In deze vlog laat ik je de strips van Kirkman, Tony Moore en Charlie Adlard zien én praat ik over het nieuwe geeky YouTube-programma Next Level Heroes van Bas van Teylingen en Bardo Ellens waarin ik te gast was. We hebben het hierin namelijk over The Walking Dead.
En dit is de eerste aflevering van Next Level Heroes:
‘Michael Myers, with his mask and his gas-station attendant’s uniform, is a character who is between a human being and the supernatural. He is the ultimate force of evil. He is ruthless, and there’s no reasoning or praying to God to save you. He has a single purpose, and that’s to kill you. Michael Myers is a relentless force of nature. He’s just coming, and you got to get out of his way,’ aldus John Carpenter, regisseur van de eerste Halloween uit 1978 en co-auteur van het scenario dat hij samen met Debra Hill schreef. Je zou kunnen zeggen dat Michael Myers hun kindje is. En nu is dat kindje weer terug.
Veertig jaar na de eerste Halloween, de onfortuinlijke nacht waarin Myers vijf mensen vermoordde, ontsnapt deze ondoorgrondelijke moordenaar. Het is uiteindelijk aan Laurie Strode, de babysitter die de nacht overleefde, om Myers voorgoed te stoppen. Sinds die Halloween ligt haar leven in duigen. Ze is duidelijk getraumatiseerd en heeft dat trauma meegenomen in de opvoeding van haar dochter Karen (Judy Greer). Door het trauma mislukte twee huwelijken van Laurie en leeft ze als een kluizenaar. Haar hele leven staat immers in het teken van die ene nachtmerrie en heeft alle potentieel voor een succesvolle carrière en leven teniet gedaan.
Traumatisch
Dat vond ik zelf het schokkendste en boeiendste aan deze nieuwe Halloween-film: de ervaringen met de moordenaar hebben Laurie zo bruut getraumatiseerd, dat je zou kunnen denken dat ze beter wel omgebracht had kunnen zijn veertig jaar geleden. Nou ja, totdat je Laurie in actie ziet dan. Want ze schopt kont. Ze heeft haar huis omgebouwd tot een fort en haar dochter (Judy Greer) ook de nodige training gegeven.
Dat Jamie Lee Curtis wederom de rol van Laurie Strode op zich heeft genomen, maakt deze Halloween al de moeite van het kijken waard. Over haar personage zegt ze:
‘Laurie Strode was a smart girl in high school just starting her life. She was probably studying for the SATs, looking at colleges, and then Michael Myers showed up. Life hinged for her on a couple of seconds she never saw coming. The rest of her life is the movie we’re making now. Forty years later, this woman understands that Michael Myers will come back, and that she and her family need to be prepared…but nobody’s listening.’
Doodstraf
De supporting cast is verder ook prima. Met als uitblinker Andi Matichak die kleindochter Allyson van Laurie speelt. Ook de psychiater (Haluk Bilginer) die Michael Myers onder zijn hoede heeft genomen, is een boeiend personage dat nog een aardige twist in het verhaal weet te brengen. Hij probeert al jaren Myers te doorgronden, maar had eigenlijk naar zijn voorganger Doctor Loomis moeten luisteren: als Halloween namelijk iets duidelijk maakt, is het wel dat sommige psychopaten niet te genezen zijn en dat je die beter de doodstraf kunt geven om te voorkomen dat ze ontsnappen en nog meer slachtoffers maken.
Myers slaat immers weer flink aan het moorden. Het klinkt misschien gek, maar de slasher-scènes bieden mij het minste kijkplezier bij dit soort films. Aangezien ik Halloween een tof feestje vind, geniet ik het meeste van de scènes waarin de buurtkinderen verkleed gaan trick or treaten, de pompoenen met lampjes en andere Halloweenachtige dingen.
Halloween 2018 van David Gordon Green pakt het verhaal op na de oorspronkelijke Halloween uit 1978 en levert een vakkundige horrorfilm af die alle sequels negeert. Sterker nog, Allyson vertelt haar vrienden expliciet dat Myers niet de broer is van Laurie, zoals bekend werd in de andere films. ‘Dat zijn maar verhalen die mensen hebben verzonnen.’
Kleurloos
De spanningsopbouw in met name het eerste deel van de film is erg goed. Ik zat soms met zwetende handen naar het scherm te kijken. Als de moordmachine echter op volle gang is, en er veel personages in de pan gehakt worden die je zeer oppervlakkig zijn gebleven, wordt ook deze Halloween weer behoorlijk standaard. Waarom Myers bepaalde huizen wel uitkiest om de bewoners te vermoorden en andere niet, werd mij niet duidelijk. Je mag dat zoals Carpenter ondoorgrondelijk noemen, het maakt ‘de shape’ zoals Myers ook wel genoemd wordt, ook wel erg kleurloos. Vooral als je hem vergelijkt met zijn flamboyante generatiegenoot Freddy Krueger, en meer complexere personages die later kwamen zoals Dexter.
Dat gezegd hebbende: de eindconfrontatie is prima uitgevoerd en erg spannend.
Dat deze nieuwe aflevering aansluit op de eerste, dat Carpenter en Curtis bij de productie betrokken waren, maakt dit een bijzonder deel in de reeks. Ik hoop van harte dat het hierbij blijft, want die tig films en remakes die sinds het origineel zijn verschenen, zijn wel een beetje te veel eer voor Myers: een moordenaar die niet heel erg boeiend is. Aangezien Halloween 2018 in de Verenigde Staten al een kassucces is, vrees ik dat dit niet de laatste keer is dat Myers met zijn slagersmes toeslaat.
Releasedatum
01-11-2018
In anticipatie van Halloween maakte ik laatst deze vlog:
En ook dit leuke interview is met Halloween opeens weer relevant:
Al jaren zegt Jan Doense tegen me dat ik dit boek moet lezen. Laatst kocht ik dit slecht gedrukte exemplaar online. Onderweg naar Groningen en weer terug naar Amsterdam dit weekend las ik het boeiende essay ‘What’s Scary’ dat voor het eerst in deze editie staat en enkele hoofdstukken. Ik vind het nu al een fantastisch, boeiend boek.
Note to self: altijd naar Jan Doense luisteren. Hij heet niet voor niets Mr. Horror.
De man met de hoed en baard kijkt indringend terug, terwijl ik door de stereoscoop kijk. Door het 3D-effect lijkt het bijna alsof hij echt voor me staat.
Ieder moment kan hij over het hekje springen en mijn kant op rennen. Wie weet trekt hij wel een mes tevoorschijn om me in mootjes te hakken. Misschien steekt hij slechts zijn hand uit om de mijne te schudden. Ik weet niet of dit uitstapje naar het verleden een horrormomentje wordt, maar door het kerkhof op de achtergrond en het voorkomen van de man, lijkt het die kant op te gaan. Allemaal projectie natuurlijk.
Het is een foto uit 1858. Engeland, Harbour Old Church, in Birmingham, aldus het onderschrift. Wie de fotograaf was, weet ik niet.
Deze foto vond ik het indrukwekkendst van alle foto’s die te zien zijn in de expositie New Realities in het Rijksmuseum. De tentoonstelling laat een mooie doorsnede zien van de collectie van het museum, en toont hoe men in de kinderjaren van de fotografie met de camera op pad ging om de wereld te ontdekken.
Nightmare verwijst in bovenstaand stripplaatje naar de grenzen van zijn rijk der nachtmerries. ‘The land of horror past imagining’, is de dimensie die na de nachtmerrie dimensie komt.Ik moest hierdoor nadenken over hoe die dimensie er dan uit zou zien en hoe we dit begrip kunnen vertalen naar het dagelijks leven, waar de angst lijkt te regeren. We leven in een wereld met te veel aanslagen die heel simpel worden uitgevoerd: voor menig religieus fundamentalist of boze uitgeprocedeerde asielzoeker is een vrachtwagen immers al genoeg om wraak te nemen.
Als een homostel hand in hand loopt, kunnen eikels met een betonschaar zomaar hun homohaat botvieren.
Leven we niet elke dag in een nachtmerrie als we te veel op dit soort nieuws blijven letten?
Insanity, madness and depravity: de VS van Trump, Syrië, Irak onder het bewind van Saddam Hoessein, Zuidelijk Afrika, religieus terrorisme…
En dat zijn nog maar de plekken die mij nu even te binnenschieten. Allemaal problemen waar we niet een, twee, drie een oplossing voor hebben, omdat ze systematisch zijn.
Hoe ziet jouw land of horror eruit?
Web of Spider-Man #7
Script: Peter David
Art: Sal Buscema & Armando Gil
Colours: Bob Sharen
Wrightson specialiseerde zich in het horrorgenre, tekende strips als House of Mystery en was met Lein Wein co-creator van Swamp Thing. Hij tekende ook superheldenstrips, waaronder Batman: The Cult en een bijzondere Spider-Man-strip.
Hooky, geschreven door Susan K. Putney en dus geïllustreerd door Wrightson, kwam in 1986 in Nederlandse vertaling uit als Mandi. Toevallig heb ik deze marvelstrip recent nog gelezen.
Hierin helpt Spider-Man de jonge, magische Mandi die eeuwig tiener lijkt te blijven. Ze neemt Spidey mee naar haar dimensie om samen de Tordenkakerlakk te bestrijden. Maar iedere keer als ze dit monster verslaan komt hij groter en enger terug. Het is een boeiend verhaal over hoe je soms confrontaties aan moet gaan met je monsters en niet langer van ze weg moet lopen. Over hoe je pas kan groeien als je een uitdaging aangaat die iets groter is dan dat je aan lijkt te kunnen.
Het scenario van Hooky zit dus vol met monsters en enge wezens, de specialisatie van Wrightson. Misschien is hij nog het bekendste van zijn visuele interpretatie van het Monster van Frankenstein. Hij maakte prachtige, gedetailleerde illustraties die lijken op gravures.
Prachtig hoe hij de verbaasde blikken van de Hulk en Thing tekende:
Check dit korte fragment uit de documentaire The Masters of Comic Book Art waarin de illustrator wordt geïnterviewd. Hij licht zijn benadering van het monster van Frankenstein toe en vertelt over het tekenen van Batman.
De kwaliteit van de video is niet zo hoog, check daarom vooral ook Wrightsons porfolio op zijn website om zijn werk beter te kunnen zien.
We zien op de illustratie hoofdrolspelers en tegenstanders Guy Pearce en Dakota Fanning. Natuurlijk maakte Kriek vorig jaar In the Pines en ik hoop van harte dat hij in de toekomst eens een lekkere western-strip maakt met alles erop en eraan.
In het kort:
Brimstone is an epic thriller set in the old west. A triumphant tale of powerful womanhood and resistance against a violent past that refuses to fade.Liz (Dakota Fanning) is a mute young woman who lives together with her husband and two children. She is a midwife and communicates through sign language, sometimes assisted by her daughter. Her relationship with her 14 year old son could be better, but otherwise Liz’s life seems pretty good.
When the new reverend (Guy Pearce) climbs the pulpit in church, Liz freezes. She immediately knows she and her family are in danger.
In four chapters we see not only how the reverend tries to take everything Liz loves away from her, but also how her life has unfolded in the past.
Brimstone is a genre-bending film that draws inspiration from the American Southern Gothic genre, but also has a strong foothold in Dutch religious culture.
Wederom een film over hoe een misselijk mannetje dat het gelijk van God/Allah aan zijn kant denkt te hebben en het leven van anderen en met name vrouwen zuur maakt. Geen lichte kost dus, maar helaas wel nog steeds zeer actueel.
Brimstone werd geregisseerd en geschreven door Martin Koolhoven. Al jaren was het zijn diepe wens deze western te maken en nu draait zijn film dus in de bioscoop.
Eigenlijk zou ik vanavond naar een speciale voorstelling van deze film gaan met na afloop een Q&A met de regisseur.
Een of ander virus houdt me echter al een paar dagen aan huis gekluisterd en zorgt ervoor dat mijn lijf aanvoelt alsof mijn botten van beton zijn gemaakt. Dit ziek-zijn maakt het herschrijven van mijn boek er ook niet makkelijker op. Alles staat op een lager pitje. Brimstone moet dus even wachten…
Ik nam mezelf voor om al dat soort boeiende fragmenten te verzamelen op een videoband – ja zolang is dit al geleden, het was het einde van het VHS-tijdperk. Dat project is er nooit gekomen, deels omdat er vaak mooi making of -materiaal te zien was op de extra’s van Dvd’s.
Foto’s van filmsets blijven mij echter boeien, zeker als het om Burton-films gaat. Hieronder daarom een setje foto’s van de filmset van Sleepy Hollow, een van mijn favoriete horror/halloween-films.
Bron afbeeldingen: pickledelephant.tumblr.com
Kerstmis heeft voor mij geen bal met de geboorte van een zeker heiligboontje te maken, want als atheïst vind ik geen troost of logica in de Bijbel, Koran of Thora. Dat soort onzinverhalen zijn niet aan mij besteed.
Maar in een seculier bestaan heeft kerst ook zo zijn functie, maar wat, mag iedereen natuurlijk zelf invullen. Zelf heb ik het niet zo met het commercieel festijn dat het soms wordt, maar als mensen zich helemaal suf willen kopen, moeten ze dat maar zelf weten.
Waarom ik dan toch met deze vraag zit?
Ik realiseer me dat mijn beeld van kerst vooral bepaald wordt door kerstfilms. En hoewel ik eigenlijk best van kerstfilms en de bijbehorende sfeer houd, besef ik ondertussen dondersgoed dat de uitvoering het zelden haalt bij de voorpret. Daarom is ‘Driving Home for Christmas’ van Chris Rea waarschijnlijk een van mijn favoriete kerstnummers. Het zit in ieder geval al een paar weken in mijn hoofd.
Als Rea na al die anticipatie eindelijk thuis is, blijkt vast dat de kinderen ruzie hebben, de kat de kerstboom inspringt zodat alle ballen op de grond rollen en dat de kalkoen veel te lang in de oven heeft gezeten. Hopelijk wordt het niet zo erg als in deze creepy illustratie overigens:
Maar we kunnen wel stellen dat de mythe van kerst zoals die wordt voorgeschoteld in verhalen en films is altijd mooier dan de werkelijkheid.
Misschien dat ik daarom graag de kerstdagen doorbreng voor de buis, kijkend naar een onbereikbaar ideaal. Of mezelf krom lachend omdat er op vakkundige wijze de draak mee wordt gestoken, zoals in Elf en Scrooged, twee van mijn favoriete kerstfilms.
Kerstsfeer wordt voor mij dan ook mooi weergegeven in dit frame uit Batman Returns. Het statige Wayne Manor in de ijzige sneeuw, het batsignaal maakt duidelijk dat Bruce vanavond niet bij de openhaard eggnog zit te drinken.
Wat mij overigens ook vaak goed in de decembersfeer brengt, is gezellig afpreken met vrienden. Zo zat ik afgelopen woensdag met Jooper in mijn favoriete Amsterdamse eetcafé te genieten van de beste hamburger van Nederland. Dat doen we overigens geregeld en niet alleen in december, maar toch…
De kerstsfeer zat er goed in. Dat kwam onder andere door de nep kerstboom naast ons tafeltje en de kerstbomenverkoop op de Nieuwmarkt waar ik opweg naar het restaurant langs liep. Goed, de Waagh is niet echt Wayne Manor in de sneeuw, maar het ziet er toch behoorlijk sprookjesachtig en kerstachtig uit, vind ik.
Ook kwam ik toen deze witte rakker tegen:
Vrijdagavond zat ik met Peter de Kock in Le Journal in Utrecht om gezellig bij te praten. Later kwam Daan daar ook bijzitten en hebben we nog fijn getafeld.
Peter en ik spraken onder andere over dankbaarheid, een onderwerp waar hij eerder deze week over blogde. Nadenken over waar je dankbaar voor bent, is een mooie activiteit voor de feestdagen, vind ik.
Morbius de levende vampier bijvoorbeeld, maar ook een creatuur als de Lizard zou niet misstaan in een ouderwetse horrorfilm van Universal Studio’s uit de jaren dertig. Een horrorcover die mij als jonge lezer koude rillingen bezorgde was het omslag van the Spectacular Spider-Man #148 (coverdatum maart 1989):
Een prachtige illustratie van Sal Buscema vind ik nu, maar als kind had ik het niet zo op zombies en skeletten, dus stopte ik de comic na het lezen diep weg in de kast om er nog maar weinig naar te kijken.
De titel is natuurlijk een parodie op Night of the Living Dead (1968) van George A. Romero. In deze Spidey-comic komen Ned Leeds, Gwen Stacy en Spider-Man bovengronds om het leven van Betty Brant tot een levende hel te maken.
Dit verhaal van Gerry Conway speelt zich af tijdens de Inferno crossovers, waarin demonen New York overspoelen. Uiteindelijk blijkt al het gespook en gezombie veroorzaakt te worden door een stelletje demonen die de gedaanten van Leeds, Stacy en Spidey aan hebben genomen.
Flash Thompson en Betty trotseren en verslaan uiteindelijk zelf de demonen die hen lastig vallen. Voor Betty is het een moment waarin ze eindelijk voor zichzelf op komt en niet langer een slachtoffer wenst zijn. Ze verslaat de demonen door een gaskachel te laten ontploffen. Ik denk niet dat haar huisbaas daar blij mee is, maar ja, waar demonen gehakt worden vallen nu eenmaal spaanders.
Spider-Man horrortrailer
Over Spider-Man als horrorverhaal gesproken… Seven Webheads monteerde een trailer alsof Spider-Man (Sam Raimi, 2002) een horrorfilm/thriller zou zijn geweest. Het resultaat is best wel creepy.
Horror is een theaterstuk van speler, choreograaf en regisseur Jakop Ahlbom die hierin duidelijk zijn liefde voor het genre laat zien. Het stuk zit vol verwijzingen naar allerlei horrorfilms en werd perfect uitgevoerd. De bewegingen van de dansers waren heel precies en gedisciplineerd. Een van hen voerde een overtuigende Spider Walk uit the Exorcist uit. Ook de vele achtervolgingsscènes en vechtscènes waren goed gechoreografeerd.
Het decor vond ik ook prachtig en sfeervol. De special effects waren ook overtuigend. Hoe een van de hoofdrolspeelsters tot haar elleboog in een bord eten grijpt en een pistool tevoorschijn haalt, is een raadsel. Even als het zwevende lijk onder het laken. Hans Klok meets Evil Dead, zeg maar.
Het verhaal is flinterdun, maar goed, dat geldt ook voor veel horrorfilms:
Een oud huis wordt geteisterd door een tragische familiegeschiedenis.
De jongste zus is weggekomen, maar wat is er met de oudste zus gebeurd?
Als ze terugkeert naar haar ouderlijk huis wordt ze geconfronteerd met een weggestopt verleden.
De enige manier om te overleven is de gruwelijke waarheid onder ogen te zien.
Omdat het verhaal niet veel om het lijf heeft, kreeg ik vooral de indruk naar een mash-up van verschillende horrorscènes te kijken. Dat is niet erg, maar het werd op den duur wat eentonig. Ik vond uiteindelijk de voorstelling wel wat lang duren. In de eerste veertig minuten was er al heel veel voorbij gekomen en daarna ging het geheel dus nog minstens een half uur door. Maar goed, dat ligt ook een beetje aan mij, want in het theater ben ik doorgaans snel verveeld. Ik ben meer een film- en tv-mens.
Zoiets als Horror zien we niet vaak in het theater. De show werd opnieuw uitgevoerd en stamt uit 2014. De zaal zat vol en het publiek was overwegend jong. Wat meer bewijst dat als je jong publiek het theater in wilt krijgen, je iets moet programmeren wat ze aanspreekt.
Horror is vermakelijk en indrukwekkend. En een goede manier om alvast een beetje in de Halloweensfeer te komen.
Check deze trailer voor een impressie:
https://www.youtube.com/watch?v=e7-BiNziy5c