Als ik dood ben, weet ik niet eens meer dat ik geleefd heb. Alles wat ik heb meegemaakt, alles wat ik heb gedaan en gelaten… Alles wat ik heb gevoeld en ervaren, gedacht en gedroomd. Alles is dan weg. Alsof het nooit heeft bestaan.
Die gedachte spookte door mijn hoofd toen ik laat vrijdagmiddag door het centrum van Amsterdam liep.
Wat heeft het allemaal voor zin?
Ik keek om me heen en zag tientallen mensen over straat, bezig met hun eigen zaken. Hun hoofden vol met dromen, liefde, haat en to-do-lijstjes. Maar bovenal: heel veel ervaringen opgeslagen. Ook zij weten niet meer dat ze geleefd hebben als ze hun laatste adem hebben uitgeblazen. Opeens zag de geraamtes door hun huid heen. Het centrum zat vol met wandelende skeletten.
Natuurlijk, anderen weten nog wel dat ze er ooit waren, maar als van die mensen ook de hersenactiviteit ophoudt, dan zijn de sporen gewist. Tenzij je iets maakt dat blijft, of dat je in ieder geval een langere tijd overleeft. Boeken, kunst, films, foto’s, gedichten, blogposts.
Denken aan de dood doet me beseffen dat ik nog meer moet proberen van nu te genieten en niet te veel denken aan later. Later is niets. Later is langzaam wegrotten in een kist of verstoffen in een urn. Nu kun je op allerlei manieren invullen, maar er is geen oneindig veel nu. Nu is beperkt aanwezig.
Ook geluk en schoonheid zijn maar tijdelijk. Een mooie bos rozen gaat bijvoorbeeld maar een week of zo mee.
Denken aan de dood doet me beseffen me weer te richten op zaken die ik belangrijk vind en om alles wat niet-relevant is, te negeren. Maar ook doet de dood me beseffen hoe onbelangrijk de dingen zijn die we doen.
Peter van de Heijden, de goedlachse en enthousiaste uitgever van Strip2000 is overleden.
Geheel onverwacht is woensdag 23 september Peter van der Heijden, de Nederlandse uitgever van de in stripboeken gespecialiseerde uitgeverij Strip2000 overleden.
Peter van der Heijden (40) was de drijvende kracht achter een uitgeverij die tegen de stroom in het beeldverhaal opnieuw op de kaart zette. Met originele uitgaven en gedurfde initiatieven wist de uitgever in een korte tijd het Nederlandstalige striplandschap een verse injectie jeugd te geven.
Het overlijden van Van der Heijden is een enorme klap voor de stripwereld. Hoe de uitgeverij wordt voortgezet wordt momenteel bekeken.
Ik kende Peter als een zeer enthousiaste en goedlachse uitgever. Iemand met hart voor het medium en iemand die kansen zag en niet bij de pakken neer ging zitten. Ik herinner hem daarom graag zoals in deze foto van Joeri Donsu:
Foto: Joeri Donsu.
Je moet een beetje gek zijn om strips uit te geven: het is een heel moeilijk markt en geld verdienen is een enorme uitdaging. In relatief korte tijd wist Van der Heijden een interessant fonds op te bouwen. Eerst met alleen humorstrips, later ook avonturenstrips onder de noemer Gorilla. Strip2000 geeft toppers uit als Snippers, Dating for Geeks, Het Godvrrgeten eiland, Hara Kiwi en Swamp Thing.
Ik ga Peter missen, en wens zijn vrouw en pasgeboren zoon, en verder de medewerkers van de uitgeverij, alle sterkte toe.
Joost Zwagerman tijdens het Weerwoord festival. Foto: Michael Minneboo
In 2009 had ik het genoegen om Joost Zwagerman te mogen interviewen over zijn pamflet Hitler in de polder & Vrij van God. Het was tijdens het Weerwoord festival in Amsterdam waar hij zou optreden en waar ik een videoreportage over opnam.
Joost Zwagerman tijdens het Weerwoord festival. Foto: Michael Minneboo
Diezelfde dag interviewde ik ook Ellen ten Damme, Kluun en Ilja Leonard Pfeijffer (voor de tweede keer): het was spannend en bijzonder om Ten Damme en Pfeiffer te spreken, want beide heb ik hoog zitten, maar het gesprek met Zwagerman is mij het meeste lief. Het was een van de eerste keren dat ik een schrijfheld van me kon interviewen, want dat is Zwagerman voor mij: ik bewonderde hem voor de prachtige en boeiende essays die hij schreef, voor zijn doorzettingsvermogen om zoveel te schrijven en om de manier waarop hij altijd heel erudiet, enthousiast en toegankelijk over kunst wist te spreken.
Ik hou van het werk van Joost Zwagerman – hij is mijn favoriete Nederlandse schrijver. We deelden bovendien een fascinatie met het werk van Andy Warhol.
Graag had ik hem beter gekend, want voor mij is hij altijd het goede voorbeeld geweest. Als ik niet wist hoe ik mijn carrière verder vorm moest geven – voor zover je overigens van een carrière kunt spreken, maar dat terzijde – nam ik vaak Zwagerman als voorbeeld. Over kunst en popcultuur schrijven zoals Zwagerman, dat wilde ik en probeer ik nog steeds. Over strips vertellen zoals hij in DWDD over kunst sprak, dat streef ik na. Zwagerman bereidde zich altijd goed voor als hij een publiek optreden had. Tijdens het interview merkte ik dat hij precies wist wat hij wilde zeggen en zei het ook. Als hij nog iets toe te voegen had, dan wist hij je de volgende vraag uit te laten stellen totdat hij precies gezegd had wat hij kwijt wilde. Hij was erg media-minded, professioneel en maakte een zeer vriendelijke indruk.
Nu hij de hand aan zichzelf geslagen heeft (godverdomme!), zal mijn grote wens om Joost nog eens uitvoerig te kunnen interviewen over zijn werk, nooit uitkomen. Ik ga zijn aanwezigheid in de media missen.
Zwagerman werd pas 51 jaar en laat toch zo’n groot en uitgebreid oeuvre achter: mooie verhalen, prachtige en boeiende essays en artikelen. Dat vind ik tegelijkertijd intimiderend en troostend.
Zondag 30 augustus is de beroemde horrorregisseur Wes Craven overleden. Hij werd 76 jaar en stierf aan een hersentumor.
Wes Craven. Bron: Cravens twitteraccount.
Wes Craven (1939-2015) was een visionair op horrorgebied. Het kijken van Cravens films hebben goede herinneringen opgeleverd. Het moge dan nachtmerries zijn die hij ons voorschotelde, voor A Nightmare on Elm Street en Scream kun je me altijd wakker maken. Freddy Krueger is een fantastisch filmicoon geworden en gebleven. (Ik heb de reboot uit 2010 nog niet gezien en dat laat ik graag zo.)
Mijn favoriete films uit de reeks blijft de allereerste Nightmare uit 1984 gevolgd door Wes Craven’s New Nightmare – een postmodernistisch feestje en de perfecte manier om de ingedutte franchise nieuw leven in te blazen (en af te sluiten, wat mij betreft). In deze film blijkt Freddy echt te bestaan en door films over hem te maken, wordt het kwaad bezworen. Maar nu bedreigt Freddy de filmmakers zelf en is het aan Craven en castleden als Heather Langenkamp en Robert Englund om nog een keer een film te maken. Englund speelt dus een dubbelrol als zichzelf en als Krueger, terwijl Craven ook als zichzelf in de film opduikt.
New Nightmare is het begin van het deconstructivistische pad dat Craven zou inslaan met Scream, een filmreeks waarin constant verwezen wordt naar bekende clichés uit het horrorgenre en waarin personages scènes uit bestaande horrorfilms bespreken – vaak voordat ze in mootjes worden gehakt.
Ik geef toe dat ik lang niet alle films van Craven heb gezien. Zijn debuut Last House on the Left staat nog steeds op het must-see lijstje. En niet alle films waren pareltjes. Vampire in Brooklyn is een draak en Sceam 4 was niet zo best. Over het algemeen kun je van de meeste horrorfilms zeggen dat de meeste sequels tegenvallen, zeker hoe hoger het nummer wordt van de reeks. Maar dat neemt niet weg dat met het overlijden van Craven een van de origineelste geesten in het horrorgenre verloren is gegaan. Opmerkelijk genoeg begon zijn filmcarrière in de porno-industrie. Ook een filmgenre waarin de makers precies weten hoe ze hun publiek moeten prikkelen en waar dat moet gebeuren.
Ook regisseerde Craven in 1982 Swamp Thing– een van de eerste stripverfilmingen.
Swamp Thing.
Nostalgische nachtmerries
Omdat ik ben opgegroeid in de jaren tachtig, draag ik Amerikaanse horrorfilms uit die tijd een warm hart toe. Het werk van Craven hoort daar dus zeker bij. Het is een wereld die ik herken en die me terugbrengt naar de tijd van weleer. En veel van die films hebben wat mij betreft de tand des tijds prima doorstaan. Ook nu is A Nightmare on Elm Street nog behoorlijk eng.
Bij de vele tributen en saluten op social media kwam ik deze prachtige filmposter tegen van de Britse illustrator Graham Humphreys:
Een mooie compostie, zo met die dreigende hand boven het slapende hoofd van Nancy. Alsof de killer uit het dromenrijk naar onze realiteit grijpt. Ondertussen gebeurt het allemaal in een ingeslapen Amerikaanse suburb.
Ik hou erg van dit soort handgemaakt artwork dat vroeger op videokaften prijkte. Een bezoek aan de videotheek was eigenlijk ook een soort museumbezoek. Deze schildering is ook op de videohoes van A Nightmare on Elm Street gebruikt. Er is ook nog een variant waarin Freddy niet met zijn linker hand richting Nancy gaat en die hing in de filmtheaters.
Can you talk about the design of the poster?
There was an American flyer for the film that was essentially the street with four tears through it. I saw the film and knew what I was going to do. I’d actually gone along to a screening with my friend, Phil Nutman, who I’ve since given this to [Graham points at the Evil Dead artwork] so I’d already seen it at the cinema before I was given a VHS copy. Anyway, I paused the VHS and took a photograph of Nancy’s face so I could draw that easily.
Freddy [Krueger] himself is actually silhouetted in the background. In the later posters he’s more prominent but on this first quad you don’t see anything, just the shadow and his glove.
I think they wanted the poster to look fairly classy, in comparison to the Evil Dead quad which shows exactly the type of film it is. Obviously the glove became iconic but at the time people had no clue who Freddy was. To me, it was the glove and the whole dreaming thing that was the interesting thing about the film. You’ve got the pretty girl, the glove and the dream-like urban setting, you don’t need the big ugly face leering at you. I hand lettered the title too.
There’s also a second painting which is in portrait format and features Freddy’s other hand reaching down below Nancy’s face.
Yes, I think I prefer this one. This was used for fly posting and was the VHS cover too. For some reason at that time no one would think about the whole different format thing. Everyone was always focusing on quad posters for underground advertising and cinema fronts. The 40×60 inches or bus stop format was very much an American thing, but then when cinema became more commercial we found we had to start doing that size and format.
De lezers reageerde indertijd heftig op de dood van Gwen Stacy. Een bloemlezing uit de brievenrubriek in de Spider-Man-comics.
In 1973 werd Gwen Stacy vermoord door de Green Goblin door haar van de Brooklyn Bridge af te gooien. Spider-Man probeerde haar te redden, maar slaagde daar niet in. Sterker nog: door zijn webdraad werd Gwens nek abrupt naar achteren gerukt en brak.
Als je denkt dat reacties op controversiële verhaallijnen alleen tegenwoordig online heftig zijn, vergis je je. Nadat Amazing Spider-Man #121 en #122 uitkwamen, klommen de fans in de pen. Sommigen prezen deze gewaagde stap, anderen hadden hun (doods)bedreigingen klaar voor hoofdredacteur Roy Thomas, John Romita Sr. en Gerry Conway. Alle drie waren de heren verantwoordelijk voor de beslissing om Gwen om te leggen. Conway kreeg misschien nog wel de meeste modder naar zijn hoofd gegooid omdat hij degene was die het verhaal schreef.
Sommige briefschrijvers waren simpelweg geschrokken: ‘Gentlemen, as you said, Spider-Man #121 was a shocker. Frankly, I wonder what kind of home life you people must have, or had as children,’ vraagt Donald Shinners uit Wauwatosa zich af.
Kent Raleigh Jr. uit Phoenix: ‘You guys should change your names to the Marvel Soap Opera & Murder Co. Inc. Just like Spidey, you’re giving my ulcers ulcers!’
Anderen waren radicaler in hun bewoordingen. De Californische Richard Nathan uit Van Nuys vindt Conway niet goed genoeg om Spider-Man te schrijven: ‘The atrocity you commited in issue #121 was only the latest of your crimes. You must be taken off this magazine! […] I am disgusted with all of you for letting issue #121 happen.’
In een andere brief suggereert Nathan: ‘Somebody ought to throw Gerry Conway off the George Washington Bridge to see if the fall kills him before impact.’
Jane Starr uit Edmonton Canada, maakt de mensen bij Marvel eerst uit voor alles wat vies en lelijk is om haar brief te eindigen met: ‘Wait till I get you!!!!! This better turn out to be an illusion or something – or else.’
Er zaten ook lezers tussen die de dood van Gwen toejuichten, zoals Jane Hollingsworth uit Port Angeles: ‘I fervently hope Gwen doesn’t make miraculous recovery in #122 (or in any subsequent issues). I also hope Peter doesn’t mourn her too long. Even though he was stupidly in love with her, how long can he grieve over a person whose brain was constructed entirely out of old Pepsi bottles, and whose personality had the exact color, consistency, and flavor of a loaf of Wonder Bread?’
Hieronder de brievenpagina’s met Gwen-brieven die na Amazing Spider-Man #122 werden gepubliceerd. De plaatjes zijn groter dan hier afgebeeld, klik op ze met de rechter muisknop en kies ‘view image’ voor volledige grootte:
Leonard Nimoy, de acteur die Spock gestalte gaf, is niet meer. Hij overleed vrijdag 27 februari 2015 op 83-jarige leeftijd.
Zoals Hedwig van Driel, mijn collega bij Schokkend Nieuws, hem in haar gepassioneerde en persoonlijke in memoriam typeert: ‘één van de meest markante koppen uit de sciencefiction’. Dat was Nimoy zeker, ook al denk ik bij markante kop ook meteen aan de alien uit Alien. Maar dat terzijde.
Van Driel: Met zijn sceptisch opgetrokken wenkbrauwen, zijn vorsende blik en zijn afgemeten, sonore stem bood Nimoys logisch redenerende, onderkoelde Spock een perfect tegenwicht aan de heethoofdige Captain Kirk van William Shatner. En waar Kirk de standaardheld was, impulsief en dapper, belichaamde Spock een alternatieve versie van heldendom, die waarschijnlijk een groter deel van het publiek aansprak. Hij won namelijk niet met zijn vuisten, maar met zijn hersens, en liet de waarde zien van logica.
Nimoys autobiografie.
Persoonlijk heb ik altijd iets meer gehad met Kirk dan met Spock. Kirk krijgt altijd het meisje, Kirk springt vol bravoure het gevaar tegemoet. Kortom, Kirk is zoals ik zou willen zijn. Spock heb ik altijd een betweter gevonden. Je weet dat hij gelijk heeft, maar dat is soms verdomd vervelend om toe te moeten geven. Neemt niet weg dat Spock en Kirk een mooi stel zijn samen.
De standaardbegroeting van de Vulcans, ‘Live long and prosper’, vind ik prachtig. Je wenst iemand anders het beste toe. Dat klinkt toch veel beter dan ‘Hoi’ of ‘Doe je vriendin de groeten van me’.
Natuurlijk heeft Nimoy veel meer gedaan dan alleen Spock spelen in talloze Star Trek-films en televisieafleveringen. Hij was ook regisseur, fotograaf, schreef gedichten en zong zo nu en dan een deuntje, zoals deze:
https://www.youtube.com/watch?v=AGF5ROpjRAU
Al kan ik deze vrolijke Bored of the Rings-onzin moeilijk rijmen met de afstandelijke Spock, het getuigt wel van de zelfspot die Nimoy had.
Prachtige banaankunst van Stepan Brusche.
Ook speelde hij heel verdienstelijk William Bell in Fringe – een serie die ik hartstochtelijk heb gekeken tot aan het vierde seizoen toe. Toch zullen we hem allemaal herinneren als die Vulcan die een balans probeerde te vinden tussen de logica van de Vulcans en de passie en emotie van de mens. In dat opzicht kun je zeggen: Wij zijn Spock.
Natuurlijk leeft Spock voort, dankzij acteur Zachary Quinto. Die doet dat heel aardig, maar er is maar één origineel en die is niet meer.
Rust zacht, Leonard. You lived quite long and prosperous.
Peter Pontiac, een van de beste tekenaars van Nederland, is niet meer. Dinsdagavond 20 januari overleden. Hij was al lange tijd ziek.
Foto: Marco Bakker
Peters lever functioneerde niet meer. De afgelopen maanden werd hij behandeld voor levercirrose tot hij op een gegeven moment afzag van verdere behandeling en een eventuele levertransplantatie.
Pontiac (geboren als Peter Pollmann) wordt door velen de godfather van de Nederlandse undergroundstrip genoemd. De in 1951 te Beverwijk geboren tekenaar heeft een eigenzinnige stempel gedrukt op de Nederlandse stripwereld. Hij maakte sociaal geëngageerde strips, erotica en bovenal autobiografische verhalen over zijn drugsgebruik en liefdesleven. Soms grimmig en vol zelfbeklag, vaak niet zonder zelfspot en soms heerlijk luchtig. In het begin van zijn carrière kreeg hij het predikaat undergroundtekenaar opgeplakt, mede door publicaties in Nederlandse, Spaanse en Amerikaanse undergroundbladen.
De autodidact is bij het grote publiek waarschijnlijk vooral bekend als illustrator. Pontiac tekende covers voor bootlegboeken met songteksten van Country Joe & The Fish, The Rolling Stones en Bob Dylan die eind jaren zestig werden uitgegeven door de Leidse Commune waar hij als uit huisgetrapte tiener een jaar heeft gewoond. Muziek is altijd een belangrijke inspiratiebron voor Pontiac geweest. Hij maakte posters, platenhoezen en illustraties van popmuzikanten voor tijdschriften als Hitweek-Aloha, Muziek Express en Oor. Ook tekende hij voor kranten als het AD en NRC en sierden zijn tekeningen soms de cover van de VPRO Gids.
Stripverhalen
In 1997 kreeg Peter Pontiac de Stripschapprijs voor zijn gehele oeuvre. In 2011 had ik het genoegen met Peter te spreken in zijn huis in Amsterdam. Aanleidingen voor het interview waren het winnen van de Marten Toonderprijs en het uitkomen van Rhythm, een chronologisch overzichtswerk waarin alle stripverhalen van Pontiac zijn opgenomen. In totaal een kleine 400 pagina’s, relatief weinig voor een stripmaker wiens carrière meer dan veertig jaar beslaat. Dat vond Peter zelf ook: ‘Dat zijn er dus gemiddeld tien per jaar. Dat is helemaal niks in vergelijking tot wat Dick Matena allemaal getekend heeft. Die zal schamper lachen om dat aantal. Ik zou graag meer strips maken, maar het levert geen rode cent op. Nederland is immers maar een klein afzetgebied. Het is monnikenwerk waarvoor je maximaal 200 euro per pagina krijgt, als het al ooit wordt voorgepubliceerd in een stripblad. Er zijn nauwelijks nog bladen die er überhaupt voor betalen.’
Lef Het is spijtig dat Pontiac niet meer strips heeft gemaakt, want daar was hij verdomde goed in. Ik heb hem als maker altijd bewonderd voor de lef en openheid in zijn verhalen. De striproman Kraut(2000) gaat over zijn vader die tijdens WOII oorlogsverslaggever was voor de SS en later als roddeljournalist voor damesbladen zijn brood verdiende. Het is een van de belangrijkste Nederlandse strips die ooit zijn verschenen. Een zeer persoonlijk document en prachtig getekend.
De laatste tijd was Pontiac bezig met een boek over de dood: STYX of de Zesplankenkoorts. Een inzamelingsactie op VoordeKunst leverde, in zeer korte tijd, veel meer op dan het beoogde bedrag van 17.500 euro. Veel mensen gunden het Peter dat hij de dood nog een laatste hak kon zetten door zijn boek op tijd af te krijgen. Helaas is dat niet gelukt.
Met het overlijden van Peter Pontiac is een groot stripmaker heengegaan en bovendien een warmhartige man. Na het interview kwam ik Peter zo nu en dan tegen, de stripwereld is niet zo groot. Altijd was het leuk om Peter te spreken en hadden we een gezellig en interessant gesprek. Peter gaf je altijd het gevoel dat je welkom was.
Ik wil dit in memoriam eindigen met een uitspraak van Peter die volgens mij goed van toepassing is:
‘Er is een prachtig vers van Dylan Thomas waarin hij zijn woede tegen de dood verwoordt: “Rage, rage against the dying of the light.” De klootzak die denkt ons te kunnen halen en het godverdomme ook nog doet. Die emotie zou ik er zeker in verwoorden, maar ook de positieve kant van de dood. Het is natuurlijk tragisch als iemand sterft, maar het is absurd om te doen alsof de dood een vijand is, want er pleit ook van alles voor dat hij een vriend is. In de eerste plaats in de gevallen waarin het leven al helemaal niet leuk meer is, maar wat zou het leven zonder de dood zijn? Hij is de lijst om het schilderij.’
Glen A. Larson, de Amerikaanse televisieproducent en geestelijk vader van Knight Rider, Battlestar Galactica en Magnum P.I. is op 77-jarige leeftijd overleden. Dat werd net bekend gemaakt op de facebookpagina The Knight Rider Companion.
De details omtrent zijn dood zijn nu nog vaag, maar goed, in dit soort gevallen is het leven van de overledene en wat hij betekend heeft voor anderen, belangrijker. Voor mij is Glen Larson (1937-2014) een belangrijke creator geweest: veel van de televisieseries die hij produceerde en waar hij vaak het concept van heeft bedacht, zag ik in mijn jeugd.
Bron: The-Knight-Rider-Companion
Knight Rider heeft een blijvende indruk op mijn leven achtergelaten. Het is toevallig dat ik de laatste maanden veel Magnum P.I. heb gekeken, een creatie van Larson en Donald P. Bellisario, en dat ik geregeld diep met mijn neus in het boek Knight Rider: 30 years of a Lone Crusader & His Talking Car zit. Van het bestaan van dit boek weet ik pas sinds kort en al een paar weken ben ik van plan over de serie een blogpost te schrijven. Maar dat deze als uitgangspunt het overlijden van Larson zou hebben, had ik natuurlijk niet verwacht.
Enkele series die Larson produceerde en die ook op de Nederlandse televisie te zien waren zijn: Battlestar Galactica, Quincy, M.E., The Fall Guy, Alias Smith & Jones en The Six Million Dollar Man. Veel van zijn series zijn creatieve afgeleiden van populaire films of boeken. Battlestar is ‘geïnspireerd’ door Star Wars; voor Alias Smith & Jones vond Larson inspiratie in de film Butch Cassidy and the Sundance Kid. Hier is Larson vaak voor bekritiseerd, maar in die tijd was televisie ook meer een poor man’s cinema met series die afgeleiden waren van wat er in de bioscoop te zien was. Tegenwoordig hebben veel series een heel andere kwaliteitsstandaard en is het verhaal omgekeerd: oude series dienen ter inspiratie voor Hollywood cinema.
In een lang en interessant interview met het Archive of American Television doet Larson het een en ander uit de doeken over zijn lange carrière. Hij vertelt onder andere hoe belangrijk het liedje is waar de serie mee begint. Het concept van The Fall Guy heeft hij bijvoorbeeld aan de omroep verkocht simpelweg door dit liedje in het kantoor van de producent te zingen. Een goed thema blijft ook in je hoofd zitten. Ik durf te wedden dat je nog precies weet hoe die van Knight Rider klinkt.
Afgeleiden of niet, ik heb warme herinneringen aan Knight Rider, Battlestar Galactica, The Fall Guy, Buck Rogers en Magnum PI. Daarom eer ik Larson op deze droevige dag. Bedankt, Glen voor een paar onuitwisbare helden die onze harten verwarmen en als positief voorbeeld kunnen dienen!
Update: Uren nadat het bericht van Larsons overlijden bekend werden gemaakt op Facebook kwam de LA Times met een overlijdensbericht. Daarin staat dat Larson vrijdag 14 november is overleden aan slokdarmkanker.
Happy Halloween! De weg naar Halloween is afgelegd dus nog één horrorfilm om in de juiste stemming te komen: Night of the Demons uit 1988.
Een stel niet al te snuggere tieners vieren Halloween in een verlaten crematorium. Hun voor de grap uitgevoerde seance zorgt ervoor dat een demon vrijkomt. Deze krijgt steeds meer tieners in zijn macht zodat de rest van de feestbeesten moeten rennen voor hun leven. Toch vervelend dat ze op het terrein opgesloten zitten.
Het acteerwerk is behoorlijk zwak in deze horrorfilm, de make-upeffecten zijn daarentegen goed gedaan. Night of the demons van Kevin Tenney neigt door het slappe acteerspel naar komedie en met enkele gratuite naaktmomenten lijkt het me een geschikte flick om met een flinke bak chips, bier en enkele vrienden te gaan kijken.
Het vreemdste moment is toch wel wanneer de bezeten nymfomane van het stel een lipstick in een tepel duwt en deze in haar borst laat verdwijnen.
Het meest enge moment vond ik de scène in het crematorium zelf, als het meisje verkleed als Alice (Cathy Podewell) bijna de oven in gaat. Dood en verderf in horrorfilms, dat is allemaal leuk en aardig, maar als de dood te veel gaat lijken op hoe die er in het echte leven uitziet, is de confrontatie met de eigen sterfelijkheid groter. Maar misschien kreeg ik dat gevoel ook omdat ik vandaag op Halloween voor een echte begrafenis naar het kerkhof moet. O, ironie…
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Night of the Demons keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Edinburg was de laatste halte van onze reis. Het was mijn derde keer in deze prachtige stad en het zal zeker niet mijn laatste bezoek zijn. Toch verraste de stad me dit keer: het was onaangenaam warm.
De Schotten waren er zelf ook verbaasd over. Het was zelfs zo heet dat we de tweede dag in de middag de rust en schaduw opzochten van het Victoriaanse kerkhof op Prinses Street. Daar zaten we lekker op een bankje koffie te drinken, een broodje te eten en boekjes te lezen. Ik verdiepte me in de geschiedenis van de Schotse heksenvervolging en dan is zo’n kerkhof helemaal een toepasselijke leesplek. Eigenlijk mijn favoriete manier om vakantie te vieren.
Vakantievieren in Edinburg deden heel veel mensen. Tot nu toe had ik de stad in het voor- en naseizoen bezocht dus ik was nogal verbaasd over de drukte op de Royal Mile. Nog nooit heb ik in mijn leven zoveel Aziaten bij elkaar gezien, ze hadden het hele straatbeeld overgenomen. Gaf, de verkoper bij Dead Head Comics, vertelde me dat dit slechts twee maanden per jaar zo is. Na augustus komen de studenten weer terug en zijn de meeste toeristen weer verdwenen. Maar twee maanden in de zomer is Edinburgh dus een gekkenhuis. Goed om te weten voor de volgende keer.
Door de warmte en het grote aantal toeristen voelde mijn geliefde Edinburgh even niet meer als de spookstad die het behoort te zijn. De prachtige historische gebouwen en kerkhoven komen wat mij betreft beter tot hun recht in fris voor- of najaarsweer.
Toen we naar buiten liepen en afscheid namen van Kirsty was het een stuk kouder geworden. Er dwarrelde zelfs wat mist door de lucht, wat de historische gebouwen aan High Street het perfecte spookachtige tintje gaf wat ik tot nu toe aan de stad gemist had. Langs de Royal Mile, van ons perspectief een verdieping hoger gezien, liep langs een pand Dracula met een groep kinderen achter zich aan. Kennelijk een gids die alvast in de Halloweenstemming wilde komen. Linda en ik bezochten nog even Greyfriars en genoten van de in mist gehulde graven. Edinburgh was weer even de spookstad waar ik zo van houd.
Wederom is een filmheld gestorven: Harold Ramis is op 69-jarige leeftijd overleden. Ik zal hem vooral herinneren als Egon Spengler, een van de Ghostbusters die hij samen met Dan Aykroyd creeërde. Ghostbusters (Ivan Reitman, 1984) blijft een van mijn favoriete films aller tijden. Ramis was naast acteur ook scenarist en regisseur en verantwoordelijk voor juweeltjes als Groundhog Day, die ook tot een van mijn favorieten behoort.
Illustratie: Ash Vickers met Will Dobson.
Ramis was goed in het heel droog brengen van zijn personages, zoals Egon Spengler die nooit te beroerd is om ingewikkelde zaken, op een simpele manier uit te leggen:
