Tag: Hoorn

Categorieën
Film Strips

Batman op de koffie

In 1989 kwam op 13 oktober Batman van Tim Burton uit in de Nederlandse bioscopen.

In de Verenigde Staten draaide de film al vanaf de zomer. In de overbruggende maanden werd er in Nederland echter al een indrukwekkende reclamecampagne gevoerd om de film te promoten. T-Shirts, petjes, comics, Batmanmokken – je kon van alles kopen om je batliefde te belijden.

Toen de film eenmaal ging draaien, werd er in Hoorn ook op een leuke manier reclame voor gemaakt. Een heus promotieteam reed door de binnenstad. Dat ben ik toen als twaalfjarige helaas niet tegengekomen, maar ik las er later wel over in de krant.

Batman van Burton vond ik zo tof, dat ik er toentertijd een dossier over heb bijgehouden. Daarin zitten ook deze twee artikelen over de batpromotie in Hoorn. Het eerste is denk ik afkomstig uit de Zondagskrant, de tweede uit het Noord-Hollands Dagblad.

Categorieën
Mike's notities

Foto’s voor later

Cartman!

Het is soms erg fijn om door een mapje oude digitale foto’s te bladeren om herinneringen op te halen. Dingen gaan nu eenmaal ooit voorbij en soms koester ik nostalgische gevoelens voor bijvoorbeeld mijn eerste appartement in de binnenstad van Hoorn.

Goed, ik vergeet dan even dat sommige buren erg veel herrie konden maken, dat er op een gegeven moment een muizenplaagje was en dat de zilvervisjes het huis ook erg gezellig vonden, wat een gevaarlijke bedreiging was voor mijn stripcollectie.

Oud uitzicht, Hoorn.
Oud uitzicht

In mijn overpeinzingen overheersen de leuke momenten en herinneringen, soms gevolgd door een bitterzoetgevoel omdat zaken en mensen voorbij zijn gegaan. Je kunt niet even in een tijdmachine stappen om weer even in die momenten en die sfeer te stappen.

Cartman!
Grote schoonmaak circa 2006.

Omdat ik weet dat ik van nature een nostalgisch mens ben, maak ik heel bewust foto’s. Foto’s van ons huis, van de omgeving, dingen die me opvallen. Leuke gebeurtenissen. Zelfs soms van de stapel strips die ik dan aan het lezen ben, simpelweg om bij te houden wat ik allemaal lees. Foto’s voor later.

Treinrit naar Amsterdam

Gek genoeg maak ik niet zo veel foto’s van ons. Daar moet ik nog even aan werken. Ik ben niet zo’n selfie queen. Als Linda en ik het leuk hebben, heb ik ook niet de neiging om mijn telefoon erbij te pakken om een foto te maken. Je ziet daarom weinig foto’s op mijn blog van de koffiedates die ik met vrienden heb. Het komt op die momenten simpelweg niet in me op om een foto te maken. Ik ben dan met mijn hoofd bij het gesprek, niet bij een selfiemoment.

Selfies maak je immers vooral voor je ‘volgers’ op sociale media. Het is een kijk-mij-eens-moment. Vroeger maakte ik die trouwens wel, maar toen was er nog geen sociale media om ze op te delen.

Uiteindelijk ben ik wat fotograferen betreft meer een verzamelaar van momenten om zelf later nog eens terug te kijken en iemand die vooral graag zaken deelt die hem opvallen.

Hoe dan ook, ik bladeren nog even verder door de verstilde, digitale herinneringen…

Categorieën
Film Fotoblog

Spetter

In het Museum van de Twintigste Eeuw in Hoorn hangt dit filmaffiche van de film Spetters.

Een film van Paul Verhoeven, de beste filmregisseur die Nederland ooit voortbracht.

spettersUiteraard vind ik de titel van de film geheel van toepassing op Renée Soutendijk, want die was toen ook een vrouw die je met de term ‘spetter’ aanduidde. Tegenwoordig kun je dat niet zo maar zeggen zonder terecht een klap op je neus te krijgen, maar begin jaren tachtig deed men daar niet moeiijk over.

Van de twee Nederlandse filmdiva’s uit die tijd is Soutendijk mijn favoriet. Ik heb Monique van de Ven altijd een te aardige theemuts gevonden om haar echt een sekssymbool te vinden. Soutendijk daarentegen heeft een hard randje, iets afstandelijks, wat haar uiteraard nog aantrekkelijker maakte. Carice van Houten heeft ook dat kille en ongenaakbare. Alleen in Minoes (Vincent Bal, 2001) vind ik haar juist erg schattig en benaderbaar overkomen. Maar goed, ik ben dan ook een kattenmens.

Spetters (1980) en De vierde man (1983), ook van Verhoeven uiteraard, zijn mijn favoriete films met Renée Soutendijk. Het is lang geleden dat ik ze gezien heb, maar gelukkig geven trailers een aardige indruk en stimuleren het geheugen:

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

IJspret

Vandaag waren Linda en ik in Hoorn om koffie te drinken met mijn moeder. Dat doen we van tijd tot tijd. Daarna gingen we nog even de haven in en bezochten het Museum van de Twintigste Eeuw. Daarover later meer.

ijs-hoorn-2017In de haven was een deel van het water nog bedekt met ijs, maar uiteraard was het ijs gebroken. We zagen het op en neer deinen. Ook hoorde ik dat oude bekende kruigeluid. Best leuk om weer eens te horen. Er zat leven in het ijs.

Met schaatsen heb ik niet veel. Heel on-Hollands van me, maar ik vind er gewoon weinig aan. Dat komt waarschijnlijk omdat ik het niet kan.

De afgelopen dagen zag ik op het NOS journaal hoe mensen probeerden te schaatsen op veel te dun ijs. Een vader liet zijn kind op het ijs schaatsen. Natuurlijk bleef pa er wel bij, maar ik vind dat toch onverantwoord gedrag. Als dat kind in een wak terecht komt, is die vader dan nog snel genoeg?

ijs-hoorn-2017-02

 

Categorieën
Mike's notities

Pakjesboot 12

Pakjesboot 12, de enige echte boot van Sinterklaas, lag dit weekend aangemeerd in de haven van Hoorn. Nieuwsgierigen konden tegen betaling aan boort om te zien hoe het er bij Sinterklaas aan toe gaat.

pakjesboot-12Ik zag zelfs nog een paar ouderwetse Zwarte Pieten rondlopen. Die zijn nu al vintage volgens mij, en anders duurt dat niet lang meer.

Zelf heb ik nooit een racistisch symbool in de Pieten van Sint gezien, zeker niet toen ik nog in de Sint geloofde. Ik zag Zwarte Piet eigenlijk altijd als een positief rolmodel. Hij hielp immers Sinterklaas en gaf cadeautjes.

Ik snap heel goed dat mensen dingen bij het oude willen laten, omdat ze bij Piet een positief gevoel hebben, maar ik vind het niet erg als we de knecht van Sinterklaas een update geven die bij sommige mensen minder tegen de borst stuit, als dat de gemoederen weer een beetje rustig maakt in Nederland. Al zie ik een stroopwafelpiet niet zitten. Misschien Piet maar helemaal afschaffen en bijvoorbeeld Krampus herintroduceren? Er zijn mensen die in deze duivelachtige verschijning een goed alternatief zien.

De boektrailer van The Krampus and the Old, Dark Christmas van schrijver Al Ridenour geeft een aardige indicatie van wat we dan kunnen verwachten:

Eigenlijk gaat de hele zwartepietendiscussie volgens mij veel dieper dan alleen de huidskleur van Sints employees, namelijk over wederzijds onbegrip. Over de onderhuidse spanningen die er in de samenleving heersen tussen verschillende culturen en hoe we daar niet mee weten om te gaan, omdat we naast elkaar en niet met elkaar leven. Wat je niet kent en vreemd overkomt, roept eerder angst op dan dat het nieuwsgierig maakt.

Categorieën
Film

Store Wars geopend

Zaterdag 19 november was de opening van de expositie Store Wars: 40 Years Merchandise in het Museum van de 20ste eeuw in Hoorn. Een grote collectie van Star Wars action figures en speelgoed stond daar opgesteld.

De opening werd opgeluisterd door leden van de Dutch Garrison, de wereldwijde Star Wars kostuumvereniging die zich richt op de kostuums van de bad guys uit de filmreeks. Er leuk om die lui weer in actie te zien, vooral omdat er dit keer ook een Chewbacca rondliep, een van de good guys dus.

Zo kwam De Dutch Garrison aan:

Niet alle bezoekers snapten precies wie al die cosplayers waren. Een vader zei tegen zijn zoontje: ‘Kijk, dat zijn allemaal StarWarsen.’ Ik hoop dat de beste man de bordjes in de expositie heeft gelezen, want hoewel ze doorgewinterde Star Wars-fans niets nieuws vertelden, zijn de teksten juist gericht op de nieuwsgierige leek.

store-wars-star-wars-01 store-wars-star-wars-05In 2017 bestaat Star Wars 40 jaar, net als ik overigens. De franchise is nog steeds springlevend. Hoewel ik als kind niets te klagen had wat speelgoed betreft, had ik geen enkele action figure van Star Wars. Toen ik zaterdag door de tentoonstelling liep realiseerde ik me dat ik enkele ruimteschepen toen wel tof had gevonden, maar zo blijft het.

Wat Star Wars betreft was ik er laat bij en zag A New Hope pas toen ik tiener was. Mijn enthousiasme voor de filmreeks is de laatste jaren toegenomen door de nieuwe films die er uitkomen en mede dankzij vrienden die zelf een aardige Star Wars-verzameling hebben opgebouwd. Daarom vond ik het leuk om de expositie te bezoeken gisteren.

Sowieso is het tof dat we tegenwoordig dit soort geekitems gewoon in een museum kunnen zien. Wat dat betreft zijn het goede tijden voor geeks als ik.

Behalve action figures, schaalmodellen en speelgoed zoals lightsabers, zijn er ook veel boeken over het fenomeen te zien, tijdschriften en levensgrote poppen aangekleed als personages. Ook is een flight simulator aangekleed als the Millennium Falcon. Op de eerste verdieping staat Star Wars lego opgesteld tussen stukken van de vaste collectie van het museum, dus vergeet niet even de trap op te lopen als je het museum bezoekt.

store-wars-star-wars-02
These are the Droids I’m looking for.
store-wars-star-wars-09
Yoda is de coolste dude in de Galaxy natuurlijk en kennelijk ook een bibliothecaris…

store-wars-star-wars-03 store-wars-star-wars-04 store-wars-star-wars-06 store-wars-star-wars-08 De expositie Store Wars: 40 Years Merchandise is nog te zien tot en met 29 oktober 2017. Tijd genoeg dus om een kijkje te nemen.

RTV Noord Holland maakte de volgende impressie van de opening. Er komen ook enkele verzamelaars aan het woord zoals Roloff de Jeu. Van hen zijn de Star Wars-spullen in de expo.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Stamkroeg

Karlijn.

Vroeger had ik twee stamkroegen: ’t Kroegie en Swaf. Nu heb ik er geen.

Swaf circa 2005-2006
Swaf circa 2005-2006

In Hoorn is het makkelijk kiezen wat stamkroegen betreft: ‘t Kroegie en Swaf waren de enige leuke, wat mij betreft. Swaf staat tegenwoordig in de verkoop dus dat maakt de keuze nog makkelijker. Tenminste, dat vermoed ik: want ik ben er al jaren niet meer uitgegaan dus ik ben niet helemaal op de hoogte van de laatste ontwikkelingen.

In Amsterdam heb ik niet echt een stamkroeg, wel plekken waar ik vaak en graag afspreek. De Balie, Stanislavski en het Ketelhuis, zijn mijn vaste plekken voor koffiedates. Soms zit ik nog wel eens in de Koe om met een paar bevriende nerds af te spreken om over Spider-Man, Marvel en Star Wars te lullen. Goede avonden zijn dat.

Toch voelen die plekken niet echt als stamkroegen. Misschien komt hierdoor. Toen ik in Hoorn woonde, ging ik vaak naar Swaf omdat mijn woonkamer op een gegeven moment wat eenzaam voelde. Behoefte aan gesprek en gezelschap, ging ik dan naar Swaf. Ook al was ik altijd een buitenbeentje onder de outsiders. Het zij zo. Ik vond eigenaar Nico Danenberg altijd een aardige gastheer en zijn café voelde altijd uitnodigend.

Karlijn.
Karlijn.

alien1Op een gegeven moment ken je de barflies daar wel, al ben ik nu van de meeste de namen vergeten. Die van Karlijn natuurlijk niet – die werkte in ’t Kroegie indertijd en we gingen wel eens samen ontbijten. Dankzij Karlijn heb ik uiteindelijk Linda ontmoet.

Ik kan me leuke zaterdagmiddagen herinneren en goede avonden in ’t Kroegie en Swaf. Als je mensen maar vaak genoeg tegenkomt en spreekt, krijg je toch een vals gevoel van saamhorigheid op een gegeven moment.

Natuurlijk hoopte je als vrijgezel ook wel een leuke meid tegen te komen. Soms lukte dat en werd het een interessante nacht. Vaak waren die leuke meiden echter bezet en bleef het blij slap lullen. Letterlijk en figuurlijk.

En als er niemand was om mee te praten, dan ging ik bierviltjes vol tekenen. Soms maakte ik portretten van de aanwezige dames en dan kwam het vanzelf tot een gesprekje.

Nu ik erover na denk, heb ik wel een stamkroeg in Amsterdam. Als je mijn vaste plek op de bank als zodanig kunt aanduiden. Ik zit er vaak en graag. Drink er mijn koffie en lees er mijn strips. Huismus als ik ben tegenwoordig. Maar goed, naar leuke dames hoef ik dan ook niet meer op zoek.

Categorieën
Fotoblog Strips

Action figures

action-figures-hoornIn mijn oude appartement in Hoorn had ik mijn action figures op een plank boven de televisie staan. Zo zag dat er op 1 januari 2008 uit. Ik heb ze overigens allemaal nog. Eigenlijk heb ik ze allemaal gekocht of gekregen toen ik nog heel jong was. Alleen Boeddha kreeg ik in 2007 van een collega van me van Intermediair, maar dat maakt deze denkende superheld natuurlijk niet minder welkom.

En ja, de plank is behoorlijk stoffig zie ik.

Tegenwoordig staan de helden op een van de boekenkasten:

minneboo_merchandise_07

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Kerstvakantie

kerstboom-hoorn-2015
Eigenlijk zou ik tot het nieuwe jaar gewoon doorwerken en niet mijn traditionele kerstvakantie nemen. Yeah right. ‘Life happens while you’re busy making other plans,’ zei een wijs man ooit. En Lennon had gelijk.

Op dit moment heb ik zware behoefte aan vakantie en rust. Ik wil even weg van de verplichtingen van alledag, weg van sociale media, minder of niet bloggen. De laatste weken voel ik mezelf een blogmachine die het ene stuk na het andere tikt en publiceert, zonder dat het schrijven me vreugde brengt, maar als een zware verplichting op mijn schouders drukt. Dat kan nooit de bedoeling zijn van bloggen, daarom is het tijd voor rust en ruimte voor contemplatie.

Mijn vakantie begon officieel donderdag 17 december. Nou ja, officieel: ik ben zzp’er dus de enige die mij vakantie kan geven, ben ik zelf. En dat is juist het lastige, want er zijn altijd nog wel klussen aan te nemen, te doen of af te maken. Jammer dan. Volgend jaar weer.

De eerste ‘vakantiedag’ was na het grote Star Wars-feest. Nog een beetje duf ging ik richting Hoorn om mijn moeder te bezoeken en daarna Paul en Marlies. Linda was gezellig mee. Deze foto’s maakte ik die dag. Laat de kerstgeest maar in ons neerdalen.

Grappig bordje van een Jedi Kat van Cookut. Vond ik in Rich & Millbrook, de kookwinkel in Hoorn.
Grappig bordje van een Jedi Kat van Cookut. Vond ik in Rich & Millbrook, de kookwinkel in Hoorn.

kerst-2015

Één voornemen voor het komende jaar: bloggen uit persoonlijke behoefte, niet meer uit professionele verplichting. Gaat nooit lukken natuurlijk, maar het streven is mooi.

Categorieën
Juniorpress Strips

Op jacht naar Geheime Oorlogen

Recent heb ik een stapeltje oude dagboeken uit mijn middelbareschoolperiode doorgenomen. Daarin kwam ik ook mijn zoektocht tegen naar de serie Geheime Oorlogen.

geheime oorlogen 1 coverDe Nederlandse uitgaven van Marvels Secret Wars. In de jaren negentig waren er nog geen online shops en was het lastiger om aan oude comics te komen dan nu. Soms had de stripspeciaalzaak wat je zocht, soms de uitgeverij zelf ook, maar ook kon je terecht bij de heren Bart en René Visser die comics via de post verkochten. Hoewel de zoektocht nog relatief simpel verliep, besef ik bij het teruglezen weer hoe leuk het eigenlijk is om bepaalde strips te verzamelen en te jagen op specifieke deeltjes. En om die dan voor een aardige prijs aan te kunnen schaffen. Net als Peter Parker, de Spektakulaire Spider-Man, zat ik als tiener altijd krap bij kas.

Fragmenten uit mijn dagboekje:

zaterdag 14 augustus 1993: Nadat ik bij oma geweest was ben ik bij Het Gele Teken geweest en heb ik drie strips gekocht: een dikke special van de Vergelders, Geheime oorlogen #8 en een oud album van Spider-Man. Ik denk er hard over na om de Vergelders-serie vanaf dat nummer te gaan volgen.
In ieder geval wil ik de comicserie Geheime Oorlogen compleet maken. Hoewel Harrie [van het Gele Teken] ze ook verkoopt, waarschijnlijk voor een te hoge prijs, ga ik maandag eerst Juniorpress zelf bellen om te vragen of ik ze nog bij hen kan bijbestellen.

vrijdag 20 augustus: Maandag heb ik Juniorpress gebeld om de Geheime Oorlogen comics te bestellen. Helaas waren nummer 1 +2 uitverkocht, maar ik kon nummer 3+7 wel bijbestellen. Dinsdag was ik al vroeg in de stad. Ik ging meteen naar Het Gele Teken om te kijken of ik daar Geheime Oorlogen nr 1+2 kon krijgen. Alleen nr. 1 was aanwezig, tweedehands en die kostte wel 7,50, terwijl ik die ochtend de acceptgiro van JP binnenkreeg met de prijs van 5,65 gulden voor twee nieuwe comics! Heb meteen het geld overgemaakt via mijn spaarrekening.

spider-man-special-3-cover

Ook heb ik Spektakulaire Spider-Man Special 3 en Superhelden 6 en Batman 1 gekocht. Aan die Spider-Man comic heb ik een speciale herinnering omdat dit een van de comics was die ik eens van klasgenoot Peter Tesselaar gelezen heb. Het is een van die beruchte eerste comics die me fan maakten.

Dinsdag 24 augustus 1993: Vandaag ontving ik de twee comics van Geheime Oorlogen die ik had bijgesteld bij Juniorpress. Nu moest ik alleen nummer 2 nog. Deze heb ik bij Bart en René Visser bijbesteld voor 5 gulden. (+3 piek verzendkosten). Ik heb daarna een brief aan René Stoops en Steven de Rie geschreven.

geheime oorlogen 6 coverVrijdag 27 augustus 1993: Woensdag was ik al vroeg in de stad. Ik moest naar de bank om geld over te maken naar de bankrekening van René Visser. Ik had de dag ervoor telefonisch Geheime Oorlogen nr. 2 besteld. Dit was het laatste nummer dat ik nog moest hebben in deze serie die bestaat uit 9 delen. De serie werd oorspronkelijk uitgebracht in ’84-’85. De serie is een van de eerste comics die ik ooit las en heeft daarom een bepaalde waarde voor me. Niet alleen voor mij, de serie is erg gewild en daarom is er wat moeilijk aan te komen. Vooral nr. 1+2.

Vanochtend was ik vroeg op en toen ik om 11 uur naar beneden kwam om bij mijn moeder langs te gaan, vond ik een postpakketje. Daarin zat Geheime Oorlogen nr.2. Nu heb ik de serie compleet. Vrijdagavond heb ik natuurlijk de serie Geheime Oorlogen gelezen.

2015: Met veel plezier denk ik terug aan de serie Geheime Oorlogen. Het was voor het eerst dat we een grote groep superhelden het op zagen nemen tegen superschurken. En ook nog eens op een verre planeet. De meeste helden kwamen niet onveranderd terug uit de strijd. Spider-Man had opeens een prachtig maar eigenaardig zwart kostuum. Thing bleef achter op de planeet Battle Planet en de She-Hulk was nu lid van The Fantastic Four. Over het hoe en waarom van de serie, schreef Jim Shooter op zijn blog een interessant verhaal.

Categorieën
Mike's notities

Een dagboek is geen tijdmachine

't Houten Hoofd in Hoorn.

Een paar weken geleden heb ik mijn oude dagboeken uit de kast gepakt. Vooral de periode dat ik op de middelbare school zat ben ik aan het herlezen. Ik ben tot een paar, voor mij, verbazingwekkende conclusies gekomen.

spidey-met-krant-2Allereerst moet ik toegeven dat ik veel was vergeten. Veel leed en hartzeer maar ook veel leuke dingen. Ik hield er een fijn sociaal leven op na tijdens die zes jaar Atheneum aan de OSG in Hoorn. Ik was bevriend met aardig wat mensen en tussen de lessen en proefwerken door zagen we elkaar vaak. Op feestjes, bij mensen thuis en in de binnenstad in cafés als ’t Kroegie, het Witte Paard en de Wereld. Eigenlijk jammer dat we ook nog lessen moesten volgen, want die zaten al die sociale activiteiten natuurlijk goed in de weg!

Man, wat had ik een hekel aan school. Vooral Frans, Duits en Economie. De eerste vier jaar waren we verplicht om Frans en Duits te volgen, maar het laatste halfjaar van de vierde deed ik voor Frans echt mijn best niet meer, wat resulteerde in een reeks enen. Gek dat je daar toen gewoon mee weg kon komen.

Ik was ook vergeten hoeveel tijd ik als tiener spendeerde met mijn grootouders. Ik ging bijna iedere week wel langs bij mijn opa en oma van mijn vaders kant, en bij de moeder van mijn moeder. Met opa en oma reisde ik nog wel eens mee als ze er met hun boot opuit gingen. Ik ben nu erg dankbaar voor de tijd die ik met hen kon doorbrengen, want ze leven geen van allen meer. Ik mis ze nog steeds, maar ben blij dat ik ze in ieder geval redelijk goed heb leren kennen.

Geen herinnering, maar fictie
Ik ben als tiener dagboeken gaan bijhouden omdat ik dacht dat ik later wel een geheugensteuntje kon gebruiken. Dat blijkt nu ook te kloppen, alleen werken oude aantekeningen niet zoals ik had verwacht. Ik dacht namelijk dat als je over een oude gebeurtenis leest, de herinnering vanzelf weer terugkomt. In de praktijk is dat niet zo. Je brein construeert een scène in je hoofd op basis van wat je leest, maar gaat niet meer terug naar dat ene moment. Met andere woorden: dit is hetzelfde als wanneer je een scène uit een fictieverhaal leest. Ik voel bij het lezen als het ware het verleden in mijn lijf, maar ik kan er niet meer naar terug. Een dagboek is geen tijdmachine.

Ik zal een voorbeeld geven. Samen met mijn opa heb ik toentertijd zijn oude 8-mm films en dia’s op video overgezet. Dat deden we door een videocamera naast de projector te plaatsen en het beeld op het scherm op te nemen. Een primitieve methode, maar met prima resultaat. Ik lees hierover in mijn dagboek en daardoor weet ik weer dat we dit soort dingen deden. Op basis van de tekst zie ik voor me hoe wat dat toen gedaan hebben, maar ik herinner me niet meer hoe dat allemaal precies ging of wat we tijdens het overzetten allemaal met elkaar bespraken. Mijn brein reconstrueert alleen een scène op basis van wat in het dagboek staat. In wezen is het verleden dus fictie geworden.

Categorieën
Mike's notities

Déjà nu

Eeuwen heb ik er gewoond en rondgelopen maar deze gevelbeelden waren mij niet eerder opgevallen:

gevelbeelden_hoornIn Hoorn heb ik heel wat jaren en schoenen versleten en ik dacht de binnenstad nu toch wel zo’n beetje te kennen. Toen ik echter zaterdag op weg naar de expositieruimte van Stiemer en Van de Pol was, zag ik de stad dus als nooit tevoren. Dat komt deels denk ik omdat ik al weer zes jaar in Amsterdam woon en de afstand in tijd dus ook een frisse blik op de stad gunt, alsof het cachegeheugen van mijn hoornvlies is gewist. Ook komt het omdat de gemeente een frisse lik verf op de monumentale panden heeft losgelaten waardoor die er weer als nieuw uitzien.

expo_stiemerHet was sowieso een kwestie van weerzien die dag. Niet alleen Stiemer die ik nog uit mijn tijd van Hoorn ken en als medewerker van de site Eeuwigweekend die ik een tijdje met Menno Kooistra bestierde, maar ook kwam ik in de expositieruimte onverwachts een oude middelbare schoolvriendin tegen die ik alweer tien jaar niet gezien had. Het was leuk haar weer even te zien en te constateren dat ze geen spatader veranderd was; ze heeft zelfs nog hetzelfde vriendje van toen, die ik ook nog van vroeger ken trouwens. Hartverwarmend dat ze alweer negentien jaar samen zijn. Hun eerste kind, nu bijna een jaar oud, is een ondernemend en vrolijk meisje. Zo eentje dat niet meteen om het minste geringste begint te huilen, dus ik ben nu al fan van haar.

Mooi schilderij van Arno van de Pol.
Mooi schilderij van Arno van de Pol. Ook een aantrekkelijke dame trouwens, maar haar ken ik dan weer niet van de middelbare school.

Nadat we hadden bijgepraat over leven en werk, liep het stel richting uitgang en kwam Hans Bruin binnengewandeld. Ook een leuk weerzien. Hans was ooit operateur bij de bioscopen in Hoorn: hij heeft indertijd nog de film Batman Returns gedraaid voor een bijna lege zaal waar ik ook in zat. De film brak, en dus miste ik bij de eerste vertoning van deze klassieker twintig seconden in de climax. Hans was een zeer vaardige operateur en voordat we het doorhadden, draaide de film alweer.

Hans leerde ik echter pas kennen bij het Filmhuis waar ik jaren geleden operateur was en hij, voor zover ik weet, nog steeds is. Een paar jaar geleden nam ik dit video-interview met hem op. Hans is docent en hij vertelde dat de video als eerste gevonden wordt als leerlingen op zijn naam googlen om te zien wat voor vlees die gast voor de klas in de kuip heeft. Het had erger gekund.

Na het interview zag ik nog een vaag bekende rondlopen, maar pas toen ik weer buiten was besefte ik weer wie ze was en waar ik haar van kende. Dat krijg je ervan als je door je oude stad gaat wandelen: een reeks aan vage koppen trekt aan je voorbij, maar vaak blijven context en de broodnodige achtergrond uit. In ieder geval tot het al te laat is om nog iets te zeggen. Zo krijg je een reputatie van verwaande Amsterdammer. Het zij zo.

De laatste bekende van de dag herkende ik meteen: als ik in Hoorn ben, probeer ik altijd even met mijn moeder af te spreken, zodat ons contact niet alleen maar uit telefoongesprekken bestaat.

Het bezoekje aan Hoorn deed me weer eens beseffen dat dit mijn thuis niet meer is en dat ik de gebeurtenissen uit mijn tijd daar allang achter me heb gelaten. Al zie ik sommige vrienden uit Hoorn nog steeds graag en spreken we geregeld af.

Of ik me nu zo in Amsterdam thuis voel, is een vraag die in de trein op weg naar Mokum aan me bleef knagen. In mijn huis zeker, maar daar buiten..?