Tag: Halloween

Categorieën
Film Frames Strips

Creepshow: Vermakelijke hommage aan horrorstrips

Creepshow (1982) van George A. Romero is een vermakelijke hommage aan Amerikaanse horrorstrips.

creepshow_02 creepshow_012De film bestaat uit een vijf korte verhalen die aan elkaar zijn verbonden doordat ze allemaal in het fictieve horrorstripblad Creepshow voortkomen. Creepshow staat voor stripbladen als House of Mystery, House of Secrets, The Witching Hour, Tales from the Crypt, The Vault of Horror, The Haunt of Fear en ongetwijfeld Creepy. In de proloog wordt het stripblad door een boze vader in de prullenbak gegooid.

creepshow_10 creepshow_09 creepshow_07Stephen King tekende voor het scenario en voor een rol van een de personages. King speelt op nogal cartooneske wijze een domme boer die rijk denkt te worden van een neergestorte meteoriet, maar die uiteindelijk door de steen verandert in een soort plantwezen. De eerste twee verhalen van de anthologie vond ik niet heel sterk omdat ze vooral erg flauw zijn. Horror en humor zijn zelden een goede combinatie. In ieder geval gaat bloedstollende spanning verloren zodra er flauwe humor in het spel is. Door segmenten met flauwe humor af te wisselen met verhalen met een serieuzere toon, is Creepshow een ‘mixed bag’ zoals dat heet. Maar goed, dat gaat vaak ook op voor horrorcomics.

Hou het maar bij schrijven, Stephen.
Hou het maar bij schrijven, Stephen.

Wel boeiend vond ik het verhaal ‘Something to Tide You Over’, waarin de psychopaat Leslie Nielsen wraak neemt op zijn overspelige vrouw en haar geliefde door ze tot hun hoofd in te graven op het strand. Als het vloed wordt zullen ze volledig onderwater zitten, maar ja, wie lang genoeg zijn adem in kan houden, heeft een kans van overleven, aldus de psychopaat. Terwijl het paar de marteling ondergaat slaat de schurk het proces ontspannen gade via zijn televisie die het signaal van zijn videocamera op het strand doorgeeft. Leuk aan dit verhaal is natuurlijk dat we Nielsen, die een tweede carrière kreeg door de lolbroek uit te hangen in de Naked Gun-reeks, eens een naargeestig personage speelt. Tweede bonus is dat Ted (Cheers) Danson een van de slachtoffers is. Zijn overbekende kop steekt uit boven het zand.

Nielsen en Danson.
Nielsen en Danson. ‘kijk, Cheers is op tv!’

In het verhaal ‘The Crate’ wordt op een universiteit een oude kist ontdekt waarin een monster in verborgen zit. Professor Henry Northrup (Hal Holbrook) ziet een mooie kans om eindelijk eens van zijn uitermate vervelende echtgenote (Adrienne Barbeau) af te komen. Echt vies is het laatste verhaal waarin een appartement overspoeld wordt door kakkerlakken. Bah, zoiets wil ik nooit meer zien. Daarom maar een leuk Halloween-plaatje waar de film mee aanvangt om deze post af te sluiten:

creepshow_08

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Creepshow keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

The Exorcist: De Duivel is een watje

Ooit zag ik in Filmhuis Hoorn de director’s cut van The Exorcist (William Friedkin, 1973/2000). Ik kan me herinneren dat ik die behoorlijk goed vond. Recent zag ik deze echter weer in het kader van de weg naar Halloween, en eerlijk gezegd vind ik The Exorcist nu minder indrukwekkend.

exorcist_01 exorcist_02 exorcist_03Goed, de special effects in The Exorcist zijn voortreffelijk, evenals het camerawerk. Ook het spel van de acteurs, vooral van de jonge Linda Blair is zeer goed en in de meeste gevallen overtuigend. En het is altijd leuk om een vrouw te zien masturberen met een christelijk kruis, want het is altijd leuk om religieuze dwaallichten te choqueren.

Het verhaal komt verschrikkelijk traag op gang, maar dat wordt goed gemaakt op het moment dat het meisje bezeten raakt door de Duivel. Dan komt er een lekkere vaart in het geheel en wordt de vertelling zelfs wat fragmentarisch. Toch viel The Exorcist bij het terugzien wat tegen.

Het helpt natuurlijk niet dat het bekende muzikale thema, Tubular Bells van Mike Oldfield, vroeger gebruikt werd in de kinderserie Bassie & Adriaan. Die clown en acrobaat hebben niet alleen menig jeugd verknald door in tv-optredens als zichzelf iedere keer te laten zien dat ze eigenlijk grofgebekte proleten zijn, en door het gebruiken van het Exorcist-thema bij hun domme avonturen, moet ik iedere keer aan de huilende professor denken als ik de muziek in de film hoor. Niet echt bevorderlijk voor de horrorsfeer.

Grootste probleem heb ik wederom met de christelijke visie op de wereld die ten grondslag ligt aan het verhaal. Monsters die niet voortkomen uit een bestaande religie vind ik indrukwekkender dan wezens die al jaren door de kerk worden gebruikt om het volk klein te houden. Aangezien ik het christendom, net als alle andere religies, een onwijs onnozele uitvinding vind, boet de film mijns inziens hierdoor aan geloofwaardigheid in. Het idee dat de Duivel, het ultieme kwaad, zich laat binden door twee priesters die voorlezen uit de Bijbel en af en toe met een kruis zwaaien en onzin uitkramen als ‘The power of Christ compells you!’ is zo verschrikkelijk onzinnig dat het mijn suspension of disbelieve te boven gaat. Als ik Satan was geweest had ik die kruiszwaaiers een dikke middelvinger geven, maar in het verhaal van William Peter Blatty, die zijn eigen roman tot filmscript bewerkte, laat hij zich klein krijgen. Watje. Allemaal nachies, zeg ik dan.

(Benieuwd naar het verschil tussen de originele versie en de director’s cut? Check deze blogpost.)

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Exorcist keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

Poltergeist: Indrukwekkende lichtshow met een christelijk tintje

Sommige films die al wat ouder zijn doorstaan de tands des tijds niet. Poltergeist echter wel.

poltergeist_02 poltergeist_03

Deze horrorfilm uit 1982 van Tobe Hooper is nog steeds zeer genietbaar, al komt de plot wat traag op gang. Het verhaal is mede gepend door Steven Spielberg die ook als producer optrad in de film. Zijn vingerafdrukken en die van Industrial Light and Magic, het special-effectsbedrijf van George Lucas, zitten dan ook duidelijk op Poltergeist. (Let trouwens eens op hoeveel Star Wars-merchandise je in de film kunt zien.) De special effects zijn trouwens zeer overtuigend en waren toentertijd state of the art. Nu zie je wel door de lichtshow heen, maar toch, mooi gedaan. Dat de effecten overtuigen komt mede door het strakke spel van de acteurs die allemaal heel expressief hun angsten laten zien. Vooral hoofdrolspeelster JoBeth Willams kan er wat van.

'Who you gonna call?'
‘Who you gonna call?’ De enige echte Craig T. Nelson schrikt zich een hoedje!

Poltergeist draait om een doorsnee Amerikaans gezin bestaande uit pa, moe en drie kinderen, dat in een nieuwbouwwijk gaat wonen. Een typische Californische suburb. Al snel blijkt echter dat hun nieuwe huis niet helemaal pluis is: klopgeesten en paranormale verschijnselen stonden niet in de verkoopakte aangekondigd maar zijn veelvuldig aanwezig. Als de jongste dochter in een interdimensionale poort verdwijnt en wordt gegijzeld door ‘het beest’, is het tijd om de Ghostbusters te bellen. Maar ja, die bestaan niet in dit verhaal dus bellen de ouders maar met een stel wetenschappers die zich bezighouden met het paranormale. Dit sympathieke trio blijkt al snel niet opgewassen tegen het kwaad, dus wordt een grappig dwergvrouwtje ingehuurd om het huis ectoplastisch schoon te maken en de dochter te redden.

Waarom het zo spookt in dat huis, laat ik even in het midden, maar het heeft weer eens alles te maken met een grote coöperatie waarbij winstoogmerk voor ethiek gaat. Dit maakt de film nu nog steeds relevant.

poltergeist_09
JoBeth Willams is nog steeds zeer aantrekkelijk als ze bang speelt.

poltergeist_10

De christelijke ondertoon die in dit soort films schuilgaat, vind ik wel ergerlijk. Het valt me bij het (her)bekijken van veel horrorfilms op hoe erg deze eigenlijk gestoeld zijn op de christelijke leer. In Poltergeist staat de weg naar het hiernamaals centraal en met ‘het Beest’ wordt overduidelijk de Duivel bedoeld. Aangezien ik het christendom, net als alle andere religies, een onwijs onnozele uitvinding vind, boet de film mijns inziens hierdoor aan geloofwaardigheid in. Liever een onbekende demon, dan eentje die bedacht is door een stelletje gefrustreerde mannen die de fictieverhalen over God en Jezus op papier stelden.

Overigens: sommige mensen beweren dat er een vloek heerst op de Poltergeist-filmreeks.

poltergeist_11 poltergeist_12 poltergeist_13 poltergeist_14

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Poltergeist keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spideys web: Spider-Man ontmoet Jack O’Lantern

Jack O’Lantern mag dan de show stelen op een Halloweenfeestje, als internationale terrorist is hij wel het sukkeltje van de klas.

Spec-SpiderMan-056_coverDeze cover van Peter Parker the Spectacular Spider-Man #56 (July 1981) is getekend door Frank Miller. Miller was toen nog een relatief nieuw talent en zoals je ziet, goed in staat om mooie, dramatische illustraties af te leveren. De cover markeert de eerste confrontatie tussen Spidey en Jack O’Lantern. Met zijn brandende pompoenenhelm zou deze terrorist niet misstaan op een Halloweenfeestje of in een amusante horrorfilm. Toch is hij, in tegenstelling tot bijvoorbeeld the Green Goblin of Hobgoblin, die ook allebei op zo’n feestje thuishoren, een beetje een sukkel.

Zijn outfit is een soort van harnas dat hem beschermd tegen kogels en dergelijke, dus handig. Maar hij heeft ook een pogo-platform waarop hij zich voortbeweegt. Als een manisch haasje springt Jack O’Lantern met dat ding alle kanten op, de weerkaatsing tegen muren en vloeren gebruikend om verder te komen. Ik kan me een makkelijker voertuig om mee te ontsnappen voorstellen. Ik denk zelfs dat je meer hebt aan een BMX crossfiets die toentertijd zo populair waren.

PPSSM-056-jackolanternMaargoed, hij schiet wel laserstralen af met een polsband, en daar moet je natuurlijk wel voor oppassen. En meedogenloos is hij wel. In het verhaal blijkt dat Jack samen met zijn handlangers een hele ambassade gegijzeld hield, maar werd verslagen door Machine Man. In coma geraakt door een eigen explosie wordt Jack naar het ziekenhuis gebracht waar wel meer superschurken worden behandeld.

Maar er is meer aan de hand dan men op het eerste gezicht denkt. Jack heeft namelijk zichzelf in coma gebracht door een drug te nemen die hij in zijn holle kies had verstopt, zodat de politie hem naar het Bellevue hospitaal zou brengen. Jack O’Lantern heeft bedacht dat het makkelijker ontsnappen is uit een ziekenhuis dan uit een gevangenis. Hij ‘ontwaakt’ dan ook zodra zijn handlangers hem komen bevrijden.

Dan besluit de schurk om het ziekenhuis gegijzeld te houden en tien miljoen dollar losgeld te eisen. Dom, want een van de aanwezigen is Nathan Lubensky, de vriend van Tante May. Als May haar neefje opbelt om te vertellen dat haar vriendje wordt gegijzeld en vraagt of Peter bij haar langs wil komen om haar te steunen tot de narigheid voorbij is, duurt het niet lang voordat Spider-Man door het Bellevue ziekenhuis over het plafond kruipt om de terroristen uit te schakelen.

PPSSM-056-spidermansluiptDat kost hem relatief weinig moeite, en eigenlijk levert Jack O’Lantern ook niet al te veel problemen op. Spider-Man kan zijn laserstralen makkelijk ontwijken.

PPSSM-056-jack-vs-spideyAls Jack O’Lantern op zijn pogo-platform naar buiten vlucht, raakt Spidey het platform met een webdraad. Als Jack net rond een vlaggenmast springt en Spidey het webdraad hard aantrekt, vliegt de terrorist richting Spider-Mans vuist. Een ferme knal is genoeg om Jack O’Lantern op de grond te krijgen.

PPSSM-056-jack-vs-spidey2Echt lastig wordt het pas voor Spider-Man als hij later zijn tante bezoekt. Die is natuurlijk heftig teleurgesteld in haar neefje Peter Parker omdat hij niet eerder opdaagde om haar te steunen. Typisch Parker: als Spider-Man heeft hij de mensen kunnen redden, maar hierdoor lijkt het alsof Peter een onverantwoordelijke jongen is waar je absoluut niet op kunt bouwen. Kortom, Peter heeft weer eens pech. Toch valt het leed ook wel weer mee als je bedenkt dat Peter niet Jack O’Lantern is.

Saillant detail: dit verhaal werd geschreven door Roger Stern en de breakdowns (potloodschetsen) zijn gemaakt door Jim Shooter, toen ook de editor-in-chief van Marvel. Jim Mooney inkte Shooters tekeningen.

Categorieën
Film Frames

Nightbreed: Creature feature

Creature feature

In oktober komt een director’s cut uit van Nightbreed (1990), want Clive Barker die zijn eigen boek Cabal verfilmde, was niet tevreden over wat de studio van zijn film had overgelaten.

Creature feature
Creature feature

In een artikel (uit Cinefantastique, Vol 21, No 1, July 1990 van Alan Jones) laat hij zich dan ook duidelijk uit over het feit dat de filmstudio geen bal snapte van wat hij probeerde te maken:

“The lesson I’ve learned [making ‘Nightbreed’] is that a lot of people don’t want anything different. They don’t want you to have a unique vision. But why make movies anybody else could have done? Well, I’ve paid the consequences, but I’m unrepentant. Again and again I listened to deprecating comments about low literacy levels. There was supposedly no point showing ‘Nightbreed’ to critics because the people who see these movies don’t read reviews, in brackets, even if they can read at all! Immediately it was disqualified from serious criticism. Therefore it had to be sold to the lowest common denominator. Nobody cares for the product I, and a host of other horror directors, make. One [old] guy at Fox never saw it through because he felt it was morally reprehensible and disgusting – the two very things it’s not. Their imaginations are limited and they have a very unadventurous sense of what to do. Someone at Morgan Creek said to me, ‘You know, Clive, if you’re not careful some people are going to like the monsters.’ Talk about completely missing the point! Even the company I was making the film for couldn’t comprehend what I was trying to achieve!”

Ik heb me vermaakt met deze fantasiehorror vol met vreemde creaturen. Het idee van Midian, een plek waar monsters wonen en worden geaccepteerd voor wat ze zijn, staat me zeer aan. De creaturen zien er intrigerend uit en in dit geval zijn de monsters de good guys. Danny Elfman componeerde de bombastische en zeer aanwezige soundtrack.

Midian
Midian

Wat je ook van Clive Barkers werk vindt, onorigineel is het niet. Hij schreef verschillende horrorboeken en regisseerde en schreef onder andere Hellraiser. (De film Candyman is ook gebaseerd op een verhaal van Barker, al vond ik die film zeer slaapverwekkend. Veel mensen op Facebook waren het wat dat betreft niet met me eens.)

nightbreed_03
Boone deed me heel erg denken aan Angel uit Buffy. Weten we in ieder geval waar David Boreanaz de monsterd vandaan heeft gehaald.

Dat de Canadese filmregisseur David Cronenberg de rol van Dr. Phillip K. Decker speelt, vind ik een leuk detail. Decker is een verknipte psychiater met moordneigingen die met een masker op zijn hoofd mensen in mootjes hakt.

Boone heeft zijn dokter (David Cronenberg) goed te pakken.
Boone heeft zijn dokter (David Cronenberg) goed te pakken.

Decker vertelt zijn patiënt Aaron Boone (Craig Sheffer) dat hij een seriemoordenaar is. Boone slaat op de vlucht en vindt onderdak bij een groep monsters genaamd Nightbreed, die zich schuilhouden op een oud kerkhof. De dokter, de politie en Boone’s vriendin (Anne Bobby) gaan achter Boone aan, wat tot een explosief einde leidt.

nightbreed_05 nightbreed_04

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Nightbreed keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

Candyman: Geen zoete koek

Candyman: 'Niet in slaap vallen hoor, anders krijg je een knal met mijn haak!'

Candyman (1992) van regisseur Bernard Rose is een van de vlakste en saaiste horrorfilms die ik ooit zag.

Candyman: 'Niet in slaap vallen hoor, anders krijg je een knal met mijn haak!'
Candyman: ‘Niet in slaap vallen hoor, anders krijg je een knal met mijn haak!’

Twee wetenschapsters doen in het getto van Chicago onderzoek naar urban legends voor hun proefschrift. Als ze de stadlegende over Candyman onderzoeken, raakt Helen Lyle (Virginia Madsen) in de ban van de moordlustige Candyman en natuurlijk is deze legende meer waar dan dat ze zou willen. Gaap.

De onderzoeksters en een stukje kleurrijke graffiti.
De onderzoeksters en een stukje kleurrijke graffiti.

Candyman is een trage, maar bovenal saaie horrorfilm waarin een man met een vleeshaak als hand centraal staat. In het begin lijkt de film nog een interessante wending te krijgen als het lijkt dat Helen zelf de moorden pleegt en alleen maar in haar hoofd denkt dat Candyman bestaat. Maar zodra duidelijk is dat de bloeddorstige snoepjesman meer dan alleen maar een legende is, kakt de boel al snel in. Zelfs de belichting van cameraman Anthony B. Richmond is vlak. Vooral de interieurscènes zijn vlak uitgelicht en lijken zo uit een soap gehaald te zijn.

candyman_02Actrice Virginia Madsen voor haar rol zowel de Saturn Award als het Avoriaz Fantastic Film Festival in de categorie beste actrice. Bij Avoriaz kreeg de regisseur ook de publieksprijs voor deze film. Misschien had iedereen in de zaal een slaapstoornis en konden ze dankzij Candyman eindelijk een uiltje knappen.
De film kreeg maar liefst twee vervolgen die ik in ieder geval niet ga kijken.

Er is zelfs een Candyman wannabe. Wat voor sukkel ben je dan?
Er is zelfs een Candyman wannabe. Wat voor sukkel ben je dan?

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Candyman keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

Trick or Treat (1986): Have a heavy metal Halloween

Lisa Orgolini.

Een film met de naam Trick or Treat moet natuurlijk wel iets met Halloween te maken hebben, dacht ik. De film uit 1986 van Charles Martin Smith heeft dat zijdelings ook wel, want speelt onder andere op Halloweenavond, maar eigenlijk draait Trick or Treat meer om metalfan Eddie Weinbauer en zijn adoratie van metalzanger Sammi Curr.

Metal Head Eddie
Metal Head Eddie

Wanneer Curr (Tony Fields) in een brand om het leven komt, krijgt Weinbauer (Marc Price) van een bevriende diskjockey de laatste opnames van zijn held. Deze acetaat blijkt satanische boodschappen te bevatten die Eddie ontdekt als hij de plaat achterstevoren afspeelt. In eerste instantie blijkt de magie van de plaat Weinbauer te helpen: hij is al jaren het pispaaltje van de school en dankzij de muziek van Curr kan hij wraak nemen op zijn kwelgeesten. Helaas is de in en in doortrapte ziel van Curr ambitieuzer in zijn zucht naar destructie en al snel heeft de tiener de demonische kracht van de plaat niet in de hand. En als dan ook nog eens zijn overleden held in eigen persoon chaos komt zaaien, wordt het Halloweenfeestje op school wel een heel dodelijke plek.

trick-or-treat_02 trick-or-treat_03

Grappig aan deze film is dat er op een ludieke wijze wordt ingegaan op de mythe dat heavy metal satanische muziek zou zijn en dat je verborgen boodschappen kunt horen door de platen achterstevoren af te draaien. Een idee dat vooral door domme christenen in de wereld is geholpen. We zien onder andere Ozzy Osbourne in een kleine rol als dominee die op televisie waarschuwt voor de verderfelijke songteksten in metal muziek. Ook Gene Simmons heeft een cameo als de vriendelijke discjockey. Dat de film op nummer drie staat in een lijst van Cheesiest Heavy Metal Horror Flicks of All Time verbaasd me verder overigens niets. De soundtrack is heerlijk gedateerd, de demonische metalzanger ziet er met zijn langharige poedelkapsel lekker verwijfd uit en verder is iedereen heerlijk nostalgisch in de weer met cassettebandjes en vinylplaten.

Ook bevat de film een humoristisch, maar licht verontrustende scène waarin een tienermeisje onder invloed van Currs muziek zeer opgewonden raakt. Vlak voordat ze haar hoogtepunt bereikt opent ze haar ogen en blijkt dat er uit haar walkman een demon te voorschijn is gekomen die haar aan het neuken is. Klaar ben je.

trick-or-treat_07

trick-or-treat_05Actrice Lisa Orgolini is wat mij betreft de grootste ontdekking die ik bij het bekijken van Trick or Treat deed. Ik had haar tot nu toe nog nooit in een film gezien en dat is eigenlijk niet zo verwonderlijk, want haar cv op IMDB houdt op bij 1998. Kennelijk heeft ze na Hideous Kinky geen film meer gemaakt. Verder kan ik online ook bijna niets over haar vinden. Wie weet waar ze uithangt en wat ze tegenwoordig doet, mag het vertellen in het commentformulier.

Lisa Orgolini.
Lisa Orgolini.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Trick or Treat (1986) keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames Strips

Trick ‘r Treat: De ultieme Halloweenfilm

Misschien is Trick ‘r Treat (2007) van Michael Dougherty wel de ultieme Halloweenfilm.

In deze horrorfilm lopen vier enge verhalen door elkaar. Wat hen verbindt is de aanwezigheid van Sam die je als de wraakzuchtige spirit van Halloween zou kunnen interpreteren. Iedereen die de tradities van het jaarlijkse spookfeestje namelijk niet serieus neemt, krijgt met Sam te maken in Trick ‘r Treat.

trick-r-treat_11_tuintrick-r-treat_14trick-r-treat_15 trick-r-treat_13

Halloweenmascotte
Sam draagt een juten masker met knoopsgaten als ogen. De rest van zijn Halloweenkostuum lijkt ook uit de tweedehands verkleedkist te komen. Eigenlijk heeft hij wat weg van een vogelverschrikker op kindergrootte. Vergis je echter niet, Sam lijkt dan misschien een beetje shabby, hij is razend snel en moordzuchtig. In een panelgesprek vertelde schrijver en regisseur Michael Dougherty dat hij het jammer vond dat Halloween geen mascotte heeft en dus bedacht hij Sam.

Sam.
Sam.

In dat zelfde panelgesprek werd bekend gemaakt dat er een vervolg komt op deze bijzondere horrorfilm. Ondanks het feit dat de film indertijd niet in de bioscoop werd uitgebracht, heeft Trick ‘r Treat een aardige cultfollowing gekregen. En terecht, want wie van Halloween houdt, moet deze film wel kijken. De hele film ademt Halloween, van de verhalen tot en met de kleinste details in de art direction. Wat mij betreft mag het vervolg zo snel mogelijk uitkomen. Halloween komt immers ook ieder jaar weer voorbij.

trick-r-treat_04 trick-r-treat_05

Strip
Er verscheen in 2009 ook een stripadaptatie van Trick ‘r Treat. Zo’n stripadaptatie is op zich niet zo interessant: waarom de strip lezen als je ook gewoon de film kunt kijken? (Hetzelfde geldt voor stripadaptaties van bijvoorbeeld De Avonden waarin de tekst van Reve integraal is opgenomen, maar dat even terzijde.) En daarbij is de strip niet zo mooi getekend en haalt de comic het qua sfeer niet bij de film.

Ik ben altijd op zoek naar goede strips over Halloween of met een Halloweensetting, dus hoop ik dat men snel een hele reeks verhalen in dezelfde sfeer als de film zal maken. Dat zou best wel eens een interessante serie comics kunnen opleveren.

trick-r-treat_28 trick-r-treat_29

trick-r-treat_30
De sympathieke actrice Anna Paquin heeft extra ‘bite’ in deze film.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Trick ‘r Treat keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

The Changeling: Geesten uit het verleden

George C. Scott: Nog springlevend.

Als je oude films kijkt is er een kans dat de acteurs die je aan het werk ziet allang dood zijn. Dat was ook het geval toen ik The Changeling zag in het kader van de weg naar Halloween.

George C. Scott: Nog springlevend.
George C. Scott: Nog springlevend.

In deze haunted house horrorfilm van Peter Medak uit 1980 geldt dit in ieder geval voor de twee hoofdacteurs uit de film: George Campbell Scott en Melvyn Douglas. Als twee geesten uit het verleden, of twee levende doden zo je wilt, waren ze rond op het witte doek. Heel toepasselijk voor een horrorfilm die draait om een huis waarin een spook de aandacht trekt van de nieuwe bewoner (Scott). Deze bewoner komt vervolgens een nare moordzaak op het spoor die leidt naar Senator Joe Carmichael (Douglas).

Trish Van Devere, indertijd de vrouw van Scott, leeft overigens nog wel en is dik in de zeventig.

changeling_02Het leuke aan dit Halloween-project is dat ik de films bekijk met zo min mogelijk voorkennis, waardoor ik telkens voor nieuwe verrassingen kom te staan. Geen idee waar de film over gaat, wie erin spelen, behalve dan dat deze te maken hebben met een lijst filmtitels die iets met Halloween te maken hebben volgens de samenstellers ervan. Eigenlijk zat er geen directe referentie naar Halloween in The Changeling, toch vond ik het een sfeervolle en onderhoudende film waarin vooral het naturelle spel van de drie steracteurs de bovennatuurlijke gebeurtenissen in het huis waarachtiger maakt.

Alle interieurs van het huis zijn overigens in een studio opgenomen. Het pand zelf was een groot decor. Gelukkig maar, want het gaat uiteindelijk in vlammen op. Dat heb je met die spookhuizen.

changeling_03

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Changeling keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

House II: Flauwe reclamespot voor special effects

Hoewel House II: The Second Story uit 1987 een sequel is op de House-film die een jaar eerder uitkwam, hebben de verhaallijnen van beide films niets met elkaar te maken.

House2_6Dat het huis toegang biedt tot andere dimensies is het enige dat men heeft overgenomen. Verder is House II: The Second Story een flauwe komedie die vooral lijkt te zijn gemaakt om special effects ten toon te stellen.

Toch doen de acteurs hun best met het flauwe script en wie zijn verstand op nul zet en de aftiteling haalt zal zich toch wel vermaken. Al zijn films als Bill & Ted’s Excellent Adventure, waar ik aan moest denken, een stuk beter.

houseII-dinoWel zit er een heus Halloweenfeestje in House II, maar tegen het visuele geweld van rondlopende zombies en dinosaurussen steken de gekostumeerde feestgangers toch enigszins bleekjes af.

House2_3 House2_5Saillant detail: oktober 1987 bracht Marvel Comics een stripadaptatie van House II uit, geschreven door Ralph Macchio en getekend door Alan Kupperberg.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. House II keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

House: Huisje, boompje, beest!

In House van Steve Miner zit het horrorschrijver Roger Cobb niet mee. Recent scheidde hij van zijn vrouw (Kay Lenz) nadat hun zoon plotseling van de aardbodem verdween. En nu heeft zijn tante, die hem als een surrogaat moeder opvoedde, zichzelf ook nog opgehangen.

house_05

House: Monsters in de kast
House: Monsters in de kast

Cobb (William Katt) besluit een tijdje in haar huis te gaan wonen, in de hoop zijn nieuwe boek op papier te krijgen en zijn zoon terug te vinden. In tegenstelling tot wat zijn uitgever wil, namelijk een nieuw horrorboek, probeert Cobb zijn herinneringen aan de Vietnamoorlog op papier te zetten.

Al snel blijkt het niet pluis te zijn in zijn ouderlijk huis, het is namelijk een spookhuis waar nare creaturen plotseling uit de kast kunnen komen. Ook vermoedt Cobb dat het huis verantwoordelijk is voor het verdwijnen van zijn zoon. Het huis blijkt ook toegang te bieden tot een helse, surrealistische wereld waar Cobbs vietnamtrauma’s verborgen zitten. Kortom, niet echt een rustige omgeving om aan een boek te werken. Tenzij je er geen bezwaar tegen hebt dat je dode tante nog eens op bezoek komt, of deze perverse vrouwpersoon:

house_04

Kay Lenz: Brede mond
Kay Lenz: Brede mond

Dit klinkt allemaal ernstig, maar eigenlijk is House van regisseur Steve Miner wat we een horrorkomedie noemen. Zelfs als Cobbs oude legermaatje Big Ben in zombiestaat voor de deur staat om wraak op hem te nemen, is de strijd tussen hen vooral grappig in plaats van eng.

House_3House (1986) is een van die filmtitels uit de jaren tachtig die ik me is bijgebleven. Het is een film die ik altijd al eens wilde kijken. Teleurgesteld was ik allerminst, want het is een vermakelijke film, maar echte horror hoort onder je huid te gaan zitten. Dat is hier niet het geval. Sterker nog: het decor dat Vietnam moet voorstellen maar meer lijkt op een miniversie van een botanische tuin, werkt onbedoeld op de lachspieren.

Acteur George Wendt heeft een bijrol als bemoeizuchtige buurman. Die naam zegt je misschien niets, maar Norm uit Cheers waarschijnlijk wel.Verder viel het me op dat actrice Kay Lenz eigenlijk een erg brede mond heeft met bijhorende tandpasta smile. Dat vond ik dat wel weer griezelig.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. House keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

Pas op voor Pumpkinhead!

Maak kennis met Alien... euh Pumpkinhead

De demon Pumpkinhead neemt wraak voor ieder die het durft hem op te roepen.

Maak kennis met Alien... euh Pumpkinhead
Maak kennis met Alien… euh Pumpkinhead

Het gaat goed met mijn voornemen om zo veel mogelijk Halloweengerelateerde horrorfilms te bekijken om alvast in de oktoberstemming te komen. Ik probeer in deze reeks ook zo veel mogelijk films uit de jaren tachtig te zien. Toen zat ik op de basisschool en maakte ik kennis met dit genre. Vaak vanachter de bank overigens, zodat ik weg kon duiken als het beeld te eng werd. Alsof het geluid in de meeste horrors niet het engste aan de films is.

Uiteraard zijn er nog genoeg films uit die tijd die ik nog niet heb gezien, al herken ik de jarentachtigsfeer natuurlijk meteen. De film Pumpkinhead van Stan Winston uit 1988 is daar een mooi voorbeeld van, want veel enge nachtscènes zijn met blauw licht verlicht en natuurlijk ontbreekt de nodige mist over de grond ook niet. Realistisch is het niet, wel sfeervol. Ik vind dat het special effects-team het wezen Pumpkinhead overtuigend tot leven brengt.

Mooi blauw licht.
Mooi blauw licht.

Pumpkinhead is de demon die Ed Harley (Lance Henriksen) door een plaatselijke heks laat oproepen. Harley is een liefdevolle vader die samen met zijn zoontje een klein winkeltje bestiert, ergens in het achterland van de Verenigde Staten. Op een noodlottige dag komen een groep tieners aan om vakantie te vieren in een cabin, en rijdt een van hen Harley’s zoontje dood met zijn motor. Verblind door verdriet wil Harley wraak en daarom laat hij dus de demon met het Halloweentintje oproepen.

De mooie karakterkop van Lance Henriksen.
De mooie karakterkop van Lance Henriksen.

Ik heb een voorkeur voor dit soort heerlijk onzinnige verhalen waarin magische elementen een belangrijke rol spelen, en kijk ze liever dan bodyhorror of meer realistische horrorvarianten. Met Pumpkinghead heb ik me dan ook beter vermaakt dan met All Hallows’ Eve. Liever een kilerdemon dan een killer clown. Hoewel de film indertijd geen overtuigend succes was, kreeg hij toch drie vervolgen en werd er een stripserie op gebaseerd.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Pumpkinhead keek ik in het kader van de weg naar Halloween.