Uitzicht op de Singel vanuit grandcafé Luxembourg, Amsterdam. Vrijdag 8 januari 2009.
Terwijl ik zit te wachten op een oude studiegenote kan ik maar geen genoeg krijgen van het stedelijke winterlandschap dat Amsterdam heet. Misschien komt het omdat ik pas sinds kort in deze prachtige stad woon, ofschoon ik hier al jaren kom. In alle jaargetijden. De studie Filmwetenschap volgde ik hier. Wanneer mijn oude studiegenote arriveert heb ik fijn een paar minuten kunnen mijmeren. Soms is het best wel lekker om even weg te dromen. Kopje koffie erbij en een uitzicht om in af te dwalen. Een weekje later is de dooi weer voorzichtig begonnen en bedreigt menig natuurijsmarathon. Ach, gelukkig hebben we de winterfoto’s nog. 🙂 Lees ook:
Iemand had de bomen in het Vondelpark opgevrolijkt met brede sneeuw glimlachen op de stammen. Een beeld waar ik vrolijk van werd dus ik dacht: ik deel het even met de wereld.Lees ook:
Uitzicht vanboven een kopje cappuccino.Afgelopen zondag zat mijn hoofd nog vol snot van de griep. Toch sleepte lief me even naar buiten voor een frisse neus door de sneeuw. Gelijk had ze, want een beetje frisse wind in een duf hoofd doet soms wonderen. Je moet dat soort uitstapjes echter niet te gek maken, daarom eindigden we ons wandelingetje met een vers kopje koffie in de buurt. Terwijl ik het – dit keer opvallend bittersmakend – drankje tot me nam, keek ik door het raam naar buiten, waar dappere Amsterdammers de gladde sneeuwlaag trotseerden op de fiets.
Een impressie van het sneeuwlandschap, ooit genomen vanuit de trein met mijn telefoontje.Ik vond haar in mijn archief en ze leek me goed bij het huidige weer te passen. De foto is niet perfect. Sterker nog: er is niets scherp op deze plaat. Zij zou door iedere beeldredacteur waarschijnlijk afgekeurd worden. Het is juist de onscherpte die maakt dat ik haar zo fijn vind. Vaak razen we immers door het landschap, zonder er echt op te letten. Slechts een snelle impressie omringt het voertuig. Een vage afdruk is wat er in ons geheugen achterblijft.
Afgelopen weekend was ik in het Vlaamse Turnhout om daar de stripbeurs te bezoeken. Zoals gewoonlijk betekende dat veel leuke ontmoetingen en hier en daar een nieuwsgierige aanschaf van drukwerk.Nieuw op de plank is onder andere PreFab, het dikke schetsboek van Serge Baeken, uitgegeven door Xtra. Het boekwerk rolde al in 2008 van de persen en is voornamelijk bij stripmakers een gewild item. Nu ben ik geen striptekenaar, maar ik dit bijzondere werkje toch niet laten liggen. Baeken tekent constant, koortsachtig lijkt zijn tekenpen het papier te beroeren. Het resultaat van die creatiedrift is een overdonderende hoeveelheid afbeeldingen die mij zeer kunnen bekoren. Een boek om af en toe rustig in te kijken. (Zie hier het video-interview dat ik eerder dit jaar over Baeken maakte.) De afgelopen dagen heb ik het meerdere malen opengeslagen. Iedere keer zie je weer iets nieuws, zelfs op de pagina’s die je al eerder hebt bekeken. Verder kocht ik een Nederlandse vertaling van The Spirit, uitgegeven door Semic Press in 1976. Alleen al vanwege het vage interview van Will Eisner met zijn creatie de moeite van het inkijken waard. Het afzien van 2009, van Fokke & Sukke mocht natuurlijk niet ontbreken. Met de klungels in Den Haag en hun onbekwame manier van crisis bedwingen viel er immers genoeg af te zien dit jaar. Het album Werk in uitvoering van Martijn van Santen verdient ook een aparte vermelding. Prachtige strip met originele karakters. Van Santen publiceerde de strip eerst online en kreeg er een Clickie (prijs voor webcomics) voor.Verder ging ik naar huis met werk van Flo de Goede, Eisner #3 en nog wat onbekend stripwerk. Ten tijden van dit schrijven moet ik nog serieus aan het stapeltje beginnen. Gelukkig begint mij vakantie officieel vanaf vandaag, dus dat komt wel goed.Strip Turnhout bevatte dit jaar ook enkele boeiende exposities. Onderstaande foto is een origineel uit het album Het jaar van de Olifant van Willy Linthout. De stripmaker vatte de zelfdood van zijn zoon in dit verhaal. Linthout won op Turnhout de Bronzen Adhemar/Vlaamse Cultuurprijs voor de Strip. Er werd natuurlijk volop gesigneerd door de aanwezige tekenaars. Hieronder Hallie Lama en Fred de Heij vrolijk tekenend aan hun zoveelste prent van dat weekend.Dandy Raffe, mijn collega van Zone 5300, plaatste ook nog wat beeldmateriaal online. Zie http://picasaweb.google.com/dandyraffe/Turnhout2009#. Onderstaande foto van mij en Merel Barends op de Zone-stand maakte hij ook. De gehurkte man is Tonio van Vugt, een van de hoofdredacteuren van dat blad. Ik ben in gesprek met Erik Wielaert.Roos Manintveld, de vaste hoffotograaf van Studio Nieuw Gehoer was ook aanwezig en klikte een reeks platen. Zodra die online staan, zal ik daar uiteraard ook naar linken.
Vandaag, 31 oktober, is het wederom Halloween. En dus is het tijd voor mijn jaarlijkse Halloween-post. Dit keer met wat foto’s uit Londen en drie, ietwat huiselijke, video’s.
Veel mensen hebben er een hekel aan, omdat het Amerikaans zou zijn. De versie waar we in Nederland tegenwoordig mee te maken hebben is dat ook, maar de oorsprong van Halloween kent verschillende bronnen. Ik schreef vorig jaar al een stukje over mijn passie voor Halloween en de oorsprong van dit spookachtige feestje.Halloween, ik ben er gek op. Toen ik laatst in Londen was hoopte ik een winkel te vinden die allerlei spulletjes rondom dit thema verkocht. Gewoon, om wat leuke items mee naar huis mee te nemen en mijn kantoor op te luisteren. Het is me alleen gelukt om een winkel te vinden waar kostuums werden verkocht en verhuurd. Ook zag ik hier en daar posters en andersoortige aankondigingen van feesten. Ze maken er werk van, die Engelsen.Bij Forbidden Planet kocht ik een buste van Jack Skellington. Het enige echte Halloween-item dat ik uit de UK meenam. Halloween-video’s
Deze video is recent op YouTube gezet, al werd hij al in 2003 gemaakt. Een stel tieners gaan een kijkje nemen in een huis in de buurt waar een psychopaat woont. Verwacht er niet te veel van, want deze video staat vol met de filmclichés – de makers kennen hun klassiekers zullen we maar zeggen. Eigenlijk is het een lange puberale grap van 17 minuten. Maar toch is het melige geheel vermakelijk, al is het alleen al omdat de heren filmmakers wat betreft locatie niet verder komen dan hun eigen buurt. Ze tonen dus naar alle waarschijnlijkheid hun eigen huizen, wat dit tot een vreemdsoortige homevideo maakt.
Ook een soort van homevideo is de volgende productie. Ik vind hierin vooral het veld vol met pompoenen een mooi beeld opleveren. De schijnbaar niet gerelateerde scènes worden bij elkaar gehouden door de muziek, want zonder dit bindmiddel lijkt het geheel een arbitraire combinatie van opnames te zijn. Lijkt, want doordat hetzelfde meisje doorlopend in beeld is, gaat deze video vooral over de passie van de filmmaker voor deze vrouwpersoon.
Het is in Amerika gesneden koek dat je met Halloween een Pompoen maakt. En ik zie ze in Nederland ook steeds vaker in de supermarkt rondom Halloween. Tot slot dus een familievideo dat allesbehalve eng is, tenzij je kinderen griezelige wezens vindt natuurlijk.
Ja! Het is weer oktober en de herfst heeft zijn intrede gedaan. Wat mij betreft nog steeds de fijnste tijd van het jaar. De warme klefheid van de zomer hebben we achter ons gelaten. Evenals de wespen, muggen en enge mannen die met ontbloot bovenlijf door de stad denken te moeten lopen. (Oké, we moeten de korte rokjes en vrouwen in bikini ook missen, maar je kunt niet alles hebben. En hebben ze daar niet het interpret voor uitgevonden?)Herfst betekent voor mij: die zwoele, koele najaarswind, de dwarrelende bladeren in het park, de natuur als levend schilderij dat in een zeer kort tijdsbestek een boeiende transformatie ondergaat, vernieuwde energie & zin om weer aan de slag te gaan… Nieuwe ideeënstorm en verse projecten. Maar ook Halloween eind oktober. En gezellig samen knus op de bank zitten.Als het zou kunnen dan zou ik ieder halfjaar op een ander halfrond wonen, zodat ik het hele jaar door herfst en winter heb en altijd de zomermaanden kan overslaan. Helaas moet ik het vooralsnog met zes maanden per jaar doen.
Dit weekend vond voor alweer de vijfde keer de 24 Hour Comics Day plaats in stripwinkel Lambiek, te Amsterdam. Een aardig grote groep stripmakers liet zich wederom vrijwillig opsluiten om binnen een etmaal 24 pagina’s te tekenen. Wasco, Aimee de Jongh, Hallie Lama, Lamelos, Mattt Baay, Gerrie Hondius en Emma Ringelberg waren onder andere aanwezig.
Gekkenhuis die 24 Hour Comics Day zul je wellicht denken. Toen ik in Lambiek was op zaterdagmiddag heerste er echter nog een vrolijke stemming.
Zelfs Menno Kooistra, die voor de derde keer een poging deed om de 24 pagina’s af te tekenen, was in een goede bui rond 16 uur. Halverwege de nacht zou hij afhaken, nadat hij negen mooie stroken van zijn zombiestrip had getekend.
Ger van Wulften van uitgeverij Xtra en stripintendant Gert Jan Pos kwamen ook even kijken hoe het de stripmakers verging. Lot Rossmark, een van de medewerkers van Lambiek, zal later deze week een video van het gebeuren publiceren. Uiteraard is die dan ook op deze site te zien.
In het stripmuseum Groningen gingen ook stripmakers de strijd aan met tekenkramp, uitputtingsverschijnselen en inspiratiedipjes.
Hieronder portretten van enkele van de dappere helden in Amsterdam:
Menno Kooistra heeft al drie stroken af.
Viktor Venema heeft aan papier niet genoeg.
Robert – Dandy – van Raffe heeft er ook zin in.
Stripcollectief Lamelos zonder Sam (en met Mattt Baay helemaal achteraan.)
Nog meer Matt Baay.
Hallie Lama weet nu al dat hij op tijd klaar zal zijn.
Jeroen Funke en Boris Peeters nemen een momentje.
Aimee de Jongh poseert.
Emma Ringelberg ook.
Zondagochtend heb ik Lambiek weer bezocht. In tegenstelling tot de stripmakers bracht ik de nacht gewoon in mijn bedje door in plaats van achter een tekentafel in Lambiek. Bij aankomst bleek dat sommige tekenaars al klaar waren en het pand hadden verlaten. Mattt Baay tekende nog vrolijk door aan zijn cover, en had rond 10 uur zijn nieuwe Bunbun-strip afgemaakt. Hallie Lama was rond 8 uur in de ochtend klaar. Nog steeds snel, zeker als je je bedenkt dat hij zaterdag pas om 14 uur was begonnen met tekenen. ‘Daarbij heb ik ook veel rookpauze genomen,’ lichtte Hallie toe. We spraken gekscherend af dat hij volgend jaar ‘ghost artist’ wordt voor mensen die hun pagina’s niet halen. Hallie zal dan wel voor ze bijtekenen.
Boris Kousemaker van Lambiek (helemaal rechts, bovenaan de trap) kondigt het einde van 24 Hour Comics Day aan.
In tegenstelling tot vorig jaar kreeg Emma Ringelberg haar strip op tijd af. Nou ja, zoals ze zelf zei: ‘Mijn verhaal was op pagina 18 al klaar, dus heb ik er nog een kort verhaaltje bij gemaakt.’ Het zeventienjarige tekentalent uit Dieren deed voor de tweede keer mee. Viktor Venema en Maarten Janssens waren net als vorig jaar niet heel erg ver gekomen. Stripmakers als Gerrie Hondius en Wasco lieten hen figuurlijk in het stof bijten. Gerrie leverde 24 pagina’s in kleur af, genaam Eenden Soep, terwijl Wasco maar liefst 37 pagina’s van tekeneningen voorzag. Robert van Raffe, mijn dandycollega van Zone 5300, liep voldaan rond door de stripwinkel zondag. Ook hij had zijn werk er op tijd op zitten. Zoals gewoonlijk eindigde de 24-uur met champagne en applaus, waarna de doodvermoeide tekenaars langzaamaan huiswaarts gingen.
Wasco is wel toe aan een borrel.
(Let op het vrolijke hoofd van Ringelberg op de achtergrond.)
Terugblik
Vorig jaar ging het er als volgt aan toe in Lambiek:
Nietsvermoedend loop ik door Amsterdam als ik opeens meer dan levensgroot de beeltenis van Scarlett Johansson voor me zie. Hoewel, ik moet eerst twee keer kijken voordat ik mijn favoriete actrice uit Lost in Translation en de laatste Woody Allen-films herken. Wat hebben ze met je gedaan, Scarlett?
Ze staat op een reclame voor Mango, afgebeeld als een ordinair fotomodel. Neergezet voor een donkere muur, gekleed in een pantermotief en opgetoefd haar. Door het modefotografensausje dat over Scarlett heen is gesmeerd heeft ze alle eigenheid verloren. Hier zien we een gestileerde, gespeelde stoeipoes wier lichaam niets meer is dan een kapstok van wat een designer verstaat onder sexy en aantrekkelijk. Jammer hoor, bedenk ik me. Er is in dit plaatje niets over van de naturelle schoonheid die ik ontmoette in Lost in Translation, of van het tienermeisje met de wat logge knieën uit Ghost World. Haar beeld is volledig toegeëigend door een fotograaf, stylist en artdirector. Natuurlijk is het zinloos om Scarlett te zien als slachtoffer. Ze heeft zelf in de hand waarvoor ze poseert en is ongetwijfeld goed betaald voor deze campagne. En in Hollywood heeft vrouwenschoonheid een beperkte houdbaarheidsdatum dus die meid moet wat werk betreft pakken wat ze pakken kan. Het zal haar een worst wezen wat ik ervan vind of welke man dan ook. Met mijn afkeuring geef ik immers net zo goed mijn eigen ideaalbeeld van Scarlett bloot. Maar ik kan het niet laten: ik hou van naturel en heb een grenzeloze afkeer tegen het gemaakte, het geposeerde en opgelegde schoonheid. Ik bepaal zelf wel wat ik aantrekkelijk vind. Daar heb ik geen stilist voor nodig. En jij toch ook niet… Scarlett..?Meer Scarlett op Mike’s Webs:
Gisteren zei ik mijn oude huisje vaarwel. Mijn appartementje werd door een vertegenwoordiger van de huisbaas geïnspecteerd en goedgekeurd, waarna ik de sleutels kon inleveren en voor de laatste keer het pand verliet. Ik verliet mijn vertrouwde haven op weg naar nieuwe wateren. Vanmorgen regelde ik de inschrijving in mijn nieuwe habitat. Het nieuwe avontuur van samenwonen in de grote – echte – stad gaat nu werkelijk beginnen. Lees ook de vorige afleveringen van de verhuissoap:
Ik heb de vreemde gewoonte om kopjes koffie te fotograferen. Niet ieder kopje dat mijn lippen passeert natuurlijk, dat zou gekkenwerk zijn. Maar wel de kopjes die mooi zijn opgemaakt als ik weer eens op een van mijn favoriete hangplekken zit te drinken.Gelukkig ben ik niet de enige met deze vreemde gewoonte. Op het blog Webdesigner depot staat een post met maar liefst 50 foto’s van kunstige kopjes koffie. Zie hier. Er staan mooie ontwerpen tussen, sommige zijn ware kunststukjes. Al zijn vijftig foto’s wel erg veel, want zoals iedereen weet moet je je cafeïne-intake een beetje in de gaten houden. Met dank aan Yildiz Celie die me op de blogpost wees via twitter.Meer koffie:
