Op YouTube kwam ik fragmenten tegen van een documentaire over een radiostation in New York getiteld On Air. De film is uit 1982.
Fascinerend om te zien hoe men vroeger radio maakte. Het station WNEW FM was ooit legendarisch. John Lennon kwam wel eens langs om favoriete platen te draaien of zijn nieuwe album te laten horen.
Ik heb weinig informatie over de documentaire zelf kunnen vinden, maar dat maakt eigenlijk niet uit. De film is een stukje direct cinema, waarbij de camera als een ‘fly on the wall’ aanwezig is en dus geen aandacht naar zichzelf toetrekt. De scènes in de radiostudio zijn verfraaid met sfeervolle beelden uit New York.
De fragmenten staan online voor zolang het duurt. Kijk vooral zelf naar de twee clips en laat je terugvoeren naar het begin van de jaren tachtig. Het prachtige, analoge tijdperk dat nooit meer terugkomt.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Op een leistenen steen op de grond op de Prinsengracht in Amsterdam staat duidelijk te lezen: ‘Hier kusten John Lennon en Anne Frank elkaar voor het eerst op 3 augustus 1943’. Vreemd, want die steen ziet er uit alsof die meteen is neergelegd toen het zeventiende-eeuwse grachtenpand werd opgeleverd.
Het is ook kolder natuurlijk, want John Lennon werd geboren op 9 oktober 1940 en kan Anne Frank dus nooit persoonlijk hebben gekend. Laat staan dat ze verkering hadden. Dit dringt meteen tot me door als ik de onmogelijke tekst op de steen lees. Dan kijk ik op. Ik sta toch echt op de Prinsengracht, maar dit is niet de echte gracht. Het is een weerspiegeling van de gracht in mijn droom. Een droom waar verder ook geen touw aan vast te knopen is.
Zodra ik wakker word, denk ik aan 8 december. Dan is het 35 jaar geleden dat Lennon werd doodgeschoten. Ook Anne Frank werd vermoord. Allebei zijn ze iconen en staan ze voor iets. Frank voor de Joden die vervolgd en gedood werden tijdens de holocaust; Lennon was, behalve Beatle en ex-Beatle, een van de belangrijke gezichten van de hippiebeweging en een bekende vredesactivist. Beiden hebben ze een stempel op de wereld gedrukt. Het potentieel van beiden werd vroegtijdig gesmoord. We zullen nooit weten wat er van Frank geworden was als ze haar leven gewoon had kunnen leven. Ook van Lennon, die toch echt al heel wat gepresteerd had toen hij veertig was, hadden we nog veel mooie en interessante dingen kunnen verwachten. Waarschijnlijk.
Aan Anne Frank denk ik eigenlijk alleen als ik op de Prinsengracht loopt – de echte – en ik weer een lange rij ramptoeristen zie staan bij het Achterhuis. Aan Lennon denk ik vaak. Ik luister nog steeds veel naar zijn muziek. Ik hou van Lennon. Hij is een van mijn helden. Ook nu laat Lennon mij nog dromen en vaak niet zo raar als bovenstaande droom. Meestal laat Lennon mij dromen van een hoopvolle toekomst. ‘Imagine…’
Hallie Lama, sinds enige tijd de huiscartoonist van Giel Beelen, maakte deze cartoon naar aanleiding van de sterfdag van Lennon.
Wonder Boys van Curtis Hanson is een van mijn favoriete films. In deze aflevering van VoorDeFilm leg ik uit waarom dit nu zo’n cinematografisch juweeltje is.
VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn.
Wat mij betreft is er geen grotere band in de muziekgeschiedenis dan The Beatles. Zij hebben het verloop van de popmuziek voor altijd veranderd. Ook ben ik een groot fan van John Lennons solowerk (minus de tracks waar Yoko een deuntje op meezingt). Eigenlijk dacht ik alles wel van The Fab Four gehoord te hebben, maar nu vind ik op YouTube allerlei kale vocalen van The Beatles. Daarin hoor je dus wel de stemmentracks van de bandleden, maar niet de muziek. Of beter gezegd: de muziek hoor je nagenoeg niet.
Geen idee of deze tracks meegenomen zijn uit de studiokluis of dat mensen er audiosoftware op loslaten om de stemmen los van de muziek te filteren – sommige tracks klinken zo, anderen klinken alsof we oorspronkelijke vocal-tracks horen, waarbij de muziek zachtjes op de achtergrond te horen is, alsof die audiosporen in de microfoon van de zanger hebben gelekt.
Bij de video van Don’t let me down schreef de uploader: ‘This is the vocal track from the song Don’t Let Me Down. I can get A LOT of isolated Beatles tracks and i can create backing tracks without guitar or without vocals etc etc. Please message me with requests and ill see what i can do :)’ wat volgens mij aangeeft dat hij audiosoftware op de tracks loslaat.
Hoe dan ook: je hoort nu hoe goed John, Paul en George konden zingen. Het biedt weer een nieuw audioperspectief op de muziek van The Beatles en daar kan ik alleen maar blij van worden.
Tonio van Vugt, hoofdredacteur van Zone 5300 en groot muziekliefhebber, zette van de week de Abbey Road Medley op Facebook. Zo kwam ik nog allerlei andere tracks op het spoor. Hieronder een selectie. Je kunt op YouTube nog veel meer Beatles-video’s in dezelfde geest vinden.
Als geheugensteun maak ik vaak een foto. Dus ook van boeken die ik in de boekwinkel tegenkom maar besluit niet meteen te kopen. Deze boeken waren in de winkel nogal prijzig, dus wellicht zijn ze online goedkoper. Daarbij: mijn leesuren zitten tot in ieder geval het eind van het jaar volgeboekt.
Walter Black (Mel Gibson) lijdt aan een zware depressie. Zijn vrouw (Jodie Foster) en twee zoons lijden hier zodanig onder, dat hij door zijn echtgenote uit huis wordt gezet. Na een mislukte zelfmoordpoging wordt Black wakker op de vloer van zijn hotelkamer en spreekt de handpop die hij tussen zijn weggegooide spullen vond, een bever, hem vermanend toe. Vanaf dat moment spreekt Walter door zijn handpop tegen de wereld en begint zijn therapie. De bever is zijn therapeut.
Een apart uitgangspunt biedt The Beaver zeker. De film flopte dan ook gigantisch, wat regisseur Jodie Foster vooral wijdt aan het genre van de film: dramady.
Dat Mel Gibson de hoofdrol speelt heeft de film daarnaast volgens mij ook geen goed gedaan: zijn reputatie heeft de laatste jaren flinke schade opgelopen. Mel wordt gezien als antisemiet en iemand waar toch een steekje aan los zit: een telefonische ruzie met zijn ex-vrouw waarin hij flink tegen haar tekeer gaat werd openbaar gemaakt. Al schijnt dat gesprek wel op een zeer creatieve wijze gemonteerd te zijn.
Het is ook moeilijk vast te stellen wat er waar is van dergelijke verhalen, maar het is soms lastig om de reputatie van de kunstenaar los te zien van de kunst die hij maakt. Een visie is al snel gekleurd door allerlei loze factoren die er eigenlijk helemaal niet toe doen.
Wie onbevangen naar Gibson kijkt ziet dat hij in The Beaver werkelijk overtuigend acteert. De premisse is gek, dus je moet er even inkomen. Ik wel in ieder geval. Maar nadat je bekomen bent van de schrik, ga je mee in het verhaal van Black en zijn handpop. Gibson geeft de bever een cockney accent en een berg persoonlijkheid mee.
Ik was vergeten dat Gibson zo’n goed acteur was. Toen ik jong was genoot ik erg van films als Lethal Weapon en toen ik laatst het eerste deel van die reeks bekeek, was ik blij verrast door het optreden van de Australische acteur. Even dacht ik niet meer aan het feit dat hij de christelijke snuff movie The Passion of the Christ heeft gemaakt. Ook vergat ik even dat zijn personages in bijna al zijn films wel een keer gemarteld worden. Even keek ik gewoon naar iemand die zijn vak prima verstaat. Is dat eigenlijk niet genoeg?
Ik ben een grote fan van John Lennon, maar een heilig boontje was de man nu ook weer niet. Ook Lennon gedroeg zich wel eens als een klootzak. Dat maakt zijn muziek niet minder mooi.
The Beaver is een interessante film, en hoewel beladen met clichés, de moeite van het kijken waard. De clichés zitten hem bijvoorbeeld in de tweede plotlijn over de oudste zoon (Anton Yelchin). Die is erg pienter en schrijft als ghostwriter de papers voor zijn schoolgenoten. Zo verdient hij aardig bij. Als de Valedictorian (Jennifer Lawrence) hem vraagt een afscheidspeech voor haar te schrijven, wordt hij verliefd op haar. Maar kan het buitenbeentje het populairste meisje van de klas, die natuurlijk een groot geheim met zich meetorst, voor zich winnen? Nou goed, die elementen deden me wat te veel aan American Beauty denken.
Laatst zat ik samen met vriendinnetje de foto’s van Daily Webhead van het afgelopen jaar door te bladeren. Dat bewijst voor mij meteen het bestaansrecht van mijn fotoblog, want veel leuke voorvallen was ik alweer vergeten.
2012 zal niet de boeken ingaan als het gelukkigste jaar van mijn leven. Genoeg zwarte bladzijden waar ik niet meer aan herinnerd wil worden, maar daar ga ik de lezer van dit blog niet mee lastigvallen. Daarom een korte terugblik van de toffe momenten uit 2012.
Tijdens het bezoek heb ik een berg opnames gemaakt waar ik verschillende Daily Webhead-afleveringen van heb gemaakt, waaronder deze impressie van de kerkhoven van Edinburgh en deze vreemde snuiter.
Utrecht!
Omdat Hester en Wouter een maand Cuba onveilig gingen maken, vroegen ze me op hun huis en kat te passen. Ik heb altijd al in Utrecht willen wonen, dus dit was een uitgelezen kans om de stad uit te proberen. Een zeer fijne maand was het, ondanks het gejammer van de kat in kwestie.
Parijs De exposities over het werk van Tim Burton en Robert Crumb waren een bezoek aan Parijs zeker waard. Ik zal me niet snel vrijwillig aanmelden voor een vakantie aan de hoofdstad van Frankrijk, want vind het maar niks, maar voor het werk van beide heren mag je me altijd wakker maken. De shots van Parijs moet ik nog steeds een keer monteren tot een aflevering van Daily Webhead, maar de expo van Crumb is reeds gepubliceerd.
Verhuizing
Vanwege geluidsoverlast moesten Linda en ik een andere woning zoeken. Uiteindelijk hebben we die gevonden elders in Amsterdam. Nog steeds een gehorig huis, kennelijk heeft de stad weinig anders te bieden, maar geen vierjarig k*tkind meer dat de hele tijd boven je hoofd heen en weer loopt te rennen. Dat noem ik vooruitgang. O, en aardige buren trouwens.
In de twee maanden vakantie heb ik het Nederlandse landschap weer opnieuw leren waarderen. Da’s ook wat waard vind ik.
Interviews
Voor mijn werk als freelance journalist heb ik weer een paar mooie interviews mogen maken voor onder andere de VPRO Gids. Met plezier sprak ik met stripmakers, animatoren en andere creatieven over hun werk. Onder andere Barbara Stok, Charles Burns, Erik Kriek en Floor de Goede. Een leuke bonus was het geïmproviseerde interview met striplegende Martin Lodewijk die ik bij toeval aantrof bij uitgeverij L.
In de categorie persoonlijke interviews vond ik het erg leuk om mijn vader eens voor de camera te hebben. De warme reacties die ik via Twitter en Facebook kreeg op de video deden mijn hartje goed.
Columnist
Illustratie: Paul Stellingwerf
Ook werd ik dit jaar vaste columnist van filmblad Schokkend Nieuws! Inmiddels zijn er twee verschenen en ben ik druk aan het nadenken over de volgende column. Een erg leuke klus voor een erg tof magazine. Ook gaf ik dit jaar weer een paar blogcolleges, en was ik gespreksleider voor onder andere het Van Gogh Museum.
Vriendschap
Verder koester ik de vriendschap die ik dit jaar heb ervaren met vrienden en blogvrienden door Nederland. Ik heb ontdekt dat sommige mensen altijd voor je klaarstaan wanneer de nood hoog is. Mijn dank daarvoor is groot.
Allen een magisch 2013 gewenst!
Dan wil ik deze terugblik graag afsluiten met woorden van een van de wijste mensen die mijn inziens ooit over de aarde heeft gewandeld:
‘Hoe gaat het met je sabbatical?’ vroeg blogvriend Peter de Kock aan mij van de week toen we in de trein naar Middelburg zaten. ‘Ik ben benieuwd wanneer die sabbatical nu eindelijk begint!’ grapte ik serieus. Hard werken hoor, zo’n sabbatical. Iedere keer als je denkt dat je een paar dagen rustig op de bank kunt gaan zitten om je stapel Spider-Man-strips door te lezen, gebeurt er weer iets waardoor je van die bank af moet.
De belastingdienst snapt het begrip sabbatical niet, dus de administratie moet gedaan worden. Tussendoor klopte er opeens een potentiele nieuwe klant op de deur. Ga je die dan als freelancer weer wegsturen? Een lastige kwestie. Uiteindelijk ging de opdracht niet door, maar als dat wel het geval was geweest had ik hem waarschijnlijk met beide handen aangepakt. Het blijft moeilijk om als freelancer nee te zeggen tegen werk, ook al heb je jezelf pauze belooft.
Hetzelfde geldt voor persvoorstellingen van The Amazing Spider-Man en The Dark Knight Risis. Dat zijn films die ik graag wil zien en dan blog ik er automatisch over. Bloggen is een activiteit die de grens tussen werk en hobby overschrijdt. Het voelt onnatuurlijk om niet te bloggen als ik daar zin in heb. Toch heeft een sabbatical pas echt zin als je van alle werkactiviteiten afziet. Maar dan nog is het lastig om rust te vinden.
De afgelopen weken ben ik zelden langer dan twee dagen op dezelfde plek geweest. Van Parijs tot Zwolle, van Amsterdam tot Middelburg. Het is overigens wel erg leuk om vrienden te bezoeken, daar niet van, maar ondertussen heb ik meer kilometers treinijzer onder mijn kont door laten glijden dan toen ik nog forensde.
Huizenjacht
Daarnaast zijn Linda en ik naarstig op zoek naar een nieuw huis, dus reizen we geregeld stad en dorp af om huizen te bezichtigen. Van de week waren we bijvoorbeeld nog in Zaandam en Wormerveer. In Wormerveer troffen we een bouwval aan waar de huidige bewoonster, een oma die naar een verzorgingstehuis verhuist en die maar al te graag wilde weten of we het tapijt en de zoldertrap wilden overnemen. Ik had met het oude vrouwtje en haar zoon te doen: de woningbouwvereniging had het pand laten verpauperen. De hele buurt stond op de lijst om gesloopt te worden, maar een zekere crisissituatie had alle plannen even stilgelegd. Aan de overkant van de wijk stond de toekomst te gloren: een brede straat vol met nieuwbouwwoningen waar ze met moeite bewoners voor konden vinden. Maar het droevigste was nog de vertegenwoordiger van de woningbouwvereniging. Een jochie dat zich nog maar net hoeft te scheren (en die te laat voor de afspraak was) en die duidelijk de indruk gaf dat het hem allemaal geen bal kon schelen. ‘Vindt u dit slecht onderhouden? U zou de andere huizen in deze buurt eens moeten zien, dan valt dit nog mee,’ zei hij tegen Linda, waar de huidige bewoonster naast stond. Op mij maakte deze makelaar in spe vooral de indruk te willen scoren. Huurders zijn geldkoeien, die moeten niet zeuren maar gewoon in krotten gaan wonen. Zoiets. Nee, bedankt jochie, verhuur je bouwval maar aan een andere sukkel.
Gelukkig vertrek ik maandag naar Utrecht waar ik een maand zal verblijven. Tussendoor moet ik geregeld naar Amsterdam om dingen te regelen, maar los daarvan hoop ik zoveel mogelijk binnen de stadsgrens te verblijven. Even geen gereis.
Toch, dingen gaan zelden zoals gepland. Of zoals mijn popgoeroe John Lennon ooit zei: ‘Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.’ Het was mijn intentie om nieuwe dingen te gaan ontdekken in mijn vrije tijd. Om boeken te lezen die ik altijd al heb willen lezen, muziekstukken te horen waar ik altijd al nieuwsgierig naar was. Dat lukt me deels: de Negende van Beethoven heb ik aandachtig geluisterd, maar De Avonden van Reve heb ik na twintig bladzijden lezen weer in de kast gezet. Ik hoef niet meer te lezen voor mijn Nederlandse literatuurlijst en ik besteed mijn tijd liever aan minder saaie boeken. Het leuke aan mijn vakantie-adres is dat de werkkamer vol staat met interessant leesvoer. In principe zou ik een paar jaar in deze kamer kunnen doorbrengen.
Maar tot mijn eigen verbazing ben ik juist de nostalgische weg ingeslagen: ik lees meer Spider-Man-comics dan ooit; YouTube staat vol met interessante documentaires over Star Wars, Knight Rider en Prince, maar ook afleveringen van tekenfilmseries waar ik als kind naar keek. Allemaal zaken uit mijn jeugd waar dankzij deze video’s nieuw licht op geschenen wordt. Misschien is het ook een soort kracht putten uit de inspiratiebronnen van het verleden, om zo frisse moed op te doen voor de toekomst.
Na een pauze van een paar weken gaan we weer vrolijk verder met mijn Film ABC. Vanaf vandaag wel elke twee weken. De volgende aflevering kun je dus 21 mei verwachten. Meer eerst vandaag mijn favoriete films die beginnen met de letter i.
I am Not There (Todd Haynes, 2007)
Todd Haynes liet vijf acteurs en een actrice kruipen in de huid van Dylan en ieder beeldt een ander facet van hem uit. Het elfjarige zwarte jongetje Marcus Carl Franklin staat voor de Woody Guthrie-Dylan. Christian – Batman – Bale speelt de folksinger Dylan uit het begin van de jaren zestig in Greenwich Village en de Dylan die zich later bekeert tot het christendom. Ben Whishaw – die voortdurend de camera toespreekt in korte intermezzo’s – is Dylan als poëet, geïnspireerd door Arthur Rimbaud. Richard Gere speelt Dylan als Billy The Kid, een ondergedoken misdadiger die de rest van de wereld heeft laten denken dat hij dood is. Heath Ledger speelt zijn een-na-laatste rol als de acteur die Dylan vertolkt in een biopic.
Maar de meest gelijkende Dylan van het stel is Cate Blanchett. Zij zet de Dylan neer die we kennen uit de documentaireDon’t Look Back.I Am Not There is een mooi filmisch experiment vol met verwijzingen naar multimediale afspiegelingen van het imago van Dylan. Een cinematografische mozaïek. Een aanrader voor de Dylan-liefhebber en voor de fan van interessante films.
Imagine: John Lennon (Andrew Solt, 1988)
Een van de mooiste documentaires die ik zag over een popartiest. Natuurlijk was Lennon meer dan alleen een zanger en liedjesschrijver. Hij was ook politiek actief. Met slogans als ‘Give peace a chance’ en ‘War is over (If you want it)’ was hij een twitteraar avant la lettre.
In Imagine wordt een beeld geschetst van deze veelzijdige man. In een scène zien we zijn barmhartige kant als hij het gesprek aan gaat met een zwervende jongen die voor zijn huis bivakkeert. Een ware gelovige in de woorden van Lennon en McCartney die de muziek van de Beatles haast als gospel ervaart. Lennon probeert hem uit te leggen dat hij gewoon een liedjesmaker is en dat zijn songs over zijn eigen leven gaan. Daarna nodigt hij de jongen uit aan tafel.
In een andere scène zien we de duistere kant van Lennon: ongeduldig snauwt hij een technicus af in de studio omdat deze niet het juiste deel van de song weet te vinden waarvan Lennon en producent Phil Spector de achtergrondkoortjes proberen in te zingen. Ironisch dat hij kwaad wordt bij een nummer waarin Lennon zijn liefde voor Yoko bezingt.
In Bruges (Martin McDonagh, 2008) In Bruges draait om twee huurmoordenaars die na een fout gelopen klus in Dublin van hun baas moeten onderduiken in Brugge te België. Daar brengen ze de dagen door met sightseeing. Terwijl Ray (Collin Farrell) niet eens dood aangetroffen zou willen worden in deze Middeleeuwse toeristenval, geniet de oudere Ken (Brendan Gleeson) met volle teugen van de historische panden en grachtjes. Rays bokkige humeur klaart echter op als hij een date weet te versieren met de aantrekkelijke Chloe (Clemence Poesy). Hij ontmoet haar op de filmset van een pretentieuze surrealistische flick waarin een lilliputter (Jordan Prentice) de hoofdrol speelt.
In Bruges is theatraal in opzet en uitvoering – in de climax van het verhaal komen de verschillende levenspaden en plotlijntjes mooi samen. Brugge wordt schilderachtig neergezet en vormt een karakter op zichzelf. De gevarieerde cast van onder andere Ieren, Engelsen, Fransen en Hollanders is voortreffelijk. Colin Farrell leunt in zijn performance erg op zijn wenkbrauwen, maar speelt des ondanks zijn beste rol sinds Phone Booth (Joel Schumacher, 2002). Door Farrells vertolking is huurmoordenaar Ray sympathiek, grappig en heeft hij bijna iets onschuldigs.
Interview with the Vampire (Neil Jordan, 1994)
Ik hou van vampierfilms. Dracula en varianten: ik krijg er nooit genoeg van. Deze film vind ik dan ook een zeer aardige vampierfilm. Het verhaal komt van de boeken van Anne Rice, waarvan Interview with the Vampire in 1976 de eerste was in de reeks The Vampire Chronicles. Tom Cruise speelt met stijl de rol van de uiterst verdorven, maar charismatische vampier Lestat die Louis, gespeeld door Brad Pitt, in een vampier verandert en veroordeelt tot een verdoemd bestaan. Hoewel Tom Cruise in deze film duidelijk toont dat hij toch echt kan acteren, is Kirsten Dunst de ster in deze film. Ze wordt als jong meisje door Louis in een vampier veranderd en speelt de rol van bloeddorstig kind met verve. Ze was toen slechts 11 jaar.
De film van Neil Jordan is heel andere koek dan die flauwe tienerversies van de ondoden die we tegenwoordig krijgen voorgeschoteld. Films als Twilight en tv-series als Vampire Diaries kunnen mij niet bekoren.
Iron Man (Jon Favreau, 2008)
Iron Man is een vermakelijke film met spektakel, maar vooral veel humor. Een mooi bewijs dat het leven van een superheld niet vol met kommer, kwel en hartzeer hoeft te zitten. Dit komt wellicht omdat de held in kwestie dit keer geen zoekende tiener is of een getraumatiseerde miljonair, maar een succesvolle zakenman die ontdekt dat hij een verplichting heeft aan de wereld om zijn kennis van techniek ten goede in te zetten.
Het kloppende hart van de film is acteur Robert Downey Jr. – een prachtige acteur die Tony Stark op een lichtvoetige, nonchalante manier gestalte geeft, maar de eigenzinnige playboy/uitvinder tegelijkertijd een nuchterheid meegeeft en daarmee geloofwaardigheid mee. Over Iron Man 2 die recent uitkwam ben ik een stuk minder te spreken.
De volgende Film A-Z is dus op vrijdag 21 mei. Voel je vrij om in de comments je eigen favoriete i-films te noemen en te vertellen waarom je die films zo goed vindt.
Maandagavond vond de Nowhere Boy – A night with John Lennon avond plaats in de Melkweg te Amsterdam. Nederlandse artiesten als Beatrice van der Poel, Daniël Boissevain, Marcel de Groot en Tim Knol zongen een liedje van Lennon. Popprofessor Leo Blokhuis praatte de vertolkingen aan elkaar.
De avond was georganiseerd door Het Parool en A-film, de distributeur van de film Nowhere Boy over de jonge dagen van Lennon, geregisseerd door de Engelse regisseur Sam Taylor Wood. Helaas kon ik niet bij de filmvertoningen zijn, die waren uitverkocht voordat de inkt op de kaartjes droog was. Ik was wel bij de optredens, in een afgeladen Grote Zaal in de Melkweg. En ik heb genoten.
Wat de optredens maandagavond vooral duidelijk maakten is hoe krachtig Lennons composities zijn en hoe sprekend zijn teksten. Ook nu nog. Of moet ik zeggen juist nu nog, want de boodschap van Vrede in de wereld, maar ook de meer persoonlijke verhalen die in zijn liedjes zitten, zijn nu nog net zo relevant als toen. Dat vond het publiek dat de meeste teksten uit volle borst meezong, ook.
Jammer dus dat de artiesten, die allen twee liedjes ten gehore brachten, vaak moesten spieken van een blaadje. En dan nog kwamen de teksten er niet altijd foutloos uit. Ja, ja, noem mij een purist. Het stond gewoon slordig, onvoorbereid.
En dat terwijl de vertolkingen van sommige artiesten indrukwekkend waren. Tim Knol stal ieders hart met zijn vertolkingen van ‘Love’ en in de tweede set ‘Jealous Guy’. De jonge muzikant uit Hoorn met het aparte zachte stemgeluid kreeg de hele zaal stil. Kees Prins was een leuke verrassing met ‘A Hard Days Night’ en ‘Nowhere Man’.
Henk Hofstede waagde zich aan ‘Strawberry Fields’ en ‘I am the Walrus’. Het was apart om deze studionummers live te horen. Dat gold ook voor ‘Tomorrow Never Knows’ uitgevoerd door Leona – een gewaagd stukje waarbij de redelijk in de buurt wist te komen van Beatle-soundtrack, inclusief achterstevoren klinkende gitaar.
Overigens meneer Hofstede, John zong aan het einde van ‘Strawberry Fields’ “cranberry sauce”, niet “I buried Paul” wat u maandag zo ludiek aan het einde van het liedje zong. Ken uw klassiekers.
Het ging nog even mis toen Annet Malherbe te hard op de bel sloeg en deze op het podium tuimelde, een fles water omstootte en het publiek nat spatte. Niet dat dit echt de pret drukte. Rock-‘n-roll in de polder, weet je wel.
De avond werd afgesloten met ‘The Ballad of John and Yoko’ en dat was tot mijn opluchting het enige wat van Yoko hoorde. Gelukkig haalde niemand het in zijn hoofd om een imitatie Yoko neer te zetten, want hoeveel ik Lennon ook bewonder en van zijn muziek kan genieten, het feit dat hij zijn vrouw liet mee blèren op sommige tracks mag toch zeker als een dwaling worden gezien. Ach, imperfectie is wat helden menselijk maakt. En Lennon blijft een held. Ook dertig jaar na zijn voortijdige dood.
In de Canon van YouTube, zoals samengesteld door Upload Cinema, waar ik vorige week over berichtte zat een bijzondere video die ik nu graag apart wil behandelen.
Op het eerste gezicht lijkt het een videoclip te zijn bij het nummer ‘All the same’ van de band Sick Puppies. Een hippie jongen met lang haar en een colbertje staat met een kartonnen bord ergens in een winkelcentrum. Op het bord staat Free Hugs geschreven. Mensen kijken hem meewarig aan en lopen door. Een vrouw lacht hem wat ongemakkelijk toe maar blijft in hetzelfde tempo doorlopen.
Totdat een oud vrouwtje zijn uitnodiging aanneemt. De hippie jongen, die mijns inziens wat van John Lennon wegheeft, gaat door zijn knieën voor haar en ze omhelzen elkaar welgemeend. Op dat moment veranderd het zwart-witbeeld in kleur en krijgen we een reeks omhelzingen tussen de hippie jongen en verschillende voorbijgangers te zien. Andere mensen nemen het bord over en verspreiden de boodschap.
Want er zit natuurlijk een boodschap achter deze video, namelijk de Free Hugs Campaign van Juan Mann – de hippie jongen die wat op John Lennon lijkt. De campagne begint dat ook met een verhaal uit Manns leven, dat ik hier – voor het gemak – citeer van het e-Book dat Mann schreef:
I returned to Syndey from London after my family fell apart, my fiancée left me and my life seemed in ruins. The last words my Dad shared with me before my family went their own ways in London had been, “You can’t change the world, but you can make a difference.”But what world? Without family or purpose, what difference could I make?
I spent months living alone in the Blue Mountains, having little contact with the people and the world around me. Every day, I remembered that moment returning to Sydney Airport. Just standing there in the arrivals terminal, watching other passengers meeting their waiting friends and family, with open arms and smiling faces. Hugging each other, laughing together, happy to see each other. Even strangers had people waiting with their name on a sign, expectant faces of men in suits waiting to see who would find them.
I wanted someone out there to be waiting for me. To be happy to see me and to smile at me. To hug me.
Mann voelt zich geisoleerd van de wereld en het is pas op het moment dat een meisje naar hem toekomt op een feestje van een vriend en ze hem omhelst dat hij zich weer betrokken voelt bij zijn omgeving.
Standing in a corner of the room, watching people enjoying each other’s company, I wondered, “I have nothing to talk about, I have no way of making someone else smile… what can I do to cheer somebody else up? What can I do to cheer up myself?”
While I was deep in thought a young lady strolled out of the crowd and right up to me, smiled into my eyes and wrapped her arms around me.
In that moment I discovered something I’d known all along, but hadn’t realised or had simply forgotten in my sadness. I’d found the one thing I’d been truly missing, in all that time I’d spent alone.
Hugs are amazing. Everyone involved in a hug benefits, everyone feels better for it!
This young lady had given me a hug for the first time in a long time. I felt happier. My problems weren’t solved, the world hadn’t changed there and then, but that hug had made a difference to my life.I immediately knew what I was going to do.I was going to make a sign and offer Free Hugs to everyone and anyone. It doesn’t matter how rich or how poor, how old or how young, who they were or where they came from. A free hug would be free of charge and free for all!
Wereldwijd
Ik vind het een prachtig verhaal: wildvreemden voorzien van een beetje menselijke warmte. Helaas leven we in een wereld waar dat niet zomaar kan: zoals je in de video kunt zien, komen er al snel mannen in blauw vertellen dat al dat geknuffel op straat echt niet kan. Stel je toch eens voor, straks is het sodom en Gomorra in de straat.
Gelukkig laten de freehuggers zich niet uit het veld slaan. Wat begon als een singuliere actie schijnt nu in 80 landen voor te komen. De eerste zaterdag na 30 juni is de internationale Free Hugs Day. Dat is nog eens andere koek dan complimentjesdag. De video dateert alweer uit 2004, toch is de campagne nog steeds in beweging, getuige deze blogposts van Juan Mann over recente Free Hug Days.
Ik vind dat een mooi idee. Lossen we hier wereldproblemen mee op? Natuurlijk niet, maar een beetje menselijke warmte op zijn tijd kan een hoop goed maken. Dat is de boodschap die ik uit de video en de site van de Free Hugs Campaign haalde.
Het zou heel goed kunnen dat betreffende de video in scène gezet is, denkt de cynicus in mij. Maar eigenlijk maakt dat niet uit. Zelfs al was dit alleen maar een slimme videoclip geweest om het liedje van de band te promoten, dan nóg was de boodschap overgekomen.
Social media
In The Illustrated Guide vertelt Mann dat de eerste keer dat hij met zijn bord de straat opging er uiteindelijk een vrouw stopte wiens dochter precies een jaar ervoor was omgekomen in een auto-ongeluk. Door de omhelzing voelde de vrouw zich even beter, zeker, maar even belangrijk was het feit dat ze haar verhaal aan iemand kwijt kon. Aan iemand die bereid was om naar haar te luisteren.
Wat mij betreft hoeven we dus niet per se de straat op. Sociale media stellen ons in staat om naar elkaar te luisteren, om verhalen te horen/te lezen van mensen die we niet persoonlijk kennen, maar naar wie we wel bereid zijn om te luisteren. Mensen wiens blogposts of tweets we willen lezen.
Twitter, blogcomments kunnen tot op zekere hoogte hetzelfde effect bewerkstelligen. Namelijk het gevoel geven dat we niet alleen in de wereld zijn. Dat er anderen zijn die ons horen, reageren, zelf iets toevoegen.
2009 mag dan achter de rug zijn, deze webisode hadden jullie nog van me tegoed. Het is een persoonlijke terugblik op het afgelopen jaar. Het leek me leuk om op die manier het jaar af te sluiten, in plaats van met een blogpost vol met lijstjes en hoogtepunten.
Webisode #10 is dus een meer persoonlijk verhaal en daarom iets anders dan je van me gewend bent.
Ik blik terug op een interessant jaar waarin ik op het privé-vlak en als freelance journalist veel meemaakte. Tussendoor bezocht ik Londen, New York en verhuisde ik naar de big city. Nou goed, allemaal te zien in Flashback ’09.
Het gebruikte materiaal bestaat uit video en foto’s. Wie de andere webisodes heeft gezien zal vast wel iets herkennen. Hoewel ik met name ruimte wilde geven aan de shots die er in de vorige afleveringen niet meer in pasten vanwege de lengte van de video’s. De muziek is weer afkomstig van Arnoud Baatsen en ook Jan Vriends (zie webisode #9) zingt weer een deuntje mee.
De best bekeken webisode voor vorig jaar was aflevering 3 over de Stripdagen in Houten. Ongetwijfeld heeft dat ook te maken met het feit dat de halfblote Star Wars-chick als thumbnail voor die video staat. Liselotte Doeswijk, die online video’s selecteert voor Beeld & Geluid, vertelde me vorig jaar dat een video op YouTube verschrikkelijk veel was aangeklikt omdat het leek alsof een meisje iemand pijpte op de thumbnail. (Zie dit interview.)
Zoals je kunt zien bevat deze webisode niet zo’n heel opzienbarende afbeelding. Het was de minst slechte van de drie. Het blijft jammer dat je bij YouTube slechts kunt kiezen uit drie voorgeselecteerde thumbnails. Bij andere videodiensten, zoals bijvoorbeeld Blip.tv kun je zelf een afbeelding uploaden.
Voor 2012 staan er ook webisodes gepland, maar daarover later meer.
Ik heb weinig informatie over de documentaire zelf kunnen vinden, maar dat maakt eigenlijk niet uit. De film is een stukje direct cinema, waarbij de camera als een ‘fly on the wall’ aanwezig is en dus geen aandacht naar zichzelf toetrekt. De scènes in de radiostudio zijn verfraaid met sfeervolle beelden uit New York.
