Josh Brolin – Michael Minneboo

Al tien jaar het Marvel Cinematic Universe. Man, wat een rit!

En dat laatste geldt ook voor Avengers: Infinity War, de allernieuwste aflevering in deze serie superheldenfilms. Het is de perfecte pay-off van de verhaalelementen die in de vorige films zijn opgebouwd en ik vind Infinity War dan ook fantastisch. Alleen jammer dat dit de eerste van twee delen is. Om te weten hoe het allemaal afloopt, moeten we tot volgend jaar wachten!

In dat opzicht is Infinity War een beetje The Empire Strikes Back van de superheldenfilms. Hieronder een spoiler-vrije bespreking.

Badass Thanos
Bijna alle superhelden die we hebben leren kennen in de afgelopen tien jaar komen in dit epos voorbij en de meeste ervan hebben een belangrijke taak in de film. De helden nemen het op tegen de machtige Thanos die alle zes de infinity stones wil bemachtigen. Met deze eeuwigheidsstenen wordt de titaan oppermachtig en kan hij zijn snode plan uitvoeren. Thanos wil namelijk de helft van al het leven in het universum doden.

Zijn motieven hiervoor zijn eigenlijk bijna nobel te noemen, want grondstoffen en voedsel zijn eindig. Door de populatie te halveren hebben de overblijvers een goede kans op overleven en hoeft niemand meer honger te lijden. Omdat de slachtoffers willekeurig gekozen worden, beslist het lot dus wie overleeft en wie niet.

Goede bedoelingen
Het is een kleine stap om dit plan alleen op de situatie op aarde te betrekken, want laten we eerlijk zijn: een van de grootste problemen waar onze thuisplaneet aan lijdt is een overdosis mensen.

Er zit dus een zekere logica achter dit idee. Uiteraard is het plan van Thanos niet humaan te noemen en de Marvel-helden doen er dan ook alles aan om de schurk tegen te houden. De strijd gaat niet gepaard zonder de nodige slachtoffers. Ook Thanos moet persoonlijke offers brengen.

Dit alles maakt Thanos een van de boeiendste schurken van het MCU – en hij wordt fantastisch vertolkt door Josh Brolin. Hij weet van Thanos zelfs een schurk te maken waar je sympathie voor voelt.

Weer lekker veel Tony Stark.
©Marvel Studios

Duister
Avengers: Infinity War is vanwege het onderwerp vaak behoorlijk duister, toch weten regisseurs Anthony en Joe Russo de film behoorlijke vaart te geven met goede actiesequenties en de zwaarte af te wisselen met goed getimede grappen en luchtigheid. Het is onwijs knap hoe ze al de verschillende elementen en personages in balans weten te houden, en de actie genoeg menselijkheid mee te geven zodat je je als kijker betrokken voelt bij het digitale spektakel.

Net als in de vorige Avengers-films krijgt bijna iedere superheld zijn of haar moment om te stralen. En omdat we sommige personages in de vorige film al goed hebben leren kennen, voel je ook echt iets als hen iets ernstigs overkomt. Wat dat betreft doet deze film de beste Marvel Comics eer aan. Als Marvelliefhebber heb ik me geen moment verveeld in de 2 1/2 uur dat de film duurt. Ik heb van iedere seconde genoten.

Misschien dat kijkers die de vorige Marvel-films niet hebben gezien, een andere filmervaring hebben. Het kan geen kwaad om ze allemaal gezien te hebben, want dan is de pay-off met Infinity War het rijkst.

Ik hou mijn tekst nu een beetje oppervlakkig, omdat ik niets wil spoilen. In de volgende aflevering van Geeky Dingen ga ik dieper in op Infinity War. Voor nu is mijn boodschap: hou je van goede superheldenfilms, ga dan Infinity War kijken.

Erg benieuwd was ik naar Inherent Vice, de zevende film alweer van regisseur Paul Thomas Anderson.

Zijn eerdere films Hard Eight, Boogie Nights, Magnolia en The Master konden mij allemaal zeer boeien. Het artwork voor het affiche van Inherent Vice sprak mij erg aan: sexy, een tikkeltje mysterieus en een mooie ode aan filmposters uit de jaren zeventig – het tijdperk waarin de film speelt.

Ik moet je bekennen dat deze verfilming van het gelijknamige boek van Thomas Pynchon me uiteindelijk weinig kon boeien. Er zitten zeker grappige momenten in, het ziet er allemaal fantastisch uit en we zien een indrukwekkende cast aan het werk, maar de uitsponnen en onnavolgbare trip ging me op een gegeven moment vervelen. Zelfs de mooie verschijning die Katherine Waterston is kon mij maar moeilijk bij de les houden:

Volgens Warner Bros. is het verhaal van Inherent Vice als volgt:

When private eye Doc Sportello’s ex-old lady suddenly out of nowhere shows up with a story about her current billionaire land developer boyfriend whom she just happens to be in love with, and a plot by his wife and her boyfriend to kidnap that billionaire and throw him in a looney bin…well, easy for her to say. It’s the tail end of the psychedelic `60s and paranoia is running the day and Doc knows that “love” is another of those words going around at the moment, like “trip” or “groovy,” that’s being way too overused – except this one usually leads to trouble. With a cast of characters that includes surfers, hustlers, dopers and rockers, a murderous loan shark, LAPD Detectives, a tenor sax player working undercover, and a mysterious entity known as the Golden Fang, which may only be a tax dodge set up by some dentists… Part surf noir, part psychedelic romp – all Thomas Pynchon. (C) Warner Bros

Misschien moet ik de film op een later tijdstip nog een kans geven, maar wellicht is stoner cinema ook niet aan mij besteed. Fear and Loathing in Las Vegas vond ik ook niks.

[hr]

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.