Gisteravond vierde Paul zijn verjaardag. Hoewel ik nooit naar verjaardagen ga, maak ik voor hem altijd een uitzondering. Dus reisden Linda en ik af naar Hoorn om Paul de eerste twee delen van ‘Blast’ cadeau te doen. Ik geef altijd het liefste strips cadeau: je bent stripjournalist of niet. En Paul kan een goede strip meestal wel waarderen. Anyway, op zijn toilet wordt de bezoeker getrakteerd op allerlei poppetjes die je aanstaren als je staat te plassen. Ook bovenstaande drie schedels houden de boel nauwlettend in de gaten. Een mooie toevoeging voor mijn Halloween fotoverzameling van dit jaar.
Vandaag heb ik met filmmaker Rosto even bijgepraat en koffie geleut. In zijn studio ligt deze pop van Diddybob – een terugkerend personage in het universum van Rosto. Diddybob zou niet misstaan op een halloweenfeestje. Recent schreef ik dit artikel over zijn laatste film The monster of nix.
Het is oktober dus tijd voor Halloween. Ik hoop nog een paar plaatjes te schieten met dit thema dit jaar. Vorig jaar heb ik aardig wat video’s kunnen maken over mijn favoriete jaarfeestje. Vandaag trof ik deze Chevrolet lijkwagen aan, helemaal gepimpt voor een Halloween/zombiefeestje.
Jezelf als zombie laten portretteren, of als vampier of weerwolf. Het was allemaal mogelijk afgelopen zondag in de Fame in Amsterdam. Daar zaten tekenhelden Maarten Janssens en Menno Kooistra een paar uurtjes tussen de dvd’s een ieder die dat wenste op papier van een metamorfose te voorzien.
Ik was erbij met mijn cybershotje en maakte de volgende video:
Zondagmiddag 31 oktober liep er een groepje zombies door Amsterdam. De pro Wilders demonstratie was een dag eerder, dus daar heb ik het niet over. Het was een officiële Zombie Walk door de binnenstad van Amsterdam.
Ongeveer 25 verkleedde enthousiastelingen liepen van de Dam naar het Vondelpark. Omdat ik nieuwsgierig was naar hoe dit eruit zou zien was ik er bij en schoot onderstaande video met mijn cybershotje.
‘Brains!’ riepen de meeste zombies die zich al strompelend door het winkelende publiek – consumentenzombies – begaven. Je kunt je afvragen of mensen die besmet raken met het Zombie-virus zich opeens alleen maar in het Engels kunnen uitdrukken. Daarbij zou ik niet weten wat er zo smakelijk is aan een stel hersenen. Nog los van het feit dat er met Zombies natuurlijk niet echt te praten valt. De eerste intellectuele zombie moet nog gevonden worden.
Dam, 2:00 pm
On Halloween afternoon, a Zombie walk took place in downtown Amsterdam. About twenty-five people showed up to walk the streets dressed up like a zombie, yelling “BRAINS!” I admire people who dare dress up like this and walk in public like a loony. Personally, I wouldn’t want to be caught dead wearing make-up like that or any kind of make-up for that matter. But it was quite a sight and got different responses from the shopping public. Since it was such a busy shopping day this Sunday, it sometimes was hard to see the dressed up zombies between the crowds of the zombies of consumerism.
I shot some video of the Zombie Walk and will put that online later this week.
Er stond een rij voor de feestwinkel Louis Wittenburg (‘halloween en party supplies’) vrijdagmiddag. Ze hadden er dan ook werk van gemaakt: bewegende poppen uit horrorfilms voor het pand trokken de aandacht. Een man van de ‘Halloween crew’ liet mensen met kleine groepjes binnen. Zo groot is de winkel inderdaad niet, maar wel helemaal volgestouwd met Halloween-artikelen.
In Nederland lijkt Halloween vooral een feest voor volwassenen te zijn. Grote (dans)feesten waarin mensen verkleed gaan, een zombiewalk op de Dam zondagmiddag en je als Zombie laten tekenen in Fame door stripmakers. Kinderen komen aan hun trekken met Sint Maarten en Sinterklaas. Hoewel er wel ook speciale evenementen voor kids worden georganiseerd, zag ik gisteren op het Jeugd Journaal.
Ik spendeer Halloween graag met een stel vrienden: lekker horrorfilms kijken. Gisteravond waren Paul, Matt, Rob en Marloes bij ons thuis om Bride of Frankenstein, de eerste aflevering van The Walking Dead en The Frighteners te kijken.
The Walking Dead
Over de tv-bewering van de horrorstrip The Walking Dead ben ik gematigd enthousiast. Zag er wel goed uit allemaal en een aardige spanningsopbouw, maar wil eerst een paar andere afleveringen zien voordat ik een eindoordeel fel. Never judge a series by its pilot alone. De stripserie vind ik erg goed: mooi getekend, boeiende verhalen waarin de aard van de mens in moeilijke tijden wordt blootgelegd.
Vorige week nam ik alvast een voorproefje met het opnieuw bekijken van Sleepy Hollow. Deze film van Tim Burton is voor mij een van de ultieme Halloween-films. Schilderachtige beelden, een sfeervolle setting en een spookachtig verhaal dat nergens echt eng wordt. Ik associeer Halloween in eerste instantie ook niet met slasher-horror, maar meer met intrigerende spookverhalen. Ook hou ik erg van het uiterlijk vertoon wat bij deze feestdag komt kijken.
Halloween en horror mag wat mij betreft iedere dag gevierd worden. Zaterdag was de opening van de expositie Hell Awaits in de Melkweg. Een groepsexpositie samengesteld door kunstenaarcurator Arno Coenen. De titel Hell Awaits verwijst naar de gelijknamige plaat van Slayer en gaat over de esthetiek en thematiek van metal. Niet helemaal Halloween, maar het heeft er wel wat van weg. Daarom was ik gisteren ook bij de opening. Een video ervan volgt later. Eerst maar eens die Zombiewalk op de Dam checken vanmiddag.
Friday, when I walked to the party goods store to check out some Halloween stuff, I passed a store filled with stuff for and about cats. Yes, these stores exist also. Anyway, in the display window I saw this pumpkin, which must be one of the most kitsch pumpkins I’ve ever seen. Not that I mind kitsch per say. The party store also had some ugly stuff: badly made bats and things like that. Still, I love Halloween. I like the iconography of it. The pumpkins, spooks, and other things to dress up the house or whatever. As long as it’s well crafted and the design looks convincible.
Daily Webhead: Halloween store from Mike’s Webs on Vimeo.
Friday afternoon I went out to check some Halloween stuff. At the Louis Wittenburg party store they had an elaborate display outside. Note the line of costumers in front of the store. Halloween has arrived in Amsterdam, that’s for sure.
This certainly is the biggest pumpkin that I’ve ever seen. You can see it life @Marqt on the Overtoom. By the way: not only is autumn my favourite time of year, I also am a big fan of Halloween. On my old blog Mike’s Webs I wrote several times about my favourite Holiday.
We zijn alweer bij de letter N van mijn Film A-Z. Dit keer twee nachtmerrie-titels in het rijtje. Verder kwam ik niet zo ver met de N eigenlijk. Voel je vrij om bij de comments je eigen favoriete films te noemen die met een N beginnen. Vergeet niet te vermelden waarom je die flicks zo goed vindt.
The Nightmare Before Christmas (Henry Selick, 1993)
Prachtige animatie die eigenlijk nooit verveelt, zelfs niet voor iemand als ik, die zelden musicals leuk vindt. De visie van Tim Burton werkt zowel in stop-motion als live-action en weet mij tot nu toe nog steeds te boeien. Al vond ik Alice in Wonderland een stuk minder. Nightmare gaat steevast aan tijdens saaie kerstdagen en is ook een prachtige Halloween-film. En Halloween, daar smul ik van.
A Nightmare on Elm Street (1984-1994) Ik heb de recente remake nog niet gezien, maar sta daar ook niet voor te trappelen. Waarom moet deze prima filmcyclus van Wes Craven überhaupt hermaakt worden? Ik zie liever de versies uit de jaren tachtig. Freddy Krueger, de man met de nare klauwende handschoen die je in je nachtmerrie vermoordt, is een filmicoon geworden en een paar films uit de reeks zijn erg goed. Mijn favoriet uit de reeks isWes Craven’s New Nightmare, numero zeven uit 1994, waarin blijkt dat de verhalen rond Krueger zijn verfilmd omdat dit de enige manier is om de boeman te bezweren. Maar nu er al een tijdje geen films meer zijn gemaakt of verhalen over hem zijn verteld, dreigt Krueger dreigt door te dringen in de echte wereld en is een bedreiging voor de acteurs en de crew die de films gemaakt hebben. Omdat veel mensen in deze film zichzelf spelen, lopen werkelijkheid en fictie mooi door elkaar.
North by Northwest (Alfred Hitchcock, 1959)
Noem me ouderwets, maar Hitchcock-films: daar hou ik van. De grootmeester van de cinema dient niet voor niets als schoolvoorbeeld in de studie filmwetenschap. Dit is een van mijn favorieten, al is het alleen maar omdat hij bijna elke maand werd uitgezonden op TNT Classic Movies. Maar vooral om Cary Grant – de George Clooney van het oude Hollywood.
De charmante reclameman Roger O. Thornhill (Grant) wordt tijdens een lunch in het Plaza Hotel van New York per ongeluk aangezien voor geheim agent George Kaplan – een fictief personage dat de geheime dienst heeft bedacht om de ’tegenpartij’ om de tuin te leiden. Thornhill wordt ontvoerd door twee gewapende mannen en meegenomen naar een huis op Long Island, waar hij wordt ondervraagd door een man die zich voorstelt als Lester Townsend (James Mason). Thornhill kan echter de vragen van de man niet beantwoorden en ontkent George Kaplan te zijn. Logisch, want zoals gezegd bestaat die Kaplan helemaal niet. De rest van de film is een vermakelijke achtervolging, inclusief de iconografische scène waarin Grant achterna gezeten wordt door een vliegtuigje, eindigend in de klassieke scène bij Mount Rushmore.
Het thema van ’the wrong man’, de man die onterecht van iets wordt beschuldigd, is typisch Hitchcock. Evenals de speelse manier waarop hij met intriges omgaat. Natuurlijk is er ook een MacGuffin, een object waar iedereen in de film achteraan zit, maar eigenlijk van alles kan zijn en geen andere functie heeft dan het voortzetten van het verhaal. In North by Northwest is dit de microfilm.
De volgende aflevering van mijn film A-Z is over twee weken, dus op vrijdag 30 juli.
