Categorieën
Film Frames

The Legend of Sleepy Hollow: Liever de film dan de tv-serie

Op Halloween heb ik natuurlijk alleen maar horrorfilms gekeken. Het spits beten we af met een wat onschuldige flick uit het genre: Disney’s geanimeerde versie van The Legend of Sleepy Hollow uit 1949.

Sleepy Hollow van Tim Burton blijft een van mijn favoriete Halloweenfilms, maar omdat ik deze al een paar keer gezien heb, besloot ik vrijdag de animatiefilm van Disney te bekijken. Het oorspronkelijke verhaal van Washington Irving moet ik nog steeds een keer lezen, maar ik begrijp van de synopsis op wikipedia dat Disney dit verhaal redelijk goed volgt en dat Burtons interpretatie heel anders is.

Echte horror wordt de 32-minuten durende animatie natuurlijk niet, want bedoeld voor jonge kijkers, maar ondanks de guitige humor biedt The Legend of Sleepy Hollow toch een aardige kijkervaring. Bing Crosby is de verteller en afgezien van een vrouwenkoor zijn er verder geen stemmen te horen.

legend_of_sleepy_hollow legend_of_sleepy_hollow_02De scène waarin Ichabod Crane doodsbang door het bos rijdt, is zeer vermakelijk. Vooral omdat hier wordt ingespeeld op het inbeeldingsvermogen van de mens: als je bang bent, zie je overal spoken. Aangezien ik niet geloof in spoken, neem ik aan dat wanneer mensen vertellen dat ze geestverschijningen hebben waargenomen, vooral hun fantasievolle brein overuren heeft gedraaid. Deze scène is daar dus een aardige demonstratie van.

Recent ben ik begonnen aan de televisieserie die zijn inspiratie haalt uit The Legend of Sleepy Hollow. Toch kan deze mij maar matig boeiend: de personages blijven te veel steken in typetjes en willen maar geen echte mensen worden. Daardoor leef ik niet mee met hun avonturen. Ook wordt ieder mysterie aan het einde van iedere aflevering netjes afgerond. De twee hoofdrolspelers krijgen te vaak hun informatie van visioenen en ze lijken weinig moeite te hoeven doen om de bovennatuurlijke raadsels op te lossen. En echt eng wil het bovendien allemaal niet worden. Dan kijk ik toch liever Sleepy Hollow van Burton nog een keer.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

Night of the Demons (1988): Alice in horrorland

Happy Halloween! De weg naar Halloween is afgelegd dus nog één horrorfilm om in de juiste stemming te komen: Night of the Demons uit 1988.

nightofthedemons_07 nightofthedemons_08Een stel niet al te snuggere tieners vieren Halloween in een verlaten crematorium. Hun voor de grap uitgevoerde seance zorgt ervoor dat een demon vrijkomt. Deze krijgt steeds meer tieners in zijn macht zodat de rest van de feestbeesten moeten rennen voor hun leven. Toch vervelend dat ze op het terrein opgesloten zitten.

nightofthedemons_02 nightofthedemons_06 nightofthedemons_04 nightofthedemons_05Het acteerwerk is behoorlijk zwak in deze horrorfilm, de make-upeffecten zijn daarentegen goed gedaan. Night of the demons van Kevin Tenney neigt door het slappe acteerspel naar komedie en met enkele gratuite naaktmomenten lijkt het me een geschikte flick om met een flinke bak chips, bier en enkele vrienden te gaan kijken.

Het vreemdste moment is toch wel wanneer de bezeten nymfomane van het stel een lipstick in een tepel duwt en deze in haar borst laat verdwijnen.

nightofthedemons_09 nightofthedemons_10 nightofthedemons_01 nightofthedemons_03

Het meest enge moment vond ik de scène in het crematorium zelf, als het meisje verkleed als Alice (Cathy Podewell) bijna de oven in gaat. Dood en verderf in horrorfilms, dat is allemaal leuk en aardig, maar als de dood te veel gaat lijken op hoe die er in het echte leven uitziet, is de confrontatie met de eigen sterfelijkheid groter. Maar misschien kreeg ik dat gevoel ook omdat ik vandaag op Halloween voor een echte begrafenis naar het kerkhof moet. O, ironie…

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Night of the Demons keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

May (2002): Fragiele Frankenstein

De muizige en wereldvreemde May vindt het maar moeilijk om met mensen in contact te komen. Wanneer ze een poging doet en zich openstelt voor anderen, wordt ze uiteindelijk teleurgesteld.

may_02 may_04May let op de details en kan vol verwondering kijken naar de handen van automonteur Adam Stubbs (Jeremy Sisto) of de hals van haar collegaatje (Anna Faris) in de dierenkliniek. Zou het niet mooi zijn als je uit al die losse onderdelen je ideale vriend kunt samenstellen?

may_05May is een indrukwekkende, kleine horrorfilm van Lucky McKee met in de hoofdrol Angela Bettis die May prachtig breekbaar speelt. Soms deed haar optreden me denken aan hoe Michelle Pfeiffer Selina Kyle gestalte geeft in Batman Returns (Tim Burton, 1992). Vooral als May achter de naaimachine zit of zeer verlegen contact probeert te leggen met haar omgeving.

De slotscène is hartverscheurend.

En ja, Halloween speelt een rol in de film.
En ja, Halloween speelt een rol in de film.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. May keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

The Pumpkin Carver: Snijdt behoorlijk mis

The Pumpkin Carver (Robert Mann, 2006) begint veelbelovend. Als zijn zus op Halloween wordt belaagd door een moordenaar met een mes, komt Jonathan haar redden en vermoordt per ongeluk de killer. Helaas blijkt het een uit de hand gelopen grap te zijn van Lynns vriendje.

Lynn en Jonathan.
Lynn en Jonathan.

Een jaar later is Jonathan (Michael Zara) daar nog behoorlijk stuk van. Lynn (Amy Weber) en hij zijn inmiddels verhuisd en vieren Halloween met een stel leeftijdsgenoten op een stuk land van een excentrieke boer (Terence Evans). Jonathan krijgt aandacht van een schone dame (Minka Kelly), maar wanneer hij alleen is heeft hij last van hallucinaties en ziet hij het dode vriendje van zijn zus op hem afkomen. Dat wil zeggen, zijn het wel hallucinaties? Dan beginnen er slachtoffers te vallen op het feestje. Een of andere gek laat de tieners dood en verminkt achter… Wie, oh, wie zal de dader zijn?

pumpkin_carver_05 pumpkin_carver_04Precies, een film vol Halloween-elementen deze Pumpkin Carver. Dat maakte deze horror het enigszins waard om te kijken. Al stoorde ik me aan een veelgemaakte continuïteitsfout op de soundtrack. Hoewel er constant een band op het feest optreedt, en behoorlijk hard ook, is daar niets van te horen als de scènes zich een klein beetje verderop afspelen. Je zou toch minstens iets op de achtergrond van de muziek moeten horen.

pumpkin_carver_02 pumpkin_carver_01The Pumpkin Carver is verder een behoorlijk lauwe horrorfilm met matig acteerwerk. En aangezien er genoeg spoilers in dit stukje zijn opgenomen, kun je makkelijk beslissen deze horror over te slaan.

pumpkin_carver_06

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Pumpkin Carver keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
English Video

Video: Halloween Pancake Zombies


I really dig this video about how to make Pancake Zombies for Halloween or any other ghoulish occasion like birthday parties or, in my case, basically anything that has to do with cooking (I am not a fan of it). (via Maaike Hartjes)

Categorieën
Film Frames

Poltergeist III: Oh, Donna!

Na het zien van het overbodige Poltergeist II had ik beter moeten weten, maar ik was benieuwd welke draai ze aan het verhaal zouden geven om een derde deel rendabel te maken, dus heb ik toch Poltergeist III (1988) gekeken.

Fuck yeah, Lara Flynn Boyle!
Fuck yeah, Lara Flynn Boyle!

poltergeist3_04Eigenlijk is die draai minimaal: Carol Anne wordt wederom belaagd door Kane, maar in plaats van een losstaand huis in de suburbs woont ze in een wolkenkrabber in het centrum van Chicago. Carol Anne logert tijdelijk bij haar oom (Tom Skerritt), tante (Nancy Allen) en nichtje. Het gebouw waarin ze wonen is wel geavanceerd en van allerlei technische snufjes voorzien. Deze wolkenkrabber is een stad op zichzelf: je kunt er wonen, shoppen, zwemmen en een uitgaan. Een soort Die Hard-gebouw maar dan met klopgeesten.

Verder vond ik het vooral leuk om actrice Lara Flynn Boyle in actie te zien. Grappig dat ze hier de nicht van Carol Anne speelt en Donna heet, net zoals het personage in Twin Peaks waar ze bekend mee werd. Ook vind ik Tom Skerritt een sympathieke acteur: nooit echt doorgebroken tot thee big leagues volgens mij, maar hij speelt wel altijd een degelijke every man.

Every man meets the ice man.
Every man meets the ice man.

Heather O’Rourke overleed op twaalfjarige leeftijd toen de film in post-productie was. Er werd een stand-in voor haar gebruikt toen de regisseur besloot het einde opnieuw op te nemen. Misschien kreeg Kane haar uiteindelijk toch te pakken.

Het is interessant dat men ervoor koos om de meeste visuele effecten in de camera op te nemen. Deze werden dus praktisch uitgevoerd op de set.

poltergeist3_05Volgend jaar komt de remake van de eerste Poltergeist uit. Ik hoef die niet te zien. Heb mijn buik nu wel vol van deze filmreeks.

poltergeist3_02
Nancy Allen vindt het script ook om te huilen.

poltergeist3_03

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Poltergeist III keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

Poltergeist II: Overbodige sequel

Principieel ben ik niet tegen sequels. Er zijn namelijk genoeg filmvervolgen te noemen die beter waren hun origineel of het verhaal op een boeiende wijze verder vertellen. Denk maar aan Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back, The Dark Knight en Spider-Man 2. De sequel van Poltergeist, Poltergeist II: The Other Side (Brian Gibson, 1986) vind ik echter volledig overbodig.

poltergeist2_01 poltergeist2_02De film biedt vooral meer van hetzelfde. Bovendien heeft men aan het eerste verhaal gesleuteld om de sequel mogelijk te maken en dat vind ik vervelend. In Poltergeist wordt de familie Freeling belaagd door klopgeesten omdat hun huis staat op de resten van een kerkhof. De aannemer die de wijk heeft gebouwd beweert dat het kerkhof is verplaatst, maar in werkelijkheid hebben alleen de grafstenen een nieuw onderkomen gekregen. De lijken zitten gewoon nog in de grond en die zijn rusteloos. Dochter Carol Anne (Heather O’Rourke) werd naar een andere dimensie ontvoerd omdat de geesten denken dat zij hen naar het licht zal brengen.

In Poltergeist II blijkt dat er onder het huis een grot verborgen zit waar in het verleden de leden van een religieuze sekte om het leven zijn gekomen. De sekte was overtuigd dat de Apocalyps zou komen, maar toen de gevreesde datum kwam en ging en de wereld er nog was, werden ze vastgehouden door hun leider Kane. De familie Freeling is inmiddels bij de moeder van Diane (JoBeth Williams) ingetrokken. Toch weet Kane hen te vinden en probeert Carol Anne weer in handen te krijgen. Ik geef toe: de veranderingen aan het achtergrondverhaal zijn niet enorm, maar toch stoort het me een beetje.

poltergeist2_03 poltergeist2_04 poltergeist2_05 poltergeist2_06 poltergeist2_07 poltergeist2_08Dit keer wordt het gezin bijgestaan door een Shaman, maar het paranormale dwergvrouwtje duikt ook nog even op. Zelda Rubinstein, die het dwergvrouwtje speelt, werd genomineerd voor een Razzie Award voor worst supporting actress. Nou, dan weet je het wel. Aan het einde van de film is ze ook opeens verdwenen alsof de crew vergeten is naar haar trailer te lopen om te zeggen dat de opnames zouden beginnen.

Acteur Julian Beck, die Kane gestalte geeft in de film, overleed tijdens de opnamen. Men schakelde H.R. Giger in om de monsterachtige verschijning van Kane te ontwerpen en daar werd de film mee voltooid.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Poltergeist II keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames Strips

Creepshow: Vermakelijke hommage aan horrorstrips

Creepshow (1982) van George A. Romero is een vermakelijke hommage aan Amerikaanse horrorstrips.

creepshow_02 creepshow_012De film bestaat uit een vijf korte verhalen die aan elkaar zijn verbonden doordat ze allemaal in het fictieve horrorstripblad Creepshow voortkomen. Creepshow staat voor stripbladen als House of Mystery, House of Secrets, The Witching Hour, Tales from the Crypt, The Vault of Horror, The Haunt of Fear en ongetwijfeld Creepy. In de proloog wordt het stripblad door een boze vader in de prullenbak gegooid.

creepshow_10 creepshow_09 creepshow_07Stephen King tekende voor het scenario en voor een rol van een de personages. King speelt op nogal cartooneske wijze een domme boer die rijk denkt te worden van een neergestorte meteoriet, maar die uiteindelijk door de steen verandert in een soort plantwezen. De eerste twee verhalen van de anthologie vond ik niet heel sterk omdat ze vooral erg flauw zijn. Horror en humor zijn zelden een goede combinatie. In ieder geval gaat bloedstollende spanning verloren zodra er flauwe humor in het spel is. Door segmenten met flauwe humor af te wisselen met verhalen met een serieuzere toon, is Creepshow een ‘mixed bag’ zoals dat heet. Maar goed, dat gaat vaak ook op voor horrorcomics.

Hou het maar bij schrijven, Stephen.
Hou het maar bij schrijven, Stephen.

Wel boeiend vond ik het verhaal ‘Something to Tide You Over’, waarin de psychopaat Leslie Nielsen wraak neemt op zijn overspelige vrouw en haar geliefde door ze tot hun hoofd in te graven op het strand. Als het vloed wordt zullen ze volledig onderwater zitten, maar ja, wie lang genoeg zijn adem in kan houden, heeft een kans van overleven, aldus de psychopaat. Terwijl het paar de marteling ondergaat slaat de schurk het proces ontspannen gade via zijn televisie die het signaal van zijn videocamera op het strand doorgeeft. Leuk aan dit verhaal is natuurlijk dat we Nielsen, die een tweede carrière kreeg door de lolbroek uit te hangen in de Naked Gun-reeks, eens een naargeestig personage speelt. Tweede bonus is dat Ted (Cheers) Danson een van de slachtoffers is. Zijn overbekende kop steekt uit boven het zand.

Nielsen en Danson.
Nielsen en Danson. ‘kijk, Cheers is op tv!’

In het verhaal ‘The Crate’ wordt op een universiteit een oude kist ontdekt waarin een monster in verborgen zit. Professor Henry Northrup (Hal Holbrook) ziet een mooie kans om eindelijk eens van zijn uitermate vervelende echtgenote (Adrienne Barbeau) af te komen. Echt vies is het laatste verhaal waarin een appartement overspoeld wordt door kakkerlakken. Bah, zoiets wil ik nooit meer zien. Daarom maar een leuk Halloween-plaatje waar de film mee aanvangt om deze post af te sluiten:

creepshow_08

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Creepshow keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

The Exorcist: De Duivel is een watje

Ooit zag ik in Filmhuis Hoorn de director’s cut van The Exorcist (William Friedkin, 1973/2000). Ik kan me herinneren dat ik die behoorlijk goed vond. Recent zag ik deze echter weer in het kader van de weg naar Halloween, en eerlijk gezegd vind ik The Exorcist nu minder indrukwekkend.

exorcist_01 exorcist_02 exorcist_03Goed, de special effects in The Exorcist zijn voortreffelijk, evenals het camerawerk. Ook het spel van de acteurs, vooral van de jonge Linda Blair is zeer goed en in de meeste gevallen overtuigend. En het is altijd leuk om een vrouw te zien masturberen met een christelijk kruis, want het is altijd leuk om religieuze dwaallichten te choqueren.

Het verhaal komt verschrikkelijk traag op gang, maar dat wordt goed gemaakt op het moment dat het meisje bezeten raakt door de Duivel. Dan komt er een lekkere vaart in het geheel en wordt de vertelling zelfs wat fragmentarisch. Toch viel The Exorcist bij het terugzien wat tegen.

Het helpt natuurlijk niet dat het bekende muzikale thema, Tubular Bells van Mike Oldfield, vroeger gebruikt werd in de kinderserie Bassie & Adriaan. Die clown en acrobaat hebben niet alleen menig jeugd verknald door in tv-optredens als zichzelf iedere keer te laten zien dat ze eigenlijk grofgebekte proleten zijn, en door het gebruiken van het Exorcist-thema bij hun domme avonturen, moet ik iedere keer aan de huilende professor denken als ik de muziek in de film hoor. Niet echt bevorderlijk voor de horrorsfeer.

Grootste probleem heb ik wederom met de christelijke visie op de wereld die ten grondslag ligt aan het verhaal. Monsters die niet voortkomen uit een bestaande religie vind ik indrukwekkender dan wezens die al jaren door de kerk worden gebruikt om het volk klein te houden. Aangezien ik het christendom, net als alle andere religies, een onwijs onnozele uitvinding vind, boet de film mijns inziens hierdoor aan geloofwaardigheid in. Het idee dat de Duivel, het ultieme kwaad, zich laat binden door twee priesters die voorlezen uit de Bijbel en af en toe met een kruis zwaaien en onzin uitkramen als ‘The power of Christ compells you!’ is zo verschrikkelijk onzinnig dat het mijn suspension of disbelieve te boven gaat. Als ik Satan was geweest had ik die kruiszwaaiers een dikke middelvinger geven, maar in het verhaal van William Peter Blatty, die zijn eigen roman tot filmscript bewerkte, laat hij zich klein krijgen. Watje. Allemaal nachies, zeg ik dan.

(Benieuwd naar het verschil tussen de originele versie en de director’s cut? Check deze blogpost.)

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Exorcist keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

Poltergeist: Indrukwekkende lichtshow met een christelijk tintje

Sommige films die al wat ouder zijn doorstaan de tands des tijds niet. Poltergeist echter wel.

poltergeist_02 poltergeist_03

Deze horrorfilm uit 1982 van Tobe Hooper is nog steeds zeer genietbaar, al komt de plot wat traag op gang. Het verhaal is mede gepend door Steven Spielberg die ook als producer optrad in de film. Zijn vingerafdrukken en die van Industrial Light and Magic, het special-effectsbedrijf van George Lucas, zitten dan ook duidelijk op Poltergeist. (Let trouwens eens op hoeveel Star Wars-merchandise je in de film kunt zien.) De special effects zijn trouwens zeer overtuigend en waren toentertijd state of the art. Nu zie je wel door de lichtshow heen, maar toch, mooi gedaan. Dat de effecten overtuigen komt mede door het strakke spel van de acteurs die allemaal heel expressief hun angsten laten zien. Vooral hoofdrolspeelster JoBeth Willams kan er wat van.

'Who you gonna call?'
‘Who you gonna call?’ De enige echte Craig T. Nelson schrikt zich een hoedje!

Poltergeist draait om een doorsnee Amerikaans gezin bestaande uit pa, moe en drie kinderen, dat in een nieuwbouwwijk gaat wonen. Een typische Californische suburb. Al snel blijkt echter dat hun nieuwe huis niet helemaal pluis is: klopgeesten en paranormale verschijnselen stonden niet in de verkoopakte aangekondigd maar zijn veelvuldig aanwezig. Als de jongste dochter in een interdimensionale poort verdwijnt en wordt gegijzeld door ‘het beest’, is het tijd om de Ghostbusters te bellen. Maar ja, die bestaan niet in dit verhaal dus bellen de ouders maar met een stel wetenschappers die zich bezighouden met het paranormale. Dit sympathieke trio blijkt al snel niet opgewassen tegen het kwaad, dus wordt een grappig dwergvrouwtje ingehuurd om het huis ectoplastisch schoon te maken en de dochter te redden.

Waarom het zo spookt in dat huis, laat ik even in het midden, maar het heeft weer eens alles te maken met een grote coöperatie waarbij winstoogmerk voor ethiek gaat. Dit maakt de film nu nog steeds relevant.

poltergeist_09
JoBeth Willams is nog steeds zeer aantrekkelijk als ze bang speelt.

poltergeist_10

De christelijke ondertoon die in dit soort films schuilgaat, vind ik wel ergerlijk. Het valt me bij het (her)bekijken van veel horrorfilms op hoe erg deze eigenlijk gestoeld zijn op de christelijke leer. In Poltergeist staat de weg naar het hiernamaals centraal en met ‘het Beest’ wordt overduidelijk de Duivel bedoeld. Aangezien ik het christendom, net als alle andere religies, een onwijs onnozele uitvinding vind, boet de film mijns inziens hierdoor aan geloofwaardigheid in. Liever een onbekende demon, dan eentje die bedacht is door een stelletje gefrustreerde mannen die de fictieverhalen over God en Jezus op papier stelden.

Overigens: sommige mensen beweren dat er een vloek heerst op de Poltergeist-filmreeks.

poltergeist_11 poltergeist_12 poltergeist_13 poltergeist_14

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Poltergeist keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

Nightbreed: Creature feature

In oktober komt een director’s cut uit van Nightbreed (1990), want Clive Barker die zijn eigen boek Cabal verfilmde, was niet tevreden over wat de studio van zijn film had overgelaten.

Creature feature
Creature feature

In een artikel (uit Cinefantastique, Vol 21, No 1, July 1990 van Alan Jones) laat hij zich dan ook duidelijk uit over het feit dat de filmstudio geen bal snapte van wat hij probeerde te maken:

“The lesson I’ve learned [making ‘Nightbreed’] is that a lot of people don’t want anything different. They don’t want you to have a unique vision. But why make movies anybody else could have done? Well, I’ve paid the consequences, but I’m unrepentant. Again and again I listened to deprecating comments about low literacy levels. There was supposedly no point showing ‘Nightbreed’ to critics because the people who see these movies don’t read reviews, in brackets, even if they can read at all! Immediately it was disqualified from serious criticism. Therefore it had to be sold to the lowest common denominator. Nobody cares for the product I, and a host of other horror directors, make. One [old] guy at Fox never saw it through because he felt it was morally reprehensible and disgusting – the two very things it’s not. Their imaginations are limited and they have a very unadventurous sense of what to do. Someone at Morgan Creek said to me, ‘You know, Clive, if you’re not careful some people are going to like the monsters.’ Talk about completely missing the point! Even the company I was making the film for couldn’t comprehend what I was trying to achieve!”

Ik heb me vermaakt met deze fantasiehorror vol met vreemde creaturen. Het idee van Midian, een plek waar monsters wonen en worden geaccepteerd voor wat ze zijn, staat me zeer aan. De creaturen zien er intrigerend uit en in dit geval zijn de monsters de good guys. Danny Elfman componeerde de bombastische en zeer aanwezige soundtrack.

Midian
Midian

Wat je ook van Clive Barkers werk vindt, onorigineel is het niet. Hij schreef verschillende horrorboeken en regisseerde en schreef onder andere Hellraiser. (De film Candyman is ook gebaseerd op een verhaal van Barker, al vond ik die film zeer slaapverwekkend. Veel mensen op Facebook waren het wat dat betreft niet met me eens.)

nightbreed_03
Boone deed me heel erg denken aan Angel uit Buffy. Weten we in ieder geval waar David Boreanaz de monsterd vandaan heeft gehaald.

Dat de Canadese filmregisseur David Cronenberg de rol van Dr. Phillip K. Decker speelt, vind ik een leuk detail. Decker is een verknipte psychiater met moordneigingen die met een masker op zijn hoofd mensen in mootjes hakt.

Boone heeft zijn dokter (David Cronenberg) goed te pakken.
Boone heeft zijn dokter (David Cronenberg) goed te pakken.

Decker vertelt zijn patiënt Aaron Boone (Craig Sheffer) dat hij een seriemoordenaar is. Boone slaat op de vlucht en vindt onderdak bij een groep monsters genaamd Nightbreed, die zich schuilhouden op een oud kerkhof. De dokter, de politie en Boone’s vriendin (Anne Bobby) gaan achter Boone aan, wat tot een explosief einde leidt.

nightbreed_05 nightbreed_04

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Nightbreed keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

Candyman: Geen zoete koek

Candyman (1992) van regisseur Bernard Rose is een van de vlakste en saaiste horrorfilms die ik ooit zag.

Candyman: 'Niet in slaap vallen hoor, anders krijg je een knal met mijn haak!'
Candyman: ‘Niet in slaap vallen hoor, anders krijg je een knal met mijn haak!’

Twee wetenschapsters doen in het getto van Chicago onderzoek naar urban legends voor hun proefschrift. Als ze de stadlegende over Candyman onderzoeken, raakt Helen Lyle (Virginia Madsen) in de ban van de moordlustige Candyman en natuurlijk is deze legende meer waar dan dat ze zou willen. Gaap.

De onderzoeksters en een stukje kleurrijke graffiti.
De onderzoeksters en een stukje kleurrijke graffiti.

Candyman is een trage, maar bovenal saaie horrorfilm waarin een man met een vleeshaak als hand centraal staat. In het begin lijkt de film nog een interessante wending te krijgen als het lijkt dat Helen zelf de moorden pleegt en alleen maar in haar hoofd denkt dat Candyman bestaat. Maar zodra duidelijk is dat de bloeddorstige snoepjesman meer dan alleen maar een legende is, kakt de boel al snel in. Zelfs de belichting van cameraman Anthony B. Richmond is vlak. Vooral de interieurscènes zijn vlak uitgelicht en lijken zo uit een soap gehaald te zijn.

candyman_02Actrice Virginia Madsen voor haar rol zowel de Saturn Award als het Avoriaz Fantastic Film Festival in de categorie beste actrice. Bij Avoriaz kreeg de regisseur ook de publieksprijs voor deze film. Misschien had iedereen in de zaal een slaapstoornis en konden ze dankzij Candyman eindelijk een uiltje knappen.
De film kreeg maar liefst twee vervolgen die ik in ieder geval niet ga kijken.

Er is zelfs een Candyman wannabe. Wat voor sukkel ben je dan?
Er is zelfs een Candyman wannabe. Wat voor sukkel ben je dan?

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Candyman keek ik in het kader van de weg naar Halloween.