Geen Halloween zonder jack-‘o-lantern natuurlijk!
Categorieën
Linda’s eerste Halloweenpumpkin!
Tag: Halloween
Happy Halloween! De weg naar Halloween is afgelegd dus nog één horrorfilm om in de juiste stemming te komen: Night of the Demons uit 1988.
Een stel niet al te snuggere tieners vieren Halloween in een verlaten crematorium. Hun voor de grap uitgevoerde seance zorgt ervoor dat een demon vrijkomt. Deze krijgt steeds meer tieners in zijn macht zodat de rest van de feestbeesten moeten rennen voor hun leven. Toch vervelend dat ze op het terrein opgesloten zitten.
Het acteerwerk is behoorlijk zwak in deze horrorfilm, de make-upeffecten zijn daarentegen goed gedaan. Night of the demons van Kevin Tenney neigt door het slappe acteerspel naar komedie en met enkele gratuite naaktmomenten lijkt het me een geschikte flick om met een flinke bak chips, bier en enkele vrienden te gaan kijken.
Het vreemdste moment is toch wel wanneer de bezeten nymfomane van het stel een lipstick in een tepel duwt en deze in haar borst laat verdwijnen.
Het meest enge moment vond ik de scène in het crematorium zelf, als het meisje verkleed als Alice (Cathy Podewell) bijna de oven in gaat. Dood en verderf in horrorfilms, dat is allemaal leuk en aardig, maar als de dood te veel gaat lijken op hoe die er in het echte leven uitziet, is de confrontatie met de eigen sterfelijkheid groter. Maar misschien kreeg ik dat gevoel ook omdat ik vandaag op Halloween voor een echte begrafenis naar het kerkhof moet. O, ironie…
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Night of the Demons keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
De muizige en wereldvreemde May vindt het maar moeilijk om met mensen in contact te komen. Wanneer ze een poging doet en zich openstelt voor anderen, wordt ze uiteindelijk teleurgesteld.
May let op de details en kan vol verwondering kijken naar de handen van automonteur Adam Stubbs (Jeremy Sisto) of de hals van haar collegaatje (Anna Faris) in de dierenkliniek. Zou het niet mooi zijn als je uit al die losse onderdelen je ideale vriend kunt samenstellen?
May is een indrukwekkende, kleine horrorfilm van Lucky McKee met in de hoofdrol Angela Bettis die May prachtig breekbaar speelt. Soms deed haar optreden me denken aan hoe Michelle Pfeiffer Selina Kyle gestalte geeft in Batman Returns (Tim Burton, 1992). Vooral als May achter de naaimachine zit of zeer verlegen contact probeert te leggen met haar omgeving.
De slotscène is hartverscheurend.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. May keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Categorieën
Halloween in de stripwinkel
Zaterdag 25 oktober was het weer tijd voor de Halloween Comicfest, want het leukste feestje van het jaar wordt ook in de stripwinkel gevierd. In Amsterdam bezocht ik Henk Comics & Manga Store.
Het Halloween Comicfest is net zoiets als Free Comic Book Day: je krijgt dan gratis comics in de stripwinkel. In Amerika doet men dat al jaren, hier begint het te komen. Hoewel FCBD in mei dit jaar in Amsterdam geen succes was, hing er gisteren een echte Halloweensfeer in Henk. Het meeste personeel had zich speciaal omgekleed, er liepen zombiemeisjes rond die drankjes aanboden, en hier en daar vond je tussen de strips een afgehakte hand. Ook hing er flink wat spinrag in de kasten, maar wellicht heeft Henk de schoonmaker de afgelopen maand niet laten komen. Het kwam de sfeer in ieder geval ten goede.
De horrorstrips kregen extra aandacht en stonden duidelijk uitgestald. Uiteraard heb ik een paar gratis comics meegenomen (en een paar andere comics gekocht). Toegegeven, die gratis comics zijn niet altijd even briljante strips. Die Free Comics op FCBD vielen bijvoorbeeld erg tegen dit jaar: veel uitgeverijen gebruiken dit evenement om halve voorpublicaties uit te delen. Je neemt dan als lezers maar halve verhalen mee naar huis. Dat gold ook voor sommige comics die er gisteren werden aangeboden, maar lang niet alle. Er zitten genoeg comics tussen waar hele verhalen in staan.
Waar zijn de Fantastic Four?
Zoals de curieuze team-up van Scooby-Doo en Batman & Robin. En Grimm Fairy Tales Halloween Special, waarin een herdruk staat van ‘The Monkey’s Paw.’ Interessant vond ik een speciaal magazine dat 75 jaar Marvel Comics viert. Op de cover zien we Marvelhelden die we vooral kennen uit de films, zoals The Avengers, Ant-Man, Spider-Man en The Guardians of the Galaxy – het C-team dat door de blockbuster van afgelopen zomer vanuit commercieel oogpunt een A-status heeft verworven. The Fantastic Four ontbreken op de cover. Opmerkelijk want daar is de ‘Marvel age of comics’ eigenlijk mee begonnen in 1961. Recent werd bekend gemaakt dat Marvel de serie rondom het wonderlijke viertal binnenkort zal stopzetten. Zou Marvel dan toch hun eerste superheldenteam in de ijskast stoppen om filmstudio 20th Century Fox een hak te zetten? Het lijkt er wel op.
Secret Wars
Marvel had overigens nog meer treats in het Halloweenzakje gegooid dit jaar. Een herdruk van Marvel Comics #1 uit 1939 en een herdruk van het eerste deel van Secret Wars. Die laatste comic vind ik weer interessant omdat de uitgeverij op de New York Comic Con bekend heeft gemaakt dat ze volgend jaar met een grote event comic komen die een sequel zal zijn op Secret Wars, een limited serie die uitkwam in 1984 en de trend van eventcomics op gang bracht. Kennelijk probeert Marvel deze dertig jaar oude serie weer bij een jong publiek onder de aandacht te brengen, om de lezertjes alvast voorbereiden op wat komen gaat.
De gratis comics voor het Halloween ComicFest zijn dus niet zo vrijblijvend als dat je wellicht in eerste instantie zou denken. Uiteraard zit er een commerciële reden achter. Een van de redenen voor dit evenement is natuurlijk aandacht genereren voor de stripwinkel en dat lijkt me een goede zaak. Ik vind het dan ook fijn dat Henk aan dit soort evenementen meedoet. Ze zijn daar sowieso lekker bezig, want enkele weken geleden hielden ze nog een echte Batman-dag in de winkel.
Na mijn bezoek aan de Geek Retreat in Glasgow deze zomer, geloof ik steeds meer dat het organiseren van dit soort speciale events, lezingen, boekprestenaties en andere bijeenkomsten in de stripwinkel, een goede aanjager kunnen zijn om weer nieuwe fans de winkel in te krijgen. Stripwinkels moeten een plek zijn waar stripliefhebbers en stripnieuwsgierigen terecht kunnen en zich thuis voelen.
Mocht je nog iets weten over andere (Halloween)events van een stripwinkel bij jou in de buurt, laat het dan even weten in het reactieformulier onder deze blogpost, want stripwinkels die extra moeite doen, verdienen alle mogelijke aandacht.
Dit stripplaatje uit het recent uitgekomen vierde deel van Douwe Dabbert heeft een heerlijke Halloweeneske sfeer. We zien de heks Wredulia met haar huisdier, een vleermuisachtig wezen.
Aan haar naam kun je al afleiden dat Wredulia weinig goeds in de zin heeft. Als Douwe haar huisje betreedt om te schuilen van de regen komt hij erachter dat de heks Koning Isobald de Vierde en zijn gehele hofhouding klein heeft gemaakt en gevangen houdt in flessen. De heks belooft hen vrij te laten als Douwe Dabbert via de poort naar oost afreist naar het Oosten om daar een mysterieus kistje te ontvreemden uit het luchtspiegelpaleis van tovenaar Occultus.
Met het Oosten bedoelen auteur Thom Roep en tekenaar Piet Wijn duidelijk het Midden-Oosten, want de architectuur staat bol met Arabische symbolen. Bovendien leidt de poort naar oost allereerst al naar de woestijn. Het is overigens geen vriendelijke wereld, dat oosten, want binnen de kortste keren worden Dabbert en zijn reisgezel gevangen genomen en als Slaven verhandeld.
Ik ben nog steeds erg blij met deze heruitgaven van de Douwe Dabbert-reeks en heb nu al zin in het volgende deel.
Thom Roep & Piet Wijn. Douwe Dabbert #4: De poort naar oost
Don Lawrence Collection € 7,95
Categorieën
Even een andere sfeer in Edinburgh
Edinburg was de laatste halte van onze reis. Het was mijn derde keer in deze prachtige stad en het zal zeker niet mijn laatste bezoek zijn. Toch verraste de stad me dit keer: het was onaangenaam warm.
De Schotten waren er zelf ook verbaasd over. Het was zelfs zo heet dat we de tweede dag in de middag de rust en schaduw opzochten van het Victoriaanse kerkhof op Prinses Street. Daar zaten we lekker op een bankje koffie te drinken, een broodje te eten en boekjes te lezen. Ik verdiepte me in de geschiedenis van de Schotse heksenvervolging en dan is zo’n kerkhof helemaal een toepasselijke leesplek. Eigenlijk mijn favoriete manier om vakantie te vieren.
Vakantievieren in Edinburg deden heel veel mensen. Tot nu toe had ik de stad in het voor- en naseizoen bezocht dus ik was nogal verbaasd over de drukte op de Royal Mile. Nog nooit heb ik in mijn leven zoveel Aziaten bij elkaar gezien, ze hadden het hele straatbeeld overgenomen. Gaf, de verkoper bij Dead Head Comics, vertelde me dat dit slechts twee maanden per jaar zo is. Na augustus komen de studenten weer terug en zijn de meeste toeristen weer verdwenen. Maar twee maanden in de zomer is Edinburgh dus een gekkenhuis. Goed om te weten voor de volgende keer.
Door de warmte en het grote aantal toeristen voelde mijn geliefde Edinburgh even niet meer als de spookstad die het behoort te zijn. De prachtige historische gebouwen en kerkhoven komen wat mij betreft beter tot hun recht in fris voor- of najaarsweer.
Op de laatste avond hadden we afgesproken met Kirsty die ik tijdens mijn vorige bezoek in Edinburgh had ontmoet in de stripwinkel Deadhead comics waar ze elke zaterdag werkt. Het was erg leuk om haar weer te spreken.
Toen we naar buiten liepen en afscheid namen van Kirsty was het een stuk kouder geworden. Er dwarrelde zelfs wat mist door de lucht, wat de historische gebouwen aan High Street het perfecte spookachtige tintje gaf wat ik tot nu toe aan de stad gemist had. Langs de Royal Mile, van ons perspectief een verdieping hoger gezien, liep langs een pand Dracula met een groep kinderen achter zich aan. Kennelijk een gids die alvast in de Halloweenstemming wilde komen. Linda en ik bezochten nog even Greyfriars en genoten van de in mist gehulde graven. Edinburgh was weer even de spookstad waar ik zo van houd.
The Pumpkin Carver (Robert Mann, 2006) begint veelbelovend. Als zijn zus op Halloween wordt belaagd door een moordenaar met een mes, komt Jonathan haar redden en vermoordt per ongeluk de killer. Helaas blijkt het een uit de hand gelopen grap te zijn van Lynns vriendje.
Een jaar later is Jonathan (Michael Zara) daar nog behoorlijk stuk van. Lynn (Amy Weber) en hij zijn inmiddels verhuisd en vieren Halloween met een stel leeftijdsgenoten op een stuk land van een excentrieke boer (Terence Evans). Jonathan krijgt aandacht van een schone dame (Minka Kelly), maar wanneer hij alleen is heeft hij last van hallucinaties en ziet hij het dode vriendje van zijn zus op hem afkomen. Dat wil zeggen, zijn het wel hallucinaties? Dan beginnen er slachtoffers te vallen op het feestje. Een of andere gek laat de tieners dood en verminkt achter… Wie, oh, wie zal de dader zijn?
Precies, een film vol Halloween-elementen deze Pumpkin Carver. Dat maakte deze horror het enigszins waard om te kijken. Al stoorde ik me aan een veelgemaakte continuïteitsfout op de soundtrack. Hoewel er constant een band op het feest optreedt, en behoorlijk hard ook, is daar niets van te horen als de scènes zich een klein beetje verderop afspelen. Je zou toch minstens iets op de achtergrond van de muziek moeten horen.
The Pumpkin Carver is verder een behoorlijk lauwe horrorfilm met matig acteerwerk. En aangezien er genoeg spoilers in dit stukje zijn opgenomen, kun je makkelijk beslissen deze horror over te slaan.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Pumpkin Carver keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Categorieën
Minneboo droomt van teleporteren
Treinreizen is saai. Wanneer vinden we eens een teleportatiemachine uit?
Vandaag is een beetje een off day, oftewel, er komt niet veel nuttigs uit mijn vingers. De geplande recensies en artikelen waar ik mee bezig ben kunnen wel een dagje wachten. Eerst maar wat gedachten op een rij krijgen en mijn slaperige hoofd ontwarren.
Gisteren was ik in Groningen om een vergadering bij te wonen in het Stripmuseum van de Commissie Inhoud. Die houdt zich bezig met de planning van exposities en dat soort dingen.
Ruben Steeman was die middag ook in het Stripmuseum. Binnenkort is zijn tentoonstelling Elke Dag Rust te zien, dus kwam hij even kijken waar hij zijn 2500(!) tekeningen gaat ophangen.
Vóór de vergadering heb ik weer eens door het Museum gelopen. Een van mijn favoriete elementen is het beeld van Eucalypta, de heks uit Paulus de Boskabouter. Heksen en Halloween gaan goed samen immers en hoewel Eucaplypta het de boskabouter vaak moeilijk maakt, bedoelt ze het niet slecht.
Voordat ik naar het Stripmuseum liep, had ik een afspraak met mijn zusje Manouk. Ik kom niet vaak in Groningen, dus als ik er ben, vind het leuk om even bij te praten. Ze is vers afgestudeerd en nu al lekker bezig als freelance tekstschrijver.
Je zou denken dat Groningen niet zo ver weg is, maar ik ervaar die treinrit als een eeuwigheid. Het is belachelijk dat die hogesnelheidstrein naar het Noorden er uiteindelijk niet kwam, vooral als je bedenkt dat ik sneller in Brussel ben dan in een stad in eigen land. Door een seinstoring was er ook wat vertraging gisteren, zowel heen als terug. ’s Avonds richting Amsterdam probeerde ik me te vermaken met de boeken die ik bij me had, maar was erg moe. Buiten was het donker dus er viel niets te zien. Dan is treinreizen saai zeg. Alsof dat metalen monster over de rails kruipt.
Ik zit mijn hele leven al in de trein maar de laatste tijd begint de NS me steeds meer tegen te staan. Er is veel gedoe met de OV-chipkaart. Logisch dat de Consumentenbond 2400 klachten binnenkreeg. Ook vind ik het niet netjes dat de kaartjes duurder worden terwijl de service er niet beter op wordt. Het lijkt tegenwoordig wel of ze ieder weekend onderhoud plegen, zodat een weekendreiziger altijd de dupe is.
Had ik maar een bezemsteel zoals Eucalypta of een glider zoals the Green Goblin, dan vloog ik naar mijn bestemming. Ik vind het namelijk leuk om ergens anders te zijn maar hou niet van reizen.
Het wordt hoog tijd dat we een teleportatiemachine uitvinden. Niet zoals die uit The Fly natuurlijk, want dat geeft alleen maar problemen. Misschien zo’n ding uit Star Trek. Hoewel, die transporter scant in wezen al je moleculen om je vervolgens op een andere plek weer op te bouwen. Welke computer zou jij dit werkje toevertrouwen? Een computer die op Windows draait loopt ongetwijfeld halverwege het opbouwen vast. Daar sta je dan zonder romp of hoofd. Nee, bedankt. Laat ze eerst maar eens een stabiele kwantumcomputer uitvinden, dan praten we verder. Voorlopig moet ik het dus nog met de trein doen.
Straks weer naar Utrecht, ik ga me alvast mentaal voorbereiden en neem nog een kopje koffie om mezelf moed in te drinken.
Hedwig van Driel, mijn collega bij filmblad Schokkend Nieuws, heeft een jaar lang geblogd over de films die ze zag. Ze postte een beeld van de film met daarbij een korte beschrijving. Ze had zichzelf voorgenomen dat ze minstens één zin over de film zou schrijven. Een opmerking was in principe genoeg, ze schreef geen synopsis en was niet verplicht een oordeel over de films te vellen.
Een leuk project en zoiets kort houden is een nobel streven. (Ze is er na een jaar mee gestopt, al linkt ze nog wel naar haar Letterboxd-posts.)
Toen ik met deze rubriek begon hield ik mezelf iets soortgelijks voor. Ik wilde bijhouden welke films ik zag door screencaps op mijn blog te plaatsen met daarbij wat opmerkingen. Toch schrijf ik vaak stukken die als recensies gezien kunnen worden. Het bloed kruipt…
Ook blijkt het in de praktijk nogal een opgave te zijn om alle films die ik zie op deze manier te behandelen. De films die ik in het kader van de weg naar Halloween kijk, hou ik netjes bij, maar ik heb nog niets gepubliceerd over Captain America: The Winter Soldier, Thor: The Dark World, en een paar andere films die ik recent zag. Of de dagen zijn te kort, of ik heb te veel te doen en werk niet snel genoeg. Hoe dan ook, het is altijd grappig om te constateren dat dingen anders uitpakken dan je jezelf voorneemt.
Goed, dan nu The Little Girl Who Lives Down the Lane (Nicolas Gessner, 1976).
Blij verrast was ik door deze thriller uit 1976 met in de hoofdrol een nog jonge Jodie Foster. Dat deze titel op de lijst met Halloween-relateerde films staat heeft te maken met de openingsscène die zich op 31 oktober afspeelt en er kinderen voorkomen die trick or treaten. Verder is The Little Girl Who Lives Down the Lane dus een thriller en geen horror, al vallen er wel wat doden.
Jodie Foster speelt Rynn Jacobs, een meisje dat samen met haar vader een huis is betrokken in het dorp. Haar vader, een dichter en vertaler, lijkt echter nooit thuis te zijn. Daardoor beginnen enkele bemoeizuchtige dorpsbewoners argwaan te krijgen. Mrs. Hallet, de dame die hen het huis verhuurt, wil dolgraag de vader van het kind spreken en vindt het maar vreemd dat het meisje nooit naar school gaat. Haar zoon Frank is de plaatselijke pedofiel en die is dus om andere reden geïnteresseerd in het dertienjarige meisje. Een interessante rol voor Martin Sheen, die de pedo niet ongevaarlijk neerzet en een zekere zenuwachtige energie meegeeft.
Per ongeluk komt de moeizuchtige Mrs. Hallet (Alexis Smith) om het leven in het huis van Rynn. Het meisje sluit vriendschap met een manke tienerjongen die als goochelaar optreedt. Samen laten ze het lijk van Mrs. Hallet én van Rynns moeder verdwijnen. Haar vader is al eerder op natuurlijke wijze gestorven. Voordat hij het aardse verliet hebben ze samen een plan gemaakt zodat Rynn zonder inmenging van volwassenen in huis kon blijven totdat ze meerderjarig zou worden. Dat plan lijkt nu volledig te mislukken. Zeker nu de pedo komt buurten om te zien wat er eigenlijk met zijn moeder is gebeurd.
Het spel van alle acteurs is voortreffelijk en tot het einde aan toe blijft het spannend. Foster bewees al op jonge leeftijd dat ze goed kan acteren en volgens mij is ze in de loop der jaren alleen maar beter geworden.
Wederom heb ik dankzij dit project weer een voor mij onbekende, oudere film gezien die me veel kijkplezier verschafte. Een reden om nog een tijdje met dit project door te gaan.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Little Girl Who Lives Down the Lane keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
I really dig this video about how to make Pancake Zombies for Halloween or any other ghoulish occasion like birthday parties or, in my case, basically anything that has to do with cooking (I am not a fan of it). (via Maaike Hartjes)
Na het zien van het overbodige Poltergeist II had ik beter moeten weten, maar ik was benieuwd welke draai ze aan het verhaal zouden geven om een derde deel rendabel te maken, dus heb ik toch Poltergeist III (1988) gekeken.
Eigenlijk is die draai minimaal: Carol Anne wordt wederom belaagd door Kane, maar in plaats van een losstaand huis in de suburbs woont ze in een wolkenkrabber in het centrum van Chicago. Carol Anne logert tijdelijk bij haar oom (Tom Skerritt), tante (Nancy Allen) en nichtje. Het gebouw waarin ze wonen is wel geavanceerd en van allerlei technische snufjes voorzien. Deze wolkenkrabber is een stad op zichzelf: je kunt er wonen, shoppen, zwemmen en een uitgaan. Een soort Die Hard-gebouw maar dan met klopgeesten.
Verder vond ik het vooral leuk om actrice Lara Flynn Boyle in actie te zien. Grappig dat ze hier de nicht van Carol Anne speelt en Donna heet, net zoals het personage in Twin Peaks waar ze bekend mee werd. Ook vind ik Tom Skerritt een sympathieke acteur: nooit echt doorgebroken tot thee big leagues volgens mij, maar hij speelt wel altijd een degelijke every man.
Heather O’Rourke overleed op twaalfjarige leeftijd toen de film in post-productie was. Er werd een stand-in voor haar gebruikt toen de regisseur besloot het einde opnieuw op te nemen. Misschien kreeg Kane haar uiteindelijk toch te pakken.
Het is interessant dat men ervoor koos om de meeste visuele effecten in de camera op te nemen. Deze werden dus praktisch uitgevoerd op de set.
Volgend jaar komt de remake van de eerste Poltergeist uit. Ik hoef die niet te zien. Heb mijn buik nu wel vol van deze filmreeks.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Poltergeist III keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Principieel ben ik niet tegen sequels. Er zijn namelijk genoeg filmvervolgen te noemen die beter waren hun origineel of het verhaal op een boeiende wijze verder vertellen. Denk maar aan Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back, The Dark Knight en Spider-Man 2. De sequel van Poltergeist, Poltergeist II: The Other Side (Brian Gibson, 1986) vind ik echter volledig overbodig.
De film biedt vooral meer van hetzelfde. Bovendien heeft men aan het eerste verhaal gesleuteld om de sequel mogelijk te maken en dat vind ik vervelend. In Poltergeist wordt de familie Freeling belaagd door klopgeesten omdat hun huis staat op de resten van een kerkhof. De aannemer die de wijk heeft gebouwd beweert dat het kerkhof is verplaatst, maar in werkelijkheid hebben alleen de grafstenen een nieuw onderkomen gekregen. De lijken zitten gewoon nog in de grond en die zijn rusteloos. Dochter Carol Anne (Heather O’Rourke) werd naar een andere dimensie ontvoerd omdat de geesten denken dat zij hen naar het licht zal brengen.
In Poltergeist II blijkt dat er onder het huis een grot verborgen zit waar in het verleden de leden van een religieuze sekte om het leven zijn gekomen. De sekte was overtuigd dat de Apocalyps zou komen, maar toen de gevreesde datum kwam en ging en de wereld er nog was, werden ze vastgehouden door hun leider Kane. De familie Freeling is inmiddels bij de moeder van Diane (JoBeth Williams) ingetrokken. Toch weet Kane hen te vinden en probeert Carol Anne weer in handen te krijgen. Ik geef toe: de veranderingen aan het achtergrondverhaal zijn niet enorm, maar toch stoort het me een beetje.
Dit keer wordt het gezin bijgestaan door een Shaman, maar het paranormale dwergvrouwtje duikt ook nog even op. Zelda Rubinstein, die het dwergvrouwtje speelt, werd genomineerd voor een Razzie Award voor worst supporting actress. Nou, dan weet je het wel. Aan het einde van de film is ze ook opeens verdwenen alsof de crew vergeten is naar haar trailer te lopen om te zeggen dat de opnames zouden beginnen.
Acteur Julian Beck, die Kane gestalte geeft in de film, overleed tijdens de opnamen. Men schakelde H.R. Giger in om de monsterachtige verschijning van Kane te ontwerpen en daar werd de film mee voltooid.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Poltergeist II keek ik in het kader van de weg naar Halloween.