Categorieën
Film

RIP George A. Romero

Dit is het eerbetoon aan George R. Romero dat in 2005 in Schokkend Nieuws verscheen. De tekenaar ervan is natuurlijk Erik Kriek.

Ik schrijf natuurlijk, want Kriek kan als geen ander prachtige horrortaferelen op papier zetten. Check zijn In the Pines of het Onzienbare maar eens. Van het eerste boek is recent trouwens een Engelse editie verschenen.

Bart van der Put schreef de tekst van bovenstaand eerbetoon aan de horrormeester.

George Romero, de filmmaker die ons zombies bij de vleet bracht, is niet meer. Hij overleed op 77-jarige leeftijd aan longkanker. Als regisseur en co-auteur van Night of the Living Dead (1968) creëerde Romero de filmzombie zoals we die tegenwoordig nog steeds kennen.

Het gekke aan Night of the Living Dead is dat de rechten daarvan vrij zijn. Hierdoor zie je vaak een fragment van deze film in andere horrorfilms voorbijkomen. Je hebt Night of the Living Dead dus vaker gezien dan je denkt. En als dat nog niet het geval is: de film staat gewoon op YouTube.

Zelf heb ik niet zoveel met zombies: ze doen me teveel aan religieuze dwaallichten denken en aan CDA’ers. Toch vind ik de zombiefilms van Romero wel boeiend, omdat hij zijn zombies vaak gebruikte voor maatschappijkritiek: zo hekelde hij de consumptiemaatschappij door Dawn of the Dead in een winkelcentrum te laten afspelen.

Zombies winnen altijd
Het enge aan zombies is dat je uiteindelijk niet aan ze kan ontsnappen, want ze zijn altijd met meer. Ook al strompelen ze en denk je dat je altijd sneller dan de zombies kan rennen, uiteindelijk word je door de massa ingesloten. Ik zie hierin de metafoor dat de domme massa het altijd zal winnen van intelligente mensen. En dat zie je bijvoorbeeld al bij cultuur: de interessante films, de boeiende strips en kunst worden door veel minder mensen gewaardeerd dan domme series, films en muziek. Uiteindelijk winnen de zombies altijd. Dat neemt niet weg dat we weerstand moeten blijven bieden.

George A. Romero (1940-2017).

(Met dank aan Eric van der Woude die de mooie illustratie twitterde.)

Categorieën
Film Frames Strips

Creepshow: Vermakelijke hommage aan horrorstrips

Creepshow (1982) van George A. Romero is een vermakelijke hommage aan Amerikaanse horrorstrips.

creepshow_02 creepshow_012De film bestaat uit een vijf korte verhalen die aan elkaar zijn verbonden doordat ze allemaal in het fictieve horrorstripblad Creepshow voortkomen. Creepshow staat voor stripbladen als House of Mystery, House of Secrets, The Witching Hour, Tales from the Crypt, The Vault of Horror, The Haunt of Fear en ongetwijfeld Creepy. In de proloog wordt het stripblad door een boze vader in de prullenbak gegooid.

creepshow_10 creepshow_09 creepshow_07Stephen King tekende voor het scenario en voor een rol van een de personages. King speelt op nogal cartooneske wijze een domme boer die rijk denkt te worden van een neergestorte meteoriet, maar die uiteindelijk door de steen verandert in een soort plantwezen. De eerste twee verhalen van de anthologie vond ik niet heel sterk omdat ze vooral erg flauw zijn. Horror en humor zijn zelden een goede combinatie. In ieder geval gaat bloedstollende spanning verloren zodra er flauwe humor in het spel is. Door segmenten met flauwe humor af te wisselen met verhalen met een serieuzere toon, is Creepshow een ‘mixed bag’ zoals dat heet. Maar goed, dat gaat vaak ook op voor horrorcomics.

Hou het maar bij schrijven, Stephen.
Hou het maar bij schrijven, Stephen.

Wel boeiend vond ik het verhaal ‘Something to Tide You Over’, waarin de psychopaat Leslie Nielsen wraak neemt op zijn overspelige vrouw en haar geliefde door ze tot hun hoofd in te graven op het strand. Als het vloed wordt zullen ze volledig onderwater zitten, maar ja, wie lang genoeg zijn adem in kan houden, heeft een kans van overleven, aldus de psychopaat. Terwijl het paar de marteling ondergaat slaat de schurk het proces ontspannen gade via zijn televisie die het signaal van zijn videocamera op het strand doorgeeft. Leuk aan dit verhaal is natuurlijk dat we Nielsen, die een tweede carrière kreeg door de lolbroek uit te hangen in de Naked Gun-reeks, eens een naargeestig personage speelt. Tweede bonus is dat Ted (Cheers) Danson een van de slachtoffers is. Zijn overbekende kop steekt uit boven het zand.

Nielsen en Danson.
Nielsen en Danson. ‘kijk, Cheers is op tv!’

In het verhaal ‘The Crate’ wordt op een universiteit een oude kist ontdekt waarin een monster in verborgen zit. Professor Henry Northrup (Hal Holbrook) ziet een mooie kans om eindelijk eens van zijn uitermate vervelende echtgenote (Adrienne Barbeau) af te komen. Echt vies is het laatste verhaal waarin een appartement overspoeld wordt door kakkerlakken. Bah, zoiets wil ik nooit meer zien. Daarom maar een leuk Halloween-plaatje waar de film mee aanvangt om deze post af te sluiten:

creepshow_08

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Creepshow keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Filmrecensie

The Crazies

Als een van de bewoners van Ogden Marsh, in Iowa het sportveld oploopt met een geweer en de sheriff Dutton (Timothy Olyphant) genoodzaakt is de verstoorde man dood te schieten, is dat slechts een voorbode van het bloedbad dat zal volgen. Al snel beginnen meer dorpsbewoners zich buitengewoon gewelddadig te gedragen om daarna apathisch voor zich uit te staren.

William steekt zijn huis en gezin in de hens en staat daarna doodleuk fluitend het gras te maaien. U begrijpt dat dit gedrag niet als sociaal acceptabel gezien wordt. Al snel grijpt het Amerikaanse leger in en wordt het dorp  tot  quarantainegebied verklaard. Om de epidemie te bezweren worden op commando burgerrechten geschonden, waarbij de populatie het loodje legt. Tijd voor Sheriff Dutton, zijn vrouw (Radha Mitchell) en hulpsheriff Clank (Joe Anderson) te ontsnappen aan het leger en de losgeslagen dorpsbewoners.

Wasstraat
The Crazies is een losse remake van de gelijknamige film uit 1973 van George A. Romero (Night of the Living Dead). Daar ik het origineel niet gezien heb, kon ik de film van Breck Eisner met open vizier tegemoet treden. Eisner jaagt de kijker geregeld de stuipen op het lijf, maar doet dit herhalend door plotseling iets in beeld te laten komen, gecomplementeerd met een harde knal in de soundtrack. Dit trucje is op een gegeven moment vervelend voorspelbaar.

Een zeer doeltreffende scène in de wasstraat compenseert die gemakzucht enigszins. De vluchtelingen zijn met hun auto in een wasstraat gemanoeuvreerd, en worden belaagd door de wassende borstels, zeepsop en moordlustige autowassers. Gekkenhuis dus.