Categorieën
Film Frames

Trick or Treat (1986): Have a heavy metal Halloween

Een film met de naam Trick or Treat moet natuurlijk wel iets met Halloween te maken hebben, dacht ik. De film uit 1986 van Charles Martin Smith heeft dat zijdelings ook wel, want speelt onder andere op Halloweenavond, maar eigenlijk draait Trick or Treat meer om metalfan Eddie Weinbauer en zijn adoratie van metalzanger Sammi Curr.

Metal Head Eddie
Metal Head Eddie

Wanneer Curr (Tony Fields) in een brand om het leven komt, krijgt Weinbauer (Marc Price) van een bevriende diskjockey de laatste opnames van zijn held. Deze acetaat blijkt satanische boodschappen te bevatten die Eddie ontdekt als hij de plaat achterstevoren afspeelt. In eerste instantie blijkt de magie van de plaat Weinbauer te helpen: hij is al jaren het pispaaltje van de school en dankzij de muziek van Curr kan hij wraak nemen op zijn kwelgeesten. Helaas is de in en in doortrapte ziel van Curr ambitieuzer in zijn zucht naar destructie en al snel heeft de tiener de demonische kracht van de plaat niet in de hand. En als dan ook nog eens zijn overleden held in eigen persoon chaos komt zaaien, wordt het Halloweenfeestje op school wel een heel dodelijke plek.

trick-or-treat_02 trick-or-treat_03

Grappig aan deze film is dat er op een ludieke wijze wordt ingegaan op de mythe dat heavy metal satanische muziek zou zijn en dat je verborgen boodschappen kunt horen door de platen achterstevoren af te draaien. Een idee dat vooral door domme christenen in de wereld is geholpen. We zien onder andere Ozzy Osbourne in een kleine rol als dominee die op televisie waarschuwt voor de verderfelijke songteksten in metal muziek. Ook Gene Simmons heeft een cameo als de vriendelijke discjockey. Dat de film op nummer drie staat in een lijst van Cheesiest Heavy Metal Horror Flicks of All Time verbaasd me verder overigens niets. De soundtrack is heerlijk gedateerd, de demonische metalzanger ziet er met zijn langharige poedelkapsel lekker verwijfd uit en verder is iedereen heerlijk nostalgisch in de weer met cassettebandjes en vinylplaten.

Ook bevat de film een humoristisch, maar licht verontrustende scène waarin een tienermeisje onder invloed van Currs muziek zeer opgewonden raakt. Vlak voordat ze haar hoogtepunt bereikt opent ze haar ogen en blijkt dat er uit haar walkman een demon te voorschijn is gekomen die haar aan het neuken is. Klaar ben je.

trick-or-treat_07

trick-or-treat_05Actrice Lisa Orgolini is wat mij betreft de grootste ontdekking die ik bij het bekijken van Trick or Treat deed. Ik had haar tot nu toe nog nooit in een film gezien en dat is eigenlijk niet zo verwonderlijk, want haar cv op IMDB houdt op bij 1998. Kennelijk heeft ze na Hideous Kinky geen film meer gemaakt. Verder kan ik online ook bijna niets over haar vinden. Wie weet waar ze uithangt en wat ze tegenwoordig doet, mag het vertellen in het commentformulier.

Lisa Orgolini.
Lisa Orgolini.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Trick or Treat (1986) keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames Strips

Trick ‘r Treat: De ultieme Halloweenfilm

Misschien is Trick ‘r Treat (2007) van Michael Dougherty wel de ultieme Halloweenfilm.

In deze horrorfilm lopen vier enge verhalen door elkaar. Wat hen verbindt is de aanwezigheid van Sam die je als de wraakzuchtige spirit van Halloween zou kunnen interpreteren. Iedereen die de tradities van het jaarlijkse spookfeestje namelijk niet serieus neemt, krijgt met Sam te maken in Trick ‘r Treat.

trick-r-treat_11_tuintrick-r-treat_14trick-r-treat_15 trick-r-treat_13

Halloweenmascotte
Sam draagt een juten masker met knoopsgaten als ogen. De rest van zijn Halloweenkostuum lijkt ook uit de tweedehands verkleedkist te komen. Eigenlijk heeft hij wat weg van een vogelverschrikker op kindergrootte. Vergis je echter niet, Sam lijkt dan misschien een beetje shabby, hij is razend snel en moordzuchtig. In een panelgesprek vertelde schrijver en regisseur Michael Dougherty dat hij het jammer vond dat Halloween geen mascotte heeft en dus bedacht hij Sam.

Sam.
Sam.

In dat zelfde panelgesprek werd bekend gemaakt dat er een vervolg komt op deze bijzondere horrorfilm. Ondanks het feit dat de film indertijd niet in de bioscoop werd uitgebracht, heeft Trick ‘r Treat een aardige cultfollowing gekregen. En terecht, want wie van Halloween houdt, moet deze film wel kijken. De hele film ademt Halloween, van de verhalen tot en met de kleinste details in de art direction. Wat mij betreft mag het vervolg zo snel mogelijk uitkomen. Halloween komt immers ook ieder jaar weer voorbij.

trick-r-treat_04 trick-r-treat_05

Strip
Er verscheen in 2009 ook een stripadaptatie van Trick ‘r Treat. Zo’n stripadaptatie is op zich niet zo interessant: waarom de strip lezen als je ook gewoon de film kunt kijken? (Hetzelfde geldt voor stripadaptaties van bijvoorbeeld De Avonden waarin de tekst van Reve integraal is opgenomen, maar dat even terzijde.) En daarbij is de strip niet zo mooi getekend en haalt de comic het qua sfeer niet bij de film.

Ik ben altijd op zoek naar goede strips over Halloween of met een Halloweensetting, dus hoop ik dat men snel een hele reeks verhalen in dezelfde sfeer als de film zal maken. Dat zou best wel eens een interessante serie comics kunnen opleveren.

trick-r-treat_28 trick-r-treat_29

trick-r-treat_30
De sympathieke actrice Anna Paquin heeft extra ‘bite’ in deze film.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Trick ‘r Treat keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

The Changeling: Geesten uit het verleden

Als je oude films kijkt is er een kans dat de acteurs die je aan het werk ziet allang dood zijn. Dat was ook het geval toen ik The Changeling zag in het kader van de weg naar Halloween.

George C. Scott: Nog springlevend.
George C. Scott: Nog springlevend.

In deze haunted house horrorfilm van Peter Medak uit 1980 geldt dit in ieder geval voor de twee hoofdacteurs uit de film: George Campbell Scott en Melvyn Douglas. Als twee geesten uit het verleden, of twee levende doden zo je wilt, waren ze rond op het witte doek. Heel toepasselijk voor een horrorfilm die draait om een huis waarin een spook de aandacht trekt van de nieuwe bewoner (Scott). Deze bewoner komt vervolgens een nare moordzaak op het spoor die leidt naar Senator Joe Carmichael (Douglas).

Trish Van Devere, indertijd de vrouw van Scott, leeft overigens nog wel en is dik in de zeventig.

changeling_02Het leuke aan dit Halloween-project is dat ik de films bekijk met zo min mogelijk voorkennis, waardoor ik telkens voor nieuwe verrassingen kom te staan. Geen idee waar de film over gaat, wie erin spelen, behalve dan dat deze te maken hebben met een lijst filmtitels die iets met Halloween te maken hebben volgens de samenstellers ervan. Eigenlijk zat er geen directe referentie naar Halloween in The Changeling, toch vond ik het een sfeervolle en onderhoudende film waarin vooral het naturelle spel van de drie steracteurs de bovennatuurlijke gebeurtenissen in het huis waarachtiger maakt.

Alle interieurs van het huis zijn overigens in een studio opgenomen. Het pand zelf was een groot decor. Gelukkig maar, want het gaat uiteindelijk in vlammen op. Dat heb je met die spookhuizen.

changeling_03

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Changeling keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

House II: Flauwe reclamespot voor special effects

Hoewel House II: The Second Story uit 1987 een sequel is op de House-film die een jaar eerder uitkwam, hebben de verhaallijnen van beide films niets met elkaar te maken.

House2_6Dat het huis toegang biedt tot andere dimensies is het enige dat men heeft overgenomen. Verder is House II: The Second Story een flauwe komedie die vooral lijkt te zijn gemaakt om special effects ten toon te stellen.

Toch doen de acteurs hun best met het flauwe script en wie zijn verstand op nul zet en de aftiteling haalt zal zich toch wel vermaken. Al zijn films als Bill & Ted’s Excellent Adventure, waar ik aan moest denken, een stuk beter.

houseII-dinoWel zit er een heus Halloweenfeestje in House II, maar tegen het visuele geweld van rondlopende zombies en dinosaurussen steken de gekostumeerde feestgangers toch enigszins bleekjes af.

House2_3 House2_5Saillant detail: oktober 1987 bracht Marvel Comics een stripadaptatie van House II uit, geschreven door Ralph Macchio en getekend door Alan Kupperberg.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. House II keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

House: Huisje, boompje, beest!

In House van Steve Miner zit het horrorschrijver Roger Cobb niet mee. Recent scheidde hij van zijn vrouw (Kay Lenz) nadat hun zoon plotseling van de aardbodem verdween. En nu heeft zijn tante, die hem als een surrogaat moeder opvoedde, zichzelf ook nog opgehangen.

house_05

House: Monsters in de kast
House: Monsters in de kast

Cobb (William Katt) besluit een tijdje in haar huis te gaan wonen, in de hoop zijn nieuwe boek op papier te krijgen en zijn zoon terug te vinden. In tegenstelling tot wat zijn uitgever wil, namelijk een nieuw horrorboek, probeert Cobb zijn herinneringen aan de Vietnamoorlog op papier te zetten.

Al snel blijkt het niet pluis te zijn in zijn ouderlijk huis, het is namelijk een spookhuis waar nare creaturen plotseling uit de kast kunnen komen. Ook vermoedt Cobb dat het huis verantwoordelijk is voor het verdwijnen van zijn zoon. Het huis blijkt ook toegang te bieden tot een helse, surrealistische wereld waar Cobbs vietnamtrauma’s verborgen zitten. Kortom, niet echt een rustige omgeving om aan een boek te werken. Tenzij je er geen bezwaar tegen hebt dat je dode tante nog eens op bezoek komt, of deze perverse vrouwpersoon:

house_04

Kay Lenz: Brede mond
Kay Lenz: Brede mond

Dit klinkt allemaal ernstig, maar eigenlijk is House van regisseur Steve Miner wat we een horrorkomedie noemen. Zelfs als Cobbs oude legermaatje Big Ben in zombiestaat voor de deur staat om wraak op hem te nemen, is de strijd tussen hen vooral grappig in plaats van eng.

House_3House (1986) is een van die filmtitels uit de jaren tachtig die ik me is bijgebleven. Het is een film die ik altijd al eens wilde kijken. Teleurgesteld was ik allerminst, want het is een vermakelijke film, maar echte horror hoort onder je huid te gaan zitten. Dat is hier niet het geval. Sterker nog: het decor dat Vietnam moet voorstellen maar meer lijkt op een miniversie van een botanische tuin, werkt onbedoeld op de lachspieren.

Acteur George Wendt heeft een bijrol als bemoeizuchtige buurman. Die naam zegt je misschien niets, maar Norm uit Cheers waarschijnlijk wel.Verder viel het me op dat actrice Kay Lenz eigenlijk een erg brede mond heeft met bijhorende tandpasta smile. Dat vond ik dat wel weer griezelig.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. House keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film

Column: Magische artefacten

Je kunt tijdens je vakantie gaan bruinbakken op een strand aan de Middellandse Zee, maar je kunt ook de voetsporen van een Hobbit nalopen in Nieuw-Zeeland of de Hogwarts Express nemen die door Schotland rijdt. Mediatoerisme heet dat: plaatsen bezoeken waar films of televisieseries zijn opgenomen.

Illustratie: Paul Stellingwerf
Illustratie: Paul Stellingwerf

In tegenstelling tot religieuze dwaallichten die te bedevaart naar Mekka of Lourdes trekken, weet de mediatoerist dat de verhalen en de personages die hem fascineren, fictie zijn. Maar dat maakt ze niet minder boeiend. Sterker nog, door het bezoeken van deze plekken wanen we ons ook even een held en lijkt ons leven een spannend avontuur.

Het aftasten van de grens tussen fictie en werkelijkheid vind ik eindeloos fascinerend. Daarom bezoek ik graag exposities met props uit films, zoals die over David Cronenberg in Eye. Fantastisch om vlak bij de Telepod uit The Fly te staan en alle details goed in je op te kunnen nemen. Je kunt er omheen lopen en het voorwerp van alle kanten bekijken. Maar je mag het niet aanraken. Dichtbij en toch onbereikbaar. De props, ooit aangeraakt door Acteurs en Regisseurs, zijn relikwieën en als zodanig gaat er een magische werking van ze uit. Je kunt je voorstellen dat je de deur van de Telepod opendoet en er in gaat zitten om geteleporteerd te worden.

Wanneer je voorwerpen uit films in het echt ziet, is het alsof deze via een magische daad van de fictieve wereld in de onze terecht zijn gekomen. Toch is hun aanwezigheid een paradox. Aan de ene kant maken de voorwerpen de fictieverhalen waarachtiger, want ze zijn tastbaar. Aan de andere kant maken ze vaak heel duidelijk hoe artificieel de fictiewereld is. De Telepod werkt natuurlijk niet. Het is een knap stukje handvaardigheid, maar net zo bruikbaar als je smartphone wanneer je in 1920 terecht zou komen of wanneer je anno nu gebruik wil maken van wifi in de trein.

batman2In 2012 bezocht ik in Parijs de expositie over Tim Burton. Daar stonden drie maskers van zijn Batman-films in een vitrine. Dichter kon ik als Batman-fan niet bij Gotham City komen. Ik bekeek de maskers aandachtig: Michael Keatons hoofd had hier immers in gezeten en gezweten. Meenemen kon natuurlijk niet en zelfs foto’s nemen was ten strengste verboden. Overal stonden Franse bewakers met priemende oogjes de bezoekers in de gaten te houden. Toch waagde ik het erop en pakte zo onopvallend mogelijk mijn mobieltje om drie snelle foto’s van de maskers te schieten. Betrapt werd ik niet en triomfantelijk liep ik het filmmuseum uit. Deze anarchistische daad maakte nog geen Batman van me, maar even waande ik me in een spannend avontuur. Hoe klein ook. Ook dat is filmmagie.

Illustratie: Paul Stellingwerf
Illustratie: Paul Stellingwerf

Deze column is gepubliceerd in Schokkend Nieuws #109. Het is mijn laatste column voor Neerlands tofste filmblad. Ik ben trots op de 12 afleveringen die ik ervoor heb mogen schrijven en heb in het bijzonder genoten van de samenwerking met illustrator Paul Stellingwerf die iedere keer weer grappige en pakkende illustraties wist te tekenen.

Categorieën
Film Frames

All Hallows’ Eve: Misogyne kutclown

Na het zien van Stephen King’s IT jaren geleden geef ik mijn portie clown graag aan fikkie. All Hallows’ Eve draait ook om een psychopathische clown die zijn vermoedelijke mama-issues ventileert op onschuldige vrouwen.

all_hallows_eve_1Dat ventileren doet hij door op de meest gruwelijke wijze vrouwen op te jagen en te verminken. Niet mijn kopje thee eerlijk gezegd, maar het helpt dat alle slachtoffers zich als zulke hulpeloze huilebalken gedragen dat je op een gegeven moment bijna wil dat Art, want zo heet de clown, ze voor eeuwig het zwijgen oplegt.

In All Hallows’ Eve past Sarah op twee jonge kinderen die met Halloween zijn gaan trick or treaten. De buit bevat een flinke voorraad snoep en een ongemarkeerde videoband. Daar staan drie videofragmenten op waarin Art de Clown op verschillende wijze vrouwen terroriseert. In het eerste segment wordt een hoogzwangere meid in haar buik gesneden en de baby geaborteerd. Een van de andere slachtoffers die gevangen zijn genomen wordt daarna vermoedelijk door een demon verkracht. Geen kijkvoer voor kinderen zou je denken, al duurt het verdomd lang voordat de babysitter de tape uitzet. Als ik ooit kinderen heb zal ik haar in ieder geval nooit inhuren.

Als de kinderen even later in bed liggen, kan de babysitter de verleiding niet weerstaan om verder te kijken. Had ze dat maar niet gedaan, want de grens tussen fictie en werkelijkheid blijkt tijdens Halloween flinterdun te zijn.

all_hallows_eve_2Regisseur Damien Leone gebruikte voor zijn speelfilmdebuut twee eerder gemaakte korte films en leverder een redelijke horrorfilm af die de mosterd deels haalt bij Ringu en Saw en eigenlijk heel veel andere horrorfilms. Mijn grootste makke met deze flick is dat anno 2013, toen deze gemaakt werd, de passieve damsel in distress wel erg achterhaald is. Sorry beste regisseur, maar ik ben van de Buffy-generatie en verwacht dat de dames van zich afbijten als een of andere agressieve eikel met een kleine pik het zwakke geslacht onder de duim probeert te houden. En clowns blijven irritant om naar te kijken, of het nu cliniclowns, Bassie of een moordlustige, sadistische, vrouwonvriendelijke pipo betreft.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. All Hallows’ Eve keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

Pet Sematary: De weg naar Halloween

Wie in de grond van de oude Indianenbegraafplaats zijn dode dier begraaft, zorgt ervoor dat het beest weer tot leven komt, zij het met een zeer naar karakter. Stel je voor dat je hier een mens zou begraven.

Het bewegende shot dat het dierenkerkhof introduceert, met de Danny Elfman achtige soundtrack eronder, deden met denken aan een Tim Burton film.
Het bewegende shot dat het dierenkerkhof introduceert, met de Danny Elfman achtige soundtrack eronder, deden met denken aan een Tim Burton film.

Dat is in het kort het uitgangspunt van de horrorfilm Pet Sematary van Mary Lambert uit 1989. Hoofdrollen zijn weggelegd voor Dale Midkiff en Denise Crosby, die je wellicht herkent als crewmember van het Starship Enterprise van Star Trek: The Next Generation. Midkiff speelde ooit Elvis in de televisiefilm Elvis and Me. Omdat hij qua uiterlijk veel weg heeft van the King had ik tijdens Pet Sematary soms het idee dat ik naar Elvis in een horrorfilm keek, wat nogal afleidde van de plot. Gelukkig zingt Midkiff nergens een liedje.

Crobsy en een geestverschijning
Crosby en een geestverschijning

Fred Gwynne speelt de oudere, wijze buurman. Als het jonge stel met twee kinderen bij hem aan de overkant komt wonen, is hij graag bereid ze naar het dierenkerkhof in de buurt te begeleiden. Als moeders een paar dagen later met de kinderen op familiebezoek is en pa alleen thuis, wordt de kat doodgereden door een van de vele grote vrachtwagens die continue over de weg razen. Dochterlief zal de dood van haar kat niet kunnen verdragen, gelukkig weet de buurman een oplossing voor dit probleem en neemt Midkiff mee naar het Indianenkerkhof waar ze het beestje begraven. De volgende dag is de kat springlevend, zij het dan dat hij een uur in de wind stinkt en nogal psychopathische trekjes heeft gekregen. Als het gezin later wordt getroffen door een veel grotere tragedie ligt een nieuw bezoekje aan het speciale kerkhof voor de hand, al snapt iedereen natuurlijk dat dit niet heel verstandig is.

Pet Sematary stamt uit de jaren tachtig en dat is te merken aan het uitgebeende script: er zit geen scène te veel in de film. Ieder moment helpt de plot een stukje verder. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Stephen King, die zelf het script schreef én een cameo heeft als priester:

pet_sematary_stephen_kingDe laatste scène vond ik nogal obligaat en jammer: die doet de griezelspanning gaande het verhaal vakkundig werd vastgehouden teniet. De spanning vloeit weg als lucht uit een ballon die lek wordt gestoken.

pet_sematary_3De weg naar Halloween
Eerlijk gezegd ben ik geen fan van de Hollandse zomer. Sterker nog, ik voel echte zomerhaat. Het is me te benauwd, je zweet je rot en door de warmte gaat alles heel traag. ’s Nachts houden muggen me wakker. Het is ook zo warm in de slaapkamer dat alle ramen open moeten, wat betekent dat de stadsgeluiden en de boomboxen van de bezoekers die tot midden in de nacht feest vieren in het park, niet langer buiten worden gehouden. Kortom, de zomer levert nogal wat slaaptekort op. Ik verlang dus alweer naar de frisse wind van de herfst, vallende bladeren en de prachtige kleuren die met dat jaargetijde gepaard gaan. Om alvast in de sfeer te komen zocht en vond ik een lijst met filmtitels  die min of meer verwantschap hebben met Halloween. Als we toch niet kunnen slapen ’s nachts, gaan we wel horrorfilms kijken. Pet Sematary (de foute spelling van het woord ‘cemetery’ is overigens opzettelijk) is de eerste film die ik in dit kader deze week heb gekeken.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

Black Swan: Sexy zwart zwaantje

Eindelijk tijd gehad om Black Swan van Darren Aronofsky te bekijken. De prachtige Natalie Portman speelt hierin een ambitieuze balletdanseres die de hoofdrol krijgt in de productie van het Zwanenmeer waarvoor ze zowel de rol van witte als zwarte zwaan voor haar rekening moet nemen.

screencap-blackswan_1 screencap-blackswan_2Die laatste rol vereist echter dat de schuchtere danseres, die nog heel verstikkend bij haar moeder woont, haar seksualiteit en duistere kant de vrije ruimte geeft. Black Swan is een prachtige, psychologische thriller met enkele body horror elementen. Hoewel die laatste wel van een huis-tuin-en-keuken-niveau zijn, zoals het zeer kort knippen van nagels zodat vingertoppen beginnen te bloeden, krakende botten, dubbelslaande enkels en lichaamsdelen die spontaan gaan bloeden. Op een gegeven moment draait Portman behoorlijk door en vloeien hallucinaties en werkelijkheid door elkaar heen. Gelukkig hallucineert ze ook een potje lesbische seks met concurrent Mila Kunis. Portman kreeg terecht een Oscar voor haar rol.
Black-Swan-kissing

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film

De hele zomer David Cronenberg in Eye

Het EYE in Amsterdam toont met David Cronenberg – The Exhibition de fantastische voorwerpen uit de films van de Canadese horrorregisseur.

The Fly was de eerste film van David Cronenberg die ik zag. Waarschijnlijk op BBC tijdens een verloren vrijdagavond. Nieuwsgierig naar de omschrijving in de gids zette ik de televisie aan en zag iets ongelooflijks: de jonge wetenschapper Seth Brundle (Jeff Goldblum) staat op het punt om een teleportatiemachine uit te vinden. Hij gebruikt zichzelf als testobject. Tijdens de eerste test vliegt een klein lullig vliegje met hem mee de Telepod in, waardoor bij het rematerialiseren Brundles DNA en dat van de vlieg worden samengevoegd.

Dat heeft in eerste instantie alleen maar voordelen voor de wetenschapper: hij voelt zich vitaler dan ooit, wat zich uit in urenlange sekssessies met zijn nieuwe vriendin (Geena Davis). Al snel blijkt echter dat er iets mis is: Brundle verandert langzaam in een mensgrote vlieg en wordt een monsterlijke verschijning. Naast de beeldschone Davis is het inderdaad Beaty & The Beast, maar dit beest is in staat verschrikkelijk zuur over je uit te kotsen dat alles zo’n beetje wegvreet. Op een zelfde soort manier eet hij ook. Geen datingmateriaal dus.

mugwump_naked_lunchNasty but fascinating
Een kotsende Brundle-vlieg, dat soort beelden blijven je bij en geldt voor veel meer shots uit David Cronenbergs-films. Wat dacht je bijvoorbeeld van James Woods die een videoband in een gleuf in zijn buik propt en daar ook nog eens een pistool in bewaart? Of mensen die een gameconsole aan hun lijf koppelen. Handig hoor, zo’n usb-opening onder in je rug. En dit zijn nog enkele van de mildere beelden die me voor de geest staan. In Scanners ontploffen hoofden en in Naked Lunch neemt de hoofdrolspeler opdrachten aan van een typemachine die uit een anusopening in z’n hoofd praat. (En als je nu denkt: goh, dat lijkt m’n baas wel, weet je dat het tijd is ontslag te nemen.) In meerdere van Cronenbergs films glippen allerlei enge slijmerige creaturen door het beeld. De Canadese regisseur wordt niet voor niets the King of Venereal Horror genoemd.

Clark Nova Typemachine uit Naked Lunch.
Clark Nova Typemachine uit Naked Lunch.

Deze zomer biedt Eye de kans om (opnieuw) kennis te maken met zijn gehele oeuvre, want het filminstituut vertoont alle achttien speelfilms van Cronenberg en zijn korte films. Dit alles is in het kader van David Cronenberg – The Exhibition die vanaf zondag 22 juni tot en met 14 september te zien is. Vrijdag bezocht ik samen met andere pers de tentoonstelling en die is zeer de moeite van het bezoeken waard.

David Cronenberg – The Exhibition verkent de wereld van Cronenberg via het hoofdthema uit zijn films: de fysieke en psychologische transformatie van zijn personages. De tentoonstelling is onderverdeeld in drie hoofdstukken die de chronologische en thematische ontwikkeling van Cronenbergs oeuvre volgen. Van zijn vroege fascinatie met de binnenwereld van lichaam en geest, zoals verlangens, drijfveren en oncontroleerbare machten, tot een verkenning van de buitenwereld die deze krachten mede vormgeeft.

'Kom je hier wel vaker?'
‘Kom je hier wel vaker?’

Hoogtepunten uit de tentoonstelling zijn belangrijke voorwerpen en attributen uit de films, waaronder props, foto’s, audiovisuele fragmenten, artwork en setdesign. Je ziet er de helm van Videodrome (1983), de spelconsoles van eXistenZ (1999), de chirurgische instrumenten van Dead Ringers (1988), de been-braces van Crash (1996), de schrijfmachines van Naked Lunch (1991) en de Telepod van The Fly (1986). Ook zijn van The Fly storyboards te zien en dit prachtige overzicht van Brundles transformatie:


De props zijn zodanig opgesteld dat de expositie er eentje over archeologische ontdekkingen lijkt. Het mooie aan dit soort exposities vind ik, dat fictieve elementen opeens tastbare objecten worden. Alsof ze uit een droomwereld naar onze realiteit zijn getransporteerd. Je kunt ze van heel dicht bij bekijken en eromheen lopen. Dat is een aparte ervaring, om een rond de Telepod te kunnen lopen. Je kunt je bijna voorstellen dat je als Brundle in zo’n pod gaat zitten om jezelf te teleporteren. Wel oppassen dat er geen vliegjes mee naar binnenkomen.

Filmprogramma
Het filmprogramma rond de expositie schetst in drie thema’s een beeld van Cronenbergs visie op de invloed van technologie en wetenschap op de wisselwerking tussen lichaam en geest. In het eerste blok (22 juni tot 20 juli) toont EYE films waarin Cronenberg wetenschappers opvoert die zich buiten het wetenschappelijk discours begeven en proberen om via onorthodoxe theorieën en praktijken de mens verder te brengen, maar daarin zonder uitzondering falen. Belangrijke werken zijn Shivers (1975), The Fly (1986) en Dead Ringers (1988). In het tweede blok (20 juli – 17 augustus) toont EYE films waarin de mens de materialiteit van het lichaam moet herkennen en accepteren in plaats van te vrezen, ontkennen of idealiseren. Hierin nemen The Brood (1979), Naked Lunch (1991) en A History of Violence (2005) een significante plaats in. Ten slotte verkennen de films uit het derde blok (17 augustus – 14 september) de omgang van Cronenberg met technologie, die onze omgeving en onszelf (mentaal en fysiek) verandert, waardoor onze perceptie van de realiteit verandert.

Mocht je me deze zomer zoeken, dan zit ik dus in EYE.

Check ook dit interview  op de site van Schokkend Nieuws dat Barend de Voogd afnam met de filmmeester.

Categorieën
Film

Milan Hulsings kunstzinnige cover voor Schokkend Nieuws

Altijd al willen weten wat Salvador Dali en Alfred Hitchcock gemeen hebben en waar de inspiratie vandaan kwam voor de kooi-scene in The Silence of the Lambs? Je leest het vanaf 6 juni in Schokkend Nieuws #108, waarin de kruisbestuiving tussen kunst en film centraal staat.

SN_108_coverDe prachtige cover is gemaakt door Schokkend Nieuws’ vaste tekenaar Milan Hulsing. Het is een eerbetoon aan het beroemde schilderij De Schreeuw van Edvard Munch. De Schreeuw stond model voor het moordenaarsmasker in Wes Cravens’ Scream en was ook zeker niet de enige kunstzinnige inspiratiebron voor regisseurs door de jaren heen.

Phil van Tongeren en Barend de Voogd staan in de kunstspecial stil bij de Duitse expressionistische film, de liefde van Sergio Leone voor De Chirico en natuurlijk Dario Argento’s kunsthorrorfilm The Stendhal Syndrome. Dat de kruisbestuiving beide kanten op ging, laat George Vermij zien in een tweede artikel waarin kunstenaars zich lieten inspireren door (genre)films. Wat dacht je bijvoorbeeld van 24 Hour Psycho? Kers op de taart: Jaap Guldemondt, oud-conservator van het Van Abbemuseum en Boijmans van Beuningen en tegenwoordig hoofd tentoonstellingen in het EYE Filmmuseum, treedt op als ‘gastconservator’ en deelt zijn vijf favoriete schokkende kunstwerken met de lezer. Kortom, Schokkend Nieuws 108 mag je niet missen.

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: De poel

Kamperen: mij niet gezien. Beestjes in je tent, geen wifi en natuurlijk nooit een fatsoenlijke wc te vinden. En na het zien van De poel krijg je me helemaal de tent niet meer in.

De-Poel-posterDe poel is een horrorfilm van Hollandse bodem en dus een zeldzaamheid, want zoveel films worden er hier niet in dit genre gemaakt. Dat roept bij ondergetekende meteen sympathie op. Vooral omdat scenaristen Chris W. Mitchell en Gijs Scholten van Aschat hebben gekozen voor iets wat in het midden zit tussen een psychologische thriller en horrorfilm en niet bijvoorbeeld voor een zombie-apocalypse, op hol geslagen politici zien we immers al genoeg in de media.

In De poel gaan Lennaert en zijn vrouw Sylke met hun twee zoons een paar dagen wild kamperen en nemen Lennaerts ex-collega Rob en diens dochter Emilie mee. Ze besluiten het kamp op te slaan bij een verlaten bosmeer. Uiteraard schuilt er meer onder het wateroppervlak dan men in eerste instantie zou vermoeden. De spanningen lopen al snel op en al snel begint de narigheid.

De casting is het sterkste punt in de film. Gijs Scholten van Aschat en Carine Crutzen, die we al vaker samen in Nederlandse producties hebben gezien, spelen prima een oudgetrouwd stel waar de irritaties van af vliegen. Ook de rest van de cast weet de personages geloofwaardig neer te zetten en dat is niet onbelangrijk, want naarmate de gebeurtenissen in de film naar het ongeloofwaardige neigen, helpen zij De poel enigszins te verankeren.

Slim dat men het vanuit productieoogpunt redelijk eenvoudig houdt: de hele film speelt zich af op één locatie. Mitchell, die met De poel zijn speelfilmdebuut maakt, bouwt de horror langzaam op. Wat begint met kleine irritaties tussen de personages, vloeit over in meer gruwelijke dingen als rottend vlees en uiteindelijk moord. Zolang de narigheid in de buurt van de realiteit blijft, zoals een vinger die afgesneden moet worden om verdere bloedvergiftiging tegen te gaan, weet De poel de spanning vast te houden. Als men daarna te ver doorslaat in de clichés van de genrefilm, wordt het lastig om met de personages mee te blijven voelen en verliest de film aan overtuigingskracht.

Toch hoop ik van harte dat De poel op meer Nederlandse filmmakers een uitnodigende werking heeft en dat we de film mogen zien als een voorzichtige start van een nieuwe trend. Laat die nederhorror nu maar eens tot bloei komen.

Vanaf 1 mei in de bioscoop.