80s Geek Axel Watteeuw vroeg of ik graag gastartikels publiceer. Dat is een mooie, wellicht ietwat vergeten traditie in de blogwereld. De ene blogger levert een gastbijdrage voor het blog van de ander. Zo maken lezers van een blog kennis met andere online publicisten. Een traditie die we moeten koesteren. Vandaag dus Axel over een recente (her)ontdekking.
Het is eigenlijk bij toeval dat ik ze koop. In de plaatselijke supermarkt zie ik in een hoekje wat sterk afgeprijsde strips liggen. Doomsday, Kinky & Cosy en Lars. 99 eurocent per strip. Dat is laag, schandalig laag eigenlijk.
Het is wel balen, want de eerste twee genoemden kocht ik destijds aan volle prijs. Maar als ik de naam Lectrr op de cover van Lars zie, gooi ik ze in mijn winkelwagentje. Ook al verliet hij zijn Westvlaamse heimat om in het rurale Gent te gaan wonen, toon ik wel enige sympathie voor de cartoonist. De verwachtingen waren best hoog gespannen.
Voor wie niet bekend is met de strip is een kleine inleiding op zijn plaats. Lars is een – vermoedelijk uit een Oostduits laboratorium ontsnapte – hond, en het gelijknamige hoofdpersonage. Laten we hem gemakshalve als een simpele duif omschrijven. Zijn baasje Boris en zijn vriend Otto zijn ook al niet de scherpste messen in het schuif.
Meestal vallen strips vol gags tegen omdat humor zich niet altijd tot het medium leent. Maar kijk, zelden heb ik een 2 euro zo goed besteed. Lars Attacks en Extra Lars behoren tot het grappigste dat ik in lange tijd heb gelezen. Zonder twijfel. De ‘das op restaurant’-grap doet me voluit lachen, wat tot een bedenkelijke blik van mijn echtgenote leidt. Lectrr zeker?
Uitermate cru, gortdroog en met een gezonde dosis cynisme is Lars Lectrr ten top. De banaliteiten waar de gags in uitblinken liggen me meer dan de politiek gestuurde cartoons waar de cartoonist bij het grote publiek bekend voor staat. Ik ga zelfs verder. Lars is veel beter dan Hara Kiwi. Het behoort volgens mij tot zijn beste werk en illustreert perfect waarom ik zo van zijn omarming van het absurde houd. Origineel is het allemaal niet, want de geest van MAD magazine en de moraalloze anarchie van Jeroom sijpelen overduidelijk in de cartoons door. De ruwe tekenstijl past echter perfect bij de cartoons.
Op Facts breng ik hem zoals elk jaar een bezoekje aan zijn signeerstand. Je weet immers nooit wanneer hij zijn afscheid van het beursleven aankondigt. Ik gooi hem een complimentje over Lars toe. ‘Je bent de eerste die dat tegen me zegt,’ zegt hij verbaasd. ‘Ik beschouw het als een jeugdzonde.’ Reden genoeg om het iedereen aan te raden.
Meer info over Lectrr vind je op zijn homepage. Maar wie deze struggling artist een duwtje in de rug wil geven, kan ook patron worden.
