Laatst vroeg iemand mij hoe het bevalt, een Facebook-loos bestaan. Heel goed, is het antwoord. Ik zou niet meer terug willen.
Ook begin ik steeds meer twijfel te voelen bij Instagram. Niet alleen omdat dit ook een bedrijf is van Fakebook, maar vooral omdat ze daar steeds meer aan het stunten zijn. Marloes de Vries viel het laatst op dat ze steeds vaker posts in haar tijdlijn krijgt van mensen die ze helemaal niet volgt. Ik heb het dan niet over gesponsorde reclameposts. Gewoon andere gebruikers worden er opeens doorheen gejast. Kortom, de programmeurs van Instagram bemoeien zich nog meer met wie je wel en niet krijgt te zien. Ik wil gewoon de posts van iedereen zien die ik volg en verder geen gezeur. Algoritmevrij leven. Dat wil ik. Zoveel mogelijk in ieder geval.
Sowieso ben ik de laatste maanden heel erg sociale media-moe. Het vraagt heel veel aandacht en ik kijk terug met een beetje spijt naar hoeveel uren ik het afgelopen decennium verloren heb aan loze zaken. Misschien heeft dat met mijn leeftijd te maken, maar ik wil de toekomst meer besteden aan dingen die voor mij echt belangrijk zijn.
Dat zijn geen wereldschokkende zaken, allerminst eigenlijk. Er is nog heel veel wat ik wil lezen en zien. De boekenkasten hier puilen uit met prachtig leeswerk en er zitten aardig wat boeken en strips bij die ik nog niet heb kunnen inzien.
En het wordt tijd om de lijst met gewilde vakantiebestemming maar eens als leidraad te gaan gebruiken. Daarvoor is dan eerst weer geld nodig, wat ik moet verdienen.
Misschien niet meer als freelancer – de journalistieke markt is volledig kapot bezuinigd – maar er zijn andere manieren om met mijn schrijftalent en aanleg voor beeld een inkomen te verwerven. Hopelijk op een vaste stek ergens met een leuk team.
Tot het zover is staat mijn smartphone steeds meer op stil en kijk ik zo min mogelijk op Whatsapp en Instagram. Ik vind het prima om dat soort apps voor werk te gebruiken – het hoort er nu eenmaal bij. Maar privé wil ik gewoon steeds meer mijn eigen gedachten in mijn hoofd horen en niet een Twitterstroom of ander geneuzel.
Wat mij verwondert, verwondert jou ook? is de gedachte achter Linda’s instagramaccount Verwondert.
Een leuke gedachte die ze in de praktijk brengt door mooie, poëtische foto’s te maken van dingen die haar dus, euh, verwonderen. Ze plaatste op de laatste dag van het jaar ook een Best of Nine overzicht van 2017.
Mooie foto’s met sterke composities maakt mijn vriendinnetje, daarom breng ik graag even haar Instagram onder de aandacht. Ik vind het leuk om via de foto’s door haar ogen te kunnen kijken. Zo leer ik mijn partner in love weer een beetje beter kennen.
Wie benieuwd is naar wat voor tassen Linda ontwerpt en maakt, check haar andere account.
Ondertussen denk ik wel eens dat ik met bloggen best wel wat minder hard mijn best kan doen. Ik doe het nu 11½ jaar, en eerlijk gezegd heb ik alles wel gezegd.
Ik probeer deze decembermaand bewust onderwerpen die ik al vaker heb aangesneden te vermijden. Dus geen kerstposts, geen terugblikken of lijstjes over 2017.
Dat mensen Mijn vriend Spider-Man en alles daaraan verwant tof vinden, was dus fijn.
Maar geen van de guitige en toffe stripplaatjes die ik via dit platform deel, zaten in de top 9. Dat is natuurlijk geen reden om daarmee te stoppen, maar het geeft wel te denken: waarom deel ik dat soort plaatjes eigenlijk? Je bouwt er misschien geek-creds mee op, maar waarom zou je?
Antwoord: het is vooral leuk voor mezelf om te zien wat ik in het afgelopen jaar allemaal heb gelezen en gezien en nu herinnerd te worden aan wat ik tof of bijzonder vond. Instagram is dus gewoon een fotodagboek. Niets meer, niets minder.
Frank Meeuwsen blogde dat alle sociale media hem een beetje te veel werd en verwijderde veel apps van zijn telefoon. Ik snap die houding volkomen. Als ik zo’n stuk lees en daarna meteen dit bericht op NOS.nl, dan denk ik ook meteen dat ik wel een tijdje van Fakebook af wil. Nu we voor de kerstdagen zitten en ik mijn boek verder niet hoef te promoten, kan dat ook best.
En sowieso, wanneer een voormalig Fakebook manager als Chamath Palihapitiya al waarschuwt voor hoe gevaarlijk dit social media platform is…
Van Twitter word ik meestal toch depressief vanwege alle narigheid die daar gepubliceerd wordt. Vooral dat ik telkens tweets moet zien van mensen die ik zelf niet volg, maar die door anderen geliket worden, vind ik vervelend. Wat moet ik met al die loze informatie? Mijn hoofd zit vol genoeg.
Op Instagram blikt bijna iedereen even terug via een handige site die de meest gelikete posts voor je verzamelt en bij elkaar zet. Nu gaat het mij echt niet om de likes, maar ik was toch benieuwd waar ze mee zouden komen.
Veel foto’s over Mijn vriend Spider-Man. Dat vind ik natuurlijk erg tof. Spider-Man is een coole dude en ik schreef een heel boek over hem. Veel mensen vinden dat gelukkig leuk.
Het schrijven, uitbrengen en promoten van Mijn vriend Spider-Man stond centraal in 2017, dus in dat opzicht klopt dit jaaroverzicht. Ik ben dan ook dankbaar voor het feit dat SubQ het boek wilde uitgeven en voor de steun die ik tijdens het schrijven van ze kreeg. Ook ben ik blij met de toffe reacties die ik van lezers kreeg en in het bijzonder voor mijn vriendin Linda die me altijd bijstaat. Zonder haar was het allemaal niet gelukt.
Verder zie ik in het overzicht vooral veel recente foto’s van de Dutch Comic Con Wintereditie. Kennelijk sloegen die goed aan. Of ik heb er sinds kort nieuwe volgers bij op Instagram. Geeklife-achtige foto’s doen het dus goed. Stripplaatjes wat minder, maar dat maakt niks uit. Je moet alleen plaatsten wat je zelf tof vindt. Het aantal likes zijn alleen belangrijk als je Instagram gebruikt om geld te verdienen of als je brein een endorfine injectie nodig heeft.
Wat het volgende jaar brengt, weet ik eigenlijk nog niet. Er zal niet meteen een nieuw boek zijn, al ben ik wel heel hard aan het nadenken over een follow up. Simpelweg omdat het schrijven van een boek heel erg fijn is om te doen. Wat ik wel weet is dit: minder zorgen maken. Meer letten op dingen die ik tof vind. En al helemaal niet te veel nadenken bij social media-gebruik en over wat te bloggen. Gaat dat dan dit jaar allemaal wel lukken?
Eigenlijk weet ik niet zo goed waarom het delen van stripplaatjes mij zo’n fijn gevoel geeft, maar het is wel zo. Toch voel ik me de laatste tijd steeds meer gefragmenteerd door op al die sociale media platforms aanwezig te zijn.
Slaat het wel ergens op om op Instagram, Tumblr of welke plek op sociale media dan ook, afbeeldingen met anderen te delen? Als je je eigen werk te promoten hebt, wel. Die sociale media-kanalen zijn een prima manier om een publiek en klanten te vinden. In mijn geval gaat het vaak om tekeningen en filmbeelden die ik niet eens zelf heb gemaakt.
Waarom dan toch dat soort beeldmateriaal delen?
Toen ik laatst enkele afbeeldingen van een Iron Man-strip op mijn blog zette met een kort verhaaltje erbij, werd ik daar simpelweg vrolijk van. Dat komt deels omdat ik de strips met plezier las en omdat ik het tekenwerk mooi vind. Het geeft dan een kick om dat aan anderen te laten zien.
Het gaat mij dan niet om de likes, en ook niet per se om de reacties die zo’n post losmaakt. Ook al zijn goede, positieve reacties natuurlijk wel welkom en is het wel fijn als de post door anderen gezien wordt. Likes op Instagram geven een indicatie van hoeveel mensen de post hebben gezien, al is het geen accuraat getal natuurlijk. Het aantal likes zal altijd lager zijn dan het aantal mensen dat de post voorbij ziet komen. Daarentegen zijn die positieve reacties weer veel belangrijker dan de likes.
Maar uiteindelijk is voor mij het posten van het materiaal al voldoende. Misschien dat we inherent gelukkig worden van het delen van zaken die we goed, fijn of mooi vinden. Dit is een van de belangrijkste redenen waarom ik nog steeds blog. Ik wil mijn geluk delen. Anders gezegd: de dingen waar ik blij van word wil ik delen. Liever dat dan de aandacht te richten op negatieve zaken. Soms is dat ook nodig, want er zijn genoeg misstanden in de wereld die aangepakt moeten worden, maar liever blijf ik in mijn gelukzalige bubbel.
Toch is het niet helemaal waar dat likes en comments er voor mij niet echt toedoen. De afgelopen maand heb ik aardig wat stukken gepubliceerd op HalloweenCult.com en daarop was de respons nihil. De posts werden door het algoritme van Fakebook vrijwel verstopt, waardoor daar weinig mensen ze hebben gezien. De enige reacties die de site tot nu heeft getrokken zijn dan ook spamcomments. Daar word ik als blogger niet vrolijk van. Posts die niet gezien worden en waar helemaal geen respons op komt, dat werkt erg demotiverend.
Zolang ik mezelf als belangrijkste doelgroep zie voor mijn Instagramtijdlijn, dus dat het een soort van visueel dagboek wordt, is het niet erg als de posts weinig geliked of gezien worden. Maar als de functie van het bijhouden van dat soort accounts verandert, bijvoorbeeld omdat ik actief iets wil promoten, of gewoon bevestiging wil in mijn smaak, en de respons blijft uit, dan lijkt Instagrammen mij niet meer zo zinvol.
Sowieso voel ik me de laatste tijd behoorlijk gefragmenteerd… Ik ben actief op Instagram, Twitter, Fakebook, Tumblr, LinkedIn en WordPress. Om ervoor te zorgen dat WordPress-blogposts publiek hebben, is het onontbeerlijk om deze op andere platformen te pluggen. Maar op den duur wordt het najagen van lezers behoorlijk vervelend en eerlijk gezegd saai werk. Als blogger ben je je eigen contentproducent, maar ook pr-agent.
Los daarvan blog ik vaak op Tumblr weer andere dingen dan op deze site. En zo ben je druk op allerlei plekken met .. Tja, met wat eigenlijk? Twitter is eigenlijk allang niet leuk meer. LinkedIn behoorlijk achterhaald en net als Twitter een plugfestijn. (En ja, daar ben ik zelf ook schuldig aan hoor, dat gaf ik net al toe.) Het delen en vinden van mooi beeldmateriaal op Tumblr is zoals ik net al zei heel inspirerend soms en fijn, maar van een afstandje gezien ook weer behoorlijk niksig.
En nu denk ik: wat heeft al dat gedoe eigenlijk voor zin? Het leven is relatief kort, en kan ik mijn tijd niet beter besteden aan andere zaken dan Instagrammen of Tumblr? Om over dat domme Fakebook nog maar te zwijgen.
Ik weet niet, misschien ben ik aan een lange vakantie toe van het online gebeuren.
Het blijft een kick om op social media te zien dat mensen mijn boek lezen.
Ben benieuwd wanneer de Stripvlogger het uit heeft. Dan maken we waarschijnlijk een video team-up over Mijn vriend Spider-Man. Veel leesplezier, Marcel!
Romano Molenaar plaatste dit mooie overzicht op zijn Instagram-account. Het is een deel van de grote hoeveelheid tekeningen die hij afgelopen weekend maakte op Facts. Druk baasje die Romano. Check zijn Instagram voor nog veel meer toffe tekeningen.
Corner Boxes van New Mutants door Bill Sienkiewicz.
Enkele corner boxes van de New Mutants covers uit de tijd dat meester Bill Siekiewicz deze comic tekende. Mocht je nog meer van zijn werk willen zien, check dan het instagramaccount Billsienkiewiczart. Het account Therealthatpolishguy toont ook veel van zijn werk. Ik weet niet welke van de twee door de meester zelf worden bijgehouden. Volgens mij alleen het tweede, maar misschien beide.
Overigens, volgend jaar april komt er een filmadaptatie van The New Mutants uit:
Als ik lees wat je tegenwoordig allemaal moet doen om Instafamous te zijn, denk ik: geef mijn portie maar aan fikkie. Niet alleen kun je karrevrachten aan volgers en likes kopen om je account op te waarderen, ook zijn er speciale instagroepen of comment pods.
[W]ie niet wil kopen, zijn er alternatieven. Veel instagrammers zitten bij elkaar in zogenaamde instagroepen, of comment pods. Als ze een bericht plaatsen, gooien ze dat in die groepen, en gaat iedereen elkaars berichten liken en commenten. Het idee is dat het algoritme je beter oppakt als je in de eerste 20 tot 30 minuten veel interactie hebt.
In die groepen gelden soms strenge regels, zoals binnen 24 uur reageren met minstens drie woorden en mét een emoji. Houd je je niet aan die regels, dan vlieg je er zo uit. “Ik werd helemaal gek”, zegt Sophie May (116.000 volgers) die héél even in zo’n groep zat, maar er snel weer uitging. “Die meiden sturen om de 3 minuten een foto in, dat gaat de hele dag door.”
Lekker dan.
Droom
Misschien heb ik er ooit wel eens over gedroomd dat mijn blog mij roem en aanzien bracht. Dat ik via het web een bekende schrijver zou worden. Een blogger die overal werd uitgenodigd, gratis spullen kreeg opgestuurd en weet ik veel wat nog meer. O ja, en groepies natuurlijk.
(Aangezien ik een relatie heb, zou dat laatste niet erg gewaardeerd worden, vermoed ik.)
Of, praktisch: dat ik geld zou verdienen met mijn blog zonder mijn journalistieke integriteit in te moeten leveren omdat ik te commercieel zou worden en daarbij ook nog eens advertenties zou plaatsen.
Bloggen voor geld. Ha, op dit moment is het bijna niet eens mogelijk om rond te komen van de journalistiek!
Kortom, van die droom is weinig terechtgekomen. Op Instagram heb ik nu 523 volgers, op Twitter ruim 1200. Dat valt in het niet bij de beroemde instagrammers die in de reportages van Mashup aan het woord komen. Ik zie mezelf echter geen volgers en likes kopen. En zo’n comment pod lijkt me ook de hel.
Fake en te gelikt
Daarbij valt het me op dat die instameiden er zelfs voor de camera van de NOS uitzien alsof ze ieder moment hun rondje op de catwalk moeten maken.
Veel foto’s op Instagram zien er ook uit alsof ze uit een modecatalogus komen. Zwaar gestileerd, allemaal met dezelfde sfeer zodat ‘het merk’ duidelijk naar voren komt. Een van de instagrammers in de video’s klaagt ook dat het zoveel tijd kost om al die foto’s te photoshoppen. Daar wil ik niet op afgeven hoor, want mensen moeten doen waar ze zichzelf goed bij voelen. En als ze zo flink geld binnenhalen, more power to them.
Maar geef mij maar echt. Of zo echt mogelijk. Echt internet. Internet écht.
Bovendien wil ik gewoon bezig zijn met die paar dingen die mij boeien en niet met wat anderen eventueel zouden willen lezen of zien. Kortom, ik wil mijn eigen weg volgen. Of die weg nu in de marge zit of niet.
Geef mij maar gezellige geeks die covers delen van de comics die ze die week hebben gekocht, of omdat er die dag een specifiek thema is afgesproken. Geef mij maar foto’s van action figures, of, zoals nu eindelijk weer lekker kan: vallende herfstbladeren. Fanart, stripplaatjes die men tof vindt. Filmframes van je favoriete cinematografische hoogte- en dieptepunten. En foto vanuit een huis omdat de zon zo fijn ondergaat en de wereld warm kleurt. Zonder filter. Zonder photoshop. En zonder zes lagen make-up.
Bron: colenoapparel.tumblr.com
Ongetwijfeld zou ik meer volgers scoren als ik me op alle kanalen bij een specifiek thema zou houden. Als ik alleen zou bloggen over strips op mijn site, en als ik voor ieder thema een apart instagramaccount zou aanmaken. Dat vind ik echter te veel gedoe, maar het is wel iets waar ik meer rekening zou kunnen houden.
Aan de andere kant: ik ben superblij met het aantal mensen dat mijn posts leest, of dat naar mijn instafoto’s kijkt. Meer mag altijd, maar het is mij nooit om de kwantiteit te doen geweest. En daarbij heb ik echt genoeg lezers op mijn blog om door uitgeverijen als serieus medium gezien te worden. Ze sturen mij hun uitgaven op, vaker ongevraagd dan gevraagd.
Strips blijft nu eenmaal een niche-medium, en dat geldt voor veel films die ik mooi en boeiend vind ook. Toch, de mensen die van strips houden, weten mijn werk online goed te vinden en vaak te waarderen.
Meer kan deze journalist zich dus niet wensen…
Nou ja, behalve meer betaalde opdrachten over de onderwerpen waar ik graag over schrijf. Toch maar eens wat make-up op doen dan en guitig in de camera kijken?
Op sociale media zie ik soms leuke posts over Mijn vriend Spider-Man voorbijkomen. Zoals deze van De Stripvlogger op Instagram:
Het is leuk om te zien waar mijn boek nu weer uithangt. Het is bijna alsof ik zo vakantiegroeten van hem krijg.
Natuurlijk doet het mij erg goed om dit soort berichten te zien en om van mensen te horen hoe ze mijn boek vinden. Zo had ik laatst een fijn telefoongesprek met mijn vader die een belangrijke rol in het boek speelt. Gelukkig heeft hij ervan genoten.
Stripfan en -maker Jeroen Fellinger toont op Instagram de hele run van Peter Parker, de Spektakulaire Spiderman. 150 comics in een foto!
Nou ja, Jeroen doet het slim door het merendeel van de reeks in de shortbox te houden, en een selectie van de comics uit te stallen. 150 strips in een foto proppen is ook niet te doen. Het totaalplaatje kon mij erg bekoren, want het zijn stuk voor stuk prachtige covers. Uiteraard krijg ik als Spider-Man-fan nostalgische fuzzy feelings van zo’n foto.
Het publiceren van foto’s van je comics of action figures is een leuke manier om iets anders met je verzameling te doen. Je kunt andere geeks laten zien wat je in huis hebt, of net hebt aangeschaft. Bovenstaande foto was onderdeel van een thematische challange waarbij vrienden elkaar uitnodigen om een foto te maken van een volledige reeks onder de hashtag fullrunfriday.
Alles in één
Juniorpress was indertijd genoodzaakt om met Peter Parker bij #150 te stoppen omdat al een tijdje de verhaallijnen door alle Spider-Man-comics liepen. Het was tijdens de Kloonsaga een crossoverfestijn. En dan die losse deeltjes op de juiste volgorde uitgeven in het Nederlands werd een ramp. Dus besloot Juniorpress alle Spider-Man-reeksen te bundelen in een Nederlandse uitgave. Vanaf januari 1996 begonnen ze dus weer bij Spiderman #1. Dat betekende het einde van de losse reeksen Peter Parker, Web van Spiderman en De Spektakulaire Spiderman. Eigenlijk werd ieder nummer zo een aardige trade paperback met volledige verhalen. Een slimme zet vond ik dat toentertijd.
‘De aanhouder begon al snel te irriteren,’ is een uitspraak uit een van de cartoons van Hallie Lama. Daar moest ik toentertijd erg om lachen, en nog steeds is die me bijgebleven.
Toch bijt ik me soms wel eens vast, bijvoorbeeld in mijn haat voor Fakebook. Dan vertel ik Menno Kooistra hoe jammer het is dat hij wel heel veel toffe dingen plaats op zijn fakebookpagina, maar niet op zijn blog Mennomail.nl.
Elke keer als ik koffie drink met vriend Michael Minneboo (overigens ook zeer regelmatig per chat) hamert hij erop dat ik weer moet bloggen op deze site. Heb ik weer een leuk tekstje, foto of filmpje op mijn Facebook-pagina gezet, krijg ik weer de wind van voren. “Zet die shit nou op je blog en niet op Fakebook”, schreeuwt de blog-jehova dan weer.
Ja, dat is waar. Ik gedraag me dan wel eens als blog-jehova. Ik geloof nog heel sterk in dit medium en in een vrij internet. Fakebook, Instagram, Twitter is geen vrij internet. Dat is gecontroleerd internet, waar je lang niet alles kunt doen wat je wilt. Fakebook bepaalt wat je wel en niet ziet. Instagram, eigenlijk sinds de overname Fakebook met foto’s, doet precies hetzelfde en stuurt je tijdlijn. En op Fakebook kun je lang niet altijd plaatsen wat je wilt. Informatiepagina’s over abortussen en voorbehoedsmiddelen werden laatst bijvoorbeeld verwijderd door Fakebook. Vergeet niet dat Zuckerberg een Amerikaans bedrijf runt dat niet alleen zoveel mogelijk winst wil maken over onze ruggen, maar zich ook nog eens aan christelijke, puriteinse regels houdt. En ondertussen verkopen ze lekker je gebruikersgegevens door. Privacyschending waar je zelf mee akkoord bent gegaan.
Anyway, de aanhouder wint soms toch, want Menno gaat weer een tijdje bloggen op zijn blog! Heel fijn en tof. Natuurlijk mag hij nog steeds dingen op Fakebook plaatsen. Het ging er mij om dat hij die dingen ook net zo goed op zijn blog kan zetten. Het is zo verschrikkelijk jammer als je je blog verwaarloosd omwille van de portemonnee van Zuckerberg en zijn aandeelhouders.
Want, en dat schrijft Menno ook:
De Facebookposts zijn niet meer terug te vinden op het internet en verdwijnen in de big nothing van het tijdlijnmoeras. The kelders van het Labyrinth “where you put things to forget about”. Daarbij zijn de posts op mijn blog voor de wereld te zien en mijn Facebook bijdragen slechts voor mijn vriendengroep.
Kortom, welkom terug op je eigen blog, Menno. Ik ga je volgen!
En het wordt tijd om de lijst met gewilde vakantiebestemming maar eens als leidraad te gaan gebruiken. Daarvoor is dan eerst weer geld nodig, wat ik moet verdienen.
