Job Cohen – Michael Minneboo

Eigenlijk had ik vandaag helemaal geen zin om te stemmen. Op wie moest ik mijn stem uitbrengen? Wie van de linkse partijen welteverstaan, want met Rutte of Wilders ga ik niet in zee. Dat zou dan zeker een zinkend schip worden.

Vanmorgen zag ik Rutte bij Goedemorgen Nederland. Hij beweerde met een serieus gezicht, zoals alleen Rutte serieus kan kijken eigenlijk, dat er maat twee keuzes zijn vandaag: kiezen voor Rutte of Cohen. Ik werd boos. Wat een onzin kraamde de leider van de VVD uit. Alsof die andere partijen niet mee tellen. Ik voelde me niet serieus genomen als kiezer. Typisch VVD.

Tijdens mijn werk zat ik nog te zweven. Wat zou het worden? Hoewel ik een paar weken geleden nog dacht aan Cohen, zag ik een paar partijpunten bij de PvdA waar ik het niet eens mee kon zijn. Bepaalde belangrijke medicijnen uit het basispakket, rekeningrijden dat natuurlijk nooit de files gaat doen verdwijnen en wederom de studiebeurs verschralen. Wel sympathiek vond ik dat de PvdA als een van de weinige partijen niet meegaat met de bezuinigingshype. Wat mij betreft willen de partijen in Den Haag veel te veel bezuinigen omdat de grote graaiers in de financiële wereld de boel verkloot hebben. Daar wil ik als burger niet voor op draaien.

Geen Cohen dus. Femke vind ik geloofwaardig, maar lang niet alle partijpunten vind ik realistisch. Niet dat je daarvan moet uitgaan natuurlijk, want welke partij kan zijn programma volledig uitvoeren in een kabinet. Niemand.

Eigenlijk krijg je nooit helemaal wat je wilt als je kiest. Het heet niet voor niets demo-cratie. Het systeem verkeert nog in de demofase. Er moet nog wat aan gesleuteld worden.

Ik weet in ieder geval wat ik wel en niet wil. Ik wil dat Balkenende met de noorderzon vertrekt. Ik wil geen Rutte als MP. Ik wil geen Wilders-kabinet. Maar goed, die optie lijkt me ook niet waarschijnlijk.

Toen ik weer thuiskwam, wist ik het nog steeds niet. Ik zweefde nog een meter of wat boven de grond. Geen verkeerde positie overigens, dan zie je meer. Op weg naar het stembureau raakte ik de grond.

Ik had besloten. Ging het stemhokje in, kleurde een vakje. Klaar. Ik voelde me opgelucht. Een last van mijn schouders. Burgerplicht gedaan en al die onzin. Gekozen op een politicus. Gaan er echt dingen ten goede veranderen? Noem me sceptisch. En dan druk ik mezelf nog voorzichtig uit.

Eerlijk gezegd zweef ik nog steeds een beetje, omdat geen enkele partij echt bij me past. Maar da’s best een fijn gevoel.

Nee, het gaat allang niet meer om de waarheid. Daar ging het nooit om. Inmiddels is de modder om elkaar te bekogelen op en gaat men met zwaarder geschut gooien. Dát is campagne voeren.

Op wie ga jij stemmen beste kiezer? Maakt het eigenlijk uit op wie we gaan stemmen? Ja, want we leven in een democratie. Nee, want sinds wanneer doet de overheid wat we willen? Je stemt op een partij met het verkiezingsprogramma dat het beste bij je past. Maar wat als je je door geen van de partijen voelt aangesproken? Dan maar de minst kwade optie kiezen.

Hoe dan? Door alle verwijten over en weer in de verschillende debatten, is het niet te achterhalen wie de waarheid spreekt, of nog erger: wat er waar is. En niet alleen politici onderling gaan de strijd aan. Had Netwerk Rutte zo voor schut mogen zetten van de week? Natuurlijk niet. Een hysterisch jankend wijf neerzetten, dat is geen journalistiek, dat is stemmingmakerij door de EO. Een christelijke omroep die de VVD aanvalt, op het moment in de campagne dat Rutte de kans voor nog een premierschap van Balkenende steeds kleiner doet worden. Je zou er bijna paranoïde van worden en een complot vermoeden.

Sommige politici spelen hun rol voortreffelijk. Vaklui zijn het. Dat maakt niet meteen dat ik op ze wil stemmen. Ik zie dat Rutte het als politicus goed doet, maar hij is niet van mijn partij. Pechtold is er ook zo een, hij weet goed te debatteren en zijn partij onder de aandacht te brengen. Al weet ik nog steeds niet waar D66 nu precies voor staat.

Poltiek gaat niet over de poppetjes, probeer ik mezelf voor te houden als ik zie hoe het stel kemphanen haantje de voorste proberen te zijn tijdens debatten en de tv-momenten daarbuiten. En het nieuwe jongetje van de klas, die het allemaal niet zo goed schijnt te weten hoe hij zich in het kippenhok moet gedragen, wordt door de rest gepest.

Ja, Cohen stuntelt soms. Hij heeft zelfs niet alle cijfers paraat zoals de rest van de calculators die berekenend hun speer- en breekpunten uitbraken. Verdomd, hij wacht keurig op zijn beurt voordat hij mag spreken. Hij laat mensen uitpraten en valt ze niet halverwege hun antwoord in de rede. Dat siert de beste man in mijn ogen. Misschien is Cohen een nieuw geluid in de politiek, een nieuwe methode van aanpakken.

Ik weet het niet hoor, ik schrijf alleen maar op wat ik denk. Ik heb geen politicologie gestudeerd, dus ben net als ieder ander die binnenkort zijn stem moet uitbrengen. Maar waarop weet ik nog niet. Het zal wel weer een stemwijzer worden, of stomwijzer, want die lijkt beter dit politieke klimaat te horen. Het feit dat ik een applicatie op een website nodig heb om eruit te komen, stoort me mateloos. Ergens in mijn achterhoofd knaagt het idee dat democratie zo niet in elkaar moet zitten.

Ik kan natuurlijk ook een vrije dag vullen met het lezen van alle partijprogramma’s en die naast elkaar leggen om tot een keuze te komen. Maar dan moet er na de verkiezingen een coalitie gevormd worden, met breekpunten, keerpunten en voor mijn part taartpunten. En dan zakken alle plannen, berekeningen en voornemens weg in een moeras van compromissen en beloftes aan vriendelijke naties. En voordat je het weet beginnen we weer ergens een oorlog waar we niet horen te zijn, kopen we dure gevechtsvliegtuigen terwijl we eigenlijk geld in onderwijs en zorg moeten pompen en gaat het internet op slot omdat belangen van copyrightuitbaters zwaarder wegen dan persoonlijke, creatieve uitingen.

Je kunt natuurlijk niet stemmen, maar daar verander je het systeem niet mee. ‘Het systeem’ schrijf ik, alsof ik buiten de maatschappij sta. Dat sta ik niet, maar staat politiek Den Haag in de maatschappij? Hebben die twee dingen nog wel met elkaar te maken?

Tot slot, in willekeurige volgorde, enkele boeiende blogposts die ik van de week las over de verkiezingen, omdat ik liever interessante meningen hoor of lees dan welke verkoper van politiek dan ook.

Ik werd op het bestaan van de stomwijzer gewezen door Elsbeth Witt van Elsbeth schrijft.