Categorieën
Bloggen

Verloren reacties

Van alle interessante en positieve reacties op blogposts word ik blij. Vooral als deze iets toevoegen aan waar het artikel over gaat. Nu leven we in het tijdperk van Facebook en plaatsen mensen hun reactie meestal daar en niet op het betreffende blog.

hulk_thinksDat is eigenlijk heel jammer om drie redenen. Facebook is vluchtig. Wat nu op de tijdlijn staat, is over een uur alweer vergeten. Reacties en linkjes gaan dus korter mee en uiteindelijk verloren in de maalstroom van data. Een blog heeft een langere houdbaarheidsdatum. Ten tweede missen de bloglezers zo de vaak boeiende, aanvullende informatie die in de reacties op Facebook staan. En ten derde is de verzameling reacties op een blogpost zo niet compleet. Sterker nog: vaak blijft het op het blog stil onder een artikel terwijl er elders vurig wordt gereageerd, gedebatteerd of gefeliciteerd.

Maandag plaatste ik deze aflevering van Spidey’s web en daar kwamen op Facebook leuke reacties op. Onder andere van Patty die moest denken aan een Atarigame die bij de film ET is gemaakt. Toen kwam Hallie Lama met een leuke videoreportage van CNN waaruit blijkt dat een oude urban legend waar blijkt te zijn, namelijk dat de ET Game zo slecht was, dat Atari deze met wat andere spullen diep onder de grond had begraven en dat deze dumpplek laatst was ontdekt. Hoe cool is dat?

Overigens bewijst deze video, waarvan Patty de link op Facebook plaatste, dat de ET-game inderdaad weinig soeps was, maar om dan een berg van die dingen te begraven…

Maar goed, wat reacties betreft: je kunt mensen niet dwingen op het blog zelf te reageren. Dus we moeten het maar voor lief nemen zolang als Facebook bestaat. Overigens kwam de leukste reactie die dag van Josephine met wie ik had afgesproken in Kobalt. We hebben ruim twee uur bijgepraat over van alles en tegen een persoonlijke ontmoeting, daar kunnen virtuele reacties natuurlijk nooit tegenop.

Categorieën
Bloggen

Zelfportret

Illustratie: Emma Ringelberg
Illustratie: Emma Ringelberg

Een goed blog heeft persoonlijkheid. Daar bedoel ik mee dat als de blogger vanuit zichzelf schrijft, zijn persoonlijkheid in het blog gereflecteerd wordt. En dat geldt niet alleen voor dagboekbloggers, maar net zo goed voor iemand als ik die vooral veel over strips en beeldcultuur schrijft.

Het mooie aan bloggen is dat je vanuit je eigen perspectief over zaken kunt schrijven die je fascineren. Je hoeft je daarbij aan niemand te verantwoorden of eerst je onderwerpen aan een redactie te overleggen. Je schrijft, fotografeert of videoot en publiceert het even gemakkelijk online.

Karin zei laatst tijdens een koffiedate met Marco dat ze persoonlijke stukken een beetje miste op mijn blog. Daar heeft ze gelijk in: ik blog minder over mijn leven en dagelijkse ervaringen dan ik wellicht vroeger deed. En ook al ben ik geen life-blogger zoals Sisterdew bijvoorbeeld, toch denk ik er wel eens over na of dit blog persoonlijk genoeg is.

In mijn onderwerpskeuze, invalshoek, oordeel en wat ik wel en niet over dat onderwerp vertel, laat ik al veel van mezelf zien. De Daily Webhead video’s maak ik vanuit mijn nieuwsgierigheid.

Zelfportret.
Zelfportret.

In mijn keuze van stripnieuws bijvoorbeeld: ik breng alleen het nieuws dat ik interessant vind of wat ik denk dat mijn lezers zal boeien. Datzelfde gaat tot zekere hoogte op voor de boeken die ik bespreek, al schrijf ik ook wel eens iets in opdracht wat me persoonlijk minder boeit. Maar zelfs in zo’n geval probeer ik iets in het onderwerp te vinden wat me aanspreekt.

Wie vanuit zichzelf blogt en eerlijk is, maakt in wezen een zelfportret in woord en beeld. Je blog is dus eigenlijk een zelfportret. En net als bij een getekend of gefotografeerd zelfportret, biedt je blog een herkenbaar, doch ietwat vertekend plaatje. Bepaalde details benadruk je, anderen laat je weg. De keuzes die je maakt zijn een statement op zich.

Bloggen is personal business.

Categorieën
Bloggen Video

Over vloggen gesproken…

Illustratie: Merel Barends

Vlogs, ik ben er dol op. Zowel de talking heads die rechtstreeks in de camera kijken en hun verhaal doen, als uitgebreide video-items die je op blogs kunt vinden. Mensen geven een recensie van een apparaat of film, of ze vertellen iets over hun specialisme. Maar je hebt ook videoreportages over reizen, exposities of poëtische vlogs over de herfst, een strandwandeling of over een verdwaald duifje.

Vloggen biedt een levendig kijkje in iemands belevingswereld.

Laatst had ik het met Marco Raaphorst over videobloggen. Het werd een heuse vlog:

https://youtu.be/RVPV-gOui-E

Waarom zou je je als blogger alleen beperken tot het schrijven van teksten? Bloggen kan van alles zijn. Een blogpost kan allerlei verschillende mediavormen combineren. Tekst, video, foto’s, audio – lekker mixen die handel. Gebruik wat het beste je verhaal vertelt.

Ook hoef je geen televisie te maken, zoals Marco in de vlog zegt. Je kunt een reeks vlogs maken onder dezelfde naam, met titels in dezelfde typografie. Dat doe ik met de reeks Daily Webhead. Maar dat hoeft niet. Je geeft een video immers al een titel als je deze op YouTube zet of als je de video op je blog plaatst.

Karin Ramaker en Josephine Bronsgeest (aka Sisterdew) hadden een paar jaar geleden een vlogvraag: ze beantwoordden daarin de vraag van de ander en eindigde met een vraag.
Erg leuk vond ik dat. Ze zijn er al een tijdje mee gestopt, maar deze week hebben ze de videobrieven weer opgepakt. Karin gaf aan dat ze het nu wel anders aan wil gaan pakken dan eerst:

https://youtu.be/cUiV-VthtNI

Ik ben benieuwd Karin en Josephine!

En ook of blogger Jeroen Mirck de handschoen der vlog nog eens oppakt.

Categorieën
Bloggen

Bloggen met de billen bloot 2

Illustratie: Emma Ringelberg

Bloggen is een persoonlijke bezigheid vind ik. Daarom vind ik het belangrijk dat je onder je eigen naam blogt, zoals ik al eerder schreef. Maar hoe persoonlijk moet je het maken? Hoeveel moet je jezelf blootgeven? Die vraag kent voor iedere blogger een ander antwoord.

Recent werd ik gewezen op een blogpost van Henk-Jan Winkeldermaat, aka Punkmedia. Hij begint zijn tekst zo:

Klanten? De andere ouders op Kiki’s school? Onbekende vreemde mensen via Google? Waar ben ik nou eigenlijk zo bang voor? Dat mensen zich van me gaan afwenden? Dat ik niet word geaccepteerd? Dat men mij maar een zieligerd vindt. Waarom schrijf ik niet wat ik wil schrijven, en deel ik niet wat ik het liefst wil delen? Hoewel een aantal mensen al vindt dat ik behoorlijk veel van mezelf en mij persoonlijk op mijn blog laat zien, voelt dat bij mij absoluut niet zo. Het gaat allemaal heel gedoseerd.

Winkeldermaat vraagt zich af waarom hij eigenlijk niet persoonlijker blogt. Daarna vertelt hij dat hij ooit een depressie heeft gehad, maar dat dit omslagpunt naar positieve dingen in zijn leven heeft geleid.

De blogpost raakte me en deed me nadenken over hoe persoonlijk ik eigenlijk ben. Net als Winkeldermaat hou ik rekening met potentiële klanten en andere bekenden die mijn blog lezen en welke indruk ik van mezelf presenteer. Dat geldt net zo goed voor Twitter en Facebook. Hoe gereserveerd ben ik eigenlijk?

Nou, behoorlijk. Ik schrijf natuurlijk veel over strips en daarin deel ik graag mijn professionele visie met de wereld. Ik schrijf ook over zaken die me bezighouden. Bijvoorbeeld dingen waar ik me boos over maak. En ja, dat gaat vaak over politiek of de domheid van religie. Door mijn fascinaties te delen vertel ik indirect ook veel over mezelf. Wie ik ben. Hoe ik in de wereld sta.

Over mijn privé-leven deel ik weinig mee. Oké, ik fotoblog iedere dag, maar wie mijn fotostream bestudeert, ziet dat ik zelf weinig in beeld ben, en mijn directe omgeving sporadisch goed in beeld komt. Dat vind ik wel fijn zo. Mensen hoeven ook niet alles te weten. En het mooie aan internet is, dat je zelf kunt doseren hoeveel je prijsgeeft. Goed, activiteiten van hackers en de altijd spionerende overheid daargelaten. Dat heb je toch niet in de hand.

Toch bewonder ik de openheid van sommige liveloggers wel. Zoals Josephine, die haar lezers deelgenoot maakt van de moeilijkheden van haar scheiding. Zij deelt gebeurtenissen uit haar leven en publiceert haar gedachten. Ik leef met haar mee en ben iedere keer benieuwd met wat ze vandaag weer gaat bloggen.

Een dagboek-blogger zal ik echter nooit worden. Maar wanneer een blogpost erom vraagt, zal ik niet schromen een persoonlijke invalshoek als uitgangspunt te kiezen.

Hoe bloot geef jij jezelf op je blog? En ben je daar bewust mee bezig?

Categorieën
Bloggen Daily Webhead Video

Video: Bloggers Josephine & Asha

Bloggen en bloggers, ik krijg er geen genoeg van. Ik vind het niet alleen een interessant medium, ook geniet ik dagelijks van de mooie dingen die mensen voor hun plezier publiceren. Daarom de onregelmatig verschijnende reeks video’s waarin bloggers kort en bondig aan het woord komen. Vandaag is het woord aan Josephine en Asha!

Deze twee bloggers hebben een bijzonder verhaal: het zijn moeder en dochter. Twee generaties bloggers in één gezin dus. Asha keek het bloggen af van ma, maar schrijft toch wel heel anders. Jospehine Bronsgeest blogt onder de naam Sisterdew, Asha Schoonheid doet het onder andere op Plastikc.nl. Ik sprak de dames tijdens het Blogbal een paar weken geleden. (Vandaar die bitterbal.)

Daily Webhead: Bloggers Josephine & Asha from Michael Minneboo on Vimeo.