Tag: Fotografie

Categorieën
Bloggen

In Amsterdam droom ik van New York

New Yorkse metro in het Marvel Universum anno 1988. Illustratie John Romita Jr. (Daredevil #252)

Om een stad te leren kennen, kun je er het beste een tijd gaan wonen. Je kunt ook stads- en wijkblogs gaan volgen.

In New York zou ik nog wel eens een tijd willen wonen. De stad heeft een enorme aantrekkingskracht op me. Dat komt natuurlijk vanwege de vele films en televisieseries die zich daar afspelen. Om over de grote hoeveelheid Marvel Comics nog maar te zwijgen. In bepaald opzicht kom ik dus al bijna dagelijks in New York, zij het dan de fictieve versie van Marvel.

New Yorkse metro in het Marvel Universum anno 1988. Illustratie John Romita Jr. (Daredevil #252)
New Yorkse metro in het Marvel Universum anno 1988. Illustratie John Romita Jr. (Daredevil #252)

Om een stad een beetje te leren kennen kun je er het beste een tijd wonen. Als dat even niet mogelijk is, kun je ook online te raden gaan. Er zijn altijd wel stads- en wijkblogs te vinden die over je favoriete stad gaan. Of blogs van individuen die een goed beeld van het leven in die stad geven. Daarom ben ik deze week op zoek gegaan naar blogs over New York. Ik ben niet geïnteresseerd in nieuwe hippe restaurants of winkels, daar wordt veel over gepubliceerd, maar wel in het leven van alledag.

Stadsportretten
New York Potraits is een van de blogs die mijn aandacht trok. Kitty, een architect die in Brooklyn woont met haar verloofde Mark en hun hond, plaatst geregeld een mooie zelfgemaakte foto en schrijft daar iets bij. Zo trakteert de blogbezoeker op mooie stadsgezichten, markante kijkjes in de metro en andere opvallende zaken. Het is een mooie manier om de stad een beetje beter te leren kennen.

Een blog als Humans of New York gaat volledig over de bewoners. Fotograaf Brandon begon zijn Tumblr in 2010 en wilde alle bewoners van de stad portretteren. ‘I started collecting quotes and short stories from the people I met, and began including these snippets alongside the photographs. Taken together, these portraits and captions became the subject of a vibrant blog. With over eight million followers on social media, HONY now provides a worldwide audience with daily glimpses into the lives of strangers in New York City.’

Amsterdam
Er is ook een Nederlands equivalent van dit project, namelijk Humans of Amsterdam. Blogger Debra liet zich inspireren door HONY en verzamelt sinds 2012 bewoners en bezoekers van Amsterdam.

Nu woon ik zelf ook in Amsterdam. Misschien geen New York maar wel een stad waar veel mensen zouden willen wonen. Ik woon dus al in een bijzondere stad waar een hoop over te vertellen valt en waarvan je veel mooie dingen kan laten zien. Daar zou ik ook over kunnen bloggen, net als Debra op Tumblr of de vele anderen die via Instagram foto’s plaatsen van Amsterdam. Ik denk dat een publiek van over de hele wereld daar geïnteresseerd in is. (Dat betekent natuurlijk wel dat er in het Engels geschreven moet worden, maar dat is niet zo’n probleem.)

Er is trouwens al een goed en informatief Nederlands blog over Amsterdam en de verschillende stadsdelen: Amsterdam Centraal. Daar publiceer ik zo nu en dan een van mijn video’s. AC brengt vooral nieuws en weetjes over de stad, terwijl ik voor mijn blog meer een persoonlijke kant op wil.

Op dit moment weet ik nog niet welke vorm zo’n blog moet gaan aannemen. En eerlijk gezegd heb ik voorlopig ook geen tijd om naast mijn freelance artikelen en de werkzaamheden op dit blog aan een compleet nieuw project te beginnen. Maar dat hoeft gelukkig ook niet. Ik kan namelijk ook foto’s van opvallende Amsterdamse taferelen plaatsen op mijn fotoblog Daily Webhead. Dat ligt het meest voor de hand op dit moment.

Mocht je nog leuke blogs over Amsterdam of New York kennen dan haar ik het graag in het reactieformulier.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Hartverwarmende Spider-Man in Caïro

Bron: Huffington Post

Bijna vier jaar na de revolutie in Egypte, is het leven van alledag voor de Egyptenaren geen pretje. Het land is straatarm, er is veel werkloosheid. De bevolking heeft te maken met terroristische aanslagen en strenge wetten die de vrijheid van meningsuiting aan banden legt. Dus besloten fotograaf Hossam Atef en Atef Saad de bewonders van Caïro een hart onder de riem te steken, door overal in de stad Spider-Man te fotograferen.

Bron: Huffington Post
Bron: Huffington Post
Bron: Huffington Post
Bron: Huffington Post

Met Saad in het pak van de overbekende superheld wil Atef aantonen waar de inwoners van Caïro iedere dag mee moeten dealen. ‘The message of the project is that the people of Egypt are superheroes, We are doing the thing no one can handle — even Spider-Man.’, zei hij in The WorldPost.

Spider-Man-egypte-busjeHet nieuws over deze fotoserie is door verschillende media opgepikt. Het stond onder andere op de Huffingtonpost.com, Globalpost.com en het Parool.

Illustrator Chris Visser, die net als ik Spidey een warm hart toedraagt, stuurde me een afbeelding van het artikel in het Parool toe:

spiderman_ParoolSpider-Man in alledaagse situaties fotograferen is op zich niet iets nieuws. Een tijdje geleden berichtte ik ook over ‘Go to Work Dressed as Spider-Man Day’. En er zijn ook fotoseries en schilderijen gemaakt van superhelden in alledaagse situaties. Toch vind ik het bijzonder om te zien welke impact Spider-Man heeft op de kinderen in Caïro, zoals duidelijk op deze foto te zien is:

Bron: Huffington Post
Bron: Huffington Post

De foto toont dat de held Spider-Man een symbool is van hoop. En daarmee dragen de heren inderdaad een positieve boodschap uit.

Categorieën
Daily Webhead Video

DW Video: Cees Franke over zijn ‘Witness’

Zaterdag 30 augustus bezocht ik de installatie Witness van fotograaf / filmmaker / communicatiedeskundige Cees Franke. De kunstenaar licht zelf zijn project toe.


©2014-cees-franke--witness-expositie-open-atelier-route-2014 low resWitness is onderdeel van de jaarlijkse Open Atelier Route van de Kunstenaarsvereniging de Boterhal op 30 & 31 augustus en 6 & 7 september, te Hoorn. Witness kun je zien in het Ateliergebouw Jozefschool aan het Achterom 19 in Hoorn.

Franke ken ik al jaren en in het verleden heb ik nog voor hem gewerkt als audiovisueel programmamaker. Als vrienden een tentoonstelling hebben, dan ga je even kijken. Fijn twee uur met Cees bijgepraat terwijl er zo nu en dan nieuwsgierige bezoekers kwamen kijken. Ik besloot de opname ongemonteerd online te zetten, zodat iedereen getuige kan zijn van deze kleine momentopname in het ateliergebouw.

Categorieën
Film Spidey's web Strips

Spidey’s web: 70s Spider-Man in actie

Oeps! Het webhoofd mag wel oppassen anders slaat deze ninja nog z’n hersens in:

spider-man-70s_fred_waughGek dat Spidey’s spinneninstinct hem niet waarschuwt voor het gevaar dat achter hem schuilt. Nou ja, ze zaten er wel vaker naast in de televisieserie uit de jaren zeventig waar dit een still van is.

Toch denk ik met fijne nostalgische gevoelens terug aan de kortlopende serie waarin Nicholas Hammond Peter Parker gestalte gaf. Het was de eerste live-action serie over Spider-Man en toen deze op Sky Channel in de jaren tachtig in herhaling te zien was, wisten we niet beter. Het was immers het tijdperk voor Batman van Tim Burton en de X-Men van Bryan Singer lieten nog bijna vijftien jaar op zich wachten.

Ik heb al eerder over de serie geschreven dus ik zal de beschrijving hier kort houden: zeer beperkte specialeffects, Spider-Man vecht nooit tegen superschurken maar neemt het op tegen alledaagse boeven en veel van de bekende personages uit de strips zien we nooit in de serie. Toch doet Nicholas Hammond het niet onaardig. Hij was tijdens de opnames ongeveer 27-28 jaar oud, wat Peter Parker dus een stuk ouder maakt als hij door een radioactieve spin wordt gebeten. Zoals je weet was Peter in de strips een tiener toen dit gebeurde.

Bovenstaande still is afkomstig uit de pilot aflevering die in Europa als film is uitgebracht. In Spider-Man wordt universitair student Peter Parker door een radioactieve spin gebeten waarna hij de evenredige snelheid en kracht van het beestje overneemt. En net op tijd, want New York wordt afgeperst door Mr Byron: een naargeestige zelfhulpgoeroe die mensen hypnotiseert. Tien burgers zullen onder zijn invloed zelfmoord plegen tenzij de regering hem 50 miljoen dollar losgeld uitbetaald. Om te bewijzen dat hij hiertoe in staat is, laat hij enkele prominente burgers- advocaten, rechters, professoren etc. bankovervallen plegen.

spiderman 70s ninjas 2

spiderman 70s ninjas

In deze scène krijgt Spidey het aan de stok met drie ninja’s in dienst van Byron. Het is de beste actiescène uit de pilotaflevering en tevens de eerste keer dat we Spider-Man in kostuum in actie zien komen. Niet alleen krijgen we een goede demonstratie van de krachten die het Webhoofd bezit, we zien vooral ook zijn beperkingen. Had Spidey in de strip weinig moeite gehad met de drie kaalhoofdjes, in de serie blijft de eerste confrontatie onbeslist. Ook weten de mannen makkelijk het web van zich af te schudden en is het web dat uit de webschieters komt sowieso niet erg sterk.

Omdat mensen tegenwoordig zo aardig zijn geweest om alle dertien afleveringen van de serie op YouTube te zetten, kunnen we nu genieten van de hele actiescène:

Zelf foto’s van Spider-Man maken
Toen ik de serie als tienjarige zag, was ik er zeer van onder de indruk. Heel graag wilde ik foto’s nemen van deze actiesequentie, net zoals Peter Parker dat in de strips deed. Een screenshot maken zoals we tegenwoordig doen, zat er toen niet in.

Ik heb toen met de Agfamatic 2008, de klik-klak-fotocamera van mijn moeder een poging gedaan om de beelden vast te leggen. De verkoopster in de drogisterij waar ik het filmrolletje kocht, had nog enkele tips voor me om betere foto’s te nemen van televisie. Ze vertelde dat ik alle gordijnen in de woonkamer dicht moest doen zodat er zo min mogelijk weerkaatsing in het beeld te zien was. Ook stelde ze voor dat ik het beeldscherm iets donker moet zetten om de foto niet te licht te maken. ‘Om de duisternis te compenseren moet je de flits aanzetten,’ vertelde ze me op vertrouwelijke toon.

Thuis ging ik meteen aan de slag, deed de gordijnen dicht, stopte de videoband in de speler en draaide de ninja-scène af. Zodra Spider-Man op het plafond sprong drukte ik af. Flits! Eventjes was de hele kamer verlicht door de lichtflits. Nadat de sterretjes voor mijn ogen weer waren gedoofd maakte ik op deze manier nog een paar foto’s. Vooral het moment dat Spidey de paal op het dak vast pakte en de ninja van zich af schopt wilde ik op foto vastleggen. Na een paar flitsen begon het me te dagen dat die verkoopster wellicht helemaal geen kennis had van hoe je foto’s van televisie nam en dat het waarschijnlijk helemaal geen goed idee was om een flits te gebruiken, want die leek door het glazen televisiescherm teruggekaatst te worden. Dus nam ik nog een paar foto’s zonder. Het was immers een geheel nieuw experiment voor me, dat foto’s van televisie nemen.

Toen ik een paar dagen later vol verwachting mijn rolletje liet ontwikkelen bleek dat mij vermoedens juist waren geweest: het merendeel van de foto’s lieten niet meer zien dan een witte vlek van de flitslamp. De twee foto’s die ik zonder flits had gemaakt lieten Spider-Man zien die de ninja een flinke trap gaf. Maar de foto verdiende geen schoonheidsprijs: ik had precies tussen twee frames afgedrukt waardoor Spidey er dubbel op stond. Ook was de foto veel te donker, waardoor er maar weinig te zien was. Nou ja, ook Peter Parker de nieuwsfotograaf en mijn grote voorbeeld, had geregeld mislukte foto op zijn rolletje zitten. Dat was toch een soort troost.

Dertig jaar later, van de week dus, heb ik een paar screenshots gemaakt van de scène om de wens van dat jongetje van vroeger toch nog uit te laten komen. Door de lage resolutie van het videobestand is het resultaat echter wat teleurstellend. Ach, sommige dingen veranderen niet.

spider-man-70s-ninjas-01 spider-man-70s-ninjas-02 spider-man-70s-ninjas-03 spider-man-70s-ninjas-04
Er valt nog veel meer te vertellen over Spider-Mans televisie-avonturen in de jaren zeventig, dus ik kom hier zeker nog op terug.

Categorieën
Media

Het Amsterdam van Ed van der Elsken in het Stadsarchief

Het is alweer jaren geleden dat ik op een verloren zondag een zapbui had en terechtkwam in een van de documentaires van Ed van der Elsken (1925 – 1990) waarvan er door de VPRO een reeks die middag werden uitgezonden.

Foto: Ed van der Elsken
Foto: Ed van der Elsken

Een van die documentaires was Van der Elskens afscheidsfilm (Bye, 1990): ernstig ziek van de prostaatkanker sprak hij een afscheidswoord in en keek daarbij recht in de cameralens. Hij keek mij dus aan en ik was geraakt door dit openhartige en ontwapenende moment. Sindsdien is de naam Van der Elsken altijd in mijn achterhoofd blijven steken. Hij maakte dan ook erg interessante foto’s. Daarom was ik gisteren met Linda in het Stadsarchief Amsterdam om de tentoonstelling Amsterdam! Ed van der Elsken, oude foto’s 1947-1970 te bezoeken.

ed_vander_elsken_AmsterdamDe expo is naar aanleiding van de herdruk van het gelijknamige fotoboek dat recent opnieuw is uitgebracht en dat indertijd werd samengesteld door Van der Elsken en grafisch ontwerper Anthon Beeke. Eind mei werd het fotoboek opnieuw uitgegeven door Top Notch in samenwerking met Lecturis en Uitgeverij Bas Lubberhuizen. Top Notch is in 1995 opgericht, het platenlabel is marktleider in de Nederlandse hiphop. Ook verschijnen er regelmatig films en boeken bij het label.

Ruim 300 negatieven zijn door het Nederlands Fotomuseum opnieuw ingescand en bewerkt voor de unieke heruitgave van het boek. De opmaak van het boek was in handen van het Anthon Beeke collectief, geheel in lijn met de originele opmaak.

Foto: Ed van der Elsken
Foto: Ed van der Elsken

Het is mooi om een tijdsbeeld van Amsterdam in de jaren veertig tot en met zeventig terug te zien. Met name omdat Van der Elsken een voorliefde had om markante figuren vast te leggen. In de audiotour komen enkele geportretteerden aan het woord en hun verhalen zijn erg leuk om te horen. Jammer alleen dat men een acteur heeft ingehuurd om de voice-over van Van der Elsken in te spreken. Ik had begrepen dat er opnames zijn waarin hij zelf toelichting geeft op zijn foto’s.

Van der Elsken haalde inspiratie uit zijn eigen omgeving. Zijn onderwerp was letterlijk op straat te vinden, soms zelfs door simpelweg uit zijn eigen raam te kijken, zoals die ene foto die hij van de hoer achter het raam maakte bewijst. Die werkte namelijk aan de overkant van zijn huis. Ik vind dat een mooi gegeven. Je hoeft niet ver te reizen of jezelf in allerlei bochten te wringen om je onderwerp te vinden.

Het meest opvallende moment uit het boek vond ik overigens een tekst over de bezetting van het Maagdenhuis. Daar wordt toch vaak in grote woorden over gesproken als het grote studentenopstand van Nederland. Uit het boek blijkt dat het eigenlijk vooral een balorige actie was om verveling tegen te gaan.

Nog te zien t/m 14 september.

Categorieën
Media

Breinvervuiling

Op dit krachtige beeld van fotograaf Will Steacy zien we de redactie van The Philadelphia Inquirer, de krant die na een periode van aanhoudende faillissementen, bedrijfsovernames en ontslaggolven in juli 2012 het gebouw moest verlaten waarin deze Amerikaanse krant al sinds 1925 was gevestigd. Een historisch gebouw met de naam ‘The Tower of Truth’.

steacy_deadline

De foto is onderdeel van de serie Deadline waarin Steacy de evolutie van de Amerikaanse krantenindustrie portretteert ten tijde van het digitale tijdperk en de economische crisis. Deadline is nog te zien tot en met 2 februari in de Noorderlicht fotogalerie te Groningen.

De foto biedt voor mij een aardige metafoor voor hoe sociale media mijn brein vervuilen en afleiden van mijn schrijfwerk. Als ik tijdens het schrijven van stukken me laat verleiden om even te Twitteren of te faceboeken, heeft dat dezelfde afleidende werking als die stapels papier rondom de journalist in de foto. Er is teveel informatie. Onder die berg tweets en updates zitten vast interessante berichten verstopt, maar probeer ze maar eens te vinden. En als ik te lang zoek tussen al die vellen papier, kan ik mezelf dan nog goed ingraven in het verhaal waar ik mee bezig was? Vaak niet. Tweets, comments, facebookupdates leiden mijn gedachten telkens af, voeren mijn brein met nieuwe ideeën en opmerkingen die eigenlijk niet relevant zijn voor het stuk dat ik aan het pennen ben.

Schrijven vereist concentratie en rust. Tenminste, dat zijn voor mij de meest ideale omstandigheden om mijn werk te doen. Misschien gaat het bij jou anders, maar ik wil met deze blogpost mezelf er vooral weer eens aan herinneren dat tijdens het werken alles vanaf nu weer uit gaat.

Categorieën
Media

Verbaasde hondenkoppen

Euh... Scooby Doo duikt onder?

Stel je voor: je bent een hond en iemand gooit een bal in de lucht. Daar ga je natuurlijk achteraan, zelfs als deze bal in het water terechtkomt. Je bent immers een hond of niet. Je springt in het water en onder de oppervlakte zie je opeens een man met een camera. Daarna volgt een heldere lichtflits…

Dit is het resultaat:

Euh... Scooby Doo duikt onder?
Euh… Scooby Doo duikt onder?

Deze en nog veel meer onderwater honden hangen in Life the gallery in Amsterdam. Meestal verbaasde, soms wat dom uit hun ogen kijkende honden. De serie werd gemaakt door de Amerikaanse Seth Casteel die zijn carrière begon met het fotograferen van dakloze huisdieren. De foto’s van de huisdieren exposeerde hij in een tentoonstelling, met talloze adopties als resultaat. Sindsdien heeft Seth zijn passie omgezet in een carrière als lifestyle huisdierfotograaf.

Nu ben ik geen hondenvriend, want Amsterdam ligt vol met hondenstront, wat eigenlijk de schuld is van de baasjes, maar goed. Toen Linda en ik van de week Life bezochten, heb ik toch erg genoten van de grappige en kleurrijke fotoserie van Casteel. De foto’s zijn overigens ook in boekvorm te bekijken.

Underwater Dogs is te zien tot 8 februari. Lauriergracht 96 hs – 1016 RN Amsterdam

Categorieën
Bloggen Video

Bloggen is elkaar inspireren

Illustratie: Emma Ringelberg

Het internet, ondanks alle zuurpruimen die er hun kleinzielige meninkjes verkondigen, blijf ik er dol op! Vooral bloggen. Wat is het toch heerlijk om een gedachte op te schrijven en deze meteen met de wereld te kunnen delen. Of om een foto of een video te schieten om deze vervolgens meteen online te kunnen publiceren.

Ik ben dol op de vrijheid die deze vorm van publiceren me biedt. Het is mijn digitale speeltuin. Neem bijvoorbeeld Daily Webhead, mijn visuele dagboek waar ik iedere dag een foto op publiceer. Tenminste, daar is het mee begonnen, om momenten vast te leggen die ik niet wil vergeten. Simpelweg fotograferen met mijn telefoon.

Al snel wilde ik ook dingen laten zien die ik tegenkom en mooi vind. Street art, bijvoorbeeld of een opvallend schilderij aan de muur van het restaurant waar ik zit te eten.

Geen televisie
Daarna bedacht ik me dat ik me helemaal niet tot statisch beeld hoefde te beperken. Waarom niet af en toe een video op dat blog zetten? En waarom moest die video eigenlijk een afgerond geheel vormen? Waarom moeten webvideo’s überhaupt gemaakt worden alsof het op televisie moet worden uitgezonden? Je kunt een afgeronde reportage maken, maar je video kan net zo goed één shot zijn, een momentopname. Een levende herinnering.

En zo maar door. Beperkingen die ik mezelf eerst oplegde, vervagen in de loop van de tijd. Als ik nu een stripplaatje wil plaatsen van een strip die ik las en recenseerde, dan doe ik dat. Alles kan. De redactie voer ik immers zelf. En als ik morgen besluit dat het mooi is geweest, dan stop ik ermee. Het moet geen verplichting worden. Die heb ik immers al genoeg.

Als YouTube er tijdens mijn studiejaren op de HKU al had bestaan, had mijn leven er wellicht anders uitgezien. Toen werden mijn videoproducties maar door een handjevol ogen gezien, tegenwoordig is er een potentieel miljoenenpubliek. (Potentieel welteverstaan, want de meeste video’s worden maar een paar honderd keer bekeken, maar toch…) En dat werkt twee kanten op, want de poel van informatie lijkt oneindig: ik zie, lees, ontdek, en verbaas me over zoveel dingen dat mijn hoofd er soms van duizelt. Maar wat een verrijking.

Inspiratie
Recent gaf Karin Ramaker aan dat mijn fotoblog haar inspireerde tot de #PHOT: een vrije foto-opdracht op dinsdag. Ze stuurde me recent een paar vragen over mijn fotoblog en publiceerde die op haar site. Grappig dat een van mijn projecten haar inspireerde, want vaak kom ik weer op ideeën door haar blog. Elkaar inspireren, dat is misschien wel de grootste kracht van het bloggen.

Zojuist zat ik voor de lol mijn fotodagboek vanaf het begin door te bladeren. Veel herinneringen kwamen weer terug. Het viel me op dat ik in het begin veel meer dan nu frames van films plaatste die ik gekeken had. Eigenlijk best leuk. Een fotodagboek kan immers van alles zijn, ook een verzameling van de films die je kijkt. Ik denk dat ik dat ook weer ga oppakken. Verwacht dus meer filmbeelden binnenkort.

Categorieën
Media

De unieke blik van Saul Leiter

Sommige kunstenaars zorgen ervoor dat je anders naar de wereld gaat kijken. Fotograaf Saul Leiter is er zo een.

'Postbodes'. Foto: Saul Leiter.

Op dit moment is er een expositie van zijn fotowerk te zien in het Joods historisch museum in Amsterdam.

Saul Leiter maakt vooral furore met zijn schilderachtige kleurenfoto’s van het straatleven van New York, gemaakt tussen 1948 en 1960. Te midden van de drukte van de stad wist hij verstilde momenten van alledaagse schoonheid vast te leggen. Gewone zaken – een rode paraplu in een sneeuwstorm, een voet die rust op een bankje in de metro, of een persoon gezien door de condens op een raam – kon hij transformeren tot wat is omschreven als urban visual poetry. Zijn foto’s zijn vaak gelaagde, bijna abstracte composities van reflecties en schaduwen, die doen denken aan schilderijen van abstract-expressionistische schilders als Mark Rothko en Willem de Kooning, met wie Leiter zich sterk verwant voelde.

Gefascineerd heb ik zijn beelden bestudeerd. Een mooi tijdsbeeld van New York. Alledaagse taferelen worden op een aparte manier onder de aandacht gebracht, Leiter heeft een bijzondere manier van kadreren: objecten en mensen worden op een atypische manier door het kader afgesneden; vaak zitten er meerdere lagen en objecten tussen de toeschouwer en het onderwerp van de foto. Veel zien we middels reflectie in glas, soms opgedeeld in meerdere spiegelstukken.

Leiter laat zien dat het alledaagse heel bijzonder kan zijn. Het is maar net hoe je de realiteit in beeld brengt.

What’s in a name…
De titels van de werken zijn kort en net zo alledaags als de taferelen waarnaar verwezen wordt: hoedjes, stokbrood, Lijn L. De titels helpen je het onderwerp eruit te lichten, je ziet een andere foto als je niet eerst naar de titels kijkt. In het voorbeeld van stokbrood zie je in eerste instantie gewoon een oudere man over straat lopen met een boodschappentas. Wanneer je de titel hebt gelezen, valt het stuk stokbrood dat uit de tas steekt pas echt op. Je kunt meteen nergens anders meer naar kijken. Het stokbrood is het centrum van het universum geworden. Voor het eerst zie je de unieke vorm en de structuur van dit toch dagelijkse gebruiksvoorwerp.

Soms zijn de titels noodzakelijk om het verhaal van de foto te completeren. De situatie van de man die eenzaam in een hoekje van een koffietent over zijn kopje zit gebogen, wordt pas echt schrijnend als je de titel ‘Thanksgiving’ leest.

Toen ik na een uurtje in de wereld van Leiter vertoeft te hebben de straat opliep, zag ik Amsterdam op een nieuwe manier. De tentoonstelling Saul Leiter: New York Reflections raad ik je bij deze van harte aan.

Categorieën
Bloggen

1 Jaar Daily Webhead

Op 30 juni 2010 begon ik met het fotoblog Daily Webhead. Ik maakte altijd al vaak foto’s om makkelijker dingen te kunnen herinneren. Die gingen dan in een mapje op de harde schijf, om later nog eens door te bladeren. Het leek me echter leuk om ze ook online te publiceren. Ik wilde het experiment om iedere dag een foto te maken en te publiceren in ieder geval één jaar aangaan. Dat jaar is nu om.

Bladerend door het blog komen er inderdaad een hoop momenten voorbij die ik vergeten was. Je maakt veel mee op een dag, er gaat een hoop verloren in het moeras der vergetelheid. In dat opzicht helpt het dus zeker om een fotoblog bij te houden. Ook is het leuk om sommige plaatjes weer eens te zien.

Een minder geslaagd idee was het om in het Engels onderschriften erbij te schrijven. In principe handig om mezelf te verplichten geregeld in het Engels te schrijven en zo de taal soepel te houden, maar in de praktijk bleek dat ik er vaak maar weinig bij schreef omdat het te veel gedoe werd. Daarom ben ik in mei maar begonnen met in mijn moerstaal er wat bij te zetten als dat gewenst was of als ik iets kwijt wilde.

En aangezien ik graag praat en schrijf, wil ik vaak wat kwijt. Of de bezoeker van het blog daar ook altijd een boodschap aan heeft, laat ik even in het midden. Al laat die bezoeker wel zo nu en dan van zich horen, wat erg leuk is.

Goed, we zijn een jaar verder. Afgezien van een paar rustiger periodes, heb ik bijna iedere dag een foto of video geplaatst. Wat mij betreft is het experiment geslaagd. En nu? Nu ga ik er voorlopig in een rustig tempo nog een tijdje mee door. Er valt nog een hoop moois vast te leggen.

Categorieën
Bloggen

Bloggen is vrijheid

Wat is het toch fijn om aan nieuwe projecten te beginnen. Deze week begon ik met een fotoblog, gewoon omdat ik er zin in had. En omdat ik toch wel bijna iedere dag een paar foto’s neem, voor mij een soort visueel geheugen.

Vaak gaan de kleine momenten verloren in de maalstroom aan gebeurtenissen. Soms weet ik niet eens meer wat ik vorige week zondag precies gedaan heb, tenzij ik er lang over nadenkt. Nee, ik heb geen vervroegde Alzheimer – denk ik. Het is op dit moment zo lekker druk met schrijfwerk, dat ik constant bezig ben met van alles. Het brein kan echter niet alles bijhouden. Foto’s bieden uitkomst. Zo nu en dan bladeren door mijn digitale fotomapje (printen doen we niet meer tegenwoordig) brengt een hoop leuke momenten weer onder de aandacht. Daarom dus Daily Webhead, het nieuwe fotoblog.

Ik word daar enthousiast van, van nieuwe projecten. Dan begint het van binnen te borrelen. Nieuwe ideeën schieten me moeiteloos te binnen. En het leuke aan bloggen is, dat je alles zelf in de hand hebt. De basisregel dat ik iedere dag een foto zal plaatsen, sluit voor mij niet uit dat ik er soms twee plaats. Waarom niet? Het is immers mijn blog, dus de hoofdredactie voer ik zelf. Ook wil ik later weer met video aan de slag. Geen volledige reportages maken, maar kleine vensters op de wereld vastleggen.

Een blog is vloeibaar en aan te passen aan de wensen van de blogger in kwestie. De webstek kan dus groeien en veranderen. Dat is een van de eigenschappen die blogs zou boeiend maakt om te volgen.

Ik was ook blij verrast om te zien dat Blogger met zijn tijd meegaat. Je kunt tegenwoordig uit meer uitdagende templates kiezen. Het aanpassen van de grootte van de kolommen en het blog doe je door een schuifje bij te stellen. En het werkt prima. Ook kun je zo’n blog er makkelijk netjes uit laten zien. En als je het anders wil, dan druk je op een paar knopjes en klaar.

Categorieën
Striprecensie Strips

Ype + Willem 1: Heel herkenbaar

De eerste bundeling fotostrips van het duo Ype Driessen en Willem Stam heet Heel herkenbaar. Die titel dekt de lading volledig, want niet alleen zien we bekende voorvallen die een relatie met zich mee brengt, ook bekruipt je bij het lezen het gevoel alsof je het allemaal al eerder hebt gezien.

Dat krijg je in een stripland waar de autobiografie – want als zodanig wordt de bundel op het cover aangeprezen – een populair genre is.

Ype Driessen haalt zijn inspiratie dicht bij huis vandaan: we zien hem samen met vriendje Willem vieze boekjes lezen in bed, koud water vakantieavonturen beleven op een waddeneiland en zich druk maken over modeverschijnselen. Daarbij neemt Ype steevast de rol aan van de wat hyperactieve en overgevoelige enthousiasteling die dikwijls ad rem wordt teruggevloten door Willem. Met effectieve expressieve gelaatsuitdrukkingen en slimme visuele vondsten weten Ype + Willem hun grappen te verbeelden, al ontbeert een fotostrip altijd het persoonlijk handschrift van een tekenaar.

Het handschrift van de tekenaar is mijns inziens een belangrijk component bij de stripbeleving. Een striptekenaar gebruikt zijn stijltechnieken, zijn persoonlijke lijnvoering om een wereld tot leven te wekken en met de lezer te communiceren. Dat maakt de dagboekstripjes van bijvoorbeeld Floor de Goede juist zo charmant: zijn cartooneske tekenstijl biedt een licentie om de werkelijkheid naar zijn hand te zetten. Dat handschrift mis je bij een fotostrip, waar het beeld ‘slechts’ bestaat uit vastgelegde geënsceneerde werkelijkheid.

Ondanks het fotorealistische beeld zal de oplettende lezer zich niet laten beduvelen: de stripmakers gebruiken de werkelijkheid slechts als springplank, de vlucht en afdaling zijn dikwijls een aangedikt verhaal. Misschien dat ik daarom de toevallige ontmoeting met Drs. P het leukste stripje vind. Op het derde plaatje staat Ype trots te poseren naast zijn held. Het is een moment van echtheid in een verder geënsceneerd en vermakelijk universum, waarin de grappen overigens opvallend braaf zijn. Door het ontbreken van een scherp randje is Ype+Willem een prima cadeau voor je schoonmoeder.

(Zie hier de stripmakers aan het woord in de video over de stripdagen. Ze zijn ook geïnterviewd door 8Weekly.)

Ype Driessen – Ype +Willem 1: Heel herkenbaar
(Catullus €9,95)

Een kortere versie van deze recensie is verschenen in Zone 5300#88.