Vorig jaar ben ik begonnen met de site HalloweenCult.com. Ik vind het altijd leuk om met Halloween bezig te zijn, dus waarom niet het hele jaar door, dacht ik.
Eigenlijk wilde ik dat blog beheren met een vast team van vrienden die van tijd tot tijd een leuke en bijzondere post zouden aanleveren.
Dat liep niet helemaal zoals gepland. Op een paar posts na ben ik toch vooral degene die zich met HalloweenCult bezighoud, wat in de praktijk betekent dat er het afgelopen jaar weinig met het blog gedaan is. Ik was erg druk met mijn boek en daarvoor met freelance opdrachten, waardoor mijn passie voor Halloween noodgedwongen op een lager pitje kwam te staan.
Dat neemt niet weg dat de site nog steeds bestaat en ik het jammer vind om die op te geven. Recent ben ik dus weer voorzichtig begonnen met updaten, al weet ik nog niet precies welke kant het allemaal op gaat.
Eigenlijk ook wel weer leuk, dat onverwachte.
Dus… Mocht je een leuke blogpost willen schrijven over wat jij nu zo tof vindt aan Halloween, of heb je gewoon prachtige illustraties en foto’s die helemaal bij HalloweenCult.com passen, wees welkom om die in te sturen.
Het blog is tweetalig, dus je mag in het Engels of Nederlands aanleveren.
Ondertussen is het alweer 1 oktober. Nog dertig dagen voordat het officieel Halloween is.
Normaliter kom ik met de eerste tekenen van de herfst al aardig in de Halloween-mood, maar dit jaar is dat nog niet gebeurd. Het zal te maken komen omdat ik de afgelopen drie maanden diep in het web van Spider-Man verborgen zat. Nu ik een weekje vrij heb van het schrijven van mijn boek, hoop ik niet alleen mijn innerlijke accu weer op te laden, ook hoop ik het Halloween-vuurtje in mij weer aan te steken…
Hoe leuk ik dit feestje ook vind, ieder jaar is het weer een beetje zoeken wat te gaan doen op 31 oktober. Ik weet inmiddels dat ik echte Halloweenparty’s niet echt leuk vind. Ik ben niet iemand van het verkleden. Vaak wordt er op die feestjes ook gewoon dancemuziek en house-achtige shit gedraaid en daar ben ik al helemaal niet van.
Nee, Halloween is voor mij toch vooral griezelverhalen lezen bij de open haard. Het liefste in zo’n ouderwetsche luie stoel, kopje thee erbij en een kamerjas aan. Nee, echt.
Helaas, hebben we geen open haard en bezit ik ook al eeuwen geen kamerjas meer. Neemt niet weg dat ik erg benieuwd ben naar Scottish Ghosts, een bundel met spookverhalen die ik een paar jaar geleden in Schotland kocht.
Eigenlijk zou ik wel eens naar Salem in Massachusetts willen afreizen. De architectuur van dit heksendorp en New England spreekt mij aan. En de heksenvervolging is een boeiende en bloedende geschiedenis. Zo’n reis gaat dit jaar niet lukken, maar misschien kan ik wel in Nederland Halloweeneske plekken bezoeken. De komende dagen ga ik daar mijn licht maar eens op schijnen.
Van de week zat ik virtueel door een oud fotomapje te bladeren en kwam ik deze guitige foto van mezelf tegen. Ik schat dat ik deze selfie in 2005 of 2006 geschoten heb.
Inmiddels heb ik minder haar op mijn hoofd, ligt die leren jas allang op een vuilnisbelt en is dat Batman T-shirt een stuk valer van kleur. Ook woon ik allang niet meer in Hoorn, maar in Amsterdam, in een fijner plus groter huis en niet alleen. Tien jaar is een lange tijd en daarin verandert veel.
Ziekehond signeerde ooit mijn exemplaar van zijn boekje.
Slapende blogs, het web zit er vol mee. Mike’s Webs is geïntegreerd in deze website, dus echt slapend kun je die niet noemen.
Ook ondergetekende niet, al vraag ik me wel eens af wat ik eigenlijk toe te voegen heb aan al die stemmen op het web. Het internet zit vol meningen. Vaak zijn die niet zo interessant en doorgaans slecht geïnformeerd.
Zelf schrijf ik tegenwoordig het liefste over dingen die ik goed vind, mensen die ik bewonder en zaken waar ik een blij gevoel van krijg. Ik heb geen zin om me te concentreren op negativiteit, ook al is het mijn aard om altijd eerst het negatieve op te merken voordat het positieve mij duidelijk wordt.
Dit is een van de redenen waarom ik weinig zin heb om nog volbloed recensies te schrijven. Er komen nu eenmaal meer middelmatige en slechte strips dan goede uit. Hetzelfde gaat op voor film. Ik heb geen zin om middelmatigheid onder de aandacht te brengen of me langer dan dat het lezen kost met die boeken bezig te zijn.
Cartoon van Hallie Lama naar een idee van mij.
Vanwege die reden schrijf ik tegenwoordig ook bijna niet meer over politiek en religie: ik vind het allebei stomme verschijnselen waar ik heel goed zonder kan, maar door een tirade tegen het geloof te publiceren kan ik echt niemand op andere gedachten brengen. Gelovige dwaallichten zullen niet opeens het ‘licht’ zien en van koers veranderen door wat ik schrijf, dus why bother?
Laatst kwam ik een stripplaatje tegen uit een Spider-Man-strip: een nachtmerrie die Peter Parker heeft voordat hij gaat trouwen met Mary Jane. ‘Mooi plaatje, daar moet ik iets mee,’ dacht ik. Totdat ik me herinnerde dat ik daar een paar jaar geleden al over geschreven had.
Deze blogger valt geregeld in de herhaling en schrijft vaak over dezelfde zaken. Dat krijg je als je over dingen schrijft die je boeien en dat niet duizenden verschillende dingen zijn. Mijn interesses zijn breed maar beperkt. Ik weet even niet hoe vaak ik al over Tim Burtons Batman heb geschreven, maar het zijn aardig wat blogposts geweest gedurende de afgelopen tien jaar. Om over Halloween of Spider-Man nog maar te zwijgen.
Aan de andere kant: wat maakt het uit? Als je ergens graag over schrijft, gewoon blijven doen, of mensen dat nu lezen of niet, want je schrijft vaak om je gedachten te ordenen of misschien om gewoon iets opnieuw te beleven. Nogmaals Batman kijken zal nog wel eens voorkomen, maar het is wellicht leuker om een mooie filmstill uit te delen…
…of een video waarin een van je geliefde films op een grappige wijze gefileerd wordt.
Bovendien heb ik al eerder over herhaling geschreven, zie ik.
Goed, ik ga weer even Netflixen, want daar valt nog wel aardig wat nieuws te ontdekken.
Wie goed in de Halloweensfeer wil komen moet zeker Nocturnals van Dan Brereton lezen. Een van de personages heet zelfs Halloween Girl!
31 oktober is voor mij ieder jaar een heugelijke dag, want dan is het Halloween: volgens de legende is dan de grens die onze realiteit van het geestenrijk scheidt op zijn dunst en dolen geesten, vampiers en ander bovennatuurlijke en monsterlijke verschijnselen over ons aardoppervlak. In de praktijk betekent dit meestal dat volwassenen zich verkleden als allerlei spookfiguren en monsters om op feestjes uit hun bol te gaan. Kinderen gaan verkleed langs de huizen om snoep te scoren en zich scheel te eten aan suiker zodat ze drie dagen later nog groen van de misselijkheid rondlopen. Tegenwoordig gebeurt dat ook steeds vaker in Nederland en is Halloween dus niet alleen meer een traditie die in de Verenigde Staten of Groot-Brittannië wordt gevierd.
Schilderijen
Voor mij is Halloween vooral een fijne tijd om samen met vrienden horrorfilms te kijken en dito strips te lezen. De reeks Nocturnals van de Amerikaanse schrijver/illustrator Dan Brereton (1965) ademt de Halloweensfeer bij uitstek. Voor mij zit de charme van de reeks vooral in de combinatie van gangsterverhalen, sciencefiction, bovennatuurlijke monsters, horror en Halloween. Dit alles brengt Brereton tot leven in prachtige, geschilderde illustraties.
De serie draait om een groep vreemdsoortige nachtwezens die kwaadaardige demonen, vampiers, gangsters en heksen bestrijden in de fictieve Amerikaanse stad Pacific City. Ik zal een paar leden voorstellen, maar heb helaas niet de ruimte om ze hier allemaal te bespreken. In bovenstaande afbeelding is een deel van het team van de Nocturnals afgebeeld. In het midden zien we de leider: de zonschuwe Doctor Horror, een wetenschapper en een expert in occulte zaken die geïnfecteerd is met het weerwolfvirus. Net als zijn dochter Evening is hij afkomstig uit een andere dimensie. Na hun komst op aarde opereerde Doctor Horror eerst als probleemoplosser voor een maffiabaas voordat hij de groep Nocturnals samenbracht.
Dochter Evening laat zich graag Halloween Girl noemen en draagt altijd een plastic emmertje in de vorm van een pompoenenhoofd bij zich. Hierin zit speelgoed dat door geesten bezeten is en dat op monsterlijke wijze tot leven komt als Eve beschermd moet worden. Eve wordt ook bijgestaan door haar bodyguard The Gunwitch, een combinatie van een weer tot leven gewekte cowboy en vogelverschrikker, die zoals alle zombies nogal onfris ruikt. Gunwitch staat niet op de afbeelding, maar neem maar van mij aan dat hij er, mede door zijn dichtgenaaide mond, eng uitziet.
Mensdieren
Polychrome, helemaal links in beeld, is de geestverschijning van een vrouw die op gewelddadige wijze om het leven kwam en nu probeert de levenden te beschermen tegen het kwaad. Rechts van Doctor Horror staat de visachtige Starfish, een amfibie met een pittig karakter en scherpschutter. Sommige Nocturnals zijn kruisingen tussen mens en dier. Ze zijn ontwikkeld in het laboratorium van de Narn K Corporation, een kwaadaardig bedrijf dat verboden experimenten uitvoert en wapens ontwikkelt. Het bedrijf werkt samen met de Crim, parasitaire wezens uit Doctor Horrors dimensie. De Crim zien eruit als een soort octopussen en doen denken aan de monsters uit verhalen van horrorschrijver H.P. Lovecraft. Ze zijn de belangrijkste vijanden van de Nocturnals.
In het verhaal Witching Hour gaat Eve langs de deuren met Halloween, de enige avond dat de Nocturnals niet opvallen op straat met hun vreemde uiterlijk. Bij een oud huisje krijgen Eve en Gunwitch the maken met de Pumpkinheads: kwaadaardige pompoenwezens die haar emmertje aanzien voor het afgehakte hoofd van een soortgenoot. Als Gunwitch is uitgeschakeld door duiveltjes en boomwezens, wordt Eve meegenomen naar een heks die van haar een lekker maaltje wil maken. Nog voor de andere Nocturnals Eve kunnen redden, komt haar speelgoed tot leven en jagen de heks en de pumpkinheads de stuipen op het lijf, waardoor ze in vleermuizen veranderen en wegvluchten. Ook met Halloween weet Eve het gevaar in de ogen te kijken, er lachend vanaf te komen en haar naam dus eer aan te doen.
Voor mij is de fijne helft van de herfst nu wel voorbij. Aan het begin van de herfst, die voor mij in september al begint, tot en met eind oktober, voel ik me vaak opperbest. Ik hou van de herfst en ik geniet van de verkleuring in de natuur. Als alles van groen verandert naar een vurig rood, fel gel of mooi oranje, voel ik de hernieuwde energie door mijn lijf stromen.
De zomer vind ik slopend, moet je weten. Die eeuwige zon en de hogere temperaturen ervaar ik eerder als een last dan een zegen. In de herfst voel ik mij echter als herboren. Daarom zijn september en oktober mijn favoriete maanden van het jaar. Dat oktober eindigt met Halloween, is the icing on the cake – wat mij betreft.
Maar daarna gaat het vaak al snel bergafwaarts. Ik voel me plotseling moe, heb weinig zin om dingen te doen. Zelfs voor leuke dingen moet ik mezelf uit huis slepen. Mijn hoofd zit vol en voelt vaak verward. Najaarsmoeheid heet dat. Een tekort aan zonlicht is vaak een belangrijke oorzaak. Bewolkte en dus donkere dagen, helpen niet mee. En regen al helemaal niet.
Gelukkig weet ik uit ervaring dat dit allemaal maar tijdelijk van aard is. Afgelopen weekend heb ik het rustiger aan gedaan. Mezelf een beetje vrijaf gegeven. Dat helpt. Maandag ben ik weer langzaam aan mijn grote schrijfproject begonnen. Ook al ging de start wat traag, het dieseltje begint weer zachtjes te ronken. Een hoopvol geluid.
Sherpa geeft klassieke albums van Andreas opnieuw uit en dat is goed nieuws voor de liefhebber van zijn fantastische fantasierijke verhalen.
Als jonge striplezer haalde ik veel strips uit de bibliotheek. De bieb in Hoorn had een aardige diverse collectie reeksen en albums. Zo ontdekte ik onder andere De duistere stedenvan Schuiten en Peeters en het werk van Andreas Martens die onder zijn voornaam publiceert. Vaak begreep ik de verhalen niet helemaal, maar genoot ik wel van de prachtige tekeningen van deze professionele stripmakers.
Andreas Martens (1951) is een Duitse striptekenaar en stripscenarist, vooral bekend van reeksen als Rork, Arq en Capricornus. Hij maakt fantasierijke verhalen die niet altijd even makkelijk te duiden zijn, maar waarin het unieke handschrift van de tekenaar altijd goed herkenbaar is.
Uitgeverij Sherpa heeft recent twee klassiekers van Andreas opnieuw uitgegeven: Cyrrus – Mil, misschien wel Andreas’ meest raadselachtige vertelling, en Cythraul – De grot der herinnering. Hierin heeft een acteur een moord gepleegd en is op de vlucht. Hij komt op de nacht van Samhain (Halloween) op een het Bretonse platteland terecht en vindt onderdak bij een vriendelijk echtpaar dat hem vertelt over een plaatselijke legende van een rijke druïde die met zijn schat is begraven en wat de vermoedelijke locatie daarvan is. Uiteraard gaat de acteur de volgende dag op zoek en al snel vermengt zijn leven zich met de oude legende. Gaandeweg onthult Andreas het hoe en waarom van de moord, maar daarmee is de kous nog niet af.
Cythraul – detail.
De grot der herinnering is gebaseerd op bestaande Keltische verhalen en legenden en een ode aan Bretagne, het Franse schiereiland waar Andreas al meer dan dertig jaar woont. Het verhaal is een stuk toegankelijker dan Cyrrus – Mil. Dat verhaal is even indrukwekkend gevisualiseerd, maar door ingewikkelde tijdsparadoxen een behoorlijke puzzel.
Bij het lezen besefte ik dat Cythraul – De grot der herinnering een van de albums is die ik destijds in de bibliotheek in Hoorn leende. Deze strip stamt uit 1981 en is nu in een oplage van 750 exemplaren verschenen. 75 exemplaren werden voorzien van twee extra prenten: een ingelijmde prent gesigneerd door de tekenaar en een losse prent die tussen pagina’s 32 en 33 gevoegd kan worden. Deze plaat maakte deel uit van de oorspronkelijke publicatie in Kuifje weekblad maar was niet bestemd voor de albumuitgave.
Andreas. Cythraul – De grot der herinnering. Sherpa, € 24,95
Andreas Cyrrus / Mil Sherpa, € 24,95
[hr]
Daarom Minneboo leest: Als stripjournalist wil ik zoveel mogelijk strips onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.
De films van regisseur Tim Burton hebben voor een groot deel mijn tienerjaren gekleurd. Nog steeds zijn Batman, Batman Returns, Beetlejuice, Ed Wood en Sleepy Hollow favoriete films van me en hoewel ik zijn werk de laatste jaren een stuk minder interessant vind – Burton herhaalt zichzelf – draag ik de man en zijn werk een warm hart toe.
Keaton en Burton op de set van ‘Batman’
In dit interessante video-essay van Cinema Sem Lei worden enkele grote films van het Duits expressionisme gezet naast scènes uit Burton-films, waaruit blijkt dat het expressionisme een duidelijke invloed op Burton gehad heeft. Ik sluit niet uit dat hij veel stijlkenmerken juist heeft leren kennen via de monster- en horrorfilms van de Universal studio’s uit de jaren dertig, die zelf ook zwaar beïnvloed zijn door het Duits expressionisme. (Net zo goed dat film noir kenmerken van het expressionisme heeft overgenomen, zoals een sterk licht-donkercontrast en slagschaduwen.) Bij Burton zien we dat expressionisme terug in onder andere het theatrale uiterlijk van zijn personages, gotische architectuur en slagschaduwen op de muren. Zoals de video laat zien lijkt Burton rechtstreeks beelden te hebben geleend van Duits expressionistische films.
Overigens raad ik je van harte aan om alle films die in dit video-essay voorbij komen, te gaan zien. De periode van het Duits expressionisme was een erg interessante en vruchtbare. Metropolis van Fritz Lang en Das Cabinet des Dr. Caligari zijn een lust voor het oog en ook nu nog heel goed genietbaar.
Een pop-artschilderij van Steven de Rie, met daarop een vrolijke Halloween Baby:
De Rie plaatste deze afbeelding op Facebook naar aanleiding van de 5 Day Art Challenge waarin kunstenaar en illustratoren elkaar uitnodigen om vijf dagen lang oud werk te publiceren op hun tijdlijn. In de jaren negentig maakte De Rie een tijdje pop-artschilderijen waarin baby’s een prominente rol spelen.
De Rie legt uit: ‘Dit was het eerste schilderij met zo’n baby, en het heeft als titel It Rained on My Birthday – 31st Oct 1968 en dat is eigenlijk ook de uitleg: ik ben ’s nachts geboren op Halloween in Amsterdam. Mijn moeder vertelde over die nacht altijd dat het “pijpestelen regende”. Al die feitjes heb ik verbeeld in deze prent. Het schilderij hangt nog altijd in mijn slaapkamer, een vrolijk begin van de dag. Het figuurtje beviel zowel mezelf als potentiële opdrachtgevers, zodat er later nog wat “baby-prenten” bij gekomen zijn.’
Voor mij is het schilderij dubbelpret. Hoewel niet geboren op Halloween, is het wel mijn favoriete feestdag. En van baby’s krijg ik vaak koude rillingen, dus eigenlijk is het schilderij dubbel horror voor mij.
De Rie is tegenwoordig werkzaam in de studio van Willy Linthout en werkt mee aan de Urbanus-strip. Zo nu en dan laat hij zijn superheld De Stille Getuige nog wel eens optreden in een eigen project. Op een andere dag van de Art Challenge toonde Steven zijn superheldenteam De Veteranen. Stiekem hoop ik nog steeds dat Steven ons op een nieuw verhaal met deze helden zal trakteren.
Welcome to Christmasland. I hope you’ll survive your visit.
Because I love Halloween – it’s my favorite holiday by far – I’m always on the lookout for Halloweenesque comics and stories. Wraith: Welcome to Christmasland by Joe Hill and Charles Paul Wilson III fits the bill nicely. I loved this very dark tale about ageless madman Charlie Manx driving around in his a vintage 1938 Rolls Royce Wraith, taking sinners to Christmasland. The car runs on human souls instead of gasoline. How’s that for alternative fuel.
Wraith: Welcome to Christmasland starts when three convicts are being transferred in a bus by two cops. In an attempt to free one of the convicts, an accomplice at the edge of the road shoots at the bus and makes it crash. With nowhere left to turn, one of the escapees calls in a favor to Charlie Manx, who picks up the crooks and the two surviving cops. In his Rolls Royce he takes them on a road trip to Christmasland.
Now, Christmasland may sound like a theme park, and in a way, you may call it that. It’s just that Christmasland resembles Christmas in hell more than it does the cozy little family gatherings we see in the movies about the holiday season. Just imagine the movie Tim Burton’s The Nightmare Before Christmasbeing directed by horror master Wes Craven and you get an idea what Wraith feels like.
Christmasland is a magical place where it always seems to be snowing and where you don’t have to wait in line for the rides. Children never get old, but have the nasty demonic tendency to kill people with scissors or just take a bite out of them with their very sharp and big teeth.
Joe Hill, writer of novels and comics, – mostly very well written, dark horror stories with magical twists – introduced Charlie Manx and Christmasland in the New York Times bestselling novel, NOS4A2. The comic Wraith serves as a prequel to the novel and collects the limited-series Wraith: Welcome to Christmasland and an added prologue in which the history of Manx is explored. Manx has kept himself alive for over a century by draining an essential life force out of children, warping them into little monsters. When Manx is done with them he takes them to Christmasland, where they live on in an eternal Christmas Day.
Een groepje weggegooide Halloween pompoenen. Net als kerstbomen na kerst, kom je deze nu geregeld in de stad tegen. Misschien moet ik een weeshuis beginnen voor dit soort verloren pompoenen.
The Cabin in the Woods was de tweede film die ik deze Halloween zag. Het was tevens de tweede keer dat ik deze horrorfilm van Drew Goddard bekeek en ook nu was het weer een groot plezier.
Fran Kranz: sympathieke stoner.
Een groep tieners die vakantie vieren in een afgelegen hutje waar de hel los breekt, is een van de grootste clichés in het horrorgenre. Toch weten scenaristen Goddard en Joss Whedon hier een zeer originele draai aan te geven. Ze spelen met de kenmerken en de clichés van het genre. Wie goed oplet ziet heel veel knipoogjes naar andere horrrorfilms. Wat dat betreft doet The Cabin in the Woods niet onder voor Scream (1996) van Wes Craven. Meer ga ik niet over de plot zeggen, want het ontrafelen van het mysterie is een van de dingen die The Cabin in the Woodszo leuk maakt.
De mooie Kristen Connolly houdt het toch netjes (helaas).Euh… Anna Hutchison houdt van beesten?
Extra plezier beleefde ik aan de casting van de bijpersonages, want enkele acteurs herkende ik uit het Buffy en Angel Universum, zoals Amy Acker en Tom Lenk. Fijn om te weten dat Whedon bij de casting aan zijn vrienden denkt. Jammer dus dat ik niet een van zijn vrienden ben.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Sleepy Hollow van Tim Burton blijft een van mijn favoriete Halloweenfilms, maar omdat ik deze al een paar keer gezien heb, besloot ik vrijdag de animatiefilm van Disney te bekijken. Het oorspronkelijke verhaal van Washington Irving moet ik nog steeds een keer lezen, maar ik begrijp van de synopsis op wikipedia dat Disney dit verhaal redelijk goed volgt en dat Burtons interpretatie heel anders is.
Echte horror wordt de 32-minuten durende animatie natuurlijk niet, want bedoeld voor jonge kijkers, maar ondanks de guitige humor biedt The Legend of Sleepy Hollow toch een aardige kijkervaring. Bing Crosby is de verteller en afgezien van een vrouwenkoor zijn er verder geen stemmen te horen.
De scène waarin Ichabod Crane doodsbang door het bos rijdt, is zeer vermakelijk. Vooral omdat hier wordt ingespeeld op het inbeeldingsvermogen van de mens: als je bang bent, zie je overal spoken. Aangezien ik niet geloof in spoken, neem ik aan dat wanneer mensen vertellen dat ze geestverschijningen hebben waargenomen, vooral hun fantasievolle brein overuren heeft gedraaid. Deze scène is daar dus een aardige demonstratie van.
Recent ben ik begonnen aan de televisieserie die zijn inspiratie haalt uitThe Legend of Sleepy Hollow. Toch kan deze mij maar matig boeiend: de personages blijven te veel steken in typetjes en willen maar geen echte mensen worden. Daardoor leef ik niet mee met hun avonturen. Ook wordt ieder mysterie aan het einde van iedere aflevering netjes afgerond. De twee hoofdrolspelers krijgen te vaak hun informatie van visioenen en ze lijken weinig moeite te hoeven doen om de bovennatuurlijke raadsels op te lossen. En echt eng wil het bovendien allemaal niet worden. Dan kijk ik toch liever Sleepy Hollow van Burton nog een keer.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Eigenlijk wilde ik dat blog beheren met een vast team van vrienden die van tijd tot tijd een leuke en bijzondere post zouden aanleveren.
