George Carlin – Michael Minneboo

De uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen deed me meteen aan deze Spider-Man-cover denken:

Het zou me niets verbazen als Trump uiteindelijk een schurk als Red Skull blijkt te zijn. Laten we hopen dat het Amerikaanse congres het meeste van zijn domme plannen tegenhoudt en escalatie weet te voorkomen.

De uitslag verbaast me overigens wel. Ik was niet per se fan van Hillary, maar van de twee kandidaten was zij de minst erge. Uiteraard heb ik geen bezwaar tegen een vrouw in die positie, graag zelfs, maar ik geloof niet dat Hillary’s programma nu zo progressief is.

Wat is er toch aan de hand met Amerika dat van alle mogelijke presidentskandidaten men op deze twee is uitgekomen? In de afgelopen weken heb ik niets over de verkiezingen geschreven, want eerlijk gezegd ben ik behoorlijk Trump murw: sociale media stonden er vol mee. Ik had gehoopt dat als Hillary gewonnen zou hebben, we het weer over andere dingen konden hebben die besproken moeten worden.

Weet ik veel, Zwarte Piet bijvoorbeeld. (Grapje natuurlijk, laten we het online eens over positieve en leuke dingen hebben in plaats van alleen maar te discussiëren en te vingerwijzen.)

Maar nu Trump het Witte Huis in gaat, een naam die opeens een beetje racistisch klinkt, zullen de verontwaardigde stemmen vooralsnog niet verstomd zijn. En terecht, want hoe kan het dat men een belastingontduikende, vrouwenaanrandende blanke racist verkiest boven een intelligente vrouw met jaren ervaring in het wespennest die politiek heet?

Kennelijk zijn racistische, door testosteron gedreven dictators in, kijk maar naar Rusland en Turkije.

Trump zit maar voor een persoon in het Witte Huis en dat is Trump zelf. Iemand die iets anders denkt, vergist zich. Toch, dit is dus democratie in actie. Ook idioten mogen stemmen immers. Of zoals stand-up comedian George Carlin dat zo treffend zei: ‘Never underestimate the power of stupid people in large groups.’

Nog een gezellige stemming in Café Thijssen.

Gisteravond zaten Linda en ik even in Café Thijssen in Amsterdam. Daar werden de verkiezingen op de voet gevolgd. Men serveerde typisch Amerikaanse hotdogs en bier en het café hing vol met Amerikaanse vlaggen. Ik sprak nog even met de barvrouw en die hoopte ook dat Hillary zou winnen. Als Trump dan toch president werd, dan wordt hij waarschijnlijk snel neergeschoten. Niet dat we daar dan veel mee opschieten, zei ze. Ik moest meteen aan de film The Deadzone denken. Alleen werd daar de Trump-figuur neergeknald voordat hij in het Witte Huis zat en op de Rode Knop kon drukken.

Hoe dan ook, we dachten allebei dat Hillary nog wel zou winnen en thuis zette ik voor de grap deze foto online:

Captain America in het Witte Huis, dat zou nog eens wat zijn. Ik zou meteen op hem stemmen. Nu komt geen superheld(in) er, maar een (super)schurk.

Ehh…:

Film A-Z: J

Het is vrijdag dus is het tijd voor mijn tweewekelijkse Film A-Z. Vandaag de letter J, van James Bond. Al zul je geen Bond-films in dit overzicht aantreffen. Die heb ik jarenlang gekeken, maar ben ik zo langzamerhand wel ontgroeid. Wie er even over nadenkt kan zo een aantal filmtitels die met de J beginnen noemen. Jaws, Jackie Brown en The Jazzsinger, bijvoorbeeld. Toch zijn dit niet mijn favoriete J-films. Onderstaande wel.

Jay and Silent Bob Strike Back (Kevin Smith, 2001)
Oké, ik geef toe: dit is niet de beste comedy aller tijden. Dit is zelfs niet de beste comedy van de jaren 0, maar oh, wat moet ik toch iedere keer lachen als Jay en Silent Bob op stap gaan naar Los Angeles om de opnames van een film te stoppen waarin twee stripfiguren de hoofdrolspelen die op hen zijn gebaseerd. Jay en Bob waren altijd bijfiguren in de films van Kevin Smith, maar in deze flick spelen ze – hoe onwaarschijnlijk ook – de hoofdrol. Met een prachtige kleine rol van wijlen George Carlin die als lifter precies weet dat je onderweg je hoofd nooit moet verliezen maar wel hoe je die moet gebruiken om een lift te krijgen. Deze film zuigt geen moment en zou ik iedere dag wel kunnen opzetten op een willekeurige scène. How do you like them apples?

Daarbij weten Jay & Silent Bob precies hoe je met reaguurders op het web moet omgaan.

La Jetee (Chris Marker, 1962)
La Jetee is een erg interessante film van slechts 28 minuten van Chris Marker. De film bestaat volledig uit stilstaande foto’s op een bewegend moment na. Het verhaal was een belangrijke inspiratiebron voor de film Twelve Monkey’s. Een overlevende van WOIII probeert door middel van een wetenschappelijk experiment te communiceren met het verleden en wel via een afbeelding van een jonge vrouw op de startbaan van Orly. Uiteindelijk zal de overlevende getuige zijn van zijn eigen dood. Een prachtig concept dat dus op een bijzondere wijze is ‘verfilmd’.

JFK (Oliver Stone, 1991)
Het is alweer bijna twintig jaar geleden sinds Oliver Stone met zijn visie op de moord op John F. Kennedy kwam. Een ingewikkelde film, of eigenlijk geen film in de traditionele zin des woords maar eerder een collage van archiefbeelden, nagespeelde scènes en filmische technieken, die ik sinds het uitkomen van de film nu een paar keer heb gezien maar toch blijft boeien. De waarheid is zoals je haar monteert.

Juno (Jason Reitman, 2007)

Juno is een schattige film met een origineel verhaal over een zestienjarig meisje dat per ongeluk zwanger wordt. Ze zoekt een stel adoptieouders voor haar ongeboren vrucht. Ellen Page speelt Juno. Ze is een veelzijdige actrice die haar personages natuurgetrouw weet neer te zetten. Eerder schitterde ze al als Kitty Pryde in X-Men 3 en als vleesgeworden castratie-angst voor pedofielen in Hard Candy. (Zie de H van dit Film ABC.) Hou die meid in de gaten, die gaat het nog ver schoppen in Hollywood.

De volgende aflevering van mijn Film A-Z gaat 4 juni online. Over twee weken dus.