Een gesprek met de kunstenaar over zijn voorliefde voor portretten en waarom het zo lekker schilderen is op de muziek van Frank Zappa.
Heerlijk vond ik dat: ’s ochtends rustig opstaan, douchen, ontbijten en daarna lekker aan de koffie op mijn stoel de nieuwe trade paperback van The Walking Dead lezen of de nieuwe Spider-Man of X-Men-verhalen. Meestal jaagde ik er op zo’n middag een paar trades doorheen. De fysieke wereld was dan niet groter dan mijn huiskamer, maar mijn hoofd kwam in werelden waarin superhelden en zombies de dienst uit maakten.
Op zaterdag deed ik natuurlijk de boodschappen en ’s middags zat ik dan meestal de blogstukjes voor de komende week te schrijven. Door de weeks kwam ik daar nauwelijks aan toe, dus pende ik drie, soms vier stukjes vooruit. Aan het eind van de middag was het soms koffiedrinken bij Swaf en bijpraten met de andere barflies. ’s Avonds zat ik vaak bij Paul film te kijken en gingen we daarna nog even de kroeg in. Een fijn doch routineus leventje.
Tenminste, zo kijk ik nu tegen die periode aan, maar goed, ik ben dan ook een nostalgist. Mijn hoofd verkeert vaak in een periode van een paar jaar geleden en beziet het geheel door een rooskleurige bril. Veel leed is vergeten en leuke, markante momenten voeren de boventoon. Het is een van de belangrijkste reden waarom ik oude foto’s uit die tijd op Daily Webhead wil publiceren, om even lekker in het verleden te kunnen zwelgen.
Tegenwoordig wonen vrienden niet meer om de hoek, woon ik in een nieuw huis, in een andere stad en ben ik niet langer vrijgezel.
Nu weet ik van mezelf dat ik een nostalgist ben. Niet heel zen van me, maar ik kan er niet veel aan doen. De consequentie daarvan is dat ik over een paar jaar met een roze bril naar de huidige periode zal kijken. Nu ik me daarvan bewust ben, probeer ik zoveel mogelijk in het nu te leven en te genieten van wat me overkomt. Soms doe ik alsof ik vanuit de toekomst naar het nu kijk, lekker zwelgen in het heden. Soms probeer ik dat lekkere leesgevoel van toen terug te halen door ook nu fijne leesmomenten te creëren. Lekker op de bank. Kopje koffie erbij en lezen maar. En niet alleen op zondag.
Zaterdagmiddag zat ik met Linda en mijn moeder in Grand Café Winston in Hoorn. Hier laat ik haar wat recent gemaakte videobeelden zien. Daarna was het tijd voor de housewarmingparty bij Paul, een huis propvol kinderen zo bleek, want iedereen had zijn kroost meegenomen.
Linda wilde graag naar de expositie Hoedje van papier die vandaag voor het laatst te zien was. Dus bezochten we het West-Fries Museum in Hoorn. Ik vond maar een paar papierenwerken interessant, maar heb me er verder prima vermaakt met de andere stukken.
Witness is onderdeel van de jaarlijkse Open Atelier Route van de Kunstenaarsvereniging de Boterhal op 30 & 31 augustus en 6 & 7 september, te Hoorn. Witness kun je zien in het Ateliergebouw Jozefschool aan het Achterom 19 in Hoorn.
Franke ken ik al jaren en in het verleden heb ik nog voor hem gewerkt als audiovisueel programmamaker. Als vrienden een tentoonstelling hebben, dan ga je even kijken. Fijn twee uur met Cees bijgepraat terwijl er zo nu en dan nieuwsgierige bezoekers kwamen kijken. Ik besloot de opname ongemonteerd online te zetten, zodat iedereen getuige kan zijn van deze kleine momentopname in het ateliergebouw.
Paul weet wel hoe hij het gezellig moet maken voor z’n vissen…
In Hoorn ben ik in 1977 geboren. Ik bracht mijn jeugd en tienerjaren door in wat ik graag gekscherend ‘het neusgat van Noord-Holland’ noem vanwege de geografische ligging. (Er komt een hoop snot uit.) Na mijn verblijf in de Verenigde Staten heb ik er nog eens twaalf jaar gewoond, waarvan elf op het Ramen: een rustige straat in het centrum van de voormalige VOC-stad. Een appartement op de bovenste verdieping dat uitkeek op de straat was al die tijd mijn thuis. Dat was in het begin goed te doen, later, na mijn studietijd was het huis toch echt te gehorig.
Het leven in Hoorn was niet verkeerd, doch wat saai af en toe. Ik had er mijn stamkroeg en een paar vrienden en vriendinnen in de buurt om me mee te vermaken. En op eenzame dagen bood mijn stripcollectie genoeg vertier. Deze Daily Webhead is opgebouwd uit de foto’s die ik de laatste paar jaar van mijn verblijf in Hoorn maakte. Met muziek van Marco Raaphorst natuurlijk.
Gisterenmiddag heb ik een bezoekje gebracht aan Paul. We hebben wat rondgehangen op het balkon, stripwinkel het Gele Teken bezocht en de film The Cabin in the Woods gekeken. Een van de beste horrorfilms die ik sinds jaren heb gezien. De Scream van deze tijd. Aanrader dus.
Tijdens mijn sabbatical ben ik ook geregeld weer in Hoorn geweest, de stad waar ik veel jaren gewoond heb. Niet om oude herinneringen op te halen – moet er niet aan denken – maar om vrienden te bezoeken. Gezelligheid!
Na ons bezoek aan De Korte Achterstraat Sessies zijn Linda en ik nog even naar de Krententuin gegaan. Dit was voorheen de gevangenis van Hoorn, tegenwoordig is daar het filmhuis gevestigd en een batterij dure appartementen. De boel is wel opgeknapt sinds de schurken uit huis gegooid zijn, daarom speciaal voor de liefhebbers deze impressie:
