Dit weekend waren Linda en ik in de Stadsschouwburg voor de Gysbreght van Aemstel–toer.
Dat is een rondleiding door de Stadsschouwburg Amsterdam met als thema dit beroemde toneelstuk van Joost van den Vondel. Met dit stuk werd in 1638 de Amsterdamse schouwburg ingehuldigd. Eeuwenlang werd het rond nieuwjaarsdag in de Stadsschouwburg opgevoerd. De toer begon met een stop-motion animatiefilm over het stuk van Vondel, vakkundig gemaakt door Jacqueline Kooter. Ze liet zich voor de animatie inspireren door de mozaïek op het Gijsbrechtbordes. Tijdens de rondleiding liepen we langs de portretten van de vele acteurs die in dit stuk hebben gespeeld.
Gids Janna de Lathouder vertelde enthousiast allerlei leuke wetenswaardigheden. Waaronder dat het woord schouwburg is door Vondel bedacht en uitleg over Aktie Tomaat.
Onderdeel van deze rondleiding was een wandeling over het podium in het theater. Erg tof om achter de schermen en op die plek te mogen kijken, want laten we eerlijk zijn: het toneel is het hart van het theater. Daar gebeurt het immers.
Ik vind het een fijne plek. Vroeger keek ik de serie Fame en de scènes achter de schermen vlak bij de uitvoering boeiden mij altijd het meest. Daar moest ik gisteren even aan denken toen ik keek naar de stenen muren waarmee het podium deels is omringd. Die muren zien er prachtig uit en zijn wellicht niet wat je zou verwachten.
Toch ben ik uiteindelijk veel meer een film-mens dan een theaterdier. De meeste toneelstukken duren mij te lang en ik kan vaak maar moeilijk meegaan in de fictie. Ik blijf namelijk mensen op een podium zien die een rol spelen. Iets waar ik bij film en tv-series veel minder last van heb. Dan ga ik echt mee in het verhaal en leef ik mee met de personages. Theater blijft fake.
Dat neemt niet weg dat ik de kunstvorm respecteer en dat ik de Stadsschouwburg een indrukwekkend gebouw vind.
Rechts van het podium zag ik een Boeddhabeeldje in de lucht zweven. Het leverde een van mijn favoriete foto’s van de laatste tijd op.
In de monitor zie je de andere mensen die bij de rondleiding waren. Het zou trouwens best kunnen dat Boeddha van plastic gemaakt is, maar dat even terzijde.
Boeddha is een oude bekende van me: zo’n zeventien jaar geleden heb ik een tijd lang zentraining gevolgd. Zazen, mediteren op een kussentje. Uiteindelijk kwam ik daar niet ver mee, mijn geest bleef te onrustig. Sindsdien ben ik tevergeefs op zoek naar andere manieren om rust te vinden.