Jaren geleden begon het ineens: het adopteren van Amerikaanse tradities.
Eerst was er Valentijnsdag, een glibberig commercieel gedrocht. Santa Claus wordt steeds drukker met het vermoorden van onze oer-Hollandse Sinterklaas en nu komt ook Halloween deze kant op. En dat vind ik wel een erg leuk feestje!
Lekker griezelen bij een enge seriemoordenaar of iets wat dood was en dood had moeten blijven. En natuurlijk jezelf net even enger maken dan je normaal gesproken bent… Lekker hoor!
Afgelopen zaterdag had ik een feestje bij mijn schoonfamilie, en alles wat ze zeggen over in-laws bleek waar te zijn: wat een stel creeps! Gelukkig heb ik de avond weten te overleven zonder bloedvergieten of verlies van essentiële ledematen. Volgend jaar weer?
In de biografische striproman Love in Vain – Robert Johnson 1911-1938 wordt het leven van blueslegende Robert Johnson verhaald. Mooi op papier gezet door Mezzo, maar het verhaal van J.M. Dupont is helaas oppervlakkig.
Het is me gelukt om de laatste weken aardig wat posts over mijn favoriete feestje Halloween te schrijven. Daar heb je op dit blog weinig van gemerkt, want al die stukken staan op HalloweenCult.com.
Dat is een project waar ik een paar jaar geleden voorzichtig mee ben begonnen. Oorspronkelijk was het idee dat het een groepsblog zou worden, waarbij een clubje Halloweenfans foto’s, video’s en teksten zouden bijdragen. Helaas liep dat al snel op niets uit. Dus ben ik er zelf gewoon mee doorgegaan.
Overigens zijn mensen nog steeds welkom om bijdragen te leveren als ze ook van Halloween houden. Stuur je even een berichtje als je daar ook zin in hebt.
Zelf merk ik de laatste tijd dat ik als blogger een beetje leeg geschreven ben. Misschien is het na Halloween tijd voor een pauze.
Mijn vriend Spider-Man ligt bij Boekhandel Broese in Utrecht.
Boek- en stripwinkels zijn een van mijn favoriete hangplekken. Ik hou van de stapels boeken die er op de lezers liggen te wachten. Ik ontdek altijd nieuwe dingen als ik een tijdje door de winkels struin. Boeken en onderwerpen waar ik anders niet opgekomen was. En bovenal hou ik er erg van als het personeel duidelijk liefde voor het boek of het beeldverhaal uitstraalt.
Mijn vriend Spider-Man ligt bij Boekhandel Broese in Utrecht.
Die liefde werkt namelijk aanstekelijk. Als nieuwbakken debutant vind ik het dan ook een enorme kick als ik Mijn vriend Spider-Man in een boekwinkel zie liggen. En als het boek er niet ligt, maak ik een praatje met de verkoper en probeer ik hem of haar er natuurlijk van te overtuigen het boek aan te schaffen. Dat is tot nu toe een paar keer gelukt.
Mijn vriend Spider-Man ligt bij Scheltema in Amsterdam op de afdeling strips op de eerste verdieping.
Mijn vriend Spider-Man ligt lang niet overal en daarom wil ik jullie het volgende vragen. Als je toch van plan bent om het boek te kopen, doe dat dan bij de boekwinkel of stripwinkel bij je in de buurt. Mochten ze het toch niet hebben, bestel het dan bij ze.
Maar ik wil ook niet dat de boekwinkel verdwijnt uit het straatbeeld en daarom koop ik zoveel mogelijk fysiek boeken. Een winkelpand huren is namelijk erg duur, dus alle aankopen helpen. En er worden heus genoeg boeken online gekocht om die webwinkels in de lucht te helpen, dus daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Bovendien verkoopt Bol tegenwoordig veel meer dan alleen boeken.
Mijn vriend Spider-Man ligt ook bij Stumpel in Hoorn. Dat is mooi, want een deel van het verhaal speelt zich af in Hoorn. Het was dankzij Cees Franke dat ze een stapeltje hebben besteld en neergelegd, want hij vroeg expliciet naar het boek. Dank je, Cees! Foto: Jooper.
Ten tweede help je deze nieuwe auteur ook een handje door het boek in een winkel aan te schaffen. Hebben ze het wel liggen, dan zullen ze geneigd zijn om het aan jouw verkochte exemplaar te vervangen voor een nieuwe. Hebben ze het nog niet, dan wijs je de verkoper op het bestaan van het boek en het feit dat mensen er nieuwsgierig naar zijn. Waarschijnlijk bestellen ze dan een exemplaar voor jou en wellicht nog wat stuks zullen bestellen. Dankzij jou hulp ligt het boek dan opeens in de winkel en zo maak je de kans groter dan meer mensen kennismaken met Mijn vriend Spider-Man.
Daarom alvast zeer bedankt als je de moeite wil doen om het boek bij de boekhandel te halen.
Bij Libris Voorhoeve in Hilversum was de verkoper zo sympathiek om na mijn pitch enkele exemplaren te bestellen. Het hielp ook dat Hallie Lama ook meteen een exemplaar wilde hebben. Foto: Hallie Lama.
De laatste dagen denk ik vaak na over wat Kerstmis nu eigenlijk voor mij betekent.
Kerstmis heeft voor mij geen bal met de geboorte van een zeker heiligboontje te maken, want als atheïst vind ik geen troost of logica in de Bijbel, Koran of Thora. Dat soort onzinverhalen zijn niet aan mij besteed.
Maar in een seculier bestaan heeft kerst ook zo zijn functie, maar wat, mag iedereen natuurlijk zelf invullen. Zelf heb ik het niet zo met het commercieel festijn dat het soms wordt, maar als mensen zich helemaal suf willen kopen, moeten ze dat maar zelf weten.
Waarom ik dan toch met deze vraag zit?
Ik realiseer me dat mijn beeld van kerst vooral bepaald wordt door kerstfilms. En hoewel ik eigenlijk best van kerstfilms en de bijbehorende sfeer houd, besef ik ondertussen dondersgoed dat de uitvoering het zelden haalt bij de voorpret. Daarom is ‘Driving Home for Christmas’ van Chris Rea waarschijnlijk een van mijn favoriete kerstnummers. Het zit in ieder geval al een paar weken in mijn hoofd.
Als Rea na al die anticipatie eindelijk thuis is, blijkt vast dat de kinderen ruzie hebben, de kat de kerstboom inspringt zodat alle ballen op de grond rollen en dat de kalkoen veel te lang in de oven heeft gezeten. Hopelijk wordt het niet zo erg als in deze creepy illustratie overigens:
Merry Christmas, to My Wife – art by Johnny Craig (1954). Bron: atomic-chronoscaph.tumblr.com
Maar we kunnen wel stellen dat de mythe van kerst zoals die wordt voorgeschoteld in verhalen en films is altijd mooier dan de werkelijkheid.
Misschien dat ik daarom graag de kerstdagen doorbreng voor de buis, kijkend naar een onbereikbaar ideaal. Of mezelf krom lachend omdat er op vakkundige wijze de draak mee wordt gestoken, zoals in Elf en Scrooged, twee van mijn favoriete kerstfilms.
Kerstsfeer wordt voor mij dan ook mooi weergegeven in dit frame uit Batman Returns. Het statige Wayne Manor in de ijzige sneeuw, het batsignaal maakt duidelijk dat Bruce vanavond niet bij de openhaard eggnog zit te drinken.
Wat mij overigens ook vaak goed in de decembersfeer brengt, is gezellig afpreken met vrienden. Zo zat ik afgelopen woensdag met Jooper in mijn favoriete Amsterdamse eetcafé te genieten van de beste hamburger van Nederland. Dat doen we overigens geregeld en niet alleen in december, maar toch…
De kerstsfeer zat er goed in. Dat kwam onder andere door de nep kerstboom naast ons tafeltje en de kerstbomenverkoop op de Nieuwmarkt waar ik opweg naar het restaurant langs liep. Goed, de Waagh is niet echt Wayne Manor in de sneeuw, maar het ziet er toch behoorlijk sprookjesachtig en kerstachtig uit, vind ik.
Ook kwam ik toen deze witte rakker tegen:
Vrijdagavond zat ik met Peter de Kock in Le Journal in Utrecht om gezellig bij te praten. Later kwam Daan daar ook bijzitten en hebben we nog fijn getafeld.
Peter en ik spraken onder andere over dankbaarheid, een onderwerp waar hij eerder deze week over blogde. Nadenken over waar je dankbaar voor bent, is een mooie activiteit voor de feestdagen, vind ik.
Een tijd lang heb ik Instagram erg leuk gevonden: het is heerlijk om foto’s te zien van wat mensen maken, stripplaatjes, opvallende straattaferelen en stripomslagen.
Een kijkje in het leven en de interesses van iemand anders. Misschien horizon verbredend, maar vooral lekkere visuele afleiding tijdens de lunch.
Selfies en foodporn vind ik overigens niks. Ik hou niet van eten, dus ik ben al helemaal niet geïnteresseerd in wat anderen op hun bord hebben liggen. En die narcisten moeten maar gewoon vaker in de spiegel kijken, in plaats van anderen met hun hoofd lastig te vallen.
A photo posted by Michael Minneboo (@michael_minneboo) on
De laatste tijd begint Instagram me een beetje tegen te staan. Dat komt vooral door vele spammers die erop frequenteren. Deze week werd ik door iets van 30 spamaccounts gevolgd die allemaal vinden dat ik meer volgers moet hebben, waar ze me vervolgers aan willen helpen.
Soms plaatsen ze een opmerking onder een post, hoe fantastisch ze een plaatje van Thing van the Fantastic Four vinden. En dat doet dan een of ander modemerk dat niets met strips te maken heeft.
Daarnaast zijn er veel bedrijven actief op Insta, in de hoop hun bereik te vergroten. Dat hoeft niet heel storend te zijn, zolang het maar een beetje stijlvol en met humor gebeurt. Dat lukt Dirtees aardig op dit moment.
Kortom, Instagram begint steeds meer op Fakebook te li(j)ken. En dat is niet bedoeld als compliment.
Nu zag ik bij Axel Watteeuw de hashtag Belgiumblogger voorbij komen. Die heb ik overgenomen en er uiteraard Dutchblogger van gemaakt. Dat had tot gevolg dat veel andere Dutch Bloggers afbeeldingen beginnen te liken. Een vriendelijk bedoeld gebaar onder bloggers, vermoed ik.
Veel van die bloggers hebben zeer gestileerde foto’s op hun Instagramfeed staan. Foto’s die doen denken aan glossy magazines vol mode en lifestyle.
Toch: als iets er te gelikt uitziet, wantrouw ik het een beetje. Dat heeft wellicht met mijn afkeer voor reclame te maken en de leugens die in dat genre worden verspreid. Als het te goed lijkt om waar te zijn, dan is het dan waarschijnlijk ook.
Kortom, het is een kwestie van goed selecteren en vooral niet te veel mensen volgen wat Instagram voor mij leuk houdt. Nu nog een oplossing vinden voor al die spammende eikels.
De Scrooge van Deventer. Foto: Jooper. Bron: www.jooper.nl
De afgelopen dagen geniet ik erg van mijn vakantie. Het is heerlijk om ’s ochtends op te staan en te beseffen dat ik die dag geen verplichtingen heb. Dat was een tijdje geleden. Ik kom nu ook lekker toe aan de stapel comics die ik al tijden wil lezen.
Zo las ik vrijdag en zaterdag The Sandman: Overture van Neil Gaiman en J.H. Williams, met prachtige inkleuring van Dave Stewart. Een enorm genot om deze prequel op de Sandman-serie te lezen. Het was officieel mijn laatste stukje werk, want ik moest er nog een recensie voor het blog van The American Book Center voor schrijven. Dat heb ik dus met plezier gedaan. Het was mijn laatste striprecensie voor dit jaar.
Zondag las ik Locke & Keyvol. 2 en vol. 3. Dat is een van de beste stripseries die ik in jaren las. Binnenkort dus maar snel deel 4 t/m 6 halen, want ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat. Ook las ik zondag de western Stern, met een doodgraver in de hoofdrol. Mooi teken- en kleurwerk en een onderhoudend verhaal.
Maandag ben ik begonnen met het vierde deel van Sandman: Season of Mists. Deze werd me aangeraden door Jitse van de ABC. En tot nu toe stelt ook dit deel van Sandman niet teleur.
Niet dat ik een te kort heb aan strips, maar maandagochtend was ik toch even in stripwinkel Henk te vinden. Ik was op zoek naar Essential Marvel Team-up. Dat is een stripreeks waarin Spider-Man bijna ieder nummer een team-up heeft met een collega uit het Marvel Universum. Ik heb daar nooit zoveel van gelezen en wilde er eens aan beginnen. Die Essentials zijn doorgaans goedkoper dan andere verzamelingen en je hebt meteen een twintigtal afleveringen in een bundel. Wel jammer dat ze zwart-wit worden gedrukt. Henk had helaas geen Essentials meer. Dat wordt dus nog even zoeken. Ondertussen kan ik ze wel gewoon digitaal lezen, maar er gaat toch niets boven papier. Wel vond ik er twee bundels van John Byrne’s Fantastic Four reeks. Dus die gingen mee natuurlijk.
Ik kreeg van Henk ook nog deze sticker opgeplakt:
Ze hebben er ook een voor mensen die The Force Awakens nog niet hebben gezien en absoluut niet gespoilerd willen worden. Er was nog een Amerikaanse in de winkel die naar een voorstelling in de States van de film was geweest. Ze had zich nogal gestoord aan al de meegebrachte lichtsabers. Ook maakten de fans wat haar betreft te veel herrie tijdens de film. Wat dat betreft was mijn kijkervaring een stuk positiever dit keer.
Behalve lezen probeer ik ook zoveel mogelijk met mensen af te spreken en koffie te drinken. Facebook mag dan ballen zuigen, het blijft heerlijk om face to face met mensen af te spreken en te horen hoe het met hun leven staat. Vorige week dinsdag had ik een koffieafspraak met Jitse. We hebben het vooral gehad over hoe je via sociale media je doelgroep kan bereiken. Woensdag was ik met vrienden naar Star Wars Episode VII: The Force Awakens. Donderdag was ik in Hoorn om met mijn moeder bij te praten. Daarna bezochten Linda en ik Irene van Wijk in haar kookwinkel. Vervolgens gingen we even bij Paul en Marlies langs. Ze hadden hun huis al helemaal gezellig in kerstsfeer gebracht.
Vrijdag was ik in Utrecht. Ik had een afspraak met Matt Baaij en Rob van Barneveld. Rood Gras Rob is vanaf januari fulltime zzp’er. Hij maakt toffe strips en illustraties. Zijn servies met kattenkopjes loopt als een tierelier. De heren bleven nog even gezellig zitten toen Peter de Kock bij ons aanschoof. Peter en ik spreken elkaar een paar keer per jaar in Le Journal. Tussendoor houden we via mail en telefoon contact. En via reacties op elkaars blogs natuurlijk.
Maandagavond at ik in de Balie met fotograaf Jooper. Hij is lekker bezig zijn blog nieuw leven in te blazen en postte recent dit fotoverslag van zijn bezoek aan Deventer tijdens het Charles Dickensfestijn. Nooit geweten dat ze in Deventer een weekend lang gekleed gaan als figuren uit de tijd van Charles Dickens, maar nu ik het weet, ga ik zeker een keertje kijken. Veel heb ik nooit van Dickens gelezen, maar A Christmas Carol is een van mijn favoriete verhalen.
De Scrooge van Deventer. Foto: Jooper. Bron: www.jooper.nl
Voor de burgers met Jooper was ik samen met Linda in de Stadschouwburg om de repetitie van 2015 met Lubach bij te wonen. Zondag met Lubach is toch een van de betere televisieprogramma’s bij de NPO op dit moment. Ik vind dat Arjen Lubach de presentatie heel goed doet. Muppet Salamander Klöpping was er gisteren ook bij en we kregen even te zien wie deze muppet bedient. Het is dezelfde man die ook Elmo doet bij Sesamstraat. Jogchem Jalink heet hij.
Vrijdagmiddagen, ik heb er al eerder over geschreven. Vrijdag de 31ste juli voelde weer als vanouds gezellig.
Eigenlijk had ik ’s ochtends verder moeten komen met mijn opdracht voor Submarine Channel – het samenstellen van een top 5 beste superheldenfilms, maar het schrijven ging iets trager dan gepland. En om 12 uur had ik een lunchafspraak met mijn goede vriend Jooper – een parttime fotograaf die net terug is van zijn jaarlijkse vakantie in Griekenland. We hadden het dan ook over het verschil tussen de Grieken en Nederlanders, fotograferen en de andere zaken des levens. Aangezien onze Griekse vrienden de laatste tijd behoorlijk gedemoniseerd zijn door politici en de media, hoor ik graag van iemand die ze kent hoe de vork echt in de steel zit.
Voordat we bij de Waagh gingen lunchen, doken we even een platenzaak en stripwinkel Henk binnen op de Gelderse kade. In de platenzaak trof ik deze toffe platenhoes aan:
Na de lunch ging Jooper weer richting Hoorn en bezocht ik nog even boekwinkel Scheltema. Wederom op zoek naar goede strips van Matena, maar die waren er niet. Wel vond ik allerlei ander leuk leesvoer en het nieuwe pand aan het Rokin heeft een prettig uitzicht over de stad:
Tot slot nog even de shelfporn die ik die dag heb gekocht. De twee comics schafte ik in Henk aan die Marvel Comics in de uitverkoop heeft op dit moment. Dat boekje over het oeuvre van François Schuiten kon ik niet laten liggen. Het is uitgegeven door de Koning Boudewijnstichting omdat de stripmaker daar een tijd geleden een deel van zijn originelen heeft ondergebracht.
Een tijd geleden kreeg ik van vrienden Johan en Monique deze vintage beschuitbus van de Fabeltjeskrant. Daar hou ik van: nuttige cadeautjes die ook nog eens leuk staan. Ik was als kind een groot fan van de Fabelteskrant. Stiekem ben ik dat natuurlijk nog steeds. De foto is trouwens gemaakt door Linda, want van instagramfilters heb ik geen kaas gegeten.
Het is weer december! Feestmaand bij uitstek. Maar ook de maand van saamhorigheid en overconsumptie. Een maand met verschillende gezichten dus. In de loop der jaren heb ik me ermee verzoend.
Foto: Jooper.
Fred.
Sinds mijn jonge jeugdjaren ben ik allergisch voor verplichte gezelligheid. Dat heeft alles te maken met kerstdagen en gezamenlijk op zondag ontbijten met het hele gezin toen mijn ouders nog niet gescheiden waren. De spanning aan tafel was vaak te snijden en die gezellig bedoelde samenkomsten ontaarden dikwijls in rondvliegend servies. Daarom kom ik zelden op verjaardagen en had ik altijd een bloedhekel aan kerst: ook een verplicht nummertje waarbij familiebezoek een vereiste is.
Mijn houding veranderde toen ik ontdekte dat je dit soort tradities ook op je eigen manier kunt invullen. Kerst werd een feest toen ik besefte dat ik twee dagen vrij had waarin ik lekker op de bank strips kon gaan lezen. Ik hoefde helemaal niet bij familie langs als ik niet wilde. En zonder kerstboom was het ook prima toeven. En kerstliedjes… ach, wie de radio uithoudt heeft daar binnenshuis ook geen last van.
In de afgelopen jaren heb ik me dus neergelegd bij december, juist omdat ik mijn eigen weg deze maand volg. Ik geniet van de clichés die ieder jaar weer uit de kast worden getrokken en afgestoft worden neergezet. De feestelijke straatverlichting, ach, laten we maar even vergeten dat die veel energie kost terwijl we eigenlijk duurzaam moeten zijn. Kerstfilms kijken, genieten van sneeuwvlokken voor het raam terwijl de verwarming het huis behaaglijk houdt en vrije dagen!
Dit jaar hebben we zelfs een mini-naaldboom geadopteerd die zonder eigenaar was. Fred hebben we hem genoemd. In Fred hangt het zilveren theerobotje dat ik laatst van KLIK heb gekregen. Ik streef ernaar om Fred tot ver na de kerst in leven te houden, want het beeld van weggegooide, halve dode kerstbomen langs de weg in de eerste dagen van het nieuwe jaar vind ik schrijnend.
MacGuffin
Waar ik ook van geniet is zoiets als het Glazen huis. Drie dj’s die een week lang in het openbaar radio maken en zichzelf laten uithongeren voor een goed doel en allerlei mensen die acties op touw zetten om geld in te zamelen. Ik zal eerlijk zijn: dat goede doel is voor mij niet meer dan een MacGuffin en hoeveel geld er wordt ingezameld interesseert me ook niet. Ik vind het gewoon leuk om de mensen in het glazen huis en de taferelen eromheen te volgen. Entertainment waar je verder niet bij hoeft na te denken.
Zelf heb ik een paar fijne herinneringen aan de eerste twee edities van Serious Request die op de Neude in Utrecht plaatsvonden: toen deed ik namelijk beeldregie en bepaalde dus wat je op de buis en op het web zag. De eerste editie deed ik dat ’s nachts, de tweede overdag. ’s Nachts was altijd het leukste, want dan staan de grootste randdebielen voor het glazen huis. Dronken studenten en andere nachtbrakers. Lachen hoor. Ook een voordeel van de nacht: dan liggen de BN’ers die overdag langskomen om zichzelf te promoten, euh, het goede doel te steunen, al lekker in hun bedjes. Daar heb je dan ook geen last van.
Vriendschap
Aan gezelligheid heb ik dus geen hekel, zolang het maar niet opgelegde gezelligheid is. Ik spreek graag met vrienden af om eens bij te praten en koude winterdagen lijkt samenscholen in een warm café extra fijn. Afgelopen vrijdag zat ik daarom met Peter en Jooper in Le Journal op de Neude in Utrecht.
Peter is op dit moment bezig met een interessant wijkblog. Dit is voortgekomen uit zijn frustratie over hoe dingen door de gemeente werden aangepakt en veranderingen in de buurt waar de bewoners niet bij betrokken werden. Hij zette zijn ongenoegen om in een positieve actie. Dat is bewonderenswaardig en een goede manier om met frustratie om te gaan. De hele buurt heeft hier namelijk profijt van en een kans om dingen te veranderen.
Jooper gaat op dit moment ook lekker: hij is zich steeds meer gaan richten op fotografie en dat werpt zijn vruchten af in de vorm van professionele opdrachten. Volg je interesses en je bewandelt een interessant pad. Fijn om te horen dat het met mijn vrienden zo lekker gaat.
Terwijl we zaten te praten, kwam er een oudere heer op ons af. ‘We zitten hier portretten van mensen te tekenen, vinden jullie het goed dat we jullie ook op papier zetten?’ Dat vonden we uiteraard geen probleem. De twee mannen zitten geregeld in het café om mensen te tekenen. Dit doen ze voornamelijk om het tekenen, niet zo zeer om materiaal te verzamelen voor schilderijen, al komt dat ook wel voor. Tekenen omdat je tekenen zo lekker vindt. Hoe fijn is dat? Ook weer een voorbeeld van je interesses volgen.
Midwinterfeest
Twee dingen aan december vind ik overigens nog wel moeilijk te verkroppen: vuurwerk is daar een van. Niet dat we dit op oudjaar afsteken, daar ontkom je niet aan. Maar ik hoop dat iedere terroristwannabe die al in september begint met het afsteken van vuurwerk zijn hand eraf knalt. Ook dat overdreven consumeren en hoe dit het midwinterfeest overschaduwt vind ik ergerlijk. (Ja, midwinterfeest, want kerst heeft voor mij geen bal met Jezus te maken.) Het is de drukste tijd van het jaar voor de shoppers. Het consumentenleger dromt met overvolle tassen door de Kalverstraten van Nederland. Wie zich daar schuldig over voelt kan gelukkig een aflaat kopen bij Serious Request.
Nou ja, ook daar hoef je niet aan mee te doen. Ook consumeren is een keuze, net als alle andere clichés deze maand kun je daar een eigen invulling aangeven. Dat is eigenlijk wat ik wil zeggen: hou het dicht bij jezelf, volg je eigen pad en doe vooral geen dingen omdat ‘het zo hoort’. Als boodschap niets nieuws wellicht, maar daarom niet minder waardevol. Wie zijn eigen pad volgt is niet alleen een gelukkiger mens, vaak heeft dit ook positieve invloed op het leven van anderen.
‘Make it so’, zou ik zeggen:
(De Star Trek-video kwam ik op het spoor dankzij Matt Baaij, een andere goede vriend met wie ik die vrijdag zat te koffieleuten.)
Last van zijn medebewoners heeft Peter Parker vaak gehad. Net als in Amsterdam zijn de meeste huizen in New York zeer gehorig. In Amazing Spider-Man #211 (1980) wordt Peter dan ook uit zijn slaap gehouden door de nieuwe buurman. Niet omdat hij aan het klussen is, nee, de man zingt een zeer vals deuntje en dat doet hij al uren.
Als Peter er genoeg van heeft ramt hij op de muur en schreeuwt: ‘Hey… Fella! Don’t you know it’s three in the morning?’ Waarop de buurman blij antwoordt: ‘Why NO, Ah don’t, but thanks a heap for the info, pard.’ We zien de buurman niet, maar gezien het dikke accent waarin hij spreekt en het liedje dat hij ‘zong’ over ene Maxine, is zijn Texaanse afkomst duidelijk af te lezen.
Peter besluit dat hij nu nog onmogelijk kan slapen en hoewel hij een examen in de morgen heeft af te leggen, besluit hij maar wat te gaan webslingeren om te ontspannen. Zoals we in een eerdere aflevering van deze rubriek hebben gezien, leidt zo’n tochtje vaak tot avontuur.
Overigens stopt auteur Dennis O’Neil veel humor in dit Spidey-avontuur waarin hij het uiteindelijk opneemt tegen niemand minder dan Prins Namor. Behalve de episode met de buurman, lukt het Peter eerst niet om zijn Spider-Man outfit te vinden. Als hij uiteindelijk op het punt staat om het raam uit te slingeren, blijkt hij zijn pyjamabroek nog aan te hebben. Niet veel later krijgt hij een grote hoeveelheid pekelwater over zich heen waardoor het de rest van de comic krabben is voor de muurkruiper. Het zit hem niet mee.
Overigens pakt O’Neil in nummer 217 het schijnbaar niet belangrijke incident met de buurman op en zien we eindelijk wie de Idol in spé is:
Overigens doet dit laatste incident me denken aan een blogpost van Jooper. Die ergerde zich aan het gitaarspel van zijn buurman, want ook in zijn woonplaats zouden de huizen geluiddichter mogen zijn. Uiteindelijk bleek die buurman de sympathieke singer-songwriter Tim Knolte zijn. Dat lijkt me toch een stuk beter dan Parkers Texaanse muzikant. Aan de andere kant: geluid van de buren is op den duur altijd vervelend, zelfs als ze zulke goede zangers zijn als Knol.
