Categorieën
Mike's notities

Spijt

Bij ons in huis hangt de 365 dagen succesvol scheurkalender. Linda volgt het boek van David de Kock & Arjan Vergeer, een soort zelfhulpboek die alle andere zelfhulpboeken overbodig maakt.

De kalender is daar een soort afgeleide van. Hoe dan ook, op vrijdag de 13e kreeg ik tijdens mijn toiletbezoek deze pagina dus voorgeschoteld:

spijt-bij-de-doodHet lijstje heb ik wel eerder voorbij zien komen, maar het geeft toch te denken. Hoe sta ik ervoor? Waar heb ik spijt van op dit moment en wat kan ik daaraan doen? En, hoe zit dat eigenlijk bij jou?

Terwijl je daar over nadenkt, ga ik zelf even het lijstje af.

1. Volgens mij weet ik aardig mijn eigen pad te bewandelen. Ik schrijf aan een boek dat ik altijd al heb willen schrijven en als dat klaar is, heb ik een belangrijk item van mijn bucketlist afgestreept. Hoelang ik het echter nog volhoud om freelance journalist te blijven en loondienst kan vermijden, is daarentegen een goede vraag, want de markt is klein en journalistiek mag tegenwoordig niks meer kosten.

Verder heb ik eigenlijk niet zo’n idee van wat anderen van mij verwachten. Dat kan me ook niet zo schelen, want ik leg de lat voor mezelf al te hoog.

2. Geen kinderen, niet zonder reden. Ik woon wel samen, dus er is sprake van een soort gezin. Of ik te hard werk… daar moet ik wat meer over nadenken voordat ik daar een goed antwoord op heb. Wat is te hard? We zijn allebei druk met onze projecten, maar niet werken betekent geen huur betalen of geen boek…

3. Poe, dat is een lastige. Daarin speelt wel een grote rol in wat de maatschappij van je verwacht en hoe er tegen zaken wordt aangekeken. Ben ik bijvoorbeeld online helemaal eerlijk? Nee, want afwijkende meningen worden slecht getolereerd tegenwoordig. Dat Trump president is geworden bewijst dat voor mij. Everthing you say will be used against you… En binnenkort waarschijnlijk ook Everything you think…

4. Graag spendeer ik meer tijd met mijn vrienden. En dan bedoel ik niet samen op Fakebook in ons eigen huis, want dat is gelul. Ik probeer minstens een keer per week een leuke koffiedate met een vriend(in) te regelen, maar dat is met drukke agenda’s al dikwijls een dagtaak. Zie dus ook punt 2. Koesteren doe ik mijn vrienden zeker en ik geniet van die afspraakjes.

5. Ja, dat zou ik ook wel willen. Gaan we dus aan werken. Er zijn momenten waarin ik me bewust ben van mijn leven en hoeveel mazzel ik eigenlijk heb op sommige vlakken. Dat ik in een leuk huis woon met een heel leuke vrouw. Dat ik mijn geld kan verdienen met schrijven, iets wat ik het liefste doe. Maar er zit altijd zo veel in de weg van het geluk en daar valt nu juist altijd mijn blik op. Geluidsoverlast van de buren. Belastingaangifte. Domme politici en ambtenaren die de dingen erger in plaat van beter maken. Eikels online. Boodschappen moeten doen. Narigheid in het nieuws. Verplicht fakebooken. Etc., et cetera. Het is een kwestie van focussen op de goede dingen, maar dat is dus telkens een bewuste keuze.

Goed, je hebt even de tijd gehad om er zelf over na te denken. Hoe sta jij ervoor als je dit lijstje zo afloopt?

Categorieën
Bloggen Strips

Elke dag een tekening

Mede-geek Menno heeft het op zich genomen om dit jaar iedere dag een tekening te maken en die online te publiceren.

Argibald tekende in 2015 elke dag. Ik heb daar toen een stukje over geschreven.

Er zijn veel van dit soort initiatieven. Bijvoorbeeld een maand lang elke dag een geïnkte illustratie maken tijdens Inktober. Sommige mensen nemen zichzelf voor een maand lang elke dag te bloggen of weet ik veel wat. Het is vaak makkelijk beginnen, maar soms moeilijk vol te houden.

Eigenlijk is het ook niet zo erg als je je voornemen niet haalt. Het gaat er meer om wat je er onderweg van opsteekt. In het geval van tekenen word je immers met iedere illustratie iets beter en leer je wellicht wat nieuws. Iedere tekening die je maakt is dus al winst.

Als iets ook niet meer leuk is om te doen, moet je ermee stoppen, wat je jezelf ook hebt voorgenomen. Hetzelfde geldt voor bloggen vind ik. Als je een tijdje leeg bent en niets meer hebt te zeggen, ga dan lekker even iets anders doen. Of niets. Maar ga niet tegen je zin in verder bloggen. Nergens voor nodig. Daar zit niemand op te wachten en je wordt er zelf ook niet gelukkig van.

Vooralsnog gaat Menno lekker en kijk ik elke dag even met nieuwsgierige ogen naar wat hij nu weer voor moois heeft gemaakt. Ik vind de tekeningen die geïnspireerd zijn door films het leukste tot nu toe, maar wie weet welke kant dit project nog opgaat.

Hieronder drie tekeningen. Check de rest op Menno’s Tumblr-blog.

menno-kooistra-bodysnatchers
Draw-a-day #5 (5/1/2017). I have a little theory. Every film with Donald Sutherland with a mustache is great. Prove me wrong! Here’s one: Invasion of the Body Snatchers by Philip Kaufman from 1978.
menno-kooistra-under-the-skin
Draw-a-day #6 (6/1/2017) The key moment in the incredible 2013 film Under The Skin by Jonathan Glazer. For me the best role Scarlett Johansson ever played and she never looked prettier. Indian ink with nib pen, colored with Photoshop
menno-kooistra-david-bowie
Draw-a-day #7 (7/1/2017) Tomorrow my big hero David Bowie would have celebrated his 70th birthday. To celebrate his incredible legacy and influence on my life, here’s my little tribute in ink. Indian ink, nib pen on paper, colored with photoshop.
Categorieën
Mike's notities

Goede voornemens

Ilustratie: Paul Stellingwerf

Goede voornemens, daar hoef je natuurlijk helemaal niet mee te wachten tot het nieuwe jaar. Sterker nog: liever niet, want dan is de druk om ze te laten slagen groter en daarmee de kans dat je het niet volhoudt groter.

Daarom ben ik een paar weken geleden begonnen met meer bewegen. Ik heb een zittend beroep. Of ik nu op de redactie bij de VARA zit of ik werk thuis aan mijn stukken, er word door deze Minneboo heel veel gezeten en te weinig bewogen.

Een sporter ben ik niet. Ooit heb ik 18 maanden frequent een sportschool bezocht. Tussen de op zichzelf geilende spierkolossen voelde ik me niet thuis. Daarbij vond ik fitness behoorlijk saai.

Ik zie mezelf ook niet hardlopen. Wel gedaan vroeger, maar als ik hier de file van joggingpakken in het park voorbij zie komen, ben ik al uit gelopen. En wandelen zonder eindbestemming, maar gewoon om te wandelen, is net zoiets als een boek kopen zonder het te lezen.

Ik heb me dan ook voorgenomen om vaker naar huis te lopen als ik van Hilversum met de trein kom. Van CS naar mijn huis levert dat een wandeling op van gemiddeld 35 minuten. Net lekker en doelgericht.

Natuurlijk zou ik ook ’s ochtends naar het station kunnen lopen, maar vroeger opstaan dan ik nu doe is wishful thinking. Niet dat daar iets mis mee is, met wishful thinking, maar realistisch is het niet.

Ik heb voor mezelf wel wat richtlijnen opgesteld. Gemiddeld wil ik tien keer per maand naar huis lopen, maar liever meer. Als het weer het toelaat natuurlijk. In een stevige plensbui zult u mij niet snel vrijwillig aantreffen. Het moet allemaal wel leuk blijven.

Voorlopig geniet ik erg van mijn wandelingetjes. Ik kijk er zelfs naar uit. Niet dat er veel opzienbarends onderweg gebeurt. Ja, lopen in Amsterdam, waar alle taxichauffeurs bastaardkinderen van Charles Manson lijken te zijn die proberen zoveel mogelijk mensen dood te rijden, blijft spannend. Net als in grote steden als New York kun je soms niet lekker doorlopen. In New York moet je in het centrum ook op iedere straathoek wachten. Het licht lijkt in eerste instantie altijd op rood te staan.

Dat alles mag de pret niet drukken. De wandeling naar huis biedt tijd om te reflecteren op de werkdag achter me en de werkavond voor me. Een stukje niemandsland waarin ik niet veel meer hoef te doen dan lopen, en mensen en taxi’s ontwijken.