Traditiegetrouw (nou ja, vorig jaar deed ze het ook) tekent Merel Barends over het Imagine filmfestival een stripcolumn voor Zone 5300. Hieronder de eerste.
Barends het festival is al eeuwen bezig, waarom ben je zo laat? Klik voor het antwoord op de stripstrook voor de grotere en leesbare versie.
Lees ook over het Imagine-AFFF:
Nee, nee. Mike’s Webs is niet opeens een gezondheidsblog geworden. Maar deze tekst van Gerard Sombroek – mijn partner in crime van de rubriek kuttent.nl – wilde ik jullie niet onthouden. Daarbij leek het me wel gepast voor iedereen die als goed voornemen het kwijtraken van enkele kilo’s heeft. Volgens Sombroek is afvallen een kwestie van ervoor kiezen. Als het om kilo’s kwijtraken gaat is hij ervaringsdeskundige. Gerard woog ooit meer dan 126 kilo. Tegenwoordig weegt hij 95 kilo en is van zijn zwaarwichtige verleden weinig terug te zien: hij ziet er naar eigen zeggen afgetraind uit. Maar dat vergt een gedisciplineerd voedingspatroon en levensstijl, zoals hij hieronder beschrijft.
Maar al te vaak hoor ik mensen klagen over een dieet. Dat ze alles al geprobeerd hebben en dat niets werkt. Dan komt er weer een nieuwe hype zoals bijvoorbeeld Sonja Bakker, en dan gaan ze daar weer helemaal voor. Totdat ze dat weer laten verslappen en dan worden ze weer moddervet. Nee, nee…. Niks werkt.Wondermiddelen bestaan niet
Nu ben ik zelf geen fan van Sonja Bakker, maar ik ben sowieso een tegenstander van allerlei dieet-hypes. Een hoop mensen willen namelijk een wondermiddel. Gewoon vreten wat je wilt, en dan effe een paar weken dieten en daarna weer jezelf volgooien. Ja… Zo werkt het dus niet hè!Als je te dik bent, of beter gezegd, als je jezelf te dik vindt – want het belangrijkste is natuurlijk dat je lekker in je vel zit – dan zul je er wat aan moeten doen. In deze tekst ga ik er voor het gemak van uit dat je ook echt te dik bent en niet aan enge eetstoornissen lijdt. Als je wilt afvallen moet je PERMANENT je levensstijl veranderen. Dat vereist wilskracht, discipline, en vooral je EIGEN KEUZE. Het laatste wat je moet doen is afvallen omdat het moet van anderen. Afvallen doe je voor jezelf en voor niemand anders. Is het niet voor jezelf, dan ga je de permanente levensverandering waarschijnlijk niet volhouden.Maar goed… ‘Lekker makkelijk lullen heeft die gozer’, denk je nu misschien. Maar ik kan je zeggen. Ik ben er zelf geweest. Ik was een vatsige, zeg maar gerust vette, kerel van over de 126 kilo. Nu weeg ik 95 kilo, en ben ik zo goed als afgetraind. Dit komt natuurlijk niet alleen maar door mijn ‘wonderdieet’, maar ook doordat ik veel sport, maar geloof me: voeding is ontzettend belangrijk. Of je nu sport of niet.Laten we beginnen. Ik richt mij in deze tekst vooral op vetverbranding en afvallen. Weet dat er voor elk doel (sommigen willen juist aankomen) een levensstijl bestaat.Diëten is geen straf
Het belangrijkste: ga het dieet niet zien als iets tijdelijks en als een straf. Dat is namelijk niet de bedoeling. Je dieet, of beter gezegd, je voedingspatroon gaat permanent veranderen. Met andere woorden, het leven moet wel leuk blijven. Geniet dus ook gewoon in het leven van lekkere dingen. Maar doe dat op door jou daarvoor vrijgemaakte momenten. Jij bent immers de baas over wat er bij jou naar binnengaat. Niet iemand anders of dat evil verslaafde stemmetje in je hoofd die vette meuk wilt.Junkdag
Heb één keer in de week een junkdag. Op die dag let je totaal niet op je eten en snoep je wat je wilt. WOEHA! Daarmee wordt je voedingspatroon leefbaar en heb je iets om naar uit te kijken tijdens de strakke voedingsdagen. Als je één dag te weinig vindt, wat ik mij vooral in het begin goed kan voorstellen, dan ga je gewoon lekker het hele weekend los. Probeer echter de vrijdagavond wel je aan je voedingspatroon te houden. Want anders gaat het afvallen wel erg traag.
Een hoop mensen geloven het nut van de junkdag niet, maar deze junkdag is essentieel voor je voedingspatroon! Behalve dat je patroon er leefbaar van wordt, voorkomt het namelijk ook dat je lichaam kan wennen aan je voedingspatroon. Opeens moet je verbranding namelijk heel hard gaan werken. Het lichaam schrikt zich de krampen en dat is precies de bedoeling. Zo went die nooit aan je voedingspatroon waardoor het afvallen zo lang mogelijk doorgaat.Doordeweeks moet je je zeker de eerste 10 weken strak aan het voedingspatroon houden (inclusief de junkdagen!). In deze 10 weken ga je namelijk je lichaam ‘herprogrammeren’. Als je die 10 weken volhoudt, is de stap om dit voedingspatroon permanent vol te houden niet zo groot meer. Sterker nog. Na 10 weken ben je dit gewend, en zal je lichaam zelfs aangeven dat hij het nodig heeft. Hoe dit voelt kom je vanzelf wel achter. :-)Na die 10 weken kun je af en toe wel eens ‘zondigen’. Door je voedingspatroon en je versnelde spijsvertering kun je dat namelijk beter hebben. Een gebakje van een jarige collega bijvoorbeeld. Een lekker zakendiner. Dat soort onzin. Echter, je moet het natuurlijk wel ALTIJD in de gaten houden en niet totaal los gaan. Drie zakendinertjes in de week is te veel van het goede.
Vaste tijdstippen om te eten
Het belangrijkste is compleet en vaak eten. Het is de bedoeling je verbranding te versnellen. Dat betekent dat zodra je wakker wordt, je verbranding aan het werk gezet moet worden en dat deze heel de dag wat te doen moet hebben. Als je 4 uur niets eet kweek je een ontzettend hongergevoel met als gevolg dat je te veel in één keer eet. Dat moet je te alle tijden voorkomen. Dus ook al heb je geen honger (denk je), gewoon op de vaste tijdstippen wat eten. De verbranding moet gevoerd worden. Op een gegeven moment gaat je lichaam vanzelf aangeven dat het weer etenstijd is.Met compleet eten bedoel ik alle bouwstenen die je lichaam nodig heeft. Denk aan vleeswaren, groente en zuivel. Alles wat je lichaam niet binnen krijgt wordt gecompenseerd met VET. Als je compleet eet, hoeft je lichaam niet te compenseren en stoot die vet af. Zo komt er geen nieuw vet bij en poep je dat doorgaans gewoon uit. Erg handig. Eet je dus een keer vette shoarma (doe maar niet doordeweeks), eet er dan ook zeker die 200 gram groenten bij. Dan wordt er minder vet van die shoarma opgenomen door je lichaam.Voorbeeld voedingspatroon
Goed. Ik ga je nu een voorbeeld voedingspatroon geven voor een doordeweekse dag. Daarna volgen er wat tips die mij erg geholpen hebben en het zijn zaken waar je zeker rekening mee moet houden. Maar nu eerst het voedingspatroon.Begin van de dag. Ik ga voor het gemak uit van 8 uur s’ochtends.8 uur s’ochtends:
Een glas Hero fruitontbijt. In plaats daarvan kun je ook een glas verse jus d’oranges nemen en een stuk fruit zoals bijvoorbeeld een banaan.9 uur of zodra je op je werk bent:
Neem 2 bruine boterhammen met magere vleeswaren. Denk hierbij aan kipfilet, kalkoenfilet, casselerib, fricandeau, rookvlees. Kaas is behoorlijk vet en kun je beter niet nemen. Als je toch graag kaas wilt, neem dan 20+ kaas. Deze is wel wat pittiger maar bevat veel minder vet. Aanvullend kun je eventueel 250 gram 0% vet kwark of yoghurt nemen van Optimel. Is goed voor je zuivel en er zitten veel eiwitten in. Kwark eten is vaak het moeilijkst in te passen in je dagritme. Dus hier zul je creatief in moeten zijn. Echter kun je het ook gewoon niet doen. Maar weet wel dat je lichaam ook zuivel nodig heeft. (een glas melk of magere drinkyoghurt kan een gemakkelijke vervanger zijn maar is lang niet zo voedzaam als de kwark en yoghurt.)Daarna elke 2,5 a 3 uur een maaltijd van 2 boterhammen. Dit komt op een normale doordeweekse dag neer op nog 3 van deze maaltijden. Namelijk:11:30 uur:
2 bruine boterhammen met mager beleg. Als je boter gebruikt, neem dan Bertoli of beter de Z-merk variant Mediterrane. Is goedkoper en je krijgt meer. Daarnaast bevat het nog minder vet ook.14 uur:
Weer 2 bruine boterhammen. Eventueel weer met 250 gram kwark of yoghurt. Als je dit niet neemt, is het misschien handig nog iets anders voedzaams te nemen. Yoghurtdrink ofzo.16:30 uur:
2 bruine boterhammen en een stukje fruit. Manderijn, appel, ananas in blik (let op! Wel op zijn eigen sap! Niet op siroop!), kiwi. Een banaan is misschien niet zo handig. Sowieso kun je maar beter 1 banaan per dag eten. Dit is je laatste broodmaaltijd van deze dag.18-19 uur:
In ieder geval 200 gram groenten! Weeg het af desnoods. Mag ook meer groenten zijn. Neem vooral groenten die je lekker vindt. Je dieet is immers geen straf. Neem er 150 gram rijst of pasta (na gekookt te zijn) of 3 aardappelen bij. Verder een mager stuk vlees van ongeveer 100 gram. Ga je voor spierbouw, dan kun je beter meer nemen, maar ik ga gewoon even uit van een eerste stap in de verandering van je voedingspatroon. Met een mager stuk vlees bedoel ik: biefstuk, tartaar, ontvelde kip of kalkoen. In plaats van vlees kun je ook vis nemen. Is hartstikke goed voor je. Denk bijvoorbeeld aan witte vissoorten of aan een stuk Tonijnsteak. Het beste neem je geen gepaneerde vlees of vis. Daar zit namelijk allerlei meuk in waar je niks aan hebt. Als je gehakt wilt, dan alleen mager gehakt en dit gebakken in zijn eigen vet. (Gehakt is heel vet) Bak andere vlees of vis altijd in een beetje olijfolie.21:30-22 uur: Afhankelijk van hoe laat je naar bed gaat. Ga je vroeg. Doe het dan om 21:30 uur. Anders om 22 uur. Een stuk fruit. Denk hierbij aan een appel of sinasappel. Geen banaan! Dit is je laatste maaltijd voor de dag.TIPS:
Mocht je merken dat je toch nog regelmatig overdags een hongergevoel hebt, neem dan een boterham extra op één of meer van de eetmomenten. Dit is voor iedereen persoonlijk. Hierin zul je dus je draai moeten vinden. Ook zul je merken dat je lichaam vanzelf gaat aangeven wanneer je honger hebt. Negeer dit gevoel niet! Een hongergevoel is NIET GOED. Je lichaam gaat namelijk vet vasthouden als hij uitgehongerd wordt!Stap over op LIGHTproducten! Met name light frisdrank. Iedereen heeft wel veel enge verhalen over Aspertaam, maar ondertussen rookt en drinkt men zich het schompes en werken ze met gemak een vette brok chocola naar binnen. Dus tja. Alles is relatief zullen we maar zeggen. Je kunt het natuurlijk ook proberen zonder lightproducten, maar weet wel dat er in heel veel producten heel veel suiker verwerkt zit. En dichtgeslibte aderen zijn net zo slecht voor je of misschien wel slechter dan Aspertaam. Relativeer dus en vind je eigen balans hierin. Doe wat voor jou goed voelt.Wees ook kritisch op lightproducten. Niet alle lightproducten zijn ook echt licht. Goede voorbeelden zijn Light Chocomel en Light smeerkaas. Hier zit wel minder vet en suiker in, maar het is nog steeds heel slecht.Koop Bewust! Wil je lekkere saus over je pasta? Neem dan alleen saus die gebaseerd is op gepureerde tomaten of andere groenten. Veel van de pastasauzen zijn volgestopt met suikers en vetten. Let daar op en vergelijk de producten ook onderling met elkaar.Tegenwoordig wordt bewust eten best wel gepromoot. Een goede zaak. Gezonde producten zijn vaak in de supermarkt gemerkt met een ‘bewuste/gezonde keuze’ logo. Deze voedingsmiddelen kun je over het algemeen gewoon nemen. Deze voldoen aan strenge gezondheidseisen.In plaats van vleeswaren op brood kun je ook een gekookt ei nemen. Ook wel eens lekker voor de verandering.Als je ook van plan bent meer te gaan sporten, zorg dan ook voor een goede multivitamine die je 2 keer per dag neemt. (s’ochtends en s’avonds) Als je namelijk sport heb je een grotere behoefte aan vitaminen dus ga lekker de drogist in en koop een complete multivitamine. Ikzelf heb hele dure multivitaminen van Solgar maar als ik jou was zou ik het in eerste instantie gewoon bij goede ‘drogist’ vitaminen houden.Gezond eten is DUUR! Hou daar rekening mee. Fruit en groeten zijn duur en je zult merken dat magere producten meer kosten dan normale producten. Aan de andere kant. Je gaat veel minder ziek zijn en je fitter voelen. Zelfs als je er niet bij gaat sporten.Mocht je een keer een zondige week gehad hebben of je weet dat die er aan komt. Ga dan een keer in die week extra sporten. Spinnen of RPM (fietsen) is een fantastische calorieverbrander. Hiermee kun je veel compenseren en dus schade beperken.Veel water drinken is belangrijk. Ikzelf heb daar moeite mee, maar als je daar geen moeite mee hebt is het slim om zeker 2 liter water per dag te drinken. Hiermee voer je allemaal afvalstoffen af en gaat afvallen sneller.Met brood bedoel ik natuurlijk BRUIN brood: bij voorkeur volkoren en of meergranen. Oerbrood is ook een goede. Ironisch genoeg is deze niet bruin, maar zit wel vol met goede dingen.Als je meer energie wilt hebben op een dag en een lekkere zoete variatie zoekt, dan kun je ook twee boterhammen nemen met appelstroop in plaats van vleeswaren. Appelstroop zit vol langzame suikers (fruitsuikers, goede suikers dus) en ijzer. Is vooral voor sporters aan te raden. Echter zou ik er niet meer dan 2 boterhammen per dag van eten.Verder:
Ik weet er wel veel van, maar ik ben geen gediplomeerd diëtist. Ga gerust met dit advies langs een diëtist of sportschoolleraar. Wellicht heeft die nog nuttige tips en/of aanpassingen voor jouw specifieke wensen. Ik weet veel maar ben zeker geen expert.Misschien ben je wel heel enthousiast geworden, en waarschijnlijk wil je nu ook vaak naar de sportschool gaan. Dat zal in het begin waarschijnlijk gemakkelijker gaan omdat je dan nog enthousiast bent. Probeer in ieder geval 2x in de week te sporten. Vooral de cardio sporten verbranden veel calorieën. Echter moet je de krachtsporten ook niet onderschatten. De afterburn van krachtraining is veel langer dan die van cardiotraining. Afterburn is het nog naverbranden van calorieën na het sporten. Maar sporten is voor ieder heel persoonlijk. Ik hou zelf totaal niet van teamsporten en competitie. Ik zit dus goed bij Les Mills achtige groepslessen. Maar iedereen haalt andere geneugten uit sport. Hierin kan ik je dus niet goed adviseren.Mocht je een keer geen zin hebben om te sporten. Dat is geen echte ramp. Als je maar vooral je voeding in de gaten houdt. Voeding heeft de grootste invloed op je lichaam.Verwacht geen wonderen! Je bent niet na 2 maanden helemaal strak getraind. Dit proces zal echt wel een paar jaar duren, maar je zal op deze manier wel heel verantwoord afvallen, en je buik zal ook gewoon de kans krijgen mee te slinken. Niet zoals je bij sommige maagband mensen ziet die gelijk 10 kilo vel overhouden en dan weer een buikwandcorrectie nodig hebben. Nog iets anders. Je zult als je flink dik bent, altijd een buikflubbertje overhouden vrees ik. Die heb ik ook, ondanks dat ik ondertussen behoorlijk afgetraind ben. Daar kom je echt heel moeilijk vanaf als je eenmaal fors bent geweest. Dat is onze straf helaas.Nog even over VET
Je hebt goede vetten en slechte vetten. Als vuistregel kun je aannemen dat plantaardige vetten goed zijn en de rest slecht. Is misschien wel wat kort door de bocht, maar is wel gemakkelijk te onthouden en het werkt. Bovenstaand voedingspatroon heeft weinig vet. Ook weinig goede vetten. Het kan zeker geen kwaad om dit op te vangen door ook twee boterhammen met pindakaas te nemen. Vooral de biologische pindakaas van Albert Heijn is erg smeuïg en goed.Goed… Dat was het zo’n beetje. Als je echt serieus bent zou ik ook advies inwinnen bij een sportleraar of diëtist. Maar hiermee ga je echt wel een eind komen. MITS JE JE LEVEN PERMANENT AANPAST!Als je vragen hebt, mag je me altijd een berichtje sturen via mijn hyves. Als ik niet ondergespamt wordt, zal ik ze ook beantwoorden. :-)Aan alle dikkerds die dit willen proberen:
Ik wens jullie heel veel succes met dit nieuwe leven. Je hebt geen dieethypes of andere onzin meer nodig. Gebruik gewoon deze kennis en je gezonde verstand en dan komt het zeker weten goed.Groeten van een ex-dikkerd die nog steeds van snoepen houdt. 🙂
Fijnproever Gerard, van Kuttent.nl, heeft een paar dagen Berlijn onveilig gemaakt. Zijn tweede restaurantbezoek was in het oudbruine eetcafé Meineke X.Meineke X doet authentiek aan en lijkt niet alleen gericht te zijn op toeristen, hoewel we wel een aantal Hollanders gespot hebben. Niet zo raar, want ook Meineke X staat in de ANWB-gids. Volgens deze gids serveert dit eetcafé de traditionele pot, oftewel schnitzels, wurst, saurkraut en apfelstrudel, wat rijkelijk weggespoeld dient te worden met bier. Nu zijn wij geen bierfanaten, maar dat betekent niet dat we de oer traditionele Duitse kost uit de weg gaan.Vriendelijke prijzen
De bediening is vriendelijk en het eten wordt snel geserveerd. We gaan deze keer voor het volledige feestpakket: voorgerecht, hoofdgerecht, toetje. Mede dankzij het feit dat de prijzen zeer, zeer vriendelijk zijn. Een voorgerecht of toetje heb je al voor €3,50 en de hoofdgerechten kosten iets boven de 10 euro.
We beginnen met een soepje gevolgd door een heuse Wiener Schnitzel om vervolgens af te sluiten met een apfelstrudel. De kwaliteit van het eten is prima. Verwacht geen exclusieve culinaire hoogstandjes, maar wel Duitse lekkere degelijke kost. De schnitzel is groot, zoals hij hoort te zijn en verrassend genoeg is er ook aardig wat groente aanwezig. En dan hebben we het niet over een lullig koolsaladetje. De apfelstrudel is uitstekend: lekker warm met voldoende slagroom en vanillesaus. Na alle gerechten tevreden verorberd te hebben, blijven we nog even zitten voor wat alcoholische versnaperingen.
Gezellig hoor
De sfeer in het oudbruine eetcafé is nameijk uitstekend. Het is er gezellig, op de achtergrond draait relaxte, niet overheersende muziek en je kan gemakkelijk met elkaar praten zonder dat je je stem hoef te verheffen om het geroezemoes te overtreffen. Een prima tent dus. Het is alleen ontzettend, ontzettend jammer dat net als bij Borchardt, ook hier het personeel niet attent is. We moeten zelf aangeven dat we nog wat te drinken willen, al dan niet door zelf naar de bar te lopen. Dit terwijl er wel degelijk bediening rondloopt. Zou dit iets Duits zijn? We weten het niet, maar het zorgt er wel voor dat de Meineke X net niet de fabuleuze score van 0 kutten binnenhaalt, en dat is toch wel zonde.Positief:
Lekker eten voor weinig
GezelligKut:
Geen attente bedieningAlles bij elkaar opgeteld kunnen we Meineke X van harte aanbevelen voor iedereen die opzoek is naar traditionele Duitse kost in een gezellig café. Het blijft alleen jammer dat je zelf om je drinken moet blijven vragen.HALVE KUTMeineke X
Meinekestrasse 10
BerlijnWat is kuttent.nl?
Kuttent.nl is eigenlijk een grapje. Collega-journalist Gerard en ik besloten na een slechte restaurantervaring om verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. De rubriek Kuttent.nl was geboren. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar.Lees ook de andere afleveringen van kuttent.nl.
Laatst was ik op bezoek bij Merel Barends. Ze is illustrator en stripmaker, en dus beroepsmatig bezig met het beeldverhaal. We kwamen daarom, niet verwonderlijk, te spreken over strips. Barends vertelde me dat ze het werk van anderen minutieus bestudeert en daar aantekeningen van maakt. Een vluchtige lezing van een der verslagen maakte voor mij duidelijk dat deze uitvoerige analyses zeer geschikt waren voor online publicatie. De rubriek Barends Bekijkt ’t was geboren. In deze eerste aflevering een analytische blik op 300 van stripgod Frank Miller.
Het artwork
Het artwork is een ware lust voor het oog: Miller gebruikt uitsluitend spreads en splashpages die de linker en rechter pagina beslaan. Daarmee schept hij ruimte in de compositie – een verademing als je ‘t vergelijkt met de standaard comic-lay out, die naar mijn smaak, hoe vaardig de tekenaars en designers ook zijn, toch vaak te volgepropt zitten met informatie. De weldadige rust van uitgestrekte hemels en verre uitzichten in 300 werken sfeerverhogend, met name tijdens de veldtocht, en door het contrast worden de logischerwijs vollere actiescènes extra dynamisch.
Schaduwen
Miller gebruikt inktzwarte, scherpe sjabloonschaduwen die dramatisch werken en bovendien door het clair-obscur de focus van de lezer onnadrukkelijk maar effectief dicteren.Verder is er veel oker en rood – een beter palet had ik voor dit verhaal niet kunnen verzinnen. Het is niet baanbrekend of wereldschokkend, maar het werkt als ‘n tiet. Daarbij is het vast geen toeval dat de Grieken zich in hun eígen beeldend werk hoofdzakelijk van karmozijn, oker, purper en zwart bedienden.
Okertinten
Daarbij is de inkleuring niet met de botte (Spartaanse) bijl gebeurd: Lynn Varley hanteert het penseel niet alleen met een jaloersmakende virtuositeit, maar weet de inkleuring ook plottechnisch betekenis te geven. Zelfs per panel zitten er logica en lijn in het kleurgebruik. Ze houdt rekening met lichtval, sfeer, compositie…
De okertinten suggereren zinderende hitte (aan het eind van een hete Griekse dag – eigenlijk lijkt de lichtval door praktisch het hele verhaal heen op de rand van zonsondergang, of zonsopgang) en de koperen flakkerende kampvuren. Vermiljoen is de – terecht gekozen – herkenningskleur van de Spartaanse mantels. Het benadrukt natuurlijk de bloeddorst en strijdlust van de dragers – en het bloed zelf. Scharlakenrood laat op strategisch gekozen plekken (zoals de cover) de lettering van het papier knallen. In contrast met de dappere Spartanen hullen de Perzen zich in luxe goudkleuren en doorwrochte stofdessins. O, o, o, how faggy! (zullen Leonidas & de zijnen wel weer gedacht hebben.)
The great wave
Varley zet koelere tinten in voor nachtelijke schaduwen, slagregens en zee. Zo te zien vooral grijzen met wat blauw erdoor, hier en daar gemengd met ‘n toefje oker om een groen waas op te trekken (god, ik klink als Bob Ross).Overigens grappig om te zien dat de woeste golven van de zeestorm – zoals honderden woeste golven vóór Miller – zijn gebaseerd op Hokusais Golf aller Golven. Ik kan me in elk geval niet voorstellen dat de overeenkomst geen opzet is geweest – hoewel The Great Wave inmiddels wel in het collectief geheugen van alle beeldend kunstenaars zal zitten.
Übermacho
Wat het verhaal betreft… Veel recensenten schreven het al naar aanleiding van de film: 300 is een fascistoïde flick geworden, waar de Berlijnse bruinhemden voor in de rij hadden gelegen. Ik ervaar die sensatie in de comic minder nadrukkelijk, hoewel ze wel degelijk aanwezig is.De protagonisten zijn übermacho’s, vechtmachines die dolblij zijn als ze eindelijk een echte oorlog voor de kiezen krijgen maar tegelijkertijd, o paradox, klagen over de bruut verstoorde rust in hun stadstaat. Ze putten zich uit in militaire mantra’s over eer, trots en opoffering, maar lijken zich daar, o paradox, in de praktijk bijzonder weinig van aan te trekken. Dat begint al bij Xerxes’ boodschapper die – tegen alle ook nu nog heersende regels van fatsoen in – met delegatie en al wordt afgemaakt. En noem me een sentimentele softie, maar ik begrijp niet helemaal wat eer, trots en opoffering te maken hebben met het na afloop van de strijd mechanisch doodsteken van op de grond creperende tegenstanders (‘No mercy – no prisoners’).
‘Vrijheid’
En dan nóg roepen dat de Spartaanse kerels de enige vrije mannen zijn die de wereld ooit gekend heeft, en dat de invasie vanuit Perzië een doodsbedreiging is voor vrijheid, beschaving en broederschap. Dat deze vrijheid letterlijk alleen is weggelegd voor de fysiek sterksten, wordt gemakshalve vergeten. Welke beschaafde samenleving smijt iets te zwakke zuigelingen van een rotspunt af? Welke beschaafde samenleving martelt kleine kinderen met honger en slaag? Athene – bakermat van de westerse wereld, toenmalig epicentrum van wetenschap, kunst en filosofie – wordt afgedaan als een stad vol homo’s en zwakkelingen.
Strip versus film
De voordelen t.o.v. de film: gelukkig dragen ze in de comic niet van die stomme leren Tarzan-slipjes maar lopen ze, historisch correct, in hun blote piemel rond. En dat hele subplotje van de Spartaanse verrader en die akelige koningin (die met ‘r geplukte wenkbrauwen en anorectische botstructuur helemaaaaaal niet lijkt op ‘t stoere, keiharde wijf dat Miller naast Leonidas’ gezet heeft) is er door de filmmakers bij geduimzuigd. Om hitsige pubers te plezieren en/of om vrouwen naar de bioscoop lokken?As if.Ik snap nog net wel dat jongens ‘t aardig vinden om zich met opgepompte moordenaars te vereenzelvigen, maar wat moet ik in Zeus z’n naam sympathiek vinden aan zo’n pseudo-feministische tuttebel die op last van ‘r man vast en zeker al een stuk of vijf koters in het ravijn gepleurd heeft? Ik hoef geen kinderen, maar mocht ik toch onverhoopt een zoontje krijgen en mijn man stuurt dat op z’n tiende zonder enige aanleiding naar Glenn Mills, dan liggen toch echt de volgende morgen de scheidingspapieren op z’n nachtkastje. Keurig naast een kopje koffie met strychnine.Maar ik dwaal af.
Bottom line is: 300 is een oogstrelend beeldverhaal. Tempo en techniek, expressie en kleurgebruik – alles is van het hoogste niveau. Ik voel zelfs verbondenheid met de personages, waar ik me aan de filmversies daarvan voornamelijk heb zitten ergeren.Meer Merel Barends?
Na de laatste aflevering van Kuttent.nl kreeg de redactie enkele boze brieven van Nederlandse restauranteigenaren. Waarom wij alleen de pik hadden op plaatselijke restaurants? Er waren immers genoeg tenten in het buitenland die niet door de Keuringsdienst van Waren goedgekeurd zouden worden. Omdat we de beroerdsten niet zijn, reiste fijnproever Gerard voor de rubriek Kuttent.nl af naar Berlijn om daar diverse tenten aan zijn nietsontzienende kutoordeel bloot te stellen. De eerste tent die Gerard bezocht is het hippe en trendy restaurant Borchardt.
Volgens de ANWB-gids is dit het meest trendy restaurant in Berlijn waar politici, soapsterretjes en overige televisiebonzen zich thuis voelen. Beroemdheden zoals Hillary Clinton en Jack Nicholson hebben er zelfs gegeten. Dat belooft wat!De binnenkomst is redelijk plezierig. Een representatieve blonde dame (lees: lekker ding) doet voor ons de deur open, en voor Gerard is dit genoeg om naar binnen te stormen. Helaas is de dame er alleen voor het naar binnen lokken en de deur te openen, want al snel wordt er moeilijk naar ons gekeken als we zeggen dat we niet gereserveerd hebben. Desondanks mogen we toch verder en worden we aan een tafel voor twee gezet.
Rumoerig
De tafel staat pal tussen andere tafels voor twee personen in. Dit geeft je weinig privé-ruimte. Verder is het sowieso lastig met elkaar te praten, want de akoestiek van de zaal is dusdanig dat we een bijna oorverdovend geroezemoes horen. Het is dan ook behoorlijk druk in de tent, wat volgens het ANWB-boekje een teken is van de populariteit van deze tent.Hoewel de bediening bijzonder netjes is, is deze ook bijzonder onpersoonlijk. Je hebt niet echt het gevoel dat je een welkome gast bent, maar eerder de volgende klant die ‘afgewerkt’ moet worden. Zo wordt ons aan het begin direct een fles water aangesmeerd, maar voor de gehele maaltijd hebben we niets, maar dan ook helemaal niets anders te drinken aangeboden gekregen. Er werd ook niet naar gevraagd. Zo onpersoonlijk dus. Verder is het wachten totdat je geholpen wordt ook lang. Evenals de tussenpozen tussen de gangen door. De gerechten worden wel weer snel geserveerd.Goed te eten
Het eten is bij een restaurant natuurlijk het belangrijkste, hoewel de beleving ook wat waard is natuurlijk. Het eten is in één woord uitmuntend. Gasttester Agnes had een ganzen ovenschotel gekozen en Gerard deed zich tegoed aan haas met paddestoelen. Het hoofdgerecht was zowel in kwantiteit als kwaliteit precies goed. Het voorgerecht hebben we, mede dankzij de schreeuwend dure prijzen – sommige voorgerechten waren net zo duur als hoofdgerechten – overgeslagen. Het nagerecht was even uitmuntend als het hoofdgerecht, en in tegenstelling tot de voorgerechten, een stuk betaalbaarder. Wel was de keuze in nagerechten bijzonder beperkt: een chocolademoesje met fruit, een crème brûlée met een bolletje ijs, of een kaasplankje. Nu suggereert het menu wel dat het aanbod dagelijks verandert. Het menu is namelijk niet meer dan een velletje papier voorzien van de datum van vandaag.
Nadat we klaar zijn met het toetje wordt alles afgeruimd en in turbosnelheid gevraagd of het gesmaakt heeft. Nog voordat we antwoord kunnen geven is de ober compleet met borden en bestek alweer weg. Na 20 minuten hebben we zelf maar om de rekening gevraagd. Niet zo handig van het personeel, want we hadden best nog een kop thee gelust, als dat aangeboden was tenminste. Gemiste kans dus.De rekening is hoger dan gemiddeld. De gerechten zijn prima de luxe en daar is de prijs ook naar. Ga uit van een gemiddelde van 26 euro voor een hoofdgerecht. Echter zijn er ook hoofdgerechten oplopend tot 45 en zelfs 86 euro! Uiteindelijk komen we bij elkaar uit op een totaalbedrag van 81 euro. Dit is dus voor twee hoofdgerechten, twee nagerechten en een fles water. Saillant detail: de fles water is ACHT euro! Wat ons betreft zit hier ook de fooi voor het personeel in verwerkt.Pluspunten:
Uitmuntend etenKutpunten:
Onpersoonlijke, niet-attente bediening
Tweepersoonstafels op een rij naast elkaar
8 Euro voor een fles water en belachelijk dure voorgerechten
RumoerigTotaaloordeel:
Een duurder dan gemiddeld restaurant met uitstekend eten, waarbij je het totale gebrek aan attentie van het personeel, de rumoerige ruimte en de hoger dan gemiddelde prijzen op de koop toe moet nemen.TWEE KUTTENBorchardt
Französische Strasse 47
BerlijnWat is kuttent.nl?
Kuttent.nl is eigenlijk een grapje. Collega-journalist Gerard en ik besloten na een slechte restaurantervaring om verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. De rubriek Kuttent.nl was geboren. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar.Lees ook de andere afleveringen van kuttent.nl.
René van Densen beloofde ooit uit te gaan leggen waarom hij de tv-serie My So Called Life zo goed vindt. Belofte maakt schuld. Het enthousiaste en uitvoerige resultaat kun je hieronder lezen.
“But I will say this: no show on TV has ever come close to capturing as truly the lovely pain of teendom as well as My So Called Life. And yes, I’m including my own. We all stole fr- I mean learned from it, but we never matched it. I doubt anyone will. (After all, it doesn’t pay.)”
In de laatste alinea van een vierpagina-essay in het bijgeleverde boekje in de My So Called Life DVD-box, is Joss ‘Buffy, Angel, Firefly, and so on’ Whedon, toch ook geen kleine held op TV-schrijfgebied, bijna gênant lovend over de serie, het schrijfwerk, de acteurs en zijn eigen stommiteit om, net als de rest van Amerika, aanvankelijk de serie volstrekt te onderschatten. Hij eindigt met wat op z’n minst een fors, fors compliment over de serie genoemd mag worden:
“When I pitched Buffy The Vampire Slayer, I told excecutives it was a cross between The X-Files and… and then I always took a moment to judge how smart they were. If they seemed like empty suits, I’d go with 90210.It was a big hit. But if they seemed like they knew their business, I’d use another example. The example that every writer I know still references.”
De wereld van school en tieners
Ik kan honderden briljante, neologistische of volledig ouderwetse bijvoeglijke naamwoorden aanwenden om het meeslepende en nog altijd verre van achterhaalde schrijfwerk van de amper negentien afleveringen die de serie My So Called Life uiteindelijk zou bevatten, te belichten, maar een klein staaltje eenvoudig jatwerk uit het DVD-boekje zegt voor de kenner meer dan ik zou kunnen. Dus dan moet je ook gewoon even meneer Whedon aan het woord laten en zelf daarna pas de draad oppakken, vind ik zo. Want hij heeft over de volle vier pagina’s die hij volgepende gelijk: de serie was waar iedereen naar snakte en wat het net iets eerdere gelanceerde 90210 net niet leverde, de realistische wereld van school en tieners, die in al haar soap opera toch alles bevat waar mensen van alle leeftijden en alle levensomstandigheden mee kunnen identificeren.
En net als Whedon en heel Amerika, was ik bij de eerste aflevering die ik zag (destijds ’s middags, notabene net terug vanuit mijn eigen middelbare schooldag, op Nederland 1) ook maar flauwtjes geïnteresseerd. Om na een paar minuten in de eerstvolgend gekeken aflevering pas wakker te worden en te beseffen dat ik iets unieks zat te kijken.
In 1994 kreeg Winnie Holzman via haar twee machtigste thirtysomething-schrijfcollega’s de ‘kans’ in haar schoot geworpen om een tienerserie te schrijven, iets waar ze aanvankelijk forse bedenkingen bij had. Ze vond het immers veel geweldiger om de tumulteuze emotionele lagen van volwassenen open te pellen en de stuurloze, hormonale, onzekere puinhoop die daaronder zat bloot te leggen. Tot ze daadwerkelijk met tieners ging praten en besefte wat uiteindelijk de kern van de serie werd: het verschil tussen tieners en volwassenen is hooguit dat de onderliggende lagen bij tieners beter en scherper te zien zijn.
Er wordt in My So Called Life dan ook niet ingehouden: tieners krijgen zware drugs- of alcoholproblemen, een geweer gaat af op school, onverwachte zwangerschappen liggen op de loer, thuissituaties zijn soms volledig ontwricht waardoor een kind op straat leeft, en ga maar door. Daar bovenop zijn de volwassenen in de series ook geen van allen bepaald rotsen in de branding, en evenzogoed door hun impulsen, blinde hoeken en onbeantwoorde levensvragen rondtollend door hun bestaan.
Weg met de clichés
Alle clichés worden uit de weg geschoven, waardoor je bijvoorbeeld in één aflevering na de nieuwe inspirerende leraar die zijn leerlingen écht aanspreekt en enthousiasmeert, en ze krachtig voor vrijheid van meningsuiting weet op te doen staan, ook nog even de gelegenheid krijgt om hem als een opportunistische, stuurloze en licht verwarde schoft te zien.
My So Called Life lanceerde de carrières van de piepjonge Claire Danes en Jared Leto die toen al duidelijk illustreerden een hoop in hun mars te hebben. Danes is min of meer de spil van de serie, de intelligente maar wat brave en nog niet emotioneel voldoende volgroeide Angela wiens tienerwereld vooral draait om haar heimelijke liefde, de onbereikbaar coole Jordan Catalano (Leto). Haar overbuurjongen Brian, een intelligente gevoelige maar sociaal volledig onadepte jongen, is natuurlijk op zijn beurt weer verliefd op haar.
Verleggen van perspectief
We ontmoeten Angela rond de tijd dat ze twee wat ‘wildere’ nieuwe vrienden opdoet – Rayanne en Rickie – die haar meer gelegenheid tot ontbloeien bieden dan haar jeugdvriendin Sharon kon. Hoewel het uitgangspunt direct al onvolwassen en zwakjes overkomt, wordt snel duidelijk wat ik hierboven heb proberen toe te lichten, namelijk dat het tegendeel waar is. Zonder onnatuurlijk over te komen schakelt de serie soms doodleuk volledig over naar het perspectief van andere hoofdpersonen, worden diverse vertelgenres (tot zelfs een licht bovennatuurlijke aflevering aan toe) effectief ingeschakeld om de verhalen te versterken, en groeit zelfs de kleinste bijrol uit tot een volledig driedimensionaal, levend ademend bloedend menspersoon.
Meeslepend en toch nergens té zwaar op de hand, ondanks de diverse maatschappelijke thema’s die de serie openlijk behandelt. Zo was My So Called Life de eerste TV-serie waarin een hoofdkarakter openlijk homofiel was (Wilson Cruz wordt tegenwoordig nog steeds gevraagd voor lezingen over zijn rol als Rickie Vasquez) en waarin tienertaboes als analfabetisme en verslavingen op bespreekbare manier getoond werden.
En tien jaar lang werd dit eerste en enige seizoen slechts af en toe, bijna per ongeluk, zo links en rechts uitgezonden voor wie het nét toevallig meekreeg. Ik kan nog veel, veel meer over deze serie schrijven, maar ik héb de DVD box dus u kunt me wat. Ik ga weer gewoon lekker verder kijken en als u meer wilt weten regelt u maar lekker zelf uw eigen exemplaar.
Aflevering drie alweer van de reeks kuttent.nl. Dit keer neergepend door Karin van het blog Met-K.com. Soms moet je ook gewoon geen appeltaart willen eten… 
Gisterenochtend dacht ik heerlijk te kunnen uitslapen. Dat had ook gekund, daar ik al om acht uur een blaas moest ledigen en daardoor met wakkere blik naar mijn alarmklokje keek. De hele week ontzettend, ontzettend vroeg opgestaan, en ik overdrijf niet want kwart over zes is gewoon be-lach-e-lijk vroeg, waardoor mijn interne klok bedacht dat er ook vast in het weekend vroeg opgestaan moest worden.
MAAR DAT HAD IE DUS MIS!
Ik zag, toen ik mijn woonkamer betrad, een donkere kamer. Zo’n kamer die me waarschuwde dat daarbuiten, achter het gesloten gordijn, alles grijs en grauwig was. Met donkere regenwolken. Zulke wolken die ik met de kinderen aan het plakken was toen we thema ZOMER hadden en wolken plakten waar regen in zat. Regenwolken dus.Ik vertelde M dat ik toch erg hoopte dat die regenbuien richting China afdreven. Ik wilde drogigheid in Utrecht, als ik na mijn boskippen de trein ging pakken. Gelukkig was het in de middag droog. We ploften neer bij de Winkel van Sinkel. Een strategische plek, want ik ben praktisch ingesteld, M wat minder, zodat we binnen/buiten zaten. Je wist het per slot van rekening maar nooit met die wisselvalligheid. We bestelden een cappucino. We kregen smerige cafe lattés. De krullenbol die het kwam brengen lachte niet. Ik vroeg aan M of ze er sjaggerijnig uitzag. Dat zag ze. Ik vertelde ook dat ik inmiddels een bui had.
‘Geeft niet, geeft niet. Gooi het eruit. Dat is goed. Eruit gooien.’
Ik had trek. Lekkere trek. Appeltaart-met-slagroom-trek. M wilde geen appeltaart want er zaten krentjes in. Hij bestelde een brownie. Niet erg handig want zijn mond zat erna vol met chocola en hij had geen servetje. Omdat die krullenbol met sjaggerijnige blik geen servetje gaf. En bovendien maakte ze het kleverige tafeltje ook al niet schoon. Maar dat was nog niet zo erg. Het ergste was dat ik aan mijn appeltaartje zat te peuzelen en niet één, niet twee, maar drie haren opvrat. Nou ja, ik kokhalste wat, spuugde een homp appeltaart uit en pleurde de rest aan de kant. Maar ja, krullenbol met sjaggerijnig hoofd zou hier niet gezelliger van gaan kijken. En ik ook niet.Ik bracht de appeltaart naar binnen.
‘Ik wil niet vervelend doen, maar ik zit net appeltaart te eten en eet bijna drie haren op. Je kunt je voorstellen dat ik geen appeltaart meer hoef. Alsjeblieft, voor jou.’
Het meisje achter de kassa keek me aan alsof ik niet alleen zwaar overdreef maar ook alsof ik niet zo moest zeuren. Maar nadat ik het bewijsmateriaal had laten zien trok ze een walgelijk gezicht.
‘GATVERDAMME!’
riep ze door de tent heen. De mevrouw die net wilde bestellen kreeg argwaan.‘Wil je een nieuwe?’
Ik keek haar zwijgend aan met een blik in mijn ogen zo van:
‘Wat denk je zelf?’
Het meisje zou iemand naar ons tafeltje sturen. En alles verrekenen. Oke dan. Ik ging weer zitten. We waren vervolgens op dreef. Toen de krullenbol het geld terug gaf vertelde M nog even, om het in te wrijven, dat de capucino’s ook al zeer verkeerd waren.De score van de Winkel van Sinkel:
Appeltaart is met stip 5 kutten!
Koffie 4!
Bediening: 4 kutten!Wil je een leuke baan bij de Winkel van Sinkel? Ze zoeken een nieuwe kok.Wat is kuttent.nl?
Kuttent.nl is eigenlijk een grapje. Collega-journalist Gerard en ik besloten na een slechte restaurantervaring om verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. De rubriek Kuttent.nl was geboren. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar.Meer Karin vind je op haar eigen weblog, maar ook deze week op EeuwigWeekend.nl. Daar wordt namelijk haar fotowerk geëxposeerd.Update:
Bovenstaand stukje maakt (soms heftige) reacties los bij lezers van Ekudos.nl.
Lees ook:
Collega-journalist Gerard en ik besloten na een slechte restaurantervaring om verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. De rubriek Kuttent.nl was geboren. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar.René van Densen, bedenker en moderator van Kutbinnenlanders.nl had recent een gastronomische kut-ervaring en wilde deze graag delen met de rest van bloglezend Nederland. Aflevering 2 van de reeks Kuttent.nl was een feit. Lees en huiver. Deze tekst is niet geschikt voor gevoelige lezertjes. Als vegetariër die plots zin heeft gekregen in friet en een snelle hartige hap erbij kun je meestal niet heel veel kanten op, afhankelijk van de grootte van de stad waar je je in bevindt. In de middelgrote- tot kleine steden is het behelpen met een kaassoufflé en misschien per ongeluk een verdwaalde extra optie in een vergeten snackbar in of andere uithoek. Als zodanig ben ik dan ook redelijk wat gewend qua uithoek-snackbars. Als zo’n zaak een smoezelig voorkomen heeft en een interesse-prikkelende naam ben ik al snel bereid naar binnen te stappen. Wat ik echter in Breda bij ‘Panache’ aantrof, heb ik nog nooit meegemaakt.Achterbuurtbewoners
Met een verdwaalde tafel-met-kruk aan de wand is de voornaamste eet- en zitplaats in dit smalle tentje pal aan de bestel ‘bar’. Bij binnenkomst keken verlopen achterbuurtbewoners – een term die ik niet licht gebruik – compleet met groezelige kleding en gouden kettingen, lauwtjes op en een licht sjacherijnig kaal personeelslid nam uitgebreid de tijd voordat hij kwam vragen wat ik zoal moest. Ik had vooral het snackbarretje een kans gegund wegens de vermelding ‘groentekroket’ op hun kaart, dus bovenop een portie friet speciaal bestelde ik dat.
De bediening duurde lang en mijn ‘kok’ liep erg geïrriteerd rond dus dwaalden mijn ogen maar wat rond. Drie deuren met grote, opvallende opschriften trokken de aandacht: ‘privé’, ’toiletten’ en, ik kon het even niet geloven maar echt waar, ‘danger’. Hoewel ik in een licht avontuurlijke bui was, merkte ik dat mijn lichaam de toiletruimte wou verkennen dus liet ik deze laatste mysterieuze deur ongemoeid. Het zou duidelijk toch wel eventjes duren voordat ik mijn ‘snelle’ hap tot mij kon nemen, dus was een sanitaire stop een prima optie, dunkte me.
De grote boodschap
Interieur van het toilet: uiterlijk redelijk schoon voor een snackbar. Na een korte zit-sessie merkte ik echter plotseling op dat er nergens een toiletrol te bekennen was. Geen hand-afveeg servetten, niks, nada. Gezien de Grote Boodschap die zojuist onder mij het diepe in geplonsd was, baarde dit mij licht zorgen. Doorspoelen van eerder genoemde boodschap bleek ook onmogelijk aangezien het water de waterdruk van een druppelkatheder bleek te hebben.
Voorzichtig, met de onderbroek zo los mogelijk in mijn broek om textielmatige afveegresultaten te voorkomen, liep ik het toilet weer uit om aan de norse kale man te vragen waarom er geen toiletpapier aanwezig was. Een bozig verhaal werd mijn deel: “Ja, als ik dat daar hang kan ik iedere avond om de drie kwartier met mijn hele arm in die plee gaan zitten wroeten,” (Smakelijk) “we krijgen hier enkel van dat stappubliek hè en dat komt hier dan eigenlijk allenig om te kotsen en weetikwat.” Ondanks enkele rechtstreekse verzoeken aan de man of ik anders toch even een paar velletjes mocht om nog even terug in het toilet zo een en ander af te ronden, drong het maar niet tot hem door dat ik slachtoffer aan het zijn was van het gedrag van de kwaaien onder zijn klandizie. Na een minuut of tien gaf ik de hoop op een zinnige uitkomst van deze situatie op en wandelde naar buiten, om enkele deuren verder – in overigens een prachtig establissement met warm jong fris personeel en een fraai verzorgd toilet – de kwestie af te handelen.Was ik een verstandig man geweest, dan was ik daar gebleven, maar ik had reeds in Panache besteld, en bovendien was mijn avontuurdrift inmiddels aardig geprikkeld, dus ik wandelde tegen beter weten in terug de snackbar in.Spetters vet
“Groentekroketten zijn op,” zei de man die duidelijk op mij gewacht had om dit me mede te kunnen delen. “Ik dacht dat we ze nog hadden maar dat blijken goulashkroketten te zijn. Zelfde kleur hè.” Ik besloot, wellicht aan de overmoedige kant, een broodje gebakken ei te nemen bij mijn friet speciaal. Terwijl het bereid werd, tuurde ik de tent wat meer rond en telde zo’n elf (vermoedelijke) overtredingen van de keuringsdienst van waren. Hoewel de cola-automaat naast het afwas-gedeelte van de aanrecht / bakplaat stond, was de zijkant duidelijk met forse spetters vet besmeurd. Boven de automaat klonk plots een harde knetterpats. De kale man zag mij even schrikken. “Da’s de elektronische vliegenvanger,” verduidelijkte hij me.
De frieten werden op zich nog optimistisch op een fraai bordje opgediend, met heus bestek (dat schoon was, moet worden gezegd). Jammer alleen dat het een wat viezige, nietniet- of netteveel-gebakken substantie was, waar de ‘speciaal’ niet veel meer aan kon redden. PatsZZZZ vloog nog een vlieg zijn felblauwe electronische dood tegemoet. Na een, vooral door stevige trek gevoedde, dappere poging zoveel mogelijk van de friet naar binnen te krijgen werd ook het witte bolletje gebakken ei geserveerd, ditmaal op enkel een servetje.
PatsZZZZ.
Geen extra’s
Het eigeel droop aan alle kanten van het broodje bij de lichtste aanraking al over mijn vingers, over het servetje, op de bar, noem maar op. Peper, zout of iets anders ‘extra’s’ was duidelijk te veel moeite om voor de gebruikelijke klandizie te doen. Evenals de kwestie rondom het toilet, waar de man zich toch nog een beetje – in herhaling vervallend hier en daar – voor zat te verontschuldigen. “Dan kun je nagaan dat hij nu op zich schoon is,” zei hij nog, “want dat hoeft eigenlijk ook niet van de baas. Dat papier, dat mág echt niet van hem, maar zoals het toilet er eerst uitzag, man, je had je ogen niet geloofd.” PatsZZZZ.Het had iets ontroerends, deze man die onder blijkbaar tyrannieke omstandigheden in een hopeloze snackbar er toch optisch nog iets van probeerde te maken. Zo waren de muren, de bar, de grill enzovoorts duidelijk wel net genoeg schoongemaakt om schoon te lijken. Hoewel ik zelfs nog flink moeite moest doen om zijn aandacht te trekken om af te mogen rekenen, was hij vermoedelijk de meest competente en goedbedoelende medewerker van het hele establissement. Ik besloot het groezeligste snackbarretje dat ik in heel mijn leven heb mogen bezoeken, te verlaten zolang ik mijn maaltijd nog binnen kon houden, en niet verder te vragen naar wat er zich achter de ‘danger’ deur bevond. Dat kon inmiddels enkel nog tot de verbeelding spreken, immers. Terwijl ik naar buiten liep, vloog nog een vlieg vrijwillig naar het hiernamaals.
PatsZZZZ.Eindscore Panache: vier kutten.Lees ook: Aflevering 1: De Smikkel te Haarlem (als je durft!)
Politieke cartoons
Ik wilde deze caroon van Hallie Lama jullie niet onthouden. Wat mij betreft zijn sociale kneuzen als terroristen, politici en andere fundamentalisten perfecte onderwerpen voor snedige cartoons. Het is overigens al weer een tijdje geleden dat de Nekschot-zaak liep. De rust lijkt op dit moment weer wedergekeerd in het land. We zijn weer afgeleid door presidentsverkiezingen in de VS, wat lokale stormpjes en het aankomende Prinsjesdag. Of is dat alleen maar schijn en wachten we tot de volgende vrije spreker wordt gearresteerd?Bovenstaande cartoon is dus van Hallie Lama. Vaste bezoekers van Mike’s Webs hebben zijn werk al eerder voorbij zien komen. Ook is Lama een productief teamlid van Nieuw Gehoer én redactielid van EeuwigWeekend.nl. Meer Hallie Lama op Mike’s Webs:
De Haarlemse stripdagen staan voor de deur. Daarom dit mooie essay van Natasja van Loon over Verder van Marc Legendre.Literatuur & stripsDe Libris Literatuurprijs ging begin mei 2008 niet naar Marc Legendres graphic novel Verder. Wat ook zeker niet onterecht te noemen valt.
Maar ongeacht welke mening je erover bent toegedaan, of wat de (al dan niet) intrinsieke kwaliteit van het boek ook mag zijn: dat het genomineerd werd, is op zich al een historische gebeurtenis. Want nog niet eerder haalde een beeldverhaal de longlist van de Libris Literatuurprijs, laat staan dat het de shortlist haalde.
En dat is verdienste.11 maart 2006. De hoofdstedelijke poptempel Paradiso is het toneel van een uniek en eenmalig evenement in de Nederlandse cultuur: Strips in Stereo – waarin muziek, strips en stripboek op magistrale wijze samenkomen. Onder de aanwezigen bevinden zich minstens vier mensen die een agenda delen – ook al zijn ze zich daarvan nog niet bewust. Bij drie van hen is die agenda beroepsmatig, bij de vierde komt het voort uit een vurige passie voor strips. De drie zijn striptekenares Merel Barends, uitgever Hans Enters – die later verantwoordelijk zal worden voor het succes van Verder, en de organisator van Strips in Stereo: Jean-Marc van Tol – tevens een van de geestelijke vaders van Fokke & Sukke, natuurlijk. De vierde ben ik. Twee jaar later is die gemeenschappelijke agenda geformuleerd: om de muur tussen strip en de andere kunsten eindelijk naar beneden te halen. Barends, Enters en Van Tol dragen daar, ieder op hun eigen manier, een steentje aan bij – en met meer dan indrukwekkend resultaat, mag ik wel zeggen. En ik? Ik heb mijzelf gebombardeerd tot de chroniqueur van de stand van zaken.Verder
Het jaar 2008 brengt tal van spannende ontwikkelingen. Jean-Marc van Tol is inmiddels zijn eigen uitgeverij begonnen, en start komend najaar, in samenwerking met Uitgeverij Podium, het eerste literaire tijdschrift voor en over beeldverhalen; Eisner zal aanstormend striptalent een podium verschaffen. 
Atlas – de uitgeverij van Hans Enters, en altijd vooruitstrevend op het gebied van strips – heeft Merel Barends ingelijfd voor de Verbeelde Gedichten van J.J. Slauerhoff, dat komende zomer uitgebracht wordt en waarin jonge Nederlandse en Vlaamse tekenaars op geheel eigen wijze een interpretatie in stripvorm geven aan de mooiste gedichten van de enige poète maudit die Nederland rijk is. Naast Merel Barends: onder anderen Judith Vanistendael, Filip Leemans, Flos Vingerhoets en Marc Legendre.In het Singer Museum te Laren gaat op 7 februari de expositie Kunst & Strip in première – een geslaagd, en prikkelend voorbeeld van het neerhalen van de muur tussen strip en kunst. De overeenkomst tussen het werk van gerenommeerde kunstenaars als Dick Ket, Charley Toorop, James Ensor en Cobra, en dat van striptekenaars als Paul Bodoni, Marcel Ruijters, Rene Windig en Lamelos, is in een oogopslag duidelijk. Steeds meer uitgeverijen tonen bovendien interesse in de graphic novel; ook Podium – dat al eerder Kraut van Peter Pontiac publiceerde – zet een volgende stap met de presentatie van Exit Wounds van de Israëlische Rutu Modan op de Haarlemse Stripdagen.En dan is er Verder natuurlijk. God mag weten dat ik Verder dolgraag een goed boek wilde vinden. Niet alleen omdat het zo belangrijk is in de strijd tegen de barrière tussen literatuur en strip, maar ook vanwege mijn persoonlijke vriendschap met de uitgever ervan. Maar helaas. Ik las het drie keer, maar snapte het daarna nog steeds niet. Verder is – op zijn zachtst gezegd – een ontoegankelijk boek. Als ontoegankelijkheid een criterium is voor literair gewicht, ja, dan is Verder geslaagd. Maar in mijn ogen is dat geen literaire voorwaarde. Eerder het tegendeel. Want niets is zo moeilijk als eenvoud. Daarnaast is het verhaal niet dwingend – en nu zijn plotloze romans wel vaker een aanwinst voor de literatuur gebleken, maar Verder is ook geen boek dat character-driven is. Daarvoor blijven de personages te vreemd, te diffuus en te zeer op afstand. Bovendien is in de dialogen (het bestaat grotendeels uit dialoog) vaak onduidelijk wie de spreker is, wat de al moeizame identificatie met de personages nog meer belemmert. En ook de associatieve stijl draagt hier niet aan bij. En dat ik – zelf ook bepaald geen vreemde op het gebied van associatief denken – dat zeg, zegt misschien al genoeg.Hoewel ik het strikt genomen geen (strip)tekenen vind, spreekt de collagestijl waarvoor Marc Legendre heeft gekozen, me op zich wel aan. Het is in ieder geval in lijn met de associatieve verteltrant. Wel weer jammer is echter dat de plaatsing van de tekst het beeld veelal overstemt, en dat het ritme van de beelden dikwijls onrustig is. Er zit bovendien relatief weinig expressie in.
Valt er dan verder echt niks goeds over Verder te zeggen? Ja. Het is prachtig uitgegeven, en het ruikt lekker. Maar dat het op de shortlist van de Libris Prijs kwam, is niet terecht. Al zeker niet omdat binnen het Nederlandse taalgebied recentelijk veel uitstekende graphic novels zijn uitgekomen die de eer veel meer toekomt, als Rampokan van Peter van Dongen, Inferno van Marcel Ruijters en De Maagd en de Neger van Judith Vanistendael. Dat van deze kandidaten juist Verder uitverkoren werd, is, mijns inziens, dan ook vooral te danken aan het lobbytalent van Marc Legendres uitgever: Hans Enters. En dat is (en dat zeg ik niet omdat ik hem ken. Maar omdat ik van strips houd) – in het licht van onze gemeenschappelijke agenda – een verdienste.
Een aanzienlijke. Natasja van Loon (aka De Schone Schrijfster)
Schrijfster en stripliefhebber.Verder: (Marc Legendre). Atlas 2007. ISBN: 978-90-45-00073-2.
Vermist: (Rutu Modan). Podium 2008. ISBN: 978-90-57-59281-2.
Verbeelde Gedichten van J.J. Slauerhoff: (Diverse auteurs). Atlas, verwacht juni 2008. ISBN: 978-90-45-00092-3.
Rampokan: (Peter van Dongen). Oog & Blik, 2004. ISBN: ISBN 978-90-5492-054-0.
Inferno: (Marcel Ruijters). Oog & Blik 2008. ISBN: 978-90-5492-232-2.
De maagd en de neger: (Judith Vanistendael). Oog & Blik 2007. ISBN: 978-90-5492-190-5.
PersberichtOp zondag 1 juni zullen tientallen bekende schrijvers mee doen aan sponsorloop De Letterenloop met als doel geld inzamelen voor Stichting Run4Schools.
Tussen de mogelijk zwetende en hijgende schrijvers zitten onder andere Midas Dekkers, Brigitte Kaandorp, Abdelkader Benali, Bram Bakker, Arjan Visser, Dolf Jansen, Renate Dorrestein, Hans Münsterman, Marina Duvekot, Jeroen Thijssen, Beau van Erven Dorens, Marcus Polman, Kees van Beijnum, Sophie van der Stap, Jessica Durlacher, Auke Kok, Frénk van der Linden, Arjen Lubach, Jonathan van het Reve en de makers van Fokke en Sukke.Samen met iedere sportieve enthousiasteling zullen zij zondag 1 juni in Haarlem en Bloemendaal hun krachten meten met maar één doel: geld inzamelen voor de Stichting Run4Schools die zich in het township Mitchell’s Plain bij Kaapstad, Zuid Afrika inzet voor sport- en spelactiviteiten die normaal gesproken niet voor kinderen zijn weggelegd.De Letterloop is een initiatief van Inge Happé en Bram Bakker, de mensen achter “Literatuur in de duinen” van Boekhandel Bloemendaal.Saillant detail: Midas Dekkers, overtuigd niet-sporter, zal de hardloopwedstrijd voorgaan op een Solex. En het thrillerduo Tupla Mourits wil proberen powerwalkend de finish te halen.Programma De Letterenloop 2008 op 1 juni
Familyrun- 1,5 km – 11:30 uur
Voor kinderen en andere korte afstand-lopers.
Individueel – 5 & 10 km – 12:00 uur
Start en finish bij de Kunstijsbaan van Haarlem met een route door Bloemendaal.
Businessloop – 5 & 10 km – 12:00 uur
Bedrijven kunnen zich met een of meerdere ploegen inschrijven en worden gekoppeld aan een van de deelnemende schrijvers.
(Klik op ’t plaatje voor een grotere versie) Bovenstaande bijdrage is van Claire Schumacher. Precies, van dit interview. Wie zich niet meer kan herinneren wie Hasselhoff is, zie deze link naar de Encyclopedia Dramatica of een oude column van mij: God bless the Hoff!
Met de vreemde droom van Claire is op eigenzinnige wijze (voorlopig) een einde gekomen aan de rubriek de perfecte zondag. Terugkijkend op de inzendingen, mogen we voorzichtig concluderen dat voor de meeste mensen de perfecte zondag een dag is van luiheid, waarin verplichtingen buiten de deur worden gehouden en je volledig de vrijheid hebt om te doen, maar vooral te laten, wat je wilt. En een dag om door te brengen met je geliefde – wanneer die beschikbaar en aanwezig is natuurlijk.
Bij deze wil ik iedere gastblogger nogmaals bedanken voor zijn bijdrage. Namens de feestcommissie: prettig weekend!