House – Michael Minneboo

Hoewel House II: The Second Story uit 1987 een sequel is op de House-film die een jaar eerder uitkwam, hebben de verhaallijnen van beide films niets met elkaar te maken.

Dat het huis toegang biedt tot andere dimensies is het enige dat men heeft overgenomen. Verder is House II: The Second Story een flauwe komedie die vooral lijkt te zijn gemaakt om special effects ten toon te stellen.

Toch doen de acteurs hun best met het flauwe script en wie zijn verstand op nul zet en de aftiteling haalt zal zich toch wel vermaken. Al zijn films als Bill & Ted’s Excellent Adventure, waar ik aan moest denken, een stuk beter.

Wel zit er een heus Halloweenfeestje in House II, maar tegen het visuele geweld van rondlopende zombies en dinosaurussen steken de gekostumeerde feestgangers toch enigszins bleekjes af.

Saillant detail: oktober 1987 bracht Marvel Comics een stripadaptatie van House II uit, geschreven door Ralph Macchio en getekend door Alan Kupperberg.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. House II keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

In House van Steve Miner zit het horrorschrijver Roger Cobb niet mee. Recent scheidde hij van zijn vrouw (Kay Lenz) nadat hun zoon plotseling van de aardbodem verdween. En nu heeft zijn tante, die hem als een surrogaat moeder opvoedde, zichzelf ook nog opgehangen.

Cobb (William Katt) besluit een tijdje in haar huis te gaan wonen, in de hoop zijn nieuwe boek op papier te krijgen en zijn zoon terug te vinden. In tegenstelling tot wat zijn uitgever wil, namelijk een nieuw horrorboek, probeert Cobb zijn herinneringen aan de Vietnamoorlog op papier te zetten.

Al snel blijkt het niet pluis te zijn in zijn ouderlijk huis, het is namelijk een spookhuis waar nare creaturen plotseling uit de kast kunnen komen. Ook vermoedt Cobb dat het huis verantwoordelijk is voor het verdwijnen van zijn zoon. Het huis blijkt ook toegang te bieden tot een helse, surrealistische wereld waar Cobbs vietnamtrauma’s verborgen zitten. Kortom, niet echt een rustige omgeving om aan een boek te werken. Tenzij je er geen bezwaar tegen hebt dat je dode tante nog eens op bezoek komt, of deze perverse vrouwpersoon:

Dit klinkt allemaal ernstig, maar eigenlijk is House van regisseur Steve Miner wat we een horrorkomedie noemen. Zelfs als Cobbs oude legermaatje Big Ben in zombiestaat voor de deur staat om wraak op hem te nemen, is de strijd tussen hen vooral grappig in plaats van eng.

House (1986) is een van die filmtitels uit de jaren tachtig die ik me is bijgebleven. Het is een film die ik altijd al eens wilde kijken. Teleurgesteld was ik allerminst, want het is een vermakelijke film, maar echte horror hoort onder je huid te gaan zitten. Dat is hier niet het geval. Sterker nog: het decor dat Vietnam moet voorstellen maar meer lijkt op een miniversie van een botanische tuin, werkt onbedoeld op de lachspieren.

Acteur George Wendt heeft een bijrol als bemoeizuchtige buurman. Die naam zegt je misschien niets, maar Norm uit Cheers waarschijnlijk wel.Verder viel het me op dat actrice Kay Lenz eigenlijk een erg brede mond heeft met bijhorende tandpasta smile. Dat vond ik dat wel weer griezelig.