Another picture from the fine hotel we were staying in Groningen. This chair looks and feels like Kermit the Frog got skinned, but honestly it is very comfortable. It’s made by Vervoort.
Picture by Linda Delis
Thursday Linda and I arrived in Groningen. We were spending a couple of days there because my parents were getting married (long story). Anyway, these were the sights from our hotel-room. I liked the empty office, it looks like people just left to get some coffee but in truth the office stayed empty the rest of the night. It reminded me of paintings by Hopper.
The other view is the Groningen Sunset Strip sort of speak.
In de gratis toegankelijke entree van Het Nederlands Stripmuseum hangen ruim 100 tekeningen en twee affiches onder het motto: Cartoons: Freedom of Expression.
Daarnaast is een hele wand gevuld met krantenpagina’s met de berichtgeving over de gebeurtenissen in Parijs. Naast het herdenken van de cartoonisten en het tonen van onze solidariteit gaat het expliciet om het protest tegen de beknotting van de vrijheid van meningsuiting.
In een item van RTV Noord ligt directeur Victor Boswijk de expositie toe:
In tegenstelling tot het Stripmuseum wordt in de expositie in het Persmuseum wel werk uit Charlie Hebdo getoond. Er hangen onder andere covers van het blad. Met de tentoonstelling wil het Persmuseum bezoekers laten zien wat het tijdschrift inhoudt en wat de impact van de terreurdaad is geweest. De expositie over Charlie Hebdo is een aanvulling op de lopende tentoonstelling over stripjournalistiek die werd samengesteld door Joost Pollmann.
Stripfiguren konden daarom niet achterblijven. Speciaal voor de tentoonstelling maakten Nederlandse striptekenaars een tekening waarop te zien is hoe hun personages op ludieke wijze fotograferen. Dat zijn onder andere Heer Bommel en Tom Poes, Storm, Roodhaar, Agent 327, Elsje, Sigmund en Baron van Tast.
Check daarom het Stripmuseum Groningen van 17 december tot en met 1 maart. Uitgeverij Don Lawrence Collection bundelt de selfies in een boekje van 64 pagina’s dat voor €9,95 te koop is.
Het is feest in Groningen want stripmaker Barbara Stok zit (bijna) twintig jaar in het vak. Dat zijn dus twintig jaar levendige en schaamteloze zelfportretten in stripvorm. Dit wordt gevierd met een verzamelalbum en een overzichtstentoonstelling.
Stripliefhebbers weten natuurlijk allang al wie Barbara Stok is en dat ze autobiografisch getinte strips maakt. Vorig jaar kwam van haar een prachtige psychologische striproman over Vincent van Gogh uit. (Daarover en over haar carrière tot zover heb ik haar toen uitvoerig geïnterviewd voor Stripgids.)
Expo
Naar aanleiding van haar twintigjarig jubileum als stripmaker is in het Centrum Beeldende Kunst Groningen (CBK Groningen) van 14 september t/m 11 januari 2014 een grote overzichtstentoonstelling te bezichtigen. Te zien is hoe haar strips ontstaan en hoe deze zich in twintig jaar hebben ontwikkeld. Het CBK presenteert ook een wandschildering en talloze tekeningen uit haar nieuwste boek Lang zal ze leven! zijn ook in de expositie opgenomen. Evenals het ontstaansproces van een strip die Stok recent maakte voor op de Grote Markt, waarin markante Groningers stilstaan bij recente stadsontwikkelingen.
Stok schrijft in het voorwoord van het boek Lang zal ze leven! dat ze in 1994 serieus aan de slag ging met het tekenen van strips. Dus eigenlijk zit ze bijna twintig jaar in het vak. Nou ja, tegen de tijd dat de expo weer wordt opgeruimd is het januari 2014, dus dan klopt het allemaal weer. In 1995 kwam Stoks eerste smallpressboekje Barbaraal uit met een vinyl single van de Groningse band Captain Nemo. Uitgever Vic van de Reijt vond Barbara’s smallpressboekjes zo leuk dat hij een eerste bundel wilde uitbrengen. Barbaraal tot op het bot (1998) werd Stoks eerste officiële stripboek, uitgegeven door Nijgh en van Ditmar. En nu is er Lang zal ze leven!: een bundeling van hoogtepunten uit zes autobiografisch getinte boeken die de uitgever tot nu toe heeft uitgebracht. De bundel bevat ook twee bonusstrips: het verhaal waarin Barbara en Ricky verkering krijgen en ‘Stripschapprijs 2009’, want die kreeg Stok toen als eerste stripmaakster.
Inspirerend
Ik vind het nog steeds een inspirerend verhaal: Stok begon strips te tekenen omdat ze daar zin in had en verwerkte haar eigen leven in boeiende verhalen die ze zelf bij stripwinkels door heel Nederland afleverde. Wie zijn eigen weg volgt en kwaliteit levert, wordt vroeg of laat ontdekt.
Wie deze strips voor het eerst leest, of herleest, zal opvallen hoe openhartig en schaamteloos eerlijk Stoks verhalen zijn. In het verhaal ‘Pieter’ vertelt ze niet alleen dat ze op haar eenentwintigste nog nooit een orgasme heeft beleefd, maar is de lezer in een van de scènes getuige van haar eerste hoogtepunt onder douche. Euh, getuige van haar eerste hoogtepunt in stripvorm natuurlijk, want zoals bij alle autobiografische verhalen manipuleert de verteller de gebeurtenissen om een goed geconstrueerd verhaal te maken. Enige dichterlijke vrijheid speelt daarbij altijd een rol.
Sowieso zit Stoks tekenstijl vol humor waardoor ook intieme scènes nergens een ongemakkelijk gevoel bij de lezer teweegbrengen. De interessante paradox van die ogenschijnlijke eenvoudige en humoristische tekenstijl is juist dat ze afstand schept zonder dat dit ten kosten gaat van de herkenbaarheid van de situaties die Stok ons voorschotelt. Overigens zijn dat lang niet altijd grote dingen als een nieuwe liefde of het winnen van de Stripschapprijs. Barbara maakt bijvoorbeeld ook strips van één plaatje over wat haar gelukkig maakt, zoals toch nog een eitje in de koelkast vinden als je denkt dat ze op waren.
Kapstok
In haar autobiografische strips geeft Stok met humor en relativering haar visie op de wereld. Vorig jaar vertelde ze me: ‘Ik ben de hoofdpersoon maar ik ben niet het onderwerp van mijn verhalen. Die verhalen gaan over werk, geluk, liefde, twijfel, angst – dat soort dingen. Ik gebruik mijn leven als kapstok om de verhalen te vertellen die ik wil vertellen. De rode draad in mijn werk is dat ik opzoek ben naar wat nou eigenlijk echt belangrijk is in het leven. Ik probeer anders tegen vaststaande waarden aan te kijken.’
Aangezien Stok zichzelf als stripfiguurtje tekent, maakt ze eigenlijk al twintig jaar een levendig en schaamteloos zelfportret.
Een kleine kanttekening heb ik wel bij de bundel Lang zal ze leven! want hierin is ook een fragment opgenomen uit Stoks prentenboek Over de levensgenieter die haar angst voor de dood wil verdrijven. De potloodtekeningen worden nu slechts in zwart-wit weergegeven terwijl ze in het oorspronkelijke boek waren ingekleurd. Zonder die kleurvlakken ziet de potloodlijn er zwak uit en komen de beelden minder goed uit de verf. Jammer dat ervoor gekozen is om de kosten te drukken en niet om deze pagina’s in kleur op te nemen.
De tentoonstelling Lang zal ze leven! is vrij toegankelijk en geopend van wo t/m vr van 9 tot 17 en za en zo 13 – 17 uur. Locatie: Trompsingel 27, Groningen.
Barbara Stok. Lang zal ze leven!
Nijgh & Van Ditmar. €19,95
ISBN 978 90 388 9686 1
Foto: Reyer Boxem.
Vrijdagmiddag 19 oktober was ik de presentator bij de boekpresentatie Vincent, de nieuwe striproman van Barbara Stok over Vincent van Gogh. Hier in beeld van links naar rechts: ondergetekende, Barbara Stok, Vic van de Reijt, uitgever Nijgh & Van Ditmar, en Axel Rüger, de directeur van het Van Gogh Museum.
Na de koffie en de regen bezochten we de Aa-Kerk waar allerlei kunst te zien was van de kunstuitleen. Ik ben gecharmeerd van dit beeld van Luk van Soom en dan vooral vanwege de schaduwpartijen op de wolk. Het heet ‘De man van Amplitudo’.
Die middag heb ik vanaf het hotelbed lang zitten kijken naar de wolken die voorbij dreven. Iets wat ik normaliter eigenlijk niet doe, maar op vakantie heb je opeens tijd voor dat soort dingen.
Foto gemaakt door Linda.
De tweede vakantiedag werden we wakker in het noordelijke Groningen. Het leek een stralende dag te worden. Terug van het ontbijt besloten we de stad in te gaan. We waren nog niet buiten of de regen kwam zwaar uit de hemel vallen.
We namen onze toevlucht in een plaatselijke Koffiemaatschappij, bestelden een bakkie troost en doken allebei in een Volkskrant. Buiten renden de mensen om zo snel mogelijk de regen uit te zijn.
Deze krantenfoto trok in het bijzonder mijn aandacht. Een prachtige dynamische foto vol drama. Hij had zo uit een comic kunnen komen.
Nadat de koffiekop leeg was, bleek dat ook voor de wolken te gelden. De zon brak door.
Aan het einde van dag #1 op de hotelkamer in Groningen. ‘Generatie X’ van Douglas Coupland lag al een paar jaar naar me te lonken vanaf de boekenplank. Na het lezen van een blogpost van Edwin Mijnsbergen over een nieuw boek van deze auteur, besloot ik dit tot mijn vakantieboek te maken. Prima leesvoer moet ik zeggen.
We zaten overigens in het Hampshire Hotel. Fijn hotel in het centrum van de stad. In het restaurant op de begane grond kon je dag en nacht koffie en thee uit de automaat halen en rustig zitten lezen. Er stond een uitgebreide boekenkast. Fijn toeven daar in Groningen.
Hier wat shots van het uitzicht vanaf de slaapkamerkant.
In de serie Hollandse Wereldsteden vandaag een gastbijdrage van Manouk, die al eerder dit relaas over de Goedheiligman bijdroeg en tegenwoordig op haar eigen webstek Veel liefs, Suuz blogt. Manouk woont en werkt in Groningen en vond het eens tijd om te laten weten hoe leuk die stad eigenlijk is.Groningen heeft alles. De geur van verse shag drijft door het open raam naar binnen. Onwillekeurig adem ik diep in. Het ruikt niet echt lekker, ook niet echt vies, maar het is heel kenmerkend voor Groningen. In dit deel van de stad kun je regelmatig de oude tabakfabriek ruiken die hier staat. Op het witte gebouw kun je nog net de in zwart geschilderde naam lezen. Geen lichtreclame, niet eens een houten bord. Gewoon een vervaagde naam op een stenen muur.In het zicht van de oude tabakfabriek staat een gebouw dat past in het rijtje van meest vooruitstrevende, spraakmakende en innovatieve gebouwen ter wereld: Het Groninger Museum. Het is ontworpen door o.a. Alessandro Mendini en dat is te zien. Het kleurige, bijzondere gebouw lijkt op het water te drijven en omsluit aan twee kanten de Museumbrug. Het is een gebouw met heftige vormen en kleuren, waarvan de gouden toren (daar waar de schilderijen opgeslagen worden) de blikvanger is.
Recht tegenover de lichtblauwe Museumbrug ligt het statige, rode Station. Ons station heeft iets weg van de stijl van de art nouveau en is voorzien van de nieuwste technische snufjes. De pijlers waar het dak boven de sporen op rust zijn van glimmend donkergroen staal en voorzien van subtiele lijnen en krullen. De stationshal zelf is adembenemend en galmt zo heftig als alleen een hoge stenen stationshal kan galmen. Boven de deuren naar de gang hangen beschilderde bordjes met ‘wachtkamer 1e klas’ en dergelijke. De twaalf houten toegangsdeuren rammelen als een oude trein wanneer ze automatisch voor de reizigers opengaan.De dames en heren die vroeger in de wachtkamers zaten, droegen valiezen bij zich en geen koffers. In de hal kun je het leer nog bijna ruiken. Op de perrons ruikt het in veel gevallen naar patat en lekkere broodjes. Enkele duiven scharrelen op de grond, maar dat deden ze vroeger vast ook al.
Groningen is zo’n stad waar straten en pleinen belegd worden met gladde, hobbelige keitjes zodat de gebouwen en het water er omheen extra mooi uitkomen. In ‘mijn’ stad staat de kerk nog midden in het centrum: de Martinitoren is het kompas voor veel bezoekers. Bovendien is alles dichtbij: op de fiets kun je de verste uithoeken bereiken binnen twintig minuten. Eigenlijk is Groningen een stad met de charme van een oud dorp.Deze dorpse stad is kleurrijk en fascinerend. De Vismarkt is groter dan de Grote Markt, de bank is gevestigd in een donker, natuurstenen gebouw en de A-kerk is het meest geziene maar minst bezochte gebouw van de stad. Achter prachtig gerestaureerde voorgevels schuilen hypermoderne internetbedrijfjes en aan de smalle eenrichtingstraatjes langs het water zitten de meest hippe winkeltjes, waarvan ik nooit zeker weet welke de kapper is en welke de ‘lifestyleshop’.De straten zijn geel of glimmend grijsgroen, het water sabbelt rustig aan de kades en zelfs als de lucht loodgrijs is, stralen de rode en witte gebouwen warmte uit. Zelfs wanneer de wind snijdt en de regen mijn gezicht striemt, waan ik me veilig in de binnenstad.Lees ook: