapen openbare aanklager Dent (Aaron Eckhart) via een duister pad naar zijn gespleten persoonlijkheid wordt geleid.De warmbloedige vertolkingen van de cast en de goed uitgedachte karakters maken dat je meeleeft met iedere tegenslag die de personages te verduren krijgen. Gotham City mag dan een groots canvas zijn voor de avonturen van Batman, het zijn uiteindelijk een paar sleutelfiguren waar het drama om draait. Zelfs de bijrollen van Gary Oldman (Commissioner James Gordon), Michael Caine (Alfred de butler) en Morgan Freeman (Lucius Fox) staan als een huis. Maggie Gyllenhaal vertolkt de rol van de mooie Rachel Dawes.The Dark Knight zet door zijn rauwe realiteit alle voorgaande Batman-films in de schaduw. Er is niets terug te vinden van de speelse en toch wat kinderachtige interpretaties van Joel Schumacher, of het sprookjesachtige Gotham City van Tim Burton. Nolan toont ons een grimmige wereld. Hierin slaat Batman de Joker bijkans dood om hem te doen opbiechten waar hij Dent en Rachel gevangen houdt. De film heeft vanwege het explosieve geweld dan ook een keuring gekregen voor zestien jaar en ouder.

De prijs van gerechtigheid
Nolan neemt Batman heel erg serieus en maakte van The Dark Knight een bombastische film waarin de morele waarden van Batmans acties onder een microscoop worden gelegd. Welke opofferingen brengt zijn heldendom met zich mee? Hoeveel slachtoffers is de geheime identiteit van Bruce Wayne eigenlijk waard?Batmans acties tegen de onderwereld roepen extreme tegenreacties van de criminelen op, met als summum de Joker himself. Nolan weet de morele dilemma’s te verweven in een dramatisch verhaal dat nooit vaart verliest en enkele verrassende wendingen bevat. Wie zich overgeeft aan Nolans serieuze instelling, staat een bijzonder meeslepend epos te wachten. Met The Dark Knight is de superheldenfilm volwassen geworden.

Ook verschenen op EeuwigWeekend.nl.

Lees ook:

Categorieën
Strips

In Bruges: Ethiek, moord en een grimlach

In Bruges draait om twee huurmoordenaars die na een fout gelopen klus in Dublin van hun baas moeten onderduiken in Brugge te België. Daar brengen ze de dagen door met sightseeing.

Terwijl Ray (Collin Farrell) niet eens dood aangetroffen zou willen worden in deze Middeleeuwse toeristenval, geniet de oudere Ken (Brendan Gleeson) met volle teugen van de historische panden en grachtjes.

Rays bokkige humeur klaart echter op als hij een date weet te versieren met de aantrekkelijke Chloe (Clemence Poesy). Hij ontmoet haar op de filmset van een pretentieuze surrealistische flick waarin een lilliputter (Jordan Prentice) de hoofdrol speelt.

Grauw geweld met humor
Tot zover de opzet van het verhaal, want In Bruges is een zeldzaam verrassende film waarover je zo min mogelijk moet weten voordat je de bioscoopzaal ingaat (of je download aanzet – foei!). Het woord gangsterfilm roept enkele standaardassociaties op: het beeld van de stereotype familiebedrijven der spaghettivreters dringt zich meteen op, of de onderwereld van de coole – Tarantino-eske gangster. Wat betreft de typische Hollywood gangsterfilms van tegenwoordig dan; de Engelse gangsterfilm kent vooral veel grimmigheid à la Get Carter (Mike Hodges, 1971), maar ook een flinke dosis wrange humor. Regisseur en schrijver Martin McDonagh tapt vooral uit het laatste vaatje en mengt op voortreffelijke wijze humoristische invallen met grauwe geweldsdaden. De luchtigheid gaat overigens nergens ten kosten van de geloofwaardigheid van de personages. Hun zielenroerselen vormen het pompende hart van de film.Ethiek en moord
Quentin Tarantino toonde in Pulp Fiction indertijd een vernieuwend beeld van twee gangsters tijdens hun dagelijkse routine. Op weg naar het huis van hun slachtoffers hadden ze gesprekken en discussies over alledaagse zaken – gesprekken zoals alle collega’s die normaliter voeren. McDonagh laat zijn gangsters filosoferen over de ethiek van hun vak: wie het leven van anderen eindigt voor geld heeft naar zichzelf toe immers heel wat te verantwoorden. Daarnaast handelen de gangsters volgens de regels van een erecode die bijna kinderachtig aandoet, maar op een surrealistische wijze toch klopt binnen de gepresenteerde verhaalwereld. Het is niet voor niets dat de hoteleigenares (Thekla Reuten) op een gegeven moment opmerkt dat Harry (Ralph Fiennes) – de groteske opdrachtgever van Ray en Ken – zich gedraagt als een opgeschoten jochie.

Theatraal
Regisseur Martin McDonagh maakte eerder de korte zwarte comedy Six Shooter (1995) waar hij een Oscar voor kreeg. Ook schreef hij prijswinnende toneelstukken. In Bruges is dan ook theatraal in opzet en uitvoering – in de climax van het verhaal komen de verschillende levenspaden en plotlijntjes mooi samen. Brugge wordt schilderachtig neergezet en vormt een karakter op zichzelf.

De gevarieerde cast van onder andere Ieren, Engelsen, Fransen en Hollanders is voortreffelijk. Colin Farrell leunt in zijn performance erg op zijn wenkbrauwen, maar speelt des ondanks zijn beste rol sinds Phone Booth (Joel Schumacher, 2002). Door zijn vertolking is huurmoordenaar Ray sympathiek, grappig en heeft hij bijna iets onschuldigs.En dat is alles wat ik over In Bruges zal zeggen. Kijken maar.

Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: The Incredible Hulk

Het is even wachten voordat de groene reus zijn gezicht laat zien. Niet zo lang als in Ang Lee’s Hulk uit 2003, maar toch houdt regisseur Louis Leterrier de Hulk minstens een kwartier van het scherm. En dan nog is de Hulk bij de eerste verschijning vooral gehuld in schaduw en rook, zodat er niet gek veel van zijn gelaat wordt prijsgegeven.Het moment dat Bruce Banner (Edward Norton) in het nauw wordt gedreven, zijn hartslag boven de 200 slagen per minuut komt en zijn innerlijke monster de vrijheid geeft, dát is het moment waar iedere kijker op zit te wachten. Hoe goed Norton ook zijn best doet om van Bruce Banner een interessant personage te maken; wij willen het onstuitbare monster zien dat de boel sloopt en het opneemt tegen de militaire overmacht.

Net als in de gelijknamige televisieserie heeft Leterrier echter de mens Bruce Banner centraal gesteld, de Hulk speelt op de achtergrond mee. In ieder geval de eerste helft van de film waarin Banner op zoek is naar een geneesmiddel. Het lukt Banner om de Hulk voorlopig doormiddel van meditatietechnieken te onderdrukken. Totdat generaal Ross (William Hurt) hem vindt en hij het aan de stok krijgt met het Amerikaanse leger. Ross ziet in de Hulk het ultieme wapen en zet een nieuw monster in om de Hulk te vangen.Overigens veegt de regisseur heel vakkundig de vorige film van Ang Lee van tafel. In de titelsequentie herschrijft Leterrier de geschiedenis van de Hulk en vertelt hij middels een paar korte shots en teksten hoe Bruce de Hulk is geworden en wat er na het noodlottige experiment met gammastralen met hem is gebeurd.

Televisieserie is inspiratiebron
Het stripfiguur de Hulk werd in 1962 bedacht door Stan Lee en tekenaar Jack Kirby. (Lee heeft zoals gewoonlijk een cameo in de film.) Sindsdien heeft het monster enkele veranderingen ondergaan wat betreft zijn uiterlijk en wat betreft zijn geestelijke vermogens. Scenarist Zak Penn en Leterrier hebben de stripverhalen als uitgangspunt genomen, maar lieten zich daarnaast duidelijk inspireren door de televisieserie uit de jaren zeventig, waarin bodybuilder Lou Ferrigno, met de hulp van een likje groene verf en een slechte pruik, het monster gestalte gaf.Net als in de tv-serie The Incredible Hulk is de Banner in de film een getormenteerde wetenschapper die de aarde rondzwerft in de hoop een geneesmiddel te vinden tegen zijn innerlijke monster. De film bevat enkele eervolle verwijzingen naar de populaire serie die gecreëerd werd door Kenneth Johnson. Bill Bixby, de acteur die Bruce Banner speelde, komt kort voorbij op het televisiescherm. Ferrigno speelt net als in de eerste film een bewaker. Ook mocht hij de stem van de Hulk inspreken. Een lang gekoesterde wens, waar hij vroeger nooit de kans voor kreeg.

Als Bruce plompverloren over straat loopt na de eerste Hulk-out is er een vleugje van ‘The Lonely Man Theme’ van de televisieserie te horen. Ook heet een van de personages McGee – vernoemd naar de razende reporter die Bill Bixby vijf seizoenen op de hielen zat. Tot slot worden Banners ogen helder groen, net als op tv, en zijn er nog een paar andere visuele verwijzingen naar de secundaire inspiratiebron.

Hulk smash!
In de tweede helft van de film neemt de stripversie van de Hulk het over. Dan is het rammen geblazen. Zijn opponent is Abomination, een nieuwe monsterlijke creatie van generaal Ross gespeeld door Tim Roth. De twee digitale monsters van ILM zien er overigens levensecht uit. Ook de interactie met de live-action elementen is feilloos, wat de geloofwaardigheid van de wezens natuurlijk vergroot. En dat is toch noodzakelijk in een monsterfilm. Celibatair leven
Het is moeilijk om een boeiend filmverhaal te maken over een man die in een groen monster verandert als hij kwaad wordt. Hoewel ieder van ons zijn eigen Hulk heeft, is de geloofwaardige vertaling van dit concept naar het witte doek altijd lastig en vraagt een flinke dosis fantasie van de kijker. Het helpt dan om vooral de menselijke kant van het monster te benadrukken. De relatie tussen Banner en Betty Ross (Liv Tyler) krijgt dan ook veel ruimte in het verhaal. Jammer dat die scènes soms het cliché niet weten te overstijgen en geregeld tenenkrommende dialogen bevatten. Op het moment dat Banner aan de hitsige Betty vertelt dat hij geen seks kan hebben omdat dit te veel opwinding voor hem zou zijn, gaan de filmmakers net een stapje te ver. Wie ‘nee’ kan zeggen tegen seks met Liv Tyler moet wel onmenselijk veel zelfdiscipline in huis hebben. Aan de andere kant krijgt de obligate Hollywood-seksscène hierdoor een bijzondere wending.

Ongecompliceerde personages
Ondanks het feit dat je als kijker weet wat je van een Hulk-film kan verwachten, weet Louis Leterrier met verrassende wendingen te komen en vooral de vaart in het verhaal te houden. Plagerig laat hij de eerste helft de Hulk op de achtergrond – bijna alle transformaties vinden plaats in het donker of zijn gehuld in rook – om hem daarna de vrije hand te geven. The Incredible Hulk bewijst dat een film geen diepgaande karakteriseringen nodig heeft om goed te vermaken. Het is voldoende om te weten dat Tim Roths personage naar zo veel mogelijk kracht streeft, zich daarom tot een monster laat veranderen en het tegen de Hulk opneemt om te bewijzen dat hij de sterkste van allemaal is.

Nu ging Ang Lee met zijn Hulk-film wellicht wat te ver wat het psychologiseren van de Hulk betreft, een beetje meer uitgediepte personages hadden Leterriers film geen kwaad gedaan. Die aanpak werkte immers ook prima voor de televisieserie.

Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull

De vierde Indiana Jones-film biedt ouderwets vermaak, verwijst veelvuldig terug naar eerdere delen en roept daardoor de juiste nostalgische sfeer op. De kijker krijgt precies wat hij kan verwachten van een Jones-flick. Dat maakt de film vermakelijk, maar niet de beste uit de reeks. Al is Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull zeker een bioscoopbezoek waard.

Steven Spielberg, Harrison Ford en George Lucas weten de sfeer van de eerdere films op te roepen en toch het verhaal te updaten. De update zit er al in dat deze flick zich in de jaren vijftig afspeelt, tijdens de Koude Oorlog. De nazi’s zijn ingeruild voor de communisten en het geheel heeft een buitenaards tintje gekregen. Dat gaat sommige kijkers misschien wat te ver. De Indiana Jones-reeks draaide altijd om magische elementen: artefacten uit de Bijbel zoals de Ark des Verbonds en de Heilige Graal. Dit keer bevindt Jones zich echter in het atoomtijdperk en de wereld van de sciencefiction.

Waren de eerdere flicks een ode aan de filmserials uit de jaren veertig, Crystal Skull is geïnspireerd door de legendes van de kristallen schedels en scifi uit de jaren vijftig, zoals filmklassiekers als The Day the Earth Stood Still (Robert Wise, 1951), Forbidden Planet (Fred M. Wilcox, 1956) en Invasion of the Body Snatchers (Don Siegel,1956). Sciencefiction-films vol Amerikaanse paranoïde angsten voor de invasie van het communisme.
In zekere zin heeft Steven Spielberg de grootste successen uit zijn vroege carrière gecombineerd: Close Encounters meets Indiana Jones. Alleen de haai ontbreekt.

Nostalgische cinema
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull bevat verschillende verwijzingen naar de geschiedenis van Indy: in de beginscène zien we heel kort de Ark uit Raiders of The Lost Ark voorbij komen, ook wordt er een paar keer verwezen naar de vader van Jones (in The Last Crusade gespeeld door Sean Connery) en Marcus Brody. Karen Allens personage Marion Ravenwood uit de eerste film speelt een belangrijke rol.

Wat betreft filmstijl is de film ook behoorlijk ouderwets: het aantal cuts is veel lager dan wat we van een moderne blockbuster mogen verwachten en veel effecten zijn optisch en niet digitaal. Hierdoor ademt het vierde deel dezelfde sfeer uit als de rest van de reeks. Door het langzame montagetempo voelen sommige scènes echter wel wat log aan. De film zakt halverwege dan ook behoorlijk in, om daarna weer vaart te winnen. Sommige scène-overgangen zijn wat abrupt, wat het geheel een onaf en episodisch karakter geeft. Dit kleine leed is echter snel vergeten zodra we van Indiana Jones in volle actie kunnen genieten. Hound Dog
In het begin van de film fade de orkestrale soundtrack van John Williams (wie anders?) al snel over naar ‘Hound Dog’ van Elvis Presley. Hiermee geeft Spielberg duidelijk aan dat Indy-verhaal zich niet meer in de jaren veertig of dertig speelt. Indy is een dagje ouder, al is dat voornamelijk in het begin van het avontuur te merken. Daarom is jong talent Shia LaBeouf ingehuurd om wat vers bloed door de serie te laten pompen. Aan het einde van de film wil hij dan ook de hoed van Indy opzetten. Die pakt zijn hoedje echter terug en zet hem zelf op. (We kunnen dus nog een nieuw deel met Ford verwachten.) De nieuwe generatie mag nog even op haar beurt wachten, want de oude rotten kunnen het nog best zelf af. Een duidelijke boodschap van Lucas en Spielberg aan de nieuwe generatie filmmakers wier adem ze ongetwijfeld in hun nek zullen voelen.

Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: Iron Man

Stan Lee, de grootheid die veel populaire superhelden heeft bedacht waaronder Spider-Man, The X-Men en Fantastic Four, heeft ooit gezegd dat Iron Man niet zo succesvol is geworden als zijn andere creaties. Lee wijdt dit aan het feit dat iedereen het harnas van Iron Man kan aantrekken.

In tegenstelling tot de mutanten van de X-Men of de tiener Spiderman, zijn de superkrachten van Iron Man geen intrinsieke eigenschappen, verbonden aan het karakter van het personage. Als Stark zijn harnas uittrekt is hij superheld af.In deze spreek ik Lee (op repectvolle wijze) tegen, want ik denk dat als de film Iron Man een succes wordt, dit in bijzondere mate te danken is aan het feit dat Robert Downey Jr. in het harnas zit. Hij speelt Tony Stark op een lichtvoetige, nonchalante manier, maar geeft de eigenzinnige playboy/uitvinder tegelijkertijd een nuchterheid en daarmee geloofwaardigheid mee. Aan zijn zijde staat de mooie Gwyneth Paltrow als de bijdehante assistente Pepper Potts. (Lang leve de allitererende namen in superhelden comics.) Paltrow toont net zoveel spunk als Downey Jr. en is een vrouwelijke en up-to-date versie van butler Alfred Pennyworth.

Jeff Bridges staat met zijn kale hoofd en volle baard mijlen ver af van zijn rol als De Dude in The Big Lebowski (Coen Brothers, (1998), maar op het moment dat hij zijn slechte kant laat zien denk je toch even: ‘Fuck man, de dude maakt gehakt van Stark!’ Bridges, die naast de onovertroffen Dude een uiteenlopende reeks personages op zijn naam heeft staan, speelt Obadiah Stane met zichtbaar plezier en met genoeg overdrijving. Exact wat we van een superschurk mogen verwachten.

Lichtvoetig, maar geen camp
Iron Man is een vermakelijke film met spektakel, maar vooral veel humor. Een mooi bewijs dat het leven van een superheld niet vol met kommer, kwel en hartzeer hoeft te zitten. Dit komt wellicht omdat de held in kwestie dit keer geen zoekende tiener is of een getraumatiseerde miljonair, maar een succesvolle zakenman die ontdekt dat hij een verplichting heeft aan de wereld om zijn kennis van techniek ten goede in te zetten.Regisseur Jon Favreau (die zelf een klein rolletje speelt als de chauffeur van Stark) en het team scriptschrijvers presenteren een plot waarin de oorsprong van Iron Man op een logische wijze verhaald wordt. Stark wordt door een groep terroristen ontvoerd in Afghanistan en gedwongen om een door hemzelf ontworpen raket na te bouwen. In plaats daarvan zet hij een metalen harnas in elkaar waarmee hij weet te ontsnappen. Deze ervaring heeft een ander mens van hem gemaakt. Als Stark erachter komt dat zijn wapens onder de tafel aan terroristen worden verkocht, besluit hij zijn harnas te perfectioneren om deze handel een halt toe te roepen. Dit ethische dilemma is natuurlijk niet helemaal waterdicht, want kennelijk had Stark er geen moeite mee om hightech wapens te bouwen zolang de Amerikanen die maar gebruikten om oorlog te voeren in de brandhaarden van de wereld. Dit Amerikaans chauvinisme terzijde geschoven, is Iron Man zoals gezegd een prima actiefilm die de prijs van het immer hoge bioscoopkaartje meer dan waard is.

Lees ook:

Categorieën
Film Strips

Filmzomer 2008: The Dark Knight

Hoe zonnig het ook mag worden deze zomer, in juli duikt deze stripliefhebber de bioscoop in voor wat verkoeling en een spannend nieuw avontuur van Batman: The Dark Knight.In deze tweede flick van het wonderteam Christopher Nolan en Christian Bale neemt de duistere ridder van Gotham het op tegen de Joker. Heath Ledger speelde zijn laatste rol als de hysterisch grijnzende moordenaar die er zo eng uit ziet dat zelf cliniclowns bijna betrouwbaar overkomen. Bijna. De foto’s beloven een andere Joker dan zoals Jack Nicholson deze in 1989 speelde in Tim Burtons-versie van Batman. Ik ben erg benieuwd of Ledger de performance van Jackie boy weet te overtreffen. Batman Begins
In 2005 verraste Christopher Nolan verraste vriend en vijand met zijn rauw-realistische interpretatie van de Vleerman van Gotham. Batman Begins vertelde hoe Bruce Wayne de Batman is geworden. Nolan had dus veel aandacht voor de psychologische achtergrond van het personage. In Batman Begins lag de nadruk op de ontwikkeling van een angstig jongetje dat zijn ouders heeft verloren en langzaam verandert in een volwassene die als een man-beest wraak neemt op de misdaad. Nolan wilde alles zo realistisch mogelijk hebben, hierdoor ontbeerde de film echter de comic book feel die de Burton-films wel hadden. (Voor meer over de wereld van Burton zie dit artikel.)
Jaar één
Met de cast van Batman Begins was overigens niets mis. Zowel het Bat-pak als de smoking van Bruce Wayne zaten Christian Bale als gegoten. Gary Oldman was een gouden vondst als politie-inspecteur Gordon. Hij leek als twee druppels water op de Gordon uit Year One van Frank Miller en David Mazzucchelli. Naast Return of the Dark Knight een van de strips die het karakter van Batman definitief neerzette en niet voor niets een inspiratiebron voor de recente flicks. Overigens vond scenarist David Goyer, die ook meeschreef aan de nieuwe film, naar eigen zeggen veel inspiratie in de strips van Jim Sale en Joseph Loeb. Dit dynamische stripduo maakte The Long Halloween en het vervolg Dark Victory, waarin Batman het onder andere aan de stok krijgt met het Falcone misdaadsyndicaat.Batman Begins was serieus, met hier en daar een goed getimede glimlach. Ik ben erg benieuwd hoe humor en de duistere wereld van Batman zich verhouden in het aankomende The Dark Knight. Van de Joker mag je immers enkele psychopathische grappen verwachten. Naast Ledger speelt de mooie Maggie Gyllenhaal Rachel Dawes. Katie Holmes mocht zeker niet meer van Tom met de vleerman spelen. Pech voor haar, gelukkig voor ons. Ik kijk uit naar een nieuwe dosis Maggie; gecombineerd met Bats en de Joker belooft het een opwindende voorstelling te worden. :-)Update: Lees de filmrecensie van The Dark Knight.
Meer over Maggie Gyllenhaal: Recensie Stranger than Fiction.Meer Batman.

Categorieën
Film Filmrecensie

Beverly Hills Cop III

Of: The Trouble with Trilogies, part I

Beverly Hills Cop III behoort zeker niet tot mijn persoonlijke filmklassiekers. De film kan in geen geval tippen aan zijn twee voorgangers. Een kritische beschouwing van de film werpt nieuw licht op de eerdere delen.
Het is moeilijk te zeggen wat een film succesvol maakt. Meest waarschijnlijk is het een combinatie van factoren die de juiste chemische samenstelling vormen. Kortom: de juiste elementen ‘klikken’ met elkaar. Een goede cast, de juiste regisseur en een doortimmerd script, kan een gouden combinatie zijn.

Minder van hetzelfde
Zoals eerder beschreven is het moeilijk om een goed vervolg te maken op een geslaagde film. Tony Scott deed dit met verve met zijn vervolg op Beverly Hills Cop: hij hield in grote lijnen de formule hetzelfde, maar vertelde het verhaal in zijn eigen stijl — zo kreeg het publiek dezelfde film, maar toch even iets anders. Regisseur John Landis leverde met het derde deel uit de Beverly Hills Cop-reeks echter een prutfilm af.

In Cop III komt Axel naar Beverly Hills om de moord op zijn baas te wreken. Todd werd vermoord door Ellis De Wald, hoofdbewaking van het pretpark Wonderworld. Axel probeert De Wald te ontmaskeren en diens valsemunterij tot een einde te brengen. Hij wordt daarin bijgestaan (of tegengewerkt, het is maar net hoe je het bekijkt) door maatje Rosewood en Jon Flint.

Scherpe randjes
Wat ging er mis? John Landis is een veteraan als het om comedy gaat. Hij maakte samen met Eddie Murphy Trading Places en Coming To America en eerder films als Animal House en de klassieker The Blues Brothers. Ook regisseerde hij de originele horrorcomedy An American Werewolf in London. Zijn flauwe gevoel voor humor is echter moeilijk te rijmen met het Cop-concept. Het grootste probleem schuilt dan ook in het feit dat alle scherpe randjes van Axel Foley af zijn gehaald. De man is – afgezien van een vloek hier en daar – een heilige in deze film: hij redt een stel kinderen uit een ontspoorde attractie, luistert aandachtig naar geneuzel van Serge in de wapenboetiek en assisteert zelfs de FBI in plaats van als echte anarchist aan de slag te gaan.

Slechte timing
De de timing van deze film is beroerd. De honderd minuten dat Cop III duurt voelen aan alsof je een Bored of the Rings-marathon door je neus krijgt geboord. Landis houdt grappen namelijk veel te lang aan: als een stelletje illegale automonteurs het nummer ‘Come See About Me‘ van de Supremes op de radio horen, beginnen ze te dansen en mee te zingen. Dat is een paar seconden leuk, maar Landis laat het maar doorgaan en doorgaan. De rest van de actie en de humor is voorspelbaar saai.

Missende castleden
Een ander missend element is een belangrijk deel van de supporting cast. De combinatie Foley, Taggert en Rosewood maakte de eerste films bijzonder. Nu Taggert ontbreekt mis je een belangrijk element. Flint, gespeeld door Hector Elizondo, is duidelijk een Taggert-kloon, maar dan een van de irritante soort. En om als compensatie Serge uit deel één uit de kast te halen is ook geen goede zet. Hoe graag ik Bronson Pinchot ook aan het werk zie, gaat het er bij mij gewoonweg niet in dat Serge zich Axel Foley na tien jaar nog zo geestdriftig kan herinneren.

Die Hard?
Het verhaal voelt te veel als een mislukte Die Hard aflevering in een pretpark. (Geen wonder wellicht: scenarist Steven E. de Souza schreef beide films.) Al kunnen de schurken in de Die Hard-films veel beter mikken dan het stelletje misschietende kruimeldieven in Cop III. Ook geeft de Wonderworld setting niet het LA-gevoel zoals de andere films dat wel gaven. Daarmee is het laatste beetje contrast tussen de straatslimme Detroit-smeris en het rijke Beverly Hills volledig teniet gedaan. Why lord, why?
In de making of op de dvd vertelt Eddie Murphy dat het een paar jaar geduurd heeft voordat ze met een aardig concept kwamen voor een derde film. Kennelijk had Murphy wel behoefte aan nog een flick over Foley, maar kon hij geen origineel verhaal bedeken. Dat lijkt me een duidelijke hint dat er niets meer uit het concept te persen valt en dat een vervolg niet noodzakelijk is. Behalve dan misschien voor het geld. Hoewel: de film kostte volgens de IMDB een slordige 50 miljoen dollar en bracht in de Amerikaanse bioscoop slechts een ruime 44 miljoen op.

Cop IV?
Murphy’s carrière verloopt niet meer zo glansrijk als in zijn hoogtijdagen. Net als collega Sylvester Stallone (die oorspronkelijk de rol van Axel Foley zou spelen) grijpt hij terug naar verjaarde successen om er weer bovenop te komen. Volgens een artikel uit Variety (2006) komt er een deel vier. De IMDB meldt dat de release volgend jaar staat gepland. In tegenstelling tot de vierde Die Hard-film die vorig jaar uitkwam, zit ik persoonlijk niet op een vierde deel te wachten. Wat Beverly Hills Cop betreft hou ik het graag bij de eerste twee delen. Laten we Axel in het pretpark voor de goede orde maar gewoon vergeten.

Lees ook: